คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : -
Title : Dirty secret
(Twincest)
จองแจฮยอนรู้จักหนังผู้ใหญ่และช่วยตัวเองครั้งแรกตอนอายุสิบสี่
มีเซ็กส์ครั้งแรกตอนอายุสิบหก
—กับน้องชายฝาแฝดของตัวเอง
“ไม่เหนื่อยบ้างหรือไง”
เด็กหนุ่มที่มีหน้าตาเหมือนกับเขาทุกระเบียดนิ้วนอนคว่ำหน้าหอบอยู่ใต้ร่างถามอย่างอ่อนแรง
แผ่นหลังขาวเนียนมีรอยจูบแดงช้ำประปราย, ซึ่งไม่ได้ต่างจากตัวเขา
“นี่ไง” เขาตอบ พลางล้มตัวลงไปนอนข้างๆ “เหนื่อยแล้ว”
จองยุนโอแค่นหัวเราะทั้งเสียงหอบ “ไปอดอยากมาจากไหน”
“นายยุ่งกับละครเวทีคณะตั้งนาน”
“ทำตัวเหมือนพวกติดเซ็กส์”
แจฮยอนหัวเราะ “ก็คงติดจริงมั้ง” เขาว่า
“นายไม่งั้นสิ”
เขาเห็นจากปลายตาว่ายุนโอยิ้ม
“ก็เพราะว่าเปล่าไง เพราะงั้น—”
แฝดคนน้องพลิกตัวขึ้นมาคร่อม
เขาไม่ได้ตกใจเพราะเดาไว้อยู่แล้ว มือเรียวข้างหนึ่งยกขึ้นลูบแก้มของเขา
ไล้ปลายนิ้วโป้งกับผิวนิ่มอย่างเอ็นดู
“—ตาฉันแล้วนะ”
แจฮยอนยิ้ม
ยกขาขึ้นเกี่ยวเอวอีกฝ่ายด้วยความเต็มใจ ริมฝีปากสวยเผยอรับนิ้วยาวที่สอดเข้ามา
ตวัดลิ้นเลียอย่างเคยชิน
ก่อนจะร้องออกมาด้วยความสุขสมอย่างไม่อายเมื่อช่องทางด้านหลังถูกเติมเต็มจากคนที่เคยอยู่ใต้ร่างเมื่อครู่
เราทำแบบนี้มาตั้งแต่อายุสิบหก
ไม่มีใครรู้ว่ามันจะหยุดเมื่อไหร่
และไม่มีใครสนใจเรื่องนั้น—อย่างน้อยก็ในตอนนี้
แจฮยอนจัดผมหน้ากระจกเป็นครั้งสุดท้าย
ขยับเสื้อแจ็คเก็ตให้เข้าที่
ก่อนจะเหลือบไปเห็นยุนโอเนถือถ้วยไอศกรีมผ่านเงาสะท้อน เขาถอนหายใจ
“นั่นของฉันหรือเปล่า”
อีกฝ่ายไม่แม้แต่จะหันมามอง พลิกถ้วยไปมาอย่างพิจารณา “คงใช่มั้ง”
“อีกแล้วนะ” เขาหันไปกอดอกมองด้วยความไม่พอใจ
ทว่าแฝดน้องทำเพียงแค่ยักไหล่อย่างไม่หยี่ระทั้งที่คาบช้อนพลาสติกไว้ในปาก
“หายกันกับที่นายกัดคอฉันเมื่อคืนแล้วกัน เจ็บนะ” ว่าพลางดึงคอเสื้อยืดให้ดูอย่างไม่อาย “เป็นรอยด้วย”
“คิดว่าก้นฉันเป็นรอยมือใครกัน”
“น่า
วันนี้มีเดทไม่ใช่หรือไง อย่าหงุดหงิดสิ”
ยุนโอปะเหลาะ เดินเข้ามาลูบปกแจ็คเก็ตอย่างเอาใจ “โคตรหล่อเลย เพราะว่าหน้าเหมือนฉัน”
เขาหัวเราะออกมาอย่างเสียไม่ได้
อีกฝ่ายรู้ดีกว่าใครว่าต้องทำยังไงเขาถึงจะอารมณ์ดีขึ้น
ซึ่งบางครั้งแจฮยอนก็เกลียดมัน
“เฝ้าบ้านดีๆล่ะ”
“จะกัดแขนโจรให้ขาดเลย”
เขาผลักหัวแฝดน้องพลางหัวเราะ
“เกลียดนายว่ะ”
“ขอบใจ” ยุนโอว่ายิ้มๆ
ก่อนจะเอื้อมมือมาตบบ่าเบาๆ “ขอให้สนุก”
ภาพที่เขาเห็นสุดท้ายก่อนจะปิดประตูห้องคือยุนโอที่กำลังเลือกหนังจากเน็ตฟลิกซ์ในแล็ปท็อปซึ่งเชื่อมกับโทรทัศน์จอใหญ่
และมองเห็นรถยนต์ของพี่จอห์นนี่ที่มาจอดรออยู่หน้าอพาร์ตเม้นท์ทางหน้าต่าง
แจฮยอนกลับมาถึงตอนประมาณสี่ทุ่มกว่าๆ
จูบแรกระหว่างเขากับพี่จอห์นนี่เกิดขึ้นในรถ
เขาไม่ได้ตั้งตัวในทีแรกแต่ก็ไม่ได้แสดงอาการปฏิเสธ
เอียงหน้ารับจูบจากชายหนุ่มรุ่นพี่ตัวโตแต่โดยดี
พี่จอห์นนี่ขบริมฝีปากล่างของเขาเป็นครั้งสุดท้ายก่อนจะผละออกมามองหน้า
แจฮยอนยิ้ม พูดอย่างไม่จริงจัง
“ฉวยโอกาสนี่”
“ขอบคุณที่ไม่ปฏิเสธกัน”
รุ่นพี่ตัวโตว่ากลั้วหัวเราะ
เขายังคงมีรอยยิ้มอยู่บนใบหน้า
“อยากขึ้นไปทักทายยุนโอหน่อยไหม”
“ต้องไปรับญาติที่สนามบินต่อน่ะ ขอโทษทีนะ”
“อ่า โอเค”
“ฝากเราทักแล้วกัน
บอกยุนโอด้วยว่าคราวหน้าจะซื้อขนมมาฝาก”
เขาหัวเราะ “โอเค”
“แล้วก็—ขอบคุณนะ
วันนี้สนุกมาก” พี่จอห์นนี่ว่ายิ้มๆ “ไว้จะทักแชทไป”
เขายิ้ม หลับตาพริ้มรับจูบราตรีสวัสดิ์ก่อนจะลงจากรถ
ยืนมองรถยนต์สีดำขับออกไปจนลับสายตาก่อนจะเปิดประตูเข้าอพาร์ตเม้นท์ไป
“เป็นไง”
คำทักทายแรกของยุนโอหลังจากที่เขาเปิดประตูห้อง
อีกฝ่ายยังคงนั่งอยู่บนโซฟาตัวเดิม
แต่เปลี่ยนเป็นใส่ชุดนอนแล้วและเปิดเพลงเสียงดังลั่นห้องแทนเน็ตฟลิกซ์
“ก็ดี” แจฮยอนเดินไปทิ้งตัวลงนั่งข้างๆ
เอนหัวพิงพนักโซฟา
“ถ้าห้องไม่เก็บเสียงคงโดนด่าเละไปแล้ว”
ยุนโอหัวเราะ “เออ คงงั้น”
“ได้ออกไปข้างนอกหรือเปล่า”
“ออกไปเดินเล่นนิดหน่อย”
“กลับมาตั้งแต่ตอนไหน”
“สามทุ่มนิดๆมั้ง”
“กินข้าวหรือยัง”
“กินแล้ว”
“พี่จอห์นนี่ฝากมาหวัดดี—แล้วก็บอกว่าคราวหน้าจะซื้อขนมมาฝาก”
“ขอบคุณครับ” ยุนโอกล่าวกับประโยคของเขา เราหัวเราะ
ก่อนที่แฝดน้องจะดันให้เขาลุกจากโซฟา
“ไปอาบน้ำได้แล้วไป”
เขาลุกออกมาแต่โดยดี “เปิด Bruno Mars ให้หน่อย”
“เรื่องมาก รำคาญ”
ถึงจะอย่างนั้น
เขาก็ได้อาบน้ำพร้อมกับเพลงของ Bruno Mars อยู่ดี
เขาร้องออกมาอย่างสุดทนเมื่อยุนโอส่งแรงกระแทกรัวแรงเข้ามาและปลดปล่อยอยู่ภายในพร้อมๆกับที่เขาปล่อยออกมาจนเลอะเทอะ
คนด้านบนควงสะโพกวนอยู่ในตัวเขาและล้มตัวลงมานอนทับอย่างอ่อนแรง แจฮยอนหอบหนัก
นี่เป็นรอบที่สอง
เขาคิดว่าจะขึ้นไปอยู่ด้านบนในรอบต่อไปทว่าเสียงโทรศัพท์ดังขึ้นเสียก่อน
“ของนายน่ะ” ยุนโอว่าก่อนจะพลิกตัวลงไปนอนข้างๆ
เขากระเถิบตัวไปคว้าโทรศัพท์ที่อยู่บนโต๊ะข้างหัวเตียง
เป็นพี่จอห์นนี่ที่ส่งข้อความมา เขาตอบกลับไป
คุยกันผ่านข้อความจนเวลาล่วงเลยไปเป็นชั่วโมง ยุนโอหลับไปแล้ว
แจฮยอนวางโทรศัพท์ตอนที่ยุนโอลืมตาขึ้นมาอีกครั้งพอดี
อีกฝ่ายงัวเงียถาม “โอเคไหม พี่จอห์นนี่”
“ก็ดีนะ”
“เหรอ”
“อืม เขาดีกับนายด้วยนี่”
“ถ้านายคิดจริงจัง
จะหยุดไหม”
เป็นคำถามที่เราถามกันตลอดเมื่อใครสักคนเริ่มเดท และเขายังไม่เจอคำตอบ
เรานอนเงียบๆกันไปสักพัก
“ไม่รู้” เขาตอบคำถามในที่สุด “แต่ยังไม่ใช่ตอนนี้”
แจฮยอนพลิกตัวขึ้นคร่อมอีกฝ่าย
จูบคลอเคลียเล้าโลมจนตื่นตัวขึ้นมาอีกครั้งทั้งคู่ก่อนจะค่อยๆกดสะโพกแนบลงไปกับแกนกลางของแฝดคนน้อง
ร้องครางออกมาอย่างสุขสม ยุนโอประคองสะโพกเขาไว้แน่น
“นึกว่านายจะทำ” อีกฝ่ายว่าเสียงกระเส่า
“อืม ตอนแรก” เขาตอบ
“อยู่ดีๆก็อยากเอาใจนาย”
น้องชายไม่ได้ตอบอะไรเขากลับมา
ครางในลำคออย่างพอใจเมื่อเขาขยับรัวแรงแนบชิดเพื่อเอาใจอย่างที่ว่า
เผลอแยกขาออกกว้างเมื่อคนที่อยู่ด้านล่างกระแทกสวนขึ้นมาอย่างแรง
“อ๊า” แจฮยอนร้อง
ก่อนจะโดนดึงให้ลงไปอยู่ในท่าคลานเข่า รับแรงกระแทกรุนแรงจนหัวสั่นคลอน
ยุนโอปล่อยเข้ามาด้านในจนมันไหลเลอะลงมาถึงซอกขาของเขา
“เสร็จยัง” อีกฝ่ายถามทั้งเสียงหอบ ถอนตัวออกไป
“ยัง” เขาตอบเสียงอู้อี้เพราะซุกหน้าอยู่กับหมอน
โดยไม่ทันตั้งตัว ยุนโอพลิกให้เขานอนหงาย ค่อยๆกดตัวเองลงมา ครางในลำคอและเงยหน้าขึ้นอย่างสุขสม
แจฮยอนกัดปากแน่นเมื่อน้องชายฝาแฝดเริ่มขยับ
ความรู้สึกเสียวซ่านตีรวนขึ้นมาเสียจนร้องออกมาไม่เป็นภาษา, ไม่ต่างจากคนที่ขยับขึ้นลงอยู่บนตัวเขา
ไม่นานนักหัวสมองก็ขาวโพลน ปลดปล่อยอยู่ภายในตัวอีกฝ่ายเหมือนที่ถูกกระทำก่อนหน้า
เขามองยุนโอค่อยๆถอนตัวออกไปทั้งน้ำขาวขุ่นเลอะเต็มซอกขา
มันผสมกับที่ไหลออกมาจากตัวเขาก่อนหน้าที่จนเฉอะแฉะไปหมด
แจฮยอนดึงอีกฝ่ายลงมานอนข้างๆ เสียงหอบเบาลงเรื่อยๆเมื่อเวลาผ่านไป
แจฮยอนมองดาวเรืองแสงที่ติดอยู่บนเพดานอย่างเหม่อลอย ยุนโอก็เช่นกัน
กลิ่นน้ำกามยังคงกรุ่นอยู่ในจมูก ไม่มีใครสนใจจะลุกไปอาบน้ำสักเท่าไหร่
“นายคิดว่าเราจะหยุดได้ไหม”
ยุนโอถามขึ้นมาทำลายความเงียบ
เราทำมันครั้งแรกตอนอายุสิบหก
มันเกิดขึ้นในห้องนอนของเขาและยุนโอที่บ้าน—เด็กผู้ชายอยากรู้อยากลองสองคนที่ยังไม่กล้าพอจะไปทำกับคนอื่นที่ไหน
สุดท้ายก็เลือกที่จะลองกับคนที่เชื่อใจมากกว่าใคร
ในทีแรกเราแค่ช่วยกันด้วยมือและปากเหมือนกับที่เห็นในคลิป
ไม่กล้าพอที่จะสอดใส่ แต่สุดท้ายมันก็เกิดขึ้นเพราะความอยากลองอีกเหมือนเดิม
เราทำมันตอนที่ไม่มีใครอยู่บ้าน ล็อคประตูห้องแน่นหนา เปิดเพลงเพื่อกลบเสียง
แจฮยอนจำได้ว่าตอนที่ยุนโอใส่เข้ามาครั้งแรกนั้นเจ็บเสียจนน้ำตาซึม
เขาสะอื้นจนอีกฝ่ายตกใจไม่ทำต่อ
แต่เราก็ลองอีกครั้งในวันต่อมา
ความเสียวซ่านแบบที่ไม่เคยรู้สึกมาก่อนดีเสียจนเขาเรียกร้องให้ยุนโอทำอีก
สลับกับที่เขาเป็นคนทำครั้งแล้วครั้งเล่าจนหยุดไม่ได้
อาจจะเพราะเรารู้ใจกันมากกว่าใคร เขาไม่อาจปฏิเสธได้เลยว่าหลายปีที่ผ่านมา
เซ็กส์ที่เขาชอบที่สุดก็ยังคงเป็นเซ็กส์ของยุนโอ, อีกฝ่ายก็รู้สึกเช่นกัน
“ไม่รู้” เขาตอบ
“นายล่ะ”
“ไม่รู้เหมือนกัน” อีกฝ่ายว่า
“จะอาบน้ำไหม”
“ด้วยกัน”
“เออ”
และคืนนี้เราก็นอนข้างกัน
บนเตียงเดียวกันเหมือนกับทุกคืน
เขาตกลงคบกับพี่จอห์นนี่ได้สี่เดือนแล้ว และไม่ได้หยุดมีเซ็กส์กับยุนโอ
แค่มีเงื่อนไขเพิ่มขึ้นมาว่าอย่าทำรอยอะไรไว้บนร่างกายเขาเท่านั้น
ในบางครั้งแจฮยอนรู้สึกผิด—เพราะพี่จอห์นนี่ดีกับเขามาก มากจริงๆ
เขาบอกยุนโอไว้แล้วว่าวันนี้จะไม่กลับบ้านเพราะจะไปค้างห้องพี่จอห์นนี่
น้องชายไม่ได้ตอบอะไรกลับมามากกว่าเออออและไล่ให้รีบๆวางสายเพราะกำลังจะเข้าโรงหนังกับกิ๊กคนใหม่
ใช่
ยุนโอก็เริ่มเดทแล้วเหมือนกัน—กับพี่แทยง รุ่นพี่ในคณะเดียวกับอีกฝ่ายที่ทำกิจกรรมคณะด้วยกันมาหลายต่อหลายครั้ง
“จะกินเยอะไหม”
พี่จอห์นนี่ถามขณะพยายามกะปริมาณข้าวเพื่อทำข้าวผัด
ตลกดีที่พอเขาแค่บ่นลอยๆว่าอยากกิน
รุ่นพี่ตัวโตก็บ้าจี้ลุกขึ้นมาหาวัตถุดิบทำให้จริงๆเสียเดี๋ยวนั้น
เพราะเป็นแบบนี้เสมอมา
แจฮยอนถึงได้รู้สึกผิด
“เอาเท่าที่พี่กินปกติอ่ะ” เขาตอบ
มองพ่อครัวจำเป็นที่เริ่มทำอาหารให้เขาอย่างขยันขันแข็งด้วยความรักใคร่
แจฮยอนเดินเข้าไปเอาหัวพิงซบกับแผ่นหลังกว้าง พี่จอห์นนี่ไม่ได้ตกใจ แต่ดูจะสงสัยเสียมากกว่า
“อะไรครับ”
“ผมรักพี่นะ”
“หืม” พี่จอห์นนี่ทำเสียงขึ้นจมูก “แบบนี้ต้องทำอาหารให้กินบ่อยๆแล้วมั้ง” คนตัวโตว่ากลั้วหัวเราะ แต่แจฮยอนหน้ามุ่ย
“ไม่ใช่เพราะแบบนั้นสักหน่อย”
คงเพราะเสียงเขามู่ทู่น่าดู พี่จอห์นนี่ปิดแก๊สแล้วเอี้ยวตัวมายกมือขึ้นลูบหัวเขา
“รู้หรอกน่า” รุ่นพี่ว่ายิ้มๆ “วันนี้ขี้อ้อนจัง”
แจฮยอนเอียงแก้มซบกับมือใหญ่
แกล้งไล่งับนิ้วก้อยอีกฝ่ายเบาๆ เขาเห็นว่าพี่จอห์นนี่ลอบกลืนน้ำลายลงคอ
ท่อนแขนที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อเลื่อนมาโอบรอบบ่า
“กินข้าวกันดีกว่า”
เกือบจะสี่ทุ่ม ยุนโอส่งข้อความมาบอกว่ากลับถึงห้องแล้ว
แจฮยอนมองเห็นจากหน้าต่างว่าท้องฟ้าเป็นสีหม่นกว่าปกติ เหมือนฝนกำลังจะตก
เขารู้สึกไม่ค่อยดีนักที่วันนี้น้องชายต้องอยู่ห้องคนเดียว
ยุนโอกลัวฟ้าร้อง
แต่เขาก็ไม่อยากผิดสัญญากับพี่จอห์นนี่ เลยได้แต่หวังว่าคืนนี้ฝนจะไม่ตก
หรือตกไม่แรงมาก หรือเลื่อนไปตกในตอนเช้าแทน
“ทำไมทำหน้าแบบนั้นล่ะ”
หนุ่มรุ่นพี่ที่เพิ่งเดินออกมาจากห้องน้ำถาม
กลิ่นสบู่และแชมพูผู้ชายค่อยๆเคลื่อนเข้ามาใกล้
“ไม่สบายหรือเปล่า”
แจฮยอนส่ายหัว “เปล่าครับ”
แต่ถึงอย่างนั้นหลังมือใหญ่ก็ทาบลงบนหน้าผากเขาอยู่ดี
เขาปล่อยให้พี่จอห์นนี่จับใบหน้าตามใจชอบ สุดท้ายมือเย็นๆก็วางลงบนกลุ่มผมของเขา
ออกแรงโยกเบาๆเหมือนกล่อมเด็ก
“งั้นก็ไปอาบน้ำเถอะ ดึกแล้ว”
เขาลุกขึ้นไปทำตามที่เจ้าของห้องบอกอย่างว่าง่าย
ไม่นานนักก็ออกมาจากห้องน้ำพร้อมกับเสื้อยืดตัวใหญ่หลวมโพรกกับกางเกงขาสั้นขอบยางยืดของพี่จอห์นนี่
ทั้งสบู่และแชมพูเป็นกลิ่นเย็นๆของผู้ชายแบบที่เขาไม่ค่อยชินนักเพราะปกติแล้วเขากับยุนโอจะชอบใช้กลิ่นซิตรัสสดชื่นมากกว่า
เขามักได้กลิ่นแบบนี้จากพี่จอห์นนี่เสมอ แต่ไม่ค่อยชินเมื่อมันมาอยู่บนตัวเอง
แจฮยอนปีนขึ้นเตียงไปอยู่ในอ้อมแขนอบอุ่นของพี่จอห์นนี่ที่อ้ารอรับอยู่ก่อนหน้านี้
ซุกหน้าเข้ากับลาดไหล่กว้างถามเสียงอู้อี้
“พี่ว่าฝนจะตกไหม”
“อืมม์ คิดว่านะ” อีกฝ่ายตอบ
จมูกโด่งฝังอยู่บนกลุ่มผมของเขา “ทำไม
กลัวเหรอ”
“เปล่า” แจฮยอนคิดว่าพี่จอห์นนี่จับความกังวลของเขาได้ชัดเจน “ยุนโออยู่คนเดียว—กลัวฟ้าร้อง”
มือใหญ่ลูบกลุ่มผมของเขาด้วยความเอ็นดู
พี่จอห์นนี่ทำให้เขารู้สึกเหมือนเป็นเด็กเล็กๆเสมอ “งั้นเดี๋ยวบอกให้แทยงโทรไป—โอเคไหม”
เอ่ยถึงชื่อเพื่อนสนิทที่ตอนนี้กำลังดูใจอยู่กับน้องชายฝาแฝดของเขา
แจฮยอนพยักหน้า อุ่นใจขึ้นมานิดหน่อย
มองพี่จอห์นนี่ยืดตัวไปกดโทรศัพท์ครู่เดียวก็กลับมานอนกอดเขาตามเดิม
เทียนหอมกลิ่นที่เขาเคยบอกว่าชอบกรุ่นอยู่ในจมูก
และแจฮยอนไม่ใช่เด็กไร้เดียงสาที่จะไม่รู้ว่าอะไรกำลังจะเกิดขึ้นต่อไป
จูบลึกซึ้งที่เขาคงจะควบคุมลมหายใจไม่ได้ถ้าหากพี่จอห์นนี่ไม่เคยทำมาก่อน
ลิ้นของรุ่นพี่ร้อนจัดขัดกับริมฝีปากและร่างกายที่เย็นเฉียบ
แต่เขากลับรู้สึกอบอุ่นเหลือเกิน
อารมณ์กระสันที่อีกฝ่ายแสดงออกทางร่างกายยิ่งทำให้แจฮยอนรู้สึกร้อนเหมือนกำลังจะถูกหลอมละลายได้ทุกวินาที
เขาครางในลำคออย่างพึงพอใจเมื่อพี่จอห์นี่ลากริมฝีปากผ่านกกหูและลำคอ
ดูดดึงจนรู้สึกเจ็บแปลบทว่าเสียวซ่าน เสื้อยืดตัวหลวมถูกเลิกขึ้นมาจนถึงคอ
บิดเร่าเมื่ออีกฝ่ายใช้สัมผัสร้อนครอบครองยอดอก กางเกงขาสั้นถูกดึงออกไปตั้งแต่ตอนไหนเขาก็จำไม่ได้
แรงกระแทกจาบจ้วงทว่านุ่มนวลทำให้แจฮยอนสมองขาวโพลน
ถึงประสบการณ์ที่ผ่านมาจะไม่ได้น้อย แต่เขาควบคุมตัวเองไม่ได้เลยเมื่ออยู่ในอ้อมกอดของพี่จอห์นนี่
รู้สึกเหมือนสติกลับเข้าร่างอีกครั้งหลังจากที่ได้ปลดปล่อยเป็นรอบที่สาม
แต่เขารู้สึกไม่มีเรี่ยวแรงเอาเสียเลย ได้แต่นอนระทดระทวยให้เจ้าของห้องจัดการทำความสะอาดให้ไปหมดเสียทุกอย่าง
เซ็กส์ของพี่จอห์นนี่ร้อนแรงแต่ก็อ่อนโยนเหมือนกับเจ้าตัวไม่มีผิด
ซุกตัวอยู่ในอ้อมแขนที่ให้ความรู้สึกอบอุ่นและปลอดภัย เขากำลังจะเคลิ้มหลับ
แต่เสียงฟ้าร้องอย่างดังเมื่อครู่เรียกความกังวลใจกลับมาอีกครั้ง
ไม่เป็นไรหรอก
ตอนนี้พี่แทยงคงคุยอยู่เป็นเพื่อนยุนโอ
ครืน!
ไม่ได้...เขาปล่อยยุนโอไว้คนเดียวตอนนี้ไม่ได้จริงๆ
แจฮยอนขยับตัวอยู่ในอ้อมแขนแข็งแรง
พี่จอห์นนี่ทำกำลังจะหลับงัวเงียถาม
“ทำไมเหรอ”
“ผม—ผมต้องกลับ” เขาพูด รู้ว่าพี่จอห์นนี่เข้าใจเรื่องที่กำลังหมายถึง
“เอางั้นเหรอ
ฝนตกแรงมากเลยนะ”
“ผมเรียกแท็กซี่ก็ได้
พี่นอนต่อเถอะ ขอโทษนะ”
คนตัวโตเงียบไป
ก่อนจะจูบหน้าผากเขาเร็วๆหนึ่งที
“พี่พาไป”
“แต่—”
พี่จอห์นนี่จรดนิ้วชี้ไว้ที่ปากของเขาก่อนที่แจฮยอนจะพูดอะไรออกไปมากกว่านี้
“แต่งตัวกันดีกว่านะ”
พี่จอห์นนี่ไม่บ่นเลยสักคำทั้งๆที่ตอนนี้แทบจะมองไม่เห็นทางข้างหน้า
ฝนตกหนัก และตอนนี้เป็นเวลาตีหนึ่ง รถขับไปช้าๆเพราะว่าต้องระมัดระวัง
แจฮยอนเหม่อมองออกไปนอกกระจกทั้งที่มองอะไรไม่เห็น เขาเป็นห่วงยุนโอ
และสิ่งที่พี่จอห์นนี่กำลังทำให้อยู่ตอนนี้ยิ่งทำให้เขารู้สึกผิดเข้าไปใหญ่
เพลงอาร์แอนด์บีที่เขากับพี่จอห์นนี่ชอบเปิดคลออยู่ในรถ
อีกฝ่ายดูไม่หัวเสียเลยแม้แต่น้อยตอนที่พูดกับเขาว่า “คงอีกสักพักเลยแหละ เรางีบหน่อยก็ได้นะ”
“ไม่เป็นไร ผมจะอยู่เป็นเพื่อน”
“ใจดีจังเลย” พี่จอห์นนี่หยอกยิ้มๆ เขาฝืนยิ้มตอบ
“พี่จอห์นนี่”
“หืม”
“ขอโทษนะ”
คนตัวโตเหลือบมองเขา
แจฮยอนรู้ตัวว่าตอนนี้กำลังแสดงสีหน้าไม่ค่อยดีเท่าไหร่นัก
เขาไม่กล้าบอกว่าตัวเองกำลังขอโทษเรื่องอะไร และพี่จอห์นนี่คงเข้าใจในความหมายที่ต่างกัน
มือใหญ่ข้างหนึ่งวางอยู่บนกลุ่มผมของเขาอีกครั้ง
เขาน้ำตาไหลออกมาอย่างควบคุมไม่ได้
“เฮ้ย”
“—ขอโทษนะ”
“ไม่เป็นไร
อย่าร้องไห้สิ”
อีกฝ่ายคว้ามือเขาไปจูบ
“พี่เต็มใจ แล้วก็ภูมิใจด้วยที่แจฮยอนเป็นพี่ที่ดีขนาดนี้”
“อย่าร้องไห้เลยนะ”
ความรู้สึกผิดถาโถมเข้ามาในจิตใจเหมือนกับคลื่นลูกใหญ่ในคืนที่พายุรุนแรงโหมกระหน่ำ
บางทีอาจจะถึงเวลาแล้วที่เขาต้องหยุดมันเสียที
เขากับพี่จอห์นนี่มาถึงอพาร์ตเม้นท์ในเกือบสามสิบนาทีให้หลัง
แจฮยอนใช้กุญแจไขประตูเข้าห้อง ไฟยังเปิดสว่างโร่
เพลงจากลำโพงเสียงดังลั่นจนเขาสะดุ้ง
และยุนโอที่ตอนนี้นั่งห่อตัวอยู่ในก้อนผ้าห่มซุกหน้าลงกับเข่าบนโซฟา
ข้างตัวเป็นโทรศัพท์ที่ปิดจอดับมืดไปแล้ว
“ยุนโอ” เขาเรียก แต่ดูเหมือนน้องชายจะไม่ได้ยิน “นี่ จองยุนโอ”
เจ้าของชื่อค่อยๆหันมามอง
ดูจะประหลาดใจที่เห็นเขา สีหน้าแสดงออกว่าหวาดกลัวชัดเจนจนน่าใจหาย “แจฮยอน?”
แจฮยอนรู้สึกแย่มากๆ
เขาไม่ควรทิ้งยุนโอไว้คนเดียว
“เข้าไปนอนในห้องเถอะ” เขาบอก เดินไปปิดเพลงที่เปิดไว้สุดเสียง
ยุนโอเออออลุกตาม แต่ไม่วายหันไปมองอีกคนที่ติดตามมาด้วย
“แล้วพี่—”
“ไม่เป็นไร
พี่นอนโซฟาได้”
พี่จอห์นนี่พูดขึ้นมายิ้มๆ
“ฝันดีนะ ทั้งคู่เลย”
“ขอบคุณครับ” ยุนโอพูด แจฮยอนเม้มปากอย่างลังเล
และดูเหมือนรุ่นพี่จะดูออก
“อย่ากังวลเลย
ไปนอนเถอะ”
คนตัวโตบอกพลางจูบเบาๆที่หน้าผากเหมือนตอนที่อยู่บนเตียงก่อนหน้านี้ “ฝันดีครับ”
เขานอนอยู่บนเตียงกับยุนโอ ดาวเรืองแสงบนเพดานยังคงเป็นจุดสนใจ
น้องชายฝาแฝดขยับเข้ามานอนเบียดชิดใกล้กว่าปกติ
ยุนโอมักจะเข้ามาอยู่ใกล้ๆเขาเสมอเวลาที่ฝนตกแรงๆและมีฟ้าร้อง
แจฮยอนรู้ดีว่าเขามักทำให้อีกฝ่ายอุ่นใจ เหมือนกับที่เขารู้สึกเสมอเมื่ออยู่ใกล้ยุนโอ
เราต่างเป็นเหมือนเศษเสี้ยวหนึ่งของกันและกัน
“พี่แทยงไม่ได้โทรมาเหรอ” เขาถาม
“ทนง่วงไม่ไหวจนหลับไปน่ะ
ก่อนหน้านายมาแปบเดียว”
“เหรอ”
“ดูรักนายมากเลยนะ” ยุนโอว่า
“พี่จอห์นนี่”
“อืม”
“อยากหยุดหรือยัง”
“นายโอเคเหรอ”
“ไม่อยากให้นายรู้สึกผิดไปมากกว่านี้แล้ว”
บางครั้งยุนโอก็เหมือนจะอ่านใจเขาออก, เหมือนกับที่เขาทำได้
“อืม”
“เราหยุดกันเถอะ”
“โอเค”
“ขอบคุณที่กลับมาอยู่เป็นเพื่อนนะ, พี่”
เป็นสรรพนามที่ยุนโอใช้เรียกเขาไม่บ่อยนัก
คงจะกลัวจริงๆ
คืนนั้นเขาโอบกอดน้องชายที่หวาดกลัวไว้ในอ้อมแขน
ไม่มีใครจะสำคัญไปมากกว่ายุนโออีกแล้ว
ไม่มี
เขาหยุดมีเซ็กส์กับยุนโอมาร่วมสองเดือนได้แล้ว
ตอนนี้อีกฝ่ายก็กำลังคบกับพี่แทยงเหมือนกัน ต่างฝ่ายต่างมีคนรัก
การที่ตัดสินใจทำแบบนี้เป็นสิ่งที่ถูกต้อง และมันควรจะเกิดขึ้นมาตั้งนานแล้ว
พี่น้องไม่ควรเสพสมกันเองตั้งแต่แรก
ไม่ใช่ว่าเขาไม่นึกถึงเรื่องที่เคยเกิดขึ้นตอนที่นอนอยู่บนเตียงของเรา
ยุนโอที่นอนอยู่ข้างๆก็คงจะนึกถึงมันเช่นกัน แต่ไม่มีอะไรเกิดขึ้นมาสักพักแล้ว
จริงๆแล้วแจฮยอนดีใจที่เราหยุดมันได้เสียที—แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกเหมือนมีอะไรบางอย่างขาดหายไป...เขาคิดถึงเซ็กส์ของยุนโอ
และไม่ใช่ว่าพี่จอห์นนี่เติมเต็มให้ไม่ได้หรือว่าเขาไม่ชอบ
เพียงแต่...เขาก็ยังโหยหายุนโออยู่ดี...
แจฮยอนรู้ดีว่าถ้าหากเราเริ่มมันอีกครั้ง เขาก็จะต้องรู้สึกผิดขึ้นมาอีก
ทั้งต่อพี่จอห์นนี่และพี่แทยง ยุนโอก็คงจะไม่ต่างกัน
ถึงจะรู้อย่างนั้น
เขาก็ยังขยับตัวเข้าเบียดชิดใกล้แฝดคนน้องที่นอนอยู่ข้างๆ ยุนโอนอนหงาย
และเขาขยับเข้าซุกที่ซอกคอด้านซ้ายของอีกฝ่าย
“อะไร”
“เปล่า”
เรานอนเงียบๆกันไปพักหนึ่ง
ไม่มีใครขยับไปไหน จนกระทั่งเขาพูดงึมงำขึ้นมา
“ฉันไม่อยากรู้สึกผิดอีกแล้ว”
“...”
“แต่ฉันคิดถึงนาย”
“อืม”
“...”
“เหมือนกัน”
เรากลับสู่วังวนเดิมอีกครั้ง
ไม่มีใครรู้ว่ามันจะหยุดเมื่อไหร่
แต่มันจะเป็นความลับระหว่างเรา, ตลอดไป
Fin.
A/N
: บาปบุนบุนบาป อ่านกันเบาๆคุณพี่ อย่าให้น้องโดนสอย
5555555555555555555555555555
ความคิดเห็น