The Diary: จุดเริ่มต้นของชีวิตเด็กอินเตอร์

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter 1: จุดเริ่มต้นของการโกอินเตอร์

ถ้าถามว่าอยากจะโกอินเตอร์ตั้งแต่เมื่อไหร่ ก็คงจะเป็นตั้งแต่ม.1 ตอนที่หม่าม๊าของเรามาเล่าให้ฟังว่ามีรุ่นพี่คนนึงที่รร. (หม่าม๊าแกนั่งเมาท์กับคุณแม่พี่เค้าระหว่างรอลูกอ่ะแหละ)
ได้ไปแลกเปลี่ยนที่เมกา  ภาษาอังกฤษไฟแลบมากกก 

ด้วยความอิจฉา อยากเป็นเหมือนพี่เค้าบ้าง เรยจุดประกายฝันอยากไปเมืองนอกขึ้นมา
ถ้าชั้นมอ.4 เมื่อไหร่นะ จะสอบไปแลกเปลี่ยนกะเค้าบ้างให้ได้!
ตอนนั้นจินตนาการตัวเอง เต้นสวยๆในงานพรอม พบรักกับหนุ่มตาน้ำข้าว
เหมือนตัวเองอยู่ใน Cinderella story~

พอมอสี่ก็ไปล่าสอบโครงงานแลกเปลี่ยน อันแรกคือ AFS 

ปรากฏว่าไม่ได้ T_T

เพราะสัมภาษณ์ไปอย่างกากๆ บวกกับช่วงนั้นกำลังเนิร์ด
แสดงทำกิจกรรมกลุ่มไรก็ไม่เป็นกะเค้า ชวดไปอย่างเศร้าๆ
แต่ก็ยังไม่ยอมแพ้ไปสอบอีกที่นึงจนติด รู้ผลตอนไปรษณีย์มาถึงบ้าน
กระโดด ดีใจสุดๆๆ บอกแม่ แล้วก็วิ่งกระโดดตัวลอยไปหาพ่อ

"ป๊าๆ พิชจะได้ไปเมกาแล้วนะ >o<"

คนออกตังค์หันมา
“ฮะะ อะไรนะ? ใครไป”

ป๊าดด~~ ลูกสาวอุตส่าห์ไปล่าสอบมาตั้งเดือน
คือป๊าเราไม่รู้เรื่องไปสอบแลกเปลี่ยนเลยไง มีแต่แม่เราที่ไปไหนไปด้วยกัน
(อันนี้ขอเตือนน้องๆให้บอกพ่อแม่ให้รับทราบทั่วกันก่อนนะจ้ะ
ไม่ใช่พยายามจนติดแล้วก็อดไปทีหลัง - -)

สรุปป๊าม๊าเรยคุยกัน บอกว่าเป็นห่วง ไม่อยากให้ไป 

ช่วงนั้นมีก่อการร้่ายเมกาอยู่ด้วย
(ถึงหนูไป ก็ไปบ้านนอกไม่มีเครื่องบินพุ่งชนหรอกม๊า TOT)
แถมญาติพี่น้องยังใส่ไฟว่าระวังเหอะ เราจะร้องไห้แงๆกลับบ้าน ลำบากต้องไปรับ

สรุปแม่บอกว่าอย่าไปเลย T^T

แม้ตอนนั้นจะรู้สึกน้อยใจ แต่ก็ยอมจำนนเพราะอีกใจนึงก็ไม่หนักแน่นพอ
ไม่แน่ใจว่าตัวเองจะทำได้มั้ย ขึ้นรถเมล์ก็ยังหลง รีดผ้าก็ไม่เป็น
พอแม่พูดก็เริ่มเขวแล้วว่า

เอ๊ะ เราจะอยู่ได้มั้ยนะ - -?

ถ้าเจอโฮสพี่ชายลวนลามล่ะ?

(คนอ่าน: เทอจะลวนลามเค้าล่ะมากกว่า)
 จริงๆถ้ายืนกรานจะไป แม่ก็คงไม่ห้าม เพราะปกติที่บ้านก็ไม่เคยบังคับอะไรลูกๆอยู่แล้ว

ตอนนั้นยังไม่ได้เสียใจมาก พอมาเปิดเทอมเห็นเพื่อนที่กำลังจะไป
กรอกเอกสารเตรียมส่งให้โฮสเท่านั้นแหละ กลับมาบ้านโฮเลย
อยากไปมั่ง T^T

แม่เริ่มรู้สึกผิด ถามว่าจะเปลี่ยนไปกลับไปบอกโครงการมั้ย
มันไม่ทันแล้วล่ะม๊า T^T ปาเข้าไปพ.ค. แล้ว
ตอนนั้นเสียดายสุดๆ ความฝันโกอินเตอร์ก็พับเก็บไป

จนกระทั่ง…