กลอนๆฟวานซึ้ง

ลำดับตอนที่ #2 : เพื่อนจ๋า อ่านหน่อย

หากนึกภาพไปถึงวันเก่าๆ
ที่เราเคยเรียนด้วย กัน
เคยเล่นด้วยกัน...
เคยทะเลาะกัน...
เคยหัวเราะด้วยกัน...
รวมทั้งเคยร้องไห้ด้วย กัน
เราจะรู้ว่า..
วันเวลาเหล่านั้น
เราเรียกย้อนกลับมาไม่ได้อีก
หรือจะเดินย้อน กลับไปก็ไม่ได้
แต่สิ่งที่เราทำได้
คือเก็บความทรางจำเหล่านั้นไว้
ในวันที่เราไม่มีใคร
เราจะได้รู้ไว้..
"ว่าเรายังมีกำลังใจ..ให้กัน"



บางคน...
อยากเก็บวันเวลาไว้ ในขวดแก้วปิดฝาแน่น
เพราะไม่อยากให้มดมาไต่ตรอมความหอมหวานนั้น
แต่สำหรับฉัน...
อยากเก็บวันเวลาของเรา
ไว้ในตู้กระจก
คงเพราะข้อความหน้าตู้ "หยิบก็ง่าย หายก็รู้ ดูก็งาม"
นั่นล่ะ..ที่ทำให้ฉันมั่นใจว่า..
วันเวลาของเราจะถูกเก็บรักษาอย่างดี
..ไม่ว่าจะกี่ปีก็ตาม..



คำว่า "เพื่อน"
จะคงอยู่ไปนานแค่ไหน
ฉันบอกไม่ได้..
และถ้าถามเธอ
เธอก็คงบอกไม่ได้เช่นกัน..
เพราะคำว่า "เพื่อน"
ไม่ใช่คือ "เธอ"
ไม่ใช่คือ "ฉัน"
แต่มันหมายถึง "ความผูกพัน"
ที่จะนานไม่นาน..
ก็ขึ้นอยู่กับความสัมพันธ์ของเราสองคน


คิดถึงเธอทำไงดี...
นั่งมองฟ้าอย่างนี้จะหายมั้ย
เขาบอกเวลาเหงาฝนฟ้าเป็นใจ
แต่ยิ่งมองๆไปยิ่งคิดถึงเธอ
นั่งนับดาวไม่รู้กี่ดวง
ดาวแอบตกแอบร่วงทีเผลอ>
บับๆไป ทำท่าจะเบลอ
เลยเลิกนับมานั่งเหม่อคิดถึงเธอดีกว่า
เลิกคิดถึงไม่ได้ก็คิดถึงจริงจังมันซะเลย
คิดถึงความผูกพันที่เคยไม่เห็นค่า
แต่วันนี้กลับอยากย้อนเวลา
ไอ้เพื่อนรัก..อยากบอกว่า "ข้าคิดถึงเอ็ง"