คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : MY DEMON ACT.12
MY DEMON 12
‘เพล้ง!!’
“พี่คยูฮยอน..เป็นอะไรไหมครับ” แทมินหันมาถามรุ่นพี่ตัวขาวที่ทำแก้วร่วงลงพื้นเมื่อกี้ตากลมที่มินโฮชอบมาบ่นให้เขาฟังว่ามันน่ารักอย่างนั้นน่ารักอย่างนี้สั่นระริก ริมฝีปากนั้นเม้มหากันแน่นจนแทมินเป็นกังวลยื่นมือไปแตะเข้าที่ไหล่ลาดก็ต้องสะดุ้งเมื่ออีกฝ่ายสะดุ้งตาม
“มะมีอะไรเหรอแทมิน..”
“ผมเห็นพี่ทำแก้วแตก..แล้วก็ยืนนิ่งไปเลยพี่โอเคหรือเปล่าครับให้ผมไปตามผู้ชายคนเมื่อกี้ให้ไหม?” แทมินเอ่ยถามอย่างหวังดีแต่คยูฮยอนกลับส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธตากลมเบนไปมองยังแท่นพิธีที่ตอนนี้มีคนยืนอยู่ถึงสามคนด้วยกันนั้นคือซีวอนและน่าจะเป็นพ่อของซีวอนส่วนอีกคนหนึ่งนั้นคือหญิงสาวที่คยูฮยอนพึ่งยั่วโมโหไปก่อนพิธีจะเริ่ม
ซูจอง
“ขอบใจนะแทมิน..พี่ขอตัวกลับก่อนนะ” คยูฮยอนปั้นหน้ายิ้มให้กับรุ่นน้องขาเพรียวก้าวเดินออกมาจากบริเวณงานนัยน์ตาพร่าเลือนไปด้วยหยดน้ำตาสีใส มือเรียวกำเข้าหากันแน่นทุกอย่างมันเกิดขึ้นเร็วมากจนเขาตั้งตัวไม่ทัน ผมรู้ว่าการที่คบกับซีวอนมันต้องมีอุปสรรคแต่คิดไม่ถึงว่ามันจะมาเร็วขนาดนี้..
“ฮึ่ก..” ขาเพรียวชะงักกับที่เมื่อรับรู้ได้ถึงบรรยากาศที่แปลกไปนัยน์ตาเริ่มแปรเปลี่ยนเป็นสีเทาแล้วกวาดมองรอบตัวอย่างหวาดกลัว เขาเดินหลงทาง..หลงมาในที่ที่ไม่เคยเหยียบย่างเข้ามาเลยสักนิดกายบางทิ้งตัวลงนั่งกับพื้นมือเรียวกอดหมับเข้าหาตัวเองเพื่อบรรเทาความเย็นเหยียบที่ได้รับ
หนาวไปถึงขั้วหัวใจ..
‘แกร๊บ!’
“อ้าวเลือดผสมนี่เอง..ทำไมหลุดมายังสถานที่ศักดิ์สิทธิ์ของพวกเราได้ละ” เสียงทุ้มต่ำกับจังหวะการก้าวเดินที่ก้าวเข้ามายิ่งทำให้คยูฮยอนไม่กล้าเงยหน้าขึ้นมองได้แต่หลบอยู่หลังท่อนแขนของตัวเอง ในหัวนึกได้เพียงชื่อของชเว ซีวอนเท่านั้นยิ่งนึกก็พาลให้นึกถึงเรื่องการประกาศแต่งงานเมื่อครู่ทำให้หยดน้ำตาร่วงแหมะราวกับสั่งได้
“ถามก็ไม่ตอบหยิ่งหรือไงหืม..” มือหนาจับปลายคางของร่างโปร่งให้เชิดขึ้น นัยน์ตาสีเทาอ่อนที่สั่นระริกริมฝีปากที่แดงช้ำจากการขบกัดของเจ้าตัวกับลังสะกดร่างสูง ซันโฮกดยิ้มมุมปากอย่างชอบใจถึงแม้เลือดผสมคนนี้จะกลัวเขาแต่ก็ไม่ได้แสดงท่าทีที่จะหลบหนีไม่หลีกเลี่ยงแม้กระทั่งสายตา
“ฮึ่ก..อย่ามายุ่งกับผมนะ!”
เสียงก็ยังเหมือนสัตว์ที่พวกมนุษย์เรียกกันว่าอะไรนะอ้อ..แมวขู่
“เจ้าจะทำอะไรซันโฮ” เสียงแหบต่ำนั้นเรียกสายตาของคยูฮยอนให้หันไปมองแต่ก็ต้องพบกับความผิดหวัง เมื่อคนที่อยากให้มาตามนั้นกลับไม่เป็นอย่างที่คิดไว้จีฟานก้าวเดินมาใกล้ร่างโปร่งที่ยังนั่งอยู่กับมือหนาปัดมือของซันโฮออกก่อนจะจ้องด้วยสายตาเขม็ง
“ข้าก็แค่เข้ามาพูดคุยกับเลือดผสมที่หลงเข้ามาในเขตของเลือดบริสุทธิ์เท่านั้นเอง อย่าโมโหข้านักเลยน่าท่านจีฟาน”
“อย่ายุ่งกับเด็กคนนี้จะดีกว่านะซันโฮ ข้าเตือนเจ้าด้วยความหวังดี” จีฟานพูดแล้วยกยิ้มขึ้นที่มุมปากนึกอยากเห็นอาการหึงเลือดขึ้นหน้าของคิงอีกครั้งแต่เขาก็ไม่อยากให้เด็กนี่เป็นที่รองรับอารมณ์ที่ไม่คงที่ของคิงหรอกนะ เดี๋ยวจะแตกหักเสียเปล่าๆดูท่าคงจะเปราะบางยิ่งกว่าแก้วเสียด้วยซ้ำ
“ไม่ทันแล้วละท่านจีฟานเพราะข้าถูกชะตากับเด็กคนนี้..เหลือเกิน” นัยน์ตาสีเขียวมรกตนั้นจับจ้องไปยังร่างโปร่งที่นั่งนิ่งขยับไม่ได้ราวกับถูกสะกดไว้ ไวเท่าความคิดเมื่อริมฝีปากหนาได้รูปของร่างสูงโน้มหน้าลงมาใกล้เพื่อหวังจะเชยชิมริมฝีปากที่แดงราวกับผลของเชอร์รี่..
“อั่ก!!!”
“เจ้าทำอะไรซันโฮ!!!!!” เสียงทุ้มราวกับกำปนาทดังก้องไปทั่วบริเวณมือหนาบีบเข้าที่ลำคอ ตาคมกลายเป็นสีมรกตด้วยความดุดันพร้อมกับปีกสีดำสนิทที่ขยายกว้างเพื่อคุมร่างของคยูฮยอนเอาไว้ คยูฮยอนมองภาพตรงหน้าด้วยแววตาหวาดกลัวเขาไม่เคยเห็นซีวอนเป็นแบบนี้มาก่อน
“อึ่ก..ขะข้าโทษครับคิงดะได้โปรดไว้ชีวิตข้าอั่ก!” ยิ่งได้ยินเสียงมือหนากลับบีบลำคอมากขึ้นจนคยูฮยอนกลัวว่าคอของชายแปลกหน้าจะหัก เมื่อเรียวคว้าหมับเข้าที่เสื้อเชิ้ตแล้วออกแรงกระตุกเบาๆเพื่อเรียกให้ซีวอนหันมามองตน
“ซีวอนอย่าฆ่าเขา..”
“นี่มึงปกป้องมันงั้นเหรอไอ้คยู!!”
“กูไม่ได้ปกป้องแต่กูไม่อยากเห็นมึงฆ่าใครต่อหน้ากู แค่นี้กูก็กลัวมึงแล้วนะซีวอน..” เสียงนุ่มเอ่ยเบาลงท้ายประโยคมันทำให้ชเว ซีวอนอารมณ์ดีขึ้นมาบ้างมือหนาคลายออกจากลำคอปล่อยให้ซันโฮไอโขกจนตัวโยน จีฟานมองภาพเหตุการณ์ด้วยรอยยิ้มที่ประดับมุมปากเมื่อกี้เขาก็จะเข้าไปห้ามแล้วละแต่ว่าไม่ทันคนที่วิ่งมาด้วยความเร็วอย่างคิง
“กูขอโทษที่มาช้า..มึงหนีกูออกมาทำไม” เสียงทุ้มนั้นเบาลงยามที่คุยกับร่างโปร่งซีวอนเก็บปีกของตนเองลงแล้วปรับนัยน์ตาของตัวเองให้เป็นสีดำดังเดิม มือหนาเช็ดคราบน้ำตาที่เปรอะอยู่บนใบหน้าออกให้อย่างอ่อนโยน ซันโฮมองภาพเหล่านั้นด้วยแววตาที่สงสัยทุกคนในที่นี้ทั้งเหล่าเลือดบริสุทธิ์และเลือดผสมไม่มีใครกล้าเรียกชื่อคิงออกมาตรงๆเว้นแต่เด็กหนุ่มนั้นที่ดูท่าคงจะสำคัญกับคิงมากเหลือเกิน
ไม่งั้นคงไม่เกือบฆ่าเขาหรอก
“…” คยูฮยอนนั่งนิ่งไม่ยอมตอบจะบอกเหตุผลออกไปได้ยังไงเมื่อยังมีคนอื่นอยู่ในนี้ด้วย ใบหน้าหวานก้มต่ำลงในขณะที่มือเรียวยังคงกำเสื้อเชิ้ตของร่างสูงเอาไว้ไม่ยอมปล่อย ซีวอนระบายยิ้มออกมาตาคมหันไปมองจีฟานและซันโฮที่ยังคงยืนอยู่ก่อนที่ทั้งคู่จะโค้งลาแล้วหายตัวไปพร้อมกัน
“ข้าบอกเจ้าแล้วซันโฮว่าอย่าไปยุ่งกับเด็กหนุ่มคนนั้น” จีฟานพูดออกมาก่อนจะยกวอดก้าขึ้นดื่ม
“ข้าไม่รู้ว่าเด็กหนุ่มนั้นจะเป็นคนสำคัญของคิง ข้าไม่กล้ายุ่งอีกแล้วละกลัวจะไม่มีชีวิตรอด” ซันโฮถอนหายใจออกมา ทั้งๆที่จะทำให้เด็กนั้นเป็นของตนแท้ๆแต่พอเห็นสายตาของคิงแล้วเขาละนึกสยองไม่กล้ายุ่งด้วยเด็ดขาด จีฟานหัวเราะออกมายามที่อ่านความคิดของซันโฮมือหนาหยิบยื่นแก้ววอดก้าให้อีกฝ่าย
“ไอ้คยูมึงหนีกูออกมาทำไม บอกกูได้หรือยัง..”
“นี่มึงไม่รู้จริงๆน่ะเหรอ? พ่อ มึงประกาศว่ามึงจะแต่งงานกับผู้หญิงคนนั้นจะให้กูยืนดูยิ้มหน้าชื่นตาบานงั้นดิ?”
คยูฮยอนหน้าบึ้งทั้งๆที่คราบน้ำตายังคงไม่จางหายมันทำให้ซีวอนอมยิ้มริมฝีปากอุ่นนาบลงไปบนหน้าผากมนแว่วได้ยินเสียงครางฮือแล้วเจ้าตัวก็ทำท่าจะหลบแต่ชเว ซีวอนไม่ปล่อยให้โอกาสนี้หลุดมือไปหรอกนะ
“พ่อกูไปตกลงกับคุณคิมเมื่อไหร่กูก็ไม่รู้ยิ่งไอ้เรื่องแต่งงานยิ่งแล้วใหญ่ มึงก็รู้ว่ากูรักมึงจะให้กูไปแต่งงานกับคนอื่นได้ยังไง?” เสียงทุ้มต่ำที่กระซิบข้างใบหูและวงแขนแกร่งที่โอบร่างคยูฮยอนเอาไว้แน่นมันทำให้จิตใจของคยูฮยอนกลับมาเข้มแข็งเหมือนเดิม วงแขนเพรียวยกขึ้นโอบร่างสูงเอาไว้แน่น
“มึงจะไม่แต่งงานกับคุณซูจองแน่นะ..”
“แน่สิกูบอกแล้วไงว่าคนที่กูรักก็คือมึงไม่ใช่ซูจอง” ใบหน้าหวานแดงระเรื่อกับคำบอกรักของซีวอนที่ได้ยินถี่เกินไปจึงฝังใบหน้าลงกับอกอุ่นๆแล้วไถหัวไปมาราวกับออดอ้อน ซีวอนหลุดหัวเราะออกมาก่อนจะกระชับร่างโปร่งเอาไว้ให้แน่นขึ้น ดีที่เขาตามคยูฮยอนออกมาแล้วห้ามไม่ให้ซันโฮจูบไอ้คยูได้ทัน
ไม่ได้เรียกว่าห้ามหรอกเรียกว่าจะฆ่าเลยดีกว่า
“อื้อกูก็รักมึง..พากูกลับได้หรือยังกูเหนื่อยแล้ว” เสียงหวานพูดงึมงำกับอกแกร่งซึ่งซีวอนก็พยักหน้ายอมทำตามแต่โดนดี วงแขนแกร่งพยุงตัวอีกคนให้ลุกขึ้นยืนโดยที่มือหนาเองก็ยังคงประครองเอวไม่ห่าง
“คิงลำดับที่สิบเจ้าทำแบบนี้ถูกแล้วหรือ?”
เสียงแหบต่ำที่ดังขึ้นเรียกสายตาจากคยูฮยอนและซีวอนได้เป็นอย่างดี โดยที่ซีวอนเองก็รู้ว่าคนที่พูดนั้นเป็นใครลมหายใจหนักๆถูกพ่นออกมาจากจมูกโด่ง คยูฮยอนเม้มริมฝีปากแน่นยามที่ต้องเผชิญหน้ากับคิงลำดับที่เก้าหรือเอาง่ายๆนั่นก็คือพ่อของซีวอน ไม่ได้ป๊อดนะแต่..
ให้ผมเตรียมตัวเตรียมใจหน่อยไม่ได้หรือไงเล่า!
“ท่านพ่อ..การแต่งงานกับซูจองข้าไม่เคยได้ล่วงรู้มาก่อนเพราะฉะนั้นจะไม่แต่งเด็ดขาด” มือหนาเลื่อนต่ำลงมากระชับมือเรียวที่เริ่มเย็นเอาไว้แน่น บ่งให้ให้อีกฝ่ายได้รู้ว่าตนเองจะไม่ไปไหนคยูฮยอนกระชับมือหนาไว้แน่นแล้วมองชายวัยกลางคนตรงหน้าอีกครั้ง
“ตอนนี้เจ้าก็ได้รู้แล้วเจ้าจักไม่ทำตามงั้นรึ?”
“ไม่..คนที่ข้ารักก็คือโจ คยูฮยอนไม่ใช่ซูจอง” นี่เป็นครั้งแรกที่ซีวอนไม่ทำตามคำสั่งของพ่อผู้เป็นคิง ซึ่งคำสั่งของคิงนั้นถือเป็นสิทธิ์ขาดที่ทุกคนจะต้องทำตามอย่างไม่มีข้อโต้แย้ง แต่ท่านพ่อเขาอาจจะลืมไปว่าตอนนี้คนที่เป็นคิงก็คือเขา
“เด็กหนุ่มเลือดผสมผู้นั้นชื่อโจ คยูฮยอนงั้นรึ?” คยูฮยอนสะดุ้งเล็กน้อยยามที่โดนเรียกชื่อหัวทุยโค้งให้กับผู้ที่อายุมากกว่าทันที ซึงกีปรายตามองแค่เพียงชั่วครู่ก่อนจะหันไปจดจ้องลูกชายของตนที่กล้าขัดคำสั่งเพราะเลือดผสมแค่คนเดียว
“รักได้ก็เลิกรักได้ เลิกรักซะเดี๋ยวนี้เป็นยังไงชเวซีวอน?”
“ท่านพ่อ!!”
“ข้าไม่ชอบพูดซ้ำซากเจ้าต้องเลิกกับเลือดผสมคนนี้แล้วแต่งงานกับซูจองเพื่อที่สายเลือดของเราจะได้ไม่แปดเปื้อนไปกับเหล่าเลือดผสม” คำพูดของซึงกีทำให้ใจของคยูฮยอนกระตุกวูบ เพียงเพราะเขาเป็นเลือดผสมงั้นเหรอถึงรักกับซีวอนไม่ได้..
“ไม่ว่าเจ้าจะเป็นเลือดบริสุทธิ์เจ้าก็รักกับคิงลำดับที่สิบไม่ได้อยู่ดี ไม่ต้องเสียเวลาคิดให้เปลืองสมองหรอกเลือดผสมตัวน้อย” ซึงกีพูดด้วยใบหน้าที่ฉาบไปด้วยรอยยิ้มแต่คยูฮยอนรู้ดีว่ามันไม่ใช่รอยยิ้มที่น่าพิสมัยนัก ไหนจะคำพูดที่ทิ่มแทงนั่นอีก
“ท่านพ่อข้ามะ”
“ข้าบอกแล้วไงคิงว่าข้าไม่ชอบพูดซ้ำซาก ถ้าเจ้าไม่เลิกกับเด็กหนุ่มคนนี้ด้วยตนเองข้าก็จะลงมือเอง” เสียงทุ้มนั้นกดต่ำจนน่ากลัวตาคมดุจเหยี่ยวจ้องมองคยูฮยอนอีกครั้งก่อนควันสีดำสนิทก็เข้าปกคลุมร่างแล้วหายตัวไปกับความมืด
ทิ้งคนหนึ่งให้จมอยู่กับความเครียดที่เกาะกุมจิตใจ
กับ
อีกคนหนึ่งที่สับสนและหวาดกลัวกับคำพูดที่โหดร้าย..
TBC.
Captain_Be
❀ Supercell
ความคิดเห็น