love friend's brother

Love friend's brother
-Poppy part-
"กิ๊กกิ๊กกิ๊กกิ๊กกิ๊ก"เสียงรัวบนแป้นคีบอร์ดของฉันเอง ให้ตายเถอะ!การบ้านเยอะชมัดกองเท่าภูเขาเอเวอเรสเลยล่ะ แต่อาจารย์สั่งตั้งแต่2อาทิตย์ที่แล้วล่ะฉันเพิ่งทำ ! นิสัยฉันตรงกับสำนวนไทยที่ว่าดินพอกหางหนูอะไรนั่นเลยล่ะ! (ดินพอกหางหมูเว้ย!!) ฉันชื่อป๊อบปี้ พอตเลอร์ ชื่อเก๋ๆพ่อฉันตั้งให้เพราะตอนแม่ฉันท้องท่านชอบดอกป๊อบปี้มาก เพื่อนสนิทเรียกว่าปี้ เอ่อ..ฉันก็ไม่ได้ชอบชื่อนี้สักเท่าไหร่มันดูเป็นคำกริยาในประเทศไทยยังไงไม่รู้ =.= 
ฉันเป็นลูกครึ่งสัญชาติไทย-อังกฤษ แม่เป็นคนไทยพ่อเป็นคนอังกฤษฉันพูดไทยได้นิดหน่อยเพราะตอนเด็กๆแม่คอยสอนให้ฉันพูดภาษาไทยอยู่บ่อยๆ ฉันเคยไปประเทศไทยตอนฉันอายุ9ขวบที่นั่นสวยมากเป็นดินแดนแห่งสยามเมืองยิ้มจริงๆแต่UVที่นั่นแรงไปหน่อย ตอนนี้ฉันโตเป็นสาวแรกแย้มอายุ16ปีแล้วล่ะ
"ไง ป๊อบปี้ ดึกแล้วยังไม่นอนอีกหรอ?" นั่นเสียงเบนเลอร์พี่ชายสุดหล่อของฉันเขาเป็นนักบาสของโรงเรียนสาวนี่รุมตอมหึ่งราวกับแมลงวันตอมขี้!
"ยังนอนไม่ได้ การบ้านยังไม่เสร็จ ช่วยหน่อยสิพี่ชายสุดหล่อ~" ฉันพูดพร้อมทำหน้าอ้อนวอนสุดฤกธิ์!
"ไม่อ่ะ พรุ่งนี้มีแข่งบาสเดี๋ยวสถาพร่างกายไม่พร้อม ฝันดี" เยี่ยม!! เขาพูดและเดินจากไปอย่างไร้เยื้อใย 
"ไอ้เบนบ้านายไม่หล่อแล้ว!! ชิ" ทำเองก็ได้! ความหล่อกินไม่ได้นะคะสาวๆ
-----------------
"ตึกตึกตึกตึกตึก!"เสียงฝีเท้าฉันเอง ให้ตายเถอะ! รู้อะไรมั้ยเมื่อคืนฉันได้นอนตอนตี4!! ฉันเลยตื่นสายเลยเนี่ย! แต่ที่สำคัญเบนเลอร์ไม่ปลุกฉันแถมยังไม่รอฉันด้วย!!
และตอนนี้ฉันถึงแล้ว!!
"แฮ่ก แฮ่ก แฮ่ก เหนื่อยเป็นบ้า"
"มาสายแล้วยังยืนอยู่อีกมานั่งที่ได้แล้วคุณพอตเลอร์" อาจารย์ไซม่อนพูด
"เอ่อ...ขอโทษค่ะ" ฉันเดินไปนั่งที่ประจำมุมหลังห้องตามเคยถึงแม้ฉันจะเป็นเด็กหลังห้องแต่ฉันก็เรียนไม่เก่งนะคะ (มีอะไรดีบ้างเนี่ย!!) ก็ไม่รู้สินะ
...เวลาผ่านไปไวเหมือนโกหก....
"เอาล่ะๆมาส่งการบ้านแล้วกลับบ้านได้นะทุกคน" 
เยส!! วันนี้ฉันเรียนเสร็จแล้ว ไม่สิวันนี้ฉันไม่ได้เรียนด้วยซ้ำหลับแทบทุกคาบ
เอาล่ะ!! ณ จุดๆนี้ฉันต้องเดินไปหาเบนฉันว่าเขาต้องอยู่ที่สนามบาสแหงๆ
"อ๊ายยยยยยย!! กรี๊ด!!!"
ถูก!! ตอนนี้ฉันอยู่ที่สนามบาสและเขาอยู่ที่สนามบาสจริงๆด้วยฉันเดินตามเสียงกรี๊ดมาเลยนะเนี่ย! เขากำลังซู้ตบาสอยู่ และนั่นเป็นลูกสุดท้ายก่อนจบการแข่งขัน! และทีมเขาชนะ เริ่ด! พี่ชายฉันเก่ง!
"เฮ้! เบน" ฉันโบกมือเรียกเขาหยอยๆ ได้ผล! เขากำลังเดินมา
"เก่งจังเลยค่ะที่รัก"
เขาเดินไปหาแฟนสาวสุดเอ็กซ์!
"ตึ้ง!!! "
.....................
"เป็นอะไรรึป่าวครับ??"
เฮ้ย ฉันตายไปแล้วรอนี่เทวดาหรือป่าว? ผู้ชายตรงหน้าฉันเขาเป็นใครทำไมเสื้อผ้าเขาชุ่มไปด้วยเหงื่อแนบเนื้อจนเห็นซิกแพคและใบหน้านี่หล่อสุดๆ! 
"น้องครับ!!? "
"เฮ้ย! ป๊อบปี้ โอเคมั้ย?" เบนพูดและเขย่าตัวฉันเพื่อเรียกสติ
"โอ้ย! เบนเจ็บ"
"ก็แกเล่นนอนนิ่งจ้องหน้าไอ้เลียมตาไม่กะพริบขนาดนั้นฉันก็นึกว่าน้องฉันเอ๋อไปล่ะโดนลูกบาสใส่หัวนิดเดียวล้มไปเลย"
ถึงว่าเจ็บหัวชะมัด! แต่เมื่อกี้ว่าอะไรนะชื่อเลียมงั้นหรอ!!
"เอ่อ...พี่ขอโทษนะเล่นบาสไม่ทันระวังโดนหัวเราเลย แฮ่ๆ" เลียมพูดเขาทำหน้าสำนึกผิดแล้วเกาหัวแหงกๆ น่ารักเป็นบ้าเลย!
"เอ่อ...ไม่เป็นไรค่ะฉันโอเคแล้ว"
"โอเคหรอ ? ทำไมแกหน้าแดงงั้นล่ะ?"
"ไปหาหมอมั้ยครับ?"
"อ่อ...ไม่ค่ะๆฉันโอเคจริงๆกลับบ้านกันเถอะเบน"ฉันพูดพร้อมรีบลุกขึ้นจูงมือเบนกลับบ้าน
"เดี๋ยว!ฉันมีงานต้องทำต่ออ่ะต้องส่งอาจารย์พรุ่งนี้ด่วนมาก เลียมแกไปสั่งน้องฉันหน่อยสิแกต้องรับผิดชอบแกทำน้องฉันเจ็บ"
"อ่ะ ได..."
"ไม่ต้อง!! ฉันกลับเองได้"
ฉันรีบพูดตัดบทและรีบวิ่งออกจากห้องพยาบาลให้เร็วที่สุด 
"พรึ่บ!"
เฮ้ยขโมย!! ไอ้บ้าที่ไหนไม่รู้มาฉกกระเป๋าฉันไปถือ
"บอกว่าเดี๋ยวพี่ไปส่งไง"
"ล...เลียม"
"เดี๋ยวพี่ไปส่งพี่เอารถมาแปปเดียวเดี๋ยวก็ถึงไม่ต้องเดินกลับคนเดียวด้วยถ้าเกิดเป็นลมขึ้นมากลางทางจะเป็นยังไงล่ะ"เขาทำหน้าเหมือนเป็นห่วงฉัน...ฉันไม่ได้คิดไปเองใช่มั้ย?
ทำไมหัวใจฉันเต้นแรงจังรู้สึกหน้าร้อนผ่าวๆ
"นั่นไงหน้าแดงอีกแล้วเรา"ตาบ้าเอ้ย!!มันแดงก็เพราะนายนั่นแหละ เลียม!!
-the end Poppy part- 
โปรดติดตามตอนต่อไปไม่สนุกติได้จ้า