คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เหยื่อ?!
"อา...ไม่ต้องกลัวนะ เหล่าตุ๊กตาที่น่ารักของฉัน มาอยู่เคียงข้างกายของฉันสิ คิๆๆๆ"
"ใช่แล้ว...ฉันจะอ่อนโยนกับพวกเธอเอง ดังนั้น...ไม่ต้องกลัวนะ คิๆๆๆ"
เพดานสีขาว... ผ้าม่านสีครีมแลดูสะอาดตา กลิ่นเฉพาะของห้องพยาบาลลอยกระทบเข้ากับจมูกของเด็กสาว ทำให้เธอรู้สึกตัวว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน เธอค่อยๆ ลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ จนได้เห็นกับเพดานสีขาวสะอาดนั้น เป็นสิ่งช่วยยืนยันได้เป็นอย่างดี ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ห้องพยาบาลจริง ๆ
"อาจารย์คะ เรื่องที่ว่าเด็กสาวในโรงเรียนของเรานั้น หายตัวไปเป็นเรื่องจริงงั้นหรอคะ?"
เสียงของเด็กสาวคนนึงที่เคยคุ้นหู ดังผ่านผ้าม่านทีครีมที่ไม่หนามากเข้ามา ทำให้เด็กสาวที่นอนอยู่รู้สึกชะงักเล็กน้อยเกี่ยวกับเรื่องที่ได้ยิน
"จ๊ะ... ตอนนี้ดูเหมือนว่านักเรียนของเรากำลังตกเป็นเป้าหมาย ยังไงก็พยายามอย่าอยู่ตัวคนเดียวแล้วก็อย่ากลับบ้านดึกนะจ๊ะ"
"รับทราบค่ะ! แต่หนูรู้สึกเป็นห่วงวาเรียสจังมากกว่าค่ะ เพราะดูเหมือนว่าร่างกายเธอจะไม่ค่อยแข็งแรง..."
เมื่อเด็กสาวได้ยินชื่อของตนถูกขาน เธอจึงรีบเปิดผ้าม่านที่อยู่ข้างเตียงออกทันที
"อ่าว รู้สึกตัวแล้วเหรอจ๊ะ? วาเรียสจัง"
เสียงแรกที่ถามเธอด้วยความเป็นห่วง คงหนีไม่พ้นอาจารย์สาวในชุดเดรสพยาบาลสั้นสีขาวบริสุทธ์ แต่เมื่อรวมกับถุงน่องสีขาวและสายกราเทอร์เบลท์นั้น คงทำให้เหล่านักเรียนชายอยากเข้ามานอนห้องพยาบาลเป็นว่าเล่น
"ค่ะ" เด็กสาวตอบกลับเพียงถ้อยคำเรียบๆ
"เธอน่ะ เป็นลมในชั่วโมงพละนะจ๊ะ ต้องขอบคุณยูคาริจัง จริงๆ ที่อุส่าห์พาเธอมาที่ห้องพยาบาลคนเดียว อ๊ะ! ตายแล้ว นี่จะ 6 โมงเย็นแล้วเหรอเนี่ย พวกเธอรีบกลับบ้านกันนะจ๊ะ ยิ่งดึกก็ยิ่งอันตรายนะ เข้าใจไหม!" ครูสาวกำชับเด็กสาวทั้งสอง ก่อนที่จะวุ่นอยู่กับการรีบเก็บของในห้องพยาบาล
เด็กสาวทั้งสองเดินออกมาจากห้องพยาบาลด้วยกันตามลำพัง
แสงของดวงอาทิตย์ที่ใกล้ลับขอบฟ้าทอประกายสีทองกระทบกับเสาระเบียงทางเดินของอาคารเรียน ทำให้เกิดเงาสีดำของเสาทอดยาวไปตามทางเดิน
"ขอบคุณนะ ยูคาริซัง" เด็กสาวผมผมทรงหางม้า กล่าวขอบคุณเด็กสาวอีกคนอย่างเบาๆ
"แหม ไม่เป็นไรหรอก เรื่องแค่นี้เองนี่นา... อ๊ะ!!! ลืมไปซะสนิทเลย นัดกับอาจารย์ภาษาอังกฤษไว้ตอน 5 โมงครึ่งนี่นาา~! " เด็กสาวอีกคนบอกปัด ก่อนที่จะทำท่าทางเหมือนกับนึกอะไรบางอย่างออก
"แย่แล้วๆ ถ้าไม่ไปอาจารย์สวดยับแหงแซ๊ะ ทำไงดีเนี่ย ๆ ๆ ~~~" ยูคาริทำท่าลุกลี้ลุกรนยกใหญ่ เมื่อเธอนึกเรื่องสำคัญออก
"ก็ไปสิ ฉันไม่เป็นไรหรอก" วาเรียสตอบกับพร้อมกับรอยยิ้มเล็กๆ
"แต่..."
"ตอนนี้ยังไม่มืดซะหน่อย ไม่ต้องเป็นห่วงหรอก"
"อ่า...ขอโทษจริงๆ นะ งั้นฉันขอตัวก่อนนะ โชคดีนะวาเรียสจัง" ยูคาริก้มหัวขอโทษหลายครั้ง ก่อนจะหันหลังวิ่งย้อนกลับไปทางเดิม แต่ไม่ทันไรเธอก็ต้องหันกลับมามองเด็กสาวผู้อ่อนแอกว่าด้วยความเป็นห่วงอีกครั้ง
เด็กสาวผมทรงหางม้าที่ผูกด้วยโบว์สีแดงยืนยิ้มอยู่กลางทางเดิน ภายใต้แสงอาทิตย์สีส้ม เส้นผมสีบลอนด์ทองยาวจนถึงเอวพลิ้วไสวตามสายผมเล็กน้อย ในความคิดของเด็กสาวเธอชั่งดูสวยราวกับภาพวาดซะเหลือเกิน...
เด็กสาวผมหางม้าสีบลอนด์ทอง ในชุดยูนิฟอร์มของโรงเรียนยืนยิ้มอยู่อย่างนั้น จนภาพเด็กสาวที่วิ่งอยู่เบื้องหน้าลับสายตาไป ก่อนที่เธอจะออกก้าวเดินต่อไปตามทางเดินที่สร้างขึ้นจากหิน เธอพยายามเดินเร็วขึ้นเรื่อยๆ แต่กลับรู้สึกว่ายิ่งเดินเท่าไหร่ ประตูก็ยิ่งไกลออกไป
กึก!
เธอหยุดเดินทันทีที่เธอรู้ตัวว่า มีใครบางคนกำลังเดิมตามหลังของเธอมา
"มีธุระอะไรกับฉัน?" เด็กสาวถามผู้ที่เดินตามโดยที่ไม่หันกลับไปมองแม้แต่น้อย แต่การเจรจาไม่เป็นผล เมื่อผู้ที่อยู่ด้านหลังไม่คิดที่จะเสวนาด้วย
ตึก ๆ ๆ
เสียงฝีเท้าทางด้านหลังยังคงดังขึ้นต่อ ทีละก้าว ๆ อย่างช้า ๆ จนทำให้เด็กสาวไม่สามารถที่จะทำไม่รู้ไม่ชี้ได้อีกแล้ว เธอจึงรีบหันกลับไปมองผู้ที่อยู่เบื้องหลังเธออย่างรวดเร็ว!
เบื้องหน้าของเธอนั้นปรากฎร่างของเด็กสาวคนหนึ่ง ผมยาวสีเหลืองยาวจนถึวสะโพก ปลายผมเรียบเสมอกัน เรียงตัวกันอย่างมีระเบียบ ดวงตาสีส้มจ้องผู้ที่อยู่ตรงหน้าเขม็ง ในชุดยูนิฟอร์มแบบเดียวกับเธอ
สีหน้าประหลาดใจปรากฎขึ้นบนใบหน้าของวาเรียสทันที เพราะเท่าที่เธอจำได้ เธอคนนั้นคือ "มาริเอะ" หัวหน้าห้องของห้องที่เธอได้เรียนอยู่ ซึ่งน่าจะเป็นเรื่องปกติที่ส่วนมากนักเรียนในห้องจะจำชื่อของหัวหน้าห้องได้ ถึงแม้จะจำนามสกุลไม่ได้ก็ตาม
"อ๊ะ! สายัณติ์สวัสดิ์ค่ะ บังเอิญจังเลยนะคะ คุณวาเรียส" หัวหน้าห้องกล่าวทักทาย พร้อมรอยยิ้มที่ดูเหมือนกับแสยะยิ้มอย่างไม่เป็นมิตร ก่อนที่มือข้างขวาของเธอจะล้วงวัตถุสิ่งหนึ่งออกมาจากกระเป๋าประโปรง
วัตถุปลายแหลมสีเงิน สะท้อนกับแสงอาทิตย์เป็นเงาวับ ซึ่งแลดูทำให้รู้สึกว่ามันคมขึ้นกว่าเดิม สิ่งนั้นถูกมือขวาของมาริเอะจับหันไปทางร่างของเด็กสาว ใช่แล้ว...สิ่งนั้นก็คือ"มีด"นั่นเอง
ความคิดเห็น