คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : MY DEMON ACT.7
MY DEMON 7
ครืด..ครืดด
“ฮัลโหล..ใครอ่า” คยูฮยอนเอื้อมมือไปกดรับในขณะที่ตายังคงปิดสนิทใบหน้าหวานขยับเข้าหาก้อนความอุ่นที่เขาใช้ซุกทั้งคืนอย่างเกียจคร้าน ตอนเช้าอากาศกำลังสบายขนาดนี้ผมไม่อยากตื่นเลยครับอ่า..ผมไม่แฮงค์ที่ดื่มหนักเมื่อคืนด้วยนะคึคึ
(ผมมินโฮครับ พี่คยูฮยอนยังไม่ตื่นเหรอครับผมโทรมากวนใช่ไหม??) น้ำเสียงที่รู้สึกผิดของมินโฮทำให้คยูฮยอนยอมที่จะเปิดเปลือกตาขึ้นเพื่อที่ตนจะได้มีสติครบร้อยเวลาคุยกับมินโฮแต่ว่าคยูฮยอนคงจะคิดผิดเพราะเพียงแค่คยูฮยอนลืมตาขึ้นก็พบกับนัยน์ตาคมที่จดจ้องตัวเองอยู่ไหนจะรอยยิ้มที่อบอุ่นที่ฉาบไปทั่วใบหน้าคมนั่นอีกละ..ไอ้ซีวอนมึงทำให้หัวใจกูเต้นแรงแต่เช้าเลยนะสัส!
“อื้อพี่พึ่งตื่นแต่ไม่เป็นไรหรอกคุยได้ ว่าแต่นี่มีคลื่นแล้วรึไงถึงโทรมาหาพี่ได้น่ะ” คยูฮยอนพูดพลางกลั้วหัวเราะและนั่นก็ทำให้มินโฮระบายยิ้มออกมาที่อย่างน้อยพี่คยูฮยอนก็ยังคงจำเรื่องราวของผมได้บ้าง
(ครับผมออกมาซื้อของกับเพื่อนน่ะ เมื่อคืนฉลองกันดึกเหรอครับพี่คยูฮยอน?) น้ำเสียงที่เจือความเป็นห่วงนั่นทำให้แทมินที่พึ่งจะเลือกของเสร็จต้องเบ้ปากและขยับปากมุบมิบล้อเลียนร่างสูง แต่กระนั้นมินโฮก็ไม่ได้สนใจหรอกทำได้เพียงแค่ชี้หน้าคาดโทษแทมินเอาไว้ก่อน แทมินหัวเราะร่วนกลับการกระทำของมินโฮแล้วทำเมินเดินไปจ่ายเงินที่เคาเตอร์
“นิดหน่อยน่ะตามประสาคนที่ไม่ได้กลับบ้านนาน..อ๊ะ!” คยูฮยอนสะดุ้งสุดตัวเมื่อซีวอนฝังหน้าลงกับซอกคอของตนพลางพ่นลมหายใจร้อนๆใส่ มือเรียวกำเสื้อเชิ้ตของซีวอนเอาไว้แน่นกลับการกระทำที่อุจอาจแต่ซีวอนไม่หยุดหรอกเพราะคยูฮยอนไม่ได้ห้ามนี่(ยักไหล่)
“แฮงค์หรือเปล่าครับพี่คยูฮยอนอย่าลืมหาน้ำอุ่นผสมมะนาวดื่มนะครับมันช่วยได้เยอะเลยนะ”
มินโฮถามต่ออย่างเป็นห่วงจนลืมได้ยินเสียงอ๊ะเมื่อกี้ของร่างโปร่งไปเลย คยูฮยอนรู้สึกเหมือนกำลังโดนรุกรานจากฝ่ามือหนาที่สอดเข้ามาใต้เสื้อ
“อะอือ..ขอบใจมากนะมินโฮพี่ขอนอนต่อนะตะ..ตั้งใจทำกิจกรรมละ” คยูฮยอนกดวางสายลงก่อนจะตวัดสายตามองซีวอนที่ตอนนี้ย้ายตัวมาขึ้นคร่อมผมเป็นที่เรียบร้อยแล้ว คือมึงไวไปไหมไอ้ซีวอนห้ะ รอยยิ้มเจ้าเล่ห์ผุดขึ้นบนริมฝีปากหยักมันมาพร้อมๆกับมือเรียวที่ทุบอั่กเข้าที่อกแกร่ง
“ไอ้ซีวอนมึงทำอะไรน่ะกูคุยกับมินโฮอยู่นะ!” คยูฮยอนแว้ดใส่พร้อมกับแถมกำปั้นหนักๆเข้าที่อกด้านซ้ายของร่างสูง ซีวอนเบ้ปากนิดกับความเจ็บก็ไอ้คยูที่รักของพวกคุณน่ะมือเบาที่ไหนกันละครับมือหนาคว้าเข้าที่มือเรียวที่หวังจะทำร้ายร่างกายเขาเป็นรอบที่สามเอาไว้
“กูก็ไม่ได้ห้ามให้มึงไม่คุยนี่มึงจะคุยก็คุยไปดิ”
“ฮึ่ยก็มึงกวนกูอะไอ้ซีวอน ปล่อยมือกูเลยนะ!”
“ไม่ปล่อย..ไอ้คยูกูถามมึงจริงๆเถอะ” ร่างสูงเว้นวรรคแล้วจ้องนัยน์ตากลมโตนิ่งคยูฮยอนเม้มปากแล้วขืนมือออกจากฝ่ามือหนายอมที่จะอยู่นิ่งเพื่อฟังคำพูดของร่างสูงที่คร่อมตนอยู่ รอยยิ้มที่ระบายอบู่บนกลีบปากหยักทำให้คยูฮยอนเผลอมองและยิ้มตามอย่างไม่รู้ตัวก่อนใจจะกระตุกวูบกับคำถามของซีวอน
“มึงรักมินโฮจริงๆน่ะเหรอ..มองตากูอย่าหลบตา!”
“คะคือกู..”
“ตอบกูมาตามที่หัวใจมึงบอกถ้ามึงรักไอ้มินโฮจริงๆกูจะไม่ทำตัวรุ่มร่ามใส่มึงอีก” แววตาและน้ำเสียงที่จริงจังของซีวอนทำให้คยูฮยอนกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่..ตอบตามที่หัวใจบอกงั้นเหรอ เขาพูดแบบนั้นได้ใช่ไหม?
“มึงไม่รู้จริงๆเหรอซีวอน..”
“อย่าย้อนถามกูคยูฮยอนขอเพียงมึงตอบตามที่หัวใจมึงบอก กูพร้อมที่จะทำตามอย่างไม่มีข้อแม้” สายตาที่เว้าวอนในคำตอบและมือหนาที่เลื่อนมาเกลี่ยปอยผมที่ปรกหน้าออกให้อย่างอ่อนโยนนั้นทำให้คยูฮยอนเม้มริมฝีปากแน่น ตอบตามที่หัวใจบอก..
“กะกู..ไม่ได้รักมินโฮ” เพียงแค่คำพูดไม่กี่คำของคยูฮยอนก็ทำให้ซีวอนยิ้มออกมาจนแก้มบุ๋มลงไป น้อยครั้งเหลือเกินที่คยูฮยอนจะเห็นรอยยิ้มแต่น่าเสียดายที่เขาต้องทำให้มันหายไปอีกครั้งเพียงเพราะคำพูดของพี่อาราที่ดังเข้ามาในโสทประสาท
เมื่อเลือดผสมกับมนุษย์รักกันมนุษย์นั้นจะสูญเสียพลังในการดำเนินชีวิตจะป่วยง่ายกว่าปกติ
“งั้นมึงคะ..”
“แล้วกูก็รักมึงไม่ได้ด้วยซีวอน..กูรักมึงไม่ได้ฮึ่ก..” คำพูดที่มาพร้อมกับหยดน้ำตาทำให้ใจของซีวอนกระตุกวูบทำไมเขาจะไม่รู้เหตุผลที่คยูฮยอนไม่ยอมคบกับเขาแต่ว่าเหตุผลพวกนั้นน่ะทำอะไรคนอย่างชเว ซีวอนไม่ได้หรอก มือหนาเอื้อมมาเช็ดหยดน้ำตาออกให้อย่างแผ่วเบาจนคนที่ได้รับความอ่อนโยนสะอื้นไห้หนักขึ้น
“ทำไมมึงถึงรักกูไม่ได้คยูฮยอนมึงบอกกูได้หรือเปล่า..ก่อนที่กูจะถลำลึกรักมึงมากกว่านี้” คยูฮยอนหยุดร้องไห้ทันทีเมื่อได้ยินคำพูดของร่างสูงตากลมที่ฉ่ำเยิ้มไปด้วยหยดน้ำตาเงยขึ้นมองร่างสูงอย่างเต็มตา ก็พบว่าซีวอนกำลังยิ้มอ่อนโยนให้ผม ให้คนที่เขาไม่สามารถอยู่ด้วยได้..
“กูบะบอกมึงไม่ได้..” ถ้าผมบอกซีวอนไปซีวอนจะต้องตายแล้วผมจะอยู่ได้อย่างไงก็ในเมื่อผมเป็นปีศาจเลือดผสมไม่ใช่มนุษย์เหมือนซีวอน คยูฮยอนก้มหน้านิ่งแล้วกำชายเสื้อของร่างสูงเอาไว้แน่นซีวอนมองการกระทำเหล่านั้นก่อนจะระบายยิ้มอย่างเอ็นดู
“มึงอย่าพึ่งตัดสัมพันธ์กูสิคยูฮยอนลองคบกูก่อนไม่ได้หรือไง?”
“ไม่ได้กูคบกับมึงสถานะก็ไม่ได้เปลี่ยนอะไรมาก อีกอย่างถ้ากูคบกับมึงมึงจะป่วยง่ายกูไม่อยากพยาบาลคนป่วย” คยูฮยอนเบือนหน้าหนีสายตาวิบวับของซีวอนที่จ้องมองมา
“งั้นก็แสดงว่ามึงอยากให้สาวสวยหมวยอึ๋มดูแลกูงั้นสิโอ๊ยตีกูมาได้นะไอ้คยู”
“ก็กูหมั่นไส้มึงจะไปให้ใครดูแลก็ไปเลยนะไม่ต้องมายุ่งกะกูเลย!” คยูฮยอนออกแรงดันร่างสูงให้ออกห่างแต่ดูเหมือนจะไม่เป็นผลเท่าไหร่เพราะซีวอนรั้งแต่จะโน้มหน้าเข้ามาใกล้จนปลายจมูกชนกัน ริมฝีปากอิ่มที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้าไหนจะความหอมที่ทวีความรุนแรงเมื่อเข้าใกล้นี่อีกละบางทีซีวอนก็ไม่ไหวจะทนนะครับ
“กูไม่ให้ใครดูแลนอกจากมึงหรอก มึงก็รู้ว่าปีๆนึงกูเคยเป็นไข้หรือป่วยที่ไหนกันถ้ากูป่วยตอนคบกับมึงละก็กูยอมเลิกเลยเอ้า นี่เทให้หมดหน้าตักแล้วนะถ้ามึงไม่ตอบตกลงกูจะปล้ำมึงเดี๋ยวนี้แหละ” ซีวอนกดริมฝีปากลงบนกลีบปากนิ่มแรงๆอย่างหมั่นเขี้ยวจนคยูฮยอนร้องครางอื้อออกมา
“มึงมันเอาแต่ใจไอ้ซีวอน!” ถึงปากจะพูดไปแบบนั้นแต่รอยยิ้มที่กระจายอยู่บนใบหน้าหวานก็เป็นคำตอบได้ดีเลยละว่าคยูฮยอนยอมโอนอ่อนไปเกินครึ่งแล้ว
“กูอยากเอามึงด้วยไอ้คยู ขอได้ปะโอ๊ยยยตีกูแล้วนะมึง” มือหนาลูบไหล่ของตัวเองที่ตอนนี้คงแดงแล้วแน่ๆเพราะว่าโดนไอ้คยูมันตีเสียหลายทีแต่มันก็คุ้มนะครับ ถ้ามันทำให้ไอ้คยูมันยิ้มได้น่ะเป็นไงละผมนี่แหละพระเอกตัวจริงเสียงจริง
“ทะลึ่งแล้วนะมึงเดี๋ยวเหอะ”
“กูก็ทำกับมึงคนเดียวนั่นแหละ..ไม่ทำกับคนอื่นหรอก” ซีวอนรีบแก้ตัวทันทีเมื่อเห็นว่าคยูฮยอนนั้นยกมือเตรียมจะฟาดเขาอีกแล้วเห็นกูยอมหน่อยแล้วเอาใหญ่เชียวนะมึงที่จริงกูก็แค่ยอมมึงเท่านั้นแหละกูไม่ได้กลัวมึงเสียหน่อย
คนอ่านอย่าเข้าใจผิดนะครับ*ขยิบตา*
“ดีมาก” แหน่ะมีการกอดอกแล้วเชิดหน้าหนีด้วยนะครับทำไมมึงทำตัวน่าได้รักขนาดนี้วะไอ้คยู
“นี่ไอ้คยูฮยอนมึงรักกูหรือเปล่า?” ไอ้คยูมันตวัดตามองผมทันทีเลยครับแถมยังทำปากมุบมิบอีกด้วย เออดีเนอะมึงพูดเองแล้วรู้เรื่องเองอยู่คนเดียวเนี่ยพูดให้กูได้ยินบ้างก็ได้นะบ้างที-__-;
“…” เงียบหยังเชิงมันไว้ก่อนครับผมต้องรอให้มันพูดบ้างเพราะผมพูดมาเยอะแล้ว
“มึงนี่..เออกะกูรักมึงพอใจรึยัง” พูดจบก็กอดอกฉับแล้วเบือนหน้าหนีผมทันทีผมละยากจะยิ้มจริงๆก็ดูท่าทางมันสิครับยิ่งกว่าเคะบางคนที่ผมรู้จักเสียอีก แล้วยังมีหน้ามาบอกอีกนะว่าตัวเองแมนอย่างนั้นแมนอย่างนี้ มือหนาเอื้อมมาขยี้ผมสีน้ำตาลอ่อนนั้นเสียจนฟูฟ่องจนได้ค้อนวงใหญ่จากคยูกลับมาอีกรอบ
“ไม่เต็มใจพูดก็ไม่ต้องพูด กูคงฝืนใจมึงมาเยอะแล้ว”
“พึ่งรู้ตัวรึไงว่าฝืนใจกูอะ อีกอย่างอะไรที่มันหลุดออกจากปากกูอะคือความจริงทั้งนั้น”
“ความจริงเรื่องอะไร?” ท่านผู้อ่านรู้ไหมครับว่าการเก๊กหน้านิ่งเนี่ยมันเมื่อยขนาดไหน แต่มันก็คุ้มนะครับกับการแกล้งไอ้คยูน่ะผมกำลังต้อนให้มันจนมุมอยู่ อยากรู้เหมือนกันว่ามันจะแถผมได้อีกนานไหมแต่ผมว่าอีกไม่นานหรอกครับเชื่อผมไหมละ(หัวเราะ)
“ความจริงที่กูรักมึงไง..เอ๊ะนี่มึงหลอกให้กูพูดอีกรอบใช่ไหมไอ้ซีวอนย๊า!!” ไม่ต้องพูดหรอกครับว่าไอ้คยูฮยอนมันหน้าแดงขนาดไหนเมื่อจับได้ว่าผมกำลังหลอกให้มันบอกรักผมอีกครั้งก็มันชื่นใจนี่ครับ ผมก็เลยอยากฟังอีกรอบ ร่างโปร่งรู้สึกว่าตัวเองเขินเหมือนตัวจะระเบิดขาเรียวยันขึ้นจากเตียงแล้ววิ่งละเตะคนที่กำลังจะก้าวมาเป็นแฟนหมาดๆทันที
“ไอ้คยูมึงเตะกูทำไมเนี่ยยยยยย” (วิ่งหนีรอบห้อง)
“ก็มึงกวนกูอะ กวนกูแต่เช้าเลย!!!” คยูฮยอนวิ่งไล่ซีวอนไปรอบห้องแต่เพราะด้วยความที่ซีวอนขายาวกว่าคยูฮยอนนิดนึงร่างโปร่งจึงตามไม่ทันเสียที ปื้นแดงๆที่ลามไปทั่วใบหน้าเพราะอาการเหนื่อยหอบทำให้ซีวอนหยุดวิ่งมือหนาโอบรั้งเข้าที่เอวบางแล้วคว้าตัวมากอดทันที
“อื้อ!!” ร่างโปร่งสะดุ้งเมื่อถูกกอดแบบไม่ทันตั้งตัวแต่กระนั้นมือเรียวก็ไม่ได้ผลักร่างสูงออกกลับกันกลับยกขึ้นกอดตอบคนตรงหน้าเอาไว้หลวมๆ ซีวอนระบายยิ้มออกมากับการกระทำที่ถึงแม้จะดูเล็กน้อยแต่มันก็ทำให้ผมมีความสุขอย่างประหลาด
“กูขอโทษ..
คยูฮยอนเป็นแฟนกันนะครับ” เสียงทุ้มต่ำกระซิบที่ข้างใบหูปลายจมูกโด่งคลอเคลียที่ข้างแก้มนิ่มก่อนจะกดมันลงไปเสียฟอดใหญ่ ตอนนี้คยูฮยอนหูเหอแดงไปหมดลามมาถึงใบหน้าด้วยซ้ำริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันอย่างเคยชินรู้สึกประหม่ากว่าตอนที่มินโฮมาขอเป็นแฟนด้วยซ้ำ
“ว่ายังไงละครับหืม?” เอ่ยถามย้ำอีกครั้งเมื่อเห็นว่าคยูฮยอนนั้นยังคงนิ่งอยู่
“อะ..อื้อเป็นแฟนกันนะชเว ซีวอน”
TBC.
เกร้ดเป็นแฟนกันแล้วฮ่าๆใครไปคอนสองวันบ้างคะเราฟินวอนคยูมากเลยT//T
เจอกันตอนหน้าค่า <3
Captain_Be
ความคิดเห็น