{ SF } "Once" Sehun x Luhan

ข้อมูลเบื้องต้น

O N C E

*






ถ้ามันเป็นเพียงความฝัน
ก็คงเป็นความฝันที่แสนหวานที่สุด
หวานเสียจนผมไม่อยากพาตัวเองออกมาสู่โลกความจริงเลย






( fiction by : TOFUSHii )






.

เนื้อเรื่อง

เคยมีคำกล่าวหนึ่งบอกไว้ว่า…

‘ หัวใจอยู่ที่ไหน ก็ให้พาตัวเองไปที่นั่น ’

.

.

.

‘ท่านผู้โดยสารโปรดทราบ ขณะนี้เครื่องบินกำลังลงจอดเทียบท่าอากาศยานปักกิ่ง ประเทศจีนแล้วค่ะ ขอให้ผู้โดยสารทุกท่านสำรวจกระเป๋าสัมภาระของตนเองให้ครบถ้วนด้วยนะคะ ขอบคุณที่ใช้บริการค่ะ’

“มาเร็วกว่าที่คิดนี่”

“ผมเคยมาไม่ตรงเวลาด้วยหรือไง”

“เปล่า ก็แค่คิดว่าไฟลท์จะดีเลย์”

“……”

“……”

“แล้ว…”

“……แล้ว?”

“สบายดีเหรอครับ”

เนิ่นนานแค่ไหนกันนะ

นานแค่ไหนแล้วที่เขาไม่ได้จ้องดวงตาคู่สวยคู่นี้ที่เขาคุ้นเคยเป็นอย่างดี นานแค่ไหนแล้วที่ไม่ได้เห็นเจ้าของริมฝีปากหยักได้รูปนั่นยิ้มหวานละมุน แม้จะเป็นยิ้มที่ดูเคอะเขินราวกับคนเพิ่งเคยพบกันครั้งแรก นานแค่ไหนแล้ว กับเสียงที่ลื่นหู ได้ฟังเมื่อไหร่ก็เคลิบเคลิ้มไปเสียทุกครั้ง

นานแค่ไหนแล้ว ที่เซฮุนไม่ได้พบกับลู่หาน

“ก็ต้องสบายดีสิ ถามแปลก”

“……”

“เซฮุน…”

“………”

“ก็สบายดีใช่มั้ยล่ะ”

ราวกับความฝัน เซฮุนไม่อยากจะเชื่อว่าคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาคือลู่หานตัวเป็นๆ นึกได้แบบนั้นแล้วเขาก็อยากจะสัมผัสร่างกายของลู่หานดูสักครั้ง เพื่อให้มั่นใจว่าตัวเองไม่ได้ฝันไป

ไม่ได้ฝัน … เหมือนเช่นทุกคืน

“หน้าผมดูเหมือนคนสบายดีเหรอ” เซฮุนที่นิ่งไปสักพักยิ้มกวนประสาทตามนิสัยของตน คนตรงหน้าได้แต่แค่นหัวเราะออกมาอย่างหน่ายๆ ถึงจะอยากต่อยหน้าเซฮุนเบาๆ สักหมัด แต่เขาก็เห็นใจคนอายุน้อยกว่าที่อุตส่าห์เดินทางมาหาเขาถึงประเทศแผ่นดินใหญ่นี้

“เดี๋ยว” ทันทีที่ลู่หานทำท่าว่าจะเดินนำหน้าเซฮุนไป คนตัวสูงกว่าก็เรียกรั้งเอาไว้ ทำให้ลู่หานต้องหันมาตามเสียงเรียกโดยอัตโนมัติ

“พี่ลู่”

“มีอะไร”

“ลู่หาน…”

“……”

“เราเดินจับมือกันไปได้มั้ย”

“……” คนตัวเล็กขมวดคิ้ว พลันหัวใจเต้นแรงกว่าจังหวะปกติ

“แค่จับมือไปตลอดทาง… ไม่ต้องพูดอะไรก็ได้”

.

.

“หนาวล่ะสิ เดี๋ยวพี่ไปชงนมอุ่นๆ ให้นะ”

ทันทีที่เซฮุนมาถึงคอนโดส่วนตัวของลู่หานและวางสัมภาระสำหรับหนึ่งวันหนึ่งคืนเสร็จสรรพ คนเป็นพี่ก็เอ่ยปากถามแบบนั้นเมื่อเห็นว่าเขาเอาแต่ซุกมือตัวเองไว้ในเสื้อตัวหนา

“ไม่เอา”

“ไม่ชอบกินนมอุ่นเหรอ”

“ไม่เอาแบบนี้ได้ไหม…”

“……”

“ทำไมต้องเรียกแทนตัวเองว่าพี่ด้วย”

“เซฮุน?”

ดวงตาคมจ้องตรงมาที่คนตัวเล็กกว่า ราวกับว่าจะคาดคั้นคำตอบจากอีกฝ่าย แต่คำพูดของเซฮุนกลับทำให้ลู่หานต้องก้มหน้างุดเพราะไม่รู้ว่าจะตอบออกไปว่าอะไร เห็นท่าทีที่ดูเหมือนคนแปลกหน้ามากขึ้นไปทุกทีของลู่หาน เซฮุนก็อดจะคว้าข้อมือเล็กนั่นเอาไว้ไม่ไหว

อยากสัมผัส… ทุกส่วนของเรือนร่างเหมือนที่เคยทำ

“ไม่คิดถึงผมเหรอ”

“ทำไมจะไม่คิดล่ะ”

“ตลอดเวลาที่ผ่านมา ผมเอาแต่คิดถึงลู่หาน”

“คิดว่าคิดถึงเป็นคนเดียวหรือไง”

มือเล็กยกขึ้นแนบกับใบหน้าคมคายของอีกฝ่าย ดวงตาคู่สวยจ้องคนตรงหน้าไม่หยุด เป็นสายตาที่ดูเศร้าสร้อย และดูมีความสุขในเวลาเดียวกัน เซฮุนแอบสังเกตเห็นว่าดวงตาคู่นั้นมีน้ำใสรื้นขึ้นมาเล็กน้อย มือหนายกขึ้นทาบทับมือเล็กแล้วจับมือนั่นลูบแก้มของตัวเองไปมาเบาๆ

เขาอยากให้รู้ ว่าความคิดถึงที่มันจุกอยู่ในอกของเขามีมากมายขนาดไหน

“เซฮุน…”

“แทนที่จะพูดอะไร… กอดผมเอาไว้ก่อนได้มั้ย”

ทำตามที่อีกคนร้องขออย่างว่าง่าย ลู่หานค่อยๆ เขยิบตัวเข้าหาไออุ่นจากอีกฝ่าย ร่างเล็กสวมกอดร่างหนาช้าๆ ถึงการกระทำจะดูอ้อยอิ่ง แต่ต่างฝ่ายต่างก็รู้ดีว่านี่เป็นอ้อมกอดที่พวกเขาโหยหามานานมากแค่ไหน

อ้อมกอดที่เคยเป็นที่พักใจยามเหน็ดเหนื่อย อ้อมกอดที่บรรเทาทุกความทุกข์ความโศกให้หมดสิ้นไป

“อยู่ที่นี่เหงารึเปล่า”

“……”

“ผมถามว่าเหงารึเปล่า”

เสียงสะอื้นที่คนตัวเล็กพยายามกดเอาไว้ไม่ให้มันดังออกมา ในที่สุดลู่หานก็กลั้นมันไม่อยู่ และเป็นเสียงสะอื้นที่ทำให้เซฮุนเลิกเซ้าซี้ทุกอย่าง เพราะน้ำตาของลู่หานที่กำลังไหลรินออกมาในตอนนี้ตอบคำถามของเขาได้เป็นอย่างดี

“รู้อะไรมั้ย … ถึงจะอยู่ในอ้อมกอดของลู่หานแบบนี้ แต่ผมกลับเกลียดตอนนี้ที่สุดเลย”

“……”

“ผมเกลียดเวลาที่เห็นลู่หานร้องไห้ โดยเฉพาะตอนที่ร้องไห้เพราะผม”

“ไม่ใช่นะ… พี่ไม่ได้ร้องไห้เพราะเซฮุนสักหน่อย” ตอบด้วยน้ำเสียงสะอื้น น้ำเสียงที่เอ่ยออกมานั้นยิ่งทำให้เซฮุนรู้สึกปวดหนึบที่หน้าอกข้างซ้าย

“บอกว่าไม่ให้แทนตัวเองว่าพี่ไง”

“ค… เค้า… เค้าไม่ได้ร้องไห้เพราะเซฮุนสักหน่อย”

แขนเรียวเล็กค่อยๆ กระชับอ้อมกอดให้แน่นขึ้นกว่าเดิม กลิ่นหอมของเซฮุนไม่เคยเปลี่ยนไปจากเดิมเลย ไม่ใช่กลิ่นที่หอมเพราะน้ำหอม แต่เป็นกลิ่นตัวจริงๆ ของเซฮุน กลิ่นโปรดที่สุดในชีวิตของลู่หาน กลิ่นที่น้ำหอมแบรนด์ดังแบรนด์ไหนก็ให้ไม่ได้

ถึงแม้น้ำตาของลู่หานจะเปียกชุ่มไหล่กว้างของอีกฝ่ายจนตนเองยังรู้สึกเกรงใจ แต่เซฮุนกลับไม่มีท่าทีว่าจะรังเกียจ หรือทำท่าอยากจะคลายอ้อมกอดนั้นเลย เพราะสำหรับเซฮุนแล้ว ถ้าเป็นผู้ชายที่ชื่อลู่หาน เขายอมได้หมดทุกอย่าง

เว้นเสียแต่… ยอมเสียลู่หานไป

“ผมยาวขึ้นแล้วนะ” มือเล็กลูบไล้ไปตามกลุ่มผมที่ผ่านการทำสีมาหลายครั้งหลายคราเพราะความจำเป็นในอาชีพ ถึงอย่างนั้นเส้นผมก็เซฮุนก็ยังอยู่ในสภาพดีอยู่ดี ไม่เหมือนผมของเขาที่ต้องหมั่นดูแลรักษาเรื่อยๆ

“ถ้าเป็นเมื่อก่อน ลู่หานก็คงจะตัดให้ผม” เซฮุนยิ้ม

“อยากให้เค้าตัดให้รึเปล่าล่ะ”

“ไม่ครับ”

“………”

“ผมมีเวลาอยู่ที่นี่แค่หนึ่งวัน ผมไม่ยอมให้เราสองคนเสียเวลาไปกับการตัดผมหรอก”

“ถ้างั้นแล้วเซฮุนอยากทำอะไรล่ะ”

ลู่หานช้อนตามองคนในอ้อมกอดแล้วแอบระบายยิ้มออกมาเล็กน้อย เขารู้ดีอยู่แก่ใจว่าเด็กตรงหน้าเขาต้องการอะไร คำถามที่เขาถามออกไปก็เป็นเพียงแค่การหยั่งเชิงเท่านั้น

“ทำตามใจผม”

“ว่าไงนะ”

“แค่ทำตามใจผมทุกอย่างก็พอ”

เซฮุนพูดพลางยิ้มเจ้าเล่ห์ เป็นรอยยิ้มที่จะว่าชินก็ชิน และจะว่าไม่ชินก็ไม่ชินสำหรับลู่หาน ถึงแม้เขาสองคนจะอยู่ร่วมชายคาเดียวกันมาหลายปีแล้วก็ตาม แต่เซฮุนก็ยังคงเป็นเด็กที่เข้าใจยาก และดูลึกลับชวนค้นหาอยู่เสมอ

“ไม่รับปากหรอกนะ”

“…ไม่รับปาก… งั้นเหรอ”

กระตุกยิ้มอย่างคนเหนือกว่า เซฮุนค่อยๆ เลื่อนใบหน้าของตนเข้าไปหาอีกฝ่ายทีละนิด ก่อนจะใช้ริมฝีปากขบลงที่ติ่งหูน่ารักของลู่หานเบาๆ พลางใช้มือรั้งเอวคนตัวบางให้เข้ามาแนบชิดกับเรือนร่างตัวเองด้วย

“เดินทางมาเกือบครึ่งวัน ไม่เหนื่อยรึไง”

“ผมมีแรงเหลือสำหรับลู่หานเสมอ”

“เก่งจังนะ”

ลู่หานยกมือหยิกจมูกของเซฮุนเบาๆ พร้อมกับหัวเราะน้อยๆ ออกมาให้กับความเจ้าเล่ห์ของเซฮุน ในจังหวะเดียวกันนั้นเอง เซฮุนกลับจับมือของลู่หานเอาไว้แล้วค่อยๆ บรรจงจูบลงที่นิ้วเรียวสวยทีละนิ้ว

ทุกสัมผัสช่างละมุนละไม สมกับเป็นโอเซฮุนของเขา

“ขึ้นมานั่งตักผม”

คนอายุน้อยกว่า ที่ดูเหมือนจะถือไพ่เหนือกว่าในตอนนี้เอ่ยปากออกคำสั่งอีกฝ่ายด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ พร้อมกับใช้มือตบตักตัวเองเบาๆ พลางเกี่ยวเอวบางของลู่หานให้เข้ามาชิดใกล้กว่าเดิมด้วย ถึงแม้ลู่หานจะเป็นคนที่ไม่ยอมให้ใครมาออกคำสั่งกับตน แต่แน่นอนว่าสำหรับโอเซฮุนคือข้อยกเว้น

ร่างเล็กขยับเข้าใกล้ร่างสูง ค่อยๆ ย้ายร่างของตัวเองขึ้นไปนั่งบนตักของเซฮุนโดยไม่ขัดขืนใดๆ เซฮุนเงยหน้าขึ้นจ้องใบหน้าและดวงตาคู่สวยที่อยู่เหนือเขาเล็กน้อยอย่างไม่ลดละ และค่อยๆ ยกมือขึ้นลูบไล่จากหน้าผาก ลงมาจมูก จนกระทั่งมาหยุดอยู่ที่ริมฝีปากสวยน่าสัมผัส ซึ่งนับได้ว่าเป็นอวัยวะที่เซฮุนโปรดปรานที่สุดในร่างกายของลู่หาน

“จูบผม”

ยิ้มออกมาอย่างเคอะเขินทันทีที่ได้ยินเซฮุนออกคำสั่งด้วยเสียงแหบพร่าเช่นนี้ ลู่หานยกมือประคองใบหน้าคมคายแล้วค่อยๆ จรดปลายจมูกลงบนจมูกโด่งสวยของอีกฝ่าย ก่อนที่ริมฝีปากของเขาและเซฮุนจะทาบทับกันในที่สุด

ลู่หานเป็นฝ่ายสอดลิ้นเล็กเข้าไปในโพรงปากอุ่นของเซฮุนก่อน เกี่ยวกระหวัดลิ้นหนาไปมา ดูดชิมความหอมหวานที่ตนเฝ้าคิดถึงมานานแสนนานจนลมหายใจขาดห้วง  

ทุกอย่างที่ทำลงไป ไม่ใช่เพราะว่าเป็นคำสั่งของเซฮุน แต่ลู่หานกำลังทำตามเสียงเรียกร้องของหัวใจเขาเองต่างหาก

เป็นรสจูบที่หวานกว่าครั้งไหนๆ

“ถอดเสื้อออก”

“แต่เค้าชอบให้เซฮุนถอดให้มากกว่านะ”

“ทำตามที่ผมบอกสิลู่หาน”

ลู่หานเบ้ปากน้อยๆ เมื่อโดนอีกฝ่ายขัดใจ แต่ถึงกระนั้น มีหรือที่ลู่หานเด็กดีจะไม่ยอมทำตามที่เซฮุนสั่ง คนตัวเล็กค่อยๆ ถอดเสื้อตัวนอกออกจนเหลือเสื้อกล้ามสีขาวด้านในเพียงตัวเดียว

“สวยจัง”

“อะไรเล่า”

“ลู่หานสวยจัง”

“อยากโดนต่อยเหรอ”

เซฮุนหัวเราะออกมาเมื่อได้ยินคนตัวเล็กกว่าพูดด้วยสีหน้าไม่พอใจ แน่นอน เขารู้ดีที่สุดว่าลู่หานไม่ชอบให้ใครมาบอกว่าเขาสวย ถึงแม้ว่ามันจะเป็นเรื่องจริงที่ลู่หานเองก็ยอมรับกับตัวเองก็ตาม

“ถอดเสื้อผมออก”

มือเล็กยกขึ้นแกะกระดุมเสื้อเชิ้ตของเซฮุนออกทีละเม็ด เผยให้เห็นเสื้อกล้ามสีเทาที่เซฮุนใส่ไว้ข้างใน ลู่หานค่อยๆ สอดมือเข้าใต้เสื้อกล้ามนั่น สัมผัสเข้ากับแผ่นอกอุ่นนั้น ก่อนจะลูบไล้ไปมา

“ผมยังไม่ได้สั่งให้ทำแบบนี้เลยนะ”

“จูบเค้า”

“นี่สั่งผมเหรอ”

“แล้วจะยอมทำรึเปล่าล่ะ”

แทนคำตอบของคำถามนี้ เซฮุนค่อยๆ โน้มปลายคางของอีกคนลงมาแล้วประกบริมฝีปากตัวเองลงไปแผ่วเบา ลิ้นหนาเก็บเกี่ยวความหอมหวานจากโพรงปากเล็กที่เขาไม่เคยคิดเบื่อหน่าย เป็นความหอมหวานที่ได้ลิ้มรสเท่าไหร่ก็ไม่เคยพอ

กระทั่งลมหายใจของทั้งสองเริ่มขาดห้วง เซฮุนเอาแต่จ้องตาคนรักไม่ยอมละไปไหน จนอีกฝ่ายต้องเบือนหน้าหนีไปเสียก่อนเพราะความเขินอาย แต่แล้วเซฮุนก็จับคางเล็กนั่นให้หันมาสบตากับตัวเองอีกจนได้

ดวงตาทั้งสองสอดประสานกันเนิ่นนานเสียจนเหมือนมีใครมาหยุดเวลาไว้ เซฮุนค่อยๆ อุ้มลู่หานขึ้นแล้ววางร่างบางลงบนเตียงนุ่ม และเนื่องด้วยเวลาที่มีจำกัด เซฮุนก็ไม่ยอมปล่อยให้มันสูญเปล่า เขาจัดการขึ้นคร่อมร่างของลู่หาน บรรจงพรมจูบทั่วทุกส่วนของร่างกายผ่านเสื้อกล้ามตัวบางจนคนใต้ร่างต้องหลับตาลงด้วยความเคลิบเคลิ้ม

“กลับมาอยู่กับผมนะ” เซฮุนค่อยๆ กระซิบข้างหูของอีกฝ่ายแผ่วเบาจนแทบไม่ได้ยิน เป็นคำพูดที่แม้แต่เจ้าตัวเองก็ยังรู้สึกเศร้าสร้อยไปกับมัน

“เซฮุน…”

“กลับมาอยู่ด้วยกัน กลับมากอดกัน นอนด้วยกันทุกวันแบบนี้”

“เค้าทำไม่ได้หรอก”

“ลู่หานทำได้”

“เซฮุน ไม่เอาน่า”

ลู่หานใช้มือทั้งสองข้างจับใบหน้าของเซฮุนเอาไว้มั่น จ้องเข้าไปในดวงตาคู่เล็กของเซฮุน ราวกับเป็นการดุเด็กดื้อที่เอาแต่ใจ ถึงแม้ตนจะเจ็บปวดไม่น้อยไปกว่ากันก็เถอะ แต่สิ่งที่เซฮุนขอ มันเป็นสิ่งที่เขาไม่สามารถให้ได้จริงๆ

เอื้อมใบหน้าขึ้นจูบหน้าผากเนียนของอีกฝ่าย เมื่อเห็นว่าเซฮุนก้มหน้างุดลงด้วยความผิดหวัง ริมฝีปากสวยจูบหน้าผากของอีกคนค้างไว้เนิ่นนานจนเซฮุนต้องหลับตาลงเพื่อรับสัมผัสอ่อนละมุนนี้

… หากนี่เป็นความฝัน …

“เค้ารักเซฮุนนะ”

“ลู่หาน…”

“……”

“ผมเองก็เหมือนกัน”

ก็คงเป็นฝัน… ที่แสนหวานเสียจนเขาไม่อยากจะพาตัวเองออกมาสู่โลกความจริง

.

.

“เอ้าๆๆๆ ตื่นครับตื่น สายตะวันแยงตาขนาดนี้แล้วยังจะกล้านอนต่อได้อีกนะครับไอ้เซฮุน”

เสียงแหลมแปดหลอดของเพื่อนร่วมวงทำให้เซฮุนสะดุ้งตื่นขึ้นมาด้วยสีหน้าหงุดหงิด เมื่อขยี้ตาไปสองสามที ร่างสูงก็กวาดตามองรอบๆ ตัวราวกับสิ่งที่เห็นอยู่ในตอนนี้เป็นเรื่องเหลือเชื่อ

นี่มันห้องของเขา ห้องพักที่หอของเอ็กโซ

“ทำหน้าหมางงทำเชี่ยไรครับ กำลังฝันว่าตัวเองนอนกกกับลู่หานอยู่รึไง”

ใช่…

“เมื่อคืนผมนอนที่นี่เหรอ”

“มึงไม่นอนที่นี่แล้วมึงจะนอนที่ไหน ไอ้นี่ ถามแปลก ไป ลุกไปอาบน้ำได้แล้ว จะเที่ยงแล้วโว้ย”

“ผมไม่ได้ไปที่อื่นเหรอ”

“เออ มึงไป” เซฮุนตาโตทันทีที่ได้ยินคำตอบจากปากแบคฮยอน

“มึงไปเมาหัวราน้ำแล้วก็อ้วกแตกหน้าบ้านตอนเที่ยงคืน แล้วกูก็เป็นคนแบกมึงกลับมานอนอยู่ที่นี่ไง ไอ้ภาระ!”

…นี่เขา…

‘ฝันไป’ ทั้งหมดเลยเหรอ

“ขอโทษแล้วกัน จะรีบอาบน้ำ พี่ออกไปได้ละ”

“ไม่ไล่กูก็ออกเว้ย เหม็นมึงจะแย่”

ทันทีที่ว่าจบ แบคฮยอนก็รีบเปิดประตูออกไป ทิ้งให้เซฮุนได้แต่จมอยู่กับความคิดของตัวเองลำพัง เขาได้แต่คิดย้ำซ้ำๆ ว่าเรื่องของเขากับลู่หานเมื่อคืนเขาฝันไปจริงๆ เหรอ

ไม่จริงน่า… กลิ่นตัวของลู่หานยังติดจมูกเขาอยู่เลย

เสื้อกล้ามที่เขาใส่ตอนนี้ก็เป็นตัวเดียวกับภาพที่เขาเห็นด้วยนะ

“กูเป็นหนักขนาดนี้เลยเหรอวะ”

เซฮุนส่ายหัว ทั้งหงุดหงิดและผิดหวัง รวมถึงโกรธตัวเองที่คิดถึงลู่หานมากขนาดเก็บไปฝันเป็นจริงเป็นจังขนาดนี้ อันที่จริงเขาเสียใจมากกว่าที่ทุกสิ่งไม่ได้เกิดขึ้นจริง

ก่อนที่จะพาลหงุดหงิดจนไม่เป็นอันทำอะไรต่อ เซฮุนก็รีบยันตัวเองให้ลุกขึ้นจากเตียงแล้วหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป เพราะเขาก็ไม่อยากให้สิ่งที่เขามโนภาพขึ้นเองมาทำลายอาชีพการทำงานซึ่งเป็นสิ่งสำคัญกว่า ยังไงเสีย เรื่องของเขากับลู่หานมันก็ไม่มีทางเป็นไปได้อีกต่อไปแล้ว

ปลดเปลื้องเสื้อผ้าอาภรณ์ตัวเองออกเตรียมจะชำระล้างร่างกาย พลันสายตาก็เหลือบไปเห็นเสื้อกล้ามสีขาวที่คุ้นตาเอามากๆ พร้อมโพสอิทที่แปะอยู่เหนือราวที่เสื้อนั้นพาดอยู่ เซฮุนรีบดึงออกมาอ่านด้วยความสงสัยทันที

‘ไม่ได้ฝันไปหรอกนะ ที่ทิ้งเสื้อตัวนี้ไว้ก็เพื่อเป็นหลักฐานบอกว่าเซฮุนไม่ได้ฝันไปนั่นแหละ เมื่อคืนถึงจะเป็นเวลาแค่สี่ชั่วโมง แต่เค้ามีความสุขมากๆ เลยแหละ ดีใจนะที่รหัสห้องของเซฮุนยังไม่เปลี่ยน ไม่งั้นเค้าคงแอบเข้ามาไม่ได้หรอก ตอนนี้ได้เวลาที่เค้าต้องกลับแล้ว ดูแลตัวเองดีๆ นะ แล้วพบกันใหม่’

หัวใจของเซฮุนเต้นรัวราวกับกลองทันทีที่อ่านข้อความทั้งหมดจบ ถึงมันจะผิดไปจากภาพในจินตนาการที่เขาไปหาลู่หานถึงปักกิ่ง ถึงมันจะกลายเป็นลู่หานมาหาเขาถึงที่เอง ถึงยังไงเสียปลายทางมันก็เหมือนกัน อาจจะเป็นเพราะเขาเมามากจนจำอะไรสลับกันไปหมด

ถึงมันจะเป็นเรื่องเหลือเชื่อ แต่เซฮุนก็รีบเปิดประตูห้องน้ำออกแล้วตะโกนถามแบคฮยอนที่อยู่ข้างนอกทันที

“เมื่อคืนพี่นอนกับผมรึเปล่า”

“กูไม่นอน กูรังเกียจโว้ย กูแค่พามึงมานอนก็ดีแค่ไหนแล้ว” พี่ร่วมวงตอบอย่างปัดรำคาญ

“แล้วพี่ได้มาอาบน้ำห้องผมรึเปล่า หรือได้ทิ้งเสื้อกล้ามสีขาวเอาไว้ไหม” ถามให้แน่ใจอีกคำถาม ในใจของเขาภาวนาให้คำตอบออกมาอย่างที่หวัง

ขอร้องล่ะ… อย่าตอบว่าใช่เลยนะ

มันต้องเป็นเรื่องจริงสิ

… ขอร้องล่ะ …

“เซฮุน มึงรู้อยู่แล้วจะถามทำไม”

“……”

ไม่ว่าคำตอบจะเป็นยังไง เขาก็ยินดีจะยอมรับมัน ถ้าทุกอย่างมันไม่ใช่เรื่องจริง เขาก็ยินดีจะก้มหน้ายอมรับ มันเป็นไปได้สูงที่เรื่องทุกอย่างจะเป็นแค่เรื่องที่เขาจินตนาการไปเอง

ถึงแม้ว่าเขาจะไม่อยากให้มันเป็นแบบนั้นเลยก็ตาม

“มึงก็รู้ว่าเสื้อกล้ามของกู”

“…………………”

ราวกับทุกอย่างพังครืนลงตรงหน้า เซฮุนปิดประตูห้องแล้วทำทีจะกลับเข้าไปอาบน้ำ แต่แล้วเสียงแปดหลอดของแบคฮยอนก็ดังเข้ามาในห้องอีกครั้ง

“เสื้อกล้ามของกูไม่เคยมีสีขาวโว้ย! มึงเลิกถามแล้วไปอาบน้ำเร็วๆ ไอ้ห่านี่ กูเคี้ยวข้าวอยู่ตอบไม่ถนัด”

THE END




*

{ แท็กฟิค } ;

#ficoncehh