Chang You’re Love Chang You’re Cat ll WonKyu

ลำดับตอนที่ #4 : Chang You’re Cat IV

แมวของผมนอกจากจะเชิ่ด หยิ่งแถมนิสัยเสียสุดๆแล้ว

ผมก็พึ่งรู้เหมือนกันว่ามันก็..

หวงเจ้าของอย่างผมด้วย

Chang You’re Cat IV

“ไมเดนจ๊ะอย่าไปกวนสไนเปอร์ตอนนอนสิ ระวังสไนเปอร์จะโกรธเอานะ” เสียงนุ่มๆของฮันนาเอ่ยเตือนไมเดนแมวแบ๊วของคยูฮยอนอีกตัวที่ตอนนี้มันกำลังเอาอุ้งเท้าเล็กเขี่ยหน้าของสไนเปอร์เล่นไปมาอย่างชอบใจ เพราะเสียงนั่นทำให้ซีวอนในร่างสไนเปอร์ลืมตาขึ้นช้าๆพอปรับโฟกัสได้ว่ากำลังโดนทำร้ายร่างกายก็เบิกตาโพรงขึ้นทันที

“แง๊ว!!” เสียงมาไม่พอสไนเปอร์ยังกระโดดลงจากตักของคยูฮยอนทันทีที่โดนกวน เสียงหัวเราะคิกคักดังมาจากทั้งฮันนาและคยูฮยอนเอง สไนเปอร์ลงมาหาไมเดนแล้วตวัดมองหน้าอย่างโกรธเคืองขั้นสูงสุดอุ้งเท้าเล็กเงื้อจะตะปบน้าของไมเดนก็ต้องชะงักเมื่อเสียงนุ่มๆดังขึ้น

“สไนเปอร์อย่าทำร้ายไมเดนสิ เห็นไหมไมเดนกลัวหมดแล้ว” คยูฮยอนเอ่ยเตือนพร้อมกับอุ้มเจ้าไมเดนไว้

“เมี๊ยว!!” ก็มันกวนกูตอนนอนอะกูกำลังนอนสบายๆเลยไอ้แมวแบ๊วเอ้ย! มึงลองมาโดนกวนตอนนอนไหมละไอ้คยูจะได้รู้ว่ากูรู้สึกยังไงตอนโดนกวนพูดแล้วขึ้นเดี๋ยวเถอะมึงไอ้แมวแบ๊วกูคิดบัญชีมึงแน่ๆ ซีวอนมองไมเดนอย่างคาดโทษสุดๆ

“ไม่เอาน่าอย่าทะเลาะกันสิ คยูฮยอนลูกจะไปไหนหรือเปล่าวันนี้?”

“ไม่ละครับผมคงอยู่บ้านเล่นเกมส์กับชางมิน” คำตอบนั้นทำเอาสไนเปอร์หันมองทันที ไอ้คยูมันไม่ออกไปข้างนอกงี้ผมก็ออกไปหาข้อมูลไม่ได้อะดิ เฮ้ยไม่ได้นะเว้ยมึงต้องพากูออกไปข้างนอกเกมส์มึงจะเล่นวันไหนก็ได้แต่วันนี้มึงต้องพากูออกไปข้างนอกไอ้คยู!

“เมี๊ยวว เมี๊ยว~~” มึงหยุดเกมส์ดอทองดอทเอสักวันมึงคงไม่ลงแดงตายหรอกแล้วพากูออกข้างนอกเดี๋ยวนี้นะเว้ย คยูฮยอนหันมามองสไนเปอร์ที่เข้ามาคลอเคลียตนเองแล้วก็อมยิ้มออกมามือเรียวเอื้อมมาลูบศีรษะเล็กเบาๆ

“อยากออกไปข้างนอกเหรอสไนเปอร์?” ผมถามสไนเปอร์ไปอย่างนั้นแหละครับวันนี้ผมกะจะเล่นดอทเอกับชางมินทั้งวัน ฝันไปเถอะว่าผมจะพาสไนเปอร์ตัวแสบของพวกคุณออกไปเล่นข้างนอก

“เมี๊ยวๆ” ผมรีบพยักหน้าเลยครับเมื่อไอ้คยูมันรู้ความต้องการของผม ผมต้องไปสืบข้อมูลเกี่ยวกับการลอบฆ่าที่ทำให้ผมมีโอกาสเป็นเจ้าชายนิทรา ผมอยากรู้ด้วยว่าร่างของผมนั้นอยู่โรงพยาบาลไหนและที่สำคัญผมต้องรู้ให้ได้ว่าฮยอนซึงคุยกับใครในเมื่อมีชื่อของผมไปเอี่ยวด้วย

“แต่ว่าวันนี้ชั้นอยากเล่นดอทเอกับชางมินทั้งวัน เอาไว้วันอื่นเนอะสไนเปอร์ไปชางมินดอทเอกัน!” คยูฮยอนหันไปยีหัวเจ้าแมวแสนหยิ่งอย่างสไนเปอร์เสียแรงแล้วหันไปคว้าคอ(?)ชางมินให้ขึ้นไปบนห้อง ทิ้งสไนเปอร์ให้มองด้วยสายตาที่ขัดใจดูมันสิครับมาให้ความหวังผมแล้วก็ขึ้นไปเล่นเกมส์กะเพื่อนมัน เออมึงไม่พากูออกไปเดี๋ยวกูออกไปเองก็ได้วะ!

“ลูกคนนี้นี่จริงๆเลนน้าทำตัวเป็นเด็กๆไปได้” ฮันนาส่ายหน้าเบาๆแล้วบ่นอย่างไม่จริงจังนักพร้อมทั้งเก็บจานชามบนโต๊ะไปล้าง สไนเปอร์นั่งบนเก้าอี้นิ่งๆในหัวสมองแมวๆ(?)คิดแผนต่างๆที่จะสืบหาว่าร่างตนเองนั้นอยู่ไหน

อุ้งเท้าเล็กของสไนเปอร์ก้าวเดินออกไปทางหน้าบ้านอย่างเงียบเชียบเพราะแม่ของคยูฮยอนนั้นกำลังทำความสะอาดห้องครัวอยู่ เพียงแค่เดินออกมาจากตัวบ้านและเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าก็ทำให้ชเว ซีวอนเข้าใจถึงประโยคที่ว่า โลกนี้มันกว้างใหญ่ ใช่มันกว้างใหญ่กว่าที่ผมคิดไว้จริงๆ

ผมลากไอ้เท้าเล็กๆนี่ให้เดินเร็วขึ้นมันเป็นสัตว์สี่ขาก็จริงนะครับแต่ทำไมผมรู้สึกว่าสไนเปอร์มันเดินช้า คงเป็นเพราะก่อนที่ผมจะมาอยู่ในร่างสไนเปอร์ไอ้คยูมันคงเลี้ยงดีแน่ๆเลยครับ เดินมาถึงสวนสาธารณะก็พบว่าแผ่นกระดาษสีสดแปะเข้าที่หน้าของเจ้าแมวขนยาวสีเทาเข้าเสียแล้ว

“เมี๊ยว” อุ้งเท้าเล็กตวัดกระดาษสีสดนั้นออกก็พบว่ามันเป็นหนังสือพิมพ์ฉบับหนึ่งข้อความในหนังสือพิมพ์นั้นทำให้ผมอยากจะยิ้มออกมา

‘ชเว ซีวอนมาเฟียข้ามชาติเป็นเจ้าชายนิทราอยู่ที่โรงพยาบาลฮันซอง’

ร่างของผมอยู่ที่โรงพยาบาลฮันซองสินะครับแต่ว่าโรงพยาบาลนั้นมันไปทางไหน? ตากลมของแมวแสนหยิ่งหันไปสบเข้ากับบอรด์ข่าวและมีแผนที่เมืองติดอยู่ข้างๆ สไนเปอร์กระโดดขึ้นมาที่แท่นเสาแล้วเพ่งมองไปยังแผนที่ตัวเล็กๆนั่นอย่างจดจ่อ

เจอแล้วครับผมเจอแผนที่ของโรงพยาบาลฮันซองแล้วมันมีอยู่ในแผนที่จริงๆด้วย บทจะง่ายก็ง่ายจริงๆเลยแฮะ สไนเปอร์กระโดดลงมาจากแท่นเสาเล็กนั้นแล้วมาหน้าไปยังโรงพยาบาลฮันซองในทันที สไนเปอร์ขยับตัวไวขึ้นตามแรงส่งของอุ้งเท้าเล็ก

การเคลื่อนไหวแบบนี้มันเร็วมากขึ้นจนตัวเขาเองยังตกใจแมวมันเดินช้าแต่วิ่งไวสินะครับแต่ผมชอบนะครับจะได้ถึงไวๆ เลี้ยวตรงซอยหน้าก็พบกับโรงพยาบาลฮันซองตั้งตระง่านอยู่เดินเข้าไปใกล้อีกนิดก็พบตัวอักษรสีแดงตัวเบ้อเร่อที่เขียนว่า

‘ห้ามนำสัตว์ทุกชนิดเข้าโรงพยาบาล’

(￣(エ)￣)

ผมเป็นแมวแบบนี้จะเข้าไปในโรงพยาบาลได้ยังไงละครับ..แต่บางทีผมว่าผมก็สามารถนะครับเคยได้ยินไหมว่ากฎมีไว้ให้แหกหึหึ สไนเปอร์กระโดดเข้าไปในรถเข็นศพของคนไข้รายหนึ่งเพราะถ้าไม่ใช่รถเข็นศพมันจะคุมมาไม่ถึงข้างล่างไงครับยังไงวันนี้ผมก็ต้องเจอร่างของตัวเองให้ได้

แมวขนยาวสีเทานั่งขุดคู้อยู่ใต้รถเข็นรอให้รถเข็นหยุดขาเล็กจึงรีบกระโดดออกมาด้วยความไว เมื่อกี้เห็นคนโวยวายว่ามีแมวเข้ามาแต่ขอโทษเถอะครับระดับสไนเปอร์ไม่มีใครตามตัวได้ง่ายๆ(เชิ่ดหน้าใส่) สไนเปอร์วิ่งไปตามทางเดินอย่างไม่คิดระวังว่าจะมีคนมาเห็น

ตากลมๆของแมวแสนหยิ่งไล่สายตามองไปตามป้ายชื่อที่แปะไว้ที่หน้าห้อง แต่ว่าชื่อของผมมันอยู่ตรงไหนละครับทำไมมันหายากหาเย็นขนาดนี้ละครับผมไล่หามาสองชั้นแล้วนะยังไม่เจอเลยอีกหน่อยพวกพยาบาลคงจะจับผมในร่างสไนเปอร์โยนออกไปนอกโรงพยาบาลแหงๆ

ระดับชเว ซีวอนมาเฟียข้ามชายที่ตอนนี้เป็นเจ้าชายนิทราไปแล้วนั้นควรจะอยู่ห้องไหนกันละถ้าไม่ใช่ห้องที่แพงที่สุด ดีที่สุด และปลอดภัยที่สุด คิดได้ดังนั้นอุ้งเท้าเล็กก็เดินไปตรงทางเดินหนีไฟเพราะถ้าไปทางเดินธรรมดามันคงไม่ปลอดภัยสำหรับร่างแมวๆของสไนเปอร์

จากการเดินแปรเปลี่ยนเป็นวิ่งและยิ่งเพิ่มความเร็วขึ้นเมื่อความอยากรู้รวมทั้งเหตุการณ์ต่างๆมันวิ่งวนในหัวสมองจนแทบเรียงลำดับไม่ถูก อุ้งเท้าเล็กหยุดการเคลื่อนไหวทุกอย่างเมื่อวิ่งมาจนถึงชั้นบนสุดของโรงพยาบาลฮันซองชั้นนี้มีเพียงแค่ห้าห้องเท่านั้นเพราะอย่างนั้นการหาว่าร่างของชเว ซีวอนมันจึงง่ายเข้าไปใหญ่..

-เวลา12.00น.-

“คยูฮยอนได้เวลาให้อาหารสไนเปอร์และไมเดนแล้วนะลูก อย่ามัวแต่เล่นเกมส์สิ” ฮันนาเดินมาเปิดประตูห้องก็ต้องส่ายหน้าเมื่อพบว่าทั้งห้องเกลื่อนกลาดไปด้วยถุงขนมและกระป๋องน้ำอัดลม ยังไม่รวมแผ่นเกมส์ที่กระจายรอบๆอีกนะเพราะแบบนี้ไงเขาถึงอยากให้คยูฮยอนเป็นผู้หญิงจะได้เรียบร้อยขึ้นมาบ้าง

“อีกแปปนึงนะครับครับแม่จะได้GodLikeแล้วครับชางมินมึงวิ่งไปที่ป้อมเร็วๆดิวะอยากตายรึไงถ้าป้องกันบ้านไม่ทันอะ!!” ดูเหมือนคยูฮยอนจะไม่ได้สนใจในคำพูดของฮันนาเลยแม้แต่น้อยนั่นทำให้หล่อนเริ่มโมโหชางมินที่จับรังสีนั่นได้ ได้แต่สะกิดเพื่อนตัวขาวที่จะสิงเข้าไปในดอทเอให้หันมามองหน้าผู้เป็นแม่สักนิด

ไอ้คยูถ้ามึงเห็นหน้าแม่ มึงจะไม่พูดอย่างนี้กูช่วยมึงได้แค่นี้นะเว้ย..

“พรึ่บ!!”

จอเอลซีดีดับวูบลงพร้อมกับคะแนนอีกเพียงแต้มเดียวก็จะGodLikeนั่นทำให้คยูฮยอนอ้าปากค้างทันที เพราะอะไรน่ะเหรอก็แม่ผู้แสนดีของผมดึงปลั๊กคอมออกน่ะสิครับแม่ทำแบบนี้ทำร้ายจิตใจผมแบบนี้
โจ คยูฮยอนพูดเลยนะครับ!

“แม่อ่า..ทำไมทำแบบนี้ครับผมกำลังจะได้GodLikeเลยนะ” คยูฮยอนหันมามองหน้าฮันนาพร้อมกับทำท่าคล้ายจะร้องไห้กว่าจะได้GodLikeแต่ละทีมันยากนะครับแต่แม่ผมดันทำมันหายไปต่อหน้าต่อตาเลย ฮันนาไม่ได้สนใจกับสิ่งที่คยูฮยอนโอคครวญพร้อมกับหันไปหาไมเดนที่ยืนคลอเคลียตนเองอยู่

“ลูกจะเล่นเกมส์แม่ไม่ว่า แต่อย่าละเลยการให้อาหารของไมเดนและสไนเปอร์สิอย่าให้คนอื่นดูถูกลูกว่าเป็นแค่เด็กติดเกมส์จนไม่สามารถเลี้ยงอะไรให้รอดได้ ลองคิดกลับกันสิลูกถ้าแม่มัวแต่ดูทีวีจนลืมทำอาหารให้ลูกลูกจะรู้สึกอย่างไร?” คำพูดของฮันนาทำให้คยูฮยอนนิ่งเพราะรู้สึกผิดเขาเลี้ยงสไนเปอร์และไมเดนเพราะลบคำดูถูกของคนที่หาว่าเขาติดเกมส์จนไม่สามารถเลี้ยงอะไรให้รอดได้

“ผมขอโทษครับ..ผมจะไปหาข้าวให้ไมเดนและอ่าวสไนเปอร์ไปไหนละครับแม่ไม่ได้ขึ้นมาพร้อมแม่หรอกเหรอครับ?” คยูฮยอนยันตัวขึ้นเต็มความสูงพร้อมทั้งเก็บซากขยะ(เรียกแบบนั้นถูกแล้วครับ- -)ลงถังให้เรียบร้อยโดยมีชางมินคอยเก็บแผ่นเก็บและปลั๊กไฟให้เข้าที่เข้าทาง

“นั่นสิแม่เองก็ลืมดูเลยปกติสไนเปอร์จะตามลูกตลอดนี่ สไนเปอร์มันงอนที่ลูกไม่ยอมพาไปเดินเล่นข้างนอกหรือเปล่าจ๊ะ?” ฮันนาบอกเพราะตอนที่อยู่ข้างล่างเขาก็ไม่เห็นสไนเปอร์มันนอนอยู่ที่พรมนึกว่าขึ้นมานอนบนห้องกับคยูฮยอนเสียอีกแต่พอเห็นสภาพห้องแล้วแม้แต่จะเดินเข้ามายังไม่อยากจะเดินเลย

“ไม่หรอกมั้งครับแม่สไนเปอร์มันเป็นแมวตัวผู้นะจะไปขี้งอนขนาดนั้นได้ยังไง..” บางทีผมก็ลืมไปนะครับว่าแมวของผมน่ะมันประหลาดกว่าชาวบ้านโดนเฉพาะกับสไนเปอร์ด้วยแล้วคำพูดของแม่ที่ว่ามันงอนผมนี่เป็นไปได้สูงเชียวละ

(￣(エ)￣)

“ไม่แน่ต่างหากจ๊ะ ลองไปหาข้าวก่อนบางทีสไนเปอร์อาจจะไปรอที่ครัวแล้วก็ได้” ฮันนายิ้มพร้อมกับลูบหัวไมเดนไปมาอย่างเอ็นดู แมวแบ๊วของคยูฮยอนได้แต่คลอเคลียฮันนาจนคยูฮยอนอดยิ้มไม่ได้ถ้าสไนเปอร์มันอ้อนได้ครึ่งหนึ่งของไมเดนมันจะน่ารักมากเลยละครับเชื่อผมไหมละ

คยูฮยอนพยักหน้าให้กับคำพูดของแม่ขาเพรียวพาเจ้าตัวลงมาด้านล่างก็พบแต่เพียงความเงียบ ไม่มีเสียงเมี๊ยวหรือแง๊วของสไนเปอร์กวนในโสทประสาทเลยแม้แต่น้อยทำเอาคยูฮยอนขมวดคิ้วฉับ มือเรียวเทอาหารแมวลงในชามของไมเดนและชามสีน้ำเงินของสไนเปอร์ชามสไนเปอร์มันเป็นสีน้ำเงินกับสีเขียวสดครับบางทีผมก็สลับกันเทนมกับอาหารเพราะยังไงผมก็ล้างชามของพวกแมวๆนี่ทุกครั้งก่อนเทอาหารให้อยู่แล้วครับพวกคุณไม่ต้องห่วงเรื่องอนามัยของแมวผม(ยิ้มยิงฟัน)

แต่ตอนนี้ผมต้องหาสไนเปอร์แล้วละครับ..

“สไนเปอร์แกอยู่ไหนน่ะเมี๊ยวๆมากินข้าวเร็ว ไอ้เปอร์ได้ยินที่ชั้นเรียกหรือเปล่า?!” คยูฮยอนเดินไปรอบๆบ้านพร้อมกับร้องเรียกชื่อของเจ้าแมวแสนหยิ่งขนยาวสีเทานั้นด้วยความรู้สึกที่ไม่ดีนัก

“ไม่เจอหรือไงวะคยูฮยอน?” ชางมินชะโงกหน้ามาถามเมื่อเห็นว่าคยูฮยอนร้องเรียกชื่อของสไนเปอร์มาได้สักพักแล้ว แต่ก็ไร้การตอบรับของเจ้าแมวสไนเปอร์คยูฮยอนส่ายหน้าเป็นคำตอบและยังคงร้องเรียกชื่อสไนเปอร์อยู่แบบนั้นจนชางมินมาช่วยหาอีกคน

“สไนเปอร์แกอยู่ไหนออกมานะเว้ยก่อนที่ชั้นจะย่างแกเป็นอาหารเย็น!” (เสียงชางมิน)

“ไอ้ชางมินนี่แมวกูมึงอย่ามาลามปาม!! ไอ้เปอร์ออกมาเดี๋ยวนี้นะก่อนที่ชั้นจะโมโห” คยูฮยอนไม่วายหันไปแขวะชางมินที่แหวกซอกหญ้าหาสไนเปอร์อยู่

-__________________________-

“สไนเปอร์มันคงไม่ได้เป็นเพื่อนกับโดเรม่อนแล้วใช้ไฟฉายย่อส่วนจนตัวเล็กลงขนาดไปหลบในซอกโพรงหญ้าเพื่อหลบกูหรอกนะไอ้ชางมิน!! มึงอย่ามาทำให้กูเสียสมาธิหาสไนเปอร์ดีๆไม่งั้นมึงก็ไปกินข้าวกับแม่กูโน่นไป!” คยูฮยอนพูดอย่างเหลืออดผมน่ะอยากหาสไนเปอร์ให้เจอเร็วๆนะครับแต่ดูไอ้ชางมินมันทำสิกวนประสาทผมชัดๆ

“เยสกูรอคำนี้จากปากมึงอยู่ เดี๋ยวกูเหลือกับข้าวไว้ให้นะเพื่อนรัก” ชางมินทำท่าโปรยจูบแล้วส่งมาให้คยูฮยอนซึ่งคยูฮยอนก็ยิ้มหวานฉ่ำพร้อมกับรับจูบนั่นมาแล้วปามันลงพื้นก่อนจะเหยียบซ้ำด้วยแรงทั้งหมดที่มี..

(￣(エ)￣)

“มึงชอบทำร้ายจิตใจกู !” ชางมินเดินสะบัดหน้าเข้าไปในบ้านแล้วครับผมว่ามันน่าจะไปได้ตั้งนานแล้วนะ เสียเวลาตามหาสไนเปอร์จริงๆคยูฮยอนส่ายหน้าเบาๆแล้วเริ่มเดินไปที่สวนหลังบ้านริมฝีปากอิ่มยังคงร้องเรียกชื่อสไนเปอร์ไม่ขาดปาก

“สไนเปอร์เมี๊ยวๆออกมาสักทีสิ อย่างอนชั้นเลยนะน้าสไนเปอร์” ขาเพรียวพาคยูฮยอนออกมาจากบ้านแล้วเดินไปตามที่ต่างๆที่สไนเปอร์น่าจะไป ในหัวเขามีเรื่องกังวลต่างๆนานผุดขึ้นมาเต็มไปหมดกลัวเหลือเกินว่าสไนเปอร์จะโดนรถชนหรือถูกจับไปขาย..

-โรงพยาบาลฮันซอง-

ตากลมของลูกแมวแสนหยิ่งตวัดมองป้ายชื่อทีละห้องอย่างใจเย็น ก่อนริมฝีปากเล็กจะคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อยเมื่อเจอชื่อของชเว ซีวอนแปะอยู่สิ่งที่น่าแปลกคือทำไมไม่มีคนมาเฝ้าห้องนี้พวกการ์ดของเขาไปไหนกัน?

คิดไปก็เท่านั้นอุ้งเท้าเล็กเขี่ยประตูสีชมพูอ่อนให้เปิดออกด้วยแรงทั้งหมดก็พบกับร่างสูงโปร่งที่นอนอยู่บนเตียง สายน้ำเกลือและเครื่องช่วยหายใจต่างๆระโยงระยางไปหมดสไนเปอร์ก้าวเดินมาช้าๆเกือบจะหยุดหายใจกับสภาพร่างกายของตนเองที่ไม่ต่างอะไรกับซากศพ

“เมี๊ยว..” นี่มันเกิดอะไรกับร่างกายผมกันครับทำไมร่างกายผมมันแย่ขนาดนี้ต้องมีใครทำอะไรกับร่างกายของผมแน่นอนและผมต้องสืบให้รู้ให้ได้ด้วย สไนเปอร์กระโดดขึ้นมานั่งที่ขอบเตียงอุ้งเท้าเล็กตะปบเข้าที่ข้างแก้มซูบเพื่อหวังจะให้ร่างสูงนี่รู้สึกตัว

แต่ถ้าผมรู้สึกตัวแล้วสไนเปอร์ละครับ สไนเปอร์มันอยู่ไหนถ้าจะไม่ร่างของผม?

“…” ดวงตาคมกล้าลืมขึ้นช้าๆเพื่อปรับโฟกัส สไนเปอร์ตกใจกับภาพที่เห็นทำไมหมอบอกว่าเขาเป็นเจ้าชายนิทราแล้วทำไมถึงลืมตาได้ละครับ?! สไนเปอร์ขยับเข้าไปใกล้ก็พบว่าดวงตาคมกล้านั้นดูอ่อนแรงลงและคงสับสนกับสิ่งที่ตัวเองเจออยู่ อย่าว่าแต่สไนเปอร์ในร่างผมสับสนเลยครับผมที่อยู่ในร่างสไนเปอร์ผมยังตกใจเลย

“มะเมี๊ยว. . .” เสียงนั้นไม่ได้ออกจากปากแมวๆของผมนะครับมันออกมาจากปากผมที่เป็นคนนี่แหละชัดเลยครับสไนเปอร์มันอยู่ในร่างของผม ซีวอนในร่างสไนเปอร์ได้แต่ยืนนิ่งไม่ไหวติงเพราะไม่รู้จะพูดอะไรออกมาถึงพูดมาสไนเปอร์ที่อยู่ในซีวอนจะเข้าใจหรือเปล่า

ยิ่งพูดยิ่งงงใช่ไหมครับอย่าว่าแต่คุณงงเลย ผมเองก็เริ่มงงๆแล้วละครับ-___-;

“เมี๊ยว เมี๊ยววว” (สไนเปอร์ชั้นคือซีวอนนะเจ้าของร่างที่แกอยู่ในตอนนี้) ผมลองพูดดูครับเผื่อมันจะเข้าใจ

“มะเมี๊ยว ว ว ว” (ครับผมรู้) เฮ้ยผมและมันหมายถึงสไนเปอร์น่ะครับเข้าใจในสิ่งที่พูดกันด้วยแฮะ จากนั้นผมเริ่มคุยและทำข้อตกลงกับสไนเปอร์อย่างรวดเร็วและกระชับมากที่สุด เพราะผมไม่รู้ว่าห้องนี้จะมีการ์ดมาเข้าอีกไหม

“แง๊ววว เมี๊ยวๆ เมี้ยววววววว” (นายอยู่ในร่างชั้นต้องห้ามพูดเด็ดขาดนะ อยากกินอะไรก็ชี้เอาอย่างเดียวเลยห้ามให้ใครรู้ว่าในร่างของชั้นเป็นแมว) ผมว่าผมต้องมาหาร่างของผมทุกวันแล้วละครับจะได้ฝึกไอ้แมวสไนเปอร์นี่ด้วย

“เมี๊ยว” (ผมจะพยายามครับ)

“เมี๊ยววว ” (เดี๋ยวตอนกลางคืนชั้นจะมาฝึกให้ว่านายควรทำตัวอย่างไรบ้างจะได้ไม่ผิดสังเกต และชั้นจะหาวิธีกลับเข้าร่างให้เร็วที่สุด)ผมพูดต่อครับซึ่งเจ้าสไนเปอร์ในร่างผมมันก็พยักหน้ารับรู้ ร่างสูงอ้าปากหาวพร้อมกับเปลือกตาที่ปิดลงอีกครั้ง

สไนเปอร์มองร่างตัวเองที่สู่ห้วงนิทราอีกครั้งอย่างเป็นกังวล แต่ผมก็วางใจไปเปราะหนึ่งและนะตอนนี้เหลือเพียงแค่ว่าใครที่ทำให้ผมเข้าโรงพยาบาลและเกือบจะเป็นเจ้าชายนิทราไปตลอดกาลแบบนี้ วันนี้ผมควรจะพอแค่นี้เพราะนี้มันก็เย็นมากแล้วขืนกลับค่ำเจ้าคยูมันให้ผมอดข้าวแน่ๆ

อุ้งเท้าเล็กกระโจนลงมาจากเตียงนุ่มก้ามเดินไปตามทางหัวกลมดันประตูให้เปิดกว้างขึ้นก็ต้องเบิกตากว้างเมื่อเห็นลูกน้องคนสนิทนั้นเฝ้าประตูอยู่ ซวยแล้วไงครับ

“เฮ้ยแมวจากไหนวะ!! มึงไปดูเจ้านายด้วยว่าเป็นอะไรไหม!” ฮยอนซึงตะโกนบอกเพื่อนสนิทอีกคนให้เข้าไปดูซีวอนแล้ววิ่งไล่แมวทันทีสไนเปอร์รู้สึกว่าตัวเองจะลอยได้เพราะตอนนี้ผมวิ่งเร็วมากครับเพื่อให้เจ้าฮยอนซึงมันจับผมไม่ทัน ดีนะที่มันขาสั้นถ้าให้มินโฮมาวิ่งจับสงสัยว่าผมคงหนีไม่พ้นแน่ๆ

“เมี๊ยว!!” กระโดดเลยครับผมกระโดดลงมาจากชั้นสามแล้ววิ่งผ่าพวกนางพยาบาลออกไป ได้ยินเสียง

ไอ้ฮยอนซึงมันด่าตามหลังมาแต่ผมไม่สนใจหรอกครับเอาตัวให้รอดก่อนดีกว่า แมวขนยาวสีเทาหยุดวิ่งลงเมื่อหนีพ้นสายตาของฮยอนซึงลิ้นเล็กแลบออกมาจากริมฝีปากเพราะหอบจัด

หันไปมองตรงหอนาฬิกาก็พบว่ามันห้าโมงครึ่งแล้ว อุ้งเท้าเล็กวิ่งกลับไปยังบนที่ตัวเองอาศัยอยู่บ้านหลังขนาดกลางสีครีมปรากฏอยู่ตรงหน้าซีวอนในร่างสไนเปอร์ปรับลมหายใจให้เป็นปกติก่อนหัวกลมดุนดันบานประตูให้เปิดออกก็พบกับบ้านที่มืดสนิท

หายไปไหนกันหมด?

“ฮึ่ก..” เสียงสะอื้นนั่นทำให้สไนเปอร์สะดุ้งเจ้าแมวแสนหยิ่งหันกลับมามองช้าๆก็ต้องเบิกตากว้าง เมื่อเห็น
คยูฮยอนเจ้าเด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมนั้นกำลังร้องไห้..ใจของผมกระวูบไปชั่วครู่แต่แล้วความรู้สึกนั่นก็ค่อยๆหายไปเมื่อชางมินเพื่อของมันดึงไอ้คยูเข้าไปกอด มือหนาลูบหัวเล็กกว่าเบาๆอย่างหวังจะให้หยดน้ำตาได้จางลง

เมื่อกี้ใจผมกระตุกเพียงเพราะเห็นไอ้คยูมันร้องไห้ตอนนี้ผมกำลังรู้สึกโมโห..โมโหอย่างบอกไม่ถูกผมไม่รู้ว่าอาการทั้งสองนี้อาจเป็นเพราะผมวิ่งมาไกลหรือเพราะผมกำลังหิว อย่างนั้นใช่ไหมครับ?

“ไม่เอาน่าคยูฮยอนมึงอย่าร้องไห้ดิ สไนเปอร์มันไม่เป็นอะไรหรอกเดี๋ยวมันก็กลับมา”

“ฮึ่ก..ก็กูเป็นห่วงมันนี่ปกติ ไอ้เปอร์มันไม่เคยหายไปฮึ่กนานขนาดนี้เลยนะเฮ้ย!!” คยูฮยอนร้องเสียงหลงเมื่อโดนผลักออกจากอ้อมกอดของชางมินแต่กลับแทนที่ด้วยขนยาวนุ่มๆ..ขนยาวนุ่มๆงั้นเหรอมือเรียวอุ้มสิ่งนั้นไว้แล้วรีบเอื้อมมือไปเปิดสวิตไฟที่อยู่ใกล้มือทันที

“สไนเปอร์แกกลับมาแล้ว!! ฮือ!!” คยูฮยอนกอดร่างเจ้าสไนเปอร์ไว้แน่นจนซีวอนในร่างสไนเปอร์ รู้สึกเจ็บไปหมดแต่กระนั้นผมกลับไม่นึกรำคาญและยอมให้มันกอดอยู่แบบนี้ ชางมินหัวเราะเบาๆกับท่าทีของคยูฮยอนมือหนาหวังจะเอื้อมไปยีผมก็ต้องชะงักกับสายตาดุของสไนเปอร์ที่มองมา

เออะปกติเคยเห็นแต่หมาหวงเจ้านาย ผมก็พึ่งเคยเห็นแมวหวงเจ้าของนี่แหละครับ

“กูไปอาบน้ำก่อนนะ แมวมึงมาแล้วเลิกร้องไห้ได้แล้ว” ชางมินเอ่ยทิ้งท้ายอย่างอารมณ์ดีก่อนจะเดินขึ้นไปบนห้อง คยูฮยอนกอดสไนเปอร์แน่นขึ้นไปอีก

“เมี๊ยว..” ปลายลิ้นเล็กตวัดหยดน้ำตาที่มันไหลเลอะเปรอะแก้มขาวให้ค่อยๆจางหายไปและดูเหมือนมันจะได้ผล เมื่อคยูฮยอนค่อยๆหยุดร้องไห้และอุ้มสไนเปอร์ไว้พร้อมกับทิ้งตัวลงนั่งบนโซฟาตัวนิ่มจ้องอากัปกิริยาที่ไม่เคยเห็นจากสไนเปอร์แล้วก็ต้องคลี่ยิ้มออกมา

“ชั้นว่าจะทำโทษแกโทษฐานที่ทำให้ชั้นเป็นห่วง แต่เห็นแกอ้อนแบบนี้โกรธไม่ลงเลยแกนี่มันน่ารักจริงๆเลยนะสไนเปอร์” คยูฮยอนยิ้มเต็มแก้มแล้วลูบหัวสไนเปอร์เบาๆซึ่งจ้าตัวเองก็ไม่ยอมขัดขืนอะไร สไนเปอร์ซุกหน้าลงกับตักนิ่มอย่างออดอ้อน..

“หิวไหมแล้ววันนี้ออกไปเล่นซนที่ไหนมาทั้งวันหืม รู้ไหมว่าชั้นเป็นห่วงขนาดไหนทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะถ้าอยากออกไปข้างนอกชั้นจะพาไปเลย ไม่ต้องออกไปเองโอเคไหม” คยูฮยอนจ้องตากลมๆของเจ้าแมวตัวแสบที่มองเขาอย่างไม่หลบหลีกเอ่อ..ผมมันประหลาดไหมครับถ้ารู้สึกร้อนๆที่หน้าตอนจ้องตาเจ้าสไนเปอร์มัน

“เมี๊ยว” เออกูรู้แล้วน่ามึงไม่ต้องมาจ้องจับผิดกูแบบนั้น เดี๋ยวกูจับกัดปากเลยนี่

“แต่ว่านะลงโทษหน่อยก็ดี ออกไปซนมาทั้งวันแล้วก็ต้องอาบน้ำเพื่อความสดชื่นกันหน่อยเนอะสไนเปอร์” คยูฮยอนยิ้มเจ้าเล่ห์กับการจับสไนเปอร์อาบน้ำ เจ้าสไนเปอร์ส่ายหน้าทันทีที่ผมพูดจบมันฉลาดนะครับแต่ผมอยากแกล้งมันอะข้อหาที่ทำให้ผมเป็นห่วง

“แง๊ว!” ไม่เอากูไม่อาบวันนี้กูวิ่งมาทั้งวันแล้วกูอยากนอนเว้ย คุณคิดว่าไอ้คยูมันจะฟังผมไหมครับคำตอบคือมันไม่ฟังผมเลยวงแขนเรียวโอบรัดแล้วพาร่างเล็กๆของเจ้าแมวแสนหยิ่ง และดื้อรั้นเป็นที่หนึ่งมุ่งหน้าตรงไปที่ห้องน้ำทันที

“อาบน้ำด้วยกันดีกว่าเนอะสไนเปอร์~” คยูฮยอนพูดอย่างอารมณ์ดีในขณะที่เข้ามาในห้องน้ำ สไนเปอร์หน้าเหวอทันทีเพราะไม่คิดว่าคยูฮยอนจะเอาจริง

เดี๋ยวนะครับไอ้คยูมันบอกว่าอะไรนะ..

อาบน้ำด้วยกันดีกว่าเนอะสไนเปอร์ ~

อาบน้ำด้วยกันดีกว่าเนอะสไนเปอร์ ~

อาบน้ำด้วยกันดีกว่าเนอะสไนเปอร์ ~

มึงจะทำให้กูสตั๊นให้ได้เลยใช่ไหมไอ้คยู!!!!!!

TBC.

ตอนหน้าจะเป็นตอนที่เจ้าของคยูกับสไนเปอร์น้อยอาบน้ำด้วยกันคึคึ

เนื้อเรื่องมันขายความน่ารักของแมวโหดอย่างสไนเปอร์ชัดๆ อย่าพึ่งเบื่อกันนะคะTT TT
#HappySiwonDay คึคึ

Captain_Be

❀ Supercell