คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : Symphony Season No.1 : ไม่เปลี่ยนใจ
Symphony Season No.1 : ไม่เปลี่ยนใจ
ยามเย็นของวันสบายๆวันหนึ่ง ขณะที่สายลมพัดเย็นสบายอยู่นอกตัวอาคาร เสียงของเหล่านกนานาพันธุ์ที่แข่งกันร้องกับเสียงคลื่นน้ำทะเลที่ซัดเข้ากระทบฝั่ง พร้อมกับแสงอาทิตย์อ่อนๆที่สาดส่องเข้ามาทางหน้าต่าง เด็กชายคนหนึ่งกำลังนั่งเล่นเพลงโปรดอยู่ในห้องเปียโนของชมรมการดนตรี เสียงเพลงที่เค้าบรรเลงสะกดจิตใจของทุกๆคนที่อยู่ในห้องนั้น นิ้วที่เรียวยาวของเค้าพลิ้วไหวไปบนคีย์ต่างๆโดยไม่พลาดซักคีย์ สายตาที่นิ่งและสุขุมเยือกเย็น เมื่อได้จับเครื่องดนตรี พาเอาใจของเด็กสาวที่อยู่รอบข้างหลุดออกมาเพื่อมอบให้กับเค้า เด็กหนุ่มเงยหน้าขึ้นมองกรรมการคุมสอบที่อยู่ตรงหน้าอย่างช้าๆ พร้อมกับกดโน้ตตัวสุดท้ายอย่างเบามือ..
ตึ้ง..
“แบบนี้พอใช้ได้มั้ยฮะ..”
เด็กหนุ่มยืนขึ้นพร้อมเอ่ยถามผู้หญิงวัยกลางคนที่อยู่ตรงหน้าเค้า บรรยากาศภายในห้องเงียบสนิท สายตาทุกคู่จับจ้องไปยังกรรมการที่กำลังนั่งครุ่นคิดกับกระดาษเช็คคะแนนที่อยู่ในมือ
“เพอร์เฟ็ค ผ่าน...วายุ เธอได้ตำแหน่งเดี่ยวเปียโนมือหนึ่งของชมรมเรา”
เสียงเฮดังลั่นห้องจนนกที่เกาะอยู่ตรงขอบหน้าต่างตกใจบินออกไป เด็กผู้หญิงส่งเสียงกรี๊ดกร๊าดให้กับวายุ เค้ายิ้มให้พวกเธอด้วยรอยยิ้มที่เป็นมิตรและดูสดใส แสงแดดยามเย็นเมื่อกระทบกับผมสีส้มอ่อนๆของเด็กหนุ่มทำให้เค้าดูมีเสน่ห์ยิ่งขึ้น รอยยิ้มเล็กๆปรากฏบนใบหน้าของเด็กหนุ่มพร้อมกับมือที่กำหมัดแน่นมีความหมายโดยนัยว่า ทำได้แล้ว!!
.............................................
...............................
“เมื่อกี้ วายุสุดยอดเลยเนอะ เล่นเปียโนเก่งจริงๆ แถมหล่ออีกต่างหาก ดูมีเสน่ห์มากเลย เธอว่ามะ”
“ใช่ๆ เพิ่งอยู่ปี 1 เองสมัครเป็นแฟนคลับดีมั้ยน้อ มีเวลาให้กรี๊ดอีกตั้งสามปี ฮ่าๆๆ”
บทสนทนาของเด็กสาวสองคนที่เดินออกจากตึกของชมรมการดนตรีดังขึ้น ขณะที่วายุกำลังเดินออกจากห้องน้ำที่อยู่ที่ชั้นหนึ่ง เด็กสาวคนหนึ่งเดินเข้ามาหาเค้าพร้อมยื่นขวดน้ำให้..
“นี่จ้ะ..”
“อ๊ะ แอม ขอบใจนะ”
วายุกล่าวขอบคุณพร้อมรอยยิ้มละไม เค้าหยิบขวดน้ำที่เด็กสาวให้มา เปิดฝาและดื่มมัน เด็กสาวยิ้มอยู่ข้างๆอย่างมีความสุข เธอสูงเพียงแค่ต้นคอของเค้าเอง สายตาที่เธอมองเค้าเต็มไปด้วยความรู้สึกพิเศษที่ไม่ว่าผู้ชายคนไหนในโรงเรียนนี้ต่างก็อยากได้รับมัน
“ฮ้า สดชื่นจัง ขอบใจนะ”
“ไม่เป็นไรจ้ะ”
แอมกล่าวและยิ้มให้วายุเบาๆ เด็กสาวเอื้อมมือไปหยิบขวดน้ำเปล่าๆออกจากมือเค้าและยัดใส่กระเป๋า พร้อมออกเดินไปกับวายุที่อยู่ข้างๆ..แอมเป็นเด็กสาวตัวเล็กๆ ผมสั้นประมาณต้นคอ เธอไม่ใช่ดาวโรงเรียน และไม่ใช่เด็กสาวที่น่ารักมากที่สุด แต่เป็นเด็กสาวที่มีน้ำใจ เอื้อเฟื้อเผื่อแผ่ และใจกว้าง ดวงตาเธอเหมือนเด็กน้อยไร้เดียงสา ผมของเธอมีสีดำขลับสวยงามตัดกับใบหน้าที่ได้รูปและผิวที่ขาวละเอียด รอยยิ้มเล็กๆกับดวงตาโตๆ แทบพลิกโลกทั้งใบของใครบางคนได้ วายุมองเด็กสาวแล้วก็อดยิ้มไม่ได้กับความน่ารักของเธอ
“เดี๋ยวนี้ดังใหญ่แล้วนะ สาวๆติดตรึมล่ะสิ”
แอมเอ่ยขึ้นขณะก้าวออกจากตัวอาคารชมรมการดนตรี..เมื่อก้าวออกจากตึกนี้ สายตาทุกคู่จะได้พบกับหาดทรายขาวใสสะอาดและทะเลสวยที่อยู่เบื้องหน้า ชมรมการดนตรีถือเป็นอาคารที่ได้ทำเลดีที่สุดในโรงเรียน ข้างซ้ายและขวาเป็นสวนดอกไม้สวยงามส่วนด้านหน้าหันเข้าท้องทะเล จึงไม่แปลกที่กว่า สามสิบเปอร์เซ็นต์ของนักเรียนชมรมการดนตรีจะเลือกเข้าชมรมนี้เพียงเพราะเป็นสถานที่ที่สวยงาม
“หึงใช่ม้า”
วายุเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ พร้อมเหล่สายตาไปยังเด็กสาวที่อยู่ข้างๆ แอมหน้าแดงและเบือนหน้าหนีไป
“ใครจะไปหึงนาย ไม่มีเหตุผลที่ต้องหึงซักหน่อย”
“จิงหรอ นี่ เอากระเป๋าเธอมาสิ เดี๋ยวชั้นไปส่งที่หอเอง”
วายุเอ่ยขึ้นเพราะเมื่อครู่นี้เค้าเพิ่งสังเกตเห็นกระเป๋าที่เธอถือดูใหญ่กว่าทุกวัน ท่าทางวันนี้น่าจะเรียนเยอะ แอมได้ยินและหันไปมองหน้าเค้าพร้อมยื่นกระเป๋าเข้าไปกระแทกที่หน้าอกเด็กหนุ่ม
“โอ๊ย เจ็บนะ ยัยบ้าเอ้ย”
วายุเซไปข้างหลังก้าวนึงก่อนจะเอากระเป๋าเด็กสาวมาสะพายและวิ่งตามเธอที่วิ่งหนีไป..โรงเรียนแห่งนี้เป็นโรงเรียนประจำที่สวยงามและใหญ่ที่สุดในประเทศไทย เนื้อที่ของโรงเรียนกว้างตั้งแต่หัวชายหาดฝั่งตะวันออกไปจนถึงหาดฝั่งตะวันออก มีนักเรียนตั้งแต่ม.ต้น ปี 1 ถึง ม.ปลาย ปี3 ซึ่ง ม.ต้นและม.ปลายจะแบ่งเขตกันคนล่ะครึ่งหาด โดยมีรั้วสีเขียวสูงกั้นอยู่
หอที่อยู่ติดรั้วทั้งสองด้านจะเป็นหอชาย ส่วนหอที่อยู่ตรงหัวหาดทั้งสองด้านจะเป็นหอหญิง อาคารเรียนหลักจะอยู่ตรงกลางระหว่างหอทั้งสอง ส่วนอาคารชมรมจะอยู่รอบๆตัวอาคารเรียนหลัก แต่ก็เป็นที่น่าแปลกที่นักเรียนของที่นี่มีไม่มากอย่างที่คิด อาจเป็นเพราะมันอยู่ติดทะเลซึ่งผู้ปกครองอาจยังไม่ไว้ใจในลูกตัวเอง รวมถึงความปลอดภัย หรืออาจเป็นเพราะมันอยู่ต่างจังหวัดและค่าเล่าเรียนก็สูงเอาการเช่นกัน
“เฮ้อ..อาวล่ะ ถึงซักที..เหนื่อย”
“ฮ่าๆๆ ขอบใจนะจ้ะ..”
แอมวิ่งหนีวายุจนมาถึงหอหญิงจนได้ เด็กสาวกล่าวขอบคุณเด็กหนุ่มพร้อมหยิบกระเป๋าของเธอออกจากมือของเค้า..แอมเปิดกระเป๋าของเธอออกและเอาขวดน้ำดื่มเย็นๆไปแนบแก้มใสๆของวายุ เด็กหนุ่มสะดุ้งเล็กน้อยก่อนเงยหน้าขึ้นมองเด็กสาวและยิ้มให้เธอเบาๆ..
“กระเป๋าเธอนี่กระเป๋าโดเรมอนรึเปล่านะ วันนั้นชั้นหกล้มก็มีพลาสเตอร์ เมื่อวานกระเป๋าขาดก็มีถุงผ้าให้”
“ก็พกไว้ไม่เสียหายนี่นา”
“แล้วถ้าวันหน้าหัวใจชั้นหาย เธอจะพกอะไรไว้แก้มั้ยอ่า แอม”
วายุเอ่ยขึ้นพร้อมรอยยิ้มจริงใจและสายตาที่จับจ้องไปในนัยต์ตาคู่สวยของเธอ แอมหน้าแดงและยิ้มออกมาเล็กน้อย ก่อนจะพยายามหุบยิ้มและรักษาฟอร์มพูดเปลี่ยนเรื่อง
“นี่นาย ให้มันน้อยๆหน่อย กลับหอไปได้แล้ว นี่มัน ห้าโมงครึ่งแล้วนะ กว่าจะถึงหอก็หกโมงพอดี”
“คร้าบๆ งั้นไปนะ แล้วเจอกันพรุ่งนี้ บาย”
“จ้ะ บ้ายบาย เดินกลับดีๆนะ”
แอมเอ่ยพร้อมโบกมือลาวายุและยืนมองดูแผ่นหลังของเด็กหนุ่มจนไกลลิบหายไป เด็กสาวถอนหายใจเบาๆก่อนสูดลมหายใจเข้าลึกๆ กลับหลังหันพร้อมเดินเข้าหอด้วยจิตใจที่เบิกบานเป็นที่สุด
ติ๊ดๆ ติ๊ดๆ
เสียงโทรศัพท์ของแอมดังขึ้น เด็กสาวหยิบมันออกมาจากกระเป๋าช้าๆ สิ่งที่ทำให้มันดังขึ้นมาก็เพราะมีข้อความส่งถึงเธอ แอมกดเปิดอ่านอย่างรวดเร็ว พร้อมอ่านข้อความด้วยเสียงแผ่วเบา
“ลืมบอกว่า ดูแลตัวเองดีๆนะ ฝันถึงชั้นด้วยล่ะ ^^”
เด็กสาวยืนยิ้มอยู่ ณ ที่ตรงนั้นด้วยความสุขใจ ท้องฟ้ายามเย็นช่างสวยงามเหมือนมันแสดงความยินดีกับเธอ เหล่าฝูงนกบินผ่านหน้าหอหญิงและส่งเสียงร้อง สายลมพัดผ่านหน้าเด็กสาวไปก่อนที่เธอจะหลับตาลง กำโทรศัพท์ไว้ในมือและกุมมันไว้ตรงหน้าอก
.................................................................
...........................................
..........................
วายุใช้เวลาพอสมควรในการเดินกลับมายังหอชาย วันนี้หน้าหอชายมีบูทต่างๆมาเปิดมากมาย ทั้งร้านอาหาร เกมส์ต่างๆ รวมถึงร้านหนังสือ หนึ่งอาทิตย์จะมีหนึ่งครั้ง วันอังคารจะเป็นวันของหอหญิง วันพฤหัสจะเป็นของหอชาย ส่วนงานเปิดบูทใหญ่จะมีทุกวันที่ 1 และวันที่ 16 ของเดือน ซึ่งจะจัดตรงชายทะเลหน้าอาคารตึกชมรมการดนตรี
“หวัดดีคับ รุ่นพี่”
เด็กหนุ่มคนหนึ่งเข้ามาไหว้วายุก่อนที่เค้าจะเดินเข้าหอเพื่อพักผ่อน
“อ่า กอร์นเองเรอะ หวัดดีๆ..เออ เห็นไอกายป่าวอ่ะ”
“พี่กายหรอฮะ รู้สึกยังไม่ได้ลงมามั้งครับ เมื่อกี้โทรไปบนห้องบอกขี้เกียจ”
“หรอ อืมๆ ขอบใจมาก พี่ก็เหนื่อยละ ไว้คุยกันวันหลังละกันนะ”
“ครับๆ บายครับพี่วา”
“อืมๆ โชคดีๆ”
วายุเอ่ยขึ้นพร้อมโบกมืกลากอร์นและก้าวเท้าเข้าหอไป กอร์นเป็นเด็กหนุ่มหน้าตาดีที่เป็นที่นิยมในหมู่นักเรียนหญิงม.ต้น และม.ปลายบางกลุ่ม เค้ามีผมสีแดงซอยยาวไปถึงต้นคอ รูปร่างสูง ผอม และผิวขาว กอร์นอยู่ชมรมการดนตรีฝ่ายม.ต้น เช่นเดียวกับวายุ และเป็นเดี่ยวเปียโนมือสองของโรงเรียน
“ขนาดโดนแย่ง ตำแหน่งเดี่ยวเปียโนมือหนึ่งของโรงเรียนไป แกยังคุยได้หน้าตาเฉยอีกหรอวะ กอร์น ไม่รู้สึกเคืองใจบ้างเรอะ..”
เด็กหนุ่มที่กลับมาจากการซื้อน้ำเดินเข้ามาหากอร์นและเอ่ยถามขึ้น กอร์นมองไปที่เค้าและหยิบน้ำขึ้นมาดื่ม พร้อมเดินออกมาจากหน้าหอ..
“ไม่ล่ะ ชั้นยอมรับในฝีมือพี่วา เค้าเก่งจริงๆ แต่ใช่ว่าชั้นจะเทียบไม่ได้ ถึงเค้าจะเก่งแต่ชั้นก็จะไล่ตามให้ทัน และซักวันชั้นก็จะชิงตำแหน่งเดี่ยวหนึ่งกลับมาให้ได้”
.............................................
............................
..................
แอ๊ดดดดดดดดดดดดดด
“เฮ้อ กลับมาแล้วค้าบ”
วายุเอ่ยขึ้นขณะที่เปิดประตูเข้ามาในห้องของเค้า เด็กหนุ่มเดินเข้าไปในตัวห้อง วางกระเป๋าและปลดเน็คไทก์ออกก่อนจะล้มตัวลงนอนบนเตียงนุ่มๆในห้องแอร์เย็นๆ..ห้องพักของโรงเรียนนี้ไม่ต่างอะไรจากโรงแรมหรูๆ ภายในห้องตกแต่งสวยงาม มีห้องน้ำในตัว มีแอร์ ทีวี คอมพิวเตอร์และอินเตอร์เนตให้ใช้อย่างสะดวกสบาย ซึ่งก็คุ้มกับค่าใช้จ่ายที่สูงเอาการ หนึ่งห้องจะนอนสองคน ซึ่งเพื่อนร่วมห้องของวายุก็คือ..
“ไง ไอวากลับมาแล้วเรอะ ไปส่งแอมอีกอ่ะดิ๊”
เด็กหนุ่มคนหนึ่งเดินออกมาจากห้องน้ำและเอ่ยทักวายุก่อนจะเดินตรงไปยังตู้เสื้อผ้าและเปลี่ยนเป็นชุดนอน..เด็กหนุ่มคนนี้มีชื่อว่า กาย เค้าเป็นเพื่อนสนิทกับวายุตั้งแต่ม.ต้นปี1 อยู่ห้องเดียวกันมาตลอด กายก็เป็นอีกหนึ่งคนที่หน้าตาดีไม่แพ้วายุ ถ้าทั้งสองคนนี้เดินไปด้วยกันเมื่อไหร่ จะต้องมีเสียงกรี๊ดของเด็กผู้หญิงดังขึ้นทุกครั้ง
กายอยู่ชมรมบาสเกตบอลและเป็นกัปตันของทีมแม้เค้าจะไม่ตัวสูงมากนัก แต่ด้วยฝีมือและลีลาทำให้มันสามารถชดเชยกันได้ กายมีผมสีน้ำตาลอ่อนและดวงตาสีฟ้าซึ่งเป็นที่หลงใหลของเด็กสาวทั้งโรงเรียน อีกทั้งยังเป็นคนที่มีน้ำใจกับเพื่อน ถึงแม้จะใจร้อนไปบ้างแต่ที่ทำไปก็เพราะความหวังดีทุกครั้ง
“อืม น่าร้ากกกก”
“ฮึ่ย หมั่นไส้ว่ะ แล้วนี่สรุปแกเป็นแฟนกับแอมแล้วเรอะ”
“ยัง แต่ก็ขอให้เป็นอย่างนั้นอ่านะ”
“แล้วแกจะเอายังไงกับทราย เทอมหน้ายัยนั่นก็กลับมาจากอเมริกาแล้วไม่ใช่หรอ”
กายเอ่ยถามขึ้นพร้อมลงนั่งข้างๆวายุและมองหน้าเพื่อนรัก วายุลุกขึ้นนั่งและหยุดนิ่งไปพักหนึ่งก่อนเอ่ยขึ้น
“ไม่รู้สิ..แต่ตอนนี้ ชั้นรักแอมไปแล้ว ไม่มีทางจะเปลี่ยนใจอีกแล้วล่ะ”
ความคิดเห็น