คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : ▌MASK : chapter 06
the illusion of
MASK
Chapter 06
“ถ้าร้ายแล้วได้มีตัวตนอยู่ในความคิดของนาย พี่ก็จะทำ!”
..
..
อี้ชิงถดเท้าถอยหลังหนีคนที่ก้าวรุกเข้ามา เขาเริ่มกลัวดวงตาแข็งกร้าวของอี้ฟานขึ้นมาบ้างแล้ว ร่างบางถอยหนีจนชนเข้ากับเตียง เขาจึงคิดจะหนีไปอีกทางแต่วงแขนแกร่งกลับตวัดเข้าที่เอวคอดและออกแรงรั้งเข้ามาแนบตัว
“บอกว่าเกลียดพี่อีกสักครั้งสิอี้ชิง
“ผมเกลียดคุณ อื้อ!!” ทุกอารมณ์ที่กรุ่นอยู่ในอกแปรเปลี่ยนเป็นแรงบดขยี้เหนือกลีบปากนุ่ม คนตัวเล็กดิ้นรนเพื่อให้หลุดจากสถานการณ์นั้น ลำคอขาวเปล่งเสียงครางอื้ออึงด้วยความเจ็บปวดเพราะรสจูบที่รุนแรงขึ้นทุกขณะ
“คิดถึงเรื่องของพี่มากขึ้นแล้วใช่รึเปล่า” ริมฝีปากหนาเอ่ยคำนั้นแนบชิดใบหูเล็ก มือแกร่งบีบรัดข้อมืออีกฝ่ายไว้แน่น จงใจแสดงให้เห็นถึงอำนาจที่เหนือกว่าของตน และส่งผลให้อี้ชิงเจ็บร้าวไปหมด ไม่ใช่แค่แขนที่ถูกบีบ หรือเพียงริมฝีปากที่ถูกรุกราน แต่มันร้าวระบมไปถึงหัวใจ
“พี่จะทำให้นายคิดถึงแต่เรื่องของพี่ ร้องหาแต่คริสเพียงคนเดียว”
.
.
:: HIDDEN CONTENT ::
.
.
..สุดท้ายแล้วคำว่าเกลียดที่อี้ชิงหยิบยกขึ้นมาเป็นเกราะป้องกันตัว ก็กลับกลายเป็นอาวุธร้ายที่ย้อนมาทำลายตัวเองจนแพ้พ่าย..
..
..
แสงแดดลอดผ่านผ้าม่านเข้ามารบกวนการพักผ่อนของร่างบางบนเตียงครั้งแล้วครั้งเล่า แต่ก็ไม่สามารถปลุกเขาขึ้นมาได้จนกระทั่งรู้สึกถึงแรงกดลงบนเตียง จางอี้ชิงถึงได้ลืมตาขึ้นมาพบกับคุณหมอตัวขาวที่ส่งยิ้มบางๆ มาให้
ครั้นกวาดมองรอบห้องแล้วไม่พบใครอื่น ขอบตาก็ร้อนผ่าวขึ้นมาเสียดื้อๆ ..ความรวดร้าวจากสะโพกที่ลามไล้ไปทั่วร่างกายนั้นเจ็บไม่ได้ครึ่งของที่หัวใจรู้สึกอยู่ หมดแล้วซึ่งความหวังและความไว้ใจในตัวผู้ชายคนนั้น..
“คุณอี้ฟานออกไปทำงานแล้วน่ะครับ ..บ่ายสองแล้ว” จุนมยอนบอกก่อนประตูห้องจะถูกเปิดออกอีกครั้ง พร้อมกับการปรากฏตัวของฮวางจื่อเทาที่มาพร้อมถาดอาหารและยา รวมถึงกะละมังใบเล็กที่ใส่น้ำอุ่นเอาไว้พร้อมด้วยผ้าสีสะอาด
“ออกไปรอข้างนอกก่อนก็ได้อาเทา”
“ก็ตุ้ยจางบอกให้ผมอยู่ดูแล” เทาตอบเสียงเรียบ
“พี่ว่านายเข้าใจความหมายคำว่าดูแลของคุณอี้ฟานดีนะ”
“ออกไป..” เสียงแหบพร่าของร่างบนเตียงเอ่ยแผ่วเบา
“ครับ?” จุนมยอนหันไปขอให้อี้ชิงพูดซ้ำเพราะไม่แน่ใจในสิ่งที่ได้ยิน
“ออกไปให้หมด!!”
“คุณอี้ชิง..”
“นายมันก็พวกเดียวกับคนใจร้ายนั่นทั้งนั้น ออกไป!” อี้ชองตวาดลั่น ของที่พอจะหยิบติดมือได้อย่างหมอนหรือของบนเตียงเขาก็ขว้างมันออกไป
“คุณอี้ชิงใจเย็นๆ ก่อนนะครับ”
“บอกให้ออกไป!”
“เจี่ยเจียออกมา” เทาลากคุณหมอตัวเล็กให้เดินออกจากห้องมาพร้อมกัน ถึงจุนมยอนจะพยายามขืนตัวอยู่บ้าง แต่ก็สู้แรงคนตัวโตกว่าไม่ได้อยู่ดี
“ปล่อยพี่นะ!”
“เขาไล่ขนาดนั้นยังจะอยู่อีกเหรอ?”
“เขาเพิ่งผ่านเรื่องร้ายๆ มานะอาเทา ไม่มีใครอยากอยู่คนเดียวจริงๆ หรอก” คนอายุมากกว่าให้เหตุผล
“มันก็อาจจะใช่ แต่เขาก็คงไม่ได้ต้องการให้คนไม่รู้จักไปอยู่เป็นเพื่อนหรอกนะครับ” เหตุผลของเทาก็ฟังดูเข้าที.. สุดท้ายแล้วคิมจุนมยอนจึงยอมปล่อยให้จางอี้ชิงได้อยู่คนเดียวตามที่ต้องการ..
ในห้องนอนกว้างขวาง ไม่มีเสียงของการสะอื้นไห้จากคนที่นอนตัวสั่นอยู่บนเตียง ..ทว่าน้ำตามากมายยังรินไหล หลังจากค่ำคืนที่แสนโหดร้าย.. อี้ชิงก็รู้แล้วว่าหัวใจของตัวเองไม่ได้อยู่ที่เดิมอีกต่อไป หัวใจที่เคยบอกว่ารักคริสอู๋ มันไม่อยู่มีอีกต่อไปแล้ว
เวลาไหลผ่านไปอย่างเชื่องช้า ในขณะที่ร่างบอบบางบนเตียงก็ไม่ได้ลุกไปที่ไหน เขายังคงนอนซมอยู่แบบนั้นจวบจนได้ยินเสียงเปิดประตูอีกครั้งก็ขมวดคิ้วฉับ ..ไม่อยากเจอหน้าใครในบ้านนี้ทั้งนั้น!
“ลู่หาน!”
“อี้ชิงอา..” คนตัวสูงกว่าเรียกชื่อเพื่อนรักพร้อมทั้งก้าวเข้ามาหาและทิ้งตัวลงนั่งบนเตียง มือใหญ่เอื้อมไปลูบไล้แก้มขาวที่ซีดเซียวก่อนจะยิ้มให้
“เขาทำอะไรนาย”
“มาได้ยังไง” แทนการตอบคำถาม อี้ชิงกลับเป็นฝ่ายถามเสียเอง
“เขาพาฉันมา ..ไปที่ร้านถามว่าอยากเจอนายรึเปล่า พอฉันตกลงเขาก็ปิดตา แล้วก็พามาที่นี่”
“ใคร..?”
“เขาบอกว่าชื่อคิมจุนมยอน” ลู่หานบอก แล้วก็เอื้อมไปยกจานข้าวที่ถูกทิ้งไว้จนเย็นชืดขึ้นมา
“ยังไม่ได้กินอะไรเลยเหรอ กินหน่อยสิ”
“ไม่เอาลู่หาน ฉันอยากออกไปจากที่นี่”
“ฉันรู้..” ลู่หานตอบด้วยเสียงสั่นเครือ นัยน์ตาแดงก่ำพยายามกลั้นไม่ให้น้ำตาได้ไหลลงมา เขารู้แล้วว่าคริสคนนั้นทำอะไรกับเพื่อนเขา..นั่นเป็นสาเหตุที่ทำให้เขามาทีนี่โดยไม่กลัวตาย แต่ถึงอย่างนั้น เขาก็รู้ดีว่าไม่สามารถช่วยเพื่อนไปได้มากกว่านี้
“พาฉันออกไปสิ” อี้ชิงร้องขออย่างสิ้นหวัง ..เพราะรู้ว่ากำลังขอในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้เลย
“ฉัน ฮึ่ก..ฉันน่าจะเชื่อนาย” อี้ชิงก้มหน้าปล่อยให้น้ำตาไหลออกมาอีกครั้ง มือขาวกำผ้าที่ห่อตัวไว้แน่น
“ไม่มีใครคิดว่าเรื่องจะเป็นแบบนี้หรอกอี้ชิง” ร่างโปร่งคว้าเพื่อนตัวเล็กเข้ามาไว้ในอ้อมกอด พร้อมทั้งลูบหัวให้เบาๆ อย่างปลอบโยน
“ฉันจะหาทางช่วยนาย.. อย่างน้อยบ้านเมืองก็มีขื่อมีแปร ฉันทำอะไรด้วยตัวเองไม่ได้ ตำรวจก็ต้องทำได้บ้าง” ลู่หานบอก
“ตอนนี้กินข้าวก่อนนะอี้ชิง ถ้าฉันมาช่วยนายแล้วนายไม่อยู่ให้ช่วยฉันจะทำยังไงล่ะ ..นะ” ประโยคนี้ของเสี่ยวลู่หานได้ผล อี้ชิงยอมกินข้าวแต่โดยดี ..และถึงแม้ดวงตายังคงบวมช้ำจากการร้องไห้มาอย่างหนัก แต่ก็พอจะมีรอยยิ้มจางๆ ให้เห็นบ้าง เท่านั้นก็คงเพียงพอแล้ว..
“แล้วนายจะบอกตำรวจยังไง ที่นี่ที่ไหนยังไม่รู้เลย”
“ไม่รู้เหมือนกัน แต่บ้านใหญ่โตขนาดนี้คงหาไม่ยากหรอก ยังไงฉันก็จะบอกให้ได้” ลู่หานยิ้มให้เหมือนเป็นคำมั่นสัญญา เขาคิดว่าอะไรๆ คงเป็นไปอย่างง่ายดาย ถ้าหากว่าเจ้าของบ้านไม่ได้กลับมาอย่างถูกเวลาเช่นนี้
“จะบอกก็เอาสิ..”
“พี่คริส!” อี้ชิงตกใจจึงเผลอเรียกชื่อที่คุ้นเคยออกมา ทว่ากลับไม่ได้รับความสนใจในเวลานี้
ร่างสูงกระตุกยิ้มร้ายก่อนจะเอ่ยประโยคถัดมา “อ้อ แต่มีข้อแม้ว่านายต้องรอดชีวิตออกไปจากที่นี่ให้ได้ซะก่อนนะ เสี่ยวลู่หาน” ปืนพกถูกหยิบยกขึ้นมาใช้เป็นอาวุธที่เล็งไปตรงหัวใจของผู้มาเยือนอย่างไม่ต้องสงสัย
“อย่านะ พี่คริส!” อี้ชิงร้องห้าม
“หืม? ..อี้ชิงเรียกพี่ว่าอะไรนะครับ”
“พ..พี่คริส”
“น่ารักจัง ..แต่ว่าก็หักล้างกันไม่ได้หรอกนะ”
“อย่าพี่คริส ผมขอร้อง” อี้ชิงบอกทั้งน้ำตา ..เขาเคยเห็นคนถูกฆ่าต่อหน้าต่อตามาแล้ว ขนาดว่าเป็นคนที่ไม่รู้จักเขายังรับแทบไม่ไหว ..ถ้าอู๋อี้ฟานจะฆ่าเพื่อนรักต่อหน้าเขาโดยมีตัวเองเป็นสาเหตุอี้ชิงจะรับมันไหวได้ยังไง
“แค่ขอร้องไม่พอหรอกอี้ชิง”
“พี่คริส อย่าฆ่าลู่หานนะ ผมขอร้อง”
“.....ก็ได้ถ้านายสัญญา ว่าจะเรียกพี่คริส” ร่างสูงยื่นข้อเสนอที่ง่ายเหลือเชื่อให้กับคนบนเตียง ซึ่งฝ่ายนั้นก็พยักหน้ารับแต่โดยดี
“ส่วนนาย ลู่หาน อยากจะบอกใครก็บอกไป ถ้าคิดว่าฉันอยู่มาได้จนทุกวันนี้โดยตำรวจพวกนั้นไม่มีส่วนรู้เห็นเลยล่ะก็นะ..” คริสยกยิ้มมุมปาก และเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายไม่โต้ตอบอะไรแล้ว เขาจึงเหลียวไปมองที่ประตูให้แน่ใจว่าคนที่ต้องการให้ทำงานต่อไปยังอยู่ตรงนั้นพร้อมรับคำสั่ง
“เทา!! พาเขาไปส่งด้วย”
“ครับผม” จื่อเทารับคำสั่งพร้อมทั้งพาตัวแขกที่ตนเป็นคนพามากลับไป
“จุนมยอน”
“ครับ”
“นายคงอธิบายเรื่องนี้ได้นะ”
“ผมแค่อยากให้คุณอี้ชิงรู้สึกดีขึ้น แต่ผมเป็นคนนอก คงทำอะไรไม่ได้..” คุณหมอให้เหตุผลแค่นั้น เพราะที่เหลือตุ้ยจางของเขาคงสามารถปะติดปะต่อเอาเองได้ เช่นนั้นแล้วเขาจึงถูกไล่ออกไปจากห้องนั้น
“อี้ชิง”
“อย่าเข้ามาใกล้ผมนะ!” ร่างบางตะโกนพร้อมทั้งถดตัวหนี..แต่ก็ไม่ไกลไปกว่าหัวเตียง
“อี้ชิง นายไม่มีสิทธิสั่งพี่หรอกนะ”
“คุณทำร้ายผม แค่นี้..ยังไม่พอเหรอ”
“อี้ชิง เราเพิ่งสัญญากันเมื่อกี้ ลืมแล้วเหรอครับ”
“หึ..โอเคครับ พี่คริส..” อี้ชิงใช้หลังมือปาดน้ำตาทิ้งก่อนจะกัดฟันพูดต่อจนจบโดยไม่มีเสียงสะอื้นแทรกออกมา “ก่อนหน้านี้ผมพยายามไม่เรียกคุณด้วยชื่อนี้เพราะพี่คริสคือคนดีของผม แต่ตอนนี้จะเป็นอี้ฟานหรือคริส ก็เห็นจะเลวไม่ต่างกัน”
“......”
“เพราะงั้นอยากจะให้ผมเรียกอะไรก็ได้ทั้งนั้น”
“พอใจมั้ยครับ.. พี่คริส”
To be cont.
..
# talk corner *
สวัสดีค่า เราอัพฟิคท้าชนมาได้ข่าวว่าเค้าจะไล่แบนกันอยู่.. 555555 เราใช้เวลากับไอ้ HIDDEN CONTENT พอสมควรเลยทีเดียว ไม่รู้จะเขียนออกมายังไง XD แต่ก็ออกมาจนได้อะนะคะ หวังว่าทุกคนจะโอเคกับมัน ตอนนี้เราส่ง e-mail จนถึงคอมเม้นที่ 154 เรียบร้อยแล้ว เข้าไปอ่านกันได้นะคะ ใครมีปัญหาก็คอมเม้นไว้ หรือทวิตมาหาก็ได้ค่ะ :)
เนื้อเรื่องเปลี่ยนทิศทางแล้ววว #มั้ง หวังว่าจะทำได้ดีต่อไปเรื่อยๆ ฮู่ววว ขอบคุณที่คนที่เข้ามาอ่านและคอมเม้นกันนะคะ ชุบุ~~~~~~
ปล. n31tu@gmail.com ส่งไม่ได้นะคะมัน fail ตลอดเลย
ปลล. ใครตามอ่านที่หลังก็ยังทิ้งเมลไว้ได้นะคะ แล้วจะเข้ามาส่งให้ค่า
ความคิดเห็น