คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #17 : MY DEMON ACT.15 [END]
MY DEMON 15
“คยูฮยอนมึงพูดจริงๆใช่ไหม อย่ามาล้อกูเล่นในเรื่องแบบนี้นะ” ซีวอนมองคยูฮยอนก่อนจะขมวดคิ้วเขาไม่รู้ว่าคยูฮยอนนั้นจะรักษาพ่อของเขาได้อย่างไรในเมื่อมันไม่ใช่บาดแผลเล็กๆที่เขาเคยทดลองกับคยูฮยอนเสียเมื่อไหร่ ร่างโปร่งพยักหน้ารับแล้วเดินมาทรุดตัวลงนั่งฝั่งตรงข้ามกับซีวอน
“กูไม่เคยเห็นเรื่องความเป็นความตายเป็นเรื่องล้อเล่นนะ ขอกูลองทำดูก่อน” มือเรียวเลื่อนมาปลดกระดุมเสื้อของซึงกีออกโดยที่ซีวอนเองก็ช่วยอีกแรง ตอนนี้ซึงกีไม่มีแม้แต่เรี่ยวแรงจะพูดริมฝีปากหนาซีดเซียวมือหนาเย็นเหยียบจนซีวอนต้องเร่งมือมากขึ้น
“แล้วทำยังไงต่อ?”
“มึงดึงกริชออกเดี๋ยวกูจะซับเลือดออกให้เห็นแต่บาดแผล ทำเร็วๆละก่อนที่คิงจะไม่ไหว” คยูฮยอนขมวดคิ้วตลอดเวลามือเรียวกระชากเสื้อของตัวเองออกแล้วซับเลือดรอบๆกริช ซีวอนกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่มือหนาจับเข้าที่กริชเงินที่ปักหน้าท้องของพ่อตัวเองแล้วออกแรงดึงมันออก
“อั่ก!!”
“ซีวอนมึงอย่าโวยวายเด็ดขาดกูต้องการสมาธิ” คยูฮยอนบอกแค่นั้นทำให้ซีวอนต้องปิดปากทั้งๆที่เป็นห่วงพ่อตัวเองแทบบ้า ตอนนี้เขาไม่เหลือเค้าความเป็นคิงผู้ยิ่งใหญ่เลยแม้แต่น้อยมือหนาประครองเข้าที่มือของซึงกีแน่นเพื่อส่งผ่านความอุ่นไปให้เพราะตอนนี้มือของซึงกีเย็นยิ่งกว่าน้ำแข็งเสียอีก
คยูฮยอนใช้เสื้อซับเลือดบริเวณปากแผลออกจนเกือบหมดจนเห็นปากแผลที่อยู่ตรงหน้า ร่างโปร่งกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ก่อนจะโน้มตัวต่ำลงไปแต้มจูบบริเวณปากแผล ซีวอนมองภาพนั้นด้วยความอึ้งไม่คิดว่าคยูฮยอนจะกล้าทำแบบนี้ ตากลมจ้องมองบาดแผลที่เริ่มสมานตัวทีละน้อยด้วยความหงุดหงิดใจ
มันได้ผลก็จริงแต่มันจะไม่ทันการเพราะบาดแผลนี้ลึกมากแถมยังเป็นกริชเงินที่คยูฮยอนมีความรู้สึกว่ามันอันตรายต่อเลือดบริสุทธิ์ด้วยแล้วมันยิ่งช้าไปใหญ่ นอกจากน้ำลายของเขาแล้วสิ่งที่น่าจะรักษาได้มันต้องมีอีกสินึกสิโจ คยูฮยอน นึก..
ตากลมเบนไปมองเศษแจกันที่ตกแตกก่อนจะเดินไปหยิบมันมา
“เดี๋ยวคยูฮยอนมึงจะทำอะไร?!”
“อยู่เฉยๆเถอะน่าซีวอน เชื่อกูสักครั้งนะ” คยูฮยอนคลี่ยิ้มให้ซีวอนซึ่งเจ้าตัวเองก็พยักหน้ารับแต่ก็อดห่วงคยูฮยอนไม่ได้ ร่างโปร่งทรุดตัวลงนั่งที่เดิมก่อนจะยืดแขนออกแล้วใช้เศษของแจกันกรีดเข้าที่ข้อมือตนเองเพื่อให้เลือดนั้นไหลรวมกับปากแผลของซึงกี
รอยยิ้มของคยูฮยอนค่อยๆกว้างขึ้นเมื่อบาดแผลที่ลึกเริ่มสมานตัวเข้าหากันอย่างรวดเร็วยิ่งเลือดไหลเยอะมากเท่าไหร่บาดแผลก็ยิ่งสมานตัวเข้าหากันเร็วมากเท่านั้นจนตอนนี้ แผลที่เคยโดนกริชเงินแทงของซึงกีกลับเรียบสนิทเหมือนไม่เคยถูกแทงมาก่อน
ซีวอนมองภาพเหล่านี้ด้วยความอึ้งอีกครั้งแว่วได้ยินเสียงของจีฟานและหมอที่ตามเข้ามาทำให้ซีวอนส่งซึงกีให้กับจีฟานแล้วให้หมอดูแลต่อ เพราะแผลหายสนิทแล้วก็ไม่น่าจะมีอะไรต้องเป็นห่วงและคนที่น่าเป็นห่วงมากที่สุดตอนนี้ก็คือคยูฮยอน
“ไอ้คยู! มึงเสียเลือดเยอะเกินไปแล้วหมอมาดูทางนี้ด้วย!” ซีวอนตวาดลั่นเมื่อคยูฮยอนทรุดพิงตัวซีวอนริมฝีปากอิ่มพยายามคลี่ยิ้มให้กับร่างสูงเขาไม่อยากเห็นซีวอนต้องเป็นกังวล เสียงหมอที่ดังโวกแวกโวยวายแทบจะไม่ได้เข้าหูของคยูฮยอนเลยแม้แต่น้อยตากลมปรือปิดลงอย่างเชื่องช้าและอ่อนแรง..
“ไอ้คยูฮยอน!!!!!” ซีวอนเบิกตากว้างเมื่อเห็นอีกฝ่ายสลบไปคาอ้อมกอดทั้งๆที่ยังทำแผลไม่เสร็จ ซึงกียันตัวลุกขึ้นช้าๆแล้วเดินมาหาคยูฮยอนที่หมดสติไปแล้วก่อนริมฝีปากหนาจะเอ่ยคำสั่งที่ทุกคนต่างพร้อมใจกันปฏิบัติตาม
“ดูแลโจ คยูฮยอนให้ดีเพราะเขาคือคนที่ช่วยชีวิตข้าและเขาจะมาเคียงคู่กับคิงลำดับที่สิบส่วนพวกเจ้า..คิม ซูจองและประธานคิมข้าขอสั่งให้เจ้าไปใช้ชีวิตอยู่ในโลกมนุษย์ไม่มีแม้แต่สายเลือดของเหล่าปีศาจเป็นมนุษย์ที่ต้องดิ้นรนต่อสู้กับชีวิตอย่างยากลำบาก จีฟานเจ้าจัดการด้วยละ”
“จีฟานน้อมรับคำสั่งต่อคิงลำดับที่เก้า”
ห้องซีวอน
ร่างสูงนั่งอยู่ข้างเตียงไม่ไปไหนมานานนับสามชั่วโมงตั้งแต่คยูฮยอนหมดสติไปและตอนนี้คยูฮยอนก็ยังไม่ฟื้นขึ้นมา มือหนากอบกุมมือเรียวเอาไว้ถ่ายทอดความอบอุ่นไปให้มากที่สุดริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มออกมายามที่เห็นว่าคยูฮยอนนั้นทำเพื่อเขามาเพียงใด
“ขอบคุณนะคยูฮยอนที่ช่วยชีวิตพ่อกูเอาไว้..”
“….”
“กูรักมึงนะ”
“กู..ก็รักมึง” เสียงที่ตอบกลับมาดูแหบพร่าแต่นั่นก็ทำให้ซีวอนเงยหน้าขึ้นมองในทันที ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มกว้างแล้วรวบตัวคยูฮยอนมากอดแน่นไม่ต่างจากคยูฮยอนที่ก็กอดซีวอนเอาไว้แน่น ความอบอุ่นจากร่างกายของซีวอนมันทำให้คยูฮยอนรู้สึกผ่อนคลายและปลอดภัย
“คิงลำดับที่เก้ามารอที่หน้าห้อง” เสียงจีฟานที่ตะโกนเข้ามาทำให้คยูฮยอนดันซีวอนให้ละออกจากตัวเองแล้วพยายามจะทรงตัวขึ้นยืนแต่ดูท่ามันจะเกินความสามารถของโจ คยูฮยอนเสียแล้วละเพียงแค่ตั้งตัวจะยืนขึ้นยังรู้สึกเหมือนภาพตรงหน้ามันพร้อมจะวูบเสมอ
“ข้ารู้แล้ว คยูฮยอนมึงไม่ต้องลุกเดี๋ยวกูออกไปเองนอนพักเถอะ”
“มันจะไม่ดูเสียมารยาทใช่ไหมซีวอน?” เอ่ยถามในสิ่งที่ตัวเองกังวลออกไปซีวอนส่ายหน้าแล้วคลี่ยิ้มให้ก่อนขายาวจะเดินไปที่ประตูห้องพร้อมกับเปิดออก ก็พบว่าพ่อของตนนั้นกำลังยืนอยู่จริงๆพ่อผมมาที่ห้องแทบนับครั้งได้เลยละครับและนี่ก็เป็นครั้งที่สอง
“ไม่ต้องทำความเคารพให้มากพิธี เด็กนั้นเป็นอย่างไรบ้าง?” ซึงกีขัดในสิ่งที่ซีวอนกำลังจะทำก่อนจะถามในสิ่งที่ทำให้ซีวอนต้องคลี่ยิ้ม ร่างสูงเบี่ยงตัวให้ซึงกีเข้ามาในห้องโดยที่ร่างหนาเองก็ไม่ได้ปฏิเสธซึงกีเดินมาหยุดที่ข้างเตียงก็พบว่าคยูฮยอนนั่งอยู่ด้วยสีหน้าที่ไม่ดีนัก
“เอ่อ..สวัสดีครับ”
“ซีวอนเจ้าให้หมอมาดูหรือยัง?”
“ครับหมอทำแผลให้คยูฮยอนแล้วแต่คยูฮยอนยังคงหลงเหลือความอ่อนเพลียต้องพักผ่อนเยอะๆแล้วอาการจะดีขึ้นครับ” คยูฮยอนมองคนที่แทบจะถอดแบบออกมาคุยกันก่อนจะอมยิ้มขึ้นมาเสียเฉยๆ แค่พ่อของซีวอนไม่แสดงท่าทีรังเกียจตนเองแค่นี้มันก็เพียงพอแล้วละ..
“ดี..ส่วนเจ้าไม่ต้องมักน้อยถึงเพียงนั้นเจ้าเป็นคนที่ช่วยชีวิตข้าไว้ข้าจักรังเกียจเจ้าได้อย่างไร เรื่องที่เจ้าสองคนคบหากันอยู่นั้นข้าจักไม่ห้าม ซีวอนเจ้าต้องให้คยูฮยอนเรียนรู้วิธีการรักษาและปรับตัวเข้าหาทั้งเลือดผสมและบริสุทธิ์เพราะคยูฮยอนต้องมาอยู่เคียงคู่เจ้าที่เป็นคิงลำดับที่สิบ” คำพูดของซึงกีทำให้คยูฮยอนแทบจะประมวลผลไม่ทันแต่ดูเหมือนมันจะเป็นเรื่องดีนั่นแหละนะ
“น้อมรับคำแด่คิงลำดับที่เก้า” ซีวอนเองก็ซ่อนรอยยิ้มที่หน้าเอาไว้ไม่มิดสิ่งที่เกิดขึ้นมันเหนือสิ่งที่เขาคาดการณ์เอาไว้มากเชียวละ
“ดูแลตนเองให้ดีแล้วเราจักได้พบกันอีกครั้งคู่ครองของคิงลำดับที่สิบ” รอยยิ้มอบอุ่นฉายไปทั่วใบหน้าของซึงกีมันทำให้คยูฮยอนอดจะยิ้มตามไม่ได้หัวทุยโค้งให้กับซึงกีอีกครั้งก่อนที่ซึงกีจะเดินออกไปจากห้องของซีวอน ความเงียบเข้าปกคลุมพื้นที่แต่มันก็ไม่ได้สร้างความอึดอัดเลยให้คนทั้งคู่แม้แต่น้อย
“คยูฮยอนกูบอกแล้วว่ามึงต้องเอาชนะใจพ่อกูได้” เสียงทุ้มพูดในขณะที่ทิ้งตัวลงนั่งข้างกันคยูฮยอนเอนตัวมาซบกับอกกว้างโดยที่มือหนาเองก็โอบไหล่ลาดเอาไว้ไม่ห่าง ริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มออกมาอย่างเป็นสุข
“ก็กูเก่งไง..ฮื่อง่วงนอนอ่ากอดกูแน่นๆด้วยนะ” คยูฮยอนออกคำสั่งก่อนที่มือเรียวจะยกขึ้นโอบรอบเอวของร่างสูงเอาไว้ เปลือกตาบางปิดลงอย่างเชื่องช้าริมฝีปากหยักแต้มจูบลงบนเปลือกตาแผ่วเบาคล้ายกับบอกให้อีกคนนั้นฝันดี
หลายวันต่อมา
“ซีวอนมาช่วยกูขนหนังสือหน่อย!” เสียงนุ่มดังลั่นไปทั่วบ้านหลังใหญ่เหล่าคนใช้ในบ้านที่เคยตั้งแง่มองคยูฮยอนเป็นตัวประหลาดบัดนี้เหลือแต่เพียงความเอ็นดูเท่านั้น ก็ในเมื่อคยูฮยอนน่ารักกับทุกคนเป็นใครจะไม่รักละ
“มึงจะขนอะไรหนักหนาเนี่ยห้องกูจะมีแต่หนังสือเพราะมึงนี่แหละ” ถึงแม้จะบ่นไปอย่างนั้นแต่มือหนาก็รับกองหนังสือที่แทบจะสูงท่วมหัวมาถือไว้แถมน้ำหนักมันก็ไม่ใช่เบาๆเสียด้วย คยูฮยอนหันมามองค้อนขวับก่อนริมฝีปากอิ่มจะเบ้ออกอย่างหมั่นไส้
“เพราะมึงนั่นแหละไม่ยอมให้กูมาอ่านหนังสือที่ห้องสมุดบ่นว่าไม่สนใจมึงอย่างนั้นอย่างนี้อะกูเลยต้องให้มึงขนเข้าห้องแทนนี่ไง”
“กูไม่ได้จะไม่ให้มึงอ่านที่ห้องสมุดแต่มึงเอาแต่ขลุกอยู่ทั้งวันต่างหากกูเลยต้องให้มึงมาอ่านที่ห้องแทน” ดูมันแถครับผมแยกเขี้ยวใส่มันไปทีหนึ่งแล้วหันไปเลือกหนังสือต่อที่นี่มีหนังสือเกี่ยวกับการรักษาที่ผมต้องเรียนรู้อีกเยอะเลยละครับ เวลาผมอ่านหนังสือผมมักจะไม่สนใจสิ่งรอบตัวชเว ซีวอนก็เลยมักจะเรียกร้องความสนใจจากผมบ่อยๆ
ไม่ใช่ไม่ชอบนะครับชอบมากด้วยลพเวลามันเรียกร้องความสนใจน่ะ
“คยูฮยอนกระดาษหนังสือมึงบาดกูอะมารักษาให้กูเลยนะ!” เสียงทุ้มตะโกนออกมาจากห้องนอนสาบานเถอะครับว่าชเว ซีวอนจะเจ็บกับการโดนกระดาษบาดถ้าไม่ใช่จะมาเรียกร้องความสนใจจากผม คยูฮยอนส่ายหน้าเบาๆมือเรียวหยิบหนังสืออีกสองเล่มไว้ในอ้อมกอดแล้วเดินเข้าไปในห้องนอน
แว่วเสียงโวยวายที่ดังรอดออกมาจากห้องนอนของคิงลำดับที่สิบแต่เพียงไม่นานมันก็กลายเป็นเสียงหัวเราะคิกคัก ทำให้คนในบ้านต่างที่จะยิ้มตามไม่ได้กลิ่นไอความอบอุ่นเข้าปกครองไปทั่วทุกที่ตั้งแต่คยูฮยอนมาอยู่ที่นี่
และมันจะเป็นอย่างนี่ต่อไป..ชั่วนิรันดร์
END
เกร้ดดดดจบแล้วฮื่อเร่งปั่นฟิคเรื่องนี้มากหวังว่าคงจะถูกใจไม่มากก็น้อยนะคะตอนจบอาจจะดูแปลกไปบ้างแต่มันจบแล้วจริงๆนะะะ เรื่องนี้เปิดจองแล้วนะคะคลิกไปดูที่ตอนก่อนหน้านี้ได้เลยคะะ
Captain_Be
ความคิดเห็น