Chang You’re Love Chang You’re Cat ll WonKyu

ลำดับตอนที่ #3 : Chang You’re Cat III

แมวของผมนิสัยเป็นยังไงน่ะเหรอครับอืม..

มันหยิ่ง มันเชิด แม้กะผมมันยังหยิ่งใส่นิสัยเสียสุดๆเลยครับ

แต่ข้อดีของมันก็มีนะครับมันจะอ้อนแค่กับผมคนเดียว

Chang You’re Cat III

แสงแดดที่ลอดผ่านผ้าม่านสีฟ้าสดเข้ามาทำให้แมวที่เป็นสัตว์มีความรู้สึกไว ลืมตาขึ้นช้าๆแล้วบิดขี้เกียจอย่างเมื่อยคร้านที่นอนนุ่มๆเวลานอนมันมีความสุขจริงๆนะครับตากลมของแมวตวัดไปมองเจ้าของกับเพื่อนสนิทที่นอนแผ่หลาอยู่บนเตียง

สไนเปอร์ขยับตัวบิดขี้เกียจอีกครั้งอุ้งเท้าเล็กก้าวกระโดดขึ้นมาอยู่บนเตียงเพ่งพินิจมองหน้าผู้เป็นเจ้าของตัวเองใกล้ๆ..ใบหน้าของเจ้าเด็กนี่เวลาหลับมันก็ดูน่ารักอยู่นะครับ อย่าพึ่งมองผมแบบนั้นผมไม่ได้พิศวาสอะไรคยูฮยอนมันหรอกนะ

“เมี๊ยว~” ทำไมเสียงของผมมันดูแอ็บแบ๊วขนาดนี้กันครับแต่ช่างเถอะผมต้องปลุกเจ้าเด็กนี่ก่อน เพราะอะไรน่ะเหรอครับกระเพาะแมวๆของเจ้าสไนเปอร์นี่มันหิวแล้วไงครับผมต้องปลุกคยูฮยอนเพื่อให้มันหาข้าวให้ผมนี่ผมมาอยู่ในร่างแมวมันนะมันต้องใส่ใจผมสิ (ไม่ค่อยเกี่ยวกันเท่าไหร่นะ- -)

“อื้อสไนเปอร์ ชั้นขอนอนอีกเดี๋ยวสิ~” คยูฮยอนขยับตัวเข้าซุกกับหมอนข้างอย่างชิมชางมินแลดูประหนึ่งคนรักที่รักกันปานจะกลืนกิน ถ้าหากชิมชางมินไม่ผละคยูฮยอนให้ออกห่างจนเกือบจะตกเตียงสเปอร์มองภาพตรงหน้าแล้วอยากจะหัวเราะออกมาให้สะใจ

“ไอ้ชางมินมึงกล้าถีบกูเหรอ กูเป็นเพื่อนมึงนะ!” ดูท่าคยูฮยอนมันจะตื่นเต็มตาก็คราวนี้แหละครับก็เพื่อนมันเล่นถีบด้วยความรักจนเกือบจะตกเตียงแบบนั้นนี่ แต่เจ้าชางมินอะไรนั้นคงไม่ได้สนใจเพราะพี่ท่านเข้าสู่ฝันที่แสนสุข(?)ไปอีกครั้ง คยูฮยอนตวัดสายตามามองสไนเปอร์ที่ทำหน้าแป้นแล้นอยู่ข้างตัวเอง

“สไนเปอร์ขึ้นมาบนเตียงชั้นอีกแล้วนะ!!” อ้าวไอ้เด็กนี่ตื่นมาก็พาลเลยนะกูหิวก็เลยปลุกมึงนี่กูผิดงั้นสิ!

“แง๊ว..แง่ว!” สไนเปอร์เจ้าแมวตัวดีของเขาสะบัดหน้าหนีถ้ามันเป็นตัวเมียผมจะด่ามันว่าแรดไปแล้วละครับมีอย่างที่ไหน แมวตัวผู้ดันเชิ่ด ดันหยิ่งผมกำลังนอนฝันดีดันถูกปลุกแถมถูกเพื่อนตัวดีถีบซะเต็มรักอีกผมเลยขอพาลเจ้าตัวต้นตอที่ปลุกผมซะหน่อย

“ลงไปเลยวันนี้ชั้นจะลงโทษนายด้วยการอดข้าว!” คยูฮยอนพูดเสียงเรียบและทิ้งตัวลงนอนอีกครั้งผมรู้สึกว่าตัวองกำลังอ้าปากค้างกับคำพูดไอ้เด็กตัวกระเปี๊ยกนี้ มึงกล้าให้มาเฟียอย่างกูอดข้าวเรอะ!!

“เมี๊ยว!!”  กูไม่ยอมนะเว้ยไม่รู้ว่าทำไมเวลาผมอยู่ในร่างแมวมันหิวเป็นเวลามากครับผมสังเกตตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เช้า กลางวัน เย็นนี่ต้องกินข้าวเป๊ะมากต่างจากผมที่ตอนเป็นคนวันนึงได้กินข้าวมื้อเดียวเองครับ คยูฮยอนปรายตามองเจ้าสไนเปอร์ที่ทำหน้ายู่ยี่ไปหมดอย่างกลั้นหัวเราะ

“หิวข้าวละซิถ้าอยากกินข้าวก็อ้อนชั้นซะสไนเปอร์น้อย~~”

ผมละเกลียดหน้ามันจริงๆครับไอ้ประโยคนี่ไม่เท่าไหร่(?)แต่สีหน้ามันสิครับโคตรกวนตีน มึงอย่าคิดว่าถือไพ่เหนือกว่าแล้วกูจะยอมนะคนอย่างซีวอนไม่ยอมลดตัวไปอ้อนเด็กมหาลัยอย่างมึงหรอกเว้ย!! สไนเปอร์สะบัดหน้าหนีแล้วกระโดดลงจากเตียงในทันที

หัวกลมๆของสไนเปอร์ดุนดันบานประตูให้เปิดออกแล้วใช้เท้าเขี่ยประตูให้ปิดลงส่งท้า เดินกระฟัดกระเฟียดลงมาข้างล่างจนฮันนาที่กำลังเตรียมอาหารอยู่หันมามองก่อนจะอมยิ้มอย่างเอ็นดูท่าทางแบบนี้แสดงว่าโดนคยูฮยอนแกล้งมาสินะ

“สไนเปอร์จ๊ะมากินข้าวสิเดี๋ยวแม่หาให้ก็ได้ ไม่ต้องกลับพี่คยูหรอกนะ” หล่อนเอ่ยอย่างใจดีแต่ก็นะผมบอกเมื่อไหร่ครับว่ากลัวไอ้เจ้าพี่คยูอะไรนั้นน่ะเหอะ สไนเปอร์เดินเข้าไปประจำที่นั่งของตนเองไม่ยอมเข้าไปอ้อนแม่ของคยูฮยอนฮันนาได้แต่ส่ายหน้าเบาๆกับความหยิ่งของเจ้าแมวตัวนี้แล้วเริ่มขย้ำข้าวให้มัน

คยูฮยอนเดินหน้ามุ่ยลงมาก่อนจะมองหาเจ้าแมวตัวแสบที่มันกล้าเมินหน้าเขาได้ยังไงกัน แหนะๆมีมีหันหน้าหนีอีกบอกทีเถอะครับว่าแมวผมมันเป็นตัวผู้ไม่ใช่ตัวเมีย เมื่อกี้แม่บอกว่าจะหาข้าวให้สไนเปอร์กินใช่ไหมครับ

“ไม่ต้องหรอกครับแม่สไนเปอร์มันไม่หิวข้าวหรอก ถ้ามันหิวมันจะเดินมาอ้อนผมเองเนอะสไนเปอร์~”  คยูฮยอนบอกก่อนจะยิ้มเยาะเย้ยให้สไนเปอร์ที่มันจ้องเขาเขม็ง มือเรียวคว้าหมับเข้าที่เอวของฮันนาแล้วออดอ้อนราวกับเด็กก็ไม่ปาน

“ไปแกล้งสไนเปอร์มากๆระวังมันไม่รักนะคยูฮยอน” ฮันนาเอ่ยเตือนแต่คยูฮยอนก็ไม่ได้สนใจขาเพรียวเดินไปที่ตู้เย็นแล้วเทนมสดใส่แก้ว ไม่วายหันหน้าไปหาสไนเปอร์พร้อมกับทำสีหน้าฟินเหลือเกินที่ได้กินนมสดแก้วนี้

มึงจะทำให้กูโมโหหิวให้ได้เลยใช่ไหมห้ะ!

“มันต่างหากที่ต้องกลัวผมไม่รักใช่ไหมน้องสไนเปอร์คนดีของพี่คยู~” คยูฮยอนทำหน้าล้อเลียนแล้วกระดกนมสดในแก้วจนหมดเพราะกลัวหัวเราะกับหน้าของสไนเปอร์ที่ดูแล้วมันอุบาทในสายตาผมยังไงก็ไม่รู้

ซีวอนในร่างสไนเปอร์รู้สึกหิวจนท้องมันร้องโครกครากแต่ผมไม่ยอมทิ้งศักดิ์ศรีแมวๆ(?)ไปง้อไอ้เด็กคยูนี่หรอก!สไนเปอร์สะบัดหน้าแล้วลุกเดินไปทางประตูอาจเป็นเพราะหิวจนตาลายหรือเพราะความซุ่มซ่ามของร่างแมวๆนี่ทำให้สไนเปอร์เดินชนขอบประตูจนได้

“โป๊ก!!”

 (￣(エ)￣)

“ก๊ากกกกกฮ่าๆๆๆๆสไนเปอร์หิวจนตาลายรึไง” คยูฮยอนหลุดหัวเราะออกมาก๊ากใหญ่อย่างไม่ปิดบังกับความเซ่อซ่าของแมวตัวโปรดอย่างสไนเปอร์ที่นานๆมันจะทำตัวให้ผมขำขนาดนี้ ดูดิมีการหันมามองผมตาขวางด้วยนะถ้ามันพูดได้มันคงบ่นผมยกใหญ่แน่เลยครับ

หน็อยไอ้เด็กนี่แมวมึงเดินชนประตูนะเว้ยไม่ได้แสดงตลกหัวเราะอยู่ได้ ประตูบ้านี่มันจะหลบให้ผมเดินหน่อยก็ไม่ได้มาขวางทางอยู่นั่นแหละอารมณ์ผมยิ่งไม่เสถียนอยู่ถ้าผมเป็นคนเมื่อไหร่ไอ้ประตูนี่จะเป็นโจกย์ที่สามรองจากไอ้คยู ไอหมาเกเรล็อคไวเลอร์ กูขึ้นบัญชีดำไว้แล้วมึงไม่ต้องทำหน้านิ่ง!

(￣(エ)￣)

“ไม่เอาน่าคยูฮยอนอย่าไปขำสไนเปอร์แบบนั้นสิ ลูกน่ะไปหาข้าวให้สนเปอร์กินได้แล้วไม่งั้นแม่จะหักค่าขนมนะ สไนเปอร์เป็นไงบ้างจ๊ะเจ็บมากรึเปล่าหืม” ฮันนาเดินมาหาสไนเปอร์ที่นั่งนิ่งอยู่ตรงขอบประตูด้วยความเจ็บ(ที่จิรงคือกำลังทะเลาะกับประตูในความคิดตัวเองอยู่) สไนเปอร์เงยหน้ามองฮันนาก่อนจะขยับเข้ามาหา

“เมี๊ยว..” สำออยเลยครับงานนี้ใครจะว่ายังไงก็ช่างตอนนี้ผู้หญิงคนนี้อยู่ข้างผมแล้ว และดูเธอจะเป็นใหญ่ในบ้านด้วยไอ้คยูมึงเสร็จ(?)กูแน่งานนี้ ฮันนาอมยิ้มทันทีเมื่อเจ้าแมวแสนหยิ่งขยับเข้ามาหาเธอด้วยท่าทีอ่อนลงอย่างเห็นได้ชัด มือเรียวสวยลูบหัวเล็กอย่างเบามือ

“ไม่เจ็บนะจ๊ะเพี้ยง~” หล่อนเป่ากระหม่อมให้ผมด้วยละครับนั่นทำให้ผมอึ้งในรอบของวัน บ้านนี้นี่แปลกดีจริงๆขยันทำให้ผมอึ้งหรือเพราะผมมาอยู่ในร่างแมวกันแน่ถึงได้รับการดูแลเอาใจใส่ไม่ใช่ทำตามหน้าที่หรือถูกบังคับเหมือนตอนที่ผมเป็นคน

คยูฮยอนได้แต่เบ้ปากหมั่นไส้เล็กๆกับท่าทีของสไนเปอร์ เพราะมันเป็นแมวที่อ้อนใครยากมันจะอ้อนแค่กับผมคนเดียวนี่แล้วทำไมมันถึงไปอ้อนแม่ผมกันละครับ ผมไม่ได้อิจฉาแล้วก็ร้อนตัวนะครับได้โปรดอย่ามองผมด้วยสายตาแบบนั้น(เชิ่ดใส่)

มือเรียวสาละวนอยู่กับการเตรียมอาหารให้สไนเปอร์ความคิดพิเรนๆผุดขึ้นในหัวของนักศึกษาปีสองอย่างโจ คยูฮยอนโดยการหยิบพริกซึ่งเป็นพริกป่นของไทยที่มันเผ็ดมากๆโรยลงบนข้าวของสไนเปอร์และทำการขยำให้มันเป็นเนื้อเดียวกันด้วยความภาคภูมิใจ

ที่ผมแกล้งสไนเปอร์แบบนี้เพราะอะไรน่ะเหรอครับก็เมื่อกี้ผมเอี้ยวตัวกลับไปมองอีกครั้ง ผมเห็นเจ้าสไนเปอร์มันส่งยิ้มเยาะเย้ยมาให้ผมประมาณว่าแม่ผมอยู่ข้างมัน ผมไม่มีทางทำอะไรได้ความหมั่นไส้ผมเลยคูณสองเข้าไปเลยไงครับจากที่คิดว่าจะไม่แกล้งก็..ขอสักหน่อยเถอะ

“ข้าวของสไนเปอร์ได้รึยังจ๊ะลูก?”

“ครับได้แล้วคร้าบบบ” คยูฮยอนจัดการเทข้าวลงในชามสีน้ำเงินใบใหม่แล้วเดินไปวางข้างตัวสไนเปอร์ แวบหนึ่งนะครับผมเห็นมันตวัดสายตามามองเหมือนจะขอบคุณผม(?) นั่นทำเอาผมรู้สึกผิดไปนิดที่แกล้งสไนเปอร์เอาเป็นว่าเดี๋ยวชั้นไปไถ่โทษแกในมื้ออื่นนะสไนเปอร์..

ฮันนาลูบหัวสไนเปอร์เบาๆแล้วเดินไปล้างมื้อก่อนจะกลับมานั่งที่โต๊ะกินข้าวอีกครั้งโดยมีคยูฮยอนเดินตามมานั่งข้างๆและคอยสังเกตพฤติกรรมของสไนเปอร์ไปด้วย ซีวอนก้มลงมองชามข้าวแล้วรู้สึกฉุนแปลกๆหรือเพราะจมูกแมวมันรู้สึกไวเกินไปครับ?

แต่ช่างเถอะผมขอกินข้าวก่อนเรื่องอื่นค่อยคิดทีหลัง ปลายลิ้นเล็กตวัดข้าวเข้าปากเพียงเล็กน้อยนั่นทำให้สไนเปอร์เบิกตากว้างทันทีกับรสชาติที่สัมผัสได้มันเผ็ดมาก!ผมกินเผ็ดไม่ได้ยิ่งเป็นแมวต่อมรับรู้ผมเลยไวเป็นพิเศษ

ไอ้คยูมึงแกล้งกูใช่ไหมห๊ะ!!!

“แค่ก แค่กๆๆๆ!!”

ต่อมาด้วยอีกหลายแค่กที่สไนเปอร์ไอไม่หยุด คยูฮยอนรู้สึกหน้าเสียเพราะไม่เคยเห็นสไนเปอร์เป็นแบบนี้มาก่อนเมื่อกี้ผมน่าจะไปหยิบชามข้าวมันออกไม่น่าปล่อยให้มันกินเลย ร่างโปร่งลุกไปหาสไนเปอร์ทันทีมือเรียวหวังจะเอื้อมมาลูบลำตัวก็ต้องชะงักกับสายตานั้น

สไนเปอร์มันโกรธผมแล้วละครับทุกคน..

“แง๊ว!! แค่กๆ!!” ซีวอนไอไม่หยุดกับรสชาติของพริกที่กินเข้าไปนิดเดียวเพราะผมสำลักด้วยแหละครับเลยทำให้อาการมันแย่เมื่อกี้ไอ้เด็กคยูมันทำท่าจะลูบตัวผมแต่ผมไม่ยอมให้มันลูบไม่รู้ว่ามันจะแกล้งอะไรผมอีก ก็มันเป็นศัตรูหมายเลขหนึ่งของผมนี่!

“คยูฮยอนลูกเอาอะไรให้สไนเปอร์กินทำไมถึงได้สำลักแบบนี้!” ฮันนาเอ่ยเสียงดุนั้นยิ่งทำให้คยูฮยอนหน้าซีดเข้าไปใหญ่ ขาเพรียวเดินไปที่ตู้เย็นแล้วเทนมสดใส่ชามสีเขียวสดก่อนจะเดินเอามาวางไว้ตรงหน้าของ
สไนเปอร์พร้อมกับตอบคำถามของผู้เป็นแม่ด้วยน้ำเสียงที่เบาหวิว

“ผมแกล้งมันด้วยการใส่พริกลงไปน่ะครับ ชั้นขอโทษนะสไนเปอร์กินนมนี่สิจะได้หายเผ็ดไม่ลำลักด้วย” คยูฮยอนยอมบอกความจริงออกไปและต้องง้อสไนเปอร์ที่มันทำท่าจะขู่กัดเขาอยู่ด้วยมันก็น่าโกรธอยู่หรอกครับเพราะผมแกล้งมันแรงเกินไปจริงๆ..

ซีวอนมองหน้าคยูฮยอนที่มันหงอยยิ่งกว่าแมวหงอยแล้วรู้สึกแปลกๆ ไอ้รู้สึกแปลกที่ว่านี่คือสงสารนะครับผมไม่ได้พิศวาสมันหรอกนะจะบอกให้ แมวขนยาวสีเทานั้นค่อยๆโน้มตัวต่ำลงปลายลิ้นเล็กตวัดนมสดในชามนั้นเข้าปากช้าๆมันทำให้คยูฮยอนคลี่ยิ้มออกมาได้

“ฮ้าวววว~ อรุณสวัสดิ์ครับคุณแม่ คยูฮยอนมึงเสียงดังอะไรแต่เช้าวะ” ชางมินเดินหัวยุ่งลงมาจากห้องแล้วเอ่ยถามเพื่อนสนิทที่ผมได้ยินมันหัวเราะลั่นบ้านตั้งแต่เช้าไม่รู้ว่าขำอะไรหนักหนา คยูฮยอนลูบหัวสไนเปอร์เบาๆไปหนึ่งทีก่อนจะเอี้ยวตัวมามองเพื่อนสนิทแล้วเบ้ปากใส่

“ไม่มีอะไรหรอก มึงไปล้างหน้าแปรงฟันก่อนไปขี้ตาเต็มเบ้าตาเลยเห็นแล้วอุบาทลูกตา” สไนเปอร์หันไปมองชางมินแล้วส่งเสียงร้องเหมือนว่าเห็นด้วยกับคำพูดของเจ้าของนั่นทำให้คยูฮยอนยิ่งหัวเราะชอบใจใหญ่

“เมี๊ยว” ผมว่ามันก็จริงอย่างที่ไอ้คยูพูดนะครับเด็กนี่มันสูงกว่าผมกล้ามคงพอๆกันแต่สภาพตอนมันตื่นนอนนี้โคตรอุบาท ไม่เหมือนผมตอนเป็นคนที่ตื่นนอนหรอกครับสาวๆเห็นแล้วระทวยกันทุกราย(เสยผม)

“เดี๋ยวเถอะมึงพูดจาแบบนี้กูรับไม่ได้ เดี๋ยวผมลงมาทานอาหารเช้านะครับคุณแม่” เปลี่ยนคำพูดไว้ยิ่งกว่าจิ้งจกเปลี่ยนสีชางมินหันมาแยกเขี้ยวใส่คยูฮยอนกับแมวของมันไม่รู้ว่าทำไมต้องไปนั่งเฝ้าแมวกินนม สงสัยมันจะเพี้ยน แล้วหันไปยิ้มหวานให้กับฮานาหล่อนหัวเราะเบาๆอย่างไม่ถือสา

“จ้ารีบลงมาละจะได้ทานข้าวพร้อมกัน ส่วนลูกก็อย่าไปแกล้งอะไรสไนเปอร์มันแรงๆอีกเข้าใจไหม?” ฮันนาเอ่ยเตือนเมื่อกี้เขาเห็นสไนเปอร์ไอหน้าดำหน้าแดงแล้วรู้สึกสงสารไม่ได้ ลูกเขานี่ก็เหลือเกินจริงๆชอบเล่นอะไรพิเรนๆถ้าสไนเปอร์เป็นอะไรไปคนที่จะมานั่งร้องไห้ขี้มูกโป่งก็คือคยูฮยอนนี่แหละ

“ครับ ผมรู้แล้วครับ” คยูฮยอนรับคำเสียงเบาแล้วหันมามองสไนเปอร์ที่ยังคงกินนมในชามอยู่ สงสัยมันคงจะหิวจริงๆนั่นแหละครับก็ผมให้ข้าวมันตรงเวลาตลอดเลยนี่ครับมีวันนี้นี่แหละที่สายเกือบชั่วโมงแถมยังแกล้งมันซ้ำหลังจากเดินชนประตูอีก แม่ไม่ต้องพูดผมก็รู้สึกผิดแล้วครับ

“เมี๊ยววววว~” สะใจครับนี่คือความรู้สึกของผม ณ ตอนนี้เป็นไงละบังอาจมาแกล้งคนอย่างชเว ซีวอนโดนดุซะบ้างเถอะมึงจะได้ไม่ไปกร่าง(?)กับใครอีก สไนเปอร์เงยหน้ามาร้องสนับสนุนตอนที่ฮันนาพูดจบจนหล่อนหัวเราะออกมากับความฉลาดของแมวตัวนี้

“เดี๋ยวเถอะสไนเปอร์ชั้นเป็นเจ้าของแกนะ” คยูฮยอนพูดแล้วยีหัวสนเปอร์จนยุ่ง มันหลบผมนิดแต่ก็ไม่ได้ร้องรำคาญอะไรแต่สายตามันน่ะโคตรกวนตีนเลยครับ ถ้ามันเป็นคนผมว่าคงกัดกับผมทุกวันอะ

“เมี๊ยว~” กูก็แมวมึงไงไอ้คยู ผมละอยากหัวเราะใส่หน้ามันดังๆจริงๆเลยครับเป็นไงละหัวเราะทีหลังดังกว่าหึหึ สุดท้ายผมก็กินผมในชามจนหมดแต่ว่าโทษทีนะครับไอ้คยูมันหาสีของชามมาได้ตัดกันมากๆชามข้าวเป็นสีน้ำเงินชามนมเป็นสีเขียวสด รสนิยมมึงแปลกดีนะ-___,- (ผมประชดนะครับ)

“เมี๊ยว!” ผมร้องตกใจเลยครับที่อยู่ๆคยูฮยอนมันอุ้มผมไปนั่งบนตัก ไอ้เด็กนี่มันทำอะไรไม่เคยปรึกษาผมถ้ากูเป็นอะไรขึ้นมามึงจะรับผิดชอบไวไหมห้ะ ร่างโปร่งหัวเราะเบาๆกับท่าทีของสไนเปอร์ตั้งแต่ที่มันขึ้นมานอนบนเตียงผมผมว่ามันเปลี่ยนไปนะ เปลี่ยนไปในลักษณะที่ว่านิสัยเหมือนคนมากขึ้นหรือมันอาจจะอยู่กะผมมากแต่ถ้ามันอยู่กะผมมากมันต้องติดนิสัยผมสิแต่ที่มันเป็นอยู่นี่

ไม่ใช่นิสัยผมเลยนะครับ

“สไนเปอร์ต่อไปแกต้องอ้อนชั้นได้คนเดียวนะรู้ไหม” คยูฮยอนพูดเสียงนุ่มแล้วลูบหัวสไนเปอร์เบาๆ ผมรู้สึกเคลิ้มๆยังไงก็ไม่รู้สิครับเวลามีคนมาลูบหัวหลังจากที่กินอะไรอิ่มๆแบบนี้เหมือนตาผมกำลังจะปิดเลยง่วงนอนชะมัด

“อย่าพึ่งหลับสิ แกต้องตอบชั้นมาก่อนว่าจะไม่อ้อนกับใครอีก” คยูฮยอนถามซ้ำอีกครั้งจนผู้เป็นแม่ได้ยินหล่อนอมยิ้มและเงียบฟังบทสนทนาของแมวและลูกชายเธอเงียบๆ ไอ้เด็กนี่มันถามอะไรแปลกๆนะครับอย่างผมน่ะเหรอครับจะอ้อนคนอื่นเป็น? (ก็ที่อ้อนแม่คยูฮยอนไง-__-)

“ตกลงนะสไนเปอร์ว่าแกจะไม่อ้อนใครนอกจากชั้นอีก” ไอ้เด็กนี่มันย้ำรอบสามแล้วครับไม่รู้จะอะไรหนักหนา คือผมง่วงตาจะปิดอยู่แล้วมันกลับหยุดการลูบหัวผมซะดื้อๆอารมณ์ง่วงเลยพลอยหายไปด้วยเลย ผมตวัดสายตาขึ้นมองก็พบว่ามันกำลังยิ้มให้ผมอยู่

“เมี๊ยวว~” สไนเปอร์ตอบตกลงแล้วซุกหน้าลงกับตักอุ่นๆอย่างออดอ้อนจนทำให้คยูฮยอนยิ้มเต็มแก้ม เพราะแบบนี้แหละน้าเขาเลยรักเจ้าสไนเปอร์เอามากๆ(ไมเดนผมก็รักนะครับผมรักทุกตัว..) มือเรียวลูบหัวสไนเปอร์ต่อเบาๆคล้ายจะกล่อมให้มันหลับอีกครั้งเมื่อได้รับคำตอบที่น่าพอใจ

ที่ผมอ้อนไอ้คยูเมื่อกี้เพื่อตัดรำคาญมันนะครับเห็นมันถามผมอยู่ได้ว่าจะไม่อ้อนคนอื่นนอกจากมันใช่ไหม ถ้าผมไม่ตอบมันคงถามผมจนผมไม่ได้นอนแน่ๆ ผมไม่ได้ตอบตกลงด้วยความเต็มใจนะครับแล้วไอ้ที่ผมอ้อนมันน่ะ ร่างกายแมวๆมันพาไป..

สาวๆอย่าเข้าใจผมผิดนะครับ(ขยิบตา)

TBC.

คำถาม : เชื่อที่พซว.พูดไหมคะ พซว.จะเกรียนแข่งกับคยู ถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถถ

เจอกันตอนหน้าค่ะ (โปรยจูบ)

#แก้คำผิดรอบที่๑ คำผิดเยอะแยะเลยฮ่าๆเตือนได้นะคะ

Captain_Be

❀ Supercell