ตอนที่ 55 : EP16 ผิดหวัง...บ้างก็ได้ 1/5

หลังจากการประชุมวันนั้นฉันก็กลับมาใช้ชีวิตตามปกติ เช้านั่งรถเมล์ไปทำงาน ตั้งใจรีดผ้า ตกบ่ายก็นั่งรถเมล์บ้าง คุณพีทมารับบ้างเพื่อไปช่วยงานเขาที่บริษัทต่อ 

หลังจากที่เขาให้หาข้อมูลแล็บเสร็จเรียบร้อยแล้ว ช่วงนี้ดูเหมือนจะมีแล็บที่เขาเล็งไว้อยู่สองสามแล็บ หน้าที่ของฉันต้องหาข้อมูลเชิงลึกของแล็บที่เหลือนั้น โดยเฉพาะข้อมูลการติดต่อ และข้อมูลของประธานและคณะกรรมการของบริษัทแล็บนั้นๆ

เขากำลังคิดจะเทคโอเวอร์

ฉันเพิ่งรู้ถึงเหตุผลที่ต้องเทคโอเวอร์แล็บเหล่านั้นก็เพราะว่าแล็บที่โรงพยาบาลในเครือใช้อยู่ในปัจจุบันนั้นกำลังมีปัญหาเรื่องการทุจริต

ได้ข่าวแว่วๆมาว่าเขากำลังจะได้รับการเสนอชื่อเป็นรองประธานในคณะกรรมการชุดใหม่ ฉันคิดว่าเขาคงไม่ดีใจหรอก ก็แค่ทำไปตามหน้าที่ แต่ถามว่าเหมาะไหม…เป็นประธานเลยก็ยังไหวมั้ง

ดูเหมือนช่วงนี้มิ้นจะพยายามติดต่อฉันมากขึ้น โดยเฉพาะช่วงเย็นๆ แต่หลายวันมานี้ฉันเลิกงานค่อนข้างดึก ทำให้เราไม่ค่อยได้เจอกัน จะว่าไปฉันก็ไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนทั้งสามมาพักใหญ่เลย สมัยก่อนคนเป็นฉันที่ว่างที่สุดและพยายามติดต่อคนอื่นๆ แต่ตอนนี้มันกลับตรงข้าม

ทุกอย่างช่วงนี้ดูเหมือนจะราบเรียบเป็นปกติ แต่สิ่งที่ต่างไปและฉันเพิ่งจะสังเกตได้คือ ฉันไม่เจอป้าแม้นมาหลายวันแล้ว ตั้งแต่ที่ป้าให้พะโล้ฉันมาวันนั้น ทั้งๆที่ปกติป้าต้องมาขายของทุกวัน จะบอกว่าป้ารวยแล้วเลยเลิกขายของก็คงไม่ใช่มั้ง

“พี่ๆ ป้าแม้นแกไม่มาขายของเหรอคะ” ฉันถามพี่ผู้หญิงที่ขายกล้วยแขกอยู่ข้างป้ายรถเมล์ อย่างที่รู้กัน ป้าแม้นน่ะเป็นที่รู้จักของคนแถวนี้ 

“นั่นสิ ไม่มาสามวันแล้วนะ ปกติแกไม่เคยหยุดขายของเลยนะ”

ฉันจำได้ แม้แต่วันเสาร์ที่คนไม่ค่อยมี ป้าก็ยังมานั่งขายของ แต่นี่วันทำงานแท้ๆ คนหาเช้ากินค่ำ ถ้าไม่ทำงานก็ไม่มีเงิน ป้าไม่น่าจะหยุดงานเพื่อนอนอยู่บ้านหรือไปเดินชอปปิงแบบที่ฉันเคยทำแน่ๆ

แล้วป้าไปไหนกันนะ…

“ไม่รู้แกไม่สบายรึเปล่า” พี่ร้านกล้วยแขกเอ่ยต่อ “ป้าแกขยันหาเงินจะตาย ถ้าไม่ตายแกไม่เลิกขายหรอก”

ไม่ตายไม่เลิกขาย…อ้าวเดี๋ยวสิ!

ภาพสุดท้ายของวันที่เจอกันผุดขึ้นมาในหัวฉันอีกครั้ง มือหยาบกร้านที่เกิดจากการทำงานนั้นยื่นถุงพะโล้มาให้ฉัน 

แต่สำหรับฉันมันไม่ใช่แค่พะโล้ แต่มันเป็นความน้ำใจ เป็นจิตใจดีๆของป้าต่างหากที่หยิบยื่นมาให้ฉัน รอยยิ้มของป้าที่ยิ้มจนตาหยีโชว์ฟันผุสองสามซี่นั่นจริงใจยิ่งกว่าเพื่อนคนไหนๆ

แล้วป้าของฉันไปไหน

“นั่นสิ ป้าแม้นเนี่ยนะหยุดงาน แกป่วยรึเปล่า” ป้าร้านหมูปิ้งที่อยู่ข้างกันเอ่ยขึ้นบ้าง “จำได้ไหม ปีที่แล้วยายเพิ่มก็แบบนี้ ขายของอยู่ดีๆหายไป รู้อีกทีตายอยู่ในบ้านมาเจ็ดวันแล้ว เพิ่งมีคนไปเจอตอนส่งกลิ่น” 

คำพูดของป้าหมูปิ้งทำให้ฉันนึกภาพตาม ให้ตายสิ แค่คิดฉันก็รู้สึกพะอืดพะอม

“ไม่ขนาดนั้นมั้งคะ” ฉันส่ายหน้าไปมา ในใจก็ภาวนะขอให้ไม่เป็นเช่นนั้น

“ไม่แน่หรอกหนู” ป้าไม่ให้กำลังใจฉันเลยแม้แต่น้อย

แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรกันต่อ รถเมล์ก็มาพอดี ฉันจึงบอกลาแม้ค้าทั้งสองร้านนั้นก่อนจะรีบวิ่งขึ้นรถเมล์

คำพูดของป้าร้านหมูปิ้งวนเวียนอยู่ในหัวฉันตลอดช่วงเช้าจนไม่เป็นอันทำการทำงาน บางครั้งก็เผลอคิดภาพตามซ้ำๆจนเกือบจะทำผ้าไหม้จนวิไลต้องวิ่งเข้ามาช่วย 

เกือบโดนหักเงินอีกแล้ว

“ดา ไม่สบายรึเปล่า ทำไมดูเหม่อๆ” วิไลถามขณะที่เราสองคนกำลังเดินไปหยิบปิ่นโตมาวางที่โต๊ะ

ตั้งแต่วันนั้นเป็นต้นมา ฉันก็แบ่งอาหารกับวิไลเสมอ ของสดในตู้เย็นที่ฉันไม่รู้จะเอามาทำอะไร ฉันก็ขนมาให้วิไลเอาไว้ทำ ก็อย่างที่บอก ฉันทำเป็นแค่ไข่ต้ม ฉันค้นพบว่าตอนนี้ฉันมีของโปรดเมนูใหม่เพิ่มขึ้นคือแกงจืดเต้าหูหมูสับฝีมือวิไลนี่แหละ

“เปล่าหรอก”

“มีอะไรเล่าได้นะ หน้าเธอดูเครียด” น้ำเสียงและแววตาของวิไลบ่งบอกชัดถึงความเป็นห่วง จนฉันเผลอคิดไปว่าถ้าวิไลก็หายไปอีกคน ฉันจะทำยังไง

“นี่ วิไลถามหน่อยสิ”

“หืม ได้สิ ว่ามาเลย” วิไลรับคำพร้อมกับทำหน้ารอฟังฉันด้วยความตั้งใจ

“เธอเคยมีเพื่อนเป็นแม่ค้าหาบเร่ริมทางไหม ปกติถ้าเขาหยุดงานเขาไปไหนกัน”

วิไลเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ก่อนจะทำท่ากลั้นขำ จนฉันเริ่มสงสัย จากนั้นเธอก็เริ่มเล่าอีกครั้ง

“อย่าว่าแต่มีเพื่อนเลย แม่ค้าหาบเร่ฉันก็เคยเป็นมาแล้ว” วิไลทำหน้าภูมิใจเมื่อตัวเองมีประสบการณ์ตรง  

“การเป็นแม่ค้าน่ะ เขาไม่หยุดงานกันหรอกนะ หยุดก็ไม่มีกินสิ จำได้ว่าตอนนั้นฉันต้องทำงานวันต่อวันเพื่อให้มีเงินกินข้าวและจ่ายค่าที่กับค่าเช่าบ้าน เงินเก็บนี้แทบไม่ต้องพูดถึงเลย สมัยนั้นนะ ฉันอยากจะขายของให้ได้ยี่สิบสี่ชั่วโมง ไม่ต้องกินไม่ต้องนอนเลยด้วยซ้ำ”

ฉันก็คิดว่าชีวิตของป้าน่าจะไม่ต่างจากวิไลมากนัก แล้วมันมีเหตุผลอะไรกันล่ะที่ป้าไม่มาขายของ…

“แล้วไม่เคยหยุดงานเลยเหรอ” ฉันถามเสียงอ้อมแอ้ม

“เคยสิ ตอนป่วยหนักไง ป่วยนิดหน่อยเป็นหวัดธรรมดาน่ะห้ามฉันทำงานไม่ได้หรอกนะ แต่ตอนนั้นเป็นไข้เลือดออกมั้ง เกือบตายต้องนอนโรงพยาบาล ขายของไม่ไหวจริงๆ” 

“วิไล ฉันมีเพื่อนที่เขาขายของน่ะ แต่เขาไม่มาขายสามวันแล้ว คนแถวนั้นก็ไม่รู้ว่าเขาไปไหน เธอว่าเขาจะเป็นอะไรมั้ย” ฉันถามด้วยน้ำเสียงเป็นกังวล 

ภาพในหัวตอนนี้คือป้าแม้นกำลังนอนอ่อนระโหยโรยแรง ไอเป็นเลือดอยู่ที่เตียงนอนที่บ้านเก่าๆ มีแมลงวันบินวนไปมา และหมาอีกหนึ่งตัวที่นอนอยู่ข้างๆเพื่อเฝ้าดูใจ

ทำไมน่าสงสารแบบนั้นนะ!

“น่าแปลกนะ แต่คิดในแง่ดี เขาอาจจะกลับบ้านต่างจังหวัดรึเปล่า”

ภาพของป้าแม้นที่นอนอยู่บนเตียงค่อยๆจางหายไป เปลี่ยนเป็นป้าแม้นในชุดเสื้อฮาวายกำลังนั่งจิบน้ำสับปะรดอยู่ที่ริมทะเลพร้อมกับกุ้งเผาตัวใหญ่อยู่ในจานอาหารท่ามกลางเสียงคลื่นทะเลและดนตรีแจ๊สด้วยความสบายใจ

ป้าอาจจะสบายดีก็ได้แค่กลับบ้าน

“แต่ถ้าเอาให้แน่ ก็ไปหาเขาที่บ้านเลยสิ” วิไลเสนอ เสียงของเธอดึงฉันให้ออกมาจากจินตนาการและกลับสู่โลกความจริงอีกครั้ง

“ไปที่บ้านเหรอ…”

“ใช่ ก็แค่ไปดู ถ้าเขาสบายดี เราก็สบายใจ ถ้าเขาป่วยหรืออะไรเราก็จะได้ช่วยไง”

จะว่าไปวิไลก็นับว่าเป็นคนที่ฉลาดคนหนึ่งเลยล่ะ ถ้าไม่ติดว่าโอกาสของเธอมีน้อย ได้เรียนจบแค่ชั้นม.หก อนาคตของเธอคงจะไปไกลได้มากกว่านี้

“แล้วฉันจะไปยังไงล่ะ บ้านอยู่ที่ไหนฉันก็ไม่รู้จัก”

“เย็นนี้ฉันว่าง ให้ฉันพาไปไหมล่ะหลังเลิกงาน แค่หาบ้านคน ไม่ยากนักหรอก ส่วนมากเขารู้จักกันหมดนั่นแหละ” วิไลตอบพร้อมกับขยิบตาให้ฉัน 

“งั้นก็พาไปหน่อยนะ”

“โอเคงั้นเรารีบเคลียร์งานกันดีกว่า จะได้รีบไปกัน”

พูดจบเราสองคนก็ตั้งหน้าตั้งตากินอาหารโดยไม่ได้คุยอะไรกันอีก จากนั้นก็รีบกลับไปทำงาน เพื่อให้เลิกงานได้ไวที่สุด จะได้ไปไขข้อสงสัยเรื่องป้าแม้นที่ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวฉันมาจนถึงตอนนี้

.

.

ทั้งๆที่รีบแสนรีบ แต่วันนี้ผ้าที่ต้องรีดดูเหมือนจะเยอะเป็นพิเศษ ต่อให้เราเร่งสปีดกันแค่ไหน สุดท้ายก็มาเสร็จเอาตอนบ่ายสามพอดี 

วิไลรีบไปเก็บของเพื่อที่เราสองคนจะได้ออกเดินทางกันต่อ ฉันนึกขึ้นได้ว่าฉันควรจะบอกคุณพีทก่อนว่าวันนี้ฉันจะไม่ไปหาเขา แต่ก่อนที่ฉันจะได้หยิบโทรศัพท์ออกมาโทร รถยุโรปสีดำก็มาจอดอยู่ตรงหน้าเสียแล้ว

ก็ดี บอกตอนนี้เลยแล้วกัน

“วิไลรอก่อนนะ” ฉันบอกกับวิไล ก่อนจะเดินไปที่รถคันนั้นและเปิดประตูออกเพื่อคุยกับคนที่ขับมา

“วันนี้ฉันจะไม่ไปกับคุณนะคะ”

“หืม…ไปไหน” เขาเลิกคิ้วขึ้นด้วยความสงสัย

“ฉันมีธุระค่ะ”

“อ้อ…” 

“ฉันกลับเองได้ค่ะ ส่วนข้าวเย็นไม่ต้องห่วงนะคะ ฉันจะจัดการเอง” 

ฉันบอกเขาด้วยความเคยชินและไม่ได้คิดอะไร  ฉันชินแล้วที่เขาจะไปรับไปส่งฉัน ชินแล้วที่เขาต้องมาทำไข่เจียวให้ฉันกินทุกวันตอนเย็น

“ครับ” เขารับคำด้วยน้ำเสียงราบเรียบ 

“ไปก่อนนะคะ”

“…ครับ”

.

.

.

Talk มีคนโดนทิ้ง โถๆๆ

ปล.  ขอโทษนะคะที่เมื่อคืนไม่ได้มาลง มาไม่ไหวเจ้าค่ะ T^T