คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : MY DEMON ACT.5
MY DEMON 5
-วันที่2กุมภา-
แสงสีส้มที่กำลังจะลับขอบฟ้ากับบรรยากาศที่เย็นสบายทำให้ผู้คนที่แวะเวียนผ่านไปผ่านมาส่งยิ้มให้แก่กันเสียงพูดคุยจอแจดังออกมาจากด้านในเรียกสติให้ร่างสูงต้องหันไปมอง โจ คยูฮยอนอยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนสีขาวสะอาดแต่งแต้มด้วยดินสอสีดำที่วาดเป็นภาพ..ภาพฮีโร่ในดอทเอกำลังสู้กันจนเลือดสาดทำไมผมถึงรู้น่ะเหรอครับก็มันบอกผมเองแถมสีมันก็ยังลงไม่เสร็จเป็นภาพศิลปะที่น่าดูมากครับ คยูฮยอนกำลังกระเง้ากระงอดผู้เป็นแม่ที่ไม่ยอมให้ช่วยทำอาหาร..เป็นกูกูก็ไม่ให้ทำวะไอ้คยู
“ซีวอนจ๊ะมาพาคยูฮยอนออกไปทีแม่ละตกใจทุกครั้งที่เห็นลายบนผ้ากันเปื้อนนี่ทุกที” แม่ของคยูฮยอนส่ายหน้าอย่างเอือมระอาถ้าลูกเธอวาดการ์ตูนน่ารักๆหรือวิวสวยๆนี่เธอจะไม่ว่าสักคำแต่นี่วาดอะไรก็ไม่รู้เห็นแล้วจะเป็นลม ร่างสูงหัวเราะเบาๆก่อนจะเดินเข้ามาในห้องครัว
“มึงออกไปรดน้ำต้นไม้ดีกว่าไอ้คยูอยู่ในครัวก็กวนแม่เปล่าๆ” เสียงทุ้มพูดพร้อมรั้งแขนเรียวเอาไว้เมื่อคยูฮยอนกำลังจะกระโจนเข้าไปช่วยอาราหั่นผัก ร่างโปร่งหันมาค้อนขวับใส่ซีวอนทันที
“ก็กูอยากช่วยแม่นี่ไอ้ซีวอนวันเกิดกูนะจะให้คนอื่นมาทำได้ยังไง”
“ไม่เป็นไรจ๊ะแม่/พี่เต็มใจ” ผู้เป็นแม่และอาราตอบพร้อมเพรียงกันยิ่งทำให้คยูฮยอนหน้าเหวอที่ถูกปฏิเสธน้ำใจแบบนั้นแต่ไอ้คนตัวสูงที่ยืนข้างกันนี่สิกลั้นขำจนตัวสั่นแล้ว คยูฮยอนส่งเสียงจิ๊จ๊ะในลำคอเมื่อมติเป็นเอกฉันท์แล้วว่าคยูฮยอนควรจะย้ายตัวเองออกไปข้างนอก
“มีอะไรให้ผมช่วยก็เรียกได้เลยนะครับ” คยูฮยอนถอดผ้ากันเปื้อนออกก่อนจะหันมายิ้มให้แม่และพี่สาวทั้งคู่พยักหน้ารับและคิดว่าคงไม่ต้องเรียกคยูฮยอนมาช่วยจะเป็นการดีกว่าไหม
“ซีวอนมาช่วยพ่อดูรถหน่อยสิเหมือนเครื่องยนต์มันจะเสีย” ผู้เป็นพ่อชะโงกหน้าเข้ามาถามจากด้านนอกทำให้ซีวอนต้องเร่งก้าวเท้าไปหา ณ ตอนนี้เหมือนคยูฮยอนถูกปล่อยเคว้งไว้อยู่คนเดียวคนในบ้านอะไรๆก็เรียกแต่ซีวอนหมดลืมไปแล้วมั้งว่าใครเป็นลูกชายของบ้านนี้ชิ!
ร่างโปร่งบ่นขมุบขมิบแล้วย้ายตัวเองออกมาจากห้องครัวก้าวเดินมาสู่สวนหลังบ้านที่เป็นคนเอาต้นไม้และดอกไม้มาลงกับพี่อารา ณ บัดนี้มันกลับออกดอกเป็นดอกกุหลาบสีสดรอยยิ้มเคลือบไปทั่วใบหน้ากับความสวยของมันมือเรียวเอื้อมไปเปิดก๊อกน้ำแล้วใช้สายยางรดน้ำต้นไม้เยงเพลงถูกขับออกมาจากริมฝีปากอิ่มทำให้ผู้คนที่ได้ยินพลอยยิ้มไปกับความไพเราะของมัน..
ครืด..ครืด..
“ว่าไงมินโฮ~” คยูฮยอนรับโทรศัพท์ด้วยใบหน้าที่เปื้อนยิ้มไม่ใช่ดีใจเพราะมินโฮโทรมาหรอกนะครับผมยิ้มเพราะดอกไม้ตรงหน้านี่เหมือนกำลังดีใจที่ผมรดน้ำให้พวกมัน เสียงทุ้มนุ่มของมินโฮกำลังเล่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นในแต่ละวันให้ผมฟังเรื่องราวเหล่านั้นมันทำให้ผมหลุดหัวเราะออกมาได้อย่างไม่ยากเย็น
“อ่า..ไปค่ายที่เขาเหรอไม่เป็นไรๆแค่นายจำวันเกิดพี่ได้ก็พอแล้ว”
(ขอโทษนะครับพี่คยูบนเขามันไม่มีสัญญาณจริงๆผมคงไม่ได้โทรหาพี่สามถึงสี่วันเลย..สุขสันต์วันเกิดนะครับพี่คยูฮยอนขอให้พี่เป็นที่รักของผมไปนานๆนะ) ถอยคำอวยพรจากปลายสายทำให้คยูฮยอนยิ้มมินโฮเป็นคนดีแต่เขาก็พูดได้เต็มปากเลยว่ายังไม่ได้รักมินโฮ..สิ่งที่ผมรู้สึกกับมินโฮตอนนี้คือพี่น้องเท่านั้นที่มันชัดเจนที่สุดผมเอ็นดูเขาแต่ไม่ได้รักเขาในเชิงชู้สาว..ผมทำผิดมากหรือเปล่าครับที่ตกลงคบกับมินโฮไป
“ขอบใจมากนะไม่ต้องคิดมากหรอกนายไปค่ายนี่เต็มที่กับมันก็พอ อ้อเที่ยวเพื่อพี่ด้วยละ” คยูฮยอนหัวเราะออกมากับคำพูดของตัวเองโดยที่ไม่รู้ตัวเลยว่ามีสายตาคู่หนึ่งจับจ้องอยู่ ร่างสูงเดินมาหยุดที่ระเบียงตาคมลอบมองใบหน้าหวานที่แต่งแต้มไปด้วยรอยยิ้มก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ยิ่งผมอยู่ใกล้คยูฮยอนมากเท่าไหร่ผมก็ยิ่งคุมตัวเองไม่ได้โดยเฉพาะไอ้เรื่องยิ้มเนี่ย
“โอเคกลับมานายค่อยฉลองให้พี่ก็ได้..บ๊ายบาย~” ร่างโปร่งกดวางสายและยัดโทรศัพท์ลงกระเป๋ากางเกงพลางเอี้ยวตัวหันกลับมาก็ต้องตกใจเมื่อเห็นซีวอนยืนอยู่
“เฮ้ยมึงมาตั้งแต่เมื่อไหร่ซีวอนไม่ให้ซุ่มให้เสียงกูตกใจหมด”
“สักพักแล้ว..เออคยูมึงฉีดน้ำหอมด้วย?” ซีวอนถามอย่างสงสัยเมื่อได้กลิ่นคล้ายน้ำหอมลอยออกมาจากตัวคยูฮยอนเมื่อกี้ตอนยืนตรงระเบียงก็ได้กลิ่นนะครับแต่ผมนึกว่ามันเป็นกลิ่นเกสรดอกไม้แต่พอเข้ามาใกล้ไอ้คยูแล้วชัดเลยครับกลิ่นตัวมัน มันฉีดน้ำหอมตั้งแต่เมื่อไหร่
“ฉีดบ้าอะไรกูไม่ชอบน้ำหอมจะฉีดทำไมจมูกมึงเพี้ยนแล้วแน่ๆ” ถึงคยูฮยอนจะพูดแบบนั้นแต่เจ้าตัวก็อดไม่ได้ที่จะยกแขนขึ้นมาดม ก็ไม่เห็นว่ามันจะได้กลิ่นอะไรเลยนี่ครับผมไม่ชอบฉีดน้ำหอมได้กลิ่นแล้วมันเวียนหัวน่ะครับ
“งั้นเหรอ..เออมึงเข้าไปช่วยแม่ก่อเตาไฟบาร์บีคิวเหอะมีส่วนร่วมบ้างก็ดีไอ้เจ้าของวันเกิด” มือหนายกขึ้นมายีผมสีน้ำตานุ่มจนฟูฟ่องจนคยูฮยอนเบ้ปากใส่
“ให้กูมีส่วนร่วมแล้วเหรอเพื่อนเจ้าของวันเกิด” คยูฮยอนแขวะซีวอนเข้าจนได้ร่างโปร่งแลบลิ้นใส่ให้หนึ่งทีก่อนจะรีบวิ่งเข้าไปที่หลังบ้านทิ้งซีวอนให้ยืนหัวเราะกับการกระทำของเขาไว้ รอยยิ้มและเสียงหัวเราะของซีวอนค่อยๆหายไปพร้อมกับคิ้วที่ขมวดเป็นปม คยูฮยอนเริ่มมีกลิ่นหอมลอยออกมาจากตัวแล้วแสดงว่าอีกไม่นานก็คงจะเกิดการเปลี่ยนแปลง
คยูฮยอนมึงจะรับตัวเองได้รึเปล่าวะ..
ท้องฟ้าเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีดำอย่างช้าๆเหล่าดวงดาวต่างออกมาทำหน้าที่ของมันส่องแสงระยิบระยับให้เหล่าคนมองต้องยิ้มตาม กลิ่นหอมอ่อนของบาร์บีคิวที่ย่างอยู่บนเตาเรียกน้ำย่อยในกระเพาะของคยูฮยอนได้เป็นอย่างดีแต่คงไม่มีผลต่อซีวอนเพราะตอนนี้ซีวอนได้กลิ่นของคยูฮยอนเพียงอย่างเดียว
“ซีวอนมึงย่างเร็วๆดิกูหิวแล้วเนี่ย” มือเรียวกระตุกเสื้อเชิ้ตสีขาวของซีวอนแรงๆพร้อมกับส่งสายตาให้ทำเร็วๆก่อนที่คยูฮยอนจะกินซีวอนได้ทั้งตัว(?) ร่างสูงหันกลับมาก่อนจะหัวเราะหึในลำคอนั้นยิ่งสร้างความหมั่นไส้ให้กับคยูฮยอนเพราะอย่างนั้นขอสักทีเหอะ!
‘เพี๊ยะ!’
“โอ๊ย!ไอ้คยูมึงตีกูทำไมเนี่ยลืมไปแล้วรึไงว่าบาร์บีคิวมึงอยู่ที่กูเดี๋ยวก็ไม่ต้องกินหรอกมึง”
“ก็มึงทำช้าอ่ากูหิวจริงๆนะซีวอน..” ทำเสียงอ่อยไว้ก่อนครับผมรู้ว่าไอ้ซีวอนมันใจอ่อนเวลาที่ผมทำเสียงแบบนี้คึ.. ร่างสูงถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ตาคมหันไปมองที่เตาย่างบาร์บีคิวแขนแกร่งยกขึ้นเช็ดเหงื่อที่ไหลซึมออกมาจากขมับ มือหนาจับบาร์บีคิวที่สุกได้ที่ขึ้นมาก่อนจะเบี่ยงตัวหนีเมื่อคยูฮยอนจะคว้ามันเอาไว้
“ซีวอนอ่าอย่าแกล้งกูสิ..” ผมจะเบะปากอยู่แล้วนะเนี่ยดูมันสิครับผมจะกินก็ไม่ให้กิน
“มันร้อนกูจะเป่าให้อยู่เนี่ยมึงจะยี่สิบอยู่แล้วนะไอ้คยูทำตัวยังกะสิบขวบ” ซีวอนส่ายหน้าเบาๆให้กับการกระทำของคยูฮยอนแต่ก็นะ ณ จุดนี้คยูฮยอนไม่สนใจหรอกว่าซีวอนจะว่ายังไงที่สนใจคือบาร์บีคิวที่อยู่ในมือซีวอนต่างหาก(ทำตาวิบวับ)
“เป่าดิเดี๋ยวกูเสียสละเช็ดเหงื่อที่หน้ามึงให้เลยเอ้า” คยูฮยอนยื่นข้อเสนอให้แต่ซีวอนกลับหลุดหัวเราะออกมา มือเรียวเอื้อมไปหยิบทิชชู่ที่อยู่ไม่ไกลนักมาสองสามแผ่นก็จะขยับตัวเข้าไปใกล้ซีวอนแล้วซับเหงื่อที่หน้าผากและขมับให้อย่างช้าๆ รอยยิ้มที่ปรากฏบนปากหยักเรียกปื้นแดงให้ลามมาอยู่บนหน้าคยูฮยอนได้อย่างไม่ยาก ปลายจมูกโด่งกดลงบนแก้มนุ่มเสียฟอดใหญ่จนคนโดนหอมได้แต่เบิกตากว้างอย่างตกใจ
“ไอ้ซีวอนปากมึงเลอะแล้วเอามาหอมแก้มกู..อ๊ากกกกถ้าสิวกูขึ้นนะมึง!!” คยูฮยอนรีบหยิบทิชชู่ก่อนจะเอามาเช็ดแก้มข้างที่ซีวอนหอมทันที ซีวอนได้แต่หัวเราะจนตัวงอกับการกระทำที่ดูจะโอเว่อร์ไปหน่อยของคยูฮยอนผมก็ไม่ได้ไปกินอะไรเลอะมาขนาดนั้นหรอกครับแค่บาร์บีคิวไม้นึงเท่านั้นเอง(หัวเราะ)
“เลิกโวยวายได้แล้วน่าไอ้คยู เอ้านี่บาร์บีคิวมึง” ซีวอนยื่นไม้บาร์บีคิวมาจ่อที่ริมฝีปากอิ่มจนเจ้าตัวผงะไปกะความใกล้ของไม้บาร์บีคิวมันใกล้จนจะกระแทกปากผมอยู่แล้วครับ ตากลมตวัดมองร่างสูงทันทีแต่ริมฝีปากอิ่มกลับกัดเข้าที่เนื้อย่างบนไม้ มองดูแล้วเหมือนแมวที่กำลังโกรธเจ้าของแต่ก็ทนไม่ไหวกับของกินที่เจ้าของยื่นให้ยังไงยังงั้นเลยครับ
“กินดีๆสิมึง” ซีวอนหยิบทิชชู่ข้างตัวมาเช็ดขอบปากให้และจับมือของคยูฮยอนให้ถือไม้บาร์บีคิวไว้ก่อนจะหันหลังกลับมาย่างบาร์บีคิวต่อ ผมไม่อยากอยู่ใกล้มันมากเกินไปยิ่งใกล้ถึงวันเกิดมันมากเท่าไหร่กลิ่นหอมจากตัวมันก็จะยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น คยูฮยอนยืนเงียบๆอยู่ข้างซีวอนไม่ได้โวยวายอะไรอีกเพราะได้ของกินแล้ว
ตากลมตวัดมองร่างสูงที่ยืนหันหลังให้ตัวเองเสี้ยวหน้าคมที่ได้เห็นนั้นมีเหงื่อเม็ดโตผุดออกมาจากขมับ ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันอย่างคนคิดไม่ตก ก่อนที่คยูฮยอนจะตัดสินใจวางไม้บาร์บีคิวที่กินหมดแล้วลงมือเรียวเอื้อมไปหยิบทิชชู่อีกครั้งแล้วซับเข้าที่ขมับของร่างสูง
ซีวอนสะดุ้งเล็กน้อยเมื่อกระดาษทิชชู่สีขาวสะอาดตากำลังซับเข้าที่ขมับของตนเองอยู่ รอยยิ้มหยักปรากฏขึ้นบนริมฝีปากซีวอนไม่ได้เอ่ยแซวหรือเอ่ยขอบคุณให้คยูฮยอนได้เสียฟอร์มเพราะไม่อย่างนั้นคยูฮยอนคงได้ข้างค้อนใส่ผมเสียยกใหญ่แน่ๆ อารายืนมองภาพที่คยูฮยอนยืนเช็ดเหงื่อให้ซีวอนด้วยรอยยิ้ม
เธอวางใจแล้วละในเมื่อคยูฮยอนมีแฟนเป็นตัวเป็นตนแล้วนี่น่าเนอะ
-เวลา23.30น.-
เสียงเพลงและเสียงพูดคุยดังไปทั่วบริเวณคยูฮยอนยิ้มและหัวเราะไม่หยุดกับความสุขที่ได้รับ การที่ได้อยู่กับครอบครัวอยู่กับคนที่รักแค่นั้นคยูฮยอนก็ไม่ได้ต้องการอะไรอีกแล้วละ ส่วนร่างสูงที่ติดสอยห้อยตามคยูฮยอนมาน่ะเหรอโน่นนั่งก๊งเหล้ากับพ่อผมอยู่ไม่รู้ว่าคุยอะไรถูกคอกันหนักหนาและอีกเรื่องที่น่าแปลกคือซีวอนไม่ยอมเข้าใกล้ผมในระยะห้าสิบเมตรเลย-____-
เลขของเข็มนาฬิกาเริ่มเดินไปเรื่อยๆโดยที่เจ้าของวันเกิดลืมที่จะดูมันไปแล้ว ไฟในบ้านที่ถูกดับลงทำให้คยูฮยอนสะดุ้งโหยงแต่เพียงไม่นานพี่อาราก็เดินออกมาพร้อมกับเค้กและแสงของเทียนที่อยู่บนเค้ก คยูฮยอนระบายยิ้มกว้างก่อนจะยันตัวยืนขึ้น
“สุขสันต์วันเกิดนะจ๊ะน้องชายเค้กนี่พี่ทำเองเลยน้า”
“สุขสันต์วันเกิดนะน้องเล็กของแม่”
“สุขสันต์วันเกิดนะเจ้าแสบของพ่อ”
และ..
“สุขสันต์วันเกิดนะไอ้คยู..ของกู” ซีวอนขยับปากประโยคสุดท้ายเสียงเบาแต่นั้นก็ทำให้คยูฮยอนหน้าแดงได้ไม่ยาก เสียงของพี่อารานั้นทำให้คยูฮยอนต้องหันกลับไปมองเค้กตัวการ์ตูนน่ารักๆบนนั้นร่างโปร่งหลับตาลงอธิฐานก่อนจะเป่าเทียนเมื่อเข็มสั้นและเข็นยาวของนาฬิกาชี้ไปที่เลขสิบสองพร้อมกัน
คยูฮยอนใจกระตุกวูบราวกับร่างกายเหมือนจะแตกเป็นเสี่ยงตอนที่โน้มหน้าลงไปเป่าเทียนบนเค้ก แต่ว่าเขาไม่อยากให้คนในครอบครัวเป็นห่วง รอยยิ้มฝืนจึงปรากฏบนใบหน้าหวานเหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นที่ขมับขาวกลีบปากอิ่มเริ่มเม้มหากันแน่น
“ขอบคุณนะครับพ่อแม่พี่อาราและก็มึงด้วยไอ้ซีวอน” คยูฮยอนประคับประครองเสียงของตัวเองไม่ให้สั่นเครือมันแนบเนียนเสียจนคนอื่นมองไม่ออกแต่นั่นไม่ใช่กับซีวอน ร่างสูงเฝ้ามองปฏิกิริยาของคยูฮยอนอย่างไม่คลาดสายตากลิ่นหอมที่ลอยออกมจากคยูฮยอนนั้นรุนแรงเสียจนเขาแทบคลั่ง..
“เดี๋ยวผมขอตัวไปเข้าห้องน้ำก่อนนะครับ” คยูฮยอนยิ้มอ่อนมือเรียวคว้าเข้าที่พนักของโซฟาแล้วเดินไปเข้าห้องน้ำอย่างเชื่องช้า ร่างสูงหันไปยิ้มให้กับพ่อและแม่ของคยูฮยอนรวมไปทั้งอาราก่อนที่ขายาวจะเดินตามคยูฮยอนเข้าไปที่ห้องน้ำทันที
“อึก..ร่างกายเราเป็นอะไรวะเมื่อเช้ายังดีๆอยู่เลย..” คยูฮยอนจับขอบอ่างล้างหน้าไว้แล้วโก่งตัวอาเจียนออกมาจนหมดมือเรียวเปิดก๊อกน้ำแล้วเอามือควักน้ำเพื่อล้างหน้าใบหน้าหวานเงยขึ้นมามองกระจกก็ต้องชะงัก
นัยน์ตากลมโตสีดำสนิทเริ่มเล็กลงพื้นที่ที่เคยเป็นตาขาวกลับแปรเปลี่ยนเป็นสีเทาอย่างเชื่องช้า ความรู้สึกเจ็บแสบที่กลางหลังเริ่มแผ่ไปทั่วอนู เสื้อสีฟ้าอ่อนเริ่มฉีกขาดออกจากกันปีกสีดำสนิทแผ่ขยายออกจากแผ่นหลังบอบบาง น้ำตาเม็ดเล็กไหลซึมออกจากหางตาด้วยความสับสน
นี่ผมเป็นตัวอะไรกัน..
TBC.
เกร้ดปมเริ่มคลี่คลายลงบ้างแล้วแต่เดี๋ยวพาทหน้าพี่อาราจะมาเฉลยยาวๆแน่นอนคะ
เจอกันตอนหน้าค่า <3
Captain_Be
ความคิดเห็น