The Diary: จุดเริ่มต้นของชีวิตเด็กอินเตอร์

ลำดับตอนที่ #2 : Chapter 2: ชั้นจะเข้าอินเตอร์ให้ด้ายยย: เป้าหมายที่สองกับ inter มธ.

จนกระทั่งวันนึงพ่อกลับมาบ้าน เล่าให้ฟังว่า
เนี่ย ลูกชายเพื่อนพ่อเรียนวิศวะ โครงการไรไม่รู้ (รู้ทีหลังว่าเป็น TEP)

เรียนสองปีที่ไทย สองปีที่เมืองนอกด้วยนะ

เท่านั้นล่ะค่ะ จุดประกายขึ้นมาทันที ชั้นจะต้องเข้าอันนี้ให้ได้
ทั้งๆที่ก็ยังไม่รู้ว่าคณะบัญชีที่ตัวเองอยากเข้ามีอย่างนี้รึเปล่า -_-"


คิดแล้วก็เปิดคอมปุ๊บเสริช์ปั็บ ก็เจอโครงการ BBA ของจุฬาแล้วก็มธ
ถึงจะไม่ได้ไปอยู่สองปีแบบ TEP แต่ก็ยังมีโอกาสได้ไปแลกเปลี่ยนที่มหาลัยต่างประเทศ
แถมตอนอยู่ไทยก็ได้เรียนเป็นอินเตอร์ซะด้วย
แต่แหม~~ เข้ายากไม่ใช่เล่นนะเนี่ย -_-^" ต้องสอบ SAT กับ SMART ด้วย
แต่เอาฟระ ทีนี้มีเป้าหมายแล้วก็ถึงเวลาพุ่งชนจ้าาา~~~~~~!!

ย้อนความไปตอนนั้นคนเขียนอยู่ศิลป์ คำนวณ เพราะอยากเข้าบริหารตั้งแต่ตอนมอสามแล้ว 

ตอนนั้นไม่รู้หรอกว่าเรียนอะไร รู้แค่ อยากมีธุรกิจเป็นของตัวเอง อยากเปิดร้านกาแฟ ร้านดอกไม้ ร้านหนังสือ
ร่วมกับน้องสาวผู้ร่วมอุดมการณ์ (คือจริงๆถ้าจะทำแค่นั้นจบอะไรก็ทำได้นะเจ๊ -__-)
คือสมัยก่อนไม่มีข้อมูลในอินเตอร์เน็ตเยอะอย่างตอนนี้จริงๆค่ะ ทุกอย่างพึ่งอยู่กะครูแนะแนว
ตอนนั้นที่ได้ทำแบบสอบถามในคาบแนะแนวได้คณะบริหาร
เรยฝังใจว่า


"ชั้นต้องเข้าบริหาร"
(ลอจิกอะไรของมัน น้องๆอย่าเอาเป็นตัวอย่าง)

หลังจากนั้นก็เลยฟิตเลขกับอังกฤษตั้งแต่มอสี่ ตะลุยเรียนกวดวิชาไปหมด

ที่เค้าว่าดี ทั้งเดอะเบรน อาจารย์อรรณพ
ส่วนอังกฤษเรียนกับครูสมศรีที่เดียวเลยค่ะ เพราะพี่ชายบอกว่าดี เลยเรียนตามพี่จนจบคอร์สสำหรับเข้าโครงการอินเตอร์
คอร์สแรกๆ 1,2 ยังโอเค พอไปไหว แต่พอคอร์ส 3 นี่ไม่ไหวจริงๆ
ศัพท์ไรฟระ เกิดมาไม่เคยพบเคยเจอ เรียนไปอย่างมึนๆค่ะ


แล้วก็สอบสมาร์ท
ตอนนั้นเป็นรุ่นแรกพอดี ไม่มีใครรู้เลยว่าข้อสอบมันจะเป็นยังไง แต่เราเตรียมพร้อมก่อน
คิดว่ามันน่าจะเหมือนข้อสอบตรงของคณะเมื่อปีก่อนๆ เลยฝึกทำแบบฝึกหัดมาอย่างดี
สอบครั้งแรกเลยได้คะแนนนำคนอื่นไปเยอะเลยค่ะ แต่พอสอบรอบสอง คนอื่นเค้าเริ่มรู้แนวกัน
เราเลยตกลงมา ทึงงง 


เลยอยากให้ทุกๆคน โดยเฉพาะคนที่เรียนกลางๆแบบเรา เตรียมไว้ล่วงหน้าคนอื่น ที่เก่งกว่า
จะทำให้เรามีโอกาสขึ้นนะคะ
ถ้าตอนนั้นไม่ได้เก็งข้อสอบไป คงไม่ได้คะแนนดีขนาดนี้ เพราะคะแนนรอบสองถ้ายื่นนี่คงไม่ติดจริงๆค่ะ -___-" 
พรหมลิขิตล้วนๆที่ทำให้ติดจริงๆ

นอกจากสมาร์ทแล้วก็ไปสอบ SAT ไว้กันเหนียว ค่าสอบแพงจนน้ำตาร่วง

ซื้อหนังสือมาหัดทำทั้งเลขทั้งอังกฤษ
พอถึงวันไปสอบ หูวว เด็กอินเตอร์มากันเยอะเลย พูดอังกฤษกันไฟแลบ
ข่มเด็กไทยน้อยๆอย่างเราตัวลีบไปเลย T_T
เจอเพื่อนจากรร.เดียวกัน มาอีกหนึ่งคน

ใส่ชุดนักเรียนมา - -!

 รู้เรยว่ามาจากรรไทย55 (ถ้าไปสอบให้ใส่ชุดลำลองไปนะจ้ะ)
แถมตอนเข้าห้องสอบเค้าให้ใช้พาสปอร์ตอีกตังหาก เราไม่มี เพราะ


ไม่เคยไปเมืองนอกเลยตอนนั้น
(บอกแล้วว่าเด็กไทยแท้)


กรรมการเลยอนุญาตบอกว่าครั้งนี้ให้เท่านั้นนะ ครั้งหน้าไม่ได้แล้ว (ไม่มีครั้งหน้าแล้วจ้า ถ้าไม่ได้ก็ไม่ติดแล่วว T^T)

พอคะแนนออกมา ก็อย่างที่คิดไว้อะค่ะ - - คิดไว้ว่าตก

โหยย ก็ตอนนั้นภาษาอังกฤษยังงงๆ ให้ไปสอบแคลคูลัส จึก! ตรีโกณ จึก!
แล้วยังสอบ verbal เป็นภาษาอังกฤษแบบเด็กอินเตอร์เค้าทำกัน จะไปไหวได้ไงละก๊าบบ แถมกาผิดหักคะแนนอีก
สรุปพาร์ทเลขผ่านอังกฤษไม่ผ่าน
คณะบอกยื่นไม่ได้ มัน..

"ต่ำกว่าเกณฑ์"

จึกจึก!! แร๊งอะ T^T
เสียตังค์ฟรี สุดท้ายเลยยื่นไปแต่คะแนนสมาร์ท
กับเกรดเฉลี่ยที่ได้แค่สามต้นๆ ที่มธ ส่วนจุฬาไม่ได้ยื่น เพราะ ไม่ผ่าน CU-TEP  T_____T

แม้จะถูกทำร้ายมามาก
(ไม่มีใครทำร้ายเทอทั้งนั้นแหละ เรียนห่วยเอง - -)
แต่สุดท้ายก็ได้เข้าไปรอบสัมภาษณ์ค่า

เอาล่ะฟระ สัมภาษณ์เป็นอังกฤษครั้งแรกจะเป็นยังไงน้า เค้าจะถามไรเรามั่งเนี่ย
ถ้าตอบไม่ได้จะทำไงเนี่ย ว่าแล้วก็เครียดๆจนมาถึงวันขึ้นเขียง..