ตอนที่ 48 : EP14 Bad day 3/3

ไม่นานเสียงเปิดประตูก็ดังขึ้น สองคนนั้นเงียบไปจนฉันมั่นใจได้ว่าพวกเธอออกจากห้องไปแล้วฉันจึงเดินออกมาจากห้องน้ำที่ตัวเองแอบฟังอยู่

ที่สองคนนั้นพูดมาจะว่าไปก็ไม่ผิดไปจากความจริงเลยแม้แต่น้อย นั่นคงเป็นมุมมองที่คนอื่นๆมองฉันมาโดยตลอด ถามว่ารู้ตัวไหมก็รู้นะ แต่ก่อนหน้านี้ฉันไม่เคยให้ความสำคัญกับมันเลยต่างหาก แต่แล้ววันนี้คำพูดพวกนั้นกลับทำให้ฉันรู้สึกสะอึกจนพูดไม่ออก

จะโทษใครได้ นอกจากตัวเอง...

วันนี้คงไม่ใช่วันของฉัน ทุกอย่างดูแย่ไปหมด ฉันเดินคอตกไปที่ป้ายรถเมล์หน้าบริษัทเพื่อหาทางกลับคอนโดอย่างเชื่องช้า ไม่ได้แอบหวังสักนิดว่าจะมีใครเดินมาหาแล้วบอกว่าไปส่ง ก็รู้ว่าเมื่อไหร่ที่เขาบอกว่าไม่...มันก็คือไม่จริงๆ

ความรู้สึกภายในของฉันตอนนี้ดำดิ่งลงเหว แต่ภายนอกก็ยังคงต้องนิ่งเอาไว้เพื่อซ่อนความรู้สึกที่มี ป้ายรถเมล์วันนี้ก็คราคร่ำไปด้วยผู้คนมากมายที่มีสีหน้าไม่ต่างจากฉัน พวกเขาอาจจะซ่อนความรู้สึกแย่ๆเอาไว้เหมือนกับฉันก็ได้ 

ผู้หญิงคนที่นั่งข้างหลังฉันทำหน้าเหมือนปวดหัวตลอดเวลา คุณลุงที่นั่งข้างๆฉันก็ทำหน้าเศร้าสร้อยเหมือนไร้ความหวังในชีวิต แม้แต่กระเป๋ารถเมล์ก็ดูเหมือนจะตาบวมๆราวกับคนเพิ่งร้องไห้มา ทุกคนในที่นี้ก็ต่างมีเรื่องราวเป็นของตัวเองทั้งนั้น

นี่มันรถเมล์คนเศร้าใครมีความสุขห้ามขึ้นหรือไงกันนะ...

ใช้เวลาเกือบหนึ่งชั่วโมงเต็มๆในการเดินทาง ในที่สุดฉันก็มาถึงที่หมาย หลังจากลงจากรถฉันก็ต้องข้ามสะพานลอยเพื่อจะกลับไปยังฝั่งคอนโด ที่เชิงสะพานลอย ป้าแม้นกำลังเก็บร้านหาบเร่นั่นอยู่พอดี

“อ้าว วันนี้แปลก ปกติไม่เคยเจอตอนเย็น” 

ป้าแม้นทักฉันด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม นี่ป้าแกเป็นคนแรกของเย็นวันนี้เลยนะที่ฉันเห็นว่ามีรอยยิ้ม จะวันไหนป้าแกก็อารมณ์ดีตลอด บางทีก็สงสัยว่าป้าไม่เคยมีเรื่องทุกข์ร้อนบ้างเลยหรือไง

“วันนี้เลิกเร็วมั้งคะ” ฉันตอบแบบขอไปที ปกติเลิกช้าแต่ก็มีคนมาส่งทุกวันเลย

“มาก็ดี นี่ป้าได้ไข่พะโล้มาเยอะเลย พอดีมีคนรู้จักเขาทำบุญที่บ้าน เขาเลยเอามาแจก” พูดพลางหยิบถุงไข่พะโล้ออกมาจากหาบเห่ก่อนจะยื่นให้ฉัน

“ขอบคุณค่ะ” ฉันรับของมาแบบงงๆ ตั้งสติอะไรยังไม่ค่อยทันเท่าไหร่นัก แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไรต่อ ไปก็เดินไปแล้ว

“กินเยอะๆล่ะผอมไปแล้ว ป้าไปก่อนนะ”

“บายค่ะ”

ฉันโบกมือให้ป้าเบาๆ ก่อนจะก้มลงมองถุงพะโล้ที่อยู่ในมือ เริ่มรู้สึกว่าวันนี้มันอาจจะเป็นวันแย่ๆ แต่ก็ไม่มาก อย่างน้อยก็ยังมีคนให้พะโล้มาฟรีหนึ่งถุง

โอเคถ้าวันนี้มันจะมีเรื่องดีๆแค่เรื่องเดียว...ฉันจะเก็บไว้ชื่นชมก็แล้วกัน

เมื่อกลับมาถึงห้อง ฉันจัดการหุงข้าวไว้ก่อนจะเข้าไปอาบน้ำเปลี่ยนชุดนอน หลังจากนั้นก็ค่อยออกมาทานอาหารมื้อเย็น ในใจก็ยังอดคิดถึงไข่เจียวที่กินประจำไม่ได้ แต่วันนี้เขาบอกว่าจะไม่มาส่ง ก็แปลว่าไข่เจียวนั่นก็ต้องงดไปด้วย โชคดีๆจริงๆที่ป้าให้ไข่พะโล้มากินแทน

แต่รู้อะไรไหม อาหารฟรีวันนี้มันไม่ทำให้ฉันมีความสุขอย่างที่ควรจะเป็น ความหิวไม่ได้ช่วยให้ฉันเจริญอาหารมากขึ้นเลยแม้แต่น้อย เรื่องราวต่างๆที่เกิดขึ้นในวันนี้ยังคงวนเวียนอยู่ในหัวฉันตลอดเวลา ทั้งเรื่องพนักงานสองคนที่นินทาฉัน หรือแม้แต่คนที่ดุฉันอย่างคุณพีท

หลังจากที่นั่งเขี่ยข้าวไปมาอยู่พักใหญ่ ฉันก็ตัดสินใจเก็บอาหารที่เหลือเข้าตู้เย็น ก่อนจะไปหยิบอุปกรณ์วาดรูปออกมาวาดเพื่อระบายอารมณ์แทน

ฉันเลือกที่จะวาดภาพของเด็กผู้หญิงคนหนึ่ง คนที่เคยถูกรายล้อมไปด้วยความรัก คนที่เคยสดใสร่าเริง เธอยืนถือลูกกวาดสีหวานสวมชุดเอี๊ยมกระโปรงสีเหลืองสดใส ใบหน้าของเธอประดับไปด้วยรอยยิ้ม แก้มของเธอแดงเปล่งปลั่ง ดวงตาของเธอเต็มไปด้วยความสุข

เด็กผู้หญิงคนนั้นที่ฉันเคยเป็น...

ความร้อนก่อตัวขึ้นที่ดวงตาทั้งสองข้างของฉัน หยดน้ำอุ่นๆค่อยๆไหลรินลงมาจากขอบตาและอาบไปที่แก้มของฉัน สายตาถูกบดบังด้วยของเหลวอุ่นๆนั้นจนฉันไม่สามารถจะลงสีต่อได้ มือที่จับพู่กันอยู่เริ่มสั่นเบาๆและแรงขึ้นจนฉันไม่สามารถควบคุมได้

ทันใดนั้น

กิ๊งก่อง!

เสียงออดหน้าประตูดังขึ้นท่ามกลางความเงียบ ฉันกะพริบตาปริบๆเพื่อไล่น้ำตาก่อนจะหันไปมองประตูด้วยความสงสัย ใครกัน

ภาพที่จอมอนิเตอร์ทำให้เห็นชายร่างสูงที่คุ้นเคยกำลังยืนกอดอกอยู่หน้าประตู เขาถอดสูทออกไปแล้วเหลือเพียงเสื้อเชิ้ตสีขาวที่ชายเสื้อหลุดออกมาบ้างเล็กน้อย

ไหนบอกจะไม่มา

ฉันใช้มือปาดน้ำตาบนใบหน้าแบบลวกๆพร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆเพื่อปรับอารมณ์ ก่อนจะเปิดประตูให้เขา

“มาทำไม”/“ร้องไห้ทำไม”