Chang You’re Love Chang You’re Cat ll WonKyu

ลำดับตอนที่ #7 : Chang You’re Love II

สิ่งที่ผมอยากได้น่ะมีไม่กี่อย่างหรอกครับ

และหนึ่งในนั้นก็คือมึง โจ คยูฮยอน

Chang You’re Love II

ประตูเนื้อดีตรงหน้าสร้างความคุ้นเคยให้เจ้าของร่างสูงเป็นอย่างดี มือหนาไม่ได้กดกริ่งหน้าบ้านอย่างที่ควรจะเป็นเพราะตอนนี้ร่างสูงๆของชเว ซีวอนเปิดประตูเข้ามาในบ้านของตระกูลโจอย่างถือวิสาสะ ภายในบ้านดูเงียบอย่างน่าประหลาดตาคมหันไปมองรอบๆบ้านก็ต้องจุดยิ้มขึ้นมาอย่างห้ามไม่อยู่เมื่อเห็นว่าคยูฮยอนกำลังจะลงไปเกลือกกลิ้งพร้อมเจ้าสไนเปอร์และไมเดนที่เล่นกันอยู่ในสวนหลังบ้าน

เลี้ยงแมวมากไปเลยซึมซับนิสัยแมวมารึไงไอ้คยูเอ้ย!

“ตายแล้ว..คุณเข้ามาได้ยังไงคะ?” เสียงนุ่มแบบนี้ทำให้ซีวอนหันมามอง ชายหนุ่มคลี่ยิ้มให้ฮันนาและโค้งให้อย่างนอบน้อมเพราะตอนที่เขาอยู่ในร่างของสไนเปอร์ แม่เจ้าคยูก็ดูแลเขาดีที่เดียวเลยละฮันนามองคนที่สูงกว่าตัวเองอยู่หลายสิบเซ็นด้วยความประหลาดใจแต่แววตาแบบนั้นมันคุ้นมาก คุ้นอย่างบอกไม่ถูก

“ผมขอโทษนะครับที่ถือวิสาสะเปิดประตูเข้ามา ผมชื่อชเว ซีวอนมาหาไอ้..เอ่อคยูฮยอนน่ะครับ” ซีวอนพูดเสียงเรียบใบหน้าติดยิ้มเพียงเล็กน้อยเพื่อไม่ให้คนตรงหน้ากลัวมากเกินไป หล่อนจ้องมองคนตรงหน้าอีกครั้ง มือเรียวสวยเอื้อมมาแตะเข้าที่แก้มสากแล้วจึงคลี่ยิ้มออกมา

“เหมือนสไนเปอร์แสนหยิ่งตัวนั้นเลย..สวัสดีจ๊ะน้าชื่อฮันนาเป็นแม่ของคยูฮยอนนะตอนนี้คยูฮยอนอยู่ในสวนหลังบ้านกับพวกลูกแมวน่ะ” ฮันนายิ้มหวานทันทีเมื่อนึกออกชายหนุ่มสะดุ้งไปเล็กน้อยกับการสัมผัสกระชั้นชิดแบบนี้เขาคงลืมไปว่าตระกูลนี้ชอบทำให้ตกใจ(ไม่เชื่อลองไปดูพาทก่อนๆสิครับ)

“ขอบคุณครับ” ซีวอนนึกแปลกใจเหมือนกันว่าบ้านนี้ไม่ดูข่าวสารกันบ้างหรือไงถึงไม่ตกใจเวลาเห็นมาฟียข้ามชาติแบบเขาแต่ผมก็ลืมนึกไปอีกนั้นแหละครับว่าบ้านนี้มันพิเศษกว่าบ้านหลังอื่นหึ ขายาวเดินออกมาที่สวนหลังบ้านด้วยความคุ้นเคยเลื่อนมือไปเปิดกระจกกั้นออกก็พบกับคยูฮยอนที่หัวเราะเอิ๊กอ๊ากอยู่กับพวกสไนเปอร์และไมเดน

เออกูพึ่งรู้ว่ามึงกลายพันธุ์เป็นแมวได้ด้วยเหมือนกัน

“เมี๊ยววว” เพราะเสียงของไมเดนที่ร้องขึ้นมาและมองไปที่ประตูเลยทำให้คยูฮยอนหันมามอง ตากลมเบิกกว้างอย่างตกใจเมื่อเห็นชายแปลกหน้าเข้ามาหาถึงในสวนหลังบ้านแบบนี้ มือเรียวชี้โบ้ยชี้เบ๊ไปมากลางอากาศคล้ายคนที่หาคำพูดของตัวเองไม่เจอและนั่นมันทำให้ซีวอนนึกขำ

“นะนายเข้ามาได้ยังไง!!” เหมือนจะพึ่งได้สติว่าควรถามออกไปก็เมื่อไอ้แขกแปลกหน้านี่หัวเราะเยาะเขา

“เดินเข้ามาทางประตู มึงต้องไปกับกูโจ คยูฮยอน” คำพูดจาที่หยาบคายกระทบหูบางของคยูฮยอนซึ่งคยูฮยอนรับไม่ได้อย่างที่สุดเมื่อคนแปลกหน้ามาพูดหยาบใส่ งั้นเขาก็ขอไม่สุภาพใส่แล้วกันเหอะ มือเรียวยกขึ้นเท้าเอวและจ้องหน้าซีวอนอย่างหาเรื่องที่สุดแบ็คอัพของคยูฮยอนก็คือแมวที่แสนแบ๊วสองตัว..

(￣(エ)￣)

“กูไม่ไปไหนกับมึงทั้งนั้นแหละ ออกไปจากบ้านกูเลยไปไอ้อ๊ะ!” คำพูดที่แสนหยาบคายนั้นชะงักลงเมื่อชายหนุ่มร่างสูงปริศนาที่จู่ๆมาบอกว่าจะพาตัวไปโน้มหน้าลงมาหาชนิดที่ว่าใกล้ยิ่งกว่ากล้องไฮเดฟ! ตาคมกริบจ้องมองตากลมๆที่มองมาทางเขาด้วยท่าทางที่ตลกเป็นบ้า ซีวอนนึกไม่ชอบใจที่คยูฮยอนพูดหยาบใส่ตัวเองมือหนาจับคางเรียวไว้ให้เชิดมากขึ้นจนริมฝีปากห่างกันไม่ถึงสามเซ็น

ตากลมจ้องกลับคนตัวสูงตรงหน้าอย่างไม่ลดละไม่ลืมเขินไปชั่วขณะ แวบหนึ่งของความคิดนึกย้อนไปถึงตอนที่อาบน้ำให้สไนเปอร์และมีภาพผู้ชายตัวสูงซ้อนทับตัวสไนเปอร์ซึ่งผู้ชายคนนั้นก็มายืนจ้องตาประสานตากับเขาอยู่นี่ไง คิดได้ดังนั้นปื้นแดงก็ลามไปทั่วใบหน้าขาวจนคนมองนึกถูกใจและเผลอกดจมูกโด่งลงบนแก้มนิ่มเสียฟอดใหญ่

“อ๊ะนี่นายลวนลามชั้นเหรอ!” คำสุภาพกลับมาอีกครั้งมือเรียวยกขึ้นกุมแก้มข้างที่โดนหอมเอาไว้แน่น

“ไม่ได้ลวนลามที่บ้านเรียกทักทายกูชื่อชเว ซีวอน มึงต้องไปกับกูเพราะกูจะไม่ปล่อยให้มึงห่างสายตาอีก”

“มะไม่ไปชั้นมีแม่ที่ต้องดูแลนะไหนจะพวกสไนเปอร์กับไมเดนนี่อีกแล้วเรื่องอะไรที่ชั้นต้องไปกับนาย!”

“เพราะกูสัญญาไว้แล้วไงว่ากูจะไม่ทิ้งมึงไปไหน เพราะอย่างนั้นมึงต้องไปกะกูอย่าพูดมาก” เสียงทุ้มต่ำพูดราวกับมันเป็นเรื่องปกติแต่กับคยูฮยอนมันไม่ปกติเลยสักนิด ก้อนเนื้อที่คยูฮยอนเรียกว่าหัวใจเอาแต่เต้นแรงจนเขานึกรำคาญ มือหนาคว้ามือเรียวมาจับไว้แน่นและพาเดินออกมาหาฮันนาที่จัดโต๊ะอาหารอยู่

“อ้าวจะไปไหนกันละจ๊ะแม่ทำอาหารไว้ให้ทานด้วยกันก่อนสิ” ฮันนาพูดพร้อมรอยยิ้มจนซีวอนยิ้มตาม มือหนาคลายแรงที่จับอยู่ออกแต่ก็ไม่ได้ปล่อยไปซึ่งคยูฮยอนก็ไม่ขัดขืน คงเพราะสมองกำลังประมวลผลอยู่ละมั้งเลยลืมขัดขืน? ร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งที่เก้าอี้และรั้งคยูฮยอนให้มานั่งข้างกัน

“คุณแม่ครับผมขอพาคยูฮยอนไปฮ่องกงแล้วเปิดเทอมจะพามาส่งระหว่างนั้น มินโฮน้องชายผมจะแวะมาหาและคุยเป็นเพื่อนคุณแม่ทุกวัน คุณแม่อนุญาตนะครับ” ซีวอนพูดพร้อมรอยยิ้มอ้อน(!?)เพราะชาย หนุ่มรู้ดีว่าแม่ของคยูฮยอนนั้นชอบคนอ้อนยิ่งพูดดีๆแบบนี้แล้วด้วยขอลูกชายคุณแม่แกก็ยกให้ผมเชื่อไหมละครับ

“เฮ้ยใครบอกว่าชั้นจะไปกะนาย!! / อนุญาตจ๊ะไปสิคยูฮยอนได้ไปเที่ยวด้วยอยู่บ้านก็เล่นแต่เกมส์ไปโน่นจะได้หัดภาษาด้วยฝากคยูฮยอนด้วยนะซีวอน” ไม่ทันที่คยูฮยอนจะเถียงจบประโยคดีแม่คยูฮยอนก็แทรกขึ้นมาหล่อนดูใจดีมากเสียจนซีวอนนึกกลัว กลัวว่าจะถูกหลอกน่ะสิ

“ขอบคุณมากครับคุณแม่” ซีวอนยิ้มและกระชับมือเรียวไว้จนมือนั้นชื้นเหงื่อแต่ซีวอนก็ไม่นึกจะอยากปล่อยมัน ฮันนามองคยูฮยอนที่กระฟัดกระเฟียดรู้ดีว่าคยูฮยอนชอบไปเที่ยวต่างประเทศมากขนาดไหนตอนที่คุณพ่อของคยูฮยอนยังอยู่เรียกได้ว่าไปต่างประเทศกันทุกเดือนด้วยซ้ำแต่นี่มีคนอาสาพาคยูฮยอนไปแล้ว เขาก็เลยไม่อยากขัด

ส่วนซีวอนน่ะเขาไว้ใจได้ดูจากแววตาก็รู้แล้วว่ารักคยูฮยอนแววตาของซีวอนเหมือนสไนเปอร์แสนหยิ่งตัวนั้นที่เอาตัวมาบังคยูฮยอนไว้ตอนโดนรถชน เหมือนมากเสียจนคิดว่าเป็นคนๆเดียวกันหรือบางทีอาจจะใช่ก็ได้ อะไรที่เป็นความสุขของลูกน่ะคนเป็นแม่ย่อมยอมได้เสมออยู่แล้ว

“ไม่เอาไม่ไปไม่ว่ายังไงชั้นก็ไม่ไปไหนทั้งนั้น!” คยูฮยอนนั่งหน้ามุ่ยคนตรงหน้านี่รู้จักเขาดีแค่ไหนเชียวมาถึงก็บอกว่าจะพาเขาไปฮ่องกงจะพาเขาไปขายหรือเปล่าก็ไม่รู้และที่เขาไม่เข้าใจมากที่สุดก็คือทำไมแม่ยอมให้ไอ้ชเวอะไรนี่พาเขาไปฮ่องกง คยูฮยอนไม่เข้าใจจจจจจจจ

“ต้องไปแม่ มึงอนุญาตแล้ว..ขอตัวนะครับคุณแม่” ชเว ซีวอนช่างเป็นคนสองบุคลิกที่น่ากลัวเสียจริงกับผมละพูดหยาบคายใส่แต่กับแม่ผมละพูดอ้อนตางี้ยิ้มหวานเชียวนะไอ้ชเว ซีวอน!! เพราะคยูฮยอนมัวแต่หงุดหงิดอยู่ในใจเลยไม่ได้สังเกตว่าตอนนี้ตัวเองอยู่ในสภาพไหน ร่างสูงโค้งให้กับแม่คยูฮยอนอีกครั้งเพื่อเป็นการขออนุญาตที่จะกระทำการล้วงเกินลูกชาย(!?)มือหนาจับคยูฮยอนขึ้นพาดบ่าและกระชับตัวเอา

“เฮ้ย!!!! แม่ช่วยผมด้วยไอ้บ้านี่มันจะลักพาตัวผมสไนเปอร์ช่วยชั้นด้วยสิ!!!!” คยูฮยอนแหกปากร้องทันทีมือเรียวทุบอั่กเข้าที่ช่วงท้องแกร่ง ซีวอนหันไปยิ้มให้สไนเปอร์อย่างรู้กันเพราะสไนเปอร์มันไม่เข้ามาขวางเขาหรอก ดูเหมือนการพยายามของคยูฮยอนจะไร้ผลเพราะทั้งสไนเปอร์และฮันนาต่างหัวเราะคิกคักใบหน้าเปื้อนยิ้ม นี่ไม่ห่วงผมกันบ้างรึไงผมกำลังจะถูกไอ้ซีวอนนี่พาไปขาย(!?)นะ!!

“ไม่ได้พาไปขายหยุดโวยวายได้แล้วโจ คยูฮยอน!” ซีวอนตวาดเพราะความหงุดหงิดไม่รู้ว่าคยูฮยอนจะดิ้นอะไรหนักหนาทีเมื่อก่อนตอนเป็นแมวกูหนีมึงแทบตายมึงก็ตามกูอยู่นั้นแหละพอกูเป็นคนละไม่อยากอยู่ใกล้กู มึงจะเอายังไงห๊ะไอ้คยู! คยูฮยอนหุบปากลงฉับทันทีที่ได้ยินเสียงตวาดริมฝีปากอิ่มเม้มหากันแน่น

ซีวอนวางคยูฮยอนลงบนเบาะพร้อมกับคาดโทษว่าถ้าหนีออกไปจะจับปล้ำโชว์ทุกคนดูมันสิครับขู่ผมสารพัดเลยคิดว่าใหญ่นักรึไงห๊ะไอ้ขี้เก๊กเอ้ย! ร่างสูงเดินอ้อมมานั่งฝั่งคนขับมือหนากระชับมือเรียวไว้แน่นไม่ให้หลุดจากการเกาะกุมแล้วออกรถมา ตลอดทางคยูฮยอนได้แต่นั่งบ่นมุบมิบสาปแช่งคนขับตลอดเวลาแต่ซีวอนไม่สนใจหรอกเขาเป็นพวกหนังเหนียวจะตายไป

“นี่นายจะพาชั้นไปไหนกันแน่” ริมฝีปากอิ่มเชิดขึ้นแล้วหันมามองหน้าซีวอน คิ้วหนาเลิกสูงขึ้นราวกับไม่ชอบใจในสรรพนามที่แทนตัวเองของคยูฮยอน ซีวอนจอดรถเข้าที่หน้าบ้านสไตล์เกาหลีโบราณลูกน้องนับสิบคนเข้ามาต่อแถวทั้งสองฝั่งเพื่อรอทำความเคารพซีวอน สิ่งแบบนี้ทำให้คยูฮยอนเบิกตากว้างอย่างตกใจ

นี่ผมมาอยู่ในดงมาเฟียใช่ไหมครับ..พระเจ้าช่วยลูกช้างด้วย

“กูเป็นพี่มึงอายุห่างจากมึงตั้งสี่ปีเพราะฉะนั้นให้ความเคารพกูด้วยไอ้คยู” ร่างสูงโน้มหน้ามาหาตาคมจ้องมองไปยังริมฝีปากอิ่มที่เชิดรั้นขึ้นน่าจับจูบจริงๆเลยให้ตายสิ คยูฮยอนผวาถอยกรูไปติดฝั่งกระจกแล้วยกมือกั้นริมฝีปากของซีวอนเอาไว้ด้วยแรงทั้งหมดที่มี

“ไม่พูดไม่เรียกทั้งนะ..อ๊ะ!!” ริมฝีปากอิ่มโดนครอบครองจากริมฝีปากหยักแต่พิษสงร้ายกาจทันที ข้อมือเรียวถูกมือหนาจับไว้แน่นริมฝีปากหนาบดเบียดเข้าหาจนแนบแน่น คยูฮยอนเบิกตากว้างอีกครั้งมือเรียวพยายามขืนออกจากการเกาะกุม ริมฝีปากอิ่มอ้าออกหมายจะพ่นคำด่ากลับชะงักเมื่อลิ้นหนารุกรานเข้ามาในโพรงปากเล็กดูดดึง รัดรึงจนเกิดเสียงน่าอายแต่ตอนนี้ซีวอนไม่สนอะไรนอกจากร่างขาวๆตรงหน้า

“อะอือ..” กลิ่นหอมอ่อนจากตัวคยูฮยอนกระตุ้นอารมณ์อยากของซีวอนอย่างปัจจุบันทันด่วน ลิ้นเล็กไร้พิษสงได้แต่นอนรอลิ้นหนาเข้ามาฉกความหวานได้อย่างเต็มที่ มือหนาละออกมาจากข้อมือเรียวและไล้ต่ำลงมายังสาบเสื้อลากขึ้นผ่านลำตัวเนียนละเอียดอย่างเบามือ เสียงครางแผ่วจากริมฝีปากอิ่มมันทำให้ซีวอนยิ้มอย่างพึงพอใจมือเรียวที่เป็นอิสระก็ยกขึ้นคล้องคอร่างหนาเอาไว้เพื่อพยุงตัว

ซีวอนคงไม่รู้ว่าตัวเองอยู่ในรถ

ซีวอนคงไม่รู้ว่าตอนนี้ลูกน้องนับสิบกำลังมองเขาและคยูฮยอนอยู่

ซีวอนคงลืมตัวเพราะตอนนี้มือหนากำลังเลิกเสื้อตัวบางขึ้นจนเห็นหน้าท้องขาวๆของคยูฮยอน..

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’  ราวกับเสียงสวรรค์ช่วยชีวิตคยูฮยอน(?)ดังขึ้นริมฝีปากหนาละออกจากซอกคอขาวที่แวะมาสูดดมความหอมอยู่เมื่อกี้ มือหนายอมละออกมาจากผิวเนียนลื่นมา ตวัดสายตามองขึ้นไปก็พบว่า
คยูฮยอนกำลังหอบหน้าแดงตัวแดงดูแล้วน่ารักสัสๆ! เลื่อนสายตาขึ้นไปอีกนิดก็พบมินโฮยืนหน้าแดงนิดๆ
ซีวอนมองมินโฮด้วยความแปลกใจว่าหน้าแดงทำไม แต่พอหันไปมองรอบๆว่าลูกน้องนับสิบกำลังจ้องมองมาที่คยูฮยอนและเขาอย่างเปิดเผยไหนจะสายตาหื่นกามที่ส่งมาให้คยูฮยอนอีกเดี๋ยวเถอะพวกมึง!!

มือหนากระชับเสื้อตัวบางของคยูฮยอนให้เข้าที เมื่อกี้กูเห็นนะว่าใครมองไอ้คยูไหนจะเสียงโอดครวญเสียดายอีก พวกมึงนี่ไม่รู้จักที่ต่ำที่สูงจริงๆเดี๋ยวรอกูก่อน! ซีวอนมองคยูฮยอนด้วยแววตาที่ขุ่นเคืองไม่หายนั้นก็ทำให้คยูฮยอนงงแต่พอเห็นสายตานับสิบที่มองมาที่ตัวเองอย่างหื่นกามก็ก้มหน้างุดทันที โคตรอายเลยเถอะครับซีวอนเดินลงมาจากรถและสาดสายตาใส่พวกลูกน้องที่ไม่รู้จักเก็บอาการไปหนึ่งรอบ

“ลงมาได้แล้ว” ซีวอนพูดเสียงเรียบและยื่นมือไปหาคยูฮยอน ซึ่งคยูฮยอนเองก็ยอมแต่โดยดีมือเรียววางทับลงไปที่ฝ่ามือหนาซีวอนออกแรงกระชับเล็กน้อยและเดินผ่านลูกน้องที่มารอรับและโค้งให้นับสิ

“สวัสดีครับเจ้านาย/นายหญิง!!” เสียงดังฟังชัดและพร้อมเพรียงแต่ประโยคท้ายนั่นทำเอาหน้าของคยูฮยอนร้อนอย่างไม่มีเหตุผล ได้ยินเสียงไอ้ขี้เก๊กหันไปสั่งลูกน้องที่ชื่อมินโฮอะไรสักอย่างว่าให้เรียกลูกน้องมาประชุมกันนี่ผมไม่ได้สสระเอือกอไก่นะครับเพียงแต่ว่าหูมันได้ยินเองก็เท่านั้นแฮ่ๆ

ซีวอนพาคยูฮยอนเข้ามานั่งตรงด้านหน้า อืม..อาจจะเรียกว่าเป็นที่นั่งของพวกหัวหน้าแก๊งหรืออะไรทำนองนั้นแต่ว่าทำไมต้องให้ผมมานั่งข้างมันด้วยนี่คือสิ่งที่ผมไม่เข้าใจเอาเสียเลยให้ตายสิ พอจะขยับตัวหรือลุกหนีแขนมันก็ดึงรั้งผมเอาไว้ผมอ่านสายตามันออกนะมันขู่ผมทางสายตาอะว่าถ้าผมลุกผมได้เจอดีแน่ โจ คยูฮยอนซะอย่างไม่มีทางกลัวไอ้ชเว ซีวอขี้เก๊กอะไรนี่หรอกอะอะกลัวนิดเดียวก็ได้ นิดเดียวจริงๆนะ!

(￣(エ)￣)

คยูฮยอนยอมนั่งนิ่งๆข้างซีวอนโดยที่มือหนายังไม่ละจากการเกาะกุมไปไหน ริมฝีปากหยักคลี่ยิ้มออกมาบางเบาแต่เพียงชั่วครู่มันก็หายไปเมื่อลูกน้องนับสิบยี่สิบคนเดินเข้ามาในห้อง ซีวอนรู้สึกได้ว่าคยูฮยอนกำลังกลัว สังเกตได้จากการที่สะดุ้งเมื่อกี้เมื่อลูกน้องหน้าโหดของเขาเข้ามาและจ้องคยูฮยอนอย่างสงสัยนั้นแหละแต่ว่าพวกมึงกล้าดียังไงมาจ้องคนของกูห้ะ

“เข้ามาแล้วก็นั่งที่อย่าพูดอะไรถ้ากูยังไม่สั่งให้พูด”  ซีวอนสั่งเสียงเรียบใบหน้าคมติดแววเย็นชานั้นทำให้ลูกน้องต่างเข้าไปนั่งประจำที่ของตัวเอง คยูฮยอนกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่เมื่อเห็นลูกน้องของซีวอนจ้องมองมาที่ตนอย่างเปิดเผย ผมไม่ชอบสายตาพวกนี้เลยจริงๆไม่รู้ตัวด้วยซ้ำว่าเผลอออกแรงบีบที่มือมากไปจนทำให้ซีวอนหันมามอง

“ที่นี่จะไม่มีใครทำร้ายมึงโจ คยูฮยอน” ซีวอนพูดแบบนั้นและน่าแปลกที่คยูฮยอนคลายความกังวลลงไปได้เยอะ ตากลมมองเสี้ยวหน้าของซีวอนที่รู้สึกว่าคล้าย สไนเปอร์แสนหยิ่งตัวนั้นที่เขาชอบแกล้ง ร่างสูงหันไปมองทุกคนในห้องกวาดตามองช้าๆจนลูกน้องต่างเสียวสันหลังวาบ

“โจ คยูฮยอนคือคนของกูชเว ซีวอนห้ามใครหน้าไหนยุ่งทั้งนั้นและจำไว้ว่าคยูฮยอนคือคนสำคัญเทียบเท่ากูเพราะงั้นดูแลคยูฮยอนให้ดีเข้าใจไหม?!” ซีวอนพูดตาคมจ้องมองคนบางคนที่จ้องคยูฮยอนอย่างหื่นกระหายไอ้พวกนี้ไม่เห็นโลงศพไม่หลั่งน้ำตาสินะ

“เมียเจ้านายเหรอครับ อย่างนี้เราต้องจัดการเลี้ยงฉลองต้อนรับนายหญิงใหม่สิจริงไหมพวกเรา!!” เสียงของชายหน้าโฉดดังขึ้นและเหล่าลูกน้องที่เหลือต่างก็เฮลั่นกับคำชวนนั้น คยูฮยอนไม่รู้หรอกว่าชื่ออะไร แต่เมื่อกี้มันพูดว่าอะไรนะเขาน่ะเหรอเมียไอ้ขี้เก๊กนี่ไม่มีทางซะหรอกเชอะ! ซีวอนยิ้มพอใจกับคำถามนั้นและยิ่งเมื่อหันไปเห็นคยูฮยอนกำลังเชิดหน้าหนีก็ยิ่งทำให้เขาอยากหัวเราะมากขึ้น

“เออมีแน่พรุ่งนี้เย็นจัดงานได้เลยเอาแค่แก๊งเราก็พอ มินโฮจัดการเรื่องนี้ให้ด้วยละ” ซีวอนหันมาบอกมินโฮที่ยิ้มรับอยู่ไม่ไกลร่างสูงยันตัวลุกขึ้นเป็นผลให้คยูฮยอนต้องลุกตาม รู้ดีว่าคยูฮยอนคงจะถามอีกนั้นแหละว่าจะพาไปไหนแต่ซีวอนขี้เกียจตอบเลยจูงมือคยูฮยอนให้ออกมาโดยมีเสียงเอะอะโวยวายดังตามมาแต่เสียงที่ได้ยินชัดเจนเลยน่ะคือเสียง..

“ผลิตทายาทสืบสกุลเร็วๆนะครับเจ้านาย นายหญิงฮ่าๆ!!”

อย่าให้รู้นะว่าเสียงใครฮึ่ย! แล้วไอ้บ้านี่ก็เอาแต่ยิ้มแถมลากเอาลากเอาอยู่เนี่ยแหละจะพาเขาไปไหนกันแน่ยังไม่ทันที่จะโวยวายอย่างเต็มเสียงร่างโปร่งก็ถูกดึงเข้ามาในห้องๆหนึ่งกวาดตาดูแล้วก็ได้ผลสรุปว่าห้องไอ้ขี้เก๊กที่จับมือเขาไม่ปล่อยนี่ชัวร์

“นี่นายพาชั้นมาที่นี่อะ..” เสียงนุ่มเงียบลงไปอีกครั้งเมื่อซีวอนโน้มหน้าเข้ามาหา ร่างสูงกดยิ้มมุมปากราวกับชอบใจในปฏิกิริยาตอบโต้ของเขา แต่คยูฮยอนไม่ชอบการกระทำของซีวอนเอาเสียเลยมันให้ความรู้สึกแปลกๆ

“เรามีเรื่องต้องตกลงกันข้อหนึ่งมึงต้องพูดสุภาพกับกูข้อสะ” ซีวอนยังพูดไม่ทันจบคยูฮยอนก็แทรกขึ้นมา

“เดี๋ยว! ถ้านายยังพูดมึงๆกูๆอยู่แบบนี้แล้วจะให้ชั้นพูดสุภาพด้วยได้ยังไงถ้าจะให้พูดสุภาพนายก็ต้องสุภาพด้วยสิ” คยูฮยอนกอดอกมองคนที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยสายตาที่เหมือนกว่า ก็แค่นิดหนึ่งเท่านั้นแหละนะ

“ต่อรองเก่งจริงนะแล้วจะให้กูเรียกมึงว่าอะไร?” ซีวอนถามต่ออยากรู้เสียจริงว่าไอ้คยูจะต่อรองเขาได้กี่น้ำ

“แหนะพึ่งพูดไปเมื่อกี้ว่าอย่าพูดมึงกู ก็เรียกธรรมดาก็ได้อย่างคยูหรือไม่ก็คยูฮยอนแค่เนี้ยทำได้ไหมละ”

“ทำได้อยู่แล้ว แล้วมะ..คยูต้องเรียกชั้นว่าพี่เพราะชั้นแก่กว่านายต้องให้ความเคารพกันหน่อยเข้าใจ?”

“พี่เหรอ?อย่างนายมันต้องเรียกว่าลุงมากกว่ามั้งคึ..” คยูฮยอนกลั้นเสียงหัวเราะเอาไว้ไม่อยู่เมื่อเห็นสีหน้าซีวอน ร่างสูงเบ้ปากนิดกับสรรพนามที่ดูจะแก่เกินวัยไปหน่อยนิ้วยาวแตะเข้าที่ริมฝีปากอิ่มก่อนจะเคล้นคลึงเบาๆตาคมจับจ้องไปที่ตาคู่สวยที่จ้องเขาตอบอย่างไม่ลดละ ที่กล้าจ้องตาขนาดนี้เพราะสมองประมวลผลไม่ทันแน่ๆ

“ในเมื่อพี่ยังเรียกคยูได้ คยูก็ต้องเรียกพี่ได้ด้วยสิจริงไหมครับหืม” เสียงทุ้มต่ำพูดอย่างสุภาพใบหน้าคมเปื้อนไปด้วยรอยยิ้มเจ้าเล่ห์อย่างปิดไม่อยู่ คยูฮยอนรู้สึกว่าหน้าตัวแดงร้อนฉ่ากับคำพูดสุภาพไม่กี่คำของร่างสูงตรงหน้า

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ยอมตกลงเรียกอีกฝ่ายว่าพี่

ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ริมฝีปากหนาเข้ามาประทับจูบแผ่วเบาที่ริมฝีปากตนเอง

และไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ที่ใจของคยูฮยอนเต้นแรง เมื่ออยู่ใกล้ชเว ซีวอน..

-หลายวันต่อมา-

ความอบอุ่นที่แผ่ซ่านโอบล้อมรอบตัวนั้นทำให้คยูฮยอนคลี่ยิ้มบางเบาทั้งที่ยังไม่ลืมตา หัวกลมซุกเข้ากับก้อนความอุ่นสักอย่างแล้วกระชับมันไว้แน่น ซีวอนขยับตัวลืมตาขึ้นมาอย่างช้าๆก่อนจะจุดยิ้มมุมปากเมื่อเห็นว่าคยูฮยอนกำลังซุกเข้าในอ้อมกอดของเขา กว่าจะเกลี่ยกล่อมให้มันนอนเตียงเดียวกับผมนี่ไม่ใช่ง่ายๆนะครับ เหตุผลที่ให้มันนอนเตียงเดียวกับผมน่ะเหรอ

เพราะผมขี้เกียจให้ลูกน้องเอาเตียงมาเพิ่มไง เตียงผมก็ใหญ่อยู่ก็เลยให้ไอ้คยูนอนด้วยอย่าคิดว่าผมพิศวาสมันนะ..ก็แค่นิดเดียวเท่านั้นแหละนิดเดียวจริงๆนะเออ!!

ริมฝีปากอิ่มที่ลอยเด่นอยู่ตรงหน้ามันล่อตาล่อปากซีวอนเสียเหลือเกิน ใบหน้าคมโน้มต่ำลงมาช้าๆจนหน้าผากชิดกันลมหายใจอุ่นร้อนรดเข้าที่ปลายจมูกโด่ง เสียงครางฮือจากการถูกรบกวนดังขึ้นจากริมฝีปากสีแดงระเรื่อ ริมฝีปากหยักกำลังจะแตะเข้าที่กลีบปากสีแดงระเรื่ออยู่แล้วแต่คนที่กำลังจะถูกรุกรานทางริมฝีปากนั้นกลับลืมตาขึ้นมาเสียอย่างนั้น

แววตาง่วงงุนดูตกใจเล็กน้อยเมื่อเห็นซีวอนในระยะประชิดและคงจะดูสับสนใจความคิดของตัวเองอยู่แน่ๆว่านี่ความฝันหรือความจริง ถ้าเป็นความจริงคยูฮยอนคงจะไม่ลังเลเลยที่จะผลักซีวอนให้ออกห่างแต่นี่คงเป็นความฝันมากกว่าซีวอนถึงได้ ยิ้มอ่อนโยนขนาดนั้นกลีบปากหยักสวยนาบลงมาบนริมฝีปากอิ่มอย่างเชื่องช้าและคยูฮยอนก็เลื่อนมือมาโอบรอบคอแกร่งเอาไว้หลวมๆ

ริมฝีปากหยักดูดดึงปากอิ่มสีแดงระเรื่อให้มันแดงมากขึ้นราวกลับผลของเชอร์รี่ ร่างสูงโปร่งขยับตัวขึ้นมาคร่อมตัวของคยูฮยอนเอาไว้แว่วได้ยินเสียงครางฮือจากปากอิ่มยิ่งทำให้ความรู้สึกอยากก่อตัวในใจซีวอนมากขึ้น มือหนาไล้ไปตามชุดนอนตัวโคร่งของคยูฮยอนเพราะเอาเสื้อของเขามาใส่ ผิวเนียนละเอียดมือทำให้มือหนาสำรวจเพลินมือนิ้วยาวไล้วนอยู่ตรงรอบสะดือ ยิ่งกระตุ้นให้คยูฮยอนแอ่นตัวเข้าหามากขึ้น

“อ๊ะ..ฮือพะพี่ซีวอน..” ละริมฝีปากออกมาได้หน่อยคยูฮยอนก็ครางเสียงหวานใส่มือเรียวกระชับลำคอแกร่งมากขึ้นเพื่อพยุงตัวเอง ปลายจมูกโด่งปัดป่ายไปที่ลำคอขาวเผลอดูดดึงเนื้ออ่อนจนมันขึ้นสีแดงจัดไม่ต่างจากกลีบปากอิ่ม ส่วนที่แข็งขืนใต้ร่มผ้ามันนูนขึ้นและของคยูฮยอนเองก็ไม่ต่างกันซีวอนเงยหน้ามองตากลมที่เยิ้มฉ่ำน้ำด้วยความพึงพอใจ

‘ก๊อก ก๊อก ก๊อก’

“เจ้านายมีคนมาหาครับ!!” เสียงโทนต่ำที่ตะโกนเข้ามาทำให้ซีวอนละมือออกมาจากเนินอกนิ่มตาคมแข็งกร้าวขึ้นในทันทีที่ถูกขัดจังหวะ หันไปมองไอ้เด็กคยูที่ชอบอ่อย(?)เขาแต่เช้าก็ต้องหลุดยิ้มออกมาเพราะอะไรน่ะเหรอครับก็มันนอนหน้าแดงก่ำอยู่บนเตียงไม่เฉพาะแค่หน้านะครับตัวมันยังแดงเลย นี่มึงจะยั่วกูให้ได้เลยใช่ไหมไอ้คยู!

“ใครมาแต่เช้า!?” ซีวอนหันไปตะโกนถามกับคนที่อยู่ด้านนอกมือหนาจัดการดึงผ้าห่มให้มาคลุมตัวคนที่หน้าแดงจัดอยู่บนเตียง ริมฝีปากหยักคอยแต่จะไล่เก็บความหอมจูบซับแก้มนิ่มไม่ห่างจนคนที่นอนอยู่ครางฮือแล้วเอี้ยวตัวหลบปากของเขา นี่มึงจะน่ารักไปไหนวะไอ้คยู

“คิม แจฮีครับเจ้านาย” เสียงนั้นยังคงตอบคำถามได้อย่างดีเยี่ยมซีวอนชะงักไปเสี้ยววิกับคำตอบนั้น ร่างสูงหยัดตัวออกจากคยูฮยอนในไม่กี่วิต่อมาคยูฮยอนนอนมองอย่างสงสัยว่าซีวอนลุกไปไหน เอ่อทำไมผมต้องสงสัยด้วยละครับมันน่าจะดีใจไม่ใช่รึไงที่จะต้องไม่โดนไอ้ขี้เก๊กนั้นลวนลามแต่เช้า ถึงจะนึกไปแบบนั้นแต่สายตาของคยูฮยอนก็จับจ้องไปที่ชเว ซีวอนแต่เพียงคนเดียว

คยูฮยอนมุดหน้าเกือบครึ่งลงไปผ้าห่มผืนหนา ตากลมมองไปที่ซีวอนที่ยืนหน้าเครียดกับลูกน้องคนนั้นคนที่ชื่อคิม แจฮีนั้นเป็นใครกันทำไมถึงดูสนใจขนาดนั้นสุดท้ายคยูฮยอนก็ตัดสินใจลุกออกมาจากผ้าห่มผืนหนาขาเพรียวพาเจ้าตัวเดินมาหาซีวอนที่ยืนทำหน้านิ่งอยู่ตรงประตู

“พี่ชายคิดถึงจังเลย~” เสียงหวานดังขึ้นแล้วโถมตัวเข้าหาชเว ซีวอนในทันทีคยูฮยอนที่กำลังจะหยุดเดินชะงักกับภาพที่เห็นตรงหน้า ริมฝีปากอิ่มเบ้ออกเล็กน้อยเมื่อเห็นว่าซีวอนไม่ได้หันมาสนใจหรือแขวะเขาอย่างทุกที มีบางอย่างงที่พิเศษสำหรับสองคนนี้บางอย่างที่คยูฮยอนไม่ควรจะรู้..

“ไม่เอาน่าแจฮีโตแล้วนะ” เสียงทุ้มเอ่ยบอกแล้วลูบผมนิ่มอย่างเบามือแต่ก็ไม่ได้ผละอ้อมกอดของหญิงสาวตรงหน้าออก นี่คงเป็นนิยายรักหวานแหวสักเรื่องที่โจ คยูฮยอนหลุดเข้ามาอยู่เป็นแน่ คนรักทั้งสองกลับมาเจอกันแล้วกอดกันอย่างมีความสุข แล้วโจ คยูฮยอนเป็นอะไรในนิยายรักหวานแหวเรื่องนี่ละ?

ก็เป็นได้แค่ตัวประกอบเท่านั้นแหละ

“พี่ซีวอนนี่ใครเหรอคะ?” แจฮีหันไปมองคนที่อยู่ร่วมห้องกับซีวอนอีกคนคยูฮยอนชะงักเล็กน้อยก่อนจะหันมายิ้มให้ขาเพรียวพาเจ้าตัวเดินเข้ามาในห้องอาบน้ำทันที ไม่อยากรอฟังหรอกว่าซีวอนจะตอบว่าอะไรเพราะตอนนี้ความสัมพันธ์ของผมกับซีวอนมันก็อยู่ในรูปแบบของคนรู้จักเท่านั้นไม่มีอะไรมากกว่านั้น..ไม่มีเลยสักนิด

“คยูฮยอนน่ะ ชื่อ โจ คยูฮยอน” ซีวอนบอกเพียงแค่นั้นและไม่ได้ระบุสถานะว่าคยูฮยอนเป็นอะไรสำหรับเขาก็ยังไม่ได้เป็นอะไรกันจะไประบุสถานะได้ยังไงครับ? แจฮีหรี่ตามองซีวอนอย่างจับผิดและก็เป็นไปตามคาดเมื่อซีวอนมีอาการลุกลี้ลุกลนผิดปกติไม่เหมือนซีวอนคนก่อนที่ถึงแม้จะเสียงดังไปบ้างแต่ท่าทีละก็สงบว่าตอนนี้เยอะทำไมคิม แจฮีคนนี้จะไม่รู้กันละก็เขาเคยเป็นอดีตคนรักซีวอนมาก่อนนี่แต่ตอนนี้เป็นได้แค่พี่ชายคนสนิทเท่านั้นแหละนะ~

“ไม่จริงหรอกพี่อยากมาหลอกคนอย่างชั้นหน่อยเลย คนนั้นน่ะพี่ชอบใช่ไหมละ?”

“………”

“ถ้าไม่ชอบพี่คงไม่มองตามแบบนี้หรอก เก็บอาการไม่อยู่เลยนะพี่ชาย~”

“……….”

“ไม่ตอบแสดงว่ายอมรับใช่ไหมละคิกคิก~”

“……….”

“พี่ชาย?” แจฮีลองเรียกอีกครั้งเมื่อเห็นว่าซีวอนไม่ตอบอะไรเลย มือเรียวสวยโบกไปมาตรงหน้าชายหนุ่มจนซีวอนสะดุ้งและดึงมือแจฮีให้ออกมาจากบริเวณนั้น หญิงสาวได้แต่หัวเราะคิกคักใบหน้าเรียวสวยประดับรอยยิ้มไว้ตลอดทางจนบรรดาลูกน้องได้แต่ยืนละลายกันเป็นแถบ

“พี่ลากชั้นออกมาข้างนอกทำไมคะ ทำไมถึงไม่คุยข้างไหนละคะกลัวใครเข้าใจผิดเหรอคึ..”

“นี่แจฮีไม่ต้องมาแกล้งพี่เลย ทำไมถึงมาบ้านพี่ละร้อยวันพันปีถ้าพี่ไม่โทรหาเราก็ไม่มานี่” ซีวอนเบี่ยงเบนเรื่องของแจฮีซะหล่อนจะได้ไม่ต้องถามเรื่องนั้นอีก แต่ดูเหมือนแจฮีจะฉลาดพอๆกับซีวอนนั้นแหละนะหล่อนลอยหน้าลอยตาไม่ตอบคำถามของซีวอนแต่ถามกลับไปแทน

“พี่น่ะชอบคยูฮยอนใช่ไหมล่ายอมรับมาซะเถอะคะ ชั้นไม่ได้ว่าอะไรสักหน่อยนะ~”

“……….”

“………”

“………”

“………”

“พี่ไม่ได้ชอบแต่พี่รักมันต่างหาก”

TBC.

เร็วดีไหมล่าคิกคิก

ไหนบอกว่าจะตามจีบแต่นี่เล่นลักพาตัวเลยแม่ก็ยอมด้วยนะนั่นฮ่าๆ

Captain_Be

❀ Supercell