อัศวินรัตติกาล

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ

ผ่านมา 8 ปีแล้วสินะ หลังจากที่เกิดเหตุการณ์อันไม่คาดคิดกับตระกูล ‘เฟอร์ดินาล’

หญิงสาวผู้เป็นหัวหน้าตระกูล ‘กราดีส’ ตระกูลแพทย์อันสูงส่งของเหล่าแวมไพร์ ทอดสายตามองชายหนุ่ม ผู้มีใบหน้าคล้ายคลึงกับตน พร้อมกับถอนหายใจออกมา

“จะจมอยู่กับอดีตไปจนถึงเมื่อไรกัน คนตายย่อมไม่ฟื้นคืน”

ชายหนุ่มหันมาหานางพร้อมกับเผยรอยยิ้มอันแสนเศร้าก่อนจะตอบ

“ก็เพราะคนตายย่อมไม่ฟื้นคืน ความทรงจำที่มีร่วมกันของข้าและนางจึงเป็นสิ่งที่มีค่าที่สุดยังไงล่ะ”

หญิงสาวมองเขาด้วยแววตาอ่อนลง นางเองก็ใช่ว่าจะไม่เข้าใจความรู้สึกของผู้เป็นน้องชาย แต่จะให้ทำอย่างไรกันเล่า แวมไพร์หากเมื่อโดนอาวุธลงอาคมของเหล่าฮันเตอร์แล้วก็ยากที่จะหนีพ้นความตายได้ แม้ในหลายปีมานี้ กษัตริย์ผู้ปกครองแวมไพร์จะพยายามประนีประนอมกับเหล่าฮันเตอร์แล้วก็ตาม อย่างไรเสียก็ยังมีฮันเตอร์หลายกลุ่มที่ไม่ยอมรับมิตรภาพจากแวมไพร์ และเหตุการณ์ในอดีตที่เกิดขึ้นก็คาดว่าน่าจะเป็นฝีมือของคนกลุ่มนี้

“ข้าเชื่อว่า นางคงอยากจะเห็นรอยยิ้มมากกว่าที่จะเห็นความสิ้นหวังในแววตานั้น เรเซียส”

ร่างบางตบไหล่เขาเบาๆ นางรู้ว่าแม้เรเซียส น้องชายของนาง จะทำตัวเป็นปกติหลังจากสูญเสียคู่หมั้นไป แต่ลึกๆ แล้วความเจ็บปวดนั้น ยังคงอยู่ในใจของเขาไม่เคยจางหาย รอยยิ้มและความสุขที่เคยมีในแววตาของน้องชายเธอหายไปนับแต่นั้น รอยยิ้มที่มีในทุกวันนี้ เป็นรอยยิ้มที่เจือความเศร้า นัยน์ตาดำขลับคู่นั้นไม่เคยสะท้อนความรู้สึกที่มีความสุขอย่างแท้จริงเลยสักครา

ภาพเหตุการณ์ครั้งนั้น ยังคงชัดเจนอยู่ในหัวของนาง คฤหาสน์ที่คละคลุ้งไปด้วยกลิ่นคาวเลือด กองเสื้อผ้าและฝุ่นผง ที่เป็นหลักฐานยืนยันชัดเจนว่าแวมไพร์ทุกตนในที่นั้นต่างโดนสังหารด้วยอาวุธของฮันเตอร์ ความช่วยเหลือไปถึงช้าเกินไป

ไม่มีแวมไพร์ตนใดในคฤหาสน์รอดชีวิตเลยสักตนเดียว!

กองฝุ่นผงที่มีเครื่องประดับที่มีสัญลักษณ์อักษร ‘F’ ซึ่งเป็นสัญลักษณ์ประจำตระกูล ถูกพบในสถานที่ใกล้เคียงกัน พร้อมเสื้อผ้าของนายเหนือหัวและนายหญิงของตระกูล ไม่ใกล้ไม่ไกล นั้นยังมีเสื้อผ้าเด็กผู้หญิง ทายาทแห่งตระกูลเฟอร์ดินาล ‘ฟาเบียล’ และเสื้อผ้าของพวกสาวใช้และข้าทาสบริวารจำนวนมาก

นับเป็นการสังหารล้างตระกูลที่โหดเหี้ยมอีกคราในอาณาจักรแวมไพร์!

ทั้งนี้ยังไม่สามารถจับตัวผู้ก่อเหตุในครั้งนั้นได้ จากสิ่งที่หลงเหลืออยู่ เหล่าขุนนางทั้งหลายต่างสรุปออกมาได้เพียงเหตุผลเดียวคือ...เป็นการสังหารภายใต้ฝีมือของพวกฮันเตอร์หัวรุนแรง

แต่...สำหรับครอบครัวแวมไพร์เก่าแก่ที่เหลืออยู่ มีความเห็นที่แตกต่างไป ศัตรูของเหล่าแวมไพร์ไม่ได้มีเพียงแต่เหล่าฮันเตอร์เท่านั้น แม้กระทั่งเหล่าแวมไพร์ด้วยกันเอง ก็ยังยากที่จะไว้ใจได้

อาณาจักรแวมไพร์นี้มีการปกครองโดยตระกูล ‘เบซารีล’ ซึ่งเปรียบเสมือนเป็นกษัตริย์ของเหล่าแวมไพร์ ภายใต้การชี้นำของขุนนางจากตระกูลแวมไพร์เก่าแก่ 12 ตระกูล ซึ่งตอนนี้เหลือเพียงแค่ 5 ตระกูลเท่านั้น การล่มสลายของตระกูลขุนนางเก่าแก่นับเป็นเรื่องที่ไม่ใช่ว่าจะเกิดขึ้นไม่ได้ หากเป็นการสิ้นสายเลือด เนื่องจากไม่มีทายาทสืบทอดตระกูล แต่ในช่วง 20 ปีมานี้เกิดเหตุการณ์สังหารตระกูลเก่าแก่มากมายนับครั้งไม่ถ้วน ซึ่งในแต่ละครั้งทางราชวังก็ได้แต่สรุปว่าเป็นการสังหารจากเหล่าฮันเตอร์ และไม่ได้มีการสืบหาสาเหตุหรือการเชื่อมโยงของทุกเหตุการณ์นี้ต่อ นับเป็นเรื่องที่น่าสงสัยยิ่งนัก

“ริเฟลกลับมารึยัง?” ชายหนุ่มหันมาถามหญิงสาวด้วยสีหน้าจริงจัง

เหอะ หญิงสาวนิ่วหน้าไปทันทีที่ได้ยินชื่อของน้องสาวคนเล็ก

“น่าจะกลับมาทันมื้อเย็นวันนี้แหละ พูดก็พูดเถอะ ไม่รู้ว่าข้ากับเจ้าตามใจนางมากเกินไปหรือยังไง ถึงได้ดื้อรั้นถึงเพียงนี้”

ถ้าพูดถึงความสามารถทางการแพทย์แล้ว สามคนพี่น้องไม่เป็นรองใครก็จริง แต่ถ้าเป็นทางด้านทักษะการป้องกันตัวแล้วล่ะก็ ดูท่าน้องสาวคนเล็กของพวกนางคงจะเป็นชื่อแรกที่ถูกคัดออกแน่ๆ

“หรือเจ้าจะให้ข้าออกไปแทนนางเองล่ะ” รอยยิ้มน้อยๆ ที่สงวนไว้ให้กับคนในครอบครัวปรากฏขึ้นในใบหน้าของชายหนุ่ม

“เรื่องสิ เจ้าน่าเป็นห่วงกว่าริเฟลอีก เรเซียส สัญญากับข้านะ ว่าจะไม่เอาคอไปรองรับอาวุธของพวกฮันเตอร์น่ะ ลำพังตอนนี้ข้าก็ไม่มีหน้าจะกลับไปหาท่านพ่อกับท่านแม่แล้วนะ”

“จะต่างอะไรกัน หากข้าไม่ตาย ชั่วชีวิตนี้ข้าก็ไม่คิดจะทำพันธะเลือดกับใครแล้ว ยังไงตระกูลเราก็ไร้ผู้สืบทอดอยู่ดี” แววตาขมขื่นที่ปรากฏขึ้นนั้น ทำเอาแวมไพร์ผู้พี่ถึงกับพูดไม่ออก และก่อนที่นางจะทันได้เอ่ยปาก เขาก็เปลี่ยนประเด็นทันที

“แล้วเรื่องนั้นล่ะ เป็นยังไงบ้าง?”

“เท่าที่ดูตอนนี้ ยังไม่มีความเคลื่อนไหวอะไร แต่นั่นเป็นการวางแผนยาวนานกว่า 20 ปี ข้าคิดว่าบางทีพวกนั้นอาจจะรอเก็บเกี่ยวผลที่บ่มเพาะไว้ก็เป็นได้” ชายหนุ่มพยักหน้าอย่างเห็นด้วย

“บางทีข้าอาจจะทำให้ตระกูลเก่าแก่ต้องล่มสลายพร้อมกัน 5 ตระกูลเลยก็เป็นได้ พวกเจ้าควรจะ...”

“หยุดพูดเดี๋ยวนี้นะ เรเซียส พวกเราตกลงกันไว้แล้ว เจ้าลืมแล้วหรือ ทั้งหมดนี้ไม่ใช่แค่ทวงความยุติธรรม แต่นี่เป็นการทำเพื่ออาณาจักรของพวกเรา” ทำทุกอย่างมาด้วยกัน แล้วจะปล่อยให้น้องชายตัวเองรับหน้าคนเดียวนี่นะ ฆ่านางไปก่อนเลยยังจะดีซะกว่า!

“เนมบอกว่าข้อสังเกตที่พวกเราคิดกันไว้ถึงแม้จะฟังดูไม่น่าเป็นไปได้ แต่เมื่อสืบไปเรื่อยๆ ก็พบว่ามีเงื่อนงำบางอย่างจริง บางทีถ้าเกิดว่ามันเป็นไปตามที่พวกเราคิดไว้จริงๆ ล่ะก็...”

“มันจะกลายเป็นความอัปยศครั้งยิ่งใหญ่ในหน้าประวัติศาสตร์อาณาจักรของพวกเรา!”

  ทันทีที่สิ้นเสียงนั้น ร่างของบุคคลที่พวกเขากำลังรออยู่ ก็ปรากฏตัวออกมา