Chang You’re Love Chang You’re Cat ll WonKyu

ลำดับตอนที่ #1 : Chang You’re Cat I

คุณเคยเห็นแมวไหมครับลักษณะนิสัยของมันเป็นยังไง?

ขี้อ้อน น่ารัก ชอบคลอเคลียเหอะคำพวกนั้นไม่มี

ในพจนานุกรมของชเว ซีวอนเลยเถอะครับ

Chang You’re Cat  I

เสียงกุกกักที่ดังอยู่ข้างหูทำให้เจ้าของร่างสูงพลิกนอนพลิกตัวอย่างไม่สบายตัว หวังจะยกหมอนขึ้นมาปิดหูแต่ก็รู้สึกว่ามือของตัวเองมันแปลกไป ตาคมค่อยๆลืมขึ้นมองบรรยากาศห้องนอนของเขาเองก็นึกแปลกใจ อีกครั้งได้ข่าวว่าห้องนอนเขามันเป็นสีดำแต่นี่มันเป็นสีเขียวอ่อนสลับกับสีฟ้า..

‘ให้ตายเถอะครับผมมาอยู่ที่ห้องของใคร?’

“ไอ้สไนเปอร์ขึ้นมานอนบนเตียงอีกแล้วนะลงมานอนข้างล่างเลย!!!” เสียงไม่คุ้นหูนั้นทำให้ซีวอนหันมามอง เด็กผู้ชายตัวน่าจะเตี้ยกว่าเขาหน่อยตากลมจมูกรั้น ไหนปากอิ่มที่แว้ดๆเขาอีกนั้นมันอะไร?

เดี๋ยวนะครับไอ้เด็กนี่มันเรียกผมว่าอะไร?

“เมี๊ยว?” ห๊ะ!!ทำไมเสียงพูดของผมมันกลายเป็นเสียงแมวไปได้ละ มือหนา(?)เอื้อมมาลูบหน้าก็พบว่ามันเป็นอุ้งเท้าของแมว เจ้าสไนเปอร์ของร่างโปร่งรีบวิ่งไปส่องกระจกทันทีคยูฮยอนได้แต่ถอนหายใจกับไอ้แมวประหลาดผมคิดไม่ผิดจริงๆที่ตั้งชื่อมันว่าสไนเปอร์ถามว่ามันคือตัวอะไรนะเหรอครับ?

มันคือฮีโร่ในเกมส์DotAที่ผมเล่นอยู่ทุกวันไงครับ เป็นไงละชื่อของแมวผมไม่เหมือนใครใช่ไหม *เสยผม*

คยูฮยอนสะบัดผ้าห่มที่มีขนแมวติดอยู่ให้สะอาดเหมือนเดิมก่อนจะหันไปมองสไนเปอร์ที่มันยังคงยืนส่องกระจกอยู่ นึกแล้วอดมั่นไส้ไม่ได้เท้าเรียวถีบเข้าที่สีข้างของแมวตัวผอมเบาๆอย่างรักใคร่..

รักใคร่มากจนสไนเปอร์น้อยกลอยใจกระเด็นไปอยู่ที่ประตู..

“แง๊ว!!!” ไอ้เด็กนี่กล้าดียังไงมาเตะชแว ซีวอนเจ้าพ่อมาเฟียข้ามชาติห๊ะเดี๋ยวเถอะมึง มึงจะได้ไม่ตายดี คยูฮยอนยืนกลั้นขำตัวสั่นที่เจ้าแมวขนยาวสีเทาของเขากำลังทำท่าขู่และเดินมาหาเขา โห่แค่เตะนิดเตะหน่อยทำมาเป็นโกรธ

“ไม่ต้องมางงมาแง๊วเลยไอ้เปอร์(ชื่อยาวๆเอาไว้เรียกตอนอารมณ์ดีครับ ตอนนี้ขี้เกียจเลยเรียกสั้นๆ)ออกไปกินข้าวได้แล้วลงช้าเดี๋ยวไมเดน*มันกินหมดหรอก” คยูฮยอนพูดแล้วอุ้มเจ้าแมวตัวสีเทาขึ้นแนบอกขาเรียวก้าวเดินลงมาข้างล่างพร้อมกับรอยยิ้มที่ส่งให้ผู้เป็นแม่

ไมเดน..คือตัวอะไรวะครับ? (*คริสตัลไมเดน หญิงสาวบริสุทธิ์อกโตๆในเกมส์DotAแต่เพราะชื่อยาวเกินไปคยูฮยอนเลยย่อให้เหลือเพียงไมเดน..)

ไม่ปล่อยให้สไนเปอร์น้อยสงสัยได้นานเจ้าแมวตัวสีส้มดำแซมขาวขนยาวไม่เท่ากัน(มันเป็นเทรน..เอาจริงๆคือคยูฮยอนขี้เกียจพาไปตัดขนเลยปล่อยให้มันขึ้นไม่เท่ากัน) ก็กระโดดขึ้นมานั่งเก้าอี้ข้างๆไอ้คยูอะไรนี่ ดวงตากลมแบ๊วของมันไม่ได้ทำให้ชเว ซีวอคนนี้พิศวาสหรอกนะจะบอกให้ (เชิดหน้า)

บุ๊ป..

เต็มๆหน้าเลยครับตีนของไอ้แมวแบ๊วนี้เต็มๆหน้าผมเลย มึงคิดจะเป็นอริกับกูอีกคนใช่ไหมห๊ะ!วินาทีนี้ซีวอนขอหยาบไว้ก่อนครับมีเรื่องให้ผมตกใจตั้งแต่เช้า ตอนนี้ยังรีเฟลชตัวเองไม่ทันเอาไว้เดี๋ยวค่อยคิดทีหลังตอนนี้ต้องทำสงครามกับไอ้แมวแบ๊วตัวนี้ก่อน

ดูๆมันยังไม่สลดกับสายตาดุดันของผมอีก(?) ไม่ทันที่จะได้ตะปบกลับฝ่ามือไหนก็ไม่รู้พาดผัวะลงมาบนหัวผม (ผมว่าไอ้เด็กคยูแน่ๆมันเป็นอรินัมเบอร์วันของผม!) ตากลมของแมวสีเทาตวัดมองเจ้าของฝ่ามือทันทีจนทำให้คยูฮยอนหลุดหัวเราะออกมาอย่างขบขัน

“จ้องจะกัดกันอยู่นั่นแหละไปกินข้าวกับไมเดนดิ สไนเปอร์โน่นไมเดนจะกินหมดชามอยู่แล้ว” คยูฮยอนพูดแล้วอุ้มสไนเปอร์ลงข้างล่าง เจ้าแมวสีเทาขนยาวได้แต่จ้องมองชามข้าวสีฟ้ากับสีเขียวที่วางคู่กันอย่างเหยียดเล็กน้อย

ข้าวกับปลาทูงั้นรึ รู้ไว้ซะเถอะว่าชเว ซีวอนชีวิตไม่เคยต้องมานั่งกินข้าวกับปลาทูเว้ย!!

-ผ่านไปสิบห้านาที-

ตัดภาพมาอีกก็พบว่าสไนเปอร์กำลังกินข้าวที่อยู่ในชามอย่างตะกละตะกลามจนคนมองอย่างคยูฮยอนและคุณแม่อดหัวเราะไม่ได้ ร่างโปร่งทรุดตัวลงข้างเจ้าแมวตัวโปรดที่เขายอมให้เข้าไปนอนในห้องทั้งๆที่ตัวเองเป็นโรคภูมิแพ้ มือเรียวเอื้อมมาลูบขนนิ่มอย่างแผ่วเบาจนเจ้าลูกแมวชะงัก

ไม่มีใครกล้าลูบหัวผมเลยเพราะผมอยู่ในตำแหน่งที่สูงตั้งแต่อยู่ในท้องแม่ด้วยซ้ำ ความอ่อนโยนแบบนี้เขาไม่ได้สัมผัสมันมานานเท่าไหร่แล้ว?

“ค่อยๆกินดิเมื่อกี้ทำเป็นหยิ่งไม่กิน เป็นไงละไมเดนแย่งหมดเลย” จบคำพูดคยูฮยอนก็ดีดเข้าที่ใบหูเล็กอีกครั้ง ไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกันวันนี้ดูสไนเปอร์น่าแกล้งกว่าทุกวันคุณคิดเหมือนผมไหม?

“เมี๊ยว!!” เมื่อกี้ที่ผมพูด(นึกในใจนั่นแหละครับ)ขอถอนคำพูดได้ไหมครับ สไนเปอร์เชิดหน้าใส่เจ้าของแล้วหันกลับมากินข้าวในชามต่อ ผมไม่คิดเลยนะว่าไอ้ข้าวคลุกปลาทูนี่จะอร่อยขนาดนี้

“แหน่ะหยิ่งอีกแล้วชั้นไปมหาลัยแล้วนะเย็นๆจะกลับมาเล่นด้วย” คยูฮยอนบอกแล้วหยิกแก้มสไนเปอร์ไปอีกหลายทีจนเจ้าแมวขี้หงุดหงิดหันมาแง๊วใส่จึงยอมผละออก ตากลมของลูกแมวหันไปมองคยูฮยอนที่กำลังกอดและหอมแม่ก่อนออกจากบ้านแล้วส่ายหน้า

ลูกแหง่ชะมัด

“เมี๊ยวว” ไมเดนผมละอยากรู้จริงๆว่าชื่อแมวนี้ไอ้คยูมันไปได้มาจากไหนทั้งเรียกยากทั้งประหลาด ร้องเหมียวใส่ผมพร้อมกับวิ่งไปเอาไหมพรมก้อนกลมๆมาให้ จะให้กูเล่นเหรอเหอะระดับมาเฟียข้ามชาติอย่างกูไม่มีวันเล่นก้อนไหมพรมนี่หรอก!!

และอีกสิบนาทีต่อมา..

“ตายแล้วสไนเปอร์ทำไมไหมพรมพันตัวยุ่งแบบนี้ละ ชอบไหมพรมมากจริงๆเลยน้าเรา~”

(￣(エ)￣)

เสียงของแม่ไอ้คยูก้มลงมองผมแล้วค่อยๆแกะไหมพรมที่พันตัวออกให้ช้าๆอย่างอ่อนโยน ผมไม่ได้ชอบเล่นไหมพรมนะครับทุกคนอย่ามองหน้าผมแล้วแปะคำว่าไม่เชื่อบนหน้าแบบนั้น!

แต่พอเห็นไหมพรมมันกลิ้งไปกลิ้งมา เท้าของผมมันก็ขยับและรู้ตัวอีกทีมันก็มันพันตัวผมหมดแล้วจะเอาออกมันก็ยิ่งพันไปใหญ่ผมเลยนอนเลยครับ นอนจนผู้หญิงคนนี้เข้ามาเห็นในที่สุดเจ้าไหมพรมนั้นก็ออกจากตัวผมหมดสักที ผมสาบานว่าจะไม่เข้าใกล้ก้อนกลมๆนั่นอีก!

อุ้งเท้าขนาดเล็กของแมวกำลังก้ามขึ้นบันไดด้วยท่าทีเชิด หยิ่งหัวกลมดุนดันห้องนอนของใครสักคนให้เปิดออกเมื่อพบกับสีฟ้าและเขียวเจ้าสไนเปอร์ก็รู้ทันทีว่าเข้ามาถูกห้องแล้ว(?)มันกระโดดขึ้นมาบนโต๊ะเครื่องแป้งที่มีกระจกบานใหญ่แปะอยู่ภาพที่สะท้อนออกมามันทำให้สไนเปอร์น้อยอ้าปากค้างและยืนสองขาทันที

“เมี๊ยว เมี๊ยว!!”  คำพูดตอนนี้ของผมถูกจำกัดให้เหลือไม่กินคำตากลมเพ่งมองกระจกบานใหญ่อีกครั้ง ก็พบร่างของแมวสีเทาขนยาวนัยน์ตาดูหยิ่งยโสเป็นบ้า คำถามในหัวผุดขึ้นมากมาย

และคำถามและคือ..

ชเว ซีวอนมาเฟียข้ามชาติมาอยู่ในร่างของแมวตัวนี้ได้ยังไง!!!!

ซีวอนกระโดดลงมาจากโต๊ะเครื่องแป้งแล้วเดินวนไปวนมาเพื่อที่จะหาคำตอบให้กับตนเอง ที่สำคัญเขาต้องกลับร่างกลับไปเป็นชเว ซีวอนคนเดิมยังมีงานรอให้เขาไปสะสางอยู่อีกตั้งเยอะเขาจะมาเป็นแมวแบบนี้ไม่ได้ที่สำคัญเขาต้องการคนช่วยแต่ว่า

เขาเป็นแมวอยู่แบบนี้จะไปสื่อสารกับใครได้ พูดไปใครมันจะไปเชื่อกัน?

ขาเล็กของซีวอนในร่างสไนเปอร์หยุดชะงักแล้วนึกถึงเหตุการณ์ต่างๆ เหตุการณ์สุดท้ายที่ผมจำได้คือผมไปทานดินเนอร์มื้อค่ำกับมาเฟียที่คุมฮ่องกงไว้ทั้งหมดเพื่อเจราว่าเราจะไม่ล้ำเส้นกันจากนั้น..เสียงปืนก็ดังขึ้นผมถูกยิงงั้นเหรอครับแล้วร่างผมละ หรือว่าผมตายแล้วกันแน่ถึงมาเกิดเป็นแมวแบบนี้

แต่ว่าคนบาปหนาอย่างผมมาเกิดไวไปหรือเปล่าครับ บางทีคนที่รอต่อคิวเกิดก่อนผมอาจมีเป็นพันหรือเป็นแสนทำไมผมมาเกิดไวจังละครับ บางทีผมคงต้องหาข้อมูล..ซีวอนหันซ้ายหันขวาก็พบกับคอมพิวเตอร์เจ้าของห้อง

อุ้งเท้าเล็กกดเปิดเครื่องแล้วขึ้นไปนั่งบนเก้าอี้เพื่อรอให้เครื่องรันอย่างใจเย็น เพียงไม่นานหน้าวินโดว์ก็ขึ้นเพราะเท้าที่เล็กลงและบังคับไม่ได้อย่างใจทำให้ซีวอนรู้สึกหงุดหงิดเล็กน้อยแต่พอบังคับได้แล้วมันก็ไม่มีปัญหา

คลิ๊ก คลิ๊ก

เสียงคลิ๊กเมาส์ดังขึ้นอย่างต่อเนื่องเมื่อซีวอนเปิดสื่อข่าวออนไลน์แทบทุกสำนัก เพื่อหาข่าวของตนเองจนในที่สุดก็เจอจนได้ รอยยิ้มแปลกๆปรากฏขึ้นบนริมฝีปากเล็กของเจ้าแมวแสนหยิ่ง

‘มาเฟียต่างชาติชเว ซีวอนโดนลูกน้องคนสนิทหักหลังร่วมมือฆ่ากับมาเฟียชาวฮ่องกง’

การพาดหัวข่าวแบบนี้ทำให้ซีวอนขมวดคิ้วลูกน้องคนสนิทงั้นรึ นักข่าวเขียนข่าวผิดรึเปล่าลูกน้องของเขาไม่เคยที่จะคิดทรยศกันแม้แต่คนเดียว ชเว ซีวอนสลัดเรื่องลูกน้องไปชั่วคราวแล้วตามข่าวต่อว่าตนเองนั้นตายหรือยัง

‘ชเว ซีวอนอาการโคม่ามีสิทธิ์เป็นเจ้าชายนิทรา!!’

“นิทราพ่อมึงสิกูมาอยู่ในร่างแมวเนี่ยไม่รู้มาอยู่ได้ยังไง” แม้ซีวอนจะพูดอะไรออกไปมันก็มีแต่เสียงเมี๊ยวกับแง๊ว!เท่านั้นแหละนะ แต่เพียงเท่านี้เขาก็รู้แล้วว่าตนเองยังไม่ตายแต่เป็นเจ้าชายนิทราอยู่ อยู่โรงพยาบาลอะไรนะ กำลังจะไล่สายตาลงมาอ่านบรรทัดลงก็ต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงของเจ้าของห้อง

“กลับมาแล้วครับแม่” คยูฮยอนพูดพร้อมกับถอดรองเท้าและเข้ามาสวมกอดผู้เป็นแม่ทันที เจ้าแมวขี้ขโมย(?)รีบปิดคอมพิวเตอร์และออกมาจากห้องก็ต้องสะดุ้งเมื่อเจอไมเดนแมวอีกตัวยืนอยู่หน้าห้อง

“แง๊ว!!” ใจหายหมดไอ้แมวบ้านี่นึกว่าเป็นไอ้คยู แล้วทำไมผมต้องไปกลัยคยูอะไรนั่นด้วยผมเป็นถึงมาเฟียเชียวนะครับ!

“ทำไมกลับไวจังละลูก” ผู้เป็นแม่เอ่ยถามพร้อมกับยกชาร้อนๆมาให้ดื่ม คยูฮยอนยิ้มก่อนจะยกชาขึ้นดื่มเพื่อไล่ความหนาวสายตากลมกวาดมองหาเจ้าสไนเปอร์ที่ปกติมันต้องออกมาต้อนรับเขานี่ หรือว่าจะไปหลับอยู่ที่ไหน

“อ่ออาจารย์นัดสอบเฉยๆน่ะครับแม่ ลูกแม่จะจบปีสองแล้วนะครับจริงสิสไนเปอร์อยู่ไหนครับ” คยูฮยอนตอบแล้วยิ้มขำก่อนจะเอ่ยถามถึงแมวตัวโปรดทันที ฮันนายิ้มอ่อนก่อนเอื้อมมือมาหยิกแก้มกลมๆที่เหมือนลูกแมวนั้นเสียหนึ่งที

“อยู่ข้างบนจ๊ะ ถามหาแต่สไนเปอร์ระวังไมเดนน้อยใจนะ”

“ผมรักแมวสองตัวเท่ากันนะครับแม่~” มือเรียวยกขึ้นลูบแก้มตัวเองเบาๆหลังจากที่โดนหยิกไปเมื่อครู่

“แต่เอ็นดูสไนเปอร์มากกว่าใช่ไหมละจ๊ะ นั่นไงลงมาแล้ว” ฮันนายิ้มเอ็นดูหันไปที่บันไดก็พบว่าสไนเปอร์ที่คยูฮยอนพูดถึงอยู่เมื่อครู่เดินลงมาด้วยท่าทีที่มีพิรุธแปลกๆ คยูฮยอนอมยิ้มแล้วเดินเข้าไปหาแมวของตัวเองและย่อตัวลงในระดับสายตาของแมว

“ว่าไงสไนเปอร์ขึ้นไปนอนบนห้องชั้นมาละสิ ปิดพิรุธไม่อยู่เลยน้า” คยูฮยอนหัวเราะคิกคักแล้วอุ้มเจ้าแมวตัวโปรดเข้ามากอด สไนเปอร์ขืนตัวยุกยิกไม่ยอมให้เจ้าของมันกอดง่ายๆแต่สุกท้ายก็เหนื่อยและยอมแพ้ไปในที่สุด เพราะมาอยู่ในร่างแมวหรอกครับผมถึงได้แรงน้อยลงใช่ว่าผมอยากให้ไอ้เด็กนี่กอดเมื่อไหร่!

กลิ่นหอมอ่อนคล้ายกลิ่นวนิลาลอยมาจากตัวของคยูฮยอน แมวจมูกไวอย่างสไนเปอร์ทำไมจะไม่ได้กลิ่นขยับตัวเข้าไปหายุกยิกแล้วซบลงบนแผ่นอกบางซึมซับกลิ่นหอมหวานของวนิลาที่ซีวอนใช้ทุกครั้งในยามทีต้องการผ่อนคลายความตึงเครียดและเหนื่อยล้าของการทำงาน ทำไมเจ้าเด็กคยูมันมีกลิ่นแบบนี้ด้วยละครับ?

“ทีอย่างนี้ละทำเป็นอ้อนนะสไนเปอร์” คยูฮยอนลูบหัวสไนเปอร์เบาๆคล้ายจะกล่อมให้หลับ ซีวอนเบิกตากว้างเมื่อกี้ไอ้เด็กนี้มันบอกว่าเขาอ้อนรึไม่มีทางหรอกน่าคนอย่างซีวอนน่ะนะจะมาอ้อนไอ้เด็กที่ยังไม่จบมหาลัยแบบนี้ ฝันไปซะเถอะ! (เชิ่ดหน้าหนี)

“สไนเปอร์หลับไปแล้วละจ๊ะคยูฮยอน” ฮันนาเอ่ยบอกยิ้มๆมักจะเป็นแบบนี้ทุกทีพอคยูฮยอนลูบหัวกอดเข้าหน่อยเจ้าแมวตัวที่เชิด และหยิ่งกับคนอื่นนั้นกลับอ่อนข้อให้กับคยูฮยอนลูกของเขาแต่เพียงคนเดียวแบบนี้ละมั้งคยูฮยอนถึงรักเจ้าแมวตัวนี้หนักหนา

แล้วเมื่อกี้แมวตัวไหนมันคิดในใจนะว่าจะไม่อ้อนเด็กมหาลัย..

(￣(エ)￣)

TBC.

เป็นไงบ้างคะฟิคยาวเรื่องใหม่เรื่องนี้จะพยามแต่งต่อให้จบนะคะ;P

#แก้คำผิดรอบที่๒

Captain_Be

❀ Supercell