ฟิคบารามอส(เฟริน x คาโล)

ลำดับตอนที่ #3 : ตอนที่3

โอ๊ยเซงงงพิมพ์จนจบแย้วแต่เนตหลุดไปตอนไหนไม่รู้พอกดเซฟหายเกลี้ยงเลยค่ะเซงT^T
++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++

เฟรินเดินหน้ามุ่ย ออกมาจากห้องอาหาร อย่างไม่สบอารมณ์ เธอปล่อยให้เท้าของเธอเดินไปอย่างไม่มีจุดหมาย ไม่นานเท้าเจ้ากรรมก็ดันพามาหยุดยืนอยู่ที่หน้าห้องนอนของเธอ เฟรินถอนหายใจคงเป็นเพราะเธอเหนื่อยร่างกายมันเลยรุ้ว่าตอนนี้เธอต้องการพักผ่อนมากขนาดไหน มือเรียวค่อยๆบิดลูกบิดประตูเบาๆ ห้องที่มืดสนิท มีเพียงแสงแดดจากภายนอกเท่านั้นที่สองรอดเข้ามาทางหน้าต่างทำให้เฟรินรู้ว่ายังไม่มีใครกลับมาที่ห้อง ร่างบางเดินไปยังเตียงนอน และค่อยๆล้มตัวลงนอนตามความต้องการของร่างกาย คงเป็นเพราะเมื่อคืนเธอนอนดึก จะเพราะอะไรหละก็เพราะ ไอ้เจ้าน้ำแข็งบ้างี้เง่านั่นนะสิ ทำให้เธอต้องนอนดึก เพราะเธอเต็มใจที่จะรอ แต่มันก็ไม่เคยสนใจ ต่อไปนี้เธอจะไม่รออีกแล้ว...ความคิด ที่ค่อยๆดับวูบไปตามสติที่เหนื่อยล้า เฟรินจึงหลับไปอย่างง่ายดาย

เสื้อผ้าที่เปียกเพราะเหงื่อที่ไหลออกมา ทำให้คาโลเริ่มรู้สึกตัวว่าเขาตามหาเจ้าตัวยุ่งมาหลายชั่วโมงแล้วคาโลค่อยๆผ่อนฝีเท้าลง ไม่ได้อยากจะหยุด แต่ร่างกายมันสั่งให้หยุดพักสักหน่อยได้แล้ว คาโลค่อยๆนั่งลงบ่นม้านั่งบนสนามหญ้าอย่างเหนื่อยอ่อน ลมหายใจถี่ๆของเจ้าชายน้ำแข็งทำให้เพื่อนซี้อย่างคิลซึ่งเดินมาข้างหลังได้แต่ส่ายหัว อย่างสงสารเพราะเขาเข้าใจดีว่าเพื่อนของเขาคนนี้เหนื่อยมากเพียงใด เอดินเบิร์ก็ใช่จะเล็กๆ คิลวางมือลงบนไหล่อันสั่นเทาของอีกฝ่าย แต่คาโลก็ไม่ได้หันมาในทันทีจนกระทั่ง

“คาโล ฉันเจอเฟรินแล้วนะ มันอยู่ที่..”แต่ไม่ทันที่คิลจะพูดจบคาโลก็ลุกพรวดพราดขึ้นมา และถามด้วยอาการร้อนรน บัดนี้น้ำแข็งที่เคยเย็นจนชาตอนนี้ได้ละลายกลายเป็นน้ำเดือดซะแล้ว

“อยู่ไหน เฟรินอยู่กับใคร”คำถามสุดท้ายทำให้คิลเข้าใจอะไรบางอย่างมันคงจะหึงหละสิ กลัวว่า  เฟรินจะไปอยู่กับรุ่นพี่คนนั้น

“ใจเย็นคาโลเฟรินมันนอนสบายใจอยู่ที่ห้องมาตั้งนานแล้วหละ เมื่อกี้ฉันเดินขึ้นไปเก็บของก็เจอมันนอนหลับไปแล้วหละ”คำตอบของคิลทำให้คาโลถอนหายใจออกมายังโล่งอก และนั่งลงไปบนม้านั่ง คิลสังเกตเห็นสีหน้าของคาโลผ่อนคลายขึ้น คิลจึงนั่งลงไปข้างๆและพูดขึ้นอย่างสบายๆ

“ผู้หญิงนะเขาไม่เหมือนพวกเราหรอกนะคาโล ที่จะไม่ค่อยใส่รายละเอียดเล็กแต่ผู้หญิงนะ นิดๆหน่อยๆก็หวั่นไหวแล้ว แล้วหญิงเป็นผู้หญิงที่มีความรัก มีคนรักด้วยแล้วพวกเขายิ่งต้องการความเอาใจใส่ขากคนที่รัก พวกเขาไม่อยากอยู่อย่างโดดเดี่ยวหรอกนะ”คิลลุกขึ้นเดินออกไปและปล่อยให้คาโลได้พัก และคิดอะไรคนเดียว

‘คิลพูดถูก ฉันคงจะเอาใจใส่น้อยไป…’คาโลลุกขึ้นเดินกลับห้องเพราะเขาจะต้องกลัวไปอาบน้ำและกลับไปประชุมต่ออีกไม่ถึงยี่สิบนาทีนี้แล้ว

ไม่นานคาโลก็เดินเข้ามาในห้องเขาค่อยๆปิดประตูห้องเบาๆเพราะกลัวว่าร่างบางบนเตียงจะตื่น คาโลเดินไปยังเตียงของเฟริน เขาจ้องใบหน้านวลอย่างอ่อนโยนเขานั่งลงที่เตียงข้างๆและพึมพำเบาเพราะกลัวอีกฝ่ายจะตื่น

“ให้เป็นห่วงแทบแย่เลยนะเจ้าตัวแสบ...และขอโทษที่ดูแลเธอไม่ดีนะเฟริน”คาโลก้มลงไปหอมที่แก้ม  เฟรินเบาๆ ก่อนที่จะลุกขึ้นไปอาบน้ำและอีกไม่กี่นาทีต่อมา เขาก็ออกมาเก็บเอกสารบนโต๊ะและออกไปจากห้องทิ้งไว้เพียงความเงียบที่โรยตัวลงมาในห้องอีกครั้ง…

หลังจากที่คาโลออกไปประชุมไม่ถึงชั่วโมงเฟรินที่พึ่งตื่นจากการนอนออกมาเดินเล่นในตลาดอย่างสบายใจ เธอรู้สึกหิวขึ้นมาเล็กน้อยจึงเดินไปยังร้านแอปเปิ้ลข้างทาง

“ป้าค่ะนี่แอปเปิ้ลของที่ไหนค่ะ”เฟรินถามขึ้นเพราะถ้าเป็นแอปเปิ้ลของคาโนวาลเธอจะรีบกุรีกุจอซื้อทันทีเพราะว่าเธอชอบกินแอปเปิ้ลของที่นี่เป็นพิเศษ คงไม่ใช่เพราะคาโลแน่นอนแต่เพราะ คาโนวาลหนาวจึงทำให้แอปเปิ้ลค่อนข้าง ชุ่มฉ่ำและกรอบเป็นพิเศษ

“จากคาโนวาลจ๊ะหนู”เฟรินตาเป็นประกายทันที และลืมทุกเรื่องที่เคยหงุดหงิดมาเมื่อตอนกลางวัน ไปซะสนิท

“ขอซื้อสักสามลูกค่ะป้า”เฟรินยืนรอให้แม่ค้าหยิบแอปเปิ้ลใส่ถุง ไม่กี่นาทีเธอก็ได้แอปเปิ้ลที่รอคอย และยื่นเงินให้แม่ค้าและหันหลังจะเดินออกมา แต่ก็ต้องชะงักเพราะมือหนาของคนบางคนที่เอื้อมมาลูบที่แก้มของเธอ เฟรินยืนตัวแข็งสัมผัสอุ่นๆที่แก้มทำให้เธอหลงนึกไปว่า เป็นคาโล เสียงกระซิบแผ่วเบาที่ข้างๆหูทำเอาเฟรินหน้าแดง

“มิน่าหละแก้มของหนูเฟรินถึงได้นวลและอมชมพูขนาดนี้ เพราะกินแอปเปิ้ลนี่เอง”เฟรินถึงกับหน้าสลดไปเล็กน้อยที่รู้ว่าไม่ใช่คนที่เธอคิด แต่ก็รีบปรับสีหน้าและหันหน้ามาเผชิญหน้ากับบุคคลไม่อยากเจอ ใช่รุ่นพี่คาร์ลนั่นเอง เธอคิดว่าจะได้มาเดินเล่นเงียบๆคนเดียวหน่อยแล้วเชียวดันเจอตัวยุ่งซะได้(ใครกันแน่ตัวยุ่งฮะหนูเฟริน)

เฟรินกำลังจะอ้าปากถามรุ่นพี่ว่ามีอะไร แต่ก็ถูกมือหนาคว้ามาที่จ้อมือและลากเธอไปที่ร้านเบเกอรี่ อย่างไม่ตั้งตัว

“พี่ค่ะรีบทานเร็วๆนะค่ะเพราะฉันต้องกลับไปที่ป้อมก่อนสองทุ่มนะค่ะ”เฟรินนั่งมองอีกฝ่ายโดยใบหน้าหงุดหงิดที่อยู่ดีๆก็ถูกลากมานั่งดูอีกฝ่ายกินคาร์ลเลิกคิ้วขึ้นอย่างไม่ค่อยสนใจอะไรนัก 

“อ้าวแบบนี้ เราก็มีเวลาอยู่ด้วยกันสองต่อสองอีกตั้งหลายชั่วโมงนะสิหนูเฟริน”รอยยิ้มกวนๆถูกส่งมาทำเอาเส้นอารมณ์ของเฟรินขาดผึงเสียแล้ว

“นี่รุ่นพี่อย่าหาว่าฉันหยาบคาย แต่ได้โปรดให้เกียรติกันบ้างเพราะฉันมีแฟนแล้วนะค่ะ”คำว่าแฟนดูจะถูกเน้น เป็นพิเศษ ถ้าป็นเวลาปกติเธอคงจะอายหน้าแดงไปแล้ว ได้ยินเพียงเท่านั้นคาร์ลก็ระเบิดหัวเราะออกมาแต่ก็ต้องรีบหยุดเนื่องจาก เฟรินกำลังส่งสายตาอาฆาตมาให้

“ฮ่าๆๆ อ่ะขอโทษทีๆ พี่ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอเสียหานนะเฟริน พี่รุ้แล้วหละว่าเธอมีแฟนแล้ว เจ้าชายคาโล  วาเนบลีใช่ไหม พี่ขอถามไรหน่อยนะเฟริน พี่ว่าคาโลนะออกจะเก่งขนาดนั้น พี่ว่ายังไงเขาก็ต้องได้เป็นหัวหน้าป้อมแน่นอน แล้วเธอไม่คิดเหรอว่า เขาจะมีเวลาดูแลเอาใจใส่เธอได้มากขนาดไหน”คำพูดนี้ทำเอาเฟรินนิ่งเงียบไปทันทีเพราะมันแทงใจดำเธอเป็นอย่างมากแววตาของเฟรินเริ่มเศร้าสลดลงและเริ่มสับสน เธอหวนคิดถึงเหตุการณ์ณ์เร็วๆนี้ที่เธอคอยคาโลอยู่ที่ห้องทุกคืนอย่างเต็มใจที่จะรอ เพราะเธอรูว่ามันต้องเหนื่อยมากเพียงใด แต่มันกับไม่เคยรู้ถึงความหวังดีของเธอเลยแม้แต่น้อย….น้ำตาหยดแล้วหยดเล่าที่ไหลลลงมา ยิ่งปาดก็ยิ่งไหล ภาพตรงหน้าทำเอาคาร์ลถึงกับทำอะไรไม่ถูก 

“เฮ้ย เฟรินร้องทำไมพี่ขอโทษพี่ไม่ได้ตั้งใจจะทำให้เธอเสียใจนะเฟริน”คาร์ลรีบเดินไปข้างๆเฟรินที่กำลังฟุบหน้าลงไปกับโต๊ะเพราะเธอไม่อยากให้คาร์ลเห็นว่าเธออ่อนแอขนาดไหน ผ่านไปเกือบยี่สิบนาทีเฟรินถึงจะหยุดร้องไห้

“นี่ร้องไห้พอรึงยังหนูเฟริน ดูสิตาบวมหมดแล้วน้าเดี๋ยวก็ไม่สวยหรอก”คาร์ลเอื้มมือไปเช็ดคราบหน้าตาให้เฟรินอย่างอ่อนโยน 

“เอาหละเราไปกันเถอะ พี่มีที่ดีๆที่คิดว่าถ้าเธอไปแล้วน่าจะสบายใจขึ้นนะ”คาร์ลคว้ามือเฟรินมากุมไว้และพาเดินออกไปจากร้าน สัมผัสอันอบอุ่นและอ่อนโยนของคาร์ล ทำเอาเฟรินรู้สึกอบอุ่นใจอย่างประหลาด 

‘ทำไมเธอถึงรู้สึกสบายใจขึ้นมากันนะ’

‘ทำไมกันนะเราถึงรู้สึกสบายใจเวลาอยู่ใกล้เด็กคนนี้’

สิบห้านาทีต่อมาทั้งสองก็มาหยุดยืนอยู่หน้าทุ่งโล่งกว้างที่มีเนินเขาเตี้ยๆซึ่งด้านบนมีต้นไม้ต้นใหญ่คอยให้ร่มเงาอยู่ เฟรินเดินขึ้นไปนั่งใต้ต้นไม้ และเอนพิงอย่างสบายใจ เบื้องหน้าของเธอเป็นทุ่งดอกไม้นานาชนิด ลมเย็นอ่อนๆพัดผ่านทุ่งดอกไม้มาทางพวกเธอสองคนสายลมอ่อนพัดกลิ่นดอกไม้อ่อนๆมาทำให้เฟรินเคลิบเคลิ้มและผล็อยหลับไปในที่สุด เมื่อคาร์ลเห็นว่าพวกเขานั่งมาสักพักแล้วแต่เฟรินกลับไม่พูดอะไรสักคำจึงก้มหน้าลงไปมองแต่ก็ต้องถึงกับยิ้มออกมาและส่ายหัวอย่างเหนื่อยๆ

“หลับเฉยเลยแฮะ”คาร์ลเผลอจ้องมองใบหน้าหวานของเฟรินอยู่นาน ดั่งถูกมนต์สะกดจะกระทั่งเฟรินเอนตัวลงมาพิงที่ไหล่ของเขา 

“คำนิยามของเธอคงจะเป็นสวย ร่าเริงและสดใสสินะ มิน่าหละคาโลถึงได้หวงเธอนัก เอาหละคงได้เวลาแล้วสินะป่านนี้วุ่นกันทั้งป้อม”คาร์ลพึมพำกับตัวเองเบาก่อนที่จะช้อนร่างของฟรินขึ้นมาอย่างแผ่วเบาและอ่อนโยนที่สุดสัมผัส นี้ทำให้เฟรินซุกตัวลงไปกับแผงอกหน้าอย่างสบายใจและต้องการความอบอุ่นเพราะตอนนี้ อากาศเริ่มเย็นแล้ว คาร์ลถอนหายใจออกมาและยิ้มให้กับในหน้านวลนั้นอีกครั้งก่อนที่จะเดินไปทางเดินที่เดินมามุ่งหน้ากลับป้อมอัศวิน 

++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++
โอ้วว มาอัพแล้วนะจ้าอิอิ ถึงแม้จะเจออุปสรรคอันใหญ่หลวงซะหน่อยอิอิ ขอให้สนุกนะจ้าหวังว่าตอนนี้จะไม่ทำให้ผิดหวังนะค่า