Chang You’re Love Chang You’re Cat ll WonKyu

ลำดับตอนที่ #15 : ด้วยความคิดถึง #HappySiwonDay

-ด้วยความคิดถึง-

 I miss you more than I did yesterday

ฉันคิดถึงเธอมากกว่าเมื่อวานเสียอีก.

“พี่ซีว๊อนนนนนนนนนนนน” เสียงเรียกที่คุ้นหูทำให้ซีวอนเงยหน้าจากกองเอกสารขึ้นมา รอยยิ้มมุมปากกระตุกขึ้นเล็กน้อยเมื่อเห็นเข็มนาฬิกาที่ใกล้จะเที่ยงเข้าไปทุกที คยูฮยอนผลักประตูไม้สีเข้มเข้ามาพร้อมกับรอยยิ้มทั้งตาและปากดูน่าเอ็นดูขึ้นเป็นเท่าตัว

ก็แน่ละนี่ใคร ชเว ซีวอนนะครับ ขุนมาเองกับมือไม่อยากจะคุย!

“อะไรของมึงหืม?” ซีวอนเผลอปากเรียกคยูฮยอนแบบที่เคยเรียกส่งผลให้เจ้าของชื่อหน้ามุ่ยจนซีวอนนึกขำ ฝ่ามือหนาตบเข้าที่ตักแกร่งเป็นเชิงบอกให้คยูฮยอนมานั่ง เจ้าเด็กปากตัวขาวแก้มยุ้ยนั่นขยับปากบ่นงึมงำคงไม่พ้นเรื่องตัวเองใช้คำหยาบขึ้นมึงกูใส่แน่ๆ เห็นว่ากูยอมเข้าหน่อยแล้วทำเก่งนะมึงไอ้เด็กแสบเอ้ยคิดว่ากูจะยอมมึงจริงๆหรือไงห้ะ!

“มานั่งนี่ครับ พี่ขอโทษที่หลุดปากพูดไม่เพราะใส่เรา” ...เออกูยอมก็ได้วะ

“คิก..พี่ซีวอนน่ารักที่สุด” คยูฮยอนยิ้มตาหยีจนแก้มยุ้ยๆขยับขึ้นซีวอนมองภาพนั้นแล้วรู้สึกอยากจะฟัดแก้มแรงๆเสียที

“พี่หล่อ ว่าแต่เรามีอะไรหืมเรียกพี่เสียงลั่นบ้านเลย”

“มันเที่ยงแล้วผมมาตามพี่ไปกินข้าวอ่อวันนี้ผมต้องพาสไนเปอร์กับไมเดนไปฉีดยาพี่จะไปกับผมไหมครับ?” คยูฮยอนเอ่ยถามนัยน์ตากลมกวาดมองกองเอกสารที่อยู่บนโต๊ะแล้วก็ถอนหายใจออกมา พี่ซีวอนพาผมไปฉีดยาไม่ได้แน่เลยครับงานเยอะขนาดนี้แค่เวลากินข้าวผมยังต้องมาตาม ไม่อย่างนั้นพี่ซีวอนก็ลืมกิน

“ไปกี่โมงละ?” ซีวอนถามกลับแล้วหยิบโทรศัพท์เครื่องหรูมาเช็คตารางงาน

“สี่โมงครับ..ถ้าพี่ไม่ว่างผมไปกับพี่ทงแฮก็ได้นะครับ” พูดไปอย่างนั้นแต่ดูน้ำเสียงมึงด้วยครับไอ้เด็กคยู อ้อนยิ่งกว่าตอนไอ้สไนเปอร์ขอข้าวกินอีก ชายหนุ่มแกล้งทำเป็นนิ่งคิ้วเข้มขมวดเข้ากันยามไล่ดูตารางงานในโทรศัพท์เครื่องหรู อันที่จริงตารางงานของซีวอนช่วงเย็นนั้นไม่มีมีแค่งานเอกสารที่ต้องอ่านและเซ็นให้เสร็จในวันนี้เท่านั้นแต่ที่ทำแบบนี้เพราะอยากแกล้งคยูฮยอนล้วนๆ

กูรักมึงไงกูเลยต้องแกล้งมึงเยอะๆ

“พี่ซีวอน..” คยูฮยอนเรียกเสียงอ่อยเมื่อเห็นว่าอีกคนนิ่งไปผมอยากให้พี่ซีวอนไปด้วยแต่ว่า..ถ้าพี่ซีวอนไม่ว่าง

“โอเคๆไม่ต้องเบะเลยมึงเดี๋ยวกูไปด้วย งานมีแค่เซ็นเอกสารพวกนี้เสร็จแล้วเดี๋ยวกูพาไป” ซีวอนเลิกแกล้งคยูฮยอนทันทีเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายนั้นเบะปากเตรียมจะร้องไห้อยู่รอมร่อถ้าขึ้นเล่นมากกว่านี้คยูฮยอนมาร้องไห้จ้าแน่ๆ คยูฮยอนตวัดสายตามามองซีวอนเต็มๆตาพร้อมกับฝ่ามือนุ่มที่ทุบลงบนไหล่แข็งแรง

“พี่ซีวอนแกล้งผม พูดไม่เพราะอีก นิสัยไม่ดีที่สุด!”

“ไอ้คยูกูพี่มึงนะเว้ย!”

“ไม่ใช่สักหน่อย!”

“ไอ้คยู!”

“ก็พี่เป็นแฟนผมนี่! ฮึ่ยทำไมชอบแกล้งให้ผมร้องไห้จัง” คยูฮยอนเบะปากใส่คนที่ตัวเองนั่งตักอยู่ ร่างโปร่งดันตัวเองขึ้นหวังจะลุกไปจากคนขี้แกล้งแต่ดูเหมือนจะช้าไปเมื่อวงแขนแกร่งโอบรั้งเอวนุ่มนิ่มเอาไว้พร้อมกับกดจมูกโด่งๆลงบนแก้มยุ้มเสียงดังฟอดจนคยูฮยอนร้องอื้อออกมาด้วยความเจ็บ

“อื้ออออออพี่ซีวอนหนวดพี่ทิ่มแก้มผม” คยูฮยอนหน้ามุ่ยกว่าเก่าเมื่อรับรู้ได้ถึงความแสบที่แก้ม หนวดของพี่ซีวอนกำลังขึ้นแบบนั้นน่ะมันแข็งแล้วก็ทำแก้มผมให้เป็นรอยได้ง่ายๆ พี่ซีวอนไม่ค่อยโกนหนวดและก็เป็นผมทุกครั้งที่ต้องคอยโกนให้ ไม่ใช่อะไรหรอกครับกลัวแม่คิดว่าลูกเขยเป็นโจร คิก

“ก็มึงไม่มาโกนให้กูเอง”

“แน่ะพูดไม่เพราะอีกแล้ว”

“ขอโทษครับ ให้อภัยกันได้ไหมละหืม” พี่ซีวอนพูดเฉยๆก็ไม่ครับไม่ต้องพูดไปแล้วเอาจมูกโด่งๆนั่นมันไล้แก้มผมก็ได้ฮื่อ คยูฮยอนหน้าขึ้นสีระเรื่อกับทั้งคำพูดและการกระทำของแฟนตัวเอง ซีวอนหัวเราะฝ่ามือหนายกขึ้นยีกลุ่มผมนุ่มนั้นอย่างหมั่นเขี้ยว ไอ้คยูยิ่งโตขึ้นก็ยิ่งน่ารักน่าฟัดไปทุกส่วน

“ไม่ต้องมาทำเสียงนุ่มๆข้างหูผมเลยครับ ไปกินข้าวกันนะผมหิวแล้ว” คยูฮยอนใช้ฝ่ามือเรียวกระตุกชายเสื้อเชิ้ตของแฟนตัวสูงเบาๆ ซีวอนอมยิ้มแล้วพยักหน้ารับยอมทิ้งกองเอกสารมากมายไว้ข้างหลัง วงแขนแข็งแรงยกขึ้นโอบไหล่แคบของเด็กคยูเอาไว้พร้อมกับก้าวเดินออกมาจากห้องทำงาน

“เมี๊ยว”

“สไนเปอร์ไปกินข้าวกันนนน” คยูฮยอนถลาออกจากวงแขนแข็งแรงพุ่งไปกอดเจ้าแมวขนยาวสีเทานัยน์ตากลมๆของมันดูหยิ่งยโสขึ้นเป็นเท่าตัวจนซีวอนรู้สึกหมั่นไส้ขึ้นมาตงิดๆ สาบานว่าไม่ได้หมั่นไส้ที่สไนเปอร์มันเรียกร้องความสนใจของไอ้คยูฮยอนไปจนหมด ไม่ได้หมั่นไส้เรื่องนั้นจริงๆเชื่อผมสิครับ

“คิก พี่ซีวอนทำหน้าบูดอีกแล้วผมแค่อุ้มสไนเปอร์เองนะครับ” คยูฮยอนคลี่ยิ้มหวานอย่างน่าเอ็นดูฝ่ามือเรียวยกเจ้าตัวปัญหาขึ้นให้ซีวอนได้เห็นหน้าสไนเปอร์ชัดๆจนซีวอนผงะไป ลมหายใจถูกพ่นออกมาจากปลายจมูกโด่งแล้วรับเจ้าสไนเปอร์เข้าสู่อ้อมกอด

“เมี๊ยวววววว”

“เห็นไหมครับว่าสไนเปอร์ชอบพี่ซีวอนจะตาย”

แล้วกูเถียงสักคำหรือยังละ.. (￣(エ)￣)

ซีวอนก็ได้แค่คิดในใจฝ่ามือหนากระชับเจ้าแมวขนยาวสีเทาที่ติดตัวเองมากพอกับติดไอ้เด็กคยูนี่ให้เข้าที่ส่วนมืออีกข้างก็กุมมือนุ่มนิ่มของไอ้เด็กคยูไว้ แม้มันจะบ่นงึมงำว่าห้องครัวอยู่แค่นี้เองไม่เห็นต้องจูงมือไปเลย แต่นี่ใครครับ ชเว ซีวอนมาเฟียผู้ยิ่งใหญ่เชียวนะครับไอ้คยูมันไม่กล้าสะบัดมือออกหรอกครับ เพราะว่าผมจับมือแบบสอดประสานปลายนิ้วเอาไว้ ผมเห็นนะครับว่าหน้ามันแดงๆ เขินก็บอกกูตรงๆก็ได้ไม่เห็นต้องทำมาเป็นบ่นกลบเกลื่อนเลยโธ่

“คยูฮยอนแล้วคุณแม่ไปไหนละ?” เสียงทุ้มต่ำเอ่ยถามในขณะที่นั่งลงบนเก้าอี้ ฝ่ามือหนายกขึ้นลูบหัวทุยของเจ้าสไนเปอร์ที่นอนขดอยู่ที่ตักอย่างเพลินมือ ที่ที่สไนเปอร์ชอบมาที่สุดก็คือบนตักของพี่ซีวอนนี่แหละครับดูสิหลับตาพริ้มเชียว..

“คยูฮยอน..ไอ้คยู!”

“คระครับ!”

“เหม่อทำไม อยากนั่งตักพี่แทนสไนเปอร์หรือไง?” ซีวอนถามกระเซ้าริมฝีปากได้รุปกระตุกยิ้มขึ้นอย่างเจ้าเล่ห์ คยูฮยอนเบะปากเล็กน้อยแล้วส่ายหัวเบาๆก่อนจะเดินไปล้างมือ เพราะไม่ทันได้ระวังตัวหรือเพราะมัวแต่เหม่ออีกรอบคยูฮยอนถึงไม่ได้รับรู้การมาถึงของแฟนตัวโต..

“ล้างมือให้พี่ด้วย..” เสียงทุ้มๆนั้นกระซิบอยู่ที่ข้างใบหูนิ่มวงแขนแข็งแรงสอดเข้าที่รอบเอวเลื่อนมือไปกุมมือเรียวของคยูฮยอนไว้แล้วออกแล้วบีบคลึงเบาๆ คยูฮยอนสะดุ้งเล็กน้อยใบหน้าน่าหยิกนั่นแดงระเรื่อแต่ฝ่ามือเรียวก็ยังคงทำหน้าที่ของมันได้ดี คยูฮยอนบีบครีมล้างมือใส่ฝ่ามือหนาออกแรงถูให้เบาๆจนคนได้รับอดจะอมยิ้มไม่ได้

“ยังไม่ตอบคำถามพี่เลยว่าคุณแม่ไปไหน?”

“อ่า..คุณแม่ไปซื้อของสดครับ..”

“อ่อพี่ว่าเรากินข้าวเสร็จแล้วออกไปเลยดีไหม พาสไนเปอร์กับไมเดนไปเดินเล่นด้วย”

“แต่ว่าจะดีเหรอครับ งานของพี่ยังไม่เสร็จ..” คยูฮยอนเอ่ยเสียงอ่อยแต่ทว่านัยน์ตากลมนั้นกลับแสดงความดีใจอย่างปิดไม่มิดจนซีวอนหัวเราะออกมา ฝ่ามือหนาจัดการเปิดน้ำล้างคราบฟองให้สะอาดพร้อมกับยกตัวคยูฮยอนขึ้นนั่งบนเคาเตอร์โดยที่เจ้าตัวไม่ได้แสดงท่าทีตกใจอะไรออกมามากนัก..ก็ปกติพี่ซีวอนชอบจับผมให้นั่งอยู่ในที่สูงกว่าเพราะพี่ซีวอนอยากเป็นฝ่ายเงยหน้าคุยกับผมบ้าง .////.

“ไม่เป็นไรหรอกเดี๋ยวกลับมาทำก็ได้ พี่อยากไปพักผ่อนเหมือนกัน ไปกับพี่นะครับ”

“อื้อ!” ไอ้เด็กคยูพยักหน้าหงึกหงักอย่างน่ารักจนซีวอนทนไม่ไหว ปลายจมูกโด่งกดเข้าที่แก้มนุ่มเสียฟอดใหญ่ได้ยินเสียงครางอื้อออกมาก็ยิ่งน่าฟัด ริมฝีปากหยักได้รูปเลื่อนต่ำลงมายังริมฝีปากสีสด คยูฮยอนหน้าแดงจัดยามที่เห็นสายตาของซีวอนใกล้ๆ

มันทั้งเร่าร้อน โหยหา และอยากขยี้..

“พะพี่ซีวอนอ๊ะ” คยูฮยอนครางเสียงแผ่วยามที่รับรู้สึกความนุ่มหยุ่นที่ทาบทับลงมา นัยน์ตากลมปิดเปลือกตาลงช้าๆพร้อมกับแขนเพรียวที่ยกขึ้นโอบรอบคอของคนอายุมากกว่าเอาไว้ กายโปร่งขยับเบียดเข้าหาจนซีวอนครางฮึ่มฮั่มในลำคอ ปลายลิ้นอุ่นที่แทรกเข้ามาในโพรงปากกำลังควานหาน้ำหวานอย่างที่เจ้าตัวชอบดูดกลืนอย่างตะกุตะกราม

“ฮ๊ะ..ฮือ..” เสียงนุ่มที่หลุดออกมาจากริมฝีปากสีสดทำให้ซีวอนยิ่งได้ใจ ปลายลิ้นอุ่นตวัดดูดดึงก้อนเนื้อฉ่ำน้ำเอาไว้ไล้ดูดดึงตั้งแต่ปลายลิ้นจนถึงโคนลิ้น คยูฮยอนจิกเล็บลงบนเสื้อเชิ้ตเนื้อดีเมื่อรับรู้ได้ว่าอารมณ์ของตัวเองกำลังไต่ระดับขึ้นสูงแถมความรู้สึกเสียววาบที่ท้องน้อยกำลังโจมตีคยูฮยอนอย่างหนัก

“หวาน..หวานเหมือนเดิม” ซีวอนยอมละริมฝีปากออกมาแต่ก็ไม่วายแต้มจูบลงบนมุมปากเล็กอย่างหมั่นเขี้ยว คยูฮยอนหอบหายใจจนตัวโยนใบหน้าแดงระเรื่อราวกับคนเป็นไข้ ซีวอนมองภาพนั้นอย่างนึกเอ็นดูปลายนิ้วยาวยกขึ้นเกลี่ยคราบน้ำสีใสที่ติดมุมปากให้อย่างเบามือ

“ฮื่อเลิกแกล้งผมสักทีเถอะครับ..” คยูฮยอนพูดเสียงแผ่วนัยน์ตากลมหลุบต่ำลง

“ก็มึงน่ารัก น่าแกล้งเองนี่” ซีวอนพูดลอยหน้าลอยตาพร้อมกับยกตัวคยูฮยอนให้ลงมายืนบนพื้น

“พี่ซีวอน..” คยูฮยอนเรียกเสียงอ่อยจนซีวอนหลุดขำ

“ไม่แกล้งแล้วครับ มาทานข้าวดีกว่าเนอะ” ซีวอนเดินมานั่งที่โต๊ะตามเดิมโดยมีคยูฮยอนเดินมานั่งข้างๆ อาหารมื้อกลางวันเป็นอะไรง่ายๆตามที่ไอ้คยูมันทำเป็นซึ่งผมเองไม่ใช่คนกินยากอะไรถ้าไอ้คยูมันทำผมก็กินได้หมด แต่ถ้าคนอื่นทำผมจะกินไหมนั่นก็อีกเรื่องนะครับ หลังจากที่กินข้าวมื้อเที่ยงแล้วซีวอนก็ไล่ให้คยูฮยอนไปเปลี่ยนชุดเป็นเสื้อแขนยาว กางเกงขายาวไม่ได้ใส่กันหนาวหรือกันแดดอะไรหรอกนะครับ กันผมหวงนี่แหละ

(￣(エ)￣)

“เสร็จแล้วครับ” คยูฮยอนส่งเสียงออกมาก่อนที่ตัวเองจะเดินมาถึงซีวอนเสียด้วยซ้ำ ในอ้อมกอดมีแมวตัวเล็กอีกตัวอย่างไมเดนนอนขดตัวอยู่พร้อมกับหางที่แกว่งไปมาอย่างอารมณ์ดี แมวมันรู้ครับว่าจะพาออกไปข้างนอก อารมณ์ดีไม่ต่างจากเจ้าของมันเลย

“อ้าวพี่ทงเฮไม่พาเราไปเหรอครับ?” คยูฮยอนเอ่ยถามอย่างสงสัย

“นิชคุณเรียกตัวไปหาน่ะ เดี๋ยวพี่ขับรถไปเอง” ซีวอนตอบแล้วกระชับเจ้าสไนเปอร์ที่อยู่ในอ้อมกอดเอาไว้ นัยน์ตาคมจับจ้องไปที่การแต่งตัวของคยูฮยอนอย่างไม่ละสายตา ทั้งๆที่มันก็ใส่แค่เสื้อแขนยาวลายทางสีขาวน้ำเงินกางเกงขาวยาวสีขาวตามปกติ แต่ทำไมวันนี้มันดูน่ารักกว่าทุกวันวะครับ..

“อ่อออ ไปสิครับพี่จ้องอะไรผมหนักหนาเนี่ย”

“ทำไมกูจ้องไม่ได้หรือไง หวงตัวกับผะอื้อ!”

“ห้ามพูดไม่เพราะนะ!” คยูฮยอนตวัดสายตามองอย่างเคืองๆรู้ดีว่าประโยคที่หลุดออกมาจากปากพี่ซีวอนคืออะไร ถึงได้เอามือปิดปากเอาไว้แถมพี่ซีวอนก็ดูไม่สะทกสะท้านแกะมือของผมออกอย่างไม่รีบร้อนแถมยังกระตุกยิ้มเจ้าเล่ห์ส่งมาให้อีก

“ยิ้มแบบนั้นหมายความอ๊ะ! พี่ซีวอน!!” คยูฮยอนสะดุ้งเมื่อแฟนตัวโตนั้นเอื้อมมือมาบีบก้นนุ่มๆของตัวเองซะเต็มฝ่ามือ แถมยังหัวเราะร่าแล้วเดินนำไปแบบนั้นอีก..คยูฮยอนกัดปากฉับทั้งเขินทั้งอายและรู้ดีว่าทำอะไรพี่ซีวอนคนหื่นไม่ได้เลยได้แต่โมโหฮึดฮัดอยู่คนเดียวแบบนี้

พี่ซีวอนนี่จริงๆเลยไม่ใช่เด็กๆแล้วนะครับ!

“ยังโกรธพี่อยู่เหรอครับหืม?” ไม่ต้องมาทำเสียงอ้อนใส่เลย คยูฮยอนจะไม่หลงกล

“……”

“คยูฮยอนนาเดี๋ยวพี่เลี้ยงไอติมถ้วยนึง” แค่ถ้วยเดียวพี่คิดว่าผมจะอิ่มเหรอครับ?

“……”

“คยูฮยอนน่าพี่ขอโทษหันมาคุยกันก่อนเร็ว” ซีวอนยังคงง้อคยูฮยอนอยู่แบบนั้นโดยไม่สนใจมาดมาเฟียที่ตนเองมั่นใจหนักหนาเลยแม้แต่น้อย ตอนนี้สิ่งที่ซีวอนสนใจมากที่สุดก็คือคยูฮยอนคนเดียวเท่านั้น ริมฝีปากอิ่มพยายามกลั้นยิ้มจนเมื่อยหน้าแต่กระนั้นซีวอนก็ยังคงเห็นมันอยู่ดี

“หายงอนนะครับคนดี”

“อื้อก็ได้ครับ” คยูฮยอนคลี่ยิ้มจนตาหยี รอยยิ้มแบบที่ซีวอนชอบมองตั้งแต่แรกและตอนนี้ก็ยังคงชอบมันอยู่..ฝ่ามือหนายกขึ้นลูบกลุ่มผมนิ่มเบาๆซึ่งคยูฮยอนก็ไม่ได้เอี้ยวตัวหนีซ้ำยังนั่งนิ่งๆให้ซีวอนลูบหัวลูบห้างอยู่แบบนั้น

ก็มันน่ารักขนาดนี้ ชเว ซีวอนจะไปไหนรอด.. (ಥ_ʖಥ)

“ตั้งใจขับรถสิครับ มองหน้าผมทำไม?”

“กำลังใจขับรถไง” ซีวอนยักคิ้วเห็นไอ้คยูมันหลุดหัวเราะก็ยิ้มตามไม่ได้ วันๆหนึ่งของผมมีแค่สองอย่างเองครับ ไม่ทำงานก็แกล้งไอ้คยูแค่นี้ชีวิตของผมก็มีความสุขมากแล้ว ซีวอนยอมเลิกแกล้งคยูฮยอนแล้วหันมาสนใจถนนต่อนัยน์ตาคมจับจ้องไปที่ถนนสายตาที่บัดนี้เต็มไปด้วยรถยนต์มากมาย ซีวอนขับรถไปเงียบๆและคยูฮยอนก็ไม่ได้ส่งเสียรบกวนทำเพียงแค่จับขาเจ้าไมเดนแตะไปที่กระจกแล้วก็หัวเราะคิกคักกันอยู่สองคน(?)

“คยูฮยอนถึงแล้ว” ซีวอนเอื้อมมือไปลูบกลุ่มผมนิ่มนั่นอย่างเบามือ

“อื้อ.. หาวววว” คยูฮยอนอ้าปากหาวจนเจ้าสไนเปอร์ที่ผงกหัวขึ้นมาอ้าปากหาวตาม

“เหมือนกันทั้งคนทั้งแมวเลย..” ซีวอนส่ายหัวเบาๆ

“น่ารักเหมือนกันใช่ไหมละครับ” คยูฮยอนถามยิ้มๆในขณะที่จะปลดเข็มขัด

“เปล่า..ทำให้รักเหมือนกันต่างหาก” ซีวอนพูดเสียงทุ้มต่ำไม่มีแววล้อเล่นจนคยูฮยอนได้แต่กัดปากฉับ แก้มนุ่มรู้สึกร้อนขึ้นมาราวกับคนเป็นไข้ คยูฮยอนไม่ได้พูดอะไรกลับไปอีกเพราะถ้าขืนตอบโต้อะไรไปสิ่งที่ได้กลับมามันจะทำให้เค้าเขินจนไปไม่เป็น มือคู่สวยกระชับไมเดนเอาไว้และเปิดประตูออกพร้อมกับท่อนขาเพรียวที่ก้าวเดินลงจากรถโดยที่ไม่หันมามองหน้าซีวอนเลยแม้แต่น้อย

“ดูเจ้านายแกเขินสิสไนเปอร์ หูแดงแก้มแดงไปหมดแต่ก็ยังน่ารักอยู่ดี”

“เมี๊ยวววว” สไนเปอร์เงยหน้ามองซีวอนก่อนจะส่งเสียงร้องออกมา ฝ่ามือใหญ่ยกขึ้นลูบหัวทุยๆนั้นอย่างเบามือก่อนจะล็อครถและเดินตามคยูฮยอนเข้าไปในคลินิก บรรยากาศในคลินิกยังคงเหมือนเดิม..รวมไปถึงเจ้าของคลินิกด้วย

“สวัสดีครับคยูฮยอนพาไมเดนมาฉีดยาเหรอครับ?” คิบอยเอ่ยถามด้วยรอยยิ้มใจดีซึ่งคยูฮยอนเองก็หยักหน้าหงึกหงักอย่างน่าเอ็นดู แม้ใบหน้าน่ารักจะยังคงแดงระเรื่ออยู่บ้างก็ตาม ซีวอนปล่อยเจ้าสไนเปอร์ลง ซึ่งมันก็ดูเหมือนจะรู้ความเมื่อพาตัวเดินปีนไปหาเจ้าไมเดนที่รอตรวจอยู่ ใบหน้านิ่งๆคลอเคลียเจ้านายของมันอย่างออดอ้อน ถ้าเป็นเมื่อก่อนที่ซีวอนยังไม่สนิทกับสไนเปอร์จะคิดว่ามันอ้อนมืออ้อนตีน..

(￣(エ)￣)

แต่ตอนนี้สนิทกันแล้ว(?)เพราะอย่างนั้นสิ่งที่สไนเปอร์ทำก็เหมือนกับความต้องการลึกของซีวอนที่ไม่อยากให้ใครเข้าใกล้คยูฮยอนมาเกินไปแม้อีกฝ่ายจะไม่คิดอะไรด้วยก็ตาม..ลองคิดสิซีวอนจะไม่ปล่อยไว้แน่ๆ นี่ใครมาเฟียขาโหดนะครับบอกเลย

“สวัสดีครับผมพาไมเดนและสไนเปอร์มาฉีดยาน่ะครับ”คยูฮยอนคลี่ยิ้มแล้วกอดสไนเปอร์เอาไว้

“ฮ่าๆครับสไนเปอร์ดูโตขึ้นเยอะเลยนะครับ” คิบอมหวังจะส่งมือไปลูบหัวทุยๆนั่นแต่สไนเปอร์กลับเอี้ยวตัวหนีและกัดฝ่ามือหนาจนเป็นรอย คยูฮยอนเบิกตากว้างอย่างตกใจต่างกับซีวอนที่ยืนมองด้วยความพอใจ มันต้องแบบนี้สิสไนเปอร์ถึงจะเลี้ยงไม่เสียข้าวสุก

“พี่คิบอมเป็นยังไงบ้างครับเจ็บมากไหม” คยูฮยอนรีบเข้าไปถามอาการแต่คิบอมกลับส่ายหัวบอกเชิงว่าไม่เป็นไร นัยน์ตาคมเหลือบไปมองชายหนุ่มร่างสูงที่ยืนกอดอกอยู่..ว่าแล้วเชียวว่าทำไมสไนเปอร์ถึงได้กัดตัวเองเพราะมีพ่อทูนหัวของเจ้านายมาด้วยสินะ

“ไม่เป็นไรครับเดี๋ยวพี่เข้าไปทำแผลเอง ส่วนฉีดยาเดี๋ยวให้พยาบาลฉีดยาเจ้าสองแสบให้นะครับ”

“ขอบคุณมากครับพี่คิบอมแล้วก็ขอโทษแทนเจ้าสไนเปอร์มันด้วย” คยูฮยอนพูดด้วยสีหน้าไม่ดีนัก

“อย่าคิดมากเลยครับ แมวก็ย่อมหวงเจ้าของเป็นธรรมดา” คิมบอมพูดพร้อมกับรอยที่เผื่อแผ่ไปให้ร่างสูงที่ยืนกอดอกคิ้วกระตุกอยู่ ขายาวก้าวเดินไปยังห้องทำงานของตนเองปล่อยให้ซีวอนเดินเข้ามาหาคยูฮยอนที่ตอนนี้งอนเจ้าสไนเปอร์ไปแล้ว

“ไอ้คยูไม่เอาน่างอนเจ้าสไนเปอร์หรือยังไง”

“ก็พี่ซีวอนดูสไนเปอร์ทำสิครับ ไปทำกับหมอแบบนั้นได้ยังไง”

“ก็สไนเปรอร์มันหวง..อย่าใจร้ายกันนักเลยนะ” ซีวอนพูดเสียงนุ่มฝ่ามือหนายกขึ้นลูบหัวเจ้าสไนเปอร์ที่นอนหมอบอยู่ข้างๆไมเดนจนคยูฮยอนที่เห็นแบบนั้นก็อดจะเบะปากไม่ได้ รู้ว่ากหวงแต่ทำไมต้องทำนิสัยไม่ดีกับคุณหมอแบบนั้นด้วยเล่า

“หายโกรธกันนะครับ”

“……”

“นะครับคยูฮยอน”

“..อื้อ” คยูฮยอนพูดเสียงแผ่วพอๆกับปลายจมูกโด่งที่กดลงบนผิวแก้มนุ่ม คยูฮยอนไม่เข้าใจว่าทำไมพี่ซีวอนต้องง้อตัวเองแทนจ้าสไนเปอร์ที่นอนสะบัดหางสบายใจเฉิบแบบนั้นด้วยดูท่าพี่ซีวอนจะให้ท้ายเจ้าสไนเปอร์มากเกินไปจริงๆ..

“เชิญห้องนี้เลยค่ะ” พยาบาลสาวบอกห้องซึ่งคยูฮยอนและซีวอนต่างก็อุ้มแมวกันคนละตัวไปยังห้องฉีดยา ทั้งสไนเปอร์และไมเดนต่างไม่กลัวเข็มฉีดยาสักเท่าไหร่แม้จะมีสะดุ้งบ้างตอนโดนฉีดแต่ก็ไม่วิ่งหนีจนจับตัวไม่ได้ เมื่อฉีดยาเสร็จแล้วซีวอนจึงขอตัวออกไปเคลียร์ค่าใช้จ่าย ปล่อยให้คยูฮยอนและสไนเปอร์เดินตามมา

“ขอบคุณครับ” ซีวอนโค้งหัวให้เล็กน้อยก่อนจะรับบัตรเครดิตมาพร้อมกับเอื้อมมือไปโอบไหล่คยูฮยอนให้เดินตามออกมาปล่อยให้สไนเปอร์ครางแง๊วๆอยู่ข้างล่างแบบนั้น คยูฮยอนหลุดหัวเราะคิกคักแล้วปล่อยให้ไมเดนลงไปเดินคู่กับสไนเปอร์เพราะยังไงพี่ซีวอนก็คงเดินเล่นที่สวนสาธารณะที่นี่ให้ไมเดนและสไนเปอร์ไปเดินเล่นบ้างก็ดีเหมือนกัน

“เย็นนี้พี่ซีวอนจะกินอะไรครับผมจะได้ทำไว้ให้?” คยูฮยอนเอ่ยถามเมื่อเดินออกมาจากคลินิก

“ที่มึงทำอะกูกินได้หมด”

“แหนะพูดไม่เพราะอีกแล้ว”

“ขอโทษครับนายหญิง”

“ฮึ่ยอย่ามาล้อผมนะ” คยูฮยอนฟาดมือลงบนไหล่แข็งแรงด้วยความหมั่นไส้ และแน่นอนว่าซีวอนไม่ได้สะทกสะท้านแถมยังหัวเราะเสียงดังจนน่าหมั่นไส้ และสุดท้ายคยูฮยอนก็ต้องเป็นฝ่ายยอมแพ้ไปเอง..นัยน์ตากลมกวาดมองไปรอบๆอย่างสนใจโดยมีสายตาคู่หนึ่งมองตาด้วยความเอ็นดู

“พี่ซีวอนครับ”

“หืม?”

“วันนี้วันเกิดพี่แล้ว..” คำพูดของคยูฮยอนทำให้ซีวอนเลิกคิ้ว แน่นอนว่าตนเองไม่ได้ใส่ใจวันอะไรพวกนี้เท่าไหร่หนักเพราะมันก็เหมือนกับวันธรรมดาทั่วๆไป แต่มันไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปเมื่อคยูฮยอนก้าวเข้ามาในชีวิตของซีวอน

“ขอบคุณที่เกิดมาให้ผมรักนะครับ”

“……”

“ขอบคุณที่รักผม”

“……”

“ผมรักพี่นะครับ” นี่แหละคือคำพูดที่ซีวอนอยากได้ยินสิ้นเสียงนุ่มคยูฮยอนก็กดปลายจมูกโด่งลงบนแก้มสากเบาๆด้วยใบหน้าที่แดงระเรื่อซึ่งซีวอนเห็นแล้วอยากจะจับฟัดให้หายหมั่นเขี้ยว ซีวอนประครองใบหน้าหวานเอาไว้แล้วจรดริมฝีปากลงบนหน้าผากมนเบาๆ

“ขอบคุณที่รักพี่เช่นกันครับ..แล้วของขวัญพี่ละครับหืม?”

“ระรอคืนนี้นะครับ -/////////////-”

“ตามนั้นเลยครับ” ซีวอนหัวเราะเอ็นดูพร้อมกับกอดคยูฮยอนเอาไว้ในอ้อมแขนกดจมูกลงบนกลุ่มผมนิ่มซ้ำจนได้ยินเสียงคยูฮยอนโวยวายแต่ใบหน้ากลับแดงระเรื่อยิ่งกว่าคนเป็นไข้ ไม่นานก็มีเจ้าสไนเปอร์กับไมเดนเข้ามาส่งเสียงเจี๊ยวจ๊าวจนดูน่ารำคาญแต่ทว่าซีวอนกลับชอบมันเหลือเกิน

นี่แหละครับหนึ่งวันธรรมดาที่แสนพิเศษสำหรับผม :)

Fin <3

คิดถึงทุกคนนะคะ *กอดดดดด*

ขอบคุณที่หลงเข้ามาอ่านฟิคเรื่องนี้อีกครั้ง อย่างที่บอกมาด้วยความคิดถึงจริงๆค่ะอาจจะสั้นและห้วนไปบ้างอย่าโกรธกันเลยนะคะฮื่อ ถ้าไม่สนุกเราต้องขอโทษด้วยนะคะ ;__;

ปล.ขอให้พี่ซีวอนมีความสุขมากๆอยู่กับเอสเจอยู่กับคยูฮยอนไปนานๆ รักที่สุดค่ะ :D

#แก้คำผิดค่ะ เจอคำผิดบอกได้นะ ;__;

Capatin_Be