จากที่อ่านเรื่องนี้เป็นอะไรที่เหมือนแต่ก็ไม่เหมือนนิยายเรื่องอื่น ๆ พล็อตเรื่องไม่เหมือนใครแม้แต่น้อย ภาษาที่ใช้ก็ขัดเกลามาอย่างดียอดเยี่ยมครับ ส่วนคำผิดก็น้อยทำให้ไม่ค่อยมีสะดุดตา แต่ที่อยากจะบอกให้เพิ่มเวลาในการอัพหน่อยครับเพราะแฟนคลับที่รออ่านใจจะขาดมาก จากที่ติดตามตอนแรกที่ไรท์เตอร์เริ่มเขียนนะครับ ดูเหมือนไรท์เตอร์จะทุ่มกับเรื่องของเมฆามากแต่พอมาอัพเรื่องนี้เรื่อย ๆ ทำให้มีแฟนคลับติดตาม จนไรท์เตอร์มาแต่งเรื่องนี้บ่อยขึ้นซึ่งถือว่าดีครับ
ทางด้านตัวละคร สำหรับตัวเด่น ๆ ก็คือเหล่าสาว ๆ แอลกอฮอลล์และพระเอกของเรื่อง การแต่งบรรยายอย่างชัดเจนเช่นเดียวกับสถานที่ีต่าง ๆ ที่ทำให้เห็นภาพง่ายขึ้น ทำให้ผู้อ่านเหมือนไปเป็นส่วนหนึ่งในนิยายแต่มีบางจุดที่ผิดพลาดเช่นตอนใกล้ ๆ ล่าสุดที่นางเอกกลับมายังโรงเรียนเก่า ควรจะปูอารมณ์ของเหล่ารุ่นพี่ให้หนาขึ้นและเข้ามามีบทบาท อารมณ์และความเกี่ยวข้องกับตัวเอกให้มากเพราะบางครั้งคนอ่านจะรู้สึกเหมือนขัดใจ เหมือนเราดูแผ่นกระดาษรูปคนแสดง ไม่เหมือนรุ่นพี่ของอีกโรงเรียนที่สื่อชัดเจน ให้อารมณ์ที่มีตัวตนจริง ๆ นอกจากนี้ควรทำให้อะไรที่เหมือนกันของสองโรงเรียนดูแตกต่างให้มากขึ้นแล้วเกิดเป็นอารมณ์ที่แบ่งแยกได้โดยไม่ต้องสื่อ คือเมื่อผู้อ่านย้อนกลับมาอ่านอีกโรงเรียนหนึ่งก็ให้รู้สึกอีกแบบไปเลย
จุดเด่นและความมีเสน่ห์ของนิยายเรื่องนี้คือมีการดำเนินเรื่องน่าทึ่ง เวลาที่ผ่านไปในนิยายให้ความสมจริง มีการพูดคุยโต้ตอบเหมือนคน แสดงอารมณ์ได้อย่างน่าสนใจชวนติดตาม ยิ่งความลึกลับและปมของเรื่องก็โผล่มาได้อย่างพอดี รู้จักค่อย ๆ นำตัวละครเก่ามาแนะนำตัวละครใหม่แต่ที่โด่งดังที่สุดในนิยายเรื่องนี้คงไม่พ้นคู่เอกของเรา วอดก้า และ พาราไดซ์ซึ่งแต่ละฉากที่ไรท์เตอร์บรรยายให้ความรู้ถึกอยากจะกรี๊ดแบบ พระเจ้า ! ไรท์เตอร์คิดได้อย่างไร ? และไรท์เตอร์ใส่อะไรลงไปในนิยายถึงชวนอยากให้ผู้อ่านกระโจนลงไปในนิยายเรื่องนี้ได้มากขนาดนี้ !? มันคือความพิศวงและน่าติดตามที่มีเสน่ห์มากที่สุดในนิยาย ขิให้พยายามต่อไปนะครับเพราะตอนผมอ่านคู่นี้หวานยังอยากจะกรี๊ดเลย -///- ( สารภาพออกไปแล้ว แหะ ๆๆ )
ดังนั้นพยายามต่อไปนะครับผม หลาย ๆ คนเป็นกำลังใจให้แน่ ๆ สู้ ๆ นะครับ ^^
|