รักใสๆของยัยทูน่า

ลำดับตอนที่ #7 : เสียเวลา

(ทูน่า talk)

“แฮ่ก แฮ่ก!”ทาเทฮะซังจะยังรอเราอยู่หรือเปล่านะ เค้าอาจจะกลับไปแล้วก็ได้ ก็เราไปช้าซะขนาดนั้น แต่ที่ว่าเราเป็นคนที่2ที่ทาเทฮะซังยอมเปิดใจพูดด้วยหมายความว่าอะไรกันนะ   แล้วคุณฮิบารินี่เป็นใครกันนะ ญาติเหรอ แต่สงสัยคงต้องเป็นคนดีมากแน่ๆเลย(ตรงกันข้ามเลยแหละทูน่าเอ๋ย//ไรเตอร์)

ตึก ตึก ตึก พรืด

“หวาๆๆ!!!”

“เฮ้ย!!”

โครม!!!

“โอ๊ย…กำลังรีบอยู่แท้ๆดันซุ่มซ่ามซะได้”ว่าแต่เมื่อกี้ตอนตกลงมาเหมือนผมจะได้ยินเสียงคนอื่นด้วย คงคิดไปเองมั้ง

“นี่…”เอ๋ เมื่อกี้ เสียงคน

“นี่แก…จะทับชั้นไปถึงไหนมิทราบฮะ!”อะ นะ นี่ผมทับคนที่เป็นเจ้าของเสียงอยู่เหรอเนี่ย อ๊ะ อาจจะไม่ใช่ก็ได้ ผมจึงมองไปข้างล่างเพื่อดูให้แน่ใจ

(_ _)(- -)

ผมขยี้ตาแล้วก้มดูอีกครั้งหนึ่ง

“นี่แกจะมองอีกกี่ครั้งกัน ชั้นหนักจะตายอยู่แล้ว รีบๆลุกได้แล้ว”

(_ _)(TOT)

ฟึ่บ พรืด โป๊ก!

“โอ๊ย  เจ็บๆๆๆๆ”ซ้ำ2จะลุกสักหน่อย ดันลื่นล้มหัวฟาดพื้นอีกรอบ จะความจำเสื่อมไม๊(ฟะ)เนี่ยเรา

“แกนี่โคตรซุ่มซ่ามเลยว่ะ”แล้วก็เดินผ่านไปเฉยเลย เชอะไม่คิดจะช่วยกันเลย หน้าตาดีซะเปล่า ผมขออธิบายลักษณะของเขานะครับ ตาคมคล้ายเหยี่ยว ผมสีดำรัตติกาล หน้าตาเหมือนถอดแบบมาจากนายแบบนิตยสารเด๊ะ เสียอย่างเดียวนิสัยโคตรเสียเลย คนอะไรก็ไม่รู้ ใจดำ ใจร้าย ใจมืดมน ไอ้คนไม่มีรอยยิ้ม และอีกอย่างจะด่าผมทำไมถึงต้องเน้นคำด้วย เชอะ เชอะ เชอะ(ก็นั่นแหละคุณฮิบาริที่นายคิดว่าเป็นคนดีนักคนดีหนา//ไรเตอร์)

“อืม อ๊า!ต้องรีบแล้วนี่นา”ขี้ลืมจังน้าเรา แกมันบ้าสึนะไอคนขี้ลืม

ตึกๆๆๆๆๆ

“แฮ่กๆๆ กลับไปแล้ว  จริงๆด้วยสิ โอ๊ย!ทำขายหน้าอีกแล้วเรา พรุ่งนี้จะคุยกับเค้ายังไงดี๊!โอ๊ย เครียด”บ่นแล้ว ก็ถึงกับเอามือขยี้หัวตัวเองจนฟูฟ่อง(แรกๆหัวก็ฟูอยู่แล้ว นี่ยิ่งฟูเข้าไปใหญ่//ไรเตอร์/แอบนินทาผมเหรอครับ//สึนะ/เปล๊า-3-//ไรเตอร์/นินทาอยู่นี่นา//สึนะ)

“ทำอะไรของเธอน่ะ-_-*”จู่ๆก็มีเสียงถาม พร้อมกับมีมือๆหนึ่งถูกยื่นมาจัดผมของผมให้เข้าที่เป็นทรงเดิม

“เอ๊ะ?ทะ ทาเทฮะซังยังไม่กลับหรอกเหรอครับo_o?”ผมถามทาเทฮะซัง นานขนาดนี้เป็นผมๆคงรอไม่ไหวหรอก

“ต่อให้นายมาตอนเที่ยงคืนหรือรุ่งเช้าชั้นก็จะรอ ก็ชั้นสัญญาแล้วนี่นาว่าจะรอ”ว้าว!รักษาสัญญาเก่งจัง

“ขอบคุณครับ งั้นไปกันเลยไม๊ครับ^O^”

“อืม”