Chang You’re Love Chang You’re Cat ll WonKyu

ลำดับตอนที่ #14 : Chang You’re Cat Special Part

ในวันหยุดของคุณน่ะ คุณอยากจะไปเที่ยวไหนครับ?

ทะเละ สวนสนุก หรือไปต่างประเทศ ส่วนผมน่ะเหรอ

ขอแค่ได้อยู่กับครอบครัวผมก็มีความสุขที่สุดแล้วละครับ

Chang You’re Cat  Special Part

อุ้งเท้าเล็กเหยียดคลายออกอย่างเกียจคร้านหัวกลมๆซุกไซร้เข้ากับที่นอนแสนนิ่มที่เจ้าของเอามาปูไว้ให้นอน ข้างกายมีก้อนไหมพรมสีสดใสวางอยู่ปลายเชือกไหมพรมเกี่ยวพันตัวของสไนเปอร์แสนหยิ่งแต่มันกลับไม่ดูหงุดหงิดอย่างเคยเป็นเพราะว่ามันกำลังนอนสบายทุกอย่างเลยดูมีความสุขไปหมด

“นอนสบายเลยนะสไนเปอร์ไม่ช่วยกันบ้างเลย” เสียงบ่นกระปอดกระแปดของโจ คยูฮยอนนั้นถามว่าเข้าหูสไนเปอร์ไหม สไนเปอร์ขอตอบตรงนี้เลยว่าไม่(เชิ่ดหน้า)

(￣(エ)￣)

“สไนเปอร์มันเป็นแมวจะช่วยอะไรลูกได้จ๊ะอย่าบ่นเป็นคนแก่สิคยูฮยอน” ฮันนาพูดพร้อมรอยยิ้มเธอหันไปมองสไนเปอร์ที่เหลือบตามามองหลังจากที่โดยลูกเธอบ่น แต่ก็เพียงแค่ชั่วครู่เท่านั้นสไนเปอร์ก็สะบัดหน้าหนีแล้วจมเข้าสู่ห้วงนิทราอีกครั้งให้ตายสิน้าแมวเธอนี้ขี้เกียจเหมือนใคร

“ครับไม่บ่นแล้วผมจัดของเสร็จแล้วนะครับแม่เราไปกันได้เลยไหม?” คยูฮยอนที่จัดการใส่กล่องข้าวงเป้ใบกะทัดรัดเอ่ยขึ้น ฮันนาพยักหน้ารับและหันไปมองสไนเปอร์อีกครั้งที่คราวนี้ดูเหมือนจะตื่นเต็มตาเสียด้วย

“เมี๊ยวววว” ไอ้คยูมึงจะไปไหนวะแล้วทำไมแม่ มึงต้องไปด้วยนี่มึงกะจะทิ้งให้กูอยู่บ้านคนเดียวใช่ป้ะ! ซีวอนที่อยู่ในร่างสไนเปอร์ยันตัวลุกขึ้นกลับต้องรู้สึกขัดใจกับไอ้ก้อนไหมพรมสีสดใสเสียจนมองแล้วแสบตาไปหมดที่มันกำลังพันแข้งพันขาผมอยู่ ให้ตายสิผมบอกแล้วว่าจะไม่เล่นใครเอามันมาไว้ข้างตัวผมวะครับ!!

“พอชั้นจัดของเสร็จแกก็ตื่นเลยนะไอ้สไนเปอร์ ชอบเล่นจริงๆเลยนะไอ้ก้อนไหมพรมเนี่ยเล่นจบหลับไปเลยนะแกรู้ตัวรึเปล่าหืม” คยูฮยอนลูบหัวเจ้าแมวแสนหยิ่งนั้นเบาๆมือเรียวค่อยๆแกะเชือกไหมพรมที่มันพันขสไนเปอร์ให้หลุดออก เดี๋ยวนะครับเมื่อกี้ไอ้คยูมันพูดว่าอะไรนะ?

ผมเล่นไอ้ก้อนไหมพรมนี่จนหลับงั้นเหรอ..เป็นไปไม่ด๊ายยยยยยยยย!

“เมี๊ยว..” เชอะก็กูไม่รู้ตัวนี่หว่าอยู่ในร่างแมวของมึงอะเห็นอะไรดุ๊กดิ๊กกูก็วิ่งเข้าหาแล้ว แต่ได้ข่าวว่ามึงเป็นคนที่โยนก้อนไหมพรมให้กูเล่นเพื่อที่กูจะได้ไม่กวนตอนมึงจัดของไม่ใช่รึไงวะ เพราะอย่างนั้นมึงก็ต้องแก้ให้กูอะถูกแล้วเพราะกูอะไม่มีปัญญาแก้เอง!

(￣(エ)￣)

“ไปไมเดนวันนี้เราไปปิกนิคกันนอกบ้านดีกว่าเนอะ~” ไอ้คยูมันอุ้มผมหลังจากที่แก้เชือกสีสันแสบตานี่ออกจากตัวผมหมดมันนี่ร้ายกาจมากจริงๆนะครับผมเล่นทีไหร่แล้วมันก็พันตัวผมตลอดไอ้ไหมพรมเฮงซวยเอ้ย ไอ้คยูหันไปเรียกแมวแบ๊วที่เดินนวยนาดเข้ามาหาแล้วคลอเคลียไอ้คยูไม่หยุด

คือถ้ามึงจะเดินช้าขนาดนี้ไปประกวดแมวโคเรียไป๊

“เดี๋ยวลูกอุ้มสไนเปอร์นะแม่จะอุ้มไมเดนเอง ดูท่าสไนเปอร์มันคงไม่ยอมให้ลูกอุ้มไมเดนง่ายๆหรอก” ฮันนามองสไนเปอร์อย่างรู้ทันเจ้าแมวขนยาวสีเทาตัวนั้นได้แต่เบือนหน้าหนีสายตาของฮันนาที่มองราวกับทะลุปรุโป่ง คยูฮยอนหัวเราะออกมากับคำพูดของแม่มือเรียวขยี้หัวสไนเปอร์อย่างหมั่นเขี้ยวและก็ได้สายตาค้อนๆ(?)กลับมาแทน

ร่างโปร่งอุ้มสไนเปอร์และสะพายเป้เอาไว้ขาเพรียวพาเจ้าตัวออกมาจากบ้านพร้อมกับฮันนาและไมเดนมือเรียวเอี้ยวตัวกลับมาล็อคบ้านให้ดีคุณสงสัยไหมละครับว่าวันนี้ครอบครัวผมจะไปไหนกันอืม..เราจะไปปิกนิคกันที่สวนสาธารณะใกล้บ้านนี่แหละครับเพราะว่าบ้านเราไม่ได้มีรถยนต์อาจจะเรียกว่าเคยมีแต่พอพ่อผมเสียเราก็เลยขายรถเพราะแม่ผมท่านขับรถไม่เป็นน่ะเราเลยไม่ได้ไปเที่ยวที่ไหนไกลมากนักถึงจะเป็นสวนสาธารณะใกล้ๆบ้านแต่ผมก็มีความสุขนะ สุขที่ได้อยู่กับครอบครัว

ตากลมๆของเจ้าสไนเปอร์กวาดมองไปทั่วทุกที่ราวกับไม่เคยเห็นสภาพแวดล้อมแบบนี้มาก่อน ก็ไม่เคยน่ะสิครับชีวิตผมอยู่แต่ในห้องหรูๆมองไปทางไหนก็มีแต่ตึก ตึก แล้วก็ตึกหรือไม่ก็อยู่แต่ในรถลีมูซีนผมถึงไม่เคยเห็นสภาพแวดล้อมที่คนยิ้มให้กันหรือแม้แต่พวกครอบครัวที่เลือกจะมาปิกนิคกันในสถานที่ใกล้ๆบ้านแบบนี้

คยูฮยอนกระชับตัวสไนเปอร์เอาไว้เพราะกลัวมันจะวิ่งจนไปเจอหมาเข้าอีกเดินมาไม่นานก็ถึงสวนสาธารณะยูฮยอนและฮันาปล่อยให้แมวสองตัวลงบนพื้นหญ้าสีเขียวชะอุ่มให้มันไปวิ่งเล่นกัน มือเรียวจัดการคลี่ผ้าออกแล้ววางข้าวกล่องและน้ำชาที่แม่ผมเป็นคนทำเองทั้งหมด ผมไม่เก่งเรื่องทำอาหารหรอกครับทำทีไรไม่เคยกินได้สักที

ผมไม่ได้เดินไปไหนไกลหรอกครับทำได้แค่เพียงยืนมองไอ้คยูมันจัดข้าวของลงบนผ้าที่มันเอาออกมาปูเมื่อกี้ ส่วนไอ้แมว
แบ๊วน่ะเหรอโน่นเดินไปเข้ากลุ่มกะพวกแมวตัวอื่นแล้วละ เหอะทีเรื่องนี้ละเดินไวจริงนะมึงทีอยู่บ้านละเดินยังกะแมวจะไปประกวด(?)แมวโคเรีย

“สไนเปอร์ไม่ไปเล่นกะไมเดนเหรอ?” เสียงนุ่มถามอย่างแปลกใจแต่ก็นะผมคงลืมไปว่าสไนเปอร์แสนหยิ่งตัวนี้มันรักสันโดษ สไนเปอร์ไม่ได้ร้องตอบแต่อย่างได้อุ้งเท้าเล็กก้าวเข้ามาด้านในและนอนหมอบอยู่ข้างคยูฮยอนดูแล้วถือตัวเป็นบ้าแต่ในสายตาของคยูฮยอนกลับมองว่ามันน่าเอ็นดูอย่างประหลาด

“สไนเปอร์มันคงเป็นห่วงลูกน่ะจ๊ะ” ฮันนาตอบพร้อมรอยยิ้มมือเรียวสวยเอื้อมไปลูบหัวของสไนเปอร์อย่างแผ่วเบา มันไม่ได้ขยับตัวหนีแต่กลับยอมให้ลูบอยู่แบบนั้นตากลมโตของสไนเปอร์เริ่มปรือลงคล้ายจะง่วงนอนทั้งๆที่พึ่งจะตื่นขึ้นมาเมื่อกี้ก่อนออกจากบ้านด้วยซ้ำ

“มันน่ารักแบบนี้ไงผมถึงรักมันมาก” คำพูดของไอ้คยูนี่มันลอยเข้าหูผมถึงผมจะหลับตาแต่ก็ได้ยินอย่างชัดเจน ใจของผมเต้นแรงอย่างประหลาดรู้ดีว่าคำพูดนั้นออกมาจากปากของเจ้าของและความรักนั้นก็คือความรักที่บริสุทธิ์ระหว่างแมวกับเจ้าของแต่ผมก็ยังรู้สึกดีใจอยู่ดี

เสียงเพลงที่ไอ้คยูมันร้องดังคลอกับบรรยากาศที่สงบ สายลมอ่อนที่พัดประทะตัวทำให้ผมรู้สึกดีถ้าแมวมันสามารถยิ้มได้เหมือนคนละก็ไอ้คยูมันต้องหาว่าผมประหลาดแน่เลยครับที่อยากจะยิ้มตอนนี้ รู้สึกถึงแรงขยับตัวสไนเปอร์ก็เงยหน้าขึ้นมองเจ้าของทันที

“เมี๊ยวว” มึงจะไปไหนวะไอ้คยู ผมยันตัวลุกขึ้นยืนแล้วบิดขี้เกียจไล่ความเมื่อยขบออกจากร่างกาย

“เดี๋ยวชั้นไปซื้อไอศกรีมก่อนนะสไนเปอร์แกอยู่กับแม่ชั้นนะรู้ไหม” คยูฮยอนพูดพลางลูบหัวกลมนั้นอย่างเบามือแอบเห็น
สไนเปอร์มันเชิ่ดหน้าหนีผมด้วยไม่รู้ว่าไม่พอใจอะไรอีก อืม..แมวบ้านผมนี่เข้าใจยากกันทุกตัวจริงๆเลยนะครับ ฮันนาอมยิ้มกับภาพนั้นหล่อนมองสไนเปอร์ออกนะ

“ให้สไนเปอร์ไปด้วยสิลูก ไมเดนก็เดินกลับมาแล้วด้วยไม่เป็นไรหรอก” ฮันนาพูดด้วยรอยยิ้มทำให้สไนเปอร์หันกลับมาหาและเข้าไปไซร้แขนเรียวทันที เห็นไหมไอ้คยูแม่ มึงยังอนุญาตเลยมึงต้องพากูไปด้วยกูอยากไปเดินเล่นแถวนี้บ้าง กูไม่ได้อยากไปกับมึงเพราะเป็นห่วงมึงหรอกนะไม่ใช่จริงๆนะเว้ย!

“อ่า..ก็ได้ครับสไนเปอร์ชั้นไม่อุ้มแกนะเดี๋ยวขนแกมันลงบนเนื้อไอศกรีม”

“เมี๊ยววว” เออกูรู้แล้วน่ามึงนี่บ่นกูจัง อุ้งเท้าเล็กยันตัวขึ้นยืนแล้วเดินมายืนข้างคยูฮยอนร่างโปร่งส่ายหน้าเบาๆกับท่าทีของเจ้าแมวแสนหยิ่ง ผมน่ะมองมันออกนะว่าสไนเปอร์เป็นห่วงผมแต่ดูเหมือนมันจะไม่ยอมรับเท่าไหร่แมวผมนี่ก็ปากแข็งเหมือนกันนะเนี่ย

“ไปเถอะสไนเปอร์” คยูฮยอนยันตัวลุกขึ้นและหันไปมองเจ้าแมวขนยาวสีเทาที่ยืนขึ้นพร้อมกัน สไนเปอร์เดินตามหลังของ
คยูฮยอนไปช้าๆตากลมมองไปตลอดทางด้วยความรู้สึกแปลกใหม่ แต่เพราะเดินไม่ได้ดูทางข้างหน้าเวลาคยูฮยอนหยุดเดินมันก็เลยชนเข้าให้กับท่อนขาของคยูฮยอน

‘ตุ๊บ!’

“เมี๊ยว!!!” ไอ้คยูฮยอนมึงจงใจแกล้งกูใช่ไหมห๊ะ ไม่อยากให้กูออกมากับมึงใช่ไหม!!?

“ขอโทษครับผมเดินไม่ทันระวัง..พาแมวมาเดินเล่นเหรอครับแมวน่ารักจังเลยนะ” เสียงทุ้มนุ่มที่ไม่คุ้นหูทำให้สไนเปอร์เงยหน้ามองขึ้นในทันที ร่างสูงโปร่งที่ดูแล้วน่าจะสูงพอๆกับผมใบหน้านั้นดูอิ่มเกินไปหมอนั่นยิ้มให้ไอ้คยูจนแก้มแทบแตก

ไอ้หมอนี่มันเป็นใครวะครับ?!

“ไม่เป็นไรครับเพราะผมเองที่มัวมองแต่ร้านไอศกรีม..ครับแมวผมชื่อสไนเปอร์คุณ..?” คยูฮยอนเว้นวรรคเพื่อถามชื่อคนตรงหน้าที่สูงกว่าแถมยังยิ้มแก้มอูม จนลืมสังเกตแมวสีเทาแสนหยิ่งของตนเองที่ตอนนี้มันตั้งท่าจะขู่ฟ่อกับแขกผู้ที่ไม่ได้รับเชิญอยู่แล้ว

“ผมคิม คิบอมครับคุณละชื่ออะไร?”

“อ่อผมโจ คยูฮยอนครับคุณอายุเท่าไร่ดูหน้ายังเด็กอยู่เลยผมอยู่มหาลัยปีสองครับกำลังจะเข้าปีสามแล้ว” คยูฮยอนพูดเจื้อแจ้วกับคนแปลกหน้าได้อย่างลื่นไหล รอยยิ้มหวานจัดถูกส่งไปให้คิบอมเพื่อเป็นการผูกมิตรชายหนุ่มก็ยิ้มตอบกลับมาแล้วขยับตัวเข้ามาหาคยูฮยอน

“ผมกำลังจะขึ้นปีสี่ครับน้องคยูฮยอน” เสียงทุ้มนุ่มที่พูดพร้อมรอยยิ้มแบบนั้นมันทำให้คยูฮยอนหน้าแดงระเรื่อร่างโปร่งเดินนำไปที่ร้านไอศกรีมเพื่อหลบอาการเขินอายโดยที่ไม่ได้สนใจเจ้าแมวสีเทาที่แสนหยิ่งและขี้น้อยใจเลยสักนิด สไนเปอร์ยืนมองเจ้าของที่ไปที่ร้านไอศกรีมโดยปราศจากการเรียกชื่อเขาอย่างทุกครั้งด้วยท่าทางที่เรียบเฉย

ผมไม่ได้โมโหไอ้แก้มแตกนั่นแต่ผมกำลังโมโหไอ้คยูที่มันกล้าทิ้งผมไว้แบบนี้..เหอะ

ร่างสูงโปร่งได้แต่ผมยิ้มกับท่าทางเขินอายของคยูฮยอนขายาวก้าวเดินตามเข้าไปในร้านไอศกรีมและหยุดยืนอยู่ข้างกัน เสียงสนทนาที่ดังเข้ามาในโสทประสาทไม่ได้ทำให้ซีวอนสนใจได้เท่ากับปื้นแดงๆที่ยังคงลามอยู่ทั่วใบหน้าขาว ไอ้คยูมึงจะหน้าแดงอะไรหนักหนาวะเห็นแล้วหงุดหงิดฉิบหาย!!

“เมี๊ยว!!” เสียงของสไนเปอร์ที่ร้องเสียงดังขึ้นทำให้คยูฮยอนสะดุ้งโหยง ตากลมหันมามองเจ้าแมวตัวโปรดในทันทีกลับปากอิ่มเม้มเข้าหากันอย่างไม่รู้ตัวเมื่อเห็นว่ามีแมวตัวเมียสองสามตัวรายล้อมสไนเปอร์อยู่และดูท่าทางพวกมันจะทะเลาะกันเพื่อแย่งสเปอร์เสียด้วย

เสน่ห์แรงจริงนะสไนเปอร์..ชิ!

“เป็นอะไรรึเปล่าคยูฮยอน?” คิบอมเอ่ยถามเมื่อเห็นหน้าของคยูฮยอนบูดบึ้งในทันที ร่างโปร่งหันมาก่อนจะส่ายหน้าเล็กน้อยปากอิ่มเอื้อนเอ่ยสั่งไอศกรีมสำหรับตัวเองและฮันนาอีกครั้งโดยที่ไม่หันไปมองเจ้าแมวแสนหยิ่งที่ส่งกระแสจิต(?)มาหาตัวเองเลยแม้แต่น้อย

“ไปกันเถอะครับพี่คิบอม” ร่างโปร่งรับไอศกรีมสองโ   คนมาไว้ในมือพลางเอี้ยวตัวมาหาคิบอม ตากลมชะงักไปนิดเมื่อเห็นว่าใบหน้าคิบอมอยู่ห่างไปถึงคืบกลีบปากอิ่มเม้มเข้าหากันโดยอัตโนมัติ เบนสายตาไปมองสไนเปอร์ก็พบว่ามีแต่แมวตัวเมียเข้ามาคลอเคลียไม่ห่างเห็นแล้วน่าหมั่นไส้ชะมัดเลยครับ

“เมี๊ยวว!” เสียงแหลมของสไนเปอร์ดังขึ้นเมื่อคยูฮยอนหันไปมองเต็มตาก็พบว่าสไนเปอร์มันเดินนำไปแล้ว ไม่สนใจแม้แต่แมวตัวเมียที่มองตามด้วยสายตาละห้อย คยูฮยอนจะรู้ตัวบ้างไหมนะว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอมยิ้มได้น่ารักขนาดไหนกะอีแค่แมวตัวโปรดแสนรักของตัวเองไม่สนใจแมวตัวอื่นอีก ร่างโปร่งขยับตัวออกห่างจากคิบอมพลางยิ้มให้ตามมารยาทอีกครั้ง

หงุดหงิดครับ!ตอนนี้ในหัวผมมีแต่คำๆนี้ พอเห็นไอ้คยูฮยอนมันหน้าแดงทำตัวสนิทสนมกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ผมแล้วผมรู้สึกหงุดหงิดอย่างบอกไม่ถูก ที่ผมหมายถึงสนิทน่ะคือในร่างแมวนะครับส่วนไอ้โย่งชิม ชางมินนั้นถือเป็นข้อยกเว้นแล้วกันเหอะ ไอ้แมวตัวเมียพวกนั้นอีกจะมาออเซาะอะไรผมหนักหนา

คือกูน่ะเป็นคนไม่พิศวาสแมวๆอย่างพวกมึงหรอก !!

อุ้งเท้าเล็กเดินย่ำมาตามทางด้วยใบหน้าที่ไม่เป็นมิตรจนคนมองที่เดินผ่านไปผ่านมาไม่กล้าแม้แต่จะเข้ามาเล่นด้วย สไนเปอร์หันไปมองทางด้านหลังก็พบว่าคยูฮยอนยังคงยืนคุยกับไอ้ผู้ชายแก้มแตกนั่นอยู่ คือมึงจะคุยอะไรกันหนักหนาคนพึ่ง
เจอกันมันมีเรื่องให้คุยเยอะนักรึไงห๊ะ!

ตอนนี้ผมกำลังพาลและเหวี่ยงใครที่ไม่เกี่ยวข้องถอยไปครับ!!

“สไนเปอร์!!” เสียงที่เอ่ยเรียกนั้นทำให้อุ้งเท้าเล็กชะงักและหยุดการเดินตากลมๆของเจ้าแมวแสนหยิ่งไม่ได้หันไปมองอย่างเคย เพราะสไนเปอร์ตัวนี้จำเสียงเจ้าของมันได้เป็นอย่างดีและเพราะจำได้เลยไม่หันไปมอง คยูฮยอนอมยิ้มอย่างไม่มีสาเหตุขาเพรียวพาเจ้าตัวเดินเข้ามาใกล้เจ้าแมวตัวโปรดที่เขารักหนักรักหนาแต่กลับไม่ยอมหันกลับมามองกันเสียอย่างนั้นหรือว่า
สไนเปอร์มันงอนผมครับ?

“นี่สไนเปอร์เป็นไรงอนชั้นรึไง แต่ว่าจะงอนเรื่องอะไรละในเมื่อชั้นยังไม่ได้ทำอะไรเลยน้า” คยูฮยอนเดินอ้อมมาทางด้านหน้าแล้วย่อตัวลงให้ระดับสายตาตรงกับสไนเปอร์ แต่พอเห็นหน้าสไนเปอร์ก็ต้องกลั้นขำเพราะตอนนี้ หน้ามันเชิ่ดมากครับดูท่ามันจะงอนผมอย่างหนักเลยครับไอ้แมวขี้หวงเอ้ย!

“แง๊ว!!!!” ก็มึงสนใจแต่ไอ้แก้มแตกนั่นจนลืมกูนี่ได้ใหม่แล้วลืมเก่าเลยนะสัส!! เสียงเจ้าสไนเปอร์ที่ขู่ฟ่อกลับมาทำให้คยูฮยอนหลุดหัวเราะออกมาจนได้ มือเรียวเอื้อมมาลูบหัวทุยอย่างเบามือพร้อมกับรอยยิ้มหวานจัดที่ทำให้คนมองอย่างซีวอนรู้สึกได้ว่าตัวเองกำลังอารมณ์เย็นลงเพียงเพราะรอยยิ้มหวานๆนี่

“พี่คิบอมเป็นพี่ที่หมาลัยชั้นน่ะเราก็เลยคุยกันนานหน่อย รีบกลับไปหาคุณแม่ดีกว่าก่อนไอศกรีมจะละลายหมด..ว่าแต่เมื่อกี้เห็นสาวตรึมเลยนี่เสน่ห์แรงเหมือนกันนะนายน่ะ” คยูฮยอนอธิบายกับสไนเปอร์ราวกับมันเป็นมนุษย์คนหนึ่ง ขาเพรียวยันตัวยืนขึ้นเมื่อพูดถึงท้ายประโยคไม่อยากให้แมวตัวโปรดเห็นสายตาตัวเองหรอกว่ากำลังหวงแมวตัวนี้ขนาดไหน

“เมี๊ยววววว” ช่วยไม่ได้ก็กูมันหล่อนี่ขนาดเป็นแมวสาวยังตรึมเลย อิจฉากูอะดิ๊สไนเปอร์เอาหัวกลมๆมาไซร้ขาของคยูฮยอนนั่นก็ทำให้คยูฮยอนอมยิ้มได้อย่างง่ายดาย ผมละแพ้แมวขี้อ้อนแสนหยิ่งอย่างสไนเปอร์จริงๆเลยนะครับ

“เดินตามชั้นมานะสไนเปอร์ระวังหลงละชั้นถือไอศกรีมเต็มมืออุ้มแกไม่ได้” คยูฮยอนหันมาบอกสไนเปอร์ที่เหมือนมันจะพยักหน้าเข้าใจแล้วยอมเดินตามมาอย่างไม่อิดออด แมวผมมันก็ฉลาดเหมือนเจ้าของนี่แหละครับคุณว่าไหมละ? *เสยผม*

(￣(エ)￣)

“กลับกันมาแล้วเหรอจ๊ะคยูฮยอน สไนเปอร์” ฮันนาเอ่ยทักและยื่นมือไปรับไอศกรีมจากลูกชายของตนเอง

“ครับแม่ ถืออะไรไว้เหรอครับใบโบว์ชัวร์เหรอ” คยูฮยอนเบนสายตาไปยังกระดาษสีสดใสในมือของมารดา พลางทิ้งตัวลงนั่งข้างๆและจับสไนเปอร์ให้มานั่งข้างกันฮันนาพยักหน้าและยื่นใบโบว์ชัวร์ให้คยูฮยอนดู ตากลมกวาดมองไปยังข้อความบนกระดาษอย่างคร่าวๆก็ได้ใจความว่า

สปาแมวเปิดใหม่โปรโมชั่นพิเศษพาแมวมาสองตัวรับไปเลยส่วนลด50%!!

มันน่าสนก็อีตรงลด50%นี่แหละครับและดูเหมือนแม่ของผมจะอนุญาตด้วยนะเพราะว่าวันนี้เรามาพักผ่อนกัน เราก็ต้องทำให้แมวของเรามีความสุขไปด้วยสิครับจริงไหมอันนี้ผมไม่ได้งกนะ ไม่ได้งกจริงๆนะครับได้โปรดเชื่อผมและอย่ามองผมด้วยสายตาจับผิดแบบนั้น!

“เมี๊ยว” สไนเปอร์ชะโงกหน้ามาดูกระดาษสีสดในมือของคยูฮยอนก็ต้องหันไปมองหน้าเจ้าของอีกครั้งเชื่อไหมครับว่าไอ้คยูมันจะพาผมไปสปาแมวที่ลดราคา50%อะไรนี่แน่นอน ซีวอนคอนเฟิร์ม!

“แม่ครับผมพาสไนเปอร์กะไมเดนไปทำสปาแมวได้ไหม อยู่ไม่ไกลจากสวนสาธารณะนี่ด้วยนะครับแม่” คยูฮยอนจับแขนเรียวของมารดาแล้วออกแรงเขย่าเบาๆ เห็นไหมครับผมพูดผิดที่ไหนไอ้คยูมันจะพาผมไปสปาจริงๆด้วยแต่ก็ดีนะเพื่อจะมีสาวๆมาทำสปาให้ผม

(￣(エ)￣)

“เอาสิลูกเดี๋ยวเราไปสปากันเลยดีกว่าจะได้กลับบ้านไม่ค่ำกันนักเนอะสไนเปอร์” ฮันนาพูดพร้อมรอยยิ้มและเอื้อมมือไปลูบหัวเจ้าแมวแสนหยิ่งนั่นเสียหนึ่งที โดยที่สไนเปอร์ก็ไซร้ขนนิ่มลงกับฝ่ามือเรียวสวยอย่างจงใจออดอ้อนทำเอาคยูฮยอนยิ้มไม่หุบแว่วเสียงของฮันนาที่เอ่ยเรียกไมเดนซึ่งอยู่ห่างกันไม่ไกลเพียงไม่นานพวกผมและแมวสองตัวก็มุ่งหน้าสู่สปาแมวทันที!!

เดินมาไม่ไกลอย่างที่ได้ปรากฏในแผนที่ก็มาถึงสปาแมวที่ตกแต่งด้วยโทนสีครีมถูกใจคยูฮยอนยิ่งนัก ร่างโปร่งอุ้มสไนเปอร์ขึ้นแนบอก แล้วเดินไปที่เคาเตอร์ก็พบกับคนที่คุ้นเคยเป็นอย่างดี(ก็พึ่งเจอกันเมื่อกี้)

“สวัสดีครับผมพาแมวมาทำสะ..อ่าวพี่คิบอม!” คยูฮยอนเอ่ยทักอย่างดีใจที่ได้เจอคิบอมอีกครั้งเพราะเท่ากับว่าเขาก็อาจจะได้ราคาที่พิเศษกว่าคนอื่นเพราะรู้จักพี่คิบอมถึงจะไม่ถึงสิบนาทีก็เถอะแต่ก็เรียกว่ารู้จักปะละ!

“อ้าวคยูฮยอนพาแมวมาทำสปาเหรอเชิญด้านนี้เลย เดี๋ยวคยูฮยอนกรอกข้อมูลของแมวทั้งสองตัวก่อนนะ” คิบอมยิ้มรับกับแขกคนสนิทเบนสายตาต่ำลงมาก็พบเจ้าแมวขนยาวสีเทาที่มองมาทางเขาด้วยสายตาทีไม่เป็นมิตรเอาเสียเลย หรือว่าผมคิดไปเองกันแน่ครับ?

“อ่อได้ครับ” คยูฮยอนวางสไนเปอร์ลงและเดินไปกรอกข้อมูลตามที่คิบอมได้บอกเอาไว้โดยที่ไม่ได้สังเกตสีหน้าของแมวตัวเองเลยแม้แต่น้อยว่ามันกำลังบูดบึ้งเพียงใด สไนเปอร์เดินมาหาฮันนาและไมเดนที่นั่งอยู่ไม่ไกลแถมนั่งสงบเสงี่ยมกว่าทุกทีจนฮันนาเอ่ยทัก

“หวงพี่คยูหรือไงสไนเปอร์?” เสียงนุ่มพร้อมรอยยิ้มที่อบอุ่นของฮันนาทำให้สไนเปอร์หันหน้าควับ ผมเนี่ยนะไปหวงไอ้คยูไม่มีทางเป็นไปได้หรอกครับ ผมไม่ได้ชอบไอ้คยูมันเสียหน่อยจะไปหวงมันได้อย่างไงกัน แต่ผมคงจะลืมคำว่า ‘ผู้ใหญ่อาบน้ำร้อนมาก่อน’ ไปแล้วล่ะครับ

“เมี๊ยว..” ยิ่งสไนเปอร์หันหน้าหนีฮันนาก็ยิ่งเชื่อว่าเจ้าแมวตัวนี้กำลังหวงคยูฮยอนลูกชายของเธอ

“จะหวงก็ไม่เห็นแปลกเลยนี่สไนเปอร์ ก็พี่คยูน่ะเขาเป็นเจ้าของสไนเปอร์นี่เนอะ” คำพูดนั้นเพียงคำเดียวทำให้ผมรู้สึกอยากจะยิ้มในเมื่อมันเป็นเจ้าของผม ผมก็มีสิทธิที่จะเป็นเจ้าของมันใช่ไหมละครับ? ไอ้แก้มแตกเดี๋ยวก่อนเถอะมึง!

“เมี๊ยว!!”

“เฮ้ยสไนเปอร์กระโดดขึ้นมาทำไมเนี่ย ตกใจหมดเลย” คยูฮยอนสะดุ้งสุดตัวเมื่อจู่ๆเจ้าแมวแสนหยิ่งตัวนั้นก็กระโดดขึ้นมาบนเคาเตอร์ ดีที่ผมกรอกข้อมูลเสร็จแล้วไม่งั้นต้องได้กรอกใหม่แหงๆเพราะตกใจจนลายเส้นมันเพี้ยนเขียนผิดเขียนถูกไปหมดไงครับ เจ้าแมวแสนหยิ่งนั้นเข้ามาคลอเคลียผมเหมือนจะขอโทษที่ทำให้ตกใจ ผมได้ยินเสียงหัวเราะต่ำๆดังจากร่างสูงอีกคน

“สไนเปอร์คงหวงคยูฮยอนน่ะ มาทางนี้สิเดี๋ยวพี่จะพาเจ้าสไนเปอร์กะไมเดนไปทำสปา” คำพูดของคิบอมทำให้คยูฮยอนรู้สึกร้อนที่หน้าแปลกๆมือเรียวอุ้มเจ้าสไนเปอร์ขึ้นแนบอกแล้วก้าวไปตามคิบอม ห้องสปาไม้ที่ปรากฏอยู่ตรงหน้าเรียกรอยยิ้มจากคยูฮยอนได้เป็นอย่างดี

“ที่นี่จะมีผู้เชี่ยวชาญทางด้านร่างกายของแมวมานวดให้แล้วก็จะปล่อยให้แมวผ่อนคลายอยู่ในห้องนี้หลังจากนวดเสร็จน้องคยูจะอยู่กับสไนเปอร์และไมเดนที่นี่ก็ได้นะครับ แต่ถ้าไม่อยากอยู่ห้องนี้พี่มีห้องรับรองไว้ให้ด้านโน้นว่าไงครับ?” คิบอมถามเมื่อเอ่ยประโยคยาวๆจบ

“ผมไปอยู่ห้องรับรองกับคุณแม่ก็ได้ครับ ผมฝากไมเดนและสไนเปอร์ด้วยนะพี่คิบอม”

“ได้เลยครับ” คิบอมพูดพร้อมกับยิ้มจนแก้มแตกมันดูหล่อแต่ไม่รู้ว่าทำไมในสายตาผมถึงดูหงุดหงิดแปลกๆ ไอ้แก้มแตกนี่เรียกไอ้คยูว่าอะไรนะครับ น้องคยูงั้นเหรอเหอะผมละอยากจะอ้วกคิดจะมาจีบไอ้คยูงั้นเหรอเร็วไปล้านปีนะมึงแบบนี้มันต้องโชว์ของเสียหน่อยหึ

“อีกประมาณชั่วโมงหนึ่งก็เสร็จ ทำสปาให้สะ..” เสียงนุ่มๆหายไปเมื่อปลายลิ้นเล็กของสไนเปอร์ตวัดเข้าที่กลีบปากอิ่มแวบหนึ่งผมเห็นสไนเปอร์มันยิ้มหน้าระรื่นเหมือนคน ก่อนที่เจ้าแมวสีเทาจะกระโดดลงมาแล้วจากวงแขนคยูฮยอนการกระทำนี้ไม่เพียงแต่คยูฮยอนที่อึ้งคิบอมเองก็อึ้งเหมือนกันและคนที่ไม่อึ้งเลยนั้นก็คือฮันนาหล่อนเฝ้ามองเหตุการณ์ที่เกินขึ้นและอมยิ้มเอ็นดูอยู่เพียงคนเดียว

“ไปได้แล้วสไนเปอร์ ไมเดน!” คยูฮยอนโวยวายกลบเกลื่อนอาการเขินและจูงมือฮันนาไปที่ห้องรับรองอีกฝั่งทันที ทิ้งให้สไนเปอร์อมยิ้มแปลกๆก่อนจะเดินตาไมเดนเข้าไปในห้องสปาสำหรับแมว ผมว่าที่นี่มันก็ดีนะครับมีครบครันดีเหมาะสำหรับคนรักแมวมากๆเลยละแต่มีเพียงอย่างเดียวที่ผมไม่ชอบนั่นคือเจ้าของร้านคิม คิบอม นี่ผมไม่ได้อคตินะที่มันจะมาจีบไอ้คยูน่ะไม่ได้อคติเลยสักนิดเพราะผมรู้ดีว่าไอ้คยูมันไม่มีวันชอบผู้ชายแก้มแตกแบบนี้หรอก *เชิ่ดหน้า*

ร่างโปร่งและมารดาย้ายตัวมานั่งรอบรรดาแมวของตัวเองที่เข้าไปทำสปาในห้องอีกฝั่ง มือเรียวหยิบนิตยสารแมวขึ้นมาอ่านฆ่าเวลาแต่คอลัมที่สะดุดตาของคยูฮยอนมากที่สุดก็คงจะไม่พ้นพฤติกรรมบอกนิสัยแมว แต่เมื่อไล่สายตาอ่านอย่างละเอียดก็ต้องพับเก็บที่เดิมเพราะแต่ละพฤติกรรมมันไม่เข้าข่ายความเป็นจริงสำหรับแมวที่เขาเลี้ยงเลยสักนิด

กว่าจะครบชั่วโมงเล่นเอาคยูฮยอนหาวแล้วหาวอีกกาลเวลาที่รออะไรสักอย่างมันยาวนานจริงๆนะครับ ไม่เห็นเหมือนเวลาที่ผมเล่นเกมส์เลยเวลามันผ่านไปเร็วมากแปปเดียวค่ำแปปเดียวเช้าวันใหม่แล้ว ขาเพรียวยันตัวขึ้นยืนและมองไปทางประตูห้องอีกฝั่งที่สไนเปอร์ทำสปาอยู่เพียงไม่นานประตูก็เปิดออกพร้อมกับสไนเปอร์และไมเดนที่เดินมา

“แม่ครับสไนเปอร์กับไมเดนออกมาแล้วๆ” คยูฮยอนพูดให้มารดาฟังแค่นั้นก็เดินออกไปทันที อยากจะเห็นว่าแมวตัวเองหลังและก่อนทำสปานั้นจะเปลี่ยนไปมากน้อยเพียงไหน ขาเพรียวก้าวเดินมาหยุดที่สไนเปอร์ที่เดินตามหลังไมเดนมามือเรียวเอื้อมมาลูบหัวไมเดนเพียงแผ่วเบาก่อนจะยิ้มหวานให้

“เมี๊ยววววว”

“น่ารักขึ้นเยอะเลยน้าไมเดนต่อไปนี้ต้องพามาสปาบ่อยๆแล้ว” คยูฮยอนพูดพร้อมกับกดจมูกลงบนหน้าผากแคบของไมเดน เหลือบตาไปมองสไนเปอร์ที่ไม่ยอมส่งเสียงเรียกหรือทักทายเขาเลยก่อนจะมองสไนเปอร์ให้ชัดอีกที..

ทำไมมันหล่อขึ้นละครับ..ทำไมแมวผมถึงได้ดูหล่อขึ้นแทนที่จะน่ารัก?

“เมี๊ยว” สไนเปอร์ส่งเสียงออกมาเมื่อเห็นว่าคยูฮยอนเอาแต่จ้อง คือมึงจะจ้องกูอีกนานไหมไอ้คยูรู้ไหมในห้องทำสปากูไปเจออะไรมาผู้ชายตัวสูงๆบึกอย่างกับไอ้ชางมิน คนพวกนั้นมานวดมาทำสปาให้กู กว่ากูจะออกมาได้นึกว่าจะตาคามือพวกมันไปแล้วต่อไปมึงไม่ต้องพากูมาทำสปาที่นี่แล้วนะไอ้สัส!

“สไนเปอร์ทำไมแกถึงดูหล่อขึ้นแทนที่จะน่ารักละหืม” มือเรียวเอื้อมมาลูบหัวเล็กอย่างเบามือปลายนิ้วเรียวไล้โครงหน้าได้รูปของแมวตัวโปรดแผ่วเบา สไนเปอร์ขยับตัวเข้ามาหาพร้อมกับไซร้หัวทุยๆลงกับฝ่ามือเรียว ทำไมมึงอิจฉากูหรือไงที่กูหล่ออะ
ไอ้คยู

“แบบนี้ก็จะมีสาวๆมาติดแกเต็มเลยน่ะสิ” เสียงนุ่มนั้นเอ่ยอย่างแผ่วเบาแต่คนที่อยู่ใกล้คยูฮยอนอย่างซีวอนน่ะได้ยินชัดเต็มสองหูเลยละ ผมรู้สึกว่าตอนนี้ตัวเองกำลังอมยิ้ถ้าผมเป็นคนผมต้องอมยิ้มแน่ๆเลยละครับเชื่อผมไหมละ?

“ห้ามมีสาวเยอะ..เพราะชั้นรักแกมากสไนเปอร์รู้รึเปล่า” คยูฮยอนระบายยิ้มก่อนจะชะงักค้างเมื่อปลายลิ้นเล็กของสไนเปอร์ตวัดเข้าที่กลีบปากนิ่มของตนเอง

“เมี๊ยววว!” สไนเปอร์ลากเสียงยาวก่อนจะเข้ามาอ้อนคยูฮยอนมากกว่าเดิม ร่างโปร่งอุ้มสไนเปอร์ขึ้นแนบอกก่อนจะเดินไปจ่ายเงินอย่างอารมณ์ดีเพราะเมื่อกี้เหมือนกับว่าสไนเปอร์ตอบรับผมแล้วนี่ว่าจะไม่มีสาวเยอะแค่นั้นผมก็สบายใจแล้วละครับ(ยิ้มยิงฟัน)

‘กูก็รักมึงมากเหมือนกันนั้นแหละไอ้คยู!’

#FIN

ชอทฟิคนี้สำหรับเจ๊กิ๊กสุขสันต์วันเกิดนะคะเจ๊ขอบคุณที่ดูแลดีมากๆเลยรักเจ๊นะคะอิอิ

แล้วก็สำหรับคนที่คิดถึงสไนเปอร์แสนหยิ่งคงหายคิดถึงกันบ้างนะคะ

ตอนนี้มันจะไปปรากฎอยู่ในรวมเล่มแต่แค่เปลี่ยนชื่อตอนเฉยๆค่า

ใครสนใจรวมเล่ม จิ้มเลยค่ะ

Captain_Be

❀ Supercell