ฟิคนัทสึเมะกับบันทึกพิศวง

ลำดับตอนที่ #1 : บทที่หนึ่ง

"โย่ว ไม่เจอกันนานเลยนะนิชิมูระหยุดหน้าร้อนเป็นไงมั้ง" นัทสึเมะ ทาเคชิ เด็กหนุ่มที่มีพลังวิญาณแก่กล้าเอยถามเพื่อนรวมชั้นทันทีที่มาถึงห้องเรียน
เมื่อโดนถามนิชิมูระจึงเล่าเรื่องต่างๆๆให้นัทสึเมะฟังอย่างออกรส
'ผมอาคัยอยู่ที่นี้มาได้สักระยะหนึ่งหลังจากที่เสียครอบครัวไปผมก็ถูกญาติๆๆผลัดเปลี่ยนกันเลี้ยงดูเรื่อยมา มันฟังดูดีใช่ไหมที่ได้ย้ายไปโน้นนี้มากมาย แต่สำหรับผมแล้วมันไม่ใช่ เพราะความสามารถพิเศษที่ได้สืบทอดมาจากคุณย่า ทำให้ผมเจอปัญหามากมาย เพราะผมเห็นในสิ่งที่พวกเขาไม่เห็น ประกอบกับตอนนั้นผมแยกไม่ค่อยออกว่าสิ่งไหนคือมนุษย์สิ่งไหนคือสิ่งลึกลับมันทำให้ผมใช้ชีวิตอย่างลำบากจนผมได้มาอยู่กับครอบครัวฟุจิคาระนั้นแหละที่ทำให้ผมเริ่มมีเพื่อน และเริ่มใช้ชีวิตปกติมากขึ้น'
"เน่นัทสึเมะ นายมองอะไรอยู่เหรอ" นิชิมูระที่เล่าเรื่องจบแล้วเอยถามเมื่อสังเกตเห็นว่านัทสึเมะเอาแต่มองนอกหน้าต่างอยากเหม่อลอย
"ไม่มีอะไร ว่าแต่นายเล่าถึงไหนแล้วนะ" นัทสึเมะเอยถามหลังจากละสายตาจากโยไคที่นอกหน้าต่างนั้น
"โถ้ให้ตายเถอะนัทสึเมะนี่ฉันเล่าจบแล้วนะนายไม่ได้ฟังเลยเหรอ" นิชิมูระพูดตัดพ้อเพราะเขาเล่าอย่างสนุกสนานแต่นัทสึเมะกับไม่ได้ฟังซะงั้น
"ฮ่ะๆ โทษทีๆๆ ว่าแต่นายกับคิตาโมโตะนี่ตัวติดกันตลอดเลยนะ" นัทสึเมะเอยถามอย่นึกสงสัยเพราะทั้งสองคนไม่ว่าจะไปไหนก็ไปด้วยกันตลอด นอกจากเวลาเรียนเพราะเขาทั้งสองคนอยู่กันคนละห้องนั้นเอง
"เอ่อก็นะบ้านเราทางเดียวกันไงก็เลย ฮ่ะๆนั้นแหละ"  'ที่นายพยายามอธิบายเนี่ยเหมือนแถเลยนะนัทสึเมะคิดในใจ
"ว่าแต่เรื่องที่ถามนายจะเอาไงไปไหม" นิชิมูระถามเรื่องที่ค้างเอาซึ้งนัทสึเมะเองก็จำไม่ได้เลยถามซ้ำกลับไป
"เอ่อโทษทีนะ นายถามฉันเรื่องไรเหรอ" นิชิมูระเมื่อได้ฟังก็อดที่จะคางเบาเบาออกมาไม่ได้
"อ่า นายนี้นะไม่ได้ฟังฉันเลยใช่ไหมนัทสึเมะ"
"ฮ่ะๆๆโทษที แล้นายถามฉันว่าไงนะ"
"ฉันถามว่านายจะไปดูพดาวกับพวกเราไหม ซาซาดะนัดไปดูดาวตกที่เขาในป่ายาสึนะ"
"อ่าไปสิจะได้ชวนทานุมะไปด้วยไหม แถวนั้นใกล้บ้านเขาพอดี เขาน่าจะรู้ทางมากกว่า" พูดถึงทานุมะแล้วเขาเป็นเพียงไม่กี่คนที่รู้เรื่องที่ผมมองเห็นโยไคได้ และทานุมะเองก็เหมือนจะมองเห็นพวกนั้นได้ลางๆๆเหมือนกัน
"ทานุมะนะใช้ให้คิตาโมโตะไปชวนแล้วล่ะ ตอนกลับคงได้คำตอบเอง ซาซาดะบอกว่าใช้เจอกันตอน 2 ทุ่มที่ถนนหน้าหมู่บ้านนะ แล้วนายอย่าลืมชวนแฟนฉันไปด้วยนะ" เมื่อได้ฟังแบบนี้นัทสึเมะเลยสงสัย อดที่จะถามออกไปไม่ได้
"แฟนนายใครเหรอ" นิชิมูระทำหน้างอง้ำก่อนที่จะตอบออกมา
"คุณทาคิไงเห็นนายสนิทกับเขา ถ้าไปชวนเขาคงจะไปด้วยแน่ และฉันก็จะใช้ช่วงเวลานี้ทำคะแนนไห้ได้มากกว่านายให้ได้คอยดู" เมื่อได้ฟังคำอธิบายของนิชิมูระนัทสึเมะอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ นี้นายยังคิดว่าฉันกับทาคิเป็นแฟนกันอีกเหรอเนี่ย ทั้งที่เขาก็แสดงออกชัดเจนขนาดนี้ว่าเขากับทาคิไม่ได้มีอะไรลึกซึ้งไปมากว่าเพื่อนเท่านั้น
"555 นี้นายยังคิดแบบนี้อีกเหรอ "
"ไม่ต้องมาหัวเราะฉันเลยนะนัทสึเมะ"
"น่าๆๆนิชิมูระฉันกับทาคิไม่มีไรกันจริงๆๆเราเป็นแค่เพื่อนกันเท่านั้นเอง"
"ฉันจะเชื่อนายก็ได้ถ้าชวนเธอมาได้นะน้า" นิชิมูระพูดพร้อมกับเงยหน้าท้าทายนัทสึเมะ
"อืมฉันจะพยายามเพื่อนายแล้วกัน"
"55เยี่ยมงั้นฉันจะรอนาย"
"อืม"
     หลังจากตกลงกันเสร็จซาซาดะก็เข้ามาบอกว่าวันนี้งดเรียนคาบเช้าเพราะครูทุกห้องมีประชุมจึงให้ทุกคนพักตามสบายได้ พวกนัทสึเมะเองก็เดินออกมาสบทบกับทานุมะและคิตาโมโตะที่มารออยู่หน้าห้องทันที ระหว่างเดินไปยังโรงอาหารนั้นทานุมะก็ถือโอกาศชวนนัทสึเมะพูดคุย
"นัทสึเมะวันนี้ปงตะไม่ได้ตามมาเหรอ" ทานุมะถามพร้อมกับมองหาเจ้าแมวอ้วนกลมที่มักจะติดตามนัทสึเมะไปทุกที่แบบเงาตามตัวเลยที่เดียว
"วันนี้อาจารน์เนียนโกะไม่ว่างนะเลยไม่ได้มาด้วย" พอพูดถึงเจ้าแมวอ้วนที่เป็นผู้คุ้มกันแล้วนัทสึเมะก็อดที่จะถอนหายใจออกมาไม่ได้เพราะช่วงเจ้าแมวอ้วนออกไปสังสรรค์บ่อยจนแทบไม่กับมาที่บ้านเลยไม่รู้ว่าเป็นผู้คุ้มกันภาษาอะไรที่ปล่อยปะระเลยคนที่ต้องคุ้มกันแบบนี้นี้ถ้าเขาหายตัวไปไม่รู้ว่าเจ้าแมวอ้วนนั้นจะรู้รึเปล่าเลย
"มีอะไรเหรอนัทสึเมะถอนหายใจซะยาวเชียว" ทานุมะที่เห็นก็อดที่จะถามไม่ได้
"รึว่าจะมีปัญหาเรื่องภูติผีเหรอ" "เปล่าๆๆไม่มีอะไรหรอกน่าแค่คิดอะไรเรื่อยเปื่อยเอง" ทานุมะมองท่าทางของนัทสึเมะแล้วเขาก็มองออกว่ามันต้องมีเรื่องแน่ๆแต่นัทสึเมะไม่ยอมบอกหรือเล่าอะไรให้เขาฟังเพราะกลัวเขาจะเข้าไปพัวพันกับโลกอีกด้านมากไปจนอาจเกิดอันตรายได้ นัทสึเมะจึงมักจะปิดบังมันไว้เสมอๆ แต่นัทสึเมะคงไม่รุ้หรอกว่าการทำแบบนั้นมันยิ่งทำให้เขาเป็นห่วงมากกว่าเดิมเสียอีก
"มีอะไรที่ฉันพอช่วยไรได้ไหม" ทานุมะหยุดเดินพร้อมกับเงยหน้าขึ้นมองนัทสึเมะอย่างมีความหวังทำให้นัทสึเมะอดที่จะหลบสายตานั้นไม่ได้ เขารู้ว่าทานุมะเป็นห่วงแต่เขา ไม่อยากให้ทานุมะหรือใครต้องเดือดร้อนกับเรื่องพวกนี้เลยเขาจึงเลือกเก็บไว้คนเดียวดีกว่า
"ไม่มีอะไร น่าเป็นห่วง หรอกน่าทานุมะ อย่าห่วงเลย รีบไปเถอะ เดี๋ยวพวกนั้นก็รอนานหรอ" กว่าแล้วนัทสึเมะก็เดิมนำหน้าไปเป็นการตัดบทสนทนาที่พูดกันก่อนหน้านี้ทันที

 

 

.ๅ"""