My Diary ^_^

ลำดับตอนที่ #2 : 07/10/56

มันเหมือนว่าไม่ยุติธะรรมเอาเสียเลย
เราอุตส่าห์เตรียมมาหลายเตือน แต่ก็ไม่ติด...
วันนี้มาดูคะแนนสอบ...
คณิตได้น้อยมาก...
วิชาอื่นๆก็ปานปลาง....
นี่เราโง่ขนาดนี้เลยเหรอ

พยายาม พยายาม
ทำมาตลอด ช่วยให้เห็นผลสักทีเถอะ
อยากจะร้องไห้...
แต่ร้องไม่ออก...
อยากพูดให้ใครฟัง...
แต่ก็ทำไม่ได้...
อยากเล่าถึงความทุกข์นี้ให้พอ่กับแม่ฟัง...
ก็กลัวท่านไม่สบายใจ...เรียนพิเศษก็หมดมาเยอะ...
เหมือนมันไร้ค่า...
ไม่เคยนอนหลับ...
เพราะกลัวมันไม่คุ้มกับค่าเรียนที่พ่อกับแม่ส่งมา
หนูไม่อยากให้พ่อกับแม่ผิดหวังเลย
แต่หนูทำได้แค่นี้จริงๆ
สมองหนูมีเท่านี้จริงๆ
หนูพยายามแล้ว พยายามสุดความสามารถ
รู้ไหมว่าหนูเสียใจขนาดนไหน
เสียใจมาก
หวังมากไง
เราตั้งใจตั้งแต่มอสี่แล้วว่าอยากเข้าโครงการนี้
ทำไมถึงทำไม่ได้...
อ่านหนังสือทั้งวันมันคืออะไร
หนังสือที่อ่านไปเยอะๆทำไมถึงจำไม่ได้
ทำไมแค่นี้ถึงจำไม่ได้
โคตรทรมานเลย
ไม่เป็นเราก็คงไม่รู้หรอก

ได้แต่บอกกับตัวเอว่าไม่เป็นไร
ได้แต่ฟังเพลงซ้ำๆให้กำลังใจตัวเอง
บางทีก็ท้อเป็นเหมือนกันนะ
 
ตอนนี้ก็ท้อมากด้วย
เวลาก็น้อยเหลือเกิน
ร่างกายก็อ่อนเพลีย

อยากบอกว่ารักพ่อกับแม่มาก
อยากให้มีความสุข
แต่เราก็ทำให้ท่านทุกข์จนได้

อ่อนแอมาก

เอาล่ะ!

มัวแต่มาอ่อนแอ แบบนี้ไม่ได้แล้ว

ยังเหลือ25 พศ คณิต
ทำให่้มันหมดซะ

เชื่อออ.. ว่าฉันจะต้องทำได้

ยังเหลืออีกกี่ที่

จุฬา...
มข...
มมส...

รอหนูหน่อยนะ
รับหนูเข้าไปเถอะ 
รับหนูเข้าไปแล้วหนูจะตั้งใจเรียน
หนูอยากตามหาอาชีพที่หนูใฝ่ฝัน

หนูอยากทำมันให้เป็นจริง
เพื่ออะไรน่ะเหรอ

ตัวหนู  คุณพ่อคุณแม่ และทุกคน... :)