สายธารลิขิต [MINWON]

เสียงหยาดน้ำฝนหล่นลงกระทบกับพื้นดิน ที่หน้าบ้านพร้อมกับร่างชายหนุ่มสองคนกำลังสนทนากัน บรรยากาศเย็นชื้น แต่กลับอบอุ่นเพียงแค่นี้ก็รู้สึกสุขใจแล้ว

“ผมบอกม่านแล้วไงว่าไม่ต้องมากันก็ได้ ถ้าป๊ามาเห็นคงเป็นเรื่องแน่” บทสนทนาเรียบง่ายที่เหมือนจะมีอะไรแอบแฝงบ่นออกมาจากริมฝีปากเรียวของว่าน

“โถ่ คุณว่านผมก็อยากจะพบคุณนี่ เถ้าแก่ไม่เห็นหรอกครับ”จากคำพูดของม่านคงพอเดากันได้แล้วพวกเราทั้งสองคนคบกัน แต่ด้วยฐานะของเราสองคนมันต่างกันเกินไปทำให้ป๊าของผมหรือที่ม่านเรียกว่าเถ้าแก่กีดกันพวกผมสองคนออกจากกัน จากที่แต่ก่อนผมจะไปดูโรงงานด้วยได้แต่ตอนนี้ป๊าก็ให้ผมอยู่บ้านตลอด เวลาไปที่ไหนก็ต้องเอาคนของป๊าไปด้วย

“อาว่าน ทำอะไรอยู่ตรงนั้น?!” เสียงทรงพลังเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นร่างของลูกชายคนเล็กของบ้านยืนตรงประตูหน้าบ้าน

“อ..อ๋อป๊าพอดีมีคนมาขอข้าวว่านกินน่ะเดี๋ยวเขาก็จะไปแล้ว”ร่างเล็กสะดุ้งเล็กน้อยพยายามตอบเสียงปกติที่สุด

“ลื๊อนี่นะ ใจดีเสียจริง” เถ้าแก่พูดติดน้ำเสียงเอือมๆเพราะลูกชายของเขามักจะให้ทานคนอื่นบ่อยๆจนบางครั้งเขาก็อดห่วงไม่ได้กลัวว่าลูกของเขาจะใจดีเกินเหตุจนเกิดเรื่องไม่ดี

“นี่แกงส้ม แล้วก็รีบอาบน้ำนอนนะเดี๋ยวจะไม่สบาย” เขาหยิบปิ่นโตให้อีกคนเป็นเหมือนกิจวัตร เพราะทุกครั้งที่ร่างสูงมาเขาก็จะทำกับข้าวให้ทุกวันโดยที่ครอบครัวของเขาไม่รู้

“ขอบคุณนะครับคุณว่าน คุณก็ห่มผ้าหนาๆนะครับถ้าผมมีเงินมากพอเราจะได้อยู่ด้วยกันอากาศหนาวแบบนี้กอดผมอุ่นมากนะ” ร่างสูงของม่านพูดติดตลก แถมยังยิ้มให้เห็นเขี้ยวอันทรงเสน่ห์ของเจ้าตัว พร้อมกับวิ่งออกไปทิ้งไว้ให้ว่านหน้าร้อนผ่าวใบหน้าขาวซีดบัดนี้ขึ้นเลือดฝาดนิดๆจากประโยคเมื่อกี้  จากนั้นเขาก็มองขึ้นไปบนฟ้าจากอารมณ์เขินเมื่อครู่ยังหลงเหลืออยู่เพียงแต่ว่าดวงตาก็ออกจะเศร้าหมองเมื่อนึกถึงประโยคเมื่อครู่เขาหวังว่าจะมีซักครั้งที่เขาจะได้รักกัน โปรดเถิดฟ้าท่านถ้าท่านมองลงมาโปรดให้เราสองคนได้รักกันด้วย  แต่ฟ้าคงเล่นตลกกับเขาเหลือเกิน เมื่อคำขอของเขานั้นเป็นเพียงแค่สายลม...........