คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : chapter one : ของจริงสินา = ="
คุยกันก่อนงับ
ไม่มีสาระ
ไม่ฮา
ไม่รู้เหมือนกัน แต่อยากเขียน ฮ่าๆ
ขอบคุณที่อ่านนะ ^ ^
*********************************************************
“เอาไงดีวะ..ไอม่อน = =” ผมถามมัน ขณะที่ลากมันมาคุยหลังร้าน..
“นะโม ตัสสะ ภะคะวะตา..T/\T” = = ไอนี่นี่
“เฮ้ยย เป็นไร..กูยังไม่ได้บอกว่าจะทำไรเลย - -*”
“…….” ( - - ) ( _ _ ) ( - - ) มันมองผมหัวจรดเท้า..หาเรื่องหรอวะเฮ้ย =*=
“หน้าอย่างมึง…- -^..” ทำหน้า กวงting อีก
ผมมองหน้ามันกลับ - -^ จะว่าไรก็ว่ามา..
“กูรู้ว่ามึงไปแน่ T_T..อะระหะโต สัมมา สัมพุธ..” โว้ยย ไอนี่ไม่เคยพึ่งพาไรได้เลย = =^
ผมมองทอดออกไปที่หน้าร้าน
น้องคนนั้นยังคงมองมาที่ผม ด้วยสายตาที่ดูอ้อนวอน T_T
ผมยิ้มแหยๆกลับไปก่อนจะรีบวิ่งไปหาน้องเขา
“ใจเย็นๆนะ ถึงพี่จะช่วยอะไรไม่ได้ พี่ก็จะไปอยู่เป็นเพื่อน ^^”
“รีบไปเถอะ พี่ตอง..ไม่รู้ว่าพี่แพรเป็นยังไงบ้างแล้ว”
“อ่ะ..อืมม แปปนึงนะ ^^”..”
ผมบอกน้องเค้าก่อนรีบวิ่งขึ้นไปที่ห้องนอนอย่างรวดเร็ว
ถึงจะช่วยอะไรไม่ได้ แต่เพื่อความชัวร์
“อยู่ไหนวะๆๆๆ = =^”
ตู้เสื้อผ้า…
อืมมม.. - -
เสื้อไอม่อนเกือบทั้งตู้..= = เสื้อผ้ากุล่ะ..
ตะกร้าผ้าซัก …
“ไอสาด ใส่แต่เสื้อผ้ากรู…>0<”
แล้วมันอยู่ไหนวะเนี่ยะ..
โห..เฮ้ย0_0!!
ไอสาดม่อน กางเกงใน บนหัวนอนกุ.. -*-
เฮ้ย นี่บ้านใครวะ นี่มันจะมากไปแล้วววว >0<
ฝากไว้ก่อนนะมึง..อยู่ไหนๆๆ
ใต้โต๊ะ..มะมี 0_0!!
ใต้เก้าอี้..มะพบ 0_0!!
ใต้เท้า…ข้าขอโทษ = =
แป้กๆ ข้ามไปๆ
ลิ้นชักก็…ว่างเปล่า…= =
ใต้เตียง…เฮ้ย 0_0!!
ในที่สุด..ก็เจอแล้ว 0o0!!
“Home alone” - -^
“Underworld” = =
“Rush hour” -_-
หนังที่ผมเชคว่ามันหายไปจากร้าน..
แล้วไอ…ม่อน มันบอกลูกค้าย้ายบ้านหนีไปแล้ว..= =^
ก้อเอะๆใจแล้วว่า มันจะพร้อมใจกันย้ายไปไหนวะ -*-
ไอแสดม่อนนน มึง มึง………โว้ยยยยย >0<
แต่..เอ..
สงสัยใช่มั้ย?
ว่าผมหาอะไรอยู่..
จะตอบให้ก็ได้
มันเป็นสิ่งธรรมดา.. = =
ที่เปนหยักๆอ่ะ..
ห๊ะ ไม่รู้อีกหรอ ไมฟายจัง = =^
ที่บางอันมีรูอ่ะ ^ ^
นั่นแหละ..
เฮ้ย ไม่ใช่ รูไม่ใหญ่ - -^
พ่อม..สิ โดนัท -*-
รูไม่ใหญ่ขนาดนั้น..
ออกยัง..มะช่ายยยย =0=
มะใช่อุนจิ..อ๊ะ นั่นไง เจอแล้วว!!
“กุญแจ!!”
ตั้งอยู่บนชั้นวางดีวีดีนั่นเอง..
มันเป็นกุญแจห้องเก็บของที่ตอนย้ายมาใหม่ๆ
พ่อเอาทุกๆอย่างเก็บไว้ในนั้น..แน่นอน มีสิ่งที่ผมต้องการอยู่
“หนังสือรวมบทสวด = =”
มันสวดอะไรบ้างผมไม่รู้ล่ะ แต่ขอให้สวดไว้ก่อน
ผมไขกุญแจและเข้าไปควานหาหนังสือเล่มนั้น..
ข้างใต้ของลังแรกผมก็พบมัน จำได้ว่าคุณปู่ผมท่านใช้หนังสือเล่มนี้บ่อยๆ
ผมยังเคยเข้าไปสวดมนต์กับท่านในห้องพระ
ก่อนที่ท่านจะเสียไปเมื่อหลายปีก่อน..
ท่านรักผมมาก และผมก็รักท่านมากเช่นกัน โอว เบบี้ T^T
แต่มันไม่ใช่เวลาซึ้ง = = ผมรีบคว้าหนังสือเล่มนั้น
และวิ่งลงมาชั้นล่างทันที..
ไอม่อนคงทำใจได้แล้ว..มันยืนสงบนิ่งอยู่หน้าร้านกับน้องคนนั้น..= =
“ป่ะ..พี่พร้อมละ..น้อง..เอ้อ ว่าแต่น้องชื่ออะไรครับ” ผมถามน้องคนนั้นขณะล็อคกุญแจร้าน
“หนูชื่อ ฝ้าย ค่ะ..พี่ตอง พี่ม่อนเป็นอะไรอ่ะ = =”
=;;= ยืนน้ำมูกย้อยแบบคนไร้วิญญาณ..กุล่ะเบื่อมัน
“ทิ้งมันไว้นี่แหละ บ้านฝ้ายอยู่ไหน นำพี่ไปเลย..”
“อยู่ไม่ไกลนี่เองพี่ตอง”
“อืมม ป่ะ”
ฝ้ายออกวิ่งนำผมไป
แปลกจริง ทั้งที่ก็ชอบแพรมานานแล้ว
แต่ก็ไม่รู้ว่าบ้านเค้าอยุ่ใกล้เราแค่นี้...= =
แปลกจริง..
“อะไรหรอ..แห่ = =?”
“เฮ้ยย 0_0!!” ผัวะ!!
“ไอสาดตอง มึงตบกุทำแม้วไร -*-..”
“แล้วมึงจะเอาไฟส่องใต้คางทำไม - -^”
“ให้มึงช็อคเล่น..^0^ ฮ่าๆๆ” สติ..ปัญญา = =
“เดี๋ยวก็มีเรื่องช็อคจริงๆละ..หนังผีที่มึงดูมา ได้เห็นจริงก็วันนี้แหละ หึหึ” ขู่มันๆ กลัวอ่าดี้ ^0^
“หรอ..= =” เฮ้ย..-*- มาแปลก
“มึงไม่กลัวเรอะ..ผีอ่ะผี”
“กูชาชิน..”
“หา ชาไรอ่ะ โออิชิออกใหม่หรอ..อร่อยป่ะวะ..=0=”
“........มุขฟาย”
จี๊ดดดดดดดดดด..~ ~ โดนไอม่อนด่า
“สังขารมนุษย์ หรือสิ่งใดก็ตามไม่เที่ยง”
โห ไอม่อนมีสาระได้ไงวะ.. 0o0!!
น้องฝ้ายที่วิ่งอยู่ยังหันมามองด้วยอารมณ์แบบว่า..กุช็อค 0_0!!
“มีบ่าย มีสาย มีค่ำเย็น..ต่างๆกันออกไป..อาเมน = =”
กูว่าแล้ว..
………………………..
………………
…………
และแล้วก็ถึงบ้านแพร..
ไม่ไกลมาก ห่างมาสามซอย..
บ้านแพรเป็นบ้านหลังใหญ่ มีพื้นที่บริเวณกว้าง..น่าเข้าไปวิ่งเล่น..
ถ้าเป็นตอนกลางวันล่ะก็นะ..= =
“ปะ..ปิดไฟทั้งหลังเลยหรอ น้อง” ไอม่อนถามฝ้าย
“ตอนหนูออกไป หนูเปิดทั่วบ้านเลยพี่ม่อน..= =”
เอื๊อก ผมกับไอม่อนมองหน้ากัน..กลืนน้ำลาย ส่งสายตาแบบว่า..
“ดูฝ้ายไม่ค่อยกลัวเลยนะ..”
ผมถามฝ้าย ฝ้ายมองขึ้นมาช้าๆด้วยดวงตากลมโต
“หนูกลัวมาก...” และก็หยุดไปพักนึง..
“แต่หนูชิน..”
ฝ้ายพูดเสร็จก็เปิดประตูรั้วเข้าบ้านไป..
เสียงที่เฉียบเย็นของฝ้ายทำให้ผมขนลุกซู่..
ไอม่อนทำท่าเหมือนจะร้องไห้ = =
ก้าวย่างแรกที่ข้ามธรณีรั้วบ้านแพรเข้าไป..
บรรยากาศมันเหมือนแปลกไป รู้สึกมืดมนกว่านอกบ้าน..
เมื่อกี้...เป็นไหนๆ...
~ระวังตัวด้วยนะ ตองเอ้ย~
เสียงๆหนึ่งดังขึ้น..ผมหันกลับไปมองหน้าไอม่อน..
แต่มันกำลังหลับตาปี๋ สวดมนต์หงึกๆ - -
เสียงผู้ชาย..ที่ไม่ใช่ฝ้าย และไอม่อน..เสียงอะไรฟะ = =
ผมหยิบหนังสือรวมบทสวดออกจากกระเป๋า
ในขณะที่ฝ้ายเดินนำผมมาถึงตัวบ้านแล้ว..
“ไฟไม่ติดอ่ะค่ะ พี่ตอง..” ฝ้ายเอ่ยขณะลองกดสวิทไฟอยู่หลายครั้ง
“อืมม..ไอม่อน ไฟฉายหน่อยสิ”
ไอม่อนส่งไฟฉายให้ผม..ฝ้ายเดินเข้าไปในตัวบ้าน..
ผมแปลกใจจัง เด็กคนที่ร้องไห้งอแงตอนที่วิ่งมาหาผม หายไปไหนแล้ว..
ฝ้ายตอนนี้ดูกล้า ดูเข้มแข็งกว่า แบบเห็นได้ชัด..
ผมเปิดไฟฉาย..
แกร็ก!!
วูบบบบบ~~
“เฮ้ยยยยยย!!!!!!!!!”
ไอม่อนร้องเสียงหลง..ผมนิ่งอึ้ง
ภาพผู้ชายคนหนึ่งเดินผ่านหน้าผมช่วงที่ไฟสว่าง..
ผมรวบรวมสมาธิก่อนจะสาดไฟฉายไปรอบๆ..
แต่ไม่พบอะไรเลย..
ทุกๆอย่างเงียบ..
เงียบจนได้ยิน
เสียงลมหายใจของตัวเอง..
ตึง!!
ตึง!!
ตึง!!!
หน้าต่างทุกบานที่อยู่ด้านข้างพวกผม
เปิดออกอย่างแรง..ภาพผู้ชายและผู้หญิงยืนจ้องเขม็งมาทางพวกผม
ด้วยดวงตาที่ถลึงสีแดงฉาน จนแทบจะทะลักออกมา
ปรากฎขึ้น..ผ่านทางหน้าต่าง
“ว้ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก”
ไอม่อนร้องสุดแรงก่อนจะหมดสติลงไป..
ผมหลับตาสนิท นึกถึงพระรัตนตรัย และคุณปู่..
ผมลืมตาขึ้นช้า o_o ทุกๆอย่างหายไป
ฝ้ายถอนหายใจช้าๆก่อนจะเอ่ยขึ้น..
“หนูก็ไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี พี่ตอง..” เสียงเธอดูเศร้าๆ
“แต่หนูรู้ว่าพี่ช่วยหนูได้..พี่คนเดียวเท่านั้น”
ฝ้ายเอ่ยขึ้นก่อนเดินนำผมขึ้นไปยังชั้นสองที่คงเป็นห้องนอนของแพร..
ถึงแม้จะยังไม่เข้าใจว่าทำไมต้องเป็นผม..แต่ผมก็เดินตามฝ้ายขึ้นไป
ผมปล่อยให้ไอม่อนนอนอยู่ตรงนั้น..
ถ้ามันเจออะไรมากกว่านี้...
มันคงไม่ไหวแน่ๆ เพราะแม้มันจะชอบดูหนังผีมากแค่ไหน
มันก็เป็นคนขวัญอ่อนมากคนหนึ่งเช่นกัน
ในที่สุดผมก็เดินมาถึงหน้าห้องนอนของแพร
ฝ้ายมองหน้าผมก่อนจะเอื้อมมือไปจับลูกบิดประตู..
ผมรู้สึกถึง อะไรบางอย่างที่อัดแน่นอยู่ภายหลังประตูบานนั้น..
ผมกลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ = = ก่อนจะสูดลมหายใจและ..
แกร็กก!!
แพรยืนหันหลังให้ผม..
เธออยู่ในชุดขาวสวย..
หน้าต่างที่เปิดอ้าอยู่ตรงหน้าเธอ
ทำให้สายลมพัดเข้ามาในห้องอย่างเอื่อยๆ..
ผมสีดำขลับของเธอปลิวไสวตามสายลมอย่างช้าๆ..
ผมรวบรวมความกล้าก้าวเท้าเข้าไปในห้องเธอ
แต่ละก้าวเหมือนมีหินถ่วงอยู่ข้างละร้อยกิโล
หนัก จนแทบจะย่างก้าวไม่ไหว..
“แพร..” ผมเอ่ยเรียก ฝ้ายเดินตามเข้ามาช้าๆ
“แพร ครับ..นี่เราเอง ตอง”
เหมือนแพรขยับตัวเล็กน้อย..
ผมหยุดก้าวเท้าลง และยืนนิ่ง..
แพรหันหน้ามาหาผมช้าๆ
ช้าๆ..
ด้วยสายตาที่...
เย็นชา...
มองไม่เห็น...
แม้...กระทั่ง
การสะท้อนของแววตา..
จากดวงตาคู่นั้น...
พริบตานั้น..
.....
...
..
ผมก็รู้ว่า..
นั่นไม่ใช่...
แพร...
ที่ผมรู้จัก...
....
...
..
อีกต่อไป
ความคิดเห็น