คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #98 : เส้นทางลับ
ปืนลและปืนระเบิทั้หมในานถูปรับให้หันไปหาวาหนาม
เมื่อเห็นปิิริยา โว้อน็รู้ว่าวาหนามเป็นพันธมิร านั้น็ะโน”รถทุันที่อยู่้านหน้า เปิเส้นทาให้ับสหายเราเร็ว!”
ลุ่มรถโวโ้เปลี่ยนรูปแบบมัน ล้าเส้นทา้านหน้าให้นำไปสู่ประูหลัาน ึ่่วยให้วาหนามพุ่ทะยานไ้อย่าไร้สิ่ีวา
หานเี่ยวอยู่นเียวบนวาหนาม หลั่าลุ่มิ้อวิา พวเา็ลับและ่อมวาหนามในานฟาเรี่ยน รั้นี้ เามาเพียลำพั ุมำลัอื่นในทะเลทรายโมาร์ย่อมไม่ปล่อยผ่านโอาสนี้ ำลั่อสู้หลัอุหลาบสรามถูำั หานเี่ยวส่้อมูลเหล่านี้ให้พวเา มันทำให้เาสามารถปลาในน้ำปั่นป่วนไ้
ปืนยิระเบิ ปืนลหนัและปืนยิรวนาเล็ถูวบุม้วยมืพร้อมมีมารวัวามเร็ว พวมันไม่ไ้ิั้ระบบวบุมารยิอัโนมัิ
มีระสุนเ้ามาหลายรั้ หานเี่ยวสามารถหลบไ้บ้าและเราะนอ็ูับผลระทบส่วนที่เหลือ านั้นเา็เล็ใส่ปืนให่บนำแพอานและยิ ะที่รถสั่นสะเทือนอย่าแร รวนาเล็และปืนยิระเบิ็พุ่ออารถ ระเบิใส่ปืนให่บนำแพ
ปืนให่ระเบิเป็นเสี่ยๆ
ภายในาน ลู่ิหน้าี เธอมีลาสัหร์ว่าพวเธอะไม่อาป้อันานไ้ เธอเรียูลี่และมอบำสั่ให้เธอ”เราะยอมทิ้านและอพยพ้วยทาเินลับ นำน5นไปับเรา”
ูลี่พยัหน้า เห็น้วยับแผน
ทหารรับ้าที่ถูทิ้ไว้านือลูแะพลีีวิ ส่วนพวเธอะลอบหนีโยใ้ทาเินลับ ราบเท่าที่พวเธอรอ พวเธอ็ะสามารถรับทหารรับ้ามาไ้มาเท่า้อาราผู้สนับสนุนลับ
ทหารรับ้าุหลาบสรามที่ป้อันารโมีไม่รู้ว่าพวเธอถูทอทิ้ พวเธอยัุมปืนให่ป้อันพวโวโ้และวาหนามอย่า่อเนื่อ เสียระเบิอปืนให่ัสนั่น วันและไฟือภาพเียวที่เห็น พวเธอไม่อาไ้ยินเสียอใร ทุนำลัสู้ราวับเป็นแนวปะารัเียวที่ำลั้านลื่นสมุทร
บูมมม....
หลัยิรวว่าสิบนัใส่ประูเหล็ ในที่สุมัน็ระเบิ ประูเปิออแล้ว!
“บุ!”โว้อนยินี
อรถถีบัวันทันที พวโวโ้รายิปืนไปทั่วาน ทหารรับ้าาุหลาบสรามไม่อาั้รับไ้เมื่อศัรูเ้ามาในาน พวเธอถูยินพรุน
หานเี่ยวับวาหนามเ้าไป เาหยิบอินทรีลั่ออมาสอระบอและลมืออย่าอิสระ พวโวโ้เหลือบมอเาแวบหนึ่แ่็ไม่ไ้รั้ไว้
ารลมืออหานเี่ยวรวเร็วถึีสุ เสื้อันลมสีำเาระพือล้ายผ้าลุม เาราวับภูิผีในสนามรบ ในไม่้า เา็้นหานทั่วาน ในระหว่านี้ เาพบทหารรับ้าสอนาุหลาบสรามที่ถูเายิแสลาหน้าผา หนึ่ในนั้น่อน้าสวย-เธอทำให้ายหลายน้อหันมาหาสวมบิินี่แล้วเินบนายหา หานเี่ยวแอบเสียใับารัสินใยิหัวเธอ
หลั้นหาอยู่รอบหนึ่ หานเี่ยว็ไม่พบหัวหน้าุหลาบสราม ิ้วเาถัันเป็นปมเพราะรู้ว่าสถานาร์ไม่่ายอย่าที่ิ
มัน้อมีทาลับ
สรามเป็นิวัรประำวันในทะเลทรายโมาร์ มันไม่น่าแปลใหาุหลาบสรามลอบสร้าทาลับไว้สำหรับารหนีุเิน
ในไม่้าหานเี่ยว็พบร่อรอย ลู่ิและพวเธอรีบร้อนนทิ้รอยเท้าไว้ เาามรอยเท้าไปและเปิประูห้อใ้ินบนพื้น มันมืและเ็มไป้วยลิ่นอับื้น
แม่น้ำใ้ิน?
หานเี่ยวุแท่ไฟ่อนโยนมันลไป มันลึประมา5เมร เามั่นใว่ามันปลอภัย่อนระโล
้านใ้านือภูเาหิน และห้อใ้ิน็ือเส้นทาที่ถูุภายในภูเาหิน ราวับทาลับเป็นเหมือทั่วไป ำแพอเส้นทาถูยึ้วยรอบไม้ มันมืสนิท ไร้ึ่้นำเนิแส พื้นเป็นินทำให้เห็นรอยเท้าไ้อย่าัเน
หานเี่ยวยมือึ้น ลูบลำำแพหิน และรู้สึไ้ถึวามุ่มื้น เาสสัยว่าอามีแม่น้ำใ้ินลับใล้ๆ
สถานาร์อเส้นทา้าหน้าไม่แน่นอน หานเี่ยวรุ่นิสัพั านั้นเา็หยิบเรื่อรวับแมมุมออมาและวามันลับพื้น แมมุมัรลยืนนิ่ราวับทหารรอรับำสั่ะหานเี่ยวเริ่มวบุมมัน้วยแท็บเล็
ันะเรียแว่าแมมุมหมายเล1
หลัั้ื่อสุอัศรรย์ให้ หานเี่ยว็วบุมแมมุมหมายเล1ให้ยับไป้าหน้า วิสัยทัศน์อล้อถูแสบนแท็บเล็-แมมุมหมายเล1ถูิั้ล้อมอลาืน
หลัเลื่อนไหวไ้สัพั แมมุมหมายเล1วิ่ไปในำแพหิน มันมาถึุสิ้นสุอเส้นทา
หลัเห็นว่าปราศาอันราย หานเี่ยว็หยิบบไฟออมาและเินไปบนเส้นทา ไม่น่าแปลใ เาเห็นประูลับบนเพาน อทรายลมาเมื่อเาเปิประู
หานเี่ยวโผล่หัวออไปูและมอออห้อใ้ิน-มันเป็นถ้ำลาเอีย แสแส่อผ่าน่อเปิอถ้ำ และพื้น็เ็ม้วยยารถยน์
หานเี่ยวยับัวออาถ้ำ และมุมมอเา็สว่าึ้น สถานที่แห่นี้มีวามับ้อนอหินผุร่อน ภาพเาอานสามารถเห็นไ้าระยะไล รอยรถถูทิ้ไว้ในทะเลทราย ำลัมุ่หน้าห่าาาน
สมาิที่เหลืออุหลาบสรามหลบหนีโยใ้รถ ัน้อรีบามไป
หานเี่ยวเ็บแมมุมหมายเล1ลับและรีบวิ่ลับไปยัาน เาเรียมไล่ล่าโยใ้วาหนาม
พวโวโ้ไ้ำัุหลาบสรามนหมแล้ว อนนี้พวเาำลันย้ายอทั้หมเพื่อนำออไป พวเาะลอารระทำและหันไปสนใหานเี่ยวเมื่อเาเินออมา พวเามอเาอย่าระมัระวั ทำให้หัวใหานเี่ยวเ้นระหน่ำ
โว้อนนำลุ่มทหารรับ้ามาล้อมรอบวาหนาม หานเี่ยวลอบับปืน่อนเินไปหาและล่าว”ออไป”
“นายเป็นใร?”โว้อนมอหานเี่ยวึ้นล ิถึบาสิ่
“ไม่สำั ออไปารถัน”
“รถนาย?”
โว้อนเหลือบมอวาหนาม่อนยิ้มอย่าั่วร้าย เาให้สัาับนอเา และพวเา็เินเ้าโอบล้อมหานเี่ยวทันที พร้อมัปืนไ้ทุเมื่อ
“แน่ใว่านี่เป็นรถนาย?”โว้อนมอหานเี่ยวและหัวเราะเบาๆ
เห็นไ้ัว่าเาำลั่มู่
หาำอบอหานเี่ยวไม่รับวามอบเา เา็ะให้นอเาสั่สอน
ฟุบ
หานเี่ยวโมีโยไม่พูอะไร เาถีบัวไป้าหน้าและัอินทรีลั่เล็หน้าผาอโว้อน ราวับาบไร้ฝั ารเลื่อนไหวอเารวเร็วราวับสุนัิ้อ
“เร็วมา!”ทหารรับ้ารอบๆใ านั้น็รีบัปืนและเล็หานเี่ยว ารเลื่อนไหวอหานเี่ยวทำให้พวเาื่นัว นอานี้ หัวอนายพวเายัิับปืนอหานเี่ยว ันั้นพวเาึไม่ล้าทำอะไรวู่วาม
แม้ะถูปืน่อหน้าผา โว้อน็ยัสบและไม่ลัว-ีวิเามัแวนอยู่บนเส้น้ายเสมอ
“ถ้าอยาู่ให้ันสั่ลูน้อวาปืนล นายวรเ็บำพูนั้นไป”เายิ้มเย็น
“แรู้ว่าันเป็นใร นายอแไม่อยาให้นอเามาสู้ันเอ”หานเี่ยวอบลับอย่าสบ เาไม่สนใปืนทุระบอที่เล็มาทาเา
สีหน้าอโว้อนเปลี่ยนไป เามวิ้วและรุ่นิอยู่เือบนาที วามึเรียปลุมไปทั่วาน ่อนเาะโบมือให้นอเาลอาวุธล เามอบรอยยิ้มให้่อนพูว่า”ูเหมือนว่ามันะเป็นรถอนายริๆ”
หานเี่ยวถืออินทรีลั่นิ่และยัไม่ยับ
โว้อนยับัวไป้าๆเพื่อเปิเส้นทาให้หานเี่ยว
านั้นหานเี่ยวึเริ่มยับัว เาลปืนล่อนเินึ้นวาหนามและพู้วยท่าทาไม่เป็นมิร”พยายามไ้ี”
านั้นเา็เหยียบันเร่และับออไป
รอยยิ้มบนใบหน้าโว้อนหายไป เามอรถหายลับไปาสายา เาหันลับมาและระหนัว่านอเาำลั้อมอเาอยู่
“มอหาอะไรัน!?รีบนอเร็วเ้า!”เาะโน
แม้เาะอยาไ้วาหนาม เา็ไม่อยาแบรับวามโรธอเ้านายเา โว้อนิว่าหานเี่ยวเป็นนั่าที่ถู้าโยนายเา ันั้นหลัหานเี่ยวเห็น้อเท็รินี้ เาึไม่อายั่วยุหานเี่ยวไ้อี หาเาทำแผนอเ้านายเายุ่เหยิ เาถูเ้านายเาลโทษอย่าหนั
นอานี้ หานเี่ยววยัเป็นนั่าที่เาไม่รู้ถึเบื้อหลั ันั้น หลัพิาราสัพั เา็ัสินใสะ่มวามโลภและยอมหานเี่ยว
ความคิดเห็น