ตอนที่ 53 : อัพเพิ่ม EP15 Good night 3/4

บรรยากาศอาหารมื้อค่ำวันนี้ก็เงียบเหมือนอย่างที่เคยเป็น แต่ฉันกลับสัมผัสได้ว่ามันไม่เหมือนเดิม ทั้งๆที่เขาก็นั่งกินนิ่งๆเงียบๆเหมือนทุกครั้ง แต่ความรู้สึกมันกลับต่างออกไป เพิ่งรู้นะว่าแค่นั่งเงียบๆของเขาก็มีหลายอารมณ์ วันนี้อารมณ์มันจะออกไปทางอึมครึมอยู่หน่อยๆ

ฉันคนพบแล้วว่าเขาไม่ใช่คนที่ไร้อารมณ์หรือความรู้สึกหรอก แต่หน้านิ่งๆของเขานั่นแหละคือการแสดงอารมณ์แล้ว…

“ฉันก็ไม่ได้ตั้งใจแต่งตัวมาเพื่อให้เกิดเหตุการณ์แบบนี้นะ…” ฉันเอ่ยขึ้นเสียงเบาโดยที่ไม่ได้มองหน้าเขา สายตาทั้งสองจ้างหลุบลงมองพื้นด้วยความรู้สึกผิด

“ครับ”

ครับเหมือนกัน ยังความหมายไม่เหมือนกันเลย

“แค่คิดว่าผู้หญิงทุกคนก็ควรจะมีสิทธิ์แต่งตัวตามที่ชอบนี่นา…แต่งแบบนี้ไม่ได้แปลว่าอ่อยซะหน่อย” 

ฉันพยายามจะอธิบายถึงสิทธิในความเป็นมนุษย์ สิทธิในร่างกายที่มันควรจะเท่าเทียมกัน และนั่นก็ทำให้เขาหันมามองฉันตรงๆอีกครั้ง

“ที่คุณพูดมันก็ถูก”

 น้ำเสียงของเขาจริงจังจนฉันต้องเงยหน้าขึ้นมองดูว่าเขาเห็นด้วยกับฉันจริงหรือเปล่า 

“แต่คุณห้ามสิ่งที่คนอื่นคิดได้รึเปล่าล่ะ ห้ามได้เหรอว่าเขาต้องไม่มองคุณแบบนั้น คุณห้ามได้มั้ยถ้ามีใครสักคนจะเข้ามาทำร้ายหรือทำอะไรไม่ดีสักอย่างกับคุณ”

วันนี้คงเป็นวันที่ฉันต้องบันทึกจดจำไว้เป็นประวัติศาสตร์เรื่องที่ปีเตอร์ คิมอาจจะพูดได้ยาวที่สุดในชีวิตแล้วก็ได้ แต่เรื่องที่เขาพูดทั้งหมดก็ทำให้ฉันต้องก้มหน้ายอมรับอย่างไร้หนทางต่อรอง

“ห้ามไม่ได้” ฉันรับคำด้วยน้ำเสียงหงอยๆ

เขาพูดถูก มันไม่ผิดที่ฉันจะแต่งตัวยังไงก็ได้ แต่ฉันไม่สามารถห้ามความคิดที่ชั่วร้ายของผู้ชายบางคนได้เลย แต่ถึงกระนั้นมันก็อดรู้สึกแย่ไม่ได้

เขาสบตาตาฉันด้วยสายตานิ่งสงบ ราวกับจะบอกว่า นั่นเป็นสิ่งที่ฉันจำต้องยอมรับ ใช่สิ แม้ว่าความคิดเราจะเท่าเทียมกันแค่ไหนก็ต้องยอมรับว่าด้านกายภาพส่วนใหญ่ผู้ชายมักจะแข็งแกร่งกว่าเสมอ การทำร้ายผู้หญิงถึงได้มีข่าวให้เห็นอยู่เนืองๆ

“งั้นก็คงต้องเอาผ้าห่อตัวน่ะสิ…ก็แค่ชอบแบบนี้ แค่อยากแต่งตัวสวยๆเอง”

คุณพีทถอนหายใจออกมาเบาๆหนึ่งครั้งก่อนรวบช้อนส้อมเข้าด้วยกัน จากนั้นเขาก็กอดอกทำหน้าเหมือนกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่าง ก่อนจะเอ่ยขึ้นมาอีกครั้ง

“อยากแต่งอะไรก็แต่งเถอะครับ” 

 คำพูดของเขาทำให้ฉันรู้สึกเป็นเหมือนเด็กดื้อที่ไม่ฟังเหตุผล ที่คุยกันมาเนี่ยฉันก็เข้าใจแล้วนะว่าควรจะแต่งยังไง แค่อยากเล่าความรู้สึกของฉันให้เขาฟังเท่านั้นเอง 

“ทำไมต้องประชดกันด้วย แค่เล่าให้ฟังเอง” ฉันตอบกลับด้วยสีหน้าบึ้งตึง แต่เขากลับส่ายหน้าไปมา

“เปล่า ผมไม่ได้ประชด” ดวงตาคมคู่นั่นจ้องมองมาที่ฉันอีกครั้งจนฉันรู้สึกร้อนวูบ “ผมแค่จะบอกว่า คุณอยากจะใส่แบบไหนก็ใส่ ตอนที่คุณอยู่กับผม…ไม่มีใครทำอะไรคุณได้หรอก”

“…” 

ฉันนึกย้อนไปถึงตอนที่โดนเขาจับมัดคราวนั้น รอบนั้นเขามีเสื้อสูทให้ฉันคลุมตัวตอนที่ออกไปไหนมาไหน แต่รอบนี้เขาไม่มีไม่อยากนั้นเขาคงมัดฉันไปแล้ว

 จะว่าไปเวลาอยู่กับเขาก็ไม่มีใครทำอะไรฉันได้หรอก มีแต่เขานั่นแหละที่ไม่เคยจะปราณีฉันแม้แต่น้อย แต่ว่าทำทำไมกันนะ ทำไมต้องรู้สึกดีกับคำพูดของเขาด้วย

“ใส่อะไรก็ได้เหรอ…”

“ยกเว้นเวลางานนะครับ” น้ำเสียงของเขายังคงราบเรียบไม่ต่างจากเดิมแม้แต่นิด แต่ฉันรู้สึกได้ว่าบรรยากาศรอบตัวต่างจากก่อนหน้านี้ลิบลับ

“ทำไมรู้ทัน”

“จะไปยากอะไร” เขาตอบพร้อมกับเลิกคิ้วขึ้น นี่เป็นสีหน้าที่ยียวนที่สุดตั้งแต่ฉันเคยเห็นมา

พูดจบเขาก็เมินหน้าหนีฉันไปอีกครั้ง แถมยังทำท่ายกนาฬิกาขึ้นมาดูเวลาเพื่อเป็นการเร่งฉัน เพราะก่อนหน้านี้ฉันมัวแต่คิดมากเรื่องเขาน่ะสิเลยยังไม่ทันได้กินอะไร ในขณะที่เขานั่งกินเงียบๆจนหมดจาน

“นี่!”

“ให้เวลาอีกห้านาทีนะครับ ถ้ายังอยากเดินเล่นต่อ”

“รอก่อนสิ ใจเย็นๆ!!”

---------------------------------อัพเพิ่ม----------------------------

คำว่าเดินเล่นทำให้ฉันตาโต นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้ทำแบบนั้น ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้การเดินช็อปปิงแทบจะเป็นกิจวัตรประจำวัน ใช้เงินเหมือนโปรยเล่น 

ถามว่าตอนนี้อยากกลับไปทำแบบนั้นไหมมันก็ไม่ถึงขนาดนั้นหรอกนะ แต่นานๆที่ได้เดินดูของ ถึงแม้จะเป็นตลาดนัด และถึงแม้ว่าจะไม่มีเงินซื้อ ฉันก็ยังอยากจะเดินอยู่ดี

ฉันรีบยัดเบอร์เกอร์ชิ้นโตนั้นเข้าปากให้มันเสร็จๆ จากการอยู่กับวิไลมาได้สักระยะฉันก็ได้เรียนรู้วิธีการว่ากินอย่างไรให้หมดไวที่สุด เนื่องจากงานของเรานั้น ถ้ายิ่งเสร็จไวเท่าไหร่ก็ยิ่งได้กลับเร็วเท่านั้น เพราะฉะนั้นทุกคนจึงใช้เวลาในการพักน้อยมาก เพื่อที่จะได้เลิกงานไวๆ

“ท่าทางที่ต้องใช้เวลาช่วยเหลือคนที่อาหารติดคอมันไม่ค่อยสวยหรอกนะครับ” 

คนตรงหน้ามองฉันแบบนิ่งๆก่อนจะเอ่ยเสียงเรียบ เขาไม่รู้ตัวหรือไงว่าเขานั่นแหละจะเป็นตัวการให้ฉันสำลัก

ฉันมองค้อนเขาหน่อยๆ ก่อนจะหันมาสนใจกับอาหารต่อ ด้วยความที่รู้แล้วว่าการไม่มีอาหารมันลำบากแค่ไหน หลังๆมานี้ฉันจึงไม่อยากจะกินทิ้งกินขว้างเท่าไหร่นัก แม้ว่าจะรู้สึกอิ่มมากแล้วแต่ก็ยังพยายามจะยัดมันเข้าไปต่อ

เบอร์เกอร์ราคาร้อยสิบเก้าบาทนี้ก็ชิ้นใหญ่เหลือเกิน!

“อิ่มแล้วก็พอสิครับ” เขาบอกฉันด้วยน้ำเสียงเหนื่อยหน่าย

“ไม่เอา เสียดาย นี่ฉันกำลังเห็นคุณค่าของเงินนะ คุณควรจะชื่นชมฉัน” ฉันตอบเขาก่อนจะยัดขนมปังที่หั่นเป็นชิ้นเล็กๆเข้าปากด้วยความรู้สึกพะอืดพะอมหน่อยๆ

“ผมเชื่อแล้วว่าคุณรู้จักค่าของเงิน แต่คุณคงยังไม่รู้จักความพอดี”

“ไม่พอดีตรงไหน”

 ฉันขมวดคิ้วพร้อมกับจ้องมองเขาด้วยความไม่เข้าใจ ก็ซื้อมาแล้วก็ต้องกินให้หมดก็ถูกแล้วนี่ แถมสภาพอาหารตอนนี้ก็เละจนไม่น่าจะห่อไว้กินพรุ่งนี้ได้แล้วด้วย

“เฮ้อ...” เขาถอนหายใจยาวๆอีกครั้ง ก่อนจะเอามือเท้าค้างและจ้องมาที่ฉัน “ไม่คิดบ้างว่าถ้าคุณท้องอืด ปวดท้อง ไม่สบาย คุณจะต้องเสียเงินเพื่อไปหาหมอนะ”

ฉันนิ่งแล้วคิดตามที่เขาบอกอีกครั้ง...เออ ก็จริง

ฉับพลันมือทั้งสองก็ว่างส้อมกับมีดลงอย่างอัตโนมัติ ฉันเริ่มเห็นภาพตัวเองตอนประมาณตีสามที่จะเริ่มมีอาการอืดแน่นท้องอาหารไม่ย่อยและนอนกระสับกระส่ายอยู่คนเดียวในคอนโด อย่าว่าแต่เงินเลย แค่ลุกไปหาหมอฉันก็อาจจะไปไม่ไหว

ตอนนี้อาหารก็เริ่มจะจุกๆที่คอฉันอยู่รอมร่อ ขืนยัดเข้าไปอีก ถ้าไม่อ้วกออกมา ก็คงมีสภาพแบบที่เขาว่าเป็นแน่ๆ

“อิ่มแล้วก็ได้”

สุดท้ายอาหารทั้งหมดก็ลงถังไปพร้อมกับจานรองกระดาษนั่น เอาน่ะ อย่างน้อยฉันก็กินไปแล้วมากกว่าครึ่ง ชาวนาที่ปลูกข้าวสาลีมาทำเป็นขนมปังคงไม่ว่าอะไรมั้ง

หลังจากนั้นเราก็เดินไปที่โซนขายของ ที่ตอนนี้มีผู้คนเดินกันแน่นขนัด รู้สึกว่าตลาดนี้ยิ่งดึกคนจะยิ่งเยอะขึ้นไปอีกจนแทบจะไหล่ชนไหล่ 

ฉันหันไปมองคุณพีทเป็นเชิงถามว่าโอเคไหมที่ฉันจะเดินเข้าไป แต่เขาก็ไม่ได้ตอบอะไรเพียงแค่ผลักฉันเบาๆให้เดินไปข้างหน้าก่อนที่เขาจะเดินซ้อนเข้ามาประชิดจากด้านหลังและคอยใช้มือกันฉันออกจากอยู่คนรอบข้างอยู่เนืองๆ

เขาคงติดนิสัยจากตอนที่ต้องเป็นบอดี้การ์ดด้วยล่ะมั้ง...รู้สึกปลอดภัยดีจัง

โซนขายของนั้นมีทั้งของใช้ เสื้อผ้า ของจุกจิกน่ารัก รวมทั้งยังมีอาหารเล็กๆน้อยๆอย่างเช่นพวกขนม ของกินเล่น และน้ำหวานต่างๆ

“กินน้ำปั่นกันมั้ย ดูน่ากินนะ” ฉันถามในขณะที่สายตาก็จ้องมองไปที่น้ำหวานน่ากินเหล่านั้นด้วยความสนใจ

“น้ำตาลเยอะ คุณจะยิ่งท้องอืด”

พูดจบเขาก็จับฉันหมุนตัวให้หันไปอีกทางก่อนจะผลักหลังฉันเบาๆให้เดินต่อโดยไม่ถามฉันสักคำ การไปไหนมาไหนกับเขานี่ก็ดีมันก็มี แต่ข้อเสียก็มากเช่นกัน

ยิ่งกว่ามากับพ่ออีก!

“งั้นขนมสายไหมตรงนั้นมั้ย เหมือนก้อนเมฆ น่ากินมากเลย” ฉันชี้ไปอีกทางที่มีร้านขายสายไหมที่ดูฟูนุ่มสีสันสดใส

“นั่นก็น้ำตาลล้วนๆครับ อยากฟันผุตอนโต?”

หึ

ฉันเริ่มจะพ่นลมหายใจออกมาแรงๆเพื่อระบายความหงุดหงิด นั่นก็ไม่ดี นี่ก็ไม่ได้ ไหนบอกพามาเดินเล่นไง ฉันว่าที่จริงแล้วพี่จิ้นอาจจะเป็นเจ้าของตลาดนี้ ส่วนเขาก็มาเก็บเบี้ยไม่ก็สำรวจตลาดโดยให้ฉันมาเป็นเพื่อนก็เท่านั้น

ต้องใช่แน่ๆ

แต่แล้วเขาก็ให้แขนอ้อมตัวฉันจากด้านหลังไปจับแขนอีกข้างของฉันไว้ก่อนจะออกแรงลากให้ฉันเดินตามเขาไป ทำให้ท่าทางเหมือนกำลังโอบฉันอยู่กลายๆ เราใกล้กันจนลมหายใจอุ่นของเขาเฉียดผ่านใบหูของฉันไปเล็กน้อย และนั่นก็ทำให้หัวใจฉันเต้นไม่เป็นจังหวะ จากนั้นเขาก็พาฉันเดินไปหยุดที่หน้าร้านผลไม้

“กินเนื้อมาก็กินสับปะรดเข้าไปด้วย จะได้ช่วยย่อย”

พูดจบเขาก็สั่งสับปะรดมาให้ฉันหนึ่งชิ้นใหญ่ๆ และเมื่อแม่ค้าส่งมาให้ เขาก็ยื่นมาให้ฉันโดยไม่ถามความต้องการของฉันสักคำ แต่สายตาเขาบอกกับฉันว่า ‘ต้องกิน’

สับปะรดสีเหลืองฉ่ำนั้นจึงตกมาอยู่ในมือฉันแบบงงๆ และสายตาคมคู่นั่นก็ยังจ้องมองมาเพื่อดูว่าฉันจะกินมันเข้าไปเมื่อไหร่

“จะกินเองหรือว่ายังไง” น้ำเสียงของเขามีความขู่บังคับอยู่หน่อยๆตามสไตล์เขานั่นแหละ ฉันจึงต้องจิ้มเจ้าผลไม้สีเหลืองนั่นเข้าปากอย่างช่วยไม่ได้

...ก็อร่อยดีแฮะ

จากนั้นเราสองคนก็เริ่มเดินกันต่อคราวนี้ฉันเลิกสนใจร้านที่เป็นของกินแล้ว นอกจากจะไม่ได้กินในสิ่งที่อยาก ยังจะถูกบังคับให้กินโน่นนั่นนี่ที่เขาเห็นว่าเป็นประโยชน์อีกด้วย นี่ถ้าฉันท้องผูกเขาอาจจะบังคับให้ฉันกินผักวันละกะละมังก็ได้ ใครจะไปรู้

คราวนี้ฉันเลือกที่จะเดินดูไปเรื่อยๆโดยไม่สนใจร้านไหนเป็นพิเศษ และแน่นอนว่าฉันไม่คิดจะหันไปถามความเห็นอะไรจากเขาด้วย ฉันกลัวเขาบังคับฉันทำอะไรอีก 

ที่ตลาดนี้มีเสื้อผ้าน่ารักมากมาย แต่ฉันก็ไม่ได้คิดจะซื้อ เพราะที่มีอยู่ในตู้ บางตัวฉันยังไม่เคยใส่ด้วยซ้ำ นอกจากเสื้อผ้าเครื่องแต่งกายก็ยังมีงานแฮนด์เมดจุกจิกน่ารักให้เดินดูเพลินๆ

แต่สุดท้ายที่เห็นจะสะดุดตาที่สุดก็คงจะเป็นร้านขายสร้อยที่มีจี้รูปร่างแปลกตา ความน่ารักของสร้อยนั้นทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะเดินเข้าไปดูใกล้ๆ และก็พบว่าจี้ของสร้อยนั้นเมื่อเปิดออกมาก็จะเป็นนาฬิกาที่บอกเวลาได้จริง

นาฬิกาทำให้ฉันนึกถึงเหตุการณ์เมื่อช่วงกลางวันขึ้นมา หางคิ้วก็อดกระตุกไม่ได้เมื่อภาพเลขาสาวหน้าสวยของพี่จิ้นลอยขึ้นมาพร้อมกับนาฬิกาข้อมือสีเงินเรือนนั้น

เหอะ!!

คิดแล้วก็หงุดหงิดขึ้นมาดื้อๆ แม้ว่าจะรู้สึกชอบใจของที่กำลังหยิบอยู่ในมือนี้แค่ไหน แต่ตอนนี้ก็ดันหมดอารมณ์ขึ้นมาเสียอย่างนั้น สุดท้ายฉันก็ตัดใจวางสร้อยในมือลง ก่อนจะเดินหนีออกมาจากร้านนั้นโดยไม่รอคุณพีทที่เดินมาด้วย แต่ไม่ทันที่จะได้เดินไปไหน มือหนาก็จับที่ข้อมือฉันเอาไว้ก่อนจะฉุดให้ไปอยู่ใกล้ๆเขาเหมือนเดิม

“ก็บอกให้อยู่ใกล้ๆไงครับ”

“ก็ไม่อยากอยู่ตรงนี้แล้วอะ” ฉันตอบเขาไปตามตรง เห็นนาฬิกาแล้วหงุดหงิด ไม่รู้ทำไม

“ไหนบอกไม่มีนาฬิกาไง” เขาถามพร้อมกับหยิบสร้อยที่ฉันเพิ่งวางขึ้นมา “ตอนแรกก็เห็นเหมือนจะชอบ”

“ไม่ชอบแล้ว ไม่ชอบนาฬิกา ยิ่งคนที่มีนาฬิกาเยอะๆแล้วเอาไปให้เพื่อนยิ่งไม่ชอบไปใหญ่” ฉันตอบพร้อมกับเชิดหน้าใส่เขา แต่คนตรงหน้ากลับหลุดขำออกมา

“ถ้าคุณหมายถึงนาฬิกาที่ผมให้ปุ๊ยืม...นั่นไม่ใช่ของผม แต่เป็นของที่บอสให้กับทุกคนไว้ เพราะมันบอกเวลาได้เที่ยงตรงมาก ช่วงนี้เขาต้องทำหน้าที่แทนผม ผมเลยคิดว่าเขาคงต้องใช้” เขาอธิบายในขณะที่สายตายังจับจ้องไปที่สร้อยในมือ

ฉันไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่ากำลังเป็นอะไร แล้วทำไมต้องรู้สึกสบายใจหลังจากที่ได้ฟังเขาเล่าด้วย...

“แต่ผมว่าสร้อยนี้เหมาะกับคุณนะ”

“มันสวยใช่มั้ย”

“คุณจะได้ตรงเวลาไง”

ไอ้()*^&$#%$@%^&^(*&

หลังจากหลอกด่าฉันเป็นที่เรียบร้อย เขาก็หันไปจ่ายเงินให้กับแม่ค้า ก่อนจะยื่นนาฬิกานั่นมาให้ฉันด้วยท่าทางเฉยชา ปกติถ้ามีใครสักคนซื้อของให้ฉันควรจะดีใจหรือซาบซึ้งใจมากกว่านี้ แต่ตอนนี้กลับรู้สึกหมั่นไส้แทน

“หลังจากนี้ถ้าคุณสาย ปรับนาทีละห้าบาท”

“ไม่เอาได้มั้ยนาฬิกานั้นน่ะ”

ค่าปรับที่เขาพูดมารวมๆแล้วมันอาจจะแพงกว่านาฬิกานั่นหลายเท่า แต่คนเผด็จการอย่างเขามีหรือจะฟัง แทนที่เขาจะเก็บของกลับไป เขากลับเอาสร้อยนั้นมาคล้องคอฉันทันที

“ให้แล้วไม่รับคืนครับ!”

.

.

.

Talk 2 มาแล้วว ดึกหน่อยน้า

น้องปุ๊นาฬิกายืมเพื่อนมานี่เอง อิอิ ตอนนี้คืนแล้วน้า มีเป็นของตัวเองแล้ว

ปล. น้องปุ๊นะจ๊ะ อย่าอ่านผิดเป็นชื่ออื่น ฮ่าๆๆ

ปล2. พี่เอยอัพพรุ่งนี้น้า

Talk เจอกันอีกทีค่ำๆถึงดึกนะคะ

รอก่อนนะ ใจเย็นๆ (เสียงน้องดา)