Chang You’re Love Chang You’re Cat ll WonKyu

ลำดับตอนที่ #2 : Chang You’re Cat II

ผมไม่ชอบแมว ผมเกลียดแมว ผมไม่ชอบเวลาที่แมวมาคลอเคลีย

ผมไม่ชอบเวลาที่มันมาพันแข้งพันขาแต่ตอนนี้

ผมเป็นแมวบ้านตระกูลโจไปแล้วละครับ

Chang You’re Cat II

อุ้งเท้าเล็กเหยียดยาวไปด้านหน้าเหมือนจะคลายความเมื่อยล้า ไม่รู้เหมือนกันว่าผมหลับไปตั้งแต่เมื่อไหร่ แต่พอถูกคยูฮยอนมันลูบหัวเปลือกตาของผมก็หนักอึ้งและถูกปิดลงราวกับกดปิดสวิต  นี่ผมไม่ได้พิศวาสในตัวของคยูฮยอนเลยนะครับช่วยเชื่อผมเถอะ- -

“สไนเปอร์กว่าจะลุกนะ ไปเดินเล่นข้างนอกกันไมเดนรออยู่หน้าบ้านแล้ว” คยูฮยอนเรียกเจ้าแมวสีเทาที่พึ่งตื่นแถมยังบิดขี้เกียจราวกับคนอีก ให้ตายสิแมวสมัยนี้มันจะเหมือนคนเกินไปแล้วหันมาอีกทีก็พบว่าเจ้าแมวตัวที่เขาเรียกนั้นกำลังอ้าปากหาวทำตัวคล้ายจะล้มตัวลงนอนบนที่นอนนิ่มๆ

“เมี๊ยววววว” ไม่ไปโว้ยแดดตอนนี้ร้อนจะตายจะออกไปทำไมที่นอนนิ่มๆนี่กำลังดึงดูดเขาเป็นอย่างมาก เจ้าแมวขายาวสีเทาซุกหน้าไซร้กับหมอนราวกับกำลังมีความสุขจนคยูฮยอนอยากจะเข้าไปตบหัวสักทีข้อหาอะไรน่ะเหรอครับ?

ทำตัวน่าหมั่นไส้ไงไอ้แมวตัวนี้

“ชอบให้ใช้กำลังบังคับนะไอ้เปอร์”  จบคำพูดปุบคยูฮยอนก็หิ้วสไนเปอร์ให้ลอยหวือจากที่นอน ซีวอนร้องเสียงหลงโดยไม่คิดว่าไอ้เด็กเปรตนี้จะหิ้วเขาขึ้นมึงแบบนี้ถ้ากูตกใจหัวใจวายไปนะกูจะมาหลอกมึงเป็นคนแรกเลยจำคำพูดกูไว้!!

“แง๊ววว แง๊ว” สไนเปอร์งับเข้าที่ท่อนแขนของคยูฮยอนและกระโดดลงมาจากตัวทันทีเสียงโอดโอยนั่นเรียกให้เจ้าแมวแสนหยิ่งให้หันกลับมามองว่าตนเองทำผลงานอะไรไว้กับเจ้าของ รอยเขี้ยวแดงๆเริ่มแดงชัดขึ้นอาจเป็นเพราะเจ้าเด็กนี่มันตัวขาวด้วยละมั้ง แล้วทำไมเขาต้องไปรู้สึกผิดอะไรด้วยละชิ

“เดี๋ยวนี้ทำตัวเกเรเหรอสไนเปอร์!!” เสียงหวานดุก่อนมือเรียวจะฟาดลงบริเวณกลางลำตัวอย่างแรงเพื่อเป็นการลงโทษ สไนเปอร์สะดุ้งและร้องเมี๊ยวออกมาเสียงดังตากลมของลูกแมวตวัดมองเจ้าของอีกครั้งก็ได้รับสายตาดุๆกลับมา

คิดว่ากูจะกลัวมึงเหรอห๊ะไอ้เด็กปากไม่สิ้นกลิ่นน้ำนม!

สไนเปอร์หมุนตัวกลับอุ้งเท้าเล็กพาตัวของมันเดินมายังหน้าห้องคยูฮยอนอีกครั้งและเสียงที่ดังตามท้ายมานั้นทำให้ซีวอนในร่างสไนเปอร์รู้สึกหงุดหงิดขึ้นเป็นเท่าตัว

“ถ้ายังเกเรแบบนี้อย่าเข้าไปนอนห้องชั้นนะ! ลงมาเดี๋ยวนี้สไนเปอร์ก่อนที่ชั้นจะโกรธจริง” ซีวอนอยากจะหัวเราะให้ลั่นตอนเขาเป็นคนมีแต่คนกลัวเขาแล้วทำไมเขาต้องไปกลัวไอ้เด็กเมื่อวานซืนนี้ด้วยละเหอะ ไม่นอนห้องมึงก็ได้ดีเลยกูจะได้สำรวจบ้านหลังนี้ด้วยอีกอย่างกูต้องหาทางกลับคืนร่างเดิม และถ้ากลับร่างเดิมสำเร็จเรื่องแรกที่จะทำคือ..

มาถล่มบ้านมึงไอ้เด็กคยูฮยอน!!

(￣(エ)￣)

“เมี๊ยว เมี๊ยวววว~” ขนนุ่มๆและท่าทางเชื่องของไมเดนแมวอีกตัวของเขา เข้ามาคลอเคลียนั่นทำให้คยูฮยอนรู้สึกอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างเล็กน้อยสไนเปอร์จะเกเรมากเกินไปแล้วสงสัยโดนตามใจมากเกินไปแบบนี้มันต้องดัดนิสัย!

“ไปกันเถอะไมเดนปล่อยแมวนิสัยไม่ดีให้อยู่บ้านตัวเดียวไปเถอะเนอะ” คยูฮยอนยิ้มแล้วลูบหัวไมเดนสายตาปรายไปมองสไนเปอร์ที่ยังนั่งกระดิกหางอยู่หน้าห้องเขา ไม่อยากจะบ่นหรอกนะแต่ไอ้ความหยิ่งไม่ได้ทำให้นายน่ารักเลยสไนเปอร์สงสัยคืนนี้ต้องในจัดหนักในDotAซะหน่อยจะตามถล่มคนที่เลือกสไนเปอร์ให้คอยดู

“แง๊ววว” ไมเดนตอบรับก่อนจะขยับตัวให้คยูฮยอนอุ้มดีๆ ร่างโปร่งหัวเราะชอบใจแล้วก้าวเดินออกมาจากบ้านไม่มองสไนเปอร์ที่นั่งรอให้ตัวเองไปง้อ(?)อยู่แม้แต่น้อย

“เอ้าตามไปสิจ๊ะสไนเปอร์ ทำตัวดื้อแบบนี้ระวังพี่คยูไม่รักน้า~” ฮันนายิ้มน้อยๆแล้วเอื้อมมือมาลูบขนนิ่มของแมวสีเทาอย่างสไนเปอร์เจ้าตัวดูลังเลจนคนมองหลุดหัวเราะออกมา บางทีสไนเปอร์ก็เหมือนเด็ก..เด็กตัวเล็กๆที่ชอบเอาแต่ใจและต้องเป็นที่หนึ่งเสมอนั่นไง

“แง่ว..” สไนเปอร์เงยหน้ามองฮันนาอีกครั้งแล้วเข้าไปคลอเคลียแทนการขอบคุณ อุ้งเท้าเล็กเดินเตาะแตะลงมาจากชั้นบนหัวกลมดุนดันบานประตูให้เปิดออกแล้ววิ่งตามโจ คยูฮยอนออกไปทันที

ที่ผมออกมานี่ใช่ว่าจะไปตามเจ้าเด็กคยูอะไรนั้นหรอกนะครับ โปรดอย่าเข้าใจผิดและมองผมด้วยสายตาที่ไม่เชื่อแบบนั้น ผมแค่ออกมาข้างนอกเพื่อที่จะตามหาเบาะแสเกี่ยวกับร่างของตัวเองเท่านั้น ผมอยากรู้จริงๆว่าร่างของผมอยู่ที่โรงพยาบาลอะไร และแทบไม่อยากนึกว่าถ้าเจ้าสไนเปอร์ของคยูมันเข้าไปอยู่ในร่างผมแล้วฟื้นขึ้นมาละ..งานนี้สนุกแน่ครับเหอะๆ

ส่วนไอ้ที่เข้าไปคลอเคลียแม่ของคยูเมื่อกี้นี้ร่างกายแมวๆมันพาไปครับ อย่างผมน่ะเหรอจะเข้าไปคลอเคลียคนที่ไม่สนิท(แต่เขาให้ข้าวเอ็งกินนะซีวอน)ถ้าเขาไม่ให้แมวเขาก็ตายสิครับ เห็นไหมผมเสียเปรียบจะตายไปต้องมาอยู่ในร่างแมวแบบนี้(?)

(ตอนนี้คุณซีวอนยังไม่ฟื้นเลยครับ โอกาสที่จะฟื้นหมอบอกว่ามีน้อยมาก) เสียงแบบนี้มันทำให้ซีวอนชะงัก ขยับเท้าเดินเข้ามาใกล้ๆก็พบว่าฮยอนซึงลูกน้องคนสนิทของเขากำลังคุยกับใครบางคนผ่านทางสายโทรศัพท์และคนๆนั้นก็เป็นคนจีน

(ผมรู้สึกไม่ดีเลยครับที่..)

“แง๊ววววววว!!!!!!!!” สไนเปอร์สะดุ้งเฮือกและร้องเสียงหลงทันทีเมื่อมีหมาฝูงใหญ่รายล้อมตัวเองไว้ ประโยคเมื่อกี้คงเป็นประโยคเด็ดที่เขาคงรู้ว่าใครเป็นคนทำให้เขาไปนอนโรงพยาบาล ไอ้หมาบ้าพวกนี้ทำเสียเรื่องหมด!

(เปล่าครับไม่มีอะไรก็แค่หมากับแมวกัดกัน) ฮยอนซึงปรายตามองเจ้าแมวขนยาวสีเทาที่อยู่ในวงล้อมด้วยหางตา ก่อนจะเดินเลี่ยงออกมาเพื่อคุยธุระให้เสร็จ สไนเปอร์มองฮยอนซึงที่เดินไปแล้วจะเดินตามแต่ติดตรงไอ้หมาล็อคไวเลอร์ฝูงใหญ่ที่มันล้อมเขาอยู่นี่แหละ

“แง๊ว!!!!” เสียงขู่อันน้อยนิดที่ผมส่งไปไม่ระคายหูมันเลยครับ หมาล็อคไวเลอร์จ้องมองผมเหมือนเป็นของเล่นชิ้นใหม่น้ำลายยืดออกจากปากดูแล้วอุบาทสิ้นดีครับ เห็นแบบนี้ผมชักไม่ชอบหมาบ้าเข้าไปใหญ่ครันจ้องตากับมันตรงๆก็ต้องสะดุ้งกับเสียงใหญ่ที่มันเห่าออกมา

“โฮ่ง!! โฮ่ง!!”

เห่าหาเตี่ยมึงสิไอ้เบื้อก! ผมก็ได้แค่คิดในใจนะครับไม่ได้ส่งเสียงร้องออกไปเดี๋ยวก่อนเถอะหมากลุ่มนี้ใช่ไหม ผมขอจดจำใบหน้ามันแปบนะครับพอกลับไปเป็นคนจะได้มาเล่นงานมันถูกข้อหาที่ทำให้ผม(ในร่างของสไนเปอร์)ตกใจกลัว

“สไนเปอร์!! ไอ้หมาเกเรพวกนี้ไปไกลๆเลยนะ!!!” น้ำเสียงคุ้นเคยที่ดังขึ้นทำให้ซีวอนหันไป ผมรู้สึกว่าผมกำลังยิ้มนะแต่ไม่รู้ว่าไอ้หน้าของสไนเปอร์ตอนนี้มันแสดงไปเป็นแบบไหน คยูฮยอนถือท่อนไม้(?)ท่อนใหญ่มันคงจะน่ากลัวว่านี้ถ้าอีกมือนึงเจ้าเด็กมันไม่อุ้มไมเดนติดมือมาด้วย

(￣(エ)￣)..

“ย่าห์!!! อย่ามายุ่งกับแมวชั้นนะไอ้พวกหมาเกเร!!” คยูฮยอนตวัดท่อนไม้ไล่ฝูงหมาล็อคไวเลอร์ มึงกล้ามากนะไอ้เด็กคยู กล้ามากที่ถือท่อนไม่ไล่หมาทั้งๆที่มือมึงอุ้มไมเดนอยู่มันไม่กระโจนใส่หามึงก็บุญแล้วไอ้เด็กอวดเก่งเอ้ย!

“แง่ง!! โฮ่ง!!!” ดูเหมือนเจ้าหมาฝูงนั้นจะไม่ยอมไปไหนมันตั้งท่าจะกัดคยูฮยอนอีกคน ซีวอนในร่างสไนเปอร์หันไปจ้องฝูงหมาตากลมดุของเจ้าตัวตวัดไล่มองหมาแต่ละตัวเพื่อให้รู้ว่าถ้าให้กล้าแตะต้องเจ้าของเขาเมื่อไหร่พ่อจะตบแล้วใช้เล็บข่วนให้หน้าหงายเลย(!?)

ดูเหมือนหมาพวกนั้นจะรับรู้สายตาของเขา ถ้าไม่รับรู้ผมก็ซวยสิครับหมาทั้งฝูงจะให้ผมสู้คนเดียวได้ไงไหว(แล้วเมื่อกี้แมวตัวไหนบอกว่าสู้ไหววะ..) พวกนั้นจึงยอมล่าถอยไปดูพวกมันมันยังย้อนหันมาขู่ผมอีก คิดว่ากูกลัวรึไง!

เออกูกลัว แค่นิดเดียวนะเว้ย!!

“สไนเปอร์เป็นไงบ้าง ไม่โดนหมากัดใช่ไหม?” คยูฮยอนย่อตัวลงและจับแมวสีเทาขนยาวอย่างสไนเปอร์ขึ้นมาดูอย่างเป็นห่วง มือเรียวเอื้อมมาลูบผมอย่างแผ่วเบาผมเห็นมันถอนหายใจด้วยนะคงจะโล่งอกละสิที่ผมไม่เป็นอะไร

“เมี๊ยว..” ไม่เป็นไรคนอย่างชเว ซีวอนไม่ยอมให้หมาล็อคไวเลอร์มันกัดง่ายๆหรอกนะจะบอกให้(เชิ่ดหน้า)

“กลับบ้านไปชั้นจะลงโทษ เดี๋ยวนี้สไนเปอร์นิสัยแย่ลงนะไม่เชื่อฟังชั้นเหมือนเมื่อก่อนต้องดัดนิสัย!”

คยูฮยอนพูดและอุ้มทั้งสไนเปอร์กับไมเดนขึ้นแนบอก ขาเพรียวก้าวเดินออกมาจากจุดๆนั้นเพื่อกลับบ้านอีกครั้ง เมื่อกี้นี้เจ้าเด็กนี่พูดว่าจะลงโทษดัดนิสัยผมยังงั้นเหรอครับ? ก็กูไม่ใช่แมวมึงไงกูคือชเว ซีวอนมาเฟียต่างชาติแถวหน้ามึงจะเชื่อที่กูพูดปะละห้ะ!

“แง๊ว!” ส่งเสียงร้องเป็นเชิงบอกว่าขัดใจจนคยูฮยอนหลุดขำ นึกอยากจะบีบจมูกสไนเปอร์เล่น(แมวมันมีจมูกให้บีบด้วยรึ)แต่มันติดที่ว่าอุ้มไมเดนอยู่นี่สิ ไม่เป็นไรเอาไว้รอลงโทษที่บ้านก็ได้

“ไม่ต้องมางงมาแง๊วเลยสไนเปอร์ โทษที่งับแขนชั้นอย่านึกว่าชั้นจะลืมนะ” คยูฮยอนคาดโทษเจ้าสไนเปอร์เพิ่มอีกหนึ่งข้อหาไอ้เด็กนี้มันความจำดีไปรึเปล่าครับ- - สไนเปอร์ไม่ได้ส่งเสียงอะไรอีกตากลมของมันมองไปยังข้างทางที่มีผู้คนนำสัตว์เลี้ยงมาเดินเล่น

ปกติผมไม่เคยมาเดิน(ในกรณีนี้เรียกถูกอุ้มก็ได้ครับ)คนเดียวในที่สาธารนะแบบนี้ เพราะผมเป็นมาเฟียที่มีแต่คนหมายหัวอาจเป็นเพราะผมอยู่ในร่างของแมวด้วยหรือเปล่าครับเลยไม่ต้องมีคนมาเพ่งเล็งหรือล้อมหน้าล้อมหลัง

เดินกลับมาถึงบ้านด้วยเวลาไม่นานคยูฮยอนวางเจ้าไมเดนลงก่อน แต่ไม่ได้ปล่อยผมลงมันจะทำโทษผมจริงๆน่ะเหรอครับ- -..

“คยูฮยอนมีเพื่อนมาหาจ๊ะ” เสียงของผู้เป็นแม่เอ่ยขึ้นไม่ได้เรียกความสนใจของคยูฮยอนหรอก เรียกความสนใจของเจ้าแมวสไนเปอร์ต่างหากลูกแมวขนยาวตะกายผ่านแขนคยูฮยอนชะเง้อหน้ามาดูว่าเพื่อนของคยูฮยอนจะสวย..

“คยูฮยอนกูซื้อแผ่นเกมส์มาใหม่เว้ยไปเล่นกัน!” เสียงทุ้มต่ำพร้อมกับกล้ามมัดใหญ่ที่โผล่พ้นเสื้อกีฬาแขนสั้นทำให้ซีวอนในร่างสไนเปอร์ทำหน้าเห่ยใส่ และเบือนหน้าหนีทันที

ผมขอถอนคำพูดได้ไหมครับว่าสวยน่ะกล้ามคนหรือกล้ามปู โคตรพ่อโคตรแม่ใหญ่มองแล้วเสียสายตามากครับ ชเว ซีวอนพูดเลย

(￣(エ)￣)

“เอาดิว่ะกำลังเบื่ออยู่พอดี เดี๋ยวพรุ่งนี้ชั้นค่อยมาลงโทษแกก็ได้สเปอร์” คยูฮยอนวางแมวขนยาวสีเทาลงและไม่วายขยี้หัวมันแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยวแว่วได้ยินเสียงแง๊วๆของมันก็นึกขำขึ้นมาอีกรอบ

“แง๊ว!” สไนเปอร์สะบัดหน้าหนี(?)การยีหัวนั้น ไอ้เด็กนี่เห็นกูไม่พูดเอาใหญ่เลยนะยีหัวกูแรงขนาดนั้นถ้ากูตายไปกูจะมาหลอกมึงเป็นคนแรกเลย!! ส่วนไอ้ล่ำเพื่อนมันนี่กะตั้งหลักปักฐานค้างที่นี้เลยรึไงเอากระเป๋าเป้มาด้วย-___,-

เวลา 22.59น. (มีเศษเพื่อ?)

สไนเปอร์ทำหน้าเบื่อโลกพลางมุดหน้าลงกับที่นอนนุ่มนิ่ม (ไอ้เด็กคยูมันหาไว้ให้น่ะ)ทำไมสไนเปอร์ต้องทำหน้าเบื่อโลกน่ะเหรอครับก็ไอ้เพื่อนคยูมันแหกปากเล่นเกมส์ลงสียงดังรบกวนการนอนของผมเป็นที่สุด

พวกมึงเล่นเกมส์กันเสียงดังแบบนี้กูนอนไม่ได้นะสัด! แต่ก็ทำได้แค่ส่งเสียงแง๊วๆไปนั่นแหละมันฟังภาษาแมวอย่างผมไม่ออกหรอกแต่ผมอยากบ่นใครจะทำไม ไอ้เด็กพวกนี้ก็ไม่รู้จักหลับจะนอนพวกมึงไม่นอนแต่กูจะนอนโว้ย!!!

และแล้วก็เหมือนสวรรค์จะเข้าข้างสไนเปอร์น้อยเพราะฮันนาเปิดประตูเข้ามาพร้อม สีหน้าที่จะติดหงุดหงิดเล็กน้อย(ผมว่าผู้หญิงคนนี้สวยนะครับเธอดูอ่อนกว่าวัยด้วยซ้ำ)วาจาที่เอ่ยออกมาทำให้ทั้งเจ้าเด็กคยูและเพื่อนของมันปิดเกมส์แทบไม่ทันผมละโคตรสะใจ

“ดึกดื่นขนาดนี้เลิกเล่นเกมส์ได้แล้วลูกรบกวนคนอื่นเค้า ถ้าไม่ฟังที่แม่พูดแม่จะให้ไปนอนข้างนอกทั้งคู่เลย”

เพราะคำพูดนั้นทำให้คยูฮยอนบ่นอุบอิบว่าพรุ่งนี้ไม่มีเรียนอย่างนั้นอย่างโน้นแต่มันก็ยอมปิดเกมส์นะครับ ผมไม่รู้หรอกว่าพวกมันเล่นเกมส์อะไรกันรู้เพียงแต่ว่าเสียงโคตรดังสมควรอยู่หรอกครับที่แม่ของไอ้เด็กคยูจะลุกมาว่าเป็นผมนะ

จะด่าตั้งแต่ห้านาทีแรกที่มันส่งเสียงดังเลย!

“มึงเก็บแผ่นเกมส์นะคยู กูไปอาบน้ำก่อนจะได้มานอนเลย” เพื่อมัน ณ ตอนนี้ผมยังไม่รู้ชื่อผมเรียกมันว่าไอ้โย่งละกันครับเดินถือผ้าเช็ดตัวเข้าห้องอาบน้ำปอย่างสบายอารมณ์ทิ้งให้ไอ้เด็กคยูมันเก็บของคนเดียว ผมว่าผมได้ยินบรรดาสิงสาลาสัตว์มันออกมาจากปากเจ้าเด็กนี้เป็นโขยงเลยนะ-__,-

“ฉิบหายมึงก็เป็นแบบนี้ทุกทีอะ!” คยูฮยอนบ่นเป็นประโยคสุดท้ายแล้วจัดการเก็บแผ่นเกมส์โยนใส่เป้ของชางมินไป หันไปมองสไนเปอร์ก็พบว่ามันทำหน้าง่วงใส่เขานี่คงนอนไม่หลับอีกตัวละสิเมื่อก่อนมันหลับง่ายมากนะครับแถมหลับลึกอีกทำไมวันนี้มันไม่หลับละ?

“นอนไม่หลับรึไงสไนเปอร์?” คยูฮยอนเดินไปหาพร้อมทิ้งตัวลงนั่งตรงหน้าแมวตัวโปรดมือเรียวเอื้อมไปลูบหัวมันแผ่วเบาคล้ายกับจะกล่อมให้หลับฝันดี

“เมี๊ยว..” ไม่ต้องมาทำเป็นพูดดีเลย มึงเล่นเกมส์เสียงดังขนาดนั้นใครหลับลงก็โคตรเทพแล้ว

“ชั้นขอโทษที่ทำเสียงดัง หลับซะนะสไนเปอร์น้อย~” ดูเหมือนคยูฮยอนจะอารมณ์ดีขึ้นเมื่อมาเล่นกับแมวตัวโปรดที่เขาต้องเอาเข้ามานอนในห้องทุกวัน อมยิ้มออกมาอีกเมื่อเห็นว่าสไนเปอร์มันปรายตามองแต่ก็ยังยอมให้ลูบหัวเหมือนเดิม

“ฝันดีนะสไนเปอร์ของชั้น” เสียงนุ่มนั้นมาลอยข้างหูผมไม่ใช่แค่นั้นสัมผัสนุ่มนิ่มที่ประทับลงที่ปลายจมูกและรอยยิ้มทำให้ผมอึ้งเพราะอะไรน่ะเหรอครับก็เจ้าเด็กคยูนี่มันจูบปลายจมูกผม!

ให้ตายเถอะตั้งแต่เกิดมายังไม่มีใครมาจูบปลายจมูกผมแบบนี้เลย มึงแก้แค้นกูใช่ไหมห้ะกะจะทำให้กูนอนไม่หลับใช่ไหมไอ้เด็กคยู! !

TBC.

ฟิคเรื่องนี้อยากให้อ่านเรื่อยๆไม่เร่งรีบมันเลยดูเอื่อยๆ หวังว่าคงจะชอบกันไม่มากก็น้อยนะคะ~

คำถาม : คยูฮยอนกับซีวอนใครเกรียนกว่ากัน -.,-

#แก้คำผิดรอบที่๑

Captain_Be

❀ Supercell