Chang You’re Love Chang You’re Cat ll WonKyu

ลำดับตอนที่ #8 : Chang You’re Love III

ความรักน่ะมันเป็นเรื่องดีสำหรับทุกคนสินะครับ

งั้นผมไม่ขอรู้จักความรักได้ไหม ไม่ใช่ว่าผมไม่อยากได้รัก

เพียงแค่ผมกลัวความผิดหวัง

           Chang You’re Love III

 สายน้ำอุ่นที่ราดรดตัวนั้นให้ความรู้สึกสบายแก่ร่างกายเป็นอย่างดีแต่ทว่ามันไม่ได้ส่งผลต่อความรู้สึกสบายใจเสียหน่อย คยูฮยอนถอนหายใจออกมาแผ่วเบาเอื้อมมือไปปิดน้ำที่ไหลออกมาจากฝักบัวปริมาณมากผมยืนอยู่ตรงนี้นานแล้วละครับ ยืนให้น้ำมันรดตัวแบบนี้แหละมันจะได้รู้สึกสบายขึ้นมาบ้าง

“อยากกลับบ้านชะมัด” เสียงหวานพึมพำออกมาเหลือบไปเห็นครีมอาบน้ำที่ตั้งอยู่ก็พบว่ามันเป็นกลิ่นวนิลาซึ่งเป็นกลิ่นโปรดของเขา รอยยิ้มบางเบาถูกคลี่ออกมาจากริมฝีปากอิ่มอย่างน้อยก็ยังมีเรื่องที่ทำให้เขาอารมณ์ดีได้อยู่บ้างละนะ มือเรียวบีบเนื้อครีมลงบนฝ่ามือแล้วชโลมลงบนผิวเนื้อนิ่มถูไปมาจนฟองเยอะขึ้นราวกับตัวเองนั้นเป็นมนุษย์ฟองหัวเราะคิกคักได้สักพักก็ไปเปิดน้ำเพื่อล้างตัวพึ่งคิดได้ว่าตัวเองอาบน้ำนานแล้วอาบอีกหน่อยคงเปื่อยตามน้ำแน่ๆ

เมื่อน้ำอุ่นชำระคราบฟองจนสะอาดมือเรียวเอื้อมหยิบผ้าเช็ดตัวแล้วพันส่วนล่างเอาไว้ ตากลมเบนขึ้นมองกระจกบานใหญ่สิ่งที่เผยต่อสายตาตนเองนั้นในทำให้ใบหน้าหวานซับสีระเรื่อขึ้นอย่างน่ารัก รอยแดงบนซอกคอนั้นคงเด่นมากว่านี้ถ้าใส่เสื้อผ้าแล้วมันโผล่พ้นขึ้นมา ผมไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันว่าทำไมถึงยอมให้พี่ซีวอนจอมขี้เก๊กอะไรนั้นลวนลามได้มากขนาดนี้ ทั้งๆที่ไม่ใช่คนรักกัน

คิดได้ถึงตรงนี้ใบหน้าหวานก็ดูหม่นหมองลงคยูฮยอนสะบัดหัวไล่ความคิดฟุ้งซ่านออกจากหัว พร้อมกับเดินออกมาจากห้องก็ต้องชะงักเมื่อเจอชเว ซีวอนยืนกอดอกมองมาที่เขาสายตาคมจ้องมองร่างโปร่งตรงหน้าไม่กระพริบไล่สายตาตั้งแต่หน้าผาก จมูกรั้น ริมฝีปากอิ่มที่แดงจนเชิ่ดขึ้นแบบนั้น ร่องรอยบนลำคอยังคงเด่นชัดนั้นทำให้คนมองพึงพอใจไล่สายตาต่ำลงมาก็พบกับอกขาวๆรวมไปถึงยอดอกสีชมพูอ่อน..

ทำไมชเว ซีวอนต้องกลืนน้ำลายอึกใหญ่ด้วยวะครับ!

คยูฮยอนรู้สึกว่าตัวเองนั้นกำลังโดนลวนลามทางสายตาจากคนตรงหน้าก็รีบหันหลังคว้าเสื้อคลุมที่อยู่ไม่ห่างนักมาคลุมทับไว้ แว่วได้ยินเสียงบ่น จิจ๊ะในลำคอก็ต้องนึกขำนี่ ชเว ซีวอนเป็นเอามากนะเนี่ย

“เจ้านายผมจัดห้องให้คุณแจฮีแล้วนะครับ” เสียงลูกน้องดังเข้ามาในโสทประสาททำให้ คยูฮยอนต้องหันกลับมามอง คุณแจฮีนี่เขาคงมาอยู่กับพี่ซีวอนสินะแล้วเราก็ควรจะกลับได้แล้วคงต้องพูดกับไอ้พี่ขี้เก๊ก ชเว ซีวอนเสียก่อนถ้าคุยดีๆไม่รู้เรื่องหรือไม่มีเหตุผลละก็ โจ คยูฮยอนคนนี้ก็จะหนีน่ะสิ!

“อืมรู้แล้วเดี๋ยวกูออกไป” คำหยาบคายนั้นทำให้คยูฮยอนเงยหน้ามองซีวอน ร่างสูงขยับตัวเข้ามาหาและ
คยูฮยอนก็ขยับตัวออกห่างมันเป็นปฏิกิริยาต่อความปลอดภัยของร่างกายตัวเองน่ะครับ ถ้าให้ซีวอนเข้ามาใกล้มากกว่านี้ไม่เป็นผลดีต่อตัวผมแน่ๆ

“ออกไปสิครับผมจะแต่งตัว” คำพูดคำจาที่ดูสุภาพขึ้นทำให้ซีวอนเลิกคิ้วมองและจ้องจับผิดในนัยน์ตาคู่สวยนั่น คยูฮยอนไม่ได้จ้องกลับจากที่เคยแต่กลับหมุนตัวไปยังตู้เสื้อผ้าหลังใหญ่และเปิดมันออกราวกับอยากตัดบทการสนทนาของซีวอนลงให้เร็วที่สุด ชายหนุ่มขมวดคิ้วอย่างไม่เข้าใจในการกระทำของ คยูฮยอนเท่าไรนักขายาวก้าวเดินเข้ามาหาอย่างเงียบเชียบ

“ไปแล้วสินะ..” เมื่อรอบกายมีแต่ความเงียบคยูฮยอนเลยพูดออกมาเสียงเบาแต่ซีวอนก็ได้ยินอยู่ดีนั่นแหละเพราะตอนนี้ร่างสูงย้ายตัวมายืนซ้อนแผ่นหลังบางภายใต้เสื้อคลุมเรียบร้อยแล้ว กลิ่นหอมของวนิลาบนตัวคยูฮยอนทำให้ซีวอนคลี่ยิ้มออกมาอย่างไม่ยากเย็น แบบนี้มันต้องฝากรอยไว้สักหน่อย

“อ๊ะ..” มือเรียวที่กำลังจะหยิบเสื้อผ้ามีอันต้องชะงักเมื่อกลีบปากอุ่นจัดนาบลงมายังต้นคอ ริมฝีปากหยักบดคลึงผิวเนื้ออ่อนแผ่วเบาและขบเม้มอย่างแรงเป็นการตบท้ายทำให้คยูฮยอนสะดุ้งเล็กน้อย มือเรียวกำเสื้อผ้าเอาไว้แน่นเป็นช่วงเดียวที่มือหนาสอดเข้าที่รอบเอวและออกแรงดึงรั้งให้ตัวคยูฮยอนเข้าไปแนบกับแผงอกแกร่งเป็นที่เรียบร้อย

“คยูฮยอนนายเป็นอะไรหืม บอกพี่สิครับ” ถ้อยคำที่สุภาพและอ่อนโยนของซีวอนนั้นทำให้คยูฮยอนรู้สึกแย่ เพราะคนที่ได้รับความสุภาพและอ่อนโยนแบบนี้ไม่ได้มีแค่เขาคนเดียว คยูฮยอนขืนตัวออกจากอ้อมกอดที่แข็งแรงนั้นและหันมาจ้องหน้าซีวอนโดยตรง ร่างสูงชะงักไปนิดเมื่อคยูฮยอนหันมามองเขาโดยตรงแบบนี้

ไม่อยากจะบอกเลยนะครับว่าแววตาของไอ้คยูน่ะมีแต่ความน้อยใจและตัดเพ้อเต็มไปหมด

“ออกไปได้แล้วครับผมจะแต่งตัว” คยูฮยอนยืนยันคำเดิมและหันหลังหนีซีวอนอีกครั้งแต่คราวนี้ซีวอนไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นเป็นครั้งที่สามสี่ห้าอีกแล้ว มือหนาจัดการตรึงข้อมือเรียวไว้กับตู้เสื้อผ้าบานใหญ่เมื่อกี้ผมได้ยินไอ้คยูมันร้องว่าเจ็บด้วยนะ ถ้ามึงทำตัวดีมึงจะไม่เจ็บแบบนี้หรอกไอ้คยู!

“เป็นอะไรทำไมไม่บอก? หรือว่าต้องให้ใช้กำลังก่อนหืม” ปลายจมูกโด่งซุกเข้ากับลำคอขาวกลิ่นหอมของ
วนิลาแทบจะติดกับจมูกผมมา ริมฝีปากอุ่นจัดแนบจูบลงบนลำคอเน้นย้ำรอยเดิมที่เคยทำไว้ให้มันเด่นขึ้นโดยที่คยูฮยอนได้แต่ยืนนิ่ง นิ่งจนผมต้องก้มหน้าลงไปดูก็พบว่ามันกำลังกัดปากตัวเองแน่นตามันแดงอีกสักพักมันต้องร้องไห้เชื่อผมไหมละ

แต่สาบานเถอะครับว่าผมไม่อยากเห็นน้ำตามันอีกเป็นครั้งที่สอง

“ผมอยาก…กลับบ้านฮึ่กให้ผมมาอยู่ที่นี่ทำไม..ในฐานะอะไร” เสียงหวานเอ่ยกระท่อนกระแท่นอันที่จริง
คยูฮยอนไม่ใช่คนที่จะมาขี้แยต่อหน้าคนแปลกหน้าง่ายๆแบบนี้นะ คงเป็นเพราะความอึดอัดและสับสนที่ได้รับตั้งแต่เมื่อวันจนมาถึงวันนี้ก็ยังไม่คลายความสงสัย รั้งแต่จะสงสัยมากขึ้น มากขึ้นและมากขึ้นจนสุดท้ายก็ต้องมาร้องไห้เพื่อที่จะได้ระบายออกไปบ้าง

“พี่ซีวอนชั้นไปซื้อของกับมิน..อ่าขอโทษคะ”  แจฮีที่วิ่งพรวดพราดเข้ามาเปิดประตูก็ต้องหน้าแดงทันทีก็ภาพที่เห็นน่ะมันชวนให้คิดน้อยที่ไหนละ คยูฮยอนที่อยู่ในชุดคลุมอาบน้ำที่หล่นลงมากองที่หัวไหล่ไหนจะพี่ชายตัวดีของเธอที่แทรก(?)เข้าไปอยู่ตรงกลางอีกโอ๊ยแจฮีจะเป็นลม-/////-

“เดี๋ยวพี่กับคยูฮยอนไปด้วยแจฮีออกไปรอข้างนอกก่อนนะ” ร่างสูงบอกและขยับตัวเข้ามาบังคยูฮยอนไม่ให้ตกเป็นเหยื่ออาหารตาของลูกน้องที่มายืนหน้าสลอนอยู่ที่หน้าห้อง เดี๋ยวเถอะพวกมึงงานการไม่มีทำใช่ไหมห้ะไอ้พวกนี้นี่ คยูฮยอนเม้มปากแน่นและช้อนตาขึ้นมองร่างสูงกว่า

“ได้คะ พวกนายออกไปเลยนะมายืนดูเจ้านายคุยกันนี่ใช้ได้ที่ไหน!” แจฮีหันไปแว้ดใส่คนที่มายืนออกันหน้าห้องของซีวอนและจัดการไล่ไปให้หมดจนตอนนี้เหลือแค่เพียงคยูฮยอนและซีวอนที่ยังคงอยู่ในห้อง

“ผมไม่ไปนะพี่ซีวอน..” คยูฮยอนบอกเสียงแผ่วและเบือนหน้าหนีสายตาคมที่จับจ้องเขาไม่กระพริบ

“ไม่ได้นายอยู่นี่เดี๋ยวก็ตกเป็นอาหารตาของลูกน้องชั้นอีก ไปเถอะน่าจะได้เปิดหูเปิดตาด้วย” ซีวอนพูดและลูบผมนิ่มอย่างเบามือตอนที่ผมเป็นแมวดูไอ้คยูมันจะกล้ามากกว่านี้นะครับหรือว่ามันกล้าเฉพาะกับสิ่งที่อ่อนแอกว่ามันกัน คยูฮยอนเม้มปากนิดและพยักหน้ารับไม่นึกทวงถามคำถามที่ได้เอ่ยถามไปก่อนหน้าอีก

“ที่กูให้มึงอยู่ที่นี่เพราะว่าต่อไปมึงคือคนของกู ทุกอย่างของมึงเป็นของกูรวมทั้งใจของมึงด้วย”

แม้ว่าคำพูดนั้นจะไม่ได้สุภาพอย่างที่คยูฮยอนเคยขอแต่มันก็ทำให้ใจของคยูฮยอนเต้นแรงอีกครั้ง ซีวอนเดินออกไปแล้วแต่คยูฮยอนยังคงยืนยิ้มอยู่ตรงนั้นและไม่รู้ว่าควรจะหุบยิ้มยังไง ถ้าชางมินเห็นมันต้องด่าผมแน่ๆเลยละครับเชื่อผมไหมละ เมื่อสบายใจขึ้นมากแล้วคยูฮยอนก็ตวัดสายตาไปมองเสื้อที่แขวนไว้ก่อนจะขมวดคิ้วเพราะสีของเสื้อนั้นเป็นสีที่เขาชอบ

ก็สีเขียวอ่อนกับสีน้ำเงินนั่นไงครับ

“ไอ้คยูเสร็จรึยังห้ะกล้าดียังไงให้ผู้ใหญ่รอ!!” เสียงเข้มตวาดดังออกมาจากข้างนอกทำให้คยูฮยอนสะดุ้งหยิบเสื้อโปโลสีน้ำเงินและกางเกงขายาวสีขาวมาใส่ผมยังไม่ได้หวีด้วยซ้ำ พอแต่งตัวเสร็จก็รีบวิ่งออกมาจากห้องก็เห็นว่าพี่ซีวอนนั้นยืนไม่สบอารมณ์ใบหน้าคมดูบึ้งตึงและเชิ่ด..เหมือนสไนเปอร์ไม่มีผิด

“มึงหัวเราะอะไรแต่งตัวก็นานยังจะมายืนหัวเราะอีก ไปเถอะแจฮีมินโฮ” ซีวอนหันไปบ่นใส่คนที่ชอบทำอะไรชักช้าเสียหนึ่งทีพร้อมกับคว้ามือเรียวนุ่มมาจับไว้ แจฮีมองภาพนั้นยิ้มๆต่างจากคยูฮยอนที่ทำปากมุบมิบไปตลอดทาง หญิงสาวรู้ดีว่าควรจะทำตัวยังไรเธอจึงขยับไปนั่งเบาะข้างคนขับและปล่อยให้พี่ซีวอนและคยูฮยอนนั่งด้วยกันไป

“ไหนพี่ซีวอนบอกจะพูดเพราะกะผมไงครับ?” เมื่อจัดหาที่นั่งลงตัวและคยูฮยอนก็ได้นั่งข้างซีวอนมือหนายังคงจับมือนิ่มไว้ไม่ห่างกายราวกับกลัวว่าคยูฮยอนจะหายไปอย่างนั้น ซีวอนเบ้ปากนิดกับคำถามนั้นมันคงอารมณ์ดีแล้วละครับถึงได้นั่งยิ้มแป้นใส่ผมขนาดนี้ เห็นแล้วรู้สึกหมั่นไส้แปลกๆ

“กูก็พูดแล้วไงแค่ห้านาที ถือว่ากูพูดปะละ?” ผมตอบคำถามมันออกไปกูเห็นนะไอ้คยูว่ามึงเบ้ปากใส่
อะเดี๋ยวเถอะมึง คยูฮยอนหันไปมองวิวข้างนอกแทนที่จะมานั่งเถียงกับซีวอนรอยยิ้มบางเบาปรากฏขึ้นบนริมฝีปากอิ่มเมื่อเห็นทุกอย่างดูแปลกไปจากที่เคย มันดูน่าสนใจมากขึ้นคงเป็นเพราะผมอยู่กับพี่ซีวอนละมั้ง

“พี่ซีวอนชั้นจะกลับฮ่องกงพรุ่งนี้นะคะ..พี่ไปส่งชั้นได้ไหม” แจฮีเอี้ยวตัวหันกลับมาถามใบหน้าเธอดูเศร้ายามที่ต้องกลับทั้งๆที่พึ่งจะมาอยู่ที่เกาหลีไม่กี่วัน คำพูดของแจฮีดึงความสนใจจากคยูฮยอนได้เป็นอย่างดีเด็กหนุ่มหันมามองหญิงสาวพอหันไปมองหน้าซีวอนแล้วก็รีบเบือนหน้าหนี ใบหน้าของซีวอนดูเป็นห่วงแจฮีจนเห็นได้ชัดขนาดนั้นน่ะ..คยูฮยอนไม่เห็นจะอยากดูตรงไหน

“เอาสิเดี๋ยวพี่ไปส่ง” คำพูดสุภาพถูกส่งไปให้แจฮีนั่นทำให้ใจของคยูฮยอนกระตูบวูบไปเพียงชั่ววิ เหอะคุยสุภาพกับผมนี่คงฝืนความรู้สึกตัวเองมากสินะไม่เห็นเหมือนกับแจฮีเธอไม่เคยบังคับให้ซีวอนพูดสุภาพหรืออ่อนโยนแต่ซีวอนก็ทำให้อย่างเต็มใจ ต่างจากเขาที่ต้องขอร้องและบังคับแต่ซีวอนก็ทำได้เพียงไม่นานเพราะนั่นไม่ได้มาจากใจ

“ขอบคุณคะพี่ซีวอนนี่น่ารักกับชั้นเสมอเลยน้า~” แจฮียิ้มหวานเรียกเสียงหัวเราะทุ้มต่ำของซีวอนได้อีกครั้ง มือหนาคลายออกจากการเกาะกุมแล้วยื่นไปยีผมนิ่มจนมันฟูฟ่อง หญิงสาวแยกเขี้ยวใส่พี่ชายตัวดีโทษฐานที่ทำให้ผมเธอเสียทรงแต่ก็นั่นแหละนะชเว ซีวอนเคยสนใจเรื่องพวกนี้ด้วยหรือไง

อะไรที่ยังไม่แน่นอนก็คือไม่แน่นอนแม้จะพูดออกมาแล้วถ้าไม่สำคัญ คำพูดนั่นก็จะกลายเป็นเพียงลมปาก

คยูฮยอนนั่งนิ่งเงียบไม่ได้พูดอะไรอีกตลอดทางจนกระทั่งถึงห้างสรรพสินค้าชื่อดัง ร่างโปร่งก็ยังคงเงียบมีเพียงรอยยิ้มบางเบาที่ส่งไปให้มินโฮยามถูกถามว่าไม่สบายหรือเปล่าผมน่ะสบายดีครับไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยแค่ไม่อยากพูดเท่านั้นเอง ตากลมมองร่างสูงที่ย้ายตัวไปยืนข้างแจฮีมือเรียวสวยคล้องเข้าที่แขนแกร่งแล้วลากกันไปดูโน่นนี่นั่นส่วนคยูฮยอนกับมินโฮน่ะเหรอก็แค่มองตามเท่านั้นแหละ

“คยูฮยอนมึงเอาอะไรไหม?” เสียงของซีวอนทำเอาคยูฮยอนสะดุ้งเล็กน้อยเพราะกำลังเหม่อ เด็กหนุ่มส่ายหน้าเป็นเชิงปฏิเสธแต่แล้วก็ถูกมือหนาดึงรั้งให้ไปอยู่ใกล้ เพราะจากที่คยูฮยอนยืนอยู่มันไกลเกินกว่าที่มือผมจะคว้าถึงไม่รู้ว่ามันเป็นอะไรของมันอีกเงียบมาตลอดทางเลย

คยูฮยอนยืนมองอาหารนานาชนิดที่วางเรียงกันด้วยความรู้สึกเฉยเมย เพราะตอนนี้น้ำย่อยในกระเพาะของคยูฮยอนยังไม่ทำงานเลยไม่หิว ไม่อยากกิน ไม่อยากอะไรทั้งนั้น กำลังจะหันหลังกลับเดินไปหามินโฮก็ถูกรั้งไว้อีกครั้ง ตาคมฉายแววโมโหอย่างเห็นได้ชัดไอ้คยูมันจะเดินไปหามินฮทำไมนักหนาตั้งแต่เข้าห้างมามันก็เดินกับมินโฮตลอดเดินกับกูหน่อยมันจะตายหรือไงห้ะ

“เลือกสิว่าจะกินอะไร เย็นนี้เลี้ยงมึงกับแจฮีเพราะอย่างนั้นมึงก็ต้องเลือกด้วย”

“ครับ” ตอบเพียงแค่นั้นแล้วก็หันไปหยิบพวกอาหารและผลไม้ใส่รถเข็นเพื่อที่จะให้หมดปัญหา แต่ซีวอนกลับเอาของที่คยูฮยอนเลือกไปวางที่เดิมและหยิบอันใหม่ใส่ไปแทนที่

มันคงเป็นเรื่องบังเอิญใช่ไหมครับที่พี่ซีวอนหยิบอาหารและผลไม้ที่ผมชอบทุกอย่างลงรถเข็น

หลังจากที่ซื้อของจนครบทั้งสี่คนก็พากันกลับแก๊งของซีวอนออกมาต้อนรับอย่างเคย มันทำให้คยูฮยอนสะดุ้งไปบ้างแต่เขาก็มีมารยาทมากพอที่จะยิ้มให้คนที่ออกมาทักทายเลยไม่ทันได้เห็นสีหน้าหงุดหงิดของใครบางคนยามที่เขากำลังส่งยิ้มให้พวกลูกน้อง

งานเลี้ยงถูกจัดเตรียมขึ้นทันทีเมื่ออาหารและเครื่องดื่มมาถึง คยูฮยอนที่ไม่อยากอยู่เฉยๆให้คิดฟุ้งซ่านเลยช่วยพวกลูกน้องตัวบึกใส่ผ้ากันเปื้อนสีหวานนี่ทำอาหารแม้การทำอาหารของเขาจะไม่ได้เรื่องเท่าไหร่ แต่พวกการเตรียมอาหารอย่างนี้เขาถนัดนะเพราะว่าช่วยแม่ทำบ่อยๆ ร้อนถึงซีวอนที่ต้องตามมาอยู่ด้วยเพราะกลัวว่าคยูฮยอนจะตกเป็นอาหารตาของลูกน้องตัวเอง

“นี่พี่ซีวอนทำอาหารต้องใส่ผ้ากันเปื้อนด้วยสิครับเสื้อจะได้ไม่เปื้อน”

“ไม่เอากูไม่ใส่มึงจะให้กูใส่ผ้ากันเปื้อนสีชมพูหวานแหวพวกนี้รึไงไอ้คยู!”

“แต่พี่ต้องใส่นะไม่ใส่ผมก็ไม่ให้พี่เข้ามาทำอาหารหรอก” เชื่อไหมครับหลังจากที่ไอ้คยูมันพูดจบผมได้ยินเสียงพวกลูกน้องมันแอบหัวเราะกัน เอ่อถ้ามึงหัวเราะกันดังขนาดนี้ไม่ต้องปิดปากแล้วกลั้นหัวเราะก็ได้นะหัวเราะดังๆเลยกูจะได้คิดบัญชีทีเดียว!

“แต่กูไม่อยากใส่สีหวานพวกนี้นี่หว่า กูไม่ทำก็ได้แค่เข้ามาสังเกตการณ์เฉยๆ”

“เข้ามาแล้วก็ต้องช่วยกันทำสิครับ จะได้เสร็จไวๆไง”

“นี่มึงจะเอายังไงกะกูห้ะไอ้..” เสียงของผมขาดหายไปเมื่อไอ้คยูมันถอดผ้ากันเปื้อนสีฟ้าอ่อนออก แล้วเดินมาที่ผมขาเพรียวเขย่งขึ้นเล็กน้อยก่อนจะคล้องผ้ากันเปื้อนให้ซีวอน คยูฮยอนเดินอ้อมมาข้างหลังแล้วจัดการผูกเชือกให้เรียบร้อยโดยที่ซีวอนยืนนิ่งให้ความร่วมมือเป็นอย่างดีไม่ใช่ซีวอนที่ยืนนิ่ง เหล่าลูกน้องตัวบึกบึนที่อยู่ในชุดผ้ากันเปื้อนสีชมพูหวานก็ยืนอึ้งไม่คิดว่าคยูฮยอนจะกล้าทำอะไรแบบนี้

“พี่ซีวอนเอาผ้ากันเปื้อนผมไปใส่แล้วกันครับมันไม่หวานเท่าไหร่เดี๋ยวผมใส่ของพี่เองก็ได้” เมื่อจัดการใส่ผ้ากันเปื้อนให้เรียบร้อยแล้วคยูฮยอนก็ยิ้มหวานจัดให้เสียหนึ่งที มือเรียวเอื้อมไปหยิบผ้าหันเปื้อนที่อยู่ในมือหนามาใส่และคล้องมันเข้ากับตัวกำลังจะเอี้ยวตัวไปผูกเชือกข้างหลังก็ต้องชะงักเมื่อมีมือหนาเข้ามาผูกให้

“เดี๋ยวกูผูกให้” เสียงทุ้มต่ำพูดแค่นั้นแล้วจัดการผูกเชือกข้างหลังให้เรียบร้อยคยูฮยอนอมยิ้มน้อยๆ พวกลูกน้องเองก็ไม่ต่างกันการที่คยูฮยอนเข้ามาในแก๊งมันทำให้อะไรหลายๆอย่างเปลี่ยนไปที่เห็นได้ชัดสุดเลยก็คือซีวอนหัวหน้าแก๊งคนนั้นน่ะ ไม่เคยหรอกครับที่จะเข้ามาถึงในครัวหรือไม่เคยที่จะออกไปซื้อของรวมทั้งทำอะไรที่ดูอ่อนโยนแบบนี้ด้วย

นายหญิงใหม่คนนี้..ผ่านครับ(ชูนิ้วโป้งให้)

“แล้วจะให้กูทำอะไร?” หลังจากที่ใส่ผ้ากันเปื้อนเรียบร้อยซีวอนก็ชะโงกมาดูคยูฮยอนที่กำลังล้างผักอยู่ ริมฝีปากอิ่มเม้มเข้าหากันยามที่ต้องใช้แรง(?)แล้วหันมาก็ต้องชะงัก ทำไมผู้ชายคนนี้ชอบมาอยู่ข้างหลังเขาอยู่เรื่อยเลย!

“ไปช่วยมินวูหั่นเนื้อสิครับ เรื่องผักเดี๋ยวผมจัดการเอง”

“ไม่เอากูจะช่วยมึงไอ้มินวูเนื้อสัตว์แค่นั้นมันหั่นเองได้ไม่ต้องมีใครไปช่วยหรอก”

“เรื่องผักแค่นี้ผมก็ล้างเองได้ครับ ไม่ต้องมีใครมาช่วยเหมือนกัน”

“นี่มึงย้อนกูเรอะไอ้คยู!”

“เปล่านี่ครับ งั้นตอกไข่ใส่ชามใหญ่แล้วคนให้ผมด้วยนะเดี๋ยวผมล้างผักเสร็จจะไปหา” ไอ้คยูมันสั่งครับและไม่รู้ว่าทำไมผมต้องยอมทำตาม ร่างสูงจิ๊ปากในลำคออย่างคนที่ถูกขัดใจเรียกเสียงหัวเราะเบาๆจาก
คยูฮยอนได้เป็นอย่างดีก่อนที่จะหันกลับมาล้างผักให้เสร็จเพราะมีลางสังหรณ์ว่าพี่ซีวอนน่าจะทำจานแตก..

(￣(エ)￣)

‘เพล้ง’

“เจ้านายอย่าทำชามแตกสิครับ ใบนี้ได้มาจากจีนเลยนะ” เสียงลูกน้องต่างโอดครวญเมื่อชามใบสำคัญได้ถูกคนสำคัญของแก๊งทำลาย แว่วได้ยินเสียงของซีวอนสบถว่าเดี๋ยวซื้อใหม่ก็ได้วะอะไรสักอย่าง คยูฮยอนส่ายหน้าเบาๆคิดไว้ไม่มีผิดว่าต้องมีอะไรแตกแล้วมันก็แตกจริงๆทำไมผมไม่ซื้อหวย(?)แล้วถูกบ้างนะ

คยูฮยอนเอาผักมาใส่ชามใบใหญ่เพราะต้องเอามาห่อเนื้อสัตว์แล้วเดินมานั่งข้างซีวอนที่ทำหน้าหงิกอยู่ เพราอะไรน่ะเหรอก็ลูกน้องไม่ยอมให้เข้าใกล้ไงเดี๋ยวจะทำของแตกอีกเลยอัญเชิญ(?)ให้ซีวอนมานั่งนิ่งๆจะดีกว่า คยูฮยอนอมยิ้มก่อนจะวางชามลงและเดินไปหยิบเนื้อสัตว์จากมินวูที่หั่นเสร็จเรียบร้อยแล้ว

“พี่ซีวอนคนไข่ให้ผมหน่อยสิครับเดี๋ยวผมจะหั่นผัก” เสียงนุ่มพูดแล้วตกไข่จำนวนหลายฟองลงในชามพร้อมกับยื่นตะเกียบให้ซีวอน ร่างสูงเงยหน้าขึ้นมองก่อนจะรับตะเกียบมาถือไว้ดูหน้าพี่ซีวอนสิครับเหมือนคนโดนบังคับเลยผมไม่ได้บังคับนะแค่ขอร้อง(?)ให้ช่วยเท่านั้นเอง

“คนเบาๆนะครับระวังชามจะแตก” เสียงที่เอ่ยเตือนทำให้ซีวอนหน้าหงิกลงกว่าเดิมไหนจะเสียงหัวเราะจากไอ้ลูกน้องตัวดีพวกนี้อีกละ นี่มึงเห็นหัวกูหน่อยได้ไหมกูเป็นหัวหน้าพวกมึงนะเว้ย!

“อย่าหัวเราะพี่ซีวอนสิครับครั้งแรกไม่แปลกหรอกที่จะทำพลาดทุกคนในที่นี้ผมเชื่อว่าเคยทำพลาดกันทั้งนั้น เพราะฉะนั้นอย่าหัวเราะเยาะใครแบบนี้อีกนะครับ” น้ำเสียงนั้นไม่ได้ค่อนไปทางดุเลยสักนิดแต่หน้าแปลกที่ลูกน้องของชเว ซีวอนดูสลดลงในทันตา

“ครับนายหญิง พวกเราจะไมทำอีก” หลังจากตอบรับแล้วคยูฮยอนก็ยิ้มหวานให้ก่อนจะหันมาหั่นเนื้อสัตว์โดยที่มีซีวอนคอนคนไข่อยู่ข้างๆ เจ้านายผมตาแหลมจริงๆครับที่เลือกนายหญิงคนนี้มาเขาไม่ได้ดุจนพวกผมกลัวหรือตวาดแว้ดอย่างที่ผู้หญิงคนอื่นทำแต่เขาจะให้เหตุผลและโน้มน้าวให้พวกผมเชื่อ พวกผมสัญญาเลยละครับว่าจะปกป้องเจ้านายและนายหญิงสุดชีวิต!! พูดแล้วมันหึกเหิมเพราะอย่างนั้นไปทำกับข้าวดีกว่าครับ

(￣(エ)￣)

หลังจากที่ในครัวดูวุ่นวายไปเล็กน้อยเพราะมีทั้งนายหญิงและเจ้านายเข้ามาช่วยในครัว แต่เสียงหัวเราะก็ยังคงเกิดขึ้นอยู่เสมอทำให้แจฮีต้องแอบเข้าไปดู ภาพที่เห็นทำให้เธอยิ้มโดยเฉพาะพวกลูกน้องที่อยู่ในครัวนั้นก็ยิ้มเมื่อเห็นว่านายหญิงกำลังเช็ดแก้มของเจ้านายที่เปื้อนไปด้วยไข่อย่างอ่อนโยนขนาดที่ซีวอนเสือยิ้มยากของแก๊งยังยิ้มเลยนะ

อันที่จริงเธอก็ไม่อยากแกล้งสนิทกับพี่ซีวอนหรอกแต่เพราะว่าสัมพันธ์ที่คลุมเครือของทั้งคู่มันทำให้แจฮี
ต้องยื่นมือเข้าไปช่วยสักหน่อย เป็นของขวัญแต่งงานของเธออย่างไงละคึคึ

-เย็นวันนั้น-

“ไอ้คยูเสร็จรึยัง?” ซีวอนตะโกนเรียกอยู่หน้าห้องเพราะปล่อยให้คยูฮยอนเข้ามาอาบน้ำและเปลี่ยนชุดส่วนตัวเองนั้นก็ไปอาบน้ำและเปลี่ยนชุดอีกห้อง ไม่อาบไม่ได้หรอกครับกลิ่นควันเต็มตัวผมไปหมดกำลังจะเอ่ยเรียกอีกครั้งบานประตูก็ถูกเปิดออกพร้อมคยูฮยอนอยู่ในชุดสูทกึ่งสากลสีดำและผูกหูกระต่ายสวมเดฟที่ถูกตัดแต่งมาสีดำทรงผมสีน้ำตาลนั้นถูกเซตให้เป็นทรงมากขึ้น  ใบหน้าของมันดูแดงระเรื่อหลังจากที่ถูกผมจ้องมากเกินไปไม่อยากจะยอมรับเลยครับว่าวันนี้ไอ้คยูมันน่ารักมาก

“ไปเถอะ” ซีวอนเอ่ยแค่นั้นและคว้ามือเรียวมาจับไว้เหมือนเดิมแต่คราวนี้มันต่างออกไป จากที่เคยเดินนำซีวอนกลับเดินเคียงข้างคยูฮยอนไม่มีคำพูดใดหลุดออกมาจากริมฝีปากอิ่มมีเพียงหัวใจเต้นแผ่วๆเพื่อไม่ให้มันเงียบเกินไปบรรยากาศรอบตัวของคนทั้งคู่ดูอบอุ่นอย่างประหลาดทั้งที่มี่ใครเอ่ยพูดอะไรออกมา

“เชิญครับเจ้านาย/นายหญิง” เหล่าลูกน้องต่างลุกขึ้นยืนและทำความเคารพกันทันทีคยูฮยอนยิ้มพร้อมกับเดินไปนั่งข้างซีวอนโดยที่มีแจฮีนั่งอยู่ก่อนแล้ว ใบหน้าเธอดูมีความสุขกับของกินที่มากมายพวกนี้มันทำให้ใครหลายต่อหลายคนยิ้มตามได้โดยง่าย

“วันนี้ที่จัดงานเลี้ยงขึ้นเพื่อต้อนรับคยูฮยอนและแจฮีหวังว่าพวกมึงทุกคนคงจะรู้นะว่าควรจะทำตัวยังไง?” ซีวอนว่าเสียงดุตาคมปราดมองเหล่าลูกน้องที่จ้องมองทางคยูฮยอนอย่างเปิดเผย ผมไม่ชอบเลยครับที่เห็นไอ้คยูมันโดนมองแบบนี้ถ้าจับขังห้องได้นี่ผมขังไปแล้วนะ

“รู้ครับเจ้านายพวกเราจะดูแลนายหญิงอย่างดีไม่มีการล่วงเกินเกิดขึ้นแน่นอนครับ” มินโฮเป็นคนตอบรับและคอยกำชับลูกน้องในเรื่องนี้ทำให้ซีวอนคลี่ยิ้มออกมาได้เพราะอย่างน้อยก็วางใจไปได้เปราะหนึ่ง ตาคมเสมองคยูฮยอนที่สนุกกับการคีบโน่นคีบนี่ใส่จานตัวเองก็รู้สึกหมั่นไส้แปลกๆ

“น้ำใจอะมีไหม?” เอ่ยกระซิบข้างหูนิ่มทำให้คยูฮยอนหันขวับจนปลายจมูกโด่งชนกับปลายจมูกซีวอน ทำไมมันเป็นแบบนี้ทุกทีเลยนะคยูฮยอนเม้มปากก่อนจะคีบเนื้อย่างที่ห่อผักใส่จานก็เห็นว่าซีวอนส่ายหน้าไม่ยอมกินจนคยูฮยอนเริ่มโมโห

“ผมก็คีบให้แล้วทำไมไม่กินละครับ?” คำพูดนั้นเรียกสายตาเหล่าลูกน้องได้เป็นอย่างดีแต่ว่าคยูฮยอนคงจะลืมว่าตอนนี้ตัวเองนั่งอยู่กลางห้อง รายล้อมไปด้วยมาเฟียหน้าโหดร่างบึกเมื่อเห็นว่าคยูฮยอนพูดเปิดทางขนาดนั้นรอยยิ้มเจ้าเล่ห์ก็ปรากฏขึ้นบนริมฝีปากหยักได้รูปทันที

“ก็คีบให้แล้วทำไมไม่ป้อนกูละ?” สิ้นเสียงซีวอนใบหน้าคยูฮยอนก็แดงเป็นปื้นลามไปทั่วใบหน้าขาวริมฝีปากอิ่มเม้มหากันนิดๆก่อนจะใช้ตะเกียบคีบชิ้นใหม่แล้วจ่อไปที่ริมฝีปากหยัก ซีวอนรู้สึกว่าตนเองนั้นกำลังยิ้มและมันก็เป็นอย่างนั้นจริงๆร่างสูงอ้าปากรับผักที่ห่อเนื้ออยู่เข้าไปและเคี้ยวมันอย่างอร่อยภาพนี้เรียกรอยยิ้มจากเหล่าลูกน้องได้เป็นอย่างดีแต่ไม่มีใครกล้าพูดอะไรหรอกเดี๋ยวจะโดยเจ้านายว๊ากเอามันไม่คุ้ม~

“พี่ซีวอน..กลับไปแต่งงานกะชั้นนะคะ” แจฮีพูดเสียงเบาตาคู่สวยช้อนมองร่างสูงที่ยิ้มค้างอยู่ด้วยใบหน้าติดอ้อนและดูอ่อนใจในคราเดียว ซีวอนหันมาหาแจฮีอีกครั้งและมองเธออย่างเต็มตาจ้องเข้าไปลึกในนัยน์ตาคู่สวยที่เขาเคยหลงใหลแต่ทว่ามันกลับไม่มีแววขี้เล่นเหมือนเมื่อก่อน..

“อย่าล้อเล่นกับพี่ในเรื่องแบบนี้น่าแจฮี” ซีวอนพูดพร้อมกับเหลือบมองคนข้างกายอย่างคยูฮยอนที่นั่งเงียบก้มมองจานของตัวเองไปแล้ว ทั้งห้องพากันเงียบลงเมื่อได้ยินคำพูดของแจฮีรอยยิ้มค่อยๆจางหายไปเหลือแต่ความอึดอัดที่ทิ้งไว้ คยูฮยอนกำกางเกงของตัวเองแน่นเขาไม่ชอบบรรยากาศแบบนี้เลยจะลุกไปมันก็คงดูเสียมารยาท..

“ชั้นไม่ได้ล้อเล่นนะคะแม่ของชั้นท่านเตรียมงานแต่งไว้แล้วที่ฮ่องกงเหลือแค่พาพี่กลับไปเท่านั้นงานแต่งก็จะเริ่มขึ้นในทันทีนะคะแต่งงานกับชั้นเถอะ..” แจฮีคว้ามือของซีวอนมาจับไว้ตาคู่สวยเริ่มคลอไปด้วยหยดน้ำตาเมื่อเห็นว่าซีวอนกำลังจะปฏิเสธเธอ ชายหนุ่มมีท่าทีอึกอักอย่างเห็นได้ชัดตอนนี้เขาไม่ได้รักแจฮีแล้วที่ยังคุยได้ถึงทุกวันนี้เพราะความสัมพันธ์แบบพี่น้องทั้งนั้นไม่ใช่คนรัก

คยูฮยอนรู้สึกว่าตัวเองกำลังหายใจไม่ทั่วท้องนี่ผมมาอยู่ในห้องนี้ทำไม ตอนนี้ผมควรจะอยู่บ้านนอนเล่นเกมส์หรือไม่ก็นั่งแหย่ไมเดนกะสไนเปอร์..ผมมาทำอะไรที่นี้ ผมยอมรับว่าตัวเองหลงระเริงกับตำแหน่ง
‘นายหญิง’ ที่เหล่าลูกน้องของพี่ซีวอนใช้เรียกผมแต่ในความจริงแล้วคนที่จะมาเป็นนายหญิงก็คือแจฮี

…ไม่ใช่ผม

‘เพล้ง!!’  เสียงแก้วที่หล่นลงกับพื้นจนแตกละเอียดเรียกความสนใจจากคนทั้งห้องได้เป็นอย่างดี คยูฮยอนหน้าซีดมากกว่าเดิมที่เห็นว่าคนทั้งห้องกำลังจ้องมาที่ตัวเองอยู่หัวทุยโค้งให้คนรอบห้องที่เป็นคนทำแก้วแตกและกำลังจะก้มเก็บก็ถูกฝ่ามือหนารั้งไว้

“ไม่ต้องเดี๋ยวมันบาดมือ มินวูจัดการด้วยละ” ซีวอนหันไปสั่งลูกน้องคนสนิทอีกรายก่อนจะกระชับมือที่เย็นเชียบของคยูฮยอนเอาไว้ พี่ซีวอนจะรั้งเขาไว้ทำไมเขาน่าจะเป็นคนเก็บเศษแก้วและออกไปจากห้องจะได้พ้นความอึดอัดเสียที

“พี่ซีวอนคะ..” แจฮีเรียกเสียงแผ่วหยดน้ำตาร่วงเผาะจากตาคู่สวยยิ่งทำให้คยูฮยอนตกใจ..ตกใจที่แจฮีร้องไห้ต่อหน้าลูกน้องซีวอนและต่อหน้าเขาแบบนี้แสดงว่าคุณแจฮีเธอรักพี่ซีวอนมากจริงๆสินะ น่าอิจฉาชะมัด.. ซีวอนหันมามองคยูฮยอนที่ก้มหน้าจนคางแทบชิดอกแล้วอยากจะถอนหายใจออกมาให้ดังๆไอ้คยูที่มันอวดเก่งคนเก่าหายไปไหนแล้วละครับให้ตายสิอย่างนี้ผมควรจะต้องจัดการให้มันจบๆสักที

“พี่ขอโทษนะแจฮีเรื่องของพี่กะเรามันจบไปนานแล้ว และพี่ก็ไม่คิดจะรื้อฟื้นมันอีกพี่จำได้นะว่าพี่บอกเราไปแล้วเมื่อวานนี้”

“แล้วพี่รักใครละคะ..ถ้าไม่ใช่ชั้น” แจฮีเม้มปากแน่นหยดน้ำตาไหลอาบแก้มขาว คยูฮยอนหันมามองซีวอนทันทีที่พูดจบประโยคนั้นไม่รู้ว่าเมื่อวานพี่ซีวอนคุยเรื่องอะไรกับคุณแจฮีแต่ผมไม่อยากถามนี่ครับ ร่างโปร่งเบือนหน้าหนีสายตาของร่างสูงที่หันมามองจนทำให้ซีวอนรู้สึกหมั่นไส้เล็กๆแต่ก็นะไว้คิดบัญชีรวบยอดทีเดียว

เหล่าลูกน้องนั่งกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่กับบรรยากาศที่มาคุเหลือเกินอยากจะยกมือขึ้นปาดเหงื่อแต่ก็ไม่กล้า คุณแจฮีเธอเป็นคนที่นิสัยดีไม่ขี้วีนโวยวายเหมือนคนที่เจ้านายเคยคั่ว ส่วนนายหญิงนั้นเป็นคนน่ารักมากๆเลยครับไม่ใช้คำพูดหยาบคายกับพวกเราแถมยังพูดให้เราคิดได้แทนการที่จะตวาด(เหมือนที่เจ้านายชอบทำ นี่มึงนินทากูเหรอ! : ซีวอน ) ที่สำคัญนายหญิงไม่ถือตัวด้วยซ้ำต่างจากคุณแจฮีที่ยังไม่ค่อยกล้าเข้ามาคลุกคลีกับพวกผม ก็พวกผมมันหน้าโหดนี่ครับตัวก็ใหญ่ด้วยพวกผู้หญิงคงจะกลัวกัน

อย่าหาว่าพวกผมลำเอียงเลยครับแต่พวกผมเชียร์นายหญิงคนใหม่สุดใจขาดดิ้น!!

“พี่รัก..พวกมึงออกไปข้างนอกให้หมดเลย!!” ชเว ซีวอนหันมาตวาดใส่พวกลูกน้องที่นั่งฟังกันหน้าสลอน ได้ยินมันบ่นเสียดายที่ไม่เห็นฉากเด็ด กูรู้ว่ายังไงพวกมึงก็ต้องแอบฟังกันอยู่ดีไอ้พวกนี้นี่สงสัยต้องให้มินโฮไปคอยกันให้ซะแล้ว ร่างสูงหันไปหามินโฮซึ่งเจ้าตัวก็พยักหน้ารับรู้และเป็นคนไล่พวกลูกน้องให้ออกไปจนหมด

“ผมก็ควรจะออกไปด้วย..ขอตัวนะครับ” คยูฮยอนหันมาหาซีวอนและพยายามจะขืนมือออกแต่ก็ต้องถูกสายตาคมดุที่ตวัดมองมา ทำให้คยูฮยอนต้องนั่งลงที่เดิมทั้งๆที่อยากจะออกไปข้างนอกกใจจะขาดทำไมผมต้องมาฟังฉากบอกรักอะไรแบบนี้ด้วยนะ

“ว่าไงละคะพี่ซีวอน…” แจฮีเร่งเร้ามือเรียวจับที่ท่อนแขนของร่างสูงเอาไว้ ซีวอนถอนหายใจหนักๆก่อนจะยอมพูดออกมา

TBC.

ตัดฉับ.. #หลบของมีดคมทุกชนิด

คยูฮยอนน่ารักเนอะตอนนี้ เราชอบตอนที่ช่วยกันทำอาหารในครัวแต่งไปยิ้มไป *เพ้อ*

ปล. อย่าพึ่งเดาออกหมดนะคะเดี๋ยวเราไม่มีฟิคแต่งฮ่าๆ

Captain_Be

❀ Supercell