รักใสๆของยัยทูน่า

ลำดับตอนที่ #11 : ความรู้สึกที่หวั่นไหว

ณ ห้องนั่งเล่นบ้านซาวาดะ

“น้ำครับทาเทฮะซัง”สึนะพูดแล้วยื่นแก้วน้ำให้ทาเทฮะ

“ขอบคุณจ้ะ”ทาเทฮะรับมาแล้ววางไว้บนโต๊ะ

“หือ เพื่อนสึนะน่ารักดีนี่นา เนอะอาเงฮะ^o^”อากิโตะที่เดินเข้ามาพูดขึ้น

“.....(ไร้สัญญาณตอบรับจากหมายเลขที่ท่านเรียก).....”อาเงฮะไม่ตอบแต่ก็ได้เพียงแค่จ้องทาเทฮะด้วยสายตาที่ดูเย็นชา

แต่ก็ไม่ใช่เพียงแค่อาเงฮะจ้องเท่านั้น เพราะทาเทฮะเองก็จ้องกลับมาเช่นกันแถมเย็นชากว่าซะด้วยซ้ำ

“เอ่อ แม่คร้าบอาหารเสร็จหรือยังคร้าบ”อากิโตะที่เป็นพวกไม่ชอบแรงกดดันมากๆเพราะมันทำให้รู้สึกอึดอัด ได้ทำลายความกดดันลง

“อ่า อีกแป๊ปเดียวก็เสร็จแล้วจ้ะ มานั่งรอกันเลยจ้า!”เสียงของแม่ดังมาจากในห้องครัว

“งั้นไปกันเถอะอาเงฮะ สึนะ แล้วก็เธอด้วยนะ”อากิโตะหันมายิ้มให้กับทาเทฮะ

“อึก!”เป็นผลให้ทาเทฮะถึงกับสะอึกเลยทีเดียว

Tateha talk

“อึก!-///-”ทำไมกันนะ ทำไมถึงต้องยิ้มให้ชั้นด้วย แล้วทำไมใจของชั้นถึงต้องหวั่นไหวด้วยล่ะ ทั้งๆที่ไม่เคยหวั่นไหวเลยแท้ๆ แต่ทำไมกับคนๆนี้ถึง... รอยยิ้มของคนๆนี้ไม่เหมือนกับของพี่เคียวยะหรือของสึนะโยชิ แต่มันเป็นรอยยิ้มที่ดูอบอุ่นมากๆ

“ทาเทฮะซังมีอะไรหรือเปล่าครับ”สึนะโยชิที่กำลังจะเดินออกไปหันมาถาม

“อะ ปะ เปล่าจ้ะ”นี่เราคิดอะไรของเราเนี่ย คนอย่างเราน่ะไม่คู่ควรกลับรอยยิ้มแบบนั้นหรอก แต่รอยยิ้มนั่นเหมือนกับของคนๆนั้นเลย คนที่...เคย ทรยศ เรา

“งั้นเหรอครับ ไปกันเถอะครับ”สึนะโยชิพูดแล้วเดินมาจูงมือชั้นไป

ณ ห้องครัว

“อ้าว มาช้ากันจังเลยนะจ้ะ”คุณแม่ของสึนะโยชิพูดขึ้น

“ขอโทษค่ะ ทำให้เลยต้องทำให้รอนาน”สงสัยเหม่อไปหน่อยมั้งเรา

“หึ นึกว่าหน้านิ่งๆอย่างเธอจะขอโทษไม่เป็นซะอีก”เหอะว่าคนอื่น คุณเองก็หน้านิ่งเหมือนกันแหละ

“อาเงะคุงแบบนั้นมันเสียมารยาทกับแขกนะจ้ะ ต้องขอโทษด้วยนะจ้ะทาเทะจังเด็กคนนี้น่ะดื้อมาแต่ไหนแต่ไรแล้ว แต่ไม่ใช่ว่าจะไม่รักน้องตัวเองนะจ้ะ ออกจะหวงแบบสุดๆเลยล่ะจ้ะ”คุณแม่ของสึนะโยชิพูด พร้อมเอื้อมมือไปหยิกแก้มหมอนั่น

“โอ๊ย!! แม่ผมเจ็บนะ”หมอนั่นร้องซะดังเชียว

“ไม่เป็นไรหรอกค่ะ คุณเอ่อ...”ชั้นพูดไม่ถูกเนื่องจากไม่รู้จะเรียกยังไงดี

“อ๊ะ เรียกแม่ของผมยังไงก็ได้ครับแม่เค้าไม่ซีเรียสหรอกครับ”สึนะโยชิพูด

“โอ๊ะ งั้นชั้นอากิโตะนะ ส่วนนี่ก็ อาเงฮะ”อือๆ คนๆนี้ชื่อ อากิโตะ สินะ ส่วนหมอนั่นก็ อาเงฮะ

“ค่ะ ชั้นซาคากิ ทาเทฮะค่ะ” ชั้นแนะนำตัวอีกครั้ง

“อื้อ งั้นทานข้าวกันเถอะ^o^”พี่อากิโตะพูดอย่างอารมณ์ดี พร้อมจัดการกับข้าวของตัวเอง

“เฮ้ย! อากิโตะมูมมามชะมัด”อาเงฮะตะโกนขึ้นอย่างตกใจ เหอะสมควรล่ะ เล่นทานซะเร็วขนาด แต่ว่าเป็นครอบครัวที่ครื้นเครงกันจัง