Chang You’re Love Chang You’re Cat ll WonKyu

ลำดับตอนที่ #6 : Chang You’re Love I

สิ่งที่เรียกว่าความรักคืออะไรละครับ ใช่ความรักจากคุณแม่หรือเปล่า

มันจะเหมือนกับความรักที่ผมมีให้สไนเปอร์ไหม แล้วความรักเชิงชู้สาว

มันดีหรือไม่ดีครับ?

Chang You’re Love I

กลิ่นยาที่คละคลุ้งไปทั่วโรงพยาบาลทำให้คยูฮยอนเบ้ปากกับความเหม็นของมัน มือเรียวประสานกันแน่นลอบมองไปที่ห้องฉุกเฉินของโรงพยาบาลสัตว์ที่พาสไนเปอร์มารักษา เสื้อนักศึกษาสีขาวเปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเลือดของสไนเปอร์แมวตัวโปรดที่คยูฮยอนมักหาเรื่องแกล้งได้ทุกวันข้างๆกันมีชิม ชางมินนั่งปลอบใจเพราะรู้ดีว่าตอนนี้คยูฮยอนกำลังขวัญเสีย

“ชางมิน..มึงว่าสไนเปอร์จะรอดไหม..”

“มึงเป็นเจ้าของมัน มึงยังไม่เชื่อใจมันแล้วกูเป็นคนนอกจะพูดอะไรได้วะ?”

คำพูดของชางมินทำเอาคยูฮยอนสะอึกนั่นสินะเขาต้องเชื่อในตัวสไนเปอร์ถึงมันจะเกเรไปบ้างแต่มันก็รักเขาไม่อย่างนั้นคงไม่กระโดดเข้าตัวเข้าไปเสี่ยงหรอก รอยยิ้มบางเบาปรากฏบนริมฝีปากอิ่มเมื่อได้คำตอบที่น่าพอใจให้ตนเองซึ่งชางมินก็ยิ้มให้พร้อมกับตบไหล่เบาๆเป็นเชิงให้กำลังใจ ร่างบอบบางของผู้หญิงที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่กำลังวิ่งมาทางคยูฮยอนด้วยสีหน้าที่ไม่ดีนัก

“คยูฮยอนลูก..สไนเปอร์เป็นยังไงบ้าง” ฮันนาถามเสียงสั่นตั้งแต่เขารับโทรศัพท์จากชางมินว่าสไนเปอร์โดนรถชนเพราะเอาตัวเข้ามาบังคยูฮยอนนั้นมือไม้เขาก็สั่นไปหมด ความกลัวเกาะกุมจิตใจในทันทีเมื่อเห็นสภาพเสื้อของคยูฮยอนที่ต้องนี้ไม่ต่างจากเสื้อสีแดง คยูฮยอนที่เห็นผู้เป็นแม่มานั้นก็เข้าไปกอดแน่นหยดน้ำตาที่เลือนหายไปกลับมาอีกครั้งพร้อมกับเสียงสะอื้นที่เบาราวกับคนจะขาดใจ

“ฮึ่กแม่ครับ..สะสไนเปอร์ยังไม่ออกมาเลยฮือผมกลัว กลัวสไนเปอร์จะไม่อยู่กับเราฮึ่ก..”

“สไนเปอร์รักพวกเราจะตายเพราะงั้นเขาไม่ทิ้งพวกเราไปหรอกลูก ไม่ร้องไห้นะคนเก่งของแม่” มือเรียว
เอื้อมมาเช็ดหยดน้ำตาให้ลูกชายของตนเบาๆแล้วยิ้มให้ชางมินที่พาสไนเปอร์มาโรงพยาบาลและยังอยู่เป็นเพื่อนคยูฮยอนอีก ชางมินได้แต่โค้งรับและยิ้มกลับไปเห็นว่าคยูฮยอนอยู่กับแม่แล้วก็เบาใจได้บ้างไม่งั้นมัน
ต้องดราม่าอยู่คนเดียวแน่เลยครับ เชื่อผมไหมละ

“ครับแม่..” คยูฮยอนยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาลวกๆเสียงประตูห้องฉุกเฉินที่เปิดออกเรียกความสนใจของคยูฮยอนและฮันนาได้เป็นอย่างดี หมอที่พาสไนเปอร์เข้าไปในห้องฉุกเฉินมีสีหน้าเรียบเฉยเสียจนคยูฮยอนกังวลใจขึ้นมาอีกรอบ

“หมอคะแมวของดิชั้นเป็นอย่างไรบ้าง” ฮันนาเอ่ยถามเพราะดูแล้วคยูฮยอนคงยังไม่พร้อมพูดแน่ๆ

“ปลอดภัยแล้วครับมีกระดูกหักตรงขาด้านหลังทั้งสองข้างหมอใส่เฝือกไว้ให้แล้ว และก็มีอาการฟกช้ำนิดหน่อยครับแต่ทางที่ดีควรให้พักที่โรงพยาบาลหมอสักคือนะครับ” หมอร่างบางตัวเล็กตอบพร้อมกับรอยยิ้มมันทำให้คยูฮยอนใจชื้นขึ้นเป็นกอง โค้งขอบคุณหมออีกสักรอบแล้วเลือบไปเห็นสไนเปอร์ที่ถูกนำออกมาจากห้องผ่านตัดแล้วก็ต้องหลุดขำออกมา

ก็สไนเปอร์ตอนนี้เหมือนแมวมัมมี่เลยละครับคิคิ

“คยูฮยอนแมวมึงปลอดภัยแล้วกูกลับบ้านก่อนนะแม่กูโทรตาแล้ว ผมกลับก่อนนะครับคุณแม่”ชางมินหันไปบอกคยูฮยอนที่ยิ้มออกมามากขึ้นเมื่อรู้ว่าแมวของตัวเองปลอดภัย และหันไปลาคุณแม่ของคยูฮยอนที่ยืนอยู่ข้างกัน

“เออกูขอบใจมึงมากนะชางมิน” คยูฮยอนพูดพร้อมกับยิ้มหวานมันทำให้ชางมินอดหัวเราะไม่ได้เมื่อกี้ยังเบะปากร้องไห้อยู่เลย ทีตอนนี้ละมายิ้มหวานเชียวนะไอ้คยูฮยอนเอ้ย

“แม่ก็ขอบใจนะชางมินที่พาสไนเปอร์มาส่งและยังดูแลคยูฮยอนให้อีกเดี๋ยววันหลังแม่ทำอาหารเลี้ยงนะจ๊ะ” ฮันนาบอกอย่างใจดีซึ่งชางมินไม่ปฏิเสธอยู่แล้ว ร่างสูงโปร่งโค้งให้พร้อมกับรอยยิ้มและเดินออกมาจากโรงพยาบาลเป็นช่วงที่ฝนนั้นหยุดตกพอดีคยูฮยอนยืนมองเพื่อนตัวสูงเดินกลับไปจนลับตาและเดินไปที่ห้องพักของสไนเปอร์พร้อมฮันนาทันที

ความเจ็บหนึบแล่นไปทั่วร่างกายยามที่ขยับตัวตาคมลืมขึ้นมาช้าๆจ้องไปยังเพดานสีขาวเพื่อปรับโฟกัสให้ชัดเจนว่าตนเองนั้นอยู่ที่ไหน หันไปมองบอดี้การ์ดที่ลายล้อมรอบตัวก็ต้องขมวดคิ้วสงสัย นี่ผมกลับร่างเดิมแล้วเหรอครับมันจะง่ายเกินไปหรือเปล่า? ความแห้งผากบริเวณริมฝีปากทำให้ซีวอนขมวดคิ้วมือหนาพยายามเอื้อมไปหยิบแก้วที่อยู่ใกล้มือแต่เพราะนอนบนเตียงเวลานานทำให้มืออ่อนแรงและทำแก้วร่วงลงพื้น

‘เพล้ง!’

“อ้าวคุณซีวอนฟื้นแล้วเหรอครับ หิวน้ำหรือเดี๋ยวผมรินใส่แก้วให้นะครับ” ฮยอนซึงวิ่งเข้ามาหามือหนารินน้ำใส่แก้วช้าๆ ร่างสูงยกมือขึ้นรูปหน้าตัวเองตาคมมองแขนและขาของตัวเองให้เต็มตาอีกครั้ง ผมกลับสู่ร่างเดิมแล้วละครับทุกคนถามว่าดีใจไหมผมขอตอบเลยว่ามาก..แต่ไอ้ความวูบโหวงในอกนี่มันคืออะไรครับ?

“นี่ครับคุณซีวอน” ฮยอนซึงยิ้มให้ร่างสูงที่นอนอยู่บนเตียงซีวอนหันมามองและประครองแก้วน้ำไว้ในมือ พร้อมกับดูดน้ำเข้าไปอึกใหญ่เพื่อคลายความกระหาย ตาคมตวัดไปมองนาฬิกาที่บ่งบอกเวลาว่าตอนนี้ตีหนึ่งแล้วก็ขมวดคิ้วเข้าไปใหญ่

นี่ผมโดนรถชนเลยกลับคืนร่างเดิมงั้นเหรอครับ แล้วไอ้คยูมันจะเป็นยังไงบ้าง?

“ขะขอบใจ พรุ่งนี้บอกหมอ ว่าชั้นจะทำกายภาพบำ..บัด” เสียงทุ้มพูดกระท่อนกระแท่นเรียกสีหน้าประหลาดใจจากฮยอนซึงได้เป็นอย่างดีแต่เจ้าตัวก็ไม่ได้เอ่ยถามอะไรออกมาเพียงแต่โค้งรับและเดินไปประจำที่ของตัวเอง ตาคมหันมองท้องภาพที่ปลอดโปร่งขึ้นเพราะเมฆฝนได้พัดผ่านไปอย่างรู้สึกใจหายคำสัญญาที่เขาให้ไว้กับคยูฮยอนนั้นจำได้ดี

‘กูจะไม่มีวันทิ้งมึง คยูฮยอน’

“มะเมี้ยว..” เสียงที่บ่งบอกสถานะของตนนั้นทำให้คยูฮยอนเบิกตากว้างรีบตะเกียดตะก่ายมาที่เตียงทันที ตากลมใสแจ๋วของสไนเปอร์มองคยูฮยอนด้วยความรู้สึกที่คิดถึงท่วมท้นหัวกลมพยายามจะซุกไซร้เข้ากับมือเรียวอย่างยากลำบากนั้นทำให้คยูฮยอนึกเอ็นดู ยื่นมือไปลูบหัวเล็กเบาๆและจ้องตาเจ้าสไนเปอร์ชัดๆ

ตากลมๆไร้แววหยิ่งเหมือนเมื่อก่อนทำให้คยูฮยอนชะงักไปนิด พลางจ้องเข้าไปใกล้ก็ต้องพบกับความประหลาดใจตามมาเมื่อสไนเปอร์ไม่สะบัดหน้าหนีเหมือนที่เคยทำหรืออาจเป็นเพราะยังเจ็บอยู่เลยทำไม่ได้กัน แต่ว่าตอนนี้คยูฮยอนรู้สึกไม่ดีที่สไนเปอร์แสนหยิ่ง เชิ่ด และหวงเขาตัวนั้นหายไปเหลือเพียงแต่สไนเปอร์ขี้อ้อนกว่าเดิมและแววตาไร้ความยิ่งยโส

“สไนเปอร์..” ลองเรียกดูอีกครั้งเพื่อว่าความจำมันอาจจะกระทบกระเทือน(?) เลยทำตัวแปลกไป(??)

“เมี้ยววว” เหมือนเดิมสไนเปอร์ตอบรับและร้องอ้อนยิ่งกว่าเจ้าสไนเปอร์ตัวก่อนเคยทำ

สไนเปอร์ตัวนั้นไปไหนและผู้ชายที่เขาเห็นเป็นใครกัน ทำไมมาให้สัญญาแล้วรักษาสัญญาไม่ได้..

“คยูฮยอนกลับบ้านไปพักผ่อนเถอะลูกเดี๋ยวทางนี้แม่ดูแลเอง ลูกตากฝนแถมพรุ่งนี้มีเรียนควรกลับบ้านไปอาบน้ำแล้วก็กินยาซะนะเข้าใจที่แม่พูดหรือเปล่าลูก?” ฮันนาพูดพร้อมรอยยิ้มมือเรียวบางยกขึ้นลูบผมนิ่มแผ่วเบา คยูฮยอนมองหน้าผู้เป็นแม่ก่อนจะพยักหน้าและส่งยิ้มให้

“ครับแม่พรุ่งนี้ผมจะมาแต่เช้า ฝาก..สไนเปอร์ด้วยนะครับ” คยูฮยอนพูดเสียงเบาความรู้สึกผิดหวังยังคงอยู่ในใจที่หวังจะเจอสไนเปอร์จอมหยิ่งตัวเดิมแต่กลับต้องเจอสไนเปอร์ขี้อ้อนมากเกินไป แต่ว่าคยูฮยอนลืมอะไรไปหรือเปล่าก็สไนเปอร์ตัวนี้ไม่ใช่หรือที่เขาเลี้ยงมาตั้งแต่มันยังเป็นลูกแมวตัวน้อยๆ..

คยูฮยอนหันมองสไนเปอร์ที่เข้าสู่ห้วงนิทราไปด้วยฤทธิ์ยาด้วยความรู้สึกที่เปลี่ยนไปริมฝีปากอิ่มเม้มหากันแน่น ขาเพรียวก้าวเดินออกจากห้องและเดินไปตามทางเดินช้าๆปล่อยให้หัวสมองได้คิดและตรึกตรองถึงเรื่องเหตุการณ์ต่างๆเมื่อก่อนนั้นสไนเปอร์ก็ขี้อ้อนแบบนี้อาจจะมีหยิ่งบ้างเป็นบางครั้งแต่ สไนเปอร์ตัวนั้นที่หยิ่งยโสแถมชอบเชิ่ดหน้านั้นน่ะพึ่งมาเป็นไม่ใช่เหรอทำไมเขาถึงไม่สังเกตพฤติกรรมของแมวตัวเองเลยนะให้ตายสิ

ปล่อยให้ตัวเองจอมจมกับความคิดได้ไม่นานขาเพรียวก็หยุดลงที่หน้าโรงพยาบาลโบกมือเรียกแท็กซี่เพื่อกลับบ้านจะได้พักผ่อนสมองกันเสียที สองวันมานี่ทั้งสองและหัวใจของเขามันทำงานหนักเกินไปแล้ว ตากลมมองทอดไปยังถนนที่คลาคล่ำไปด้วยรถรา เสียงข่าวจากวิทยุไม่ได้ลอดเข้ามาในหูคยูฮยอนแม้แต่นิดเดียว

‘ชเว ซีวอนมาเฟียข้ามชาติจากฮ่องกงยอมพูดตั้งแต่แต่ครั้งแรกที่ฟื้นมา พรุ่งนี้จะมีการทำกายภาพบำบัดที่โรงพยาบาลฮันซองต่อไปเป็นข่าว…’

“เมี๊ยวววว~” ไมเดนเดินเข้ามาหาคยูฮยอนทันทีที่เสียงประตูบ้านถูกเปิดออก หัวกลมๆถูไถเข้ากับขาเพรียวอย่างออดอ้อนริมฝีปากอิ่มคลี่ยิ้มออกมามือเรียวเอื้อมลูบหัวกลมเบาๆอย่างเอ็นดู

“ไมเดนขอโทษนะที่ให้อยู่คนเดียวพอดี..สไนเปอร์เกิดอุบัติเหตุน่ะ” ตากลมดูเศร้าลงไปวูบหนึ่งและไมเดนก็เหมือนจะรู้ความคิดของเจ้านาย ตัวเล็กๆ(?)ของไมเดนกระโดดขึ้นมานั่งบนตักคยูฮยอนที่ยังคงทรงตัวไม่ดีนัก

“เมี๊ยว เมี๊ยว~” คยูฮยอนมองการกระทำของไมเดนที่เข้ามาคลอเคลียไม่ห่างเพราะกลัวเขาเศร้าก็ต้องยิ้มออกมาอีกครั้ง มือเรียวอุ้มเจ้าไมเดนขึ้นและพามันเดินมาที่ห้องครัวคยูฮยอนวางไมเดนลงบนเก้าอี้และก้าวขาเดินไปเปิดตู้เย็นและจัดการเทนมลงในชามพร้อมกับเอามาให้ไมเดนกิน

“วันนี้เราอยู่กันสองคนนะไมเดน แม่เฝ้าสไนเปอร์อยู่ที่โรงพยาบาล” คยูฮยอนพูดเสียงเบาและนั่งมองไมเดนกินนมอย่างเหม่อลอย กว่าจะรู้ตัวก็นั่นแหละตอนที่ไมเดนเข้ามาเลียมือเขาคยูฮยอนถึงได้จัดการย้ายตัวเองขึ้นมาอาบน้ำในห้องจัดการเปลี่ยนเสื้อผ้าให้เรียบร้อย ร่างโปร่งล้มตัวลงบนที่นอนนุ่มนิ่มตากลมหันไปมองที่นอนของสไนเปอร์ที่อยู่ข้างเตียงความรู้สึกบางอย่างมันก็แล่นเข้ามาจนแทบแยกไม่ออกว่านั่นคือความรู้สึกอะไรที่รู้อยู่ตอนนี้มีเพียง

ผมคิดถึงสไนเปอร์ที่แสนหยิ่งและเชิ่ดตัวนั้นจังครับ..

-วันรุ่งขึ้น-

ท้องฟ้าที่กำลังแปรเปลี่ยนเป็นสีส้มอ่อนทำให้คนมองรู้สึกสดชื่นขึ้นมาบ้าง คยูฮยอนหยิบหนังสือเรียนและเสื้อผ้าสักชุดไปให้คุณแม่ของเขาได้อาบน้ำและเปลี่ยนชุดหันไปมองนาฬิกาที่เข็มสั้นชี้ไปที่เลขเจ็ดทำให้
คยูฮยอนต้องเร่งตัวเองมากขึ้น ขาเพรียวก้าวเดินลงมาข้างล่างและตรงไปยังห้องครัว

“เมี๊ยววววว~~”

“อรุณสวัสดิ์ไมเดน” คยูฮยอนหันไปยิ้มให้เจ้าแมวแสนแบ๊วที่ชอบคลอเคลียมือเรียวสาละวนอยู่กับการหาอาหารเช้าให้ไมเดน ภายในบ้านดูเงียบลงไปมากเมื่อไม่มีคุณแม่และสไนเปอร์เจ้าแมวแสนหยิ่งและเชิ่ดตัวนั้น เสียงของไมเดนรั้งเขาขึ้นมาอีกครั้งก่อนที่จะจมอยู่ในห้วงความคิดตัวเอง คยูฮยอนจัดหารหาข้าวและนมวางไว้ให้ไมเดน

“ชั้นไปก่อนนะไมเดน อยู่บ้านดีๆละ” คยูฮยอนเอื้อมมือไปลูบหัวกลมๆนั้นเล่นเสียหนึ่งทีก่อนจะยันตัวขึ้นยืนและก้าวเดินออกมาจากบ้าน

-โรงพยาบาลฮันซอง-

ร่างสูงลืมตาขึ้นมาช้าและจ้องไปยังเพดานสีขาวเพื่อปรับโฟกัส กลิ่นรอบตัวเขามีแต่กลิ่นยาซึ่งมันไม่น่าพิศสมัยเลยสักนิดช่วงเวลาแบบนี้สิ่งที่ทำให้เขาคิดถึงคือตอนที่ไปปลุกไอ้คยูที่ชอบนอนขี้เซาบนเตียง และสุดท้ายผมก็ต้องโดนมันแกล้งเล็กๆน้อยๆทุกวันมันไม่กล้าแกล้งผมแรงตั้งแต่วันที่คลุกข้าวกะพริกให้กินนั้นแหละครับ คิดได้ดังนั้นรอยยิ้มบางเบาก็ปรากฏบนริมฝีปากหยักทำให้คนที่เข้ามาใหม่มองด้วยความสงสัย

เจ้านายผมไม่เคยยิ้มแบบนี้ สงสัยวันนี้พายุคงจะเข้า

“เจ้านายทานข้าวเช้าก่อนครับแล้วจะได้ไปทำกายภาพบำบัด” ฮยอนซึงเอ่ยขึ้นทำให้ซีวอนหลุดจากภวังค์และหันมามองด้วยสายตาเรียบเฉยพร้อมกับพยักหน้ารับ มือหนาตักข้าวเหลวเข้าปากอย่างนึกไชอบใจในรสชาติของมันนัก

ถ้าไม่ติดว่าต้องกินยาและทำกายภาพบำบัดกูไม่กินมึงหรอกไอ้โจ๊กห่วยแตก!

“ไปตามมินโฮมาพบชั้นด้วยที่ห้องกายภาพ” ซีวอนฝืนทนกินอาหารจืดชืดได้ไม่กี่คำก็วางช้อนลง มือหนายกแก้วน้ำขึ้นดื่มและตามด้วยยาทันทีฮยอนซึงมองหน้าซีวอนคล้ายจะถามแต่เจอสายตาที่เย็นชาและดูไร้คำตอบทำให้เขาเลือกที่จะสงบปากสงบคำให้มากขึ้น

“ครับเจ้านาย” ฮยอนซึงโค้งให้กับเจ้านายของตนร่างสูงหันไปมองภาพวิวทิวทัศน์ด้านนอกทำให้เขายิ่งอยากออกไปมากขึ้น ออกไปเพื่อไปหาเจ้าเด็กคยูไม่รู้ว่าป่านนี้จะคิดถึงผมบ้างไหมเหอะทำไมผมต้องไปอยากรู้กันละว่าเจ้าเด็กคยูอะไรนั่นจะคิดถึงผมไหมสิ่งที่ผมต้องทำตอนนี้คือ..กำจัดหนอนบ่อนไส้หึหึ ร่างสูงโปร่งถูกนำตัวมาที่ห้องกายภาพซึ่งเป็นโทนสีเขียวอ่อนเพื่อให้ผู้ที่มาทำกายภาพได้รู้สึกปลอดโปร่งและ ไม่กดดันตัวเองจนมากเกินไป

สีเขียนนี่นะสีโปรดของไอ้คยูมันนี่

“เอาละครับลองลุกขึ้นยืนแล้วเดินช้าๆโดยจับราวนี่ไว้นะครับ” ชายร่างท้วมในชุดกราวเอ่ยบอกและนั่นก็ทำให้ซีวอนพยักหน้ายอมรับคำสั่งแต่โดยดี ซีวอนหันไปมองพวกลูกน้องที่ยืนกันหน้าสลอนอยู่ด้วยความเอือมระอาเล็กน้อย

“ออกไปรอข้างนอก ในห้องมีแค่ชั้นกับหมอก็พอแล้วถ้ามินโฮมาก็ให้เข้ามาได้เลย”

“ครับเจ้านาย” ฮยอนซึงเป็นคนรับคำสั่งและไล่พวกลูกน้องให้ออกมาจากห้องทำกายภาพบำบัด ภายในห้องเหลือแค่ซีวอนและคุณหมอร่างท้วมเท่านั้นมือหนากระชับราวเอาไว้และเริ่มออกเดินช้าๆการเดินแบบไม่สะดวกเหมือนก่อนมันทำให้ซีวอนรู้สึกหงุดหงิดแต่ก็นั้นแหละเขาต้องอดทนจะได้จัดการฮยอนซึงที่มันยังกล้าลอยหน้าลอยตาอยู่ในแก๊งของเขาแล้วจะได้ไปหาไอ้เด็กคยูเสียที อืม..นี่ผมไม่ได้คิดถึงมันมากไปใช่ไหมครับ?

“ไม่ต้องรีบนะครับค่อยๆเดินช้าๆ ผ่อนคลายครับ” คุณหมอบอกเมื่อเห็นว่าชายหนุ่มทำท่าเคร่งเครียดมากเกินไป ซีวอนพยักหน้ารับแต่ใช่ว่ามันจะทำได้ง่ายๆเมื่อไหร่ร่างกายตัวเองควบคุมไม่ได้อย่างที่ใจคิดน่ะก็แค่นอนบนเตียงเกือบสองอาทิตย์มันทำให้ผมเป็นได้ขนาดนี้เชียวเหอะ เสียงเคาะประตูทำให้ซีวอนเบนสายตาไปมองและผู้ที่เข้ามาใหม่ทำให้ซีวอนคลี่ยิ้มออกมา

“สวัสดีครับเจ้านาย” มินโฮพูดพร้อมกับโค้งศีรษะลงรอยยิ้มบางๆถูกจุดขึ้นบนริมฝีปากเรียว

“อืมคุณหมอครับผมขอคุยกับมินโฮหน่อยนะครับ” ซีวอนหันไปบอกคุณหมอร่างท้วมซึ่งก็พยักหน้ารับและเดินออกมาจากห้อง มือหนาจับราวบาร์เอาไว้และยืนตัวตรงพร้อมกับผ่อนลมหายใจเบาๆอย่างเหนื่อยอ่อน ตาคมตวัดไปมองร่างสูงโปร่งไม่ต่างจากเขาติดจะผอมไปหน่อยด้วยซ้ำ

“เรียกผมมามีอะไรเหรอครับเจ้านาย?”

“ไม่ต้องเป็นทางการกับกูนักหรอกยังไงมึงก็น้องกู ไอ้ฮยอนซึงมันเป็นยังไงตอนที่กูอยู่โรงพยาบาลน่ะ”

“ก็ปกติดีนะครับมันก็มาเฝ้าพี่ตลอดแต่ว่าช่วงหลังมา เหมือนมันจะคุยโทรศัพท์บ่อยขึ้นและดูมีลับลมคมในแต่ผมไม่ได้ถามมันหรอกครับว่าคุยกับใคร มันอาจจะคุยกับแฟนมันก็ได้” มินโฮพูดออกมาตามที่ได้เห็น

“แฟนห่าอะไรมันกำลังหักหลังกู หักหลังแก๊งเราต่างหากมันโกงเงินเราไปหลายร้อนล้านแล้วด้วยซ้ำ!!” คำพูดของซีวอนทำให้มินโฮเบิกตากว้างคนที่จงรักภัคดีกับพี่ชายของเขาขนาดนั้นน่ะนะจะกล้าหักหลัง และโกงเงินไปเยอะขนาดนั้น ไม่น่าจะเป็นไปได้..

“ไม่จริงหรอกมั้งครับ ฮยอนซึงน่ะจงรักภัคดีกับพี่มากขนาดนั้นจะหักหลังแก๊งและพี่ได้ยังไง?”

“ถ้าเป็นคนอื่นพูดกูก็จะไม่เชื่อเหมือนกันแต่นี่กูได้ยินมาเองกับหูและมึงก็อย่าถามด้วยว่ากูได้ยินมาได้ยังไง มันร่วมมือกับแก๊งของไอ้แทคยอนห่าเหวอะไรนั้นเพื่อจะมายึดแก๊งของเราเหอะกูไม่ยอมง่ายๆหรอก!” ซีวอนพูดอย่างอารมณ์เสียแก๊งที่เขาอุตส่าห์สร้างมาเองกับมือกว่าจะผงาดได้ยิ่งใหญ่ขนาดนี้ต้องเสียเลือดเนื้อไปมาก เพราะอย่างนั้นกูไม่ให้มึงมาชุบมือเปิบหรอกไอ้ฮยอนซึง!!

มินโฮมองหน้าพี่ชายแท้ๆของตัวเองแล้วคิดตามถ้าเป็นแบบนั้นจริงสิ่งที่ควรทำคือกำจัดฮยอนซึง ซึ่งเขายอมรับว่าเสียดายมากเพราะฮยอนซึงไม่เคยเถียงหรือขัดคำสั่งพี่ชายของเขาเลยแม้แต่น้อย นั่นอาจจะทำให้ฮยอนซึงเก็บกดและเครียดแค้นก็เป็นได้สินะ มินโฮพยักหน้ารับกับคำพูดของพี่ชาย

“แล้วจะให้ผมจัดการยังไงดีครับ?”

“ไม่ต้องเดี๋ยวกูจะจัดการเองส่วนมึงแค่คอยระวังมันมากขึ้นอย่าให้มันจับพิรุธได้ก็พอ เรื่องบัญชีรายรับรายจ่ายจากหน้าที่ของฮยอนซึงก็ให้มึงเป็นคนดูแลจัดการ กูออกจากโรงพยาบาลเมื่อไหร่มันจะเป็นคนแรกที่กูคิดบัญชี” รอยยิ้มที่กรีดขึ้นบนมุมปากทำให้มินโฮสะดุ้งเล็กน้อยเขาน่ะไม่เคยเห็นซีวอนยิ้มแบบนี้ไหนจะสายตาที่คมดุจเหยี่ยวยามพูดชื่อของฮยอนซึงน่ะแทบจะขย้ำให้ไม่เหลือซากเลยด้วยซ้ำ ฮยอนซึงมึงคิดผิดมากนะที่มาเป็นศัตรูของพี่ชายกู

“ได้ครับ มีเรื่องไหนที่จะให้ผมไปจัดการอีกไหมครับ?”

“ไม่มีแล้วขอบใจมึงมาก ไปทำงานต่อเถอะ” ซีวอนพูดและเริ่มทำกายภาพบำบัดอีกครั้งมินโฮโค้งให้พร้อมกับเดินยิ้มออกมาอย่างปกติ มินโฮและซีวอนเป็นพี่น้องที่ต่างกันคนละขั้วถ้าซีวอนร้อนมินโฮจะเย็นปัญหาเล็กๆน้อยมินโฮจะเป็นคนจัดการทั้งหมดแต่เรื่องความโหดร้ายก็ไม่ได้แตกต่างจากซีวอนนักหรอก มินโฮฆ่าคนได้ทั้งๆที่ตัวเองยังยิ้มอยู่บางทีในรอยยิ้มอาจจะแฝงไปด้วยความน่ากลัวและหลอกลวงอยู่ก็ได้ แต่มีอยู่สิ่งหนึ่งที่มินโฮจะไม่ทรยศนั้นคือซีวอนพี่ชายแท้ๆของตัวเอง..

มินโฮออกจากห้องกายภาพไปแล้วความเงียบก็โรยตัวลงมาอย่างช้าๆ ซีวอนถอนหายใจหนักกับความเงียบเวลาที่อยู่บ้านไอ้คยูเวลาเงียบคือเวลานอนเท่านั้นเพราะวันทั้งวันมันคอยแต่จะหาเรื่องแหย่ผมหรือถ้ามันไม่อยู่ไมเดนนั้นแหละที่จะแหย่ผมแทน ไม่รู้ว่าทำไมยิ่งเงียบผมยิ่งคิดถึงไอ้เด็กคยูฮยอนมากขึ้นให้ตายสิครับ

การทำกายภาพบำบัดของซีวอนเป็นไปอย่างต่อเนื่องและทำหลังอาหารเลยก็ว่าได้ ทำให้ร่างกายของซีวอนฟื้นเร็วกว่าคนอื่นในช่วงของวันที่สี่อันที่จริงซีวอนกลับมาเดินได้ตามปกติแล้วไม่ต้องใช้ไม้ค้ำยันวันนี้เป็นวันสุดท้ายที่ซีวอนจะอยู่ในโรงพยาบาลถึงแม้ตัวจะอยู่โรงพยาบาลแต่เขาก็ได้รับรายงานจากมินโฮเรื่องของ
ฮยอนซึงเสมอซึ่งนั้นก็ถือว่าเป็นเรื่องดีที่ฮยอนซึงไม่ได้ระแคะระคายอะไรมินโฮมากนัก

“เจ้านายผมเก็บของเสร็จเรียบร้อยแล้วครับจะไปที่บ้านหรือที่แก๊งครับ?” ฮยอนซึงเดินออกมาถามหลังจากที่จัดข้าวของซีวอนลงกระเป๋าเป็นที่เรียบร้อย รอยยิ้มหยันปรากฏขึ้นบนริมฝีปากหยักในทันที การแก้แค้นของผมได้เริ่มขึ้นแล้วละครับ

“ไปที่โกดังxxxก่อนกูนัดมินโฮไว้ที่นั้น” ซีวอนพูดคำหยาบคายออกมาทำให้ฮยอนซึงชะงักไปนิดก่อนจะพยักหน้ารับ ที่เขาตกใจเป็นเพราะว่าซีวอนนั้นพูดดีกับเขามาตลอดไม่ว่าอะไรเว้นแต่ตอนโมโหที่จะหลุดหยาบออกมาบ้างแต่ดูสีหน้าแล้วซีวอนก็ดูมีความสุขดีเพราะงั้นเขาเลยไม่อยากจะเก็บมาใส่ใจมากนัก

“ครับเจ้านาย” ฮยอนซึงเตรียมของทุกอย่างเสร็จเรียบร้อยก็ออกไปจ่ายเงินค่ารักษาและไปรอซีวอนที่รถ ร่างสูงมองวิวทิวทัศน์จากหน้าต่างก็ระบายยิ้มออกมา อีกนิดเดียวเท่านั้นถ้ากูกำจัดไอ้ฮยอนซึงเสร็จเมื่อไหร่กูจะไปหามึงไอ้คยูฮยอน ขายาวก้าวออกมาจากห้องไม่สนใจสายตาที่มองมาทางเขาอย่างโจ่งแจ้งแหงละผู้ชายตัวสูงมีลูกน้องชุดดำเดินตาไม่ต่ำกว่าสี่คนมันน่ามองมากขนาดไหน?

ร่างสูงเดินมาขึ้นรถลีมูซีนคันหรูที่เปิดรอไว้พร้อมกับหยิบแว่นกันแดดสีดำมาใส่ ริมฝีปากหยักเหยียดยิ้มอีกครั้งเป็นรอบที่เท่าไหร่ไม่รู้ของวันแต่มันทำให้คนมองอย่างซึงฮยอนรู้สึกเสียวสันหลังวาบกับรอยยิ้มนั้น ตาคมจ้องมองไปยังวิวข้างทางอย่างนึกสนใจก็นั้นมันชุดนักศึกษาของมหาลัยไอ้คยูนี่ครับ ไม่รู้ว่าเหม่อมองนานไปขนาดไหนรู้ตัวอีกทีรถคนหรูก็จอดลงสงบ ฮยอนซึงเดินมาเปิดประตูพร้อมกับโค้งให้

“ขอบใจ มึงก็ตามกูเข้ามาด้วย” ซีวอนพูดขายาวก้าวลงมาจากรถและเดินเข้าไปในโกดังที่ร้างผู้คน ทิ้งฮยอนซึงขมวดคิ้วมองอย่างสงสัย ไอ้ซีวอนมันจะลากใครมาจัดการที่นี่วะแต่ยังเถอะอีกหน่อยมันนั้นแหละที่จะถูกผมจัดการที่นี่หึหึ

“ครับ” ฮยอนซึงรับคำและเดินตามหลังซีวอนเข้าไปซึ่งตอนนี้ซีวอนเดินนำไปไกลมากจนแทบมองไม่เห็น

‘ปึ่ก!!’

เสียงไม้กระทบลงบนหัวฮยอนซึงอย่างแรงจนของเหลวที่ใครหลายคนเรียกว่าเลือดไหลซึมออกมาจากไรผมหนา ซีวอนหันมามองด้วยแววตาเรียบเฉยร่างสูงทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้มือหนายกขึ้นกอดอกตาคมจับจ้องไปที่ฮยอนซึงซึ่งตอนนี้มินโฮกำลังจับมาผูกไว้กับเก้าอี้เมื่อมัดเรียบร้อยมินโฮจึงเดินไปหยิบถึงน้ำเย็นที่ได้เตรียมมาก่อนหน้านี้สาดลงบนตัวฮยอนซึงทันที

‘ซ่าาา!’

“แค่กๆ!!” เสียงลำสักน้ำดังขึ้นทำให้ซีวอนขมวดคิ้วกับความสำออยของซึงฮยอนโดนแค่นี้มึงไม่ตายง่ายๆหรอกไอ้กร๊วกเอ้ย ร่างสูงเดินเข้ามาหามือหนาถอดแว่นออกแล้วเหน็บมันเข้าที่เสื้อมินโฮขยับถอยห่างออกมาพร้อมกับหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูแล้วเสียบสายสมอท็อคเพื่อฟังเพลงและเปิดเสียงดังสุด เพราะเสียงต่อไปนี้เขาก็ยังไม่อยากจะได้ยิน

“กว่าจะลืมตาขึ้นมาได้นะมึง นึกว่าต้องรอให้กูสาดน้ำใส่หน้ามึงอีกรอบซะแล้ว” เสียงทุ้มต่ำมักมาพร้อมกับมือหนาที่กระชากผมฮยอนซึงอย่างแรง ฮยอนซึงเบิกตากว่าปากร้องลั่นกับความเจ็บปวดเพราะซีวอนดึงผมตรงที่หัวแตกพอดีมันเป็นการบังเอิญที่ดีจริงๆ!

“เจ้านายทำแบบนี้กับผมทำไม ผมทำอะไรผิดโอ๊ย!!!!!!!!!”  มือหนากระแทกเข้าที่ใบหน้าของฮยอนซึงอย่างแรงเมื่อพูดจบประโยคแล้วซีวอนก็กระชากผมของฮยอนซึงให้หันกลับมามองหน้าอีกครั้ง สายตาโหดร้ายและดิบเถื่อนของเหยี่ยวที่จ้องจะขย้ำเขาทุกเมื่อ เมื่อพูดไม่เข้าหูมันทำให้ฮยอนซึงหวาดกลัวอย่างที่ไม่เคยเป็นจนของเหลวอุ่นเลอะเปรอะกางเกงจนเป็นวงกว้างซีวอนที่เห็นแบบนั้นก็ขำออกมาอยากชอบใจ

“นี่มึงกลัวกูจนเยี่ยวแตกเลยรึไงหืมลูกน้องผู้ทรยศ อย่านึกนะว่ากูไม่รู้ว่ามึงทำอะไรมาทั้งโกงเงินแก๊งกูไปหลายร้อยล้านไหนจะไปร่วมมือกับไอ้เหี้ยแทคยอนอะไรนั้นอีก ข้อหาพวกนี้มันก็ทำให้กูฆ่ามึงได้แล้ว” เสียงทุ้มต่ำกระซิบเข้าที่ข้างหูมือหนาหยิบมีดพกขึ้นมาไล้ไปตาใบหน้าของฮยอนซึงช้าๆ

“ไม่จริงผมไม่ได้ทรยศเจ้านายนะครับ เจ้านายต้องเชื่อผมมีคนใส่ร้ายผม!!” ฮยอนซึงกรีดร้องอย่างหวาดกลัว แต่การพูดแบบนั้นมันยิ่งไปกระตุ้นอารมณ์โมโหของซีวอนให้ทวีความรุนแรงมากขึ้นปลายมีดแหลมกรีดลงบนใบหน้าฮยอนซึงช้าๆเป็นทางยาว และแน่นอนว่าฮยอนซึงร้องเสียงหลงเชียวละครับหึ

“ใส่ร้ายงั้นเหรอถ้ากูไม่ได้ยินกะหูกูก็คงไม่เชื่อเหมือนกันเพราะว่ามึงเป็นลูกน้องที่ภัคดีมากและกูก็ไว้ใจมาก จนมึงหันมาตลบหลังกูนี่ไงอย่านึกว่ากูไม่ได้ยินที่มึงพูดกับไอ้แทคยอนและเรื่องหลักฐานการโกงเงินของมึงกูก็ให้มินโฮมันมาให้หมดแล้วหรือมึงอยากจะดูกูให้ดูได้นะหึหึ”

“เจ้านายผมผิด..ฮึ่กผมผิดไปแล้วยกโทษให้ผมเถอะฮืออออออ” ฮยอนซึงคนที่เคยเข้มแข็งและไม่ยอมแพ้บัดนี้ราวกับแมลงไร้ค่าที่อยู่ในมือของซีวอนซึ่งซีวอนก็พร้อมที่จะขยี้มันเสมอ ซีวอนปรายตามองสภาพของฮยอนซึงซึ่งไม่ต่างจากคำว่าอุบาทมากนักก็กรีดยิ้มมุมปาก มือหนาลากปลายมีดแหลมคมผ่านทางลำคอช้าๆจนมันเป็นรอยแผลยาว

“ยังดีที่มึงยังรู้จักขอโทษนะ” ซีวอนพูดพร้อมรอยยิ้มหมัดหนักๆตรงเข้าสู่หน้าท้องในทันทีและมันไม่ได้มาอีกแค่หมัดเดียวแต่มันตามมาอีกหลายหมัด เสียงกรีดร้องขอให้ยกโทษดังขึ้งไม่หยุดจนทำให้มินโฮต้องเร่งเสียงเพลงดังขึ้นไม่อยากหันไปมองหรอกว่าพี่ชายตัวเองจัดการกับคนทรยศยังไงไม่ใช่ผมกลัวนะ ผมแค่กลัวอดใจไม่ไหวเข้าไปร่วมด้วยต่างหากหึ

“จะเจ้านาย..อึ่ก!!ผมผะผิดไปแล้วยะยก..ยกโทษให้ผมเถอะคระครับ” ฮยอนซึงพูดด้วยสายตาที่อ่อนล้าหมัดของซีวอนใช่ว่าจะไม่หนักซีวอนต่อยไม่ถึงห้าครั้งแต่ทุกครั้งมันก็โดนจุดสำคัญ จนตอนนี้ร่างทั้งร่างของฮยอนซึงเจ็บราวกับกระดูกของในมันแหลกเหลวไปหมด ซีวอนบีบปลายคางของฮยอนซึงให้เงยขึ้นมองตนแววตาโหดร้ายยังคงไม่หายไปทำให้ฮยอนซึงผวามากกว่าเดิม

“เห็นแก่ว่ามึงเคยจงรักภัคดีกับกูมากนะกูจะไม่ฆ่ามึงเพราะมันไม่สะใจกูจะทำให้มึง..ตายทั้งเป็นไอ้ฮยอนซึง!!” มีดปลายแหลมเงื้อแทงเข้าที่ช่องท้องดังอั่กเลือดของฮยอนซึงออกจากทั้งปากและช่องท้องแต่นั้นมันยังไม่หมด ตาเหม่อลอยของฮยอนซึงมองซีวอนที่สแยะยิ้มอยู่ มือหนาเงื้อมีดขึ้นอีกครั้งเป้าหมายครั้งนี้คือดวงตาของฮยอนซึง..

“กูจะควักลูกตามึงออกมาไอ้ฮยอนซึง!!!!”

“อย่าเจ้านายอย่าทำกับผมแบบนั้น อ๊ากกกกกกกกกกกกกกกกก!!!!!!!!!!!!!!!!!!”

ฮยอนซึงหวีดร้องอย่างบ้าคลั่งเมื่อปลายมีดจ่อเข้ามาที่ดวงตากลัวมากจนน้ำลายไหลเยิ้มออกมาจากปากและสุดท้ายฮยอนซึงก็หมดสติลง เรียกเสียงหัวเราพึงพอใจจากซีวอนเป็นอย่างมากเขาไม่ใช่คนโหดร้ายที่จะควักลูกตาคนเล่นซะเมื่อไหร่(..เหรอ)ก็แค่อยากทำให้กลัวดูท่าสภาพมันตอนนี้ไม้พ้นนอนโรงพยาบาลบ้าหรอกครับเชื่อผมไหมละหึหึ

“ไปกันได้แล้วมินโฮ!” ซีวอนตะโกนเรียกน้องชายตัวเองที่ยืนฟังเพลงอยู่และดูท่ามันคงจะฟังดังมากจนไม่ได้ยินเสียงเขาอีกตามเคย ซีวอนเดินไปเปิดก๊อกน้ำเพื่อล้างคราบเลือดออกจากมือมินโฮที่เห็นว่าเหตุการณ์สงบลงแล้วจึงถอดสมอท็อคออกแล้วหันมาไปมองทางซีวอนที่ยืนอยู่ไม่ไกลมากนัก

“เสร็จแล้วเหรอครับพี่? ”

“เออมึงก็มาได้แล้วกูมีอีกที่ที่ต้องไป” ซีวอนเช็ดมือให้เรียบร้อยและหันมาสั่งมินโฮที่เดินเข้ามาใกล้ พร้อมกับปรายตามองฮยอนซึงที่ตอนนี้นอนหมดสภาพ

“ครับแล้วนั่นจะให้ผมจัดการยังไง?” มินโฮเอ่ยถามถ้าจะปล่อยไว้ที่นี่คงไม่ดีแน่

“เดี๋ยวมึงจัดการส่งมันไปโรงพยาบาลกูไม่ให้มันตายง่ายๆหรอก มันคงเป็นบ้าก่อนจะได้ตาย กูจะไปอีกที่ทึงไม่ต้องตามไปถ้าจะค้างข้างนอกกูจะโทรมา” ซีวอนยิ้มออกมาอย่างอารมณ์ดีที่จัดการหนอนบ่อนไส้สำเสร็จ ขายาวก้าวเดินไปยังรถออดี้สีขาวที่มินโฮเป็นคนขับมาให้เมื่อหันไปสั่งงานกับมินโอเรียบร้อยแล้วและไม่ต้องรอคำตอบมือหนาก็บังคับพวงมาลัยออกมาจากโกดังทันที

มินโฮมองตามหลังรถส่วนตัวที่ซีวอนจะให้ใช้ขับเองด้วยความสงสัย พี่ชายของผมจะไปไหนกันครับดูท่าจะอารมณ์ดีมากเสียด้วยไม่ใช่เพราะเรื่องจัดการหนอนบ่อนไส้อย่างฮยอนซึงได้หรอกเชื่อผมไหมละ มือเรียวจัดการโทรไปแจ้งโรงพยาบาลให้มารับตัวฮยอนซึงไปตามประสาพลเมืองดีส่วนตัวเองก็ขับรถลีมูซีนกลับ

ซีวอนเลี้ยวรถมายังซอยที่คุ้นเคยแม้ไม่ได้มาสามสี่วันสภาพแวดล้อมมันก็เปลี่ยนไปนิดหน่อยอาจเพราะมีคนมาทาสีไอ้สนามเด็กเล่นใหม่ให้สีมันแปร๋นจนแสบตาไปหมด ขับมาได้สักพักรถคันหรูก็จอดลงที่หน้าบ้านตระกูลโจร่างสูงโปร่งเดินออกมาจากรถและอมยิ้มเมื่อหันไปเห็นเจ้าไมเดนที่นอนเกลือกกลิ้งอยู่ในสวน

กูมาหามึงแล้วไอ้คยูฮยอน

TBC.

ตอนนี้ไม่ค่อยมีอะไรเลยแฮะหลายคนสงสัย(หรือเปล่า)ว่าทำไมเป็นพาทนี้เป็นChang you’re love คือมันแบ่งเป็นสองพาทน่ะคะพาทแรกคือตอนที่ซีวอนเป็นแมวพาทหลังนี่คือตอนซีวอนเป็นคนและกำลังจะตามจีบคยูฮยอน(หืม) ยังไงก็รอติดตามชมนะคะ ตอนนี้ใครว่าพซว.โหดบ้างคะฮ่าๆ

#มีคำผิดตรงไหนบอกได้นะคะเราชอบตกหล่นเรื่องภาษาอันที่จริงสายตาไม่ค่อยดีด้วยแฮ่ๆ
#แก้คำผิดรอบที่๑

Captain_Be

❀ Supercell