The Diary: จุดเริ่มต้นของชีวิตเด็กอินเตอร์

ลำดับตอนที่ #4 : Chapter 4: คลาสแรก เมื่อเด็กไทยแท้ ต้องมาเรียนเป็นอินเตอร์

 
หลังจากนอนเล่นมาเกือบครึ่งปี (เพราะอินเตอร์มธ เปิดเดือนสิงหา)
ก็ถึงเวลาเปิดเทอมซะที
"จะรอดมั้ยล่ะเนี่ย" เข้าคลาสวันแรก ในใจยังนึกหวั่นๆ 
แต่นึกถึงคำของอาจารย์ วันที่ไปแนะนำโครงการที่รร.ได้ว่า


"นักเรียนไทย ก็เหมือนอินเตอร์แหละค่า ปีแรกอาจจะตามไม่ทัน ปีถัดไปก็ขึ้นมาทันกันเอ๊ง ไม่ต่างกันเล้ยย ฮุฮุ ~~" >o<


ด้วยความที่เป็นเด็กเนิร์ด เชื่อฟังอาจารย์มาตลอด
"เอาวะ จารย์บอกไม่เป็นไร เราต้องเรียนรอดๆ" กัดฟันแล้วเดินเข้าประตูท่าพระจันทร์

เข้าไปคลาสแรก วิชามาร์เก็ตติ้ง
ทำไมอาจารย์ยังไม่มานะ -__- ซักพัก
ได้ยินเสียงคุยกัน "เห้ยๆ จารย์มาแล้ว"  พอหันไป..

อาจารย์ฝรั่ง ที่สัมภาษณ์เค้านะเอง!

แค่เห็นหน้าอาจารย์ ฉากสัมภาษณ์น่าอับอายก็ปรากฏขึ้นมาทันที - -
ไม่ทันเปิดเทอมก็ได้สร้างความประทับใจซะแล้วสินะ -_-^" 
แต่ยังปลอบใจตัวเองว่านักเรียนตั้งเยอะ 
เราเป็นแค่ผู้เข้าสัมภาษณ์ธรรมดาๆคนนึง
อาจารย์คงจำเราไม่ได้มั้ง  ^^! (เหรอออออ) 

หลังจาก อาจารย์กวาดสายตาไปรอบๆห้อง

"เอ้า คาบนี้เป็นวิชา marketing ไหนใครลองบอกซิว่า มาร์เก็ตติ้งคืออะไร"

ทุกคนก้มลงโต๊ะ ไม่สบตา ส่วนเราภาวนา อย่าเป็นเราเลยๆ >__<


"เอ้า งั้น..... P@#$#$ ลองตอบซิ"


ป๊าดดด ทำไมต้องเป็นช้านนนนน TOT แอบกรีดร้องอยู่ในใจ 

(จนบัดนี้ไม่เข้าใจ ว่าอะไรที่สุ่มๆ ชั้นจะซวยได้ตลอดเว Y___Y)

 แต่ไม่ทันได้คิดไรมาก ตอบไงดีๆ แค่วันเปิดเทอมก็ต้องโชว์ภาษาอิงค์อันห่วยแตกให้เพื่อนร่วมรุ่นรับรู้แล้วหรอเนี่ย T^T
ทุกคนจ้องกันตาแป๋ว O_O

"เอ่อ marketing is บลาๆๆๆ " ตามประสาเด็กไทยแท้
อ่านตามบทหนึ่ง ที่เขียนไว้ใน textbook เลยละกัน
อาจารย์คงหมายความตามนี้
.
.
อาจารย์ยิ้ม 


"ไม่ได้ให้อ่านในหนังสือ"


เพล้ง เพล้ง เพล้ง~ เก็บเศษหน้าแทบไม่ทันจ้า
"อ้าวว แล้วใครคิดว่ายังไงกันบ้าง -o-" แล้วอาจารย์ก็เปลี่ยนจุดสนใจไปที่คนอื่นในห้องแทน 
ใครจะไปรู้ล่ะว่าให้ตอบยังไงก็ได้ เคยเรียนแต่อะไรที่มันเป๊ะๆตามหนังสือนี่นา
คาบแรกก็แกรนด์โอเพนนิ่งซะขนาดนี้
ชีวิตอินเตอร์ของชั้นนี่มันไม่ได้ง่ายอย่างที่่คิดซะแล้วนะ T^T


*****************************

หลังจากนั้น ก็พยายามปรับตัวมาเรื่อยๆ
ตอนแรกๆ มีปัญหาจดเลกเชอร์ในคาบตามไม่ทัน
(มันยากมากเรยอะ ที่ต้องพยายามฟังเป็นอิงค์ แล้วจดเป็นอิงค์ ไม่แปลไทยก่อน T^T)
ช่วงแรกๆ ก็ยืมเลกเชอร์ของเพื่อนที่มาจากนานาชาติ มาลอกต่ออีกที
แต่ตอนหลังๆก็จดเองได้ในที่สุด ^^ 

ดีที่เพื่อนๆในรุ่นน่ารักกันหมด นิสัยดี ช่วยกันเรียน
ไม่มีสปรงสไปร์ทอะไร เหมือนในละคร 
ความเชื่อไม่ดีๆ เกี่ยวกับอินเตอร์ที่ได้ยินก่อนเข้ามาก็ไม่ได้จริงไปซะหมด
ยกตัวอย่างเช่น

Myth 1: เด็กอินเตอร์ไฮโซทุกคน เราจนๆเข้าไป จะรู้สึกเป็นลูกเป็ดขี้เหร่

จริงๆแล้ว คนรวยก็มีเยอะอ่ะค่ะ
(ก้อค่าเทอมถึงไม่ได้แพงขั้นแสน แต่ก็สูงกว่าภาคธรรมดาหลายเท่าอยู่)
แต่ไม่ได้ดูถูก หรือออกแนวแบบ

"ต๊าย~ถือกระเป๋า 199 มาหรอยะ ทำไมไม่ถือหลุยส์ล่ะ"

คนถือหลุยส์ก็หลุยส์ไป ส่วนเรา พอใจ กระเป๋าแฟชั่น
(พยายามเรียกให้ดูดี จริงๆก็คือกระเป๋าที่สอยได้ตามสยามร้อน ซอกหลืบทั่วไป - -)
เพื่อนๆก็ไม่ได้ดูถูกอะไร เราก็ไม่ได้ต้องปิดบัง

เฮ้ย แก เดี๋ยวนี้ถือ harrods หรอยะ
"เออ สอยมาหน้าท่าพระจันทร์ 250 บาท แกไปเลือกดูดิ" O_O

หรือแม้แต่เพื่อนไฮโซ.. 
"จีจี้ กระเป๋าแกสวยดีว่ะ ยี่ห้อไรอะ" เพื่อนคนนี้เรียนอินเตอร์ หิ้วแต่กระเป๋าแบรนด์ตลอด


"อ๋อ -o- ไม่มีแบรนด์ไรอะ วันนี้เหมือนฝนจะตก เลยเอาใบ 199 มา"


 เพื่อนโลโซ "O_O"
กรูตกไม่ตก ก็หิ้วร้อยเก้าเก้าเฟร้ย
.
.
คือจริงๆแล้วทุกสังคมก็มีคนหลายกลุ่ม 
ถ้าอยู่กับหลุยส์แล้วเราน้อยเนื้อต่ำใจ เราก็ไปคบกลุ่มเพื่อนที่ออกแนวเดียวกะเราก็สิ้นเรื่อง
ได้ยินข่าวลือเกี่ยวกับอินเตอร์บางมหาลัย
ถึงกับต้องไปพึ่งบริการ รับให้เช่ากระเป๋าแบรนด์เนม อาทิตย์นึงเกือบพัน อันนี้ก็ไม่ไหวนะ
เราว่าของแบบนี้อยู่ที่ใจมากกว่า ไม่ใช่ต้องไปตามเค้าไปซะหมด


แต่พูดถึงเรื่องกระเป๋า ก็มีเรื่องน้อยใจอยู่เหมือนกันนะ
บางทีสู้อุตส่าห์เก็บตังค์ซื้อแบรนด์ (longchamp, harrods ไรที่เค้าฮิตๆกัน)
แต่ดูเหมือนซื้อของปลอมซะงี้!
หรือเคยไปซื้อของกับเพื่อนที่บ้านรวย
เราใส่ส้นสูงซะหรู อิเพื่อนใส่รองเท้าแตะ


แต่ทำไม! พนักงานถึงเดินตามมัน! TOT
(ส่วนบรรดาเพื่อนส้นสูงโลโซกลายเป็นผู้ติดตามไปซะแล้ว...ฟิ้ว~~)


บางทีมันคงเป็นเรื่อง ออร่า ที่มีมาแต่กำเนิดสินะ T^T


ตอนหน้าจะเข้าสู่โหมดแลกเปลี่ยนแล้วนะจ้าา~~
ใครที่พลาดแลกเปลี่ยนตอนมัธยมแบบเรา เรายังมีหวัง
มหาลัยสู้ใหม่อีกทีเนอะๆๆ 화이팅!