คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : PART: MY TYPE [JINHWAN x JUNHOE]
PART 2 มาแล้ว เป็นคู่ของ JunHwan
ต่อจากตอนของ DoubleB อาจจะมีย้อนกลับไปในเหตุการณ์ของตอนที่แล้วบ้าง (เดี๋ยวงง) ฝากติดตามอีกเช่นเคย แล้วก็ทวิตเตอร์ @BARON_BLOB คร๊าบ #ฟิคshoesbox
Part: My Type (Junhwan)
โตเกียว
สถานีตำรวจ
ซึงฮยอนถูกขังเดี่ยว แน่นอนล่ะว่าเพราะเขาไม่ใช่คนธรรมดาแต่เจ้าตัวกลับไม่มีทีท่าว่าจะกลัวความผิดสักนิด เขานั่งอยู่บนเตียงนอนที่มีแค่ผ้ารองที่พืนเตียงกันหมอนแข็งๆและผ้าห่มที่ห่มยังไงก็ไม่รู้สึกว่ามันคือผ้าห่ม แถมห้องน้ำก็ยังอยู่ปลายเตียงใกล้ๆนี่อีก เขาหัวเราะหึในลำคออย่างหงุดหงิด มันต่างจากที่ที่เขาเคยอยู่ราวฟ้ากับเหว
“อยู่ไม่ได้เหรอ ?”
เสียงของใครคนนึงดังขั้นหน้าประตูที่มีแค่ช่องเล็กๆให้เห็นคนที่มาเยือน
“ถูกจับข้อหาขโมยนมผงหรือไง”
เขาตอบกลับไปพรางลุกขึ้นแล้วเดินตรงไปที่ประตู เด็กผู้ชายผมทองที่อายุห่างกันหลายปียืนอยู่ตรงหน้าเพียงแต่มีประตูเหล็กขั้นเอาไว้ระหว่างพวกเขา
“ทำร้ายเจ้าหน้าที่ต่างหาก”
“ต้องการอะไร ลายมือฉันเหรอ ?”
เขายกมือตัวเองขึ้นดูแล้วมองเด็กที่จ้องเขาด้วยแววตานิ่งเฉยแต่แน่วแน่
“แล้วจะทำยังไงล่ะ ?”
ครื๊ด!
ประตูเหล็กหนาที่ถูกกั้นถูกเปิดออกทันทีที่พูดจบ เด็กตรงหน้าก็คือจุนฮเวที่อยู่ในชุดนักโทษ นิสัยโจรที่ติดตัวมาตั้งแต่เด็ก มันไม่ยากหรอกถ้าจะเข้ามาในห้องขังที่เป็นเหมือนบ้านเก่าเมื่อนานมาแล้ว แค่แกล้งทำเป็นอันธพาลทำร้ายเจ้าหน้าที่ตำรวจตามท้องถนนสักสองสามคนก็ได้เข้ามาเดินเล่นชิวๆแล้ว
“ไม่ยากหรอกจริงมั้ย ?”
“อั๊ก!”
จุนฮเวรัวมัดใส่ซึงฮยอนไม่ยั้ง ทันทีที่ถึงตัว คนโตกว่าถวาไปชนกำแพงแล้วอัดอีกซ้ำๆไม่ให้มีช่องว่าง ซึงฮยอนรอจังหวะที่จุนฮเวกำลังหาอะไรบางจากในกระเป๋าเสื้อเขาถีบจุนฮเวออกมากก่อนจะพุ่งเข้าไปอัดเข้าที่หน้าจังๆ แต่อีกคนเร็วกว่าเขาสวนหมดกลับมาจนซึงฮยอนเซไปชนกับกำแพงอีกครั้ง จุนฮเวล้วงเอามีดพกขนาดเล็กออกมาแล้วจี้ที่คอของศัตรู มันคมมากพอที่จะตัดเส้นเลือดใหญ่ที่ใหล้ที่สุดได้
“แล้วไง จะตัดมือฉันไปเหรอ”
“หึ! ฉันทำแน่ถ้าจะทำแต่ไม่ใช่ตอนนี้”
ฉึก!
เข็มฉีดยาขนาดเล็กถูกแทงลงไปที่หลังหู ยานอนหลับชนิดรุนแรงแล่นเข้าสูกระแสเลือดอย่างรวดเร็ว จุนฮเวปล่อยให้ร่างของศัตรูล้มลงกับพื้นก่อนจับมือข้างซ้ายของเขาขึ้นมา แล้วแตะลงกระดาษแผ่นใสที่เอามาด้วย
“แก กับฉันยังต้องเจอกันอีกนาน”
แสงอาทิตย์ของเช้าวันใหม่กำลังทอแสงในเมืองหลวงของเกาหลีใต้ คนที่ซ่อนตัวเองอยู่ใต้ผ้าห่มสีขาวผืนหนาค่อยๆลืมตารับแสงจ้าสีส้ม ยกมือเล็กๆของตัวขึ้นเพื่อป้องแสงจากข้างนอก นาฬิกาที่แขวนอยู่ผนังห้องบอกเวลาเกือบจะแปดโมงเช้า
เขาขยับตัวเมื่อรู้สึกถึงความอุ่นจากอีกคนที่นอนอยู่ข้างๆ ผู้ชายผมทองที่สวมเสื้อยืดสีขาวบางนอนหลับราวกับคนหมดสติ แต่แขนอีกข้างก็ยังทำหน้าที่เป็นหมอนที่ดีอยู่ คนตัวเล็กที่ถูกอีกคนกอดจนแทบจะจมอกค่อยๆลุกขึ้นแล้วจ้องคนเด็กว่าที่กำลังหลับอย่างสบาย
ภายนอกที่ก้าวร้าวและเย็นชาเหมือนผู้ใหญ่ที่ใครๆต่างก็บอกว่าน่าหมั่นไส้ แต่จริงๆแล้วเขาก็แค่เด็กคนนึงที่เต็มไปความอบอุ่นและใจดี จินฮวานเผลอยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ปฏิเสธไม่ได้ว่าคนที่กำลังนอนหลับเหมือนเด็กๆที่ดูดีจริงๆในตอนที่เขาหลับ
จินฮวานละสายตาจากคนเด็กกว่าแล้วพาตัวเองลุกจากเตียงที่ฝังตัวมาตลอดทั้งคืน สิ่งแรกที่ต้องทำในทุกๆเช้าไม่ใช่การเดินหรือการนั่งอ่านหนังสือพิมพ์จิบกาแฟ แต่เป็นการนั่งหน้าคอมพิวเตอร์เพื่อเช็คข่าวจากอีเมลล์
คิม ฮันบิน
สวัสดีฮะ! หวังว่าทุกคนจะสบายดี ตอนนี้พี่บ็อบบี้ดีขึ้นมากแล้วและพวกเราอยู่ที่โดมินิกัน แต่ว่า...เมื่อไม่กี่วันก่อนผมได้ข่าวของซึงฮยอน มีคนไปช่วยเขาหนีออกมา ผมกำลังกังวลว่าพวกมันจะมาเล่นงานเราเพื่อแก้แค้นเหรือเปล่า ยังไงก็ระวังตัวกันด้วยนะ อ้อฝากบอกชานอูด้วยว่า...มีคนอยากเจอ
เมลล์จากฮันบินที่เพิ่งจะส่งมาเมื่อไม่กี่ชั่วโมงก่อน เรื่องของซึงฮยอนจินฮวานรู้อยู่แล้วว่ายังไงราชาโจรอย่างนั้นคงอยู่ในห้องขังธรรมดาๆได้ไม่นานนักหรอก แต่เรื่องที่บอกว่ามีคนอยากเจอชานอูนี่สิแปลก
ตั้งแต่จัดการทุกอย่างชานอูก็ขอแยกตัวออกไปแล้วก็ไม่ติดต่อมาอีกเลย แล้วที่รู้ๆชานอูไม่มีเพื่อนที่ไหนเขามักจะเดินทางไปเรื่อยๆแล้วหามิตรในที่ๆตัวเองไป แล้วใครล่ะที่อยากเจอ
“อ่านอะไร ?”
คนที่เพิ่งลุกจากเตียงเดินเข้ามาถามพรางอ่านเมลล์ที่โชว์อยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์เขายืนคร่อมคนตัวเล็กที่นั่งอยู่แล้วตั้งใจอ่านข้อความนั่น
“ใครอยากเจอชานอู”
“ไม่รู้สิ เขาไม่ได้บอกเอาไว้”
“หมอนั่นถ้าเขาอยากเจอเราเขาก็มาหาเองแหละ”
“เป็นห่วงเหมือนกันนะ ป่านนี้จะเป็นไงบ้าง”
“ไม่ต้องห่วงหรอก หมอนั่นเอาตัวรอดเก่งจะตาย”
จุนฮเวพูดอย่างมั่นใจก่อนจะเดินออกไปข้างนอกพรางบิดขี้เกียจไปด้วย จินฮวานปิดข้อความนั่นแล้วเดินตามออกไป
“ทำอะไรให้กินหน่อยสิ”
คนเด็กกว่าบอกแล้วเดินไปนั่งโซฟาเปิดโทรทัศน์ดูอย่างสบายใจ แต่จินฮวาที่กำลังชงกาแฟกลับเงียบ
“จินฮวาน...”
“...”
“จินฮวานนนนนน~”
ต่อให้จะเรียกเสียงหวานเสียงยานเสียงอ้อนแค่ไหนอีกคนก็ยังเงียบนั่งดื่มกาแฟกับขนมปังเหมือนไม่ได้ยินที่คนเด็กกว่าพูด
“เป็นอะไรเนี่ย ?”
“ทำไมนายไม่เรียกฉันว่าพี่ล่ะ ฉันอายุมากกว่านายนะ”
จินฮวานตอบพร้อมทำหน้าจริงจังจนอีกคนต้องหายใจออกมาแล้วเดินเข้าไปอธิบายใกล้ๆ
เขาจับคนตัวเล็กที่ทำหน้าน้อยใจอย่างที่ไม่เคยเป็นมาก่อนให้หันมาเผชิญเพื่ออธิบาย
“ทำไมต้องเรียก ?”
“ก็ฉันอายุมากกว่า”
“แล้วไง ?”
“นายก็ต้องเรียกพี่สิ”
“อยากให้เป็นน้อง ?”
“...”
แทนที่จะตอบว่าใช่แต่จินฮวานกลับเงียบ เขาขมวดคิ้วแล้วหลบสายตาของจุนฮเวที่กำลังรอคำตอบ คนเด็กกว่าจับหน้าอีกคนให้หันมาจ้องตัวเองแล้วเลิกคิ้วเหมือนจะถามว่าทำไมไม่ตอบ จินฮวานจิ๊ปากแล้วหลบสายตา
“ผมไม่ได้อยากเป็นน้องสักหน่อย”
จุนฮเวตอบหน้าจริงจังแต่กลับยิ้มเจ้าเล่ห์ออกมา จินฮวานถอนหายใจออกมาอย่างยอมแพ้แต่กลับถูกคนเด็กว่าชิงปิดปากด้วยริมฝีปากของเขาก่อนจะเลียมันเบาๆเหมือนจะหยอกล้อ
“ทำอะไรให้กินได้หรือยัง ?”
“อือๆ ไปนั่งเลยไป”
“เร็วๆนะ”
ต่อให้จะโกรธจนไม่อยากมองหน้าแค่ไหน แต่เจ้าเด็กนี่ก็มักจะสรรหาวิธีต่างๆนามาง้อจนสุดท้ายตัวเองก็ต้องยอมใจอ่อนแล้วกลับไปคุยด้วยเหมือนเดิม มันเหมือนกับว่าต่อให้พยายามปฏิเสธเด็กคนนี้มากแค่ไหน สุดท้ายแล้วก็หนีใจตัวเองไม่พ้นอยู่ดี
1.87% MY TYPE [JunHwan]
ความคิดเห็น