Chang You’re Love Chang You’re Cat ll WonKyu

ลำดับตอนที่ #10 : Chang You’re Love V

โจ คยูฮยอนน่ะเป็นของผมทั้งตัวและหัวใจ

เป็นแค่ของผมเท่านั้น

ไม่ว่าใครหน้าไหนก็เอาคยูฮยอนไปจากผมไม่ได้!!

Chang You’re Love  V

แสงสีทองที่โผล่พ้นเมฆสีเทานั้นเรียกร้อยยิ้มจากร่างสูงได้เป็นอย่างดี มือหนายกแก้วทรงสวยขึ้นมาจิบน้ำสีอำพันในแก้วตาคมเบนไปที่ผนังห้องที่แขวนเป้าลูกดอกพร้อมทั้งมีลูกดอกที่ปักลูกเอาไว้จนหน้านั้นแทบพรุนแต่เขาก็ยังจำหน้านั้นได้ดี เสียงเคาะประตูที่ดังขึ้นเบนความสนใจของคนร่างสูงไปที่ประตู

“เข้ามา” น้ำเสียงนั้นทุ้มต่ำเสียงจนติดแหบชายร่างสูงยกแก้วไวน์ขึ้นจรดริมฝีปากจนหมดแก้ว ชายชุดดำเดินเข้ามาในห้องแล้วโค้งให้กับร่างสูงด้วยความเคารพ

“นายท่านไอ้ฮยอนซึงตอนนี้มันเข้าโรงพยาบาลบ้าไปแล้วครับ เห็นว่าซีวอนจับได้ว่ามันเป็นหนอนบ่อนไส้”

“กูก็ไม่ได้หวังอะไรกับมันมากอยู่แล้ว ตอนนี้ไอ้ซีวอนกับเมียมันอยู่ที่ฮ่องกงแล้วใช่ไหม?” อค แทคยอนหันมามองลูกน้องมือหนาหยิบลูกดอกขึ้นมาและปาตรงไปที่หน้าของซีวอนอย่างแม่นยำ เสียงหัวเราะหึดังขึ้นมาจากริมฝีปากหนา

ไอ้ซีวอนมึงต้องเป็นอย่างในรูปนั่นส่วนเมียมึง..เดี๋ยวกูจะสงเคาระห์ให้เป็นเมียกูต่อเองมีงไม่ต้องห่วง

“ใช่ครับมางานแต่งของแจฮีเห็นว่าเคยเป็นเมียเก่าซีวอนมัน” ลูกน้องกล่าวไปตามความจริงที่ได้ยินมา

“งั้นวันนี้กูก็มีของขวัญวันแต่งงานจะมอบให้เหมือนกัน เดี๋ยวมึงไปเตรียมรถให้เรียบร้อยกูจะไปงานแต่งหึ” แทคยอนหันไปพูดกับลูกน้องชายชุดดำนั้นโค้งให้อย่างเคารพและเดินออกมาจัดการตามที่แทคยอนสั่ง ร่างสูงปรายตาไปมองรูปถ่ายของผู้ชายที่ชื่อว่า โจ คยูฮยอน ริมฝีปากหนายกยิ้มขึ้นอย่างไม่รู้ตัว

“โจ คยูฮยอนมึงเตรียมมาเป็นเมียกูได้เลย” ปลายลูกดอกแหลมคมปักตรงเข้าที่หน้าผากของซีวอนทันทีที่จบประโยค

“พะพี่ซีวอน..ผมผูกเองก็ได้นะครับ” เสียงนุ่มพูดอย่างขัดเขินเมื่อร่างสูงเดินเข้ามาใกล้และจัดการผูกหูกระต่ายให้เสียใหม่ ถ้าผูกอย่างเดียวนี่ผมจะไม่ว่าอะไรเลยสักคำนะนี่เล่นผูกไปไซร้คอผมไปขาผมจะไม่มีแรงยืนแล้วเถอะครับTT////TT

“มึงผูกเบี้ยวตลอด ให้กูผูกให้น่ะดีแล้ว” ซีวอนที่อยู่ในเสื้อเชิ้ตสีขาวดึงรั้งคยูฮยอนให้มานั่งบนตักแล้วจัดการผูกหูกระต่ายให้อย่างอ้อยอิ่งอันที่จริงหูกระต่ายน่ะผมผูกแปปเดียวก็เสร็จครับแต่ผมอยากค่าผูกจากมันอะผมก็เลยเก็บกำไรนิดๆหน่อยๆเท่านั้นเอง(ยักคิ้ว)

“ฮือ..” เสียงหวานครางฮือขึ้นมาทันทีเมื่อริมฝีปากอุ่นจัดนาบลงบนซอกคอขาวขบเม้นเบาๆให้เกิดรอยแดงจางๆไม่ดูน่าเกลียดเกินไป เพราะผมไม่ยากให้ใครมองคนของผมในแง่ลบครับผมเลยทำให้ผมเป็นรอยแดงจางๆเท่านั้นกว่าจะออกไปรอยแดงมันก็หายไปแล้วละครับเชื่อผมสิ

แขนเรียวคล้องเข้าที่คอแกร่งเหลือบตามองก็พบว่ามือหนานั้นจัดการผูกหูกระต่ายให้เรียบร้อยแล้ว แต่ทว่ามือนั้นกลับไล้ต่ำลงมาและบีบคลึงยอดอกผ่านเนื้อผ้าอย่างเบามือ คยูฮยอนครางเสียงแผ่วแล้วขยับตัวเบียดชิดเข้ากับอกกว้างมากขึ้น

“มึงนี่..น่าเป็นเจ้าของทั้งตัวและหัวใจจริงๆเลย” เสียงทุ้มแหบพร่ากระซิบเข้าที่ข้างใบหูนิ่มปลายลิ้นอุ่นแตะเข้าที่ติ่งหูเล็กแล้วดูดมันเบาๆจนคนบนตักสะดุ้งหน้าแดงระเรื่อกับถ้อยคำที่มันดูจะเสี่ยวไปหน่อยแต่ว่า..มันก็รู้สึกดีที่คนพูดเป็นคนที่ตัวเองรักหมดใจ

“ผมก็ให้พี่เป็นคนเดียวนั่นแหละครับ..” คำพูดของคยูฮยอนทำให้ซีวอนยิ้มได้ง่ายๆเหลือบตาไปมองนาฬิกาที่แขวนอยู่บนผนังก็จิ๊ปากเบาๆเพราะมันใกล้เวลาแล้ว ร่างสูงละอ้อมกอดที่ตะครองกอดคยูฮยอนออกแต่ไม่วายแต้มจูบลงบนกลีบปากอิ่มเสียหนึ่งทีให้หายหมั่นเขี้ยว

“เดี๋ยวกูแต่งตัวก่อนใกล้เวลาแล้วด้วย” ซีวอนยกตัวคนที่หน้าแดงราวกับมะเขือเทศให้นั่งบนเตียงก่อนจะเอื้อมไปหยิบชุดสูทและเนกไทขึ้นมาพาดคอ คยูฮยอนยันตัวขึ้นยืนและผูกเนกไทให้ซีวอนถือว่าเป็นการตอบแทนไงครับเนอะ

“พี่ซีวอนเดี๋ยวผมไปเข้าห้องน้ำก่อนเสร็จแล้วจะรอหน้าห้องนะครับ” คยูฮยอนเอี้ยวตัวหนีริมฝีปากหนาที่กำลังจะทาบทับลงมา ถ้ามัวแต่จูบกันแบบนี้ผมว่ามันได้เลยเถิดถึงบนเตียงแน่ๆครับซึ่งเรื่องนั้นผมยังไม่พร้อม..ยังไม่พร้อมจริงๆนะครับอย่ามาทำหน้าตาไม่เชื่อใส่ผมแบบนั้นนะ!

ซีวอนพยักหน้าก่อนจะบ่นงึมงำว่าอีกนิดเดียวก็จะได้จูบอยู่แล้วแต่ว่าคยูฮยอนน่ะวิ่งปรู๊ดออกไปตั้งแต่ซีวอนพยักหน้าด้วยซ้ำ ขาเพรียวพาเจ้าตัวเดินออกมาด้านนอกบรรยากาศดูคึกคักรอบบ้านถูกแต่งแต้มไปด้วยสีแดง..สีแห่งความเป็นมงคลรอยยิ้มอ่อนประดับขึ้นบนริมฝีปากอิ่มผมชอบบรรยากาศแบบนี้ที่สุดเลยครับ

‘ตุ๊บ!!’

“ขอโทษครับ..ผมไม่ทันมอง” คยูฮยอนรีบก้มหัวขอโทษทันทีคงเป็นแขกที่มางานคุณแจฮีแน่ๆเลยครับ ทำไมผมถึงซุ่มซ่ามแบบนี้ ชายตรงหน้าคลี่ยิ้มออกมาเมื่อเจอเป้าหมายไวกว่าที่คิดแถมยังอยู่คนเดียวไม่มีซีวอนอยู่ด้วย บทจะง่ายก็ง่ายเสียเหลือเกินนะหึ

“ไม่เป็นไรครับผมหลงทางน่ะว่าจะไปเข้าห้องน้ำเสียหน่อย ไม่รู้ว่ามาเดินทางนี้ได้ยังไงกัน” ชายตรงหน้าหัวเราะและยิ้มเจื่อนจนคยูฮยอนอดจะยิ้มตามไม่ได้บางทีเขาอาจจะมีเพื่อนใหม่ก็คราวนี้แหละ

“ผมก็จะไปห้องน้ำเหมือนกันไปด้วยกันนะครับ ผมโจ คยูฮยอนคุณละ?”

“ผมอค แทคยอนครับ” ตอบกลับพร้อมรอยยิ้มที่ดูใสซื่อและไม่มีพิษภัยจนคยูฮยอนหลงเชื่อ..เด็กหนุ่มยิ้มกว้างกับเพื่อนใหม่
คยูฮยอนเดินนำทางไปที่ห้องน้ำโดยยังคงคุยเจื้อยแจ้วว่าเจ้าสาวของงานสวยมากขนาดไหนแทคยอนกดยิ้มมุมปากกลางกดเครื่องมือสื่อสารขนาดจิ๋วที่แนบอยู่กับหูตลอดเวลา

“เอารถมาที่ประตูทางออกเลยกูเจอเมียซีวอนมันแล้ว” พูดแค่นั้นก็กดตัดสายไปเมื่อคยูฮยอนหันมายิ้มให้ เงยหน้าขึ้นไปก็พบว่าตนมาถึงห้องน้ำแล้ว แทคยอนเลิกคิ้วมองเมื่อไม่เห็นคยูฮยอนเข้าไปในห้องน้ำ

“ไม่เข้าเหรอครับคุณคยูฮยอน?”

“เอ่อไม่ละครับผมพาคุณแทคยอนมาเฉยๆ” คยูฮยอนพูดพร้อมใบหน้าที่ดูเคอะเขินจะไม่ได้เขินได้ยังไงก็ผมไม่ได้ปวดจริงผมน่ะแกล้งพี่ซีวอนไปอย่างนั้นแหละครับแค่นี้พี่ซีวอนก็ได้กำไรจากตัวผมจนเกินควรแล้วด้วยซ้ำ ตอนนี้ผมต้องรีบไปแล้วละครับออกมานานแล้วด้วยถ้าพี่ซีวอนไม่เห็นผมมีหวังโวยวายแน่ๆครับ

“ช่างเป็นคนดีจริงๆเลยนะครับ..หึ”  ร่างสูงของอคแทคยอนขยับเข้ามาใกล้โดยที่คยูฮยอนมองอย่างงงๆว่าแทคยอนเข้ามทำไม ไม่ทันที่จะได้เอ่ยถามความรู้สึกจุกหน่วงก็แล่นลามไปทั่วท้องน้อยสติเริ่มพล่าเลือนสิ่งที่คยูฮยอนจำได้ในวินาทีสุดท้ายก่อนสติจะดับลงคือรอยยิ้มที่น่าขยะแขยงของแทคยอน..ร่างสูงอุ้มคยูฮยอนขึ้นพาดบ่าพลางมองซ้ายมองขวาให้ดีเมื่อเห็นว่าปลอดคนจึงเดินออกมาที่ประตูทางออก

“มึงทำอะไรคยูฮยอนน่ะ!!!!!!!” เสียงนั้นดูเกรี้ยวกราดจนแทคยอนสะดุ้งแต่ก็เพียงเล็กน้อยเท่านั้นถึงตอนนี้
ซีวอนจะวิ่งมาก็คงไม่ทันเพราะเขาวางตัวคยูฮยอนลงในรถเรียบร้อยแล้ว แทคยอนหันมายกยิ้มให้ซีวอนที่วิ่งมาด้วยความโกรธและพร้อมที่จะฆ่าคนได้ทุกเมื่อแต่กระนั้นแทคยอนก็ไม่ได้สนใจอะไรอีก

“เอามันมาเป็นเมียกูไง กูอค แทคยอนแล้วเราคงจะได้เจอกันอีกชเว ซีวอน” รอยยิ้มที่ดูแสร้งทำเป็น
จริงใจนั้นทำให้ซีวอนรู้สึกโกรธเป็นเท่าตัว ไม่รู้ว่าไอ้บ้านี้มันทำอะไรกับคยูฮยอนถึงได้หมดสติไปขนาดนั้น แทคยอนขึ้นรถและออกตัวไปด้วยความเร็วเป็นช่วงที่ซีวอนหยุดยืนอยู่ที่ประตูทางออกพอดี

“อค แทคยอนกูจะทำให้มึงไม่เหลือแม้แต่ชื่อ!!!!!” ซีวอนคำรามอย่างเกรี้ยวโกรธเป็นที่สุด โกรธตัวเองที่ดูแลคยูฮยอนไม่ได้ มือหนาควักโทรศัพท์เครื่องหรูออกมาจากกระเป๋าและต่อสายตรงไปที่แก๊งของเขาที่
อยู่ฮ่องกงทันที

(สวัสดีครับเจ้านายได้ข่าวว่ามาฮ่องกงพร้อมนายหญิงมะ..)

“มึงหยุดพล่ามก่อนได้ไหมไอ้ตงไห่!! หาข้อมูลไอ้คนที่ชื่อแทคยอนอะไรนั่นให้กูด้วยกูจะไปถล่มบ้านมัน!”

(ได้ครับเจ้านายแต่ว่าเกิดเรื่องอะไรขึ้นครับ?) ตงไห่ถามออกมาแล้วยื่นสมุดให้ลูกน้องไปสืบข้อมูลของ
แทคยอนทันที อันที่จริงผมก็พอรู้จักอยู่นะครับแก๊งแทคยอนกำลังขยายอิทธิพลแต่ว่าไม่ได้มาก้าวก่ายแก๊งของเจ้านายผมเลยไม่มีปัญหากันแต่คราวนี้สงสัยปัญหาจะเกิดแล้วละครับ

“มันพาตัวนายหญิงของแก๊งมึงไปปัญหาใหญ่พอไหม มึงรีบมารับกูเลยกูรออยู่ที่บ้านของแจฮีให้เวลาครึ่งชั่วโมงเท่านั้นไม่งั้นคนที่จะโดนเล่นคนแรกคือมึง!!!” ตวาดใส่ปลายสายด้วยอารมณ์ที่ร้อนจนเกินกว่าจะเย็นลงได้ ตอนนี้ผมเป็นห่วงไอ้คยูฮยอนมันมากมันไม่เคยต้องมาเจออะไรแบบนี้แต่เพราะผมคนเดียวให้ตายสิ

“พี่ซีวอนเกิดอะไรขึ้นคะ?” แจฮีวิ่งมาหาทั้งที่แต่งชุดจีนเมื่อกี้เธอได้ยินเสียงของซีวอนตะโกนและเห็นรถของใครขับไปด้วยความเร็วสูงอีกด้วย ซีวอนหายใจเข้าปอดลึกๆเพื่อสะกดอารมณ์ที่มันลุกพล่านไม่ให้เผลอตวาดแจฮีไปอีกคน

“มีแก๊งอื่นพาตัวคยูฮยอนไปน่ะ พี่โทรหาตงไห่แล้วอีกสักพักคงจะมาที่นี่ขอโทษนะแจฮีที่พี่อยู่ร่วมงานแต่งไม่ได้” ซีวอนหันไปกุมมือแจฮีหญิงสาวยิ้มให้พร้อมกับบีบมือร่างสูงเบาๆ เธอรู้ดีว่าคยูฮยอนสำคัญกับพี่
ซีวอนแค่ไหนส่วนเรื่องงานแต่งก็คงจะเลื่อนออกไปพี่ซีวอนคงไม่ยอมแน่

“ไม่เป็นไรคะชั้นเข้าใจ พี่ไม่ต้องกังวลเรื่องงานชั้นหรอกคะแค่ให้เป็นทิปฮันนีมูลที่ฮาวายเป็นการตอบแทนแล้วกันนะคะเนอะ” แจฮียิ้มหวานซึ่งมันทำให้ซีวอนเบาใจลงไปเปราะหนึ่งมือหนายกขึ้นลูบผมนิ่มแผ่วเบาและพยักหน้าตกลงกับข้อเสนอของแจฮี

“โอเค..ตงไห่มาแล้วเราก็รีบกลับเข้างานเถอะ” ซีวอนยิ้มให้เจ้าสาวของงานและรอให้เธอเดินเข้าไปในงานรอยยิ้มค่อยๆจางหายไป กลายเป็นใบหน้าที่ดูมึนตึงมือหนาเปิดประตูรถแล้วเข้าไปนั่งด้านในทันที

 “นี่ครับเจ้านายข้อมูลของอค แทคยอนลูกน้องรอสแตนบายรอบๆบ้านมันเรียบร้อยแล้วครับขอแค่นายสั่งมาคำเดียวเราจะบุกบ้านมันทันที” ตงไห่ยื่นซองเอกสารสีน้ำตาลให้ซีวอนมือหนาแกะมันออกไล่สายตาอ่านทุกตัวอักษรไม่ให้พลาดก่อนรอยยิ้มจะปรากฏขึ้นบนริมฝีปากหยัก

“ไม่ต้องใช้ลูกน้องเยอะแค่มึงกับกูก็พอที่จะจัดการไอ้แก๊งเฮงซวยนั่นได้ง่ายๆมึงเอาปืนมาหรือเปล่าตงไห่?” ซีวอนโยนเอกสารเกี่ยวกับรายละเอียดของแก๊งและประวัติแทคยอนทิ้งทันทีที่อ่านจบ ตงไห่เอี้ยวตัวมาส่งปืนสองกระบอกให้ซีวอนพร้อมกับขับรถออกมา มือหนาไล้ไปทั่วปืนกระบอกสั้นที่เขาไม่ได้จับมาเสียนานด้วยความคิดถึงวันนี้มันคงจะกระหายเลือดน่าดู

ไอ้แทคยอนมึงหาเรื่องผิดคนแล้วเดี๋ยวกูจะเอาเลือดมาสังเวยปืนกู!

เปลือกตาบางค่อยๆลืมขึ้นมองไปยังเพดานสีน้ำตาลเข้มก็ต้องแปลกใจ ที่นี่ที่ไหนครับแล้วผมมาอยู่ที่ไหนได้ยังไงกัน ความทรงจำต่างๆเริ่มไหลย้อนเข้ามาในหัวสมองพร้อมกับเจ็บแปล๊บที่แล่นเข้าสู่ท้องน้อยทำให้
คยูฮยอนเบ้ปากคนที่ชื่อแทคยอนนั่นจับตัวผมมามันจับตัวผมมาทำไมกัน กำลังจะเอื้อมมือมาลูบท้องก็ต้องชะงักเพราะตอนนี้ข้อมือของผมถูกล่ามด้วยโซ่..

“ตื่นแล้วเหรอคยูฮยอน หลับสบายไหมหืม” เสียงทุ้มต่ำที่เอ่ยถามนั้นทำให้คยูฮยอนหันไปมอง รอยยิ้มที่กดจนเห็นมุมปากไหนจะอารมณ์ที่ดูสะใจเหลือเกินที่เห็นผมเจ็บตัว ร่างโปร่งขยับอย่างแรงเพื่อหวังจะหลุดจากการพันธนาการแต่มันคงไร้พ้นเพราะสิ่งที่พันธนาการ คยูฮยอนไว้คือโซ่เหล็กอย่างดี

“แกจับตัวชั้นมาทำไม!?” เสียงหวานตวาดออกไปความเจ็บแปล๊บที่ลามมาจากข้อมือทำให้คยูฮยอนเบ้หน้า แทคยอนยิ้มกริ่มอย่างพอใจขายาวพาร่างสูงให้เดินมาหาคยูฮยอนที่นั่งอยู่กลางห้องมือหนาจับคางมนให้เชยขึ้นจ้องตนเองตากลมที่เขาเคยคิดว่าน่ารักบัดนี้กลับเต็มไปด้วยความเกียจชังอย่างเห็นได้ชัด

“เพราะว่านายเป็นเมียซีวอนไง” คำพูดสบายๆนั้นทำให้คยูฮยอนขมวดคิ้ว นี่ศัตรูพี่ซีวอนรึไงเหอะคยูฮยอนอยากจะบ้าตายใบหน้าหวานสะบัดหนีจากการเกาะกุม

“ชั้นไม่ได้เป็นเมียซีวอน!!” คยูฮยอนตะโกนออกมาเขาแค่คบกับพี่ซีวอนแต่มันยังไม่ถึงขั้นนั้นเสียหน่อย

“ไม่ได้เป็นเมียซีวอนงั้นเหรอ?” คิ้วหนาเลิกขึ้นมองในทันทีเมื่อจบคำพูดของคยูฮยอน เป็นไปไม่ได้หรอกที่คนที่ไม่ได้เป็นอะไรแล้วทำไมไอ้ซีวอนมันต้องโมโหขนาดนั้นเวลาที่พาตัวมันมา

“ใช่ชั้นไม่ได้เป็นเมียซีวอน!”

“งั้นเดี๋ยวมึงก็รู้มึงไม่ได้เป็นเมียไอ้ซีวอนวันนี้มันคงจะไม่ตามมึงกลับไปสุดท้ายมึงก็ต้องเป็นเมียกูอยู่ดี
คยูฮยอน” เสียงทุ้มต่ำกระซิบเข้าที่ข้างใบหูนิ่มมันทำให้คยูฮยอนรู้สึกขยะแขยงอย่างบอกไม่ถูก ใบหน้าหวานเบือนหนีและไม่พูดอะไรกับแทคยอนอีก ผมเชื่อว่าอย่างไงพี่ซีวอนก็ต้องมาช่วยผม..

รถยนต์คันหรูที่เหยียบเบรกจนควันตลบนั้นเรียกให้ลูกน้องของแทคยอนลุกฮือมาล้อมรถไว้และยังจ่อปืนไว้ที่รถ ซีวอนมองพวกสวะด้วยสายตาที่เบื่อหน่ายผมแค่ดูการจับปืนของพวกมันก็รู้แล้วละครับว่าสวะขนาดไหนต่อให้มันยิงสิบนัดจะเข้าสักเป้าหรือเปล่าเถอะ ไอ้แทคยอนมึงดูถูกกูมากนะที่ให้ลูกน้องกระจอกมาเฝ้าประตูแบบนี้

“เจ้านายเอาไงดีครับ?” ตงไห่หันมาถามเจ้านายด้วยท่าทีไม่ทุกข์ร้อนอะไรมากนักถ้าเจ้านายสั่งให้ลุยก็ลุยสิครับไม่เห็นยาก แก๊งผมมีคนน้อยกว่าแก๊งไอ้แทคยอนอะไรนี่ก็จริงแต่ทุกคนล้วนฝึกหนักและผ่านการฝึกกับเจ้านายมาแล้วทั้งนั้นถ้ายิงปืนไม่แม่นหรือการต่อสู้ไม่ดีพอเจ้านายไม่เลี้ยงให้เปลืองข้าวหรอก #ตงไห่พูดเลย

“ก็บุกสิวะคนไม่ถึงสิบคนเอากูไม่อยู่หรอก ตงไห่มึงจัดการฝั่งขวาเดี๋ยวกูจัดการฝั่งซ้ายนับถึงสามแล้วยิง”
ซีวอนหันมาสั่งหลังจากที่ประเมินสถานการณ์รถผมติดฟิล์มทึบเลยทำให้คนข้างนอกไม่สามรถมองเห็นคนในรถได้น่ะครับ เหมือนพวกมันจะโวยวายและสั่งให้พวกผมลงจากรถได้เดี๋ยวกูลงไปมึงจะไม่มีแรงแม้แต่จะถามชื่อกู!

“1”

“2”

“3”

“ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง !!!!!!!”

ตาคมกริบจ้องมองตุสำคัญของร่างกายแล้วเล็งปืนอย่างแม่นยำเพียงแค่ไม่ถึงสิบนัดคนทางฝั่งเขาและตงไห่ก็ล้มลง เสียงโอดครวญดังขึ้นมากจากเหล่าบรรดาลูกน้องของแทคยอนยิ่งทำให้ซีวอนรู้สึกโมโหเข้าไปใหญ่ มือหนากระชากคอเสื้อของลูกน้องบางคนที่อยู่แถวนั้นขึ้นมาตาคมดุจเหยี่ยวที่จ้องมองมานั้นทำให้จีอุนเกิดความกลัวขึ้นมาในทันที

“ไอ้เหี้ยแทคยอนอยู่ไหน!!!?”

“ผะ..ผมไม่รู้ครับ” เสียงนุ่มตอบกลับอย่างไม่เต็มเสียงนักไม่กล้าแม้แต่จะมองคนตรงหน้า มือหนาเลื่อนมาบีบคอชายร่างโปร่งนี้แล้วยกขึ้นสูงจนขาไม่ติดพื้นใบหน้าที่บูดเบี้ยวของมันทำให้ซีวอนรู้สึกสะใจขึ้นมาบ้าง นี่ถือว่าเล็กไปด้วยซ้ำที่พวกมึงบังอาจมาแย่งคนของกูไป!

“ไม่รู้งั้นเหรอกูให้โอกาสมึงตอบใหม่ถ้ามึงยังตอบไม่ถูกใจกูละก็..มึงได้ตายคามือกูแน่ไอ้เหี้ยแทคยอนอยู่ไหน!!” ซีวอนคำรามด้วยความโมโหเผลอออกแรงบีบที่คอจนจีอุนหน้าซีด มันตะเกียดตะกายพยายามที่จะแกะมือผมออกแต่ถ้ามึงยังไม่ตอบก็อย่าหวังว่ากูจะปล่อยมึงเลยไอ้สัส

“แค่กๆผม..บอกแล้วแค่กๆ!!” เสียงนั้นดูขาดช่วงไปบ้างแต่มันก็ทำให้ซีวอนยอมที่จะคายมือออกแล้วรอฟังคำที่มันจะพูดอย่างใจจดใจจ่อ ตงไห่ใช้เท้าเขี่ยพวกที่นอนตายอย่างเกะกะให้พ้นทางและหยิบปืนมาสองสามกระบอกเพื่อต้องใช้หรือไม่ก็อาจจะกระสุนหมดตาคมเบนไปมองที่เจ้านายของตัวเองที่ดูจะหัวเสียกว่าทุกครั้ง ไม่บ่อยหรอกครับที่เจ้านายผมจะโมโหจนแทบจะฆ่าคนได้ทันทีแบบนี้เพราะปกติแล้ว

เจ้านายชอบทรมานคนก่อนแล้วค่อยฆ่าทีหลังน่ะครับ(ยิ้มหล่อ)

“คุณแทคยอนอยู่บนห้องชั้น..สองห้องแรกครับ” หลังจากสิ้นคำพูดซีวอนก็เหวี่ยงจีอุนลงพื้นจนหัวของจีอุนไปกระแทกกับพื้นปูนเลือดมากมายไหลลงอาบน้ำแล้วสุดท้ายเจ้าตัวก็สลบไป ซีวอนมองจีอุนด้วยหางตาก็จะเดินเข้ามาในบ้านตัวใบหน้าเรียบเฉยแต่ใบหน้าแบบนี้แหละครับที่น่ากลัวที่สุดอย่าเผลอไปทักเจ้านายตอนนี้เด็ดขาดครับเพราะถ้าเกิดพูดอะไรไม่ถูกใจขึ้นมาละก็..คุณอาจจะตายทั้งที่พูดไม่จบประโยค(ยักไหล่)

“พวกมึงเป็นใครวะเฮ้ยมีคนบุก..ปัง!!” ไม่ต้องรอให้พวกเศษสวะมันตะโกนให้หนวกหูผมก็จัดการยิงมันทิ้งทันที เห็นแล้วรำคาญลูกตาครับพวกมึงจะโวยวายหาเตี่ยรึไงซีวอนชะงักเท้าลงเมื่อเห็นว่าชายชุดดำนั้นล้อมทั้งเขาและตงไห่ไว้หมดแล้วตอนนี้ซีวอนและตงไห่ยืนหันหลังให้กันมือหนาต่างเบนกระบอกปืนไปทางชายชุดดำ คนแค่นี้ไม่คนามือพวกผมหรอกครับเหอะ!

“ยอดเยี่ยมมาก ยอดเยี่ยมมากจริงๆไม่น่าเชื่อว่าหัวหน้าแก๊งกับลูกน้องจะใจกล้าบุกเข้ามาในแก๊งของผมเพียงแค่สองคนแบบนี้อืม..จะเรียกว่ายอดเยี่ยมหรือว่าดูถูกกันเกินไปดีละหืมชเว ซีวอน” เสียงทุ้มแหบที่ดังขึ้นพร้อมเสียงตบมือทำให้ซีวอนชะงักในการจะยิงพวกเศษสวะนี้ทิ้ง ตาคมหันไปมองผู้ที่มาใหม่หน้าแบบนี้น่ะผมจำได้ขึ้นตาไอ้เหี้ยแทคยอน!!

“มึงก็ดูถูกพวกกูเหมือนกันที่ส่งลูกน้องหรือเศษสวะพวกนี้มาสูกับกูเหอะ อ่อนฉิบหาย!”

“มึงอยู่ในบ้านกูนะและตอนนี้มึงก็โดนกูล้อมอยู่ที่สำคัญคยูฮยอนอะไรนั้นก็อยู่บนห้องนอนกู เพราะฉะนั้นมึงจะทำอะไรช่วยเจียมกะละหัวตัวเองด้วยเถอะ!!” แทคยอนหยิบปืนของลูกน้องที่ใกล้มือที่สุดยิงเข้าที่แขนของซีวอน ตาคมตวัดมามองอย่างเอาเรื่องไม่มีเสียงร้องโอดครวญออกมาจากปากซีวอนเลยแม้แต่น้อยและนั้นมันทำให้แทคยอนรู้สึกหงุดหงิดขึ้นหลายเท่าตัว

“เจ้านายเป็นอะไรรึเปล่าครับ!?” ตงไห่พูดออกมาเสียงดังกำลังจะก้มลงดูแผลแต่ทว่าปืนกระบอกยาวกลับจ่อเข้ามาที่หัวของเขา พวกผมไม่กลัวตายกันหรอกครับถ้ากลัวตายเราจะมาเป็นมาเฟียกันทำไมแต่ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือนายหญิงคนใหม่ ซีวอนหันมามองตงไห่เป็นเชิงปรามให้อยู่เฉยๆซึ่งตงไห่ก็ยอมทำตามแต่โดยดี

“กูไม่เป็นอะไร..อย่างพวกมึงก็ดีแต่ลอบกัดไปแบบนี้ถึงว่าไม่มีคนกลัวแก๊งมึงหึ!” สายตาที่เยาะเย้ยแบบนั้นมันทำให้แทคยอนหมดความอดทนขึ้นในทันที

“พวกมึงจับไอ้สองตัวนี้มัดแล้วแยกห้องให้ไอ้ซีวอนมันมาที่ห้องกูเดี๋ยวกูจะโชว์อะไรเด็ดๆให้มึงดู” แทคยอนหันไปสั่งซึ่งตงไห่พยายามจะขัดขืนแต่เพราะสายตาของซีวอนที่เป็นห่วงความปลอดภัยของคยูฮยอนมากที่สุดเลยต้องยอมตามน้ำไป ร่างสูงถูกมัดเข้ากับเชือกที่เสียดสีเข้ากับแผลอย่างจังซีวอนเบ้หน้าให้กับความแสบของมันแต่ก็นะยังไกลหัวใจเพราะงั้นผมไม่เป็นอะไรหรอกครับ

ซีวอนโดนพวกลูกน้องของแทคยอนพาตัวเข้ามาที่ห้องโดยตลอดทางชายหนุ่มโดนทำร้ายจากพวกลูกน้องกระจอกนี่สารพัดไม่ว่าจะเป็นตีหัว ตีแผลและอีกมากมาย พวกมึงไม่ต้องห่วงไปกูจำหน้าพวกมึงได้หมดแล้วถ้าหลุดออกไปได้พวกมึงเตรียมตัวรับชะตากรรมให้ดี!!

“เข้าไป!!” ชายคนหนึ่งลากผมมาที่โต๊ะแล้วจัดการมัดขาและแขนตรึงไว้กับโต๊ะผมเบนสายตาไปมองไอ้คยูฮยอนที่อยู่อีกฝั่งห้องอยากจะลุกไปหามันใจจะขาด แต่ติดไอ้เชือกที่มันมัดผมไว้เดี๋ยวนะครับสิ่งที่ไอ้แทคยอนมันใช้มัดกับคยูมันไม่ใช่เชือกแต่เป็น..โซ่ไอ้เหี้ยมึงกล้าล่ามคนของกูไว้กับโซ่เลยรึไง!!!!!!!!!!!!!!!!

“คยูฮยอน..ไอ้คยูมึงตื่นสิวะ!!” ผมตะโกนเรียกมันเสียงดังเพื่อหวังจะให้มันตื่นเสียงเกร๊กของโซ่ที่ดังขึ้นทำเอาใจผมกระตุกความรู้สึกผิดเข้าเกาะกุมจิตใจของซีวอนในทันทีที่เห็นสภาพของ คยูฮยอนคนที่ผมรักกับต้องมาถูกล่ามไว้แบบนี้ข้อมือของมันแดงเถือกจากการขัดขืนไอ้เหี้ยแทคยอนมึงต้องเจ็บกว่าไอ้คยูหลายสิบเท่า!!!

“ฮือ..พะพี่ซีวอนโอ๊ย!!” เพราะคยูฮยอนจะวิ่งมาหาเขาเลยถูกโซ่กระตุกตัวกลับไปที่เดิมร่างโปร่งทรุดตัวลงนั่งกับพื้น ข้อมือแดงจนเลือดซิบซีวอนมองภาพนั้นเขม็งราวกับจะจำฝังใจและเตือนใจตัวเอง ว่าต่อไปผมจะไม่ให้คยูฮยอนมาอยู่ในสภาพนี้อีกผมขอสัญญาเลยครับ

“คยูฮยอนอยู่เฉยๆนะ กะ..พี่ไม่อยากเห็นคยูเจ็บมากกว่านี้” น้ำเสียงที่เบาลงและปลอบประโลมทำให้คนที่อยากเข้มแข็งน้ำตารื้นขึ้นมา ร่างโปร่งเงยหน้ามองซีวอนให้เห็นเต็มตาก็ต้องเบิกตากว้างเพราะที่แขนมีเลือดปริมาณมากไหลออกมาไม่หยุด ..

“พี่ซีวอนโดนยิงเหรอครับ!!” น้ำเสียงของไอ้คยูมันดูตระหนักซึ่งผมว่ามันน่ารักคิ้วของมันขมวดจนแทบจะเป็นปม ราวกับจะต่อว่าผมที่ทำพลาดยังไงให้โดนยิงแต่ก็นะถ้าโดนยิงแค่นี้แล้วได้เรียกร้องให้มันดูแลผมก็ว่าคุ้มแหละนะ(ยังจะมาคิดเรื่องลวนลามคยูอีก- -)

“อืมแค่ถากๆน่ะไม่เป็นอะไรมากหรอก นายโอเคใช่ไหมคยูไอ้เหี้ยนั้นไม่ได้ทำอะไรนายใช่ไหม?” ซีวอน
พูดอย่างเป็นห่วงสายตาคมสอดส่องร่างกายของคยูฮยอนอีกครั้ง เพื่อสำรวจว่ามีจุดไหนที่เขามองพลาด
ไปไหม คยูฮยอนส่ายหน้าเบาๆก่อนจะส่งยิ้มอ่อนมาให้ซีวอน

“ผมไม่เป็นไรครับพี่ซีวอน..แล้วพี่เจ็บหรือเปล่าเลือดไหลเยอะมากเลยนะ” น้ำเสียงไอ้คยูมันดูกังวล

“ไม่เจ็บหรอกนายน่ะห่วงตัวเองก่อนดีกว่าไอ้เหี้ยนั้นมันกล้าดียังไงมาล่ามนายไว้กับโซ่แบบนี้ อย่าให้หลุดไปได้นะมึงไม่รอดแน่ไอ้แทคยอน” ซีวอนพูดอย่างโกรธเกี้ยวยิ่งเห็นสภาพคยูฮยอนเขายิ่งโมโหตัวเอง และโมโหไอ้เหี้ยนั้นด้วยเดี๋ยวก่อนมึงเดี๋ยวก่อน

“ผมไม่เป็นไร..ยังไงพี่ก็มาช่วยผมแล้วนี่เนอะ” รอยยิ้มหวานจัดถูกส่องมาจากริมฝีปากอิ่มที่แตกเป็นขุย แต่ในสายตาซีวอนมันก็ยังคงน่าจูบอยู่ดีร่างสูงได้แต่ยิ้มตอบกลับไปให้เวลานี้ผมควรจะพูดเพราะกะมันเพราะไม่อยากให้จิตใจมันกระทบกระเทือนไปมากกว่านี้แค่นี้ผมว่ามันก็คงกลัวจะแย่อยู่แล้ว

“แหมๆหวานกันจริงนะคู่นี้ ไหนว่ายังไม่ได้เป็นเมียมันไงคยูฮยอน?” เสียงแทคยอนที่ดังขึ้นทำให้ซีวอนเบ้ปาก ตาคมหันไปมองร่างของมันที่ขยับเข้ามาใกล้คยูฮยอน ฮึ่ยผมไม่ชอบให้ผู้ชายคนไหนเข้าใกล้ไอ้คยูเลยครับ!!

“ก็ยังไม่ได้เป็น แต่อีกเดี๋ยวไม่นานก็ต้องได้เป็น!” ผมเป็นคนตอบมันครับหมั่นไส้! มึงอย่ายุ่งกับว่าที่เมียกู

“พี่ซีวอน!!” คยูฮยอนแหวขึ้นมาใบหน้าหวานแดงระเรื่ออย่างน่าชัง แต่แทคยอนเห็นแล้วหมั่นไส้ไม่คิดว่า
ไอ้ซีวอนมันจะรักไอ้เด็กนี่มากขนาดนี้ สงสัยไอ้เด็กนี้มันต้องมีอะไรดีหึหึงั้นก็ขอลองดูสักหน่อยแล้วกัน

“ว่าที่เมียมึง? แต่ขอโทษว่ะต่อไปนี้นับตั้งแต่วินาทีนี้คยูฮยอนจะเป็นเมียกู!!!”

TBC.

พี่แทคอย่าแรงเดี๋ยวจะโดนพี่ซีวอนเอาคืนไม่ใช่น้อย

ปล.เรื่องนี้อีกไม่กี่ตอนจะจบแล้ว สนใจรวมเล่มไหมคะ?

Captain_Be

❀ Supercell