คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : Candy Chapter 1 [100%]
Candy Chapter 1
สวัสดีค่ะ ฉันชื่อ เยอิน หน้าตาก็ไม่ได้จัดว่าดี (เหรออออ//ไรต์เตอร์)แต่ก็ไม่ได้แย่มากนะคะรีดเดอร์ วันนี้ฉันจะมาเล่าชีวิตที่เปลี่ยนไปของฉันในวันที่ 14 กุมภาให้ทุกคนฟัง พร้อมแล้วก็เลื่อนลงเลยค่ะ
"วันนี้ฉันขอประกาศหยุดเรียนเพื่อเฉลิมฉลองแก่วันวาเลนไทน์" เสียง ผ.อ. โรงเรียนของฉันประกาศตอนเข้าแถวตอนเช้าแซมกับเสียงโห่ดีใจของนักเรียน อ่อ ลืมอธิบายรีดเดอร์ไปว่าโรงเรียนที่ฉันเรียนอยู่เป็นโรงเรียนเซนต์ชื่อดังซึ่งทำตามหลักศาสนาคริสต์เป็นส่วนใหญ่ เพราะฉะนั้นวันเฉลิมฉลองเกือบทุกวันฉลองเราก็จะได้หยุดเรียนกันแบบนี้แหละค่ะ :)//ยิ้มแรง
"แต่...ไม่ได้หมายความว่าให้ออกนอกโรงเรียนก่อนเวลาได้นะคะ" ผ.อ. เปลี่ยนน้ำเสียงให้เย็นชาขึ้นเพื่อให้นักเรียนเกรงกลัว
"ตอนนี้เราก็มีซุ้มกิจกรรมให้เดินดูมีซุ้มถ่ายรูปให้ถ่ายนะคะ ตอนนี้ก็แยกย้ายกันได้ค่ะ"
ใต้ร่มไม้ของโรงเรียน
"เฮ้อ!!" ไม่ใช่เสียงใครที่ไหน เสียงฉันเองหล่ะค่ะ
"แกจะถอนหายใจทำไมห้ะ ยัยเหยิน" นี่คือเพื่อนสนิทฉันเองค่ะ จิเอ
"ก็โรงเรียนหยุดเรียนอย่างงี้จะให้ฉันทำอะไรหล่ะ แกคิดว่าฉันจะได้ของขวัญ ดอกไม้ หรือช็อกโกแล็ตบ้างไหมหล่ะ ยัยคนสวยและดูดี ดูนั่น!! มีคนจะเอาของมาให้เธออีกแล้ว" ฉันบ่นยาวราวกับเป็นหมีกินผึ้ง ส่วนยัยจิเอหน่ะเหรอหายวับไปแล้วหล่ะ ไปไหนหน่ะเหรอ คงหลบอยู่ไหนสักแห่งในโรงเรียนเพราะยัยนั่นคงไม่อยากรับของแล้วแหละแค่ตอนเช้าก็เต็มไม้เต็มมืออยู่แล้ว เฮ้อว่าแล้วไปเดินดูซุ้มแก้เบื่อหน่อยดีกว่า ฉันลุกขึ้นพร้อมเดินเข้าไปซุ้มที่คนน้อยที่สุด
เมื่อฉันเดินไปถึงหน้าซุ้ม คนคุมซุ้มก็พูดแบบปกติเหมือนไม่ต้องการตะโกนให้คนอื่นได้ยิน
"เธอหน่ะ เค้ามาซุ้มหน่อย"
"ห้ะ!! ฉันเหรอ!?" เรียกลูกค้ายังงี้ใครมันจะไปซื้อกันนะ ฉันคิดในใจ
"เธอไง เธอจะต้องซื้อแน่นอน ถึงไม่ซื้อก็ต้องเอา" คนขายประจำซุ้มพูดด้วยน้ำเสียงที่ดีขึ้น เอาวะชวนขนาดนี้เข้าก็เข้า
"อืมม magic candy ชื่อซุ้มน่าสนใจดี" แต่ทำไมคนน้อยจังอ่ะ
"เพราะร้านนี้มันรอแค่คนเดียวเท่านั้น" ตอนนี้ฉันตาโตมาก อ่านความคิดฉันได้รึไงนะ (ทำไมแกเพิ่งสงสัยหะ!! ยัยเหยิน//ไรเตอร์)
"แล้วรอใครหล่ะ ฉันเหรอ" ฉันพูดติดตลกพร้อมพร้อมกับเดินเข้าไปในซุ้ม แต่คนขายไม่พูดอะไรเอาแต่ยิ้มเจ้าเล่ห์ เฮ้ยย ทำงี้ฉันก็กลัวๆเหมือนกันนะ
"ไม่ต้องถามอะไรมาก แค่รับนี่ไป" ฉะ ฉิ-บห-ายแล้วไงหล่ะ คนขายขึ้นแล้ว เอาวะ ถึงวาเลนไทน์ปีนี้ไม่ได้อะไรก็เอาไปเดินถือแล้วก็กินเล่นก็ได้
"ค่ะๆ" จากนั้นฉันก็รับกระปุกที่บรรจุแคนดี้ด้วยความกลัวแล้วรีบเดินจากซุ้มไป
"หึๆ ต่อไปนี้เธอกำหนดพรหมลิขิตของเธอได้แล้วนะ เยอิน"
โรงอาหาร
เฮ้อ พอไปซุ้มนั้นฉันก็ไม่เข้าซุ้มไหนตลอดวันอีกเลยเพราะอยากรู้ว่าแคนดี้มีอะไรทำไมคนขายคนนั้นถึงให้มาง่ายๆ ดูดีๆก็น่าจะแพงด้วยนะทั้งกระปุกทั้งแคนดี้ ติ้ง ตึ่ง ติ้ง ตึ่ง ติ้ง ตึ่ง ติ้ง ตึ่ง~ เยส เสียงออดดังแล้วฉันอมยิ้มในใจพลางยกมือหยิบนาฬิกาดูเวลาให้แน่ใจว่าเลิกเรียนแล้วจริงๆ ฉันรีบเก็บของทุกอย่างและวิ่งออกไปหน้าประตูโรงเรียนเพื่อไปรอรถเมล์ไปทำงานพาร์ทไทม์ที่ร้านกาแฟแต่...กริ้งงงง~ เสียงโทรศัพท์รุ่นใหม่ดังขึ้น เห็นยังงี้ฉันก็พอมีฐานะ นะแต่ฉันก็ทำงานพาร์ทไทม์เหมือนกันนะ
"ฮโหลค่ะแม่" ไม่ใช่ใครที่ไหนที่โทรมาแต่เป็นแม่ของฉันเองแหละ
"วันนี้ลูกไม่ต้องขึ้นรถเมล์นะ แม่จะมารับ"
"แล้วงานพาร์ทไทม์ของหนูหล่ะคะ"
"แม่โทรไปยกเลิกให้แล้ว วันนี้ลูกมีธุระสำคัญเพราะฉะนั้นลูกก็รอหน้าโรงเรียนนะ"
"ธุระสำคัญเหรอคะแม่ ธุระอะไร??"
ติ้ด!! แม่วางสายฉัน!! ถ้าเป็นคนอื่นฉันคงโกรธมาก นี่เรายังคุยกันไม่รู้เรื่องเลยนะ อยากจะหนีจริงๆ แต่ก็นะแม่สั่งขนาดนี้แถมมารับด้วยตัวเองอีกถ้าฉันหนีคงโดนตัดค่าขนมอานแน่ ถึงฉันจะมีงานพาร์ทไทม์เลี้ยงตัวเองแต่ฉันก็ไม่อยากโดนตัดค่าขนมหรอกนะ!!
ฉันยืนรอแม่หน้าโรงเรียนประมาณ 10 นาที ฉันอยากตะโกนบอกให้โลกรู้ว่าเมื่อยโว้ยยยย แต่ก็ทำไม่ได้ อยากจะนั่งก็ทำไม่ได้เพราะแม่ห้ามนั่งที่ประตูโรงเรียน โดยให้เหตุผลว่ามันสกปรก!! -;- ซึ่งตอนที่ฉันนั่งครั้งแรกฉันโดนบ่นตั้งแต่โรงเรียนจนถึงบ้าน เจ๋งใช่มั้ยหล่ะฮ่าๆ นี่แหละแม่ฉัน แม่รักสะอาดมากจนบางอย่างฉันก็สตั้น3วิเมื่อได้ยินเหตุผลที่ห้ามทำ อยากจิครายยยย ToT
"เยอิน ขึ้นรถได้แล้ว" แม่ฉันมาแล้วเดี๋ยวถ้าว่างฉันจะมาเล่าชีวิตของฉันต่อนะรีดเดอร์ จากนั้นฉันจึงรีบเดินไปที่รถและขึ้นรถไป
ในรถ
"จัดชุดนักเรียนให้ดีกว่านี้หน่อย ผมก็มัดโบว์ใหม่ด้วย" แม่ฉันมองฉันตั้งแต่หัวจรดเท้าพร้อมกับพูดไปด้วย
"วันนี้เราต้องแต่งตัวดีหน่อย เข้าใจมั้ย"
"ค่ะ" ฉันก็อยากจะถามแม่เหมือนกันนะว่าทำไมไม่ให้ฉันแต่งหน้าทำผมแต่งตัวตัวใหม่เลยหล่ะแต่ก็ทำไม่ได้เพราะฉันต้องทำตัวอยู่ในโอวาทของแม่
"วันนี้เราจะไปไหนกันคะ?"
"วันนี้เราจะไปกินข้าวที่ร้านอาหารกับเพื่อนเเม่กัน" แม่พูดพร้อมรอยยิ้ม ไม่สิเค้าไม่ได้เรียกว่ายิ้มเค้าเรียนยิ้มจนปากจะฉีกอยู่แล้ว -0-
เฮ้ออ (ถอนหายใจบ่อยไปนะ เหยิน5555//ไรเตอร์) นี่ถอนในใจนะ ฉันว่ามันต้องมีอะไรบางอย่างแน่เลย รีดเดอร์ก็สงสัยใช่มั้ยย
"ตามแม่มา" พอถึงร้านอาหารแม่ก็ให้ฉันเดินตามไปที่ห้องวีไอพีห้องนึง เฮ้ออ กะแล้วว่าต้องมีเรื่องบางอย่าง
"สวัสดีจ้ะ นี่ลูกสาวฉันเองเยอินจ้ะ" ด้วยมารยาทที่ดีฉันจึงจำต้องไหว้เพื่อนแม่และคนข้างๆซึ่งน่าจะอยู่ในวัยเดียวกับฉันโดยไม่ต้องให้แม่บอก
"สวัสดีค่ะ" เอาหล่ะนั่งเลยจ้ะเพื่อนของแม่พูดเชิญ
"กียุล ไปเลื่อนเก้าอี้ให้เพื่อนแม่และเยอินหน่อยสิลูก
"ครับ" คนที่น่าจะชื่อกียุลมาเลื่อนเก้าอี้ให้แม่ฉันและก็ฉันจากนั้นก็กลับไปที่นั่งของตัวเอง
(แนะนำตัวละครนะคะเดี๋ยวจะงงกัน : กียุลคือลูกชายของเพื่อนแม่ของเยอินค่ะและจะมีบทบาทที่สำคัญในเรื่องแน่นอน)
"นี่กียุล ลูกของน้าจ้ะ อายุเท่าหนูเยอินเลยนะ" เพื่อนแม่พูดกับฉัน
"ค่ะ เอ่อ..สวัสดีค่ะ" ชักจะยังไงๆแล้วนะ - -
"สวัสดีครับ ไม่ต้องพูดทางการก็ได้เราอายุเท่ากันนี่นา"
"และเราก็กำลังจะเป็นทองแผ่นเดียวกันด้วย" แม่ของฉันพูดอย่างสบายอารมณ์
"อ่อ..ค่ะ ห้ะ!! แม่คะ" แม่เอื้อมหน้าเข้ามาใกล้ฉันแล้วกระซิบว่า"ค่อยคุยกันที่บ้าน"
"เอ่อแล้วคุณพ่อหล่ะคะ??"
"ไปต่างประเทศกับคุณพ่อของกียุลจ้ะ อีก2เดือนถึงกลับ"
"ค่ะ..." ฉันจึงเงียบและเริ่มกินอาหารพลางคิดคำถามไปด้วย เป็นยังงี้ได้ไงเล่า เพิ่งเคยเจอกันครั้งแรกนี่ก็จับคลุมถุงชนแล้วเหรอ สมัยนี้มีอีกเหรอเนี่ย ส่วนบรรยากาศหน่ะเหรอ "อุ้ยตาย อันนี้นี่ของดีประจำร้านเลยนะ กียุลตักให้น้องสิลูก" "อันนี้แม่ว่าอร่อยนะเยอิน ตักให้พี่กียุลกินสิลูก" อยากจะเบะหน้าและหนีออกจากห้องนี้ แต่ก็ทำได้แค่ยิ้มรับ เฮ้อออ ชีวิตดี๊ดียยยยย์ จะบ้าตายยยยยสุดท้ายเป็นไง คุณน้าก็พูดว่า "กียุลพาเยอินไปเดินเล่นสิ" จนฉันกับกียุลอะไรนั่นต้องออกมาเดินเรื่อยเปื่อย ส่วนคุณน้ากับคุณแม่ตอนนี้ก็คงเม้าท์มอยเราสองคนสนุกปาก แล้วคงเป็นประโยคที่ว่า "เหมาะสมดีนะคะสองคนนี้" โอ๊ยยยนึกว่าจะมีในละครและนิยาย โถ่วว #ชีวิตดี๊ดียยยย์โอนลี่
"เอ่อ เยอินเรียนโรงเรียนไหนเหรอครับ?"นั่นไงไหนบอกให้พูดปกติ
"โรงเรียนเซนต์...นะค่ะ"
"ไม่ต้องพูดเพราะกับผมก็ได้นะ เราอายุเท่ากัน" แล้วนายมาพูดกับฉันยังงี้จะให้ฉันตอบว่าดูชุดที่ใส่ก็น่าจะรู้นะมาถามทำไม รึไงห้ะ!!
"งั้นเราสองคนก็พูดกันปกติเถอะนะ ฉันขอให้ฉันพูดคนเดียวคงแปลกๆและดูมารยาททราม"
"ก็ได้ครับ เอ่อ..โอเค"
"นายเรียนโรงเรียนไหนเหรอ" ก็ไม่อยากรู้หรอกนะ ถามเป็นมารยาท
"อ่อ เครือเดียวกันกับเยอินแหละแต่เราเรียนอัสสัม..."
"อ่อๆ แต่โรงเรียนฉันเป็นชายหญิงนะ โรงเรียนนายหล่ะ"
"เหมือนกันแหละ" ฉันจะถามเค้าไรต่อดีเนี่ย ถ้ามีแค่นี้คุณแม่คงฟอกฉันไปอารมณ์เสียไปว่าทำไมคุยกันแค่นี้ "เอ่อ..." จะพูดไรหน่ะ ถามเลยๆ ชีวิตฉันรอดแล้ว แต้งงกิ้ววนะกียุล
"เดินเล่นเป็นไงบ้างจ้ะทั้งสองคน" คุณแม่ทั้งสองเดินมาอย่างรื่นเริงยินดี
"ก็ดีค่ะ"
"ก็ดีครับ"
"ตอนนี้ก็ดึกมากแล้ว งั้นแยกกันตอนนี้เลยนะจ้ะ"
"ค่ะ" เอาหล่ะกียุลไหว้คุณน้าเค้าสิ
"สวัสดีครับ" เห็นอย่างนั้นฉันก็เลยต้องไหว้บ้างเหมือนกัน
"สวัสดีค่ะ"
หลังจากนั้นฉันจึงขึ้นรถและโดนแม่ฟอกอย่างที่คิด
"เป็นไงบ้าง กียุลหน่ะ"
"เค้าสุภาพดีนะ"
"แม่ว่าเหมาะสมกับลูกสุดๆ"
"พ่อเค้าก็กำลังทำธุรกิจกับพ่อลูกนะ รวยมาก"
"คุยกับเค้าได้ดีมั้ย" ฉันจึงตอบแม่ไปอย่างเหนื่อยๆทุกคำถามจนถึงบ้าน
"แม่คะ นี่มันการจับคู่ใช่มั้ยคะ"
"เก่งนี่ลูก"
"หนูไม่ต้องการค่ะแม่ หนูรู้ว่าหนูไม่สวยแต่แม่ต้องทำถึงขนาดนี้เลยเหรอคะ"
"ใช่สิ ก็ลูกแม่ไม่มีแฟนซักทีแม่ก็ต้องหาให้ แล้วทำไมลูกถึงไม่สวยลูกสวยนะ เห็นมั้ยกียุลเจอลูกครั้งแรกยังอึ้งเลย" "แม่คะ แม่รักหนูมั้ยคะ"
"แม่รักลูกสิถึงได้ทำอย่างงี้ อีกอย่างนะต่อให้ลูกหาแฟนถ้าไม่ดีเท่ากียุลละก็แม่ไม่ยอม อีกอย่าพ่อเค้ากับพ่อลูกกำลังจะมีธุรกิจด้วยกันมันตีราคาเป็นพันล้านเลยนะ"
"แม่คะ..หนูขอเวลาตัดสินใจได้มั้ยคะ"
"นี่ลูกยังไม่เข้าใจอีกเหรอ"
"หนูแค่ต้องกันเวลาตัดสินใจ..นะคะแม่"
"เฮ้อ ก็ได้ๆแม่ให้เวลาจนถึงพ่อของลูกกลับมา"
"ขอบคุณนะคะแม่ หนูขอตัวขึ้นห้องก่อน"
"จ้ะ"
กริ้ก เสียงล็อกประตูห้องนอนของฉัน
"เฮ้อออ เซ็งจังต้องมาเจออะไรแบบนี้ โอ๊ยยย อารมณ์เสียชะมัด จะระบายอารมณ์กับสิ่งของก็ไม่ได้เดี๋ยวแม่ได้ยิน" ว่าแล้วก็เควี้ยงกระเป๋าไปไว้บนเตียง (นี่คือไม่ระบาย จ้ะ//ไรเตอร์)
"เล่นเน็ตก็ได้วะ"
"นี่อะไรอ่ะ วิ-ธี-แก้-อา-รมณ์-เสีย ไหนดูหน่อยสิ"
บทความ
"หลายๆคนคงรู้สึกอารมณ์เสียเพราะเหตุบางอย่างแต่ตอนนี้เรามีวิธีแก้ปัญหาอย่างดีแล้วค่ะนั่นคือการกินแคนดี้นั่นเองงง เพราะแคนดี้มีน้ำตาลซึ่งช่วยให้เราอารมณ์ดีขึ้นได้แต่อย่ากินมากนะคะ กินเสร็จแล้วก็แปรงฟันด้วยนะคะ เดี๋ยวฟันผุ "
"อืมม แคนดี้ อืมม แคนดี้ น่าสนใจๆแต่จะไปหาทีไหนดีอ่ะ ที่บ้านแม่ก็ไม่ให้กินด้วย" อ้อ ลืมไปเรามีแคนดี้ที่ได้มาอยู่ ว่าแล้วก็หยิบมากินซะ
"งั่มๆ ว้าามีแค่ 7 ลูกเองอ่าาา แต่ช่างเถอะอารมณ์ดีขึ้นแล้ว ไปอาบน้ำแปรงฟันแล้วก็เล่นเน็ตต่อดีกว่าเราา" ว่าแล้วฉันก็หยิบอุปกรณ์อาบน้ำและชุดนอนเข้าห้องน้ำไป...
ระหว่างที่เยอินเข้าห้องน้ำ...
บุคคลลึกลับ Part
??:โอ๊ยขึ้นไปเร็วๆพวกเราเมื่อย
??: เออๆ รู้แล้ว
??:เป็นหลักดีๆหน่อย
??:ย่าส์ๆๆ จะล้มๆทำดีๆ
??:อืมมม...
??:ฮ่าฮ่าฮ่า ?
?:ต้องเอียงซ้ายอีกนิดถึงจะคงที่
??:ขึ้นได้ซักที เอาปีนขึ้นมาๆเร็วๆเลย
.
.
.
??:แล้วเราจะทำไงต่อดีหล่ะ
??:นั่งบนเตียงหมดเลยนี่แหละตอนนี้เธอน่าจะอาบน้ำอยู่ เดี๋ยวพอเธอออกมาก็เห็นเราเองแหละ
??:ตกลง!!
แอ๊ดดดด (เสียงเปิดประตู)
??:(กระซิบ)นั่นไงๆเธอจะออกมาแล้วเงียบๆเลย
End บุคคลลึกลับ part
"เฮ้อออ ค่อยสดชื่นหน่อยยย เล่ยเน็ตต่อดีกว่า" ฉันเดินไปโดยไม่สนใจอะไรทั้งสิ้นจากนั้นก็หันหลังโยนผ้าขนหนูไว้ในตะกร้าผ้า ส่วนหวีผมทาครีมหน่ะเหรอทาตั้งแต่อยู่ในห้องน้ำแล้วหล่ะ แบบว่าคุณแม่บอกว่าต้องทาตั้งแต่อาบน้ำเสร็จใหม่ๆจะได้ชุ่มชื่นผิว แต่ฉันว่ามันเหนียวๆแหยะๆแฉะๆแต่ก็นะทาไปมันก็ดีอีกอย่างฉันก็ทำตามคุณแม่อยู่ดีแหละ เฮ่ออ!!
"สไกป์หาจิเอดีกว่า มีเรื่องจะเล่าเยอะแยะเลย"
ตึ้ด ตึ้ด ~ (เสียงรอสไกป์)
"ฮโหล ว่าไงคุณหนูเหยิน" นี่แหละยัยจิเอ - -
"วันนี้ฉันคนเซ็งอ่ะมูนิน"
"นี่อย่ามาเรียกฉันยังงี้นะ ยัยเหยิน"
"ทีเธอยังเรียกชั้นได้เลยฮ่าฮ่า"
"ก็ได้ๆฮ่าฮ่า ว่าแต่เธอมีอะไรจะเล่าเหรอ"
"ก็..."
"(จิเออออ จิเออออ มาหาแม่หน่อยจ้า) เห้ยแปปนะแกแม่เรียกวางสายก่อนนะเดี๋ยวสไกป์ไปใหม่"
"อ่า...เคร"
ติ้ด
ยัยจิเอนี่ก็ดีจังเนอะเป็นลูกคนมีฐานะเหมือนกับฉัน//รีดเดอร์อย่าตบนะฮ่าฮ่าฮ่า//แต่ก็ไม่ต้องโดนจับคู่บ้าบออะไรนั่นเหมือนฉัน ไปอ่านการ์ตูนบนเตียงรอดีกว่า ขวับ~
"เฮ้ยยยยยย!!!!!!"
Candy Chapter 1 End.
To be continue
เม้ามอยสปอนหาฟืนไฟได้ที่ทวิตเตอร์ @sk_pod และ @Khemmissarah
เม้นติชมได้เต็มที่เลยจ้า ไรเตอร์ทั้ง2แต่งครั้งแรก จะเอาเม้นไปพัฒนาต่อค่าา ขอบคุณค่ะ
..........................................................................................................................................................................
ความคิดเห็น