คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : 05 - Reflection of a mirror
Ha
.ha
“ งั้นอธิบายมาเลยสิครับมันจะได้จบ ๆ ”
หลังจากที่ผมเดินทาง ( เท้า ) มากับพี่แดฮยอนเราทั้ง 2 คนต่างไม่พูดไม่จาอะไรเลย พี่แดฮยอนเอาแต่ก้มหน้าก้มตาเดินไปอย่างเงียบ ๆ ส่วนผมนะเหรอ ? เฮอะ ! ก็เอาแต่เก็บอาการสะอื้นของตัวเองยังไงหล้ะ .. แต่ผมรู้สึกว่าตัวเองเก็บอาการสะอื้นไม่ให้เสียงดังยังไง มันก็กลับดังยิ่งกว่าเดิมซะที
“ ไปไหนกันมา ? ฮยองเป็นห่วงรู้มั้ยจงออบ ” คนที่เปิดประเด็นพูดคนแรกคือพี่ฮิมชาน
“ ขอโทษครับ … ” ผมก้มหน้าพูดอย่างสำนึกผิด
“ เฮ้ย !! พี่จงออบแขนนั้นไปโดนอะไรมาหน้ะ !? ” จุนฮงตะโกนลั่น กลัวไม่ได้ยิน ห๊า ~ (=3=)
“ ทุบ ….. มดตาย มาหน่ะ ฮยองไม่เป็นอะไรหรอกไม่ต้องห่วง ” ผมบอกจุนฮงแล้วเอามือข้างที่เปื้อนเลือดนั่นขยี้หัวจุนฮงจากผมสีฟ้า ๆ ของจุนฮง ตอนนี้มันเป็นสีฟ้าปนแดง ไปแล้ว สวยไปอีกแบบนะ ( -w-)
“ ไม่เป็นไรจริง ๆ นะ ” ตามด้วยพี่ยองแจที่ยักคิ้วอย่างกวนประสาท แล้วถามผม
“ ไม่เป็นไรครับ … รีบ ๆ พูดมาเถอะมันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่ครับ ทำไม ทุกคนถึงทำหน้าเคลียดกันจัง ”
“ เรื่องมันเป็นอย่างงี้ มุน จงออบ เดี๋ยวชั้นจะเล่าให้นายฟังเอง ” ตามด้วยเสียงของบุคคลที่สาม ซึ่งมาจากไหนผมก็ไม่ทราบเหมือนกัน
“ คุณเป็น !!!!! ……. (0.0) !!! ….. ใครฮับ ? (‘ ‘ ) ”
“เฮ้อ ! ชั้นเป็นราชินีของดาวดวงนี้ไง ไม่รู้จักจริงเหรอ ?!” ผมส่ายหน้าเป็นพลันวัน จะว่าไป ราชินีของดาวดวงนี้ก็หน้าตาเหมือนมนุษย์ทั่วไปแค่มนุษย์ส่วนใหญ่เค้าไม่ถือ คฑา เดินไปเดินมาแค่นั้นแหละ
“ ขอโทษที่ชั้นถือคฑาเดินไปเดินมานะย่ะ ! ( -3- ) ”
“ เห้ยยย !!!! รู้ได้ไงว่าผมคิดอะไรอยู่ ”
“ ชั้นเป็นราชินีเชียวนะ ความสามารถพิเศษของแต่ละคนมั่ง ไม่รู้เหมือนกัน ตั้งแต่เกิดมาชั้นก็อ่านใจคนออกแล้วหล้ะ ไม่อยากได้ยินแต่ก็ต้องได้ยิน (T^T) .. พวกกระต่ายก็อ่านใจคนออกเหมือนนะ ^[++++]^ ”
“ เฮ้ย ! จริงเด้ !!! ” ผมตะโกนใส่หน้าของพระราชินีอย่างลืมตัวทำให้น้ำลายของผมไปแปะลงบนหน้างาม ๆ ของพระราชินี …. งั้นก็แสดงว่าพี่แดฮยอนได้ยินหมดนะสิว่าผมคิดอะไร (T^T)
“ ชั้นล้อเล่นหย่ะ !!! อะหึมมม น้ำลาย เต็มหน้าชั้นเลย ฮรื้ออออ (T^T) ”
“ ขอประทานอภัยพะยะค่ะ พระราชินี ตัดหัวหมอมชั้นเถอะ !!! ” ผมซึ่งกลัวจะถูกลงโทษรีบพูดคำศัพท์ (ซึ่งมันไม่ค่อยได้ศัทพ์สักเท่าไร ) ออกมา
“ ไม่ต้องพูดขนาดนั้นหรอกย่ะ ! เรียกชั้นว่าฮโยซองก็พอ ไอ่พวกกระต่ายบ้าพวกนี้มันก็เรียกชั้นอย่างนั้น ” ผมแอบได้ยินพวกกระต่ายกลั้นขำเอาไว้นะ ! ก็คนมันไม่เคยพ่นน้ำลายใส่หน้าพระราชินีนี่หว่า ( -3- )
“ ฮโยซอง … เข้าเรื่องซะทีเถอะมีอะไรก็บอกจงออบไป ฉันง่วงแล้วนะอยากกลับบ้านพักไปนอนซะที ” พี่ยงกุกหลังจากเงียบมานานก็ยอมเปิดปากพูดซะที
“ โอเค ๆ เรื่องแรกเลยนะ … จงออบ เรื่องที่นายมาที่นี้ไม่ใช่เรื่องบังเอิญ ไม่ใช่ระบบขัดข้องอะไรทั้งนั้น พวกกระต่ายบ้าพวกนี่มันโม้นายหล้ะรู้ตัวไงซะนะเด็กน้อย ที่นายมาที่นี้ได้เพราะไอ่กระต่ายพวกนี้ไปลักพาตัวนายมา ”
“ จะเป็นไปได้ไง … ในเมื่อผมถูกกระจกดูดเข้ามา ไม่มีใครลักพาตัวมาทั้งนั้นหล้ะ ฮโยซองคงเข้าใจผิดแล้วละฮะ ”
“ ไม่ได้เข้าใจผิดหรอก … ลักพาตัว ผ่านกระจกหน่ะ ที่จริง พวกกระต่ายพวกเนี้ยมันกะจะลักพาตัวมาทางอื่นนะ แต่นายไม่ติดกับซะที มาติดกับอีกทีก็ตอนส่งกระจกไปให้เนี้ยหล้ะ ”
“ เดี๋ยว ๆ ผมงง ครับ ติดกับอะไร ? ”
“ ก็ของที่ส่งไปให้ทุก ๆ เดือน พร้อมจดหมายไง นายก็ได้รับมันแล้วไม่ใช่เหรอ ? ” อย่าบอกนะว่า ! ของที่ส่งมาทุกเดือนพวกนั้นมันคือกับดัก !! แล้วจดหมายที่มีภาษาประหลาด ๆ นั้นคืออะไรหล้ะ ? มันเป็นกับดักเหมือนกันหรือเปล่า
“ ห้ะ !? จดหมายที่มีภาษาประหลาด ๆ หมายความว่าไง ไอ่พวกกระต่าย !!!!!! ” ลืมไปฮโยซองอ่านใจผมออก (-3-)
“ แหะ ๆ ชั้นเผลอเขียนภาษาดาวมาโทไปหน่ะ ” ฮิมชานยกมือไหว้พร้อมกับขยิบตาข้างนึงเป็นเชิงขอโทษ
“ ไม่ใช่เผลอแต่ตั้งใจต่างหาก !!! ” ตามด้วยเสียงของพี่ยองแจ
“ ก็ ก็ .. อยากให้จงออบได้ลุ้นไง ~ ”
“ ไม่ต้องมาหาขอแก้ตัวเลยนะ !!! ชั้นบอกให้เขียนภาษามนุษย์ไป !!!! พวกนายนี้มัน ไม่ได้เรื่องจริง ๆ !!!!!! ” แล้วเสียงของฮโยซองก็แว้ดขึ้นมาทำให้พวกเราต้องอดหูกันเป็นราย ๆๆๆ
“ แล้วจดหมายมันแปลว่าอะไรเหรอครับ ? ( ‘ ‘ ) ” ผมหันไปถามพี่ฮิมชาน
“ แปลว่า ‘ ชั้นจะลักพาตัวนาย ’ ” แหม๋ !! มีเขียนบอกกันด้วยเพื่ออะไรครับเนี้ย ! เหมือนผมเป็นตัวตลกของพวกกระต่ายนี้เลย
“ ต่อ ๆ ดูดิยงกุกมันกรนไปคนนึงแล้วเนี้ย (-____-) … ที่นายมาที่นี้ได้เพราะพวกกระต่ายพวกนี้ไปลักพาตัวมาผ่านทางกระจกใช้เทคโนโลยีเล็กน้อยจากหัวสมองของยองแจ พูดง่าย ๆ แผนทั้งหมด ยองแจเป็นคนต้นคิด ”
“ แล้วจะลักพาตัวผมมาทำไม ? ผมไม่มีอะไรเลยนะครับ ”
“ มีสิ …. ที่คอของนายไงจงออบ ” ฮโยซองพูดจงก็ชี้มาที่คอของผม … อ่อ สร้อย หิน …
“ ทำไมเหรอครับ ? สร้อยของผมจะเอาไปทำอะไร ? ”
“ พวกเราขอได้มั้ย ? ”
“ ไม่มีทาง !!! ” ผมตะโกนอย่างเหลืออด นี่มันอะไรกันอยู่ ๆ ก็มาขอสร้อยเส้นนี้ ถ้าเป็นอย่างอื่นผมจะไม่เดือดขนาดนี้เลย
“ อย่างงี้ไง ! เราเลยต้องลักพาตัวมา เข้าใจหรือไงหล้ะ มุน จงออบ ! แล้วสร้อยเส้นนั้นมันจะสำคัญอะไรหนักหนา !? ถึงให้พวกเราไม่ได้เนี้ย !? ”
ก็สร้อยเส้นนี้ …… มันเป็นของ ‘ รักแรก ’ ของผมนี่ครับ คน ๆ นั้นเค้าเอามาให้ก่อนจะหายตัวไป และ ไม่โผล่มาให้เห็นอีกเลย เค้าบอกว่า เวลามีความสุข อยากให้นึกถึงเขา สร้อยเส้นนี้จะเป็นตัวแทน
“ อ่อ … อย่างงี้นี่เอง ” ลืมไปฮโยซองอ่านใจคนออก (-_____-)
“ ผมคงให้ไม่ได้หรอกครับ … ฮโยซองจะเอาสร้อยเส้นนี้ไปทำไมเหรอครับ ? ”
“ บังเอิญจังนะจงออบ .. สร้อยเส้นนั้นมันเป็นของดาวดวงนี้ยังไงก็ต้องขอคืน มันเป็นสมบัติของดาวดวงนี้ ถ้าไม่มีมันทุกคนอาจจะไม่รอด ”
“ ขนาดนั้นเลยเหรอครับ … ทำไมหล้ะ .. สร้อยเส้นนี้ถ้าผมไม่ให้ ทำไม .. ทุกคนถึงไม่รอด ”
“ สร้อยเส้นนั้นก็เหมือนกับออกซิเจนบนโลกนายนั้นหล้ะจงออบ ถ้าเกินวันไหนมันเหลือน้อยเราก็ต้องหาทางให้ออกซิเจนมันเพิ่มใช่มั้ยหล้ะ … คนบนดาวดวงนี้ก็ต้องการสร้อยเส้นนั้นเหมือนกัน ตอนนี้ปริมาณอากาศ บนดาวดวงนี้เริ่มลดลงแล้วอีกไม่ถึงเดือนแน่ ๆ ขอร้องหละ …. จงออบ เราต้องการสร้อยเส้นนั้นจริง ๆ ”
ผมกำสร้อยที่อยู่บนคอของผมเอาไว้แน่น … ก็คน ๆ นั้น บอกว่าให้ใส่เอาไว้ ถ้าเขากลับมา แล้วหาตัวผมไม่เจอ สร้อยเส้นนี้จะเป็นตัวบอกว่าผมอยู่ที่ไหน … แต่ว่า … คนบนดาวดวงนี้กำลังจะตาย … ทุกคนกำลังจะตาย …
“ จงออบ .. เราสัญญาว่าเราจะตามหาคน ๆ นั้นให้นาย ”
“ แต่พวกคุณก็ไม่รู้ว่า คน ๆ นั้นอยู่ที่ไหน !!! ขนาดผมยังจำได้เค้าคนนั้นไม่ค่อยจะได้เลย !!!! แล้วพวกคุณจะตามหาเค้าคนนั้นเจอรึไง !! ขอร้อง ! แค่พาตัวผมมาที่นี่ผมก็เหมือนกับตายทั้งเป็นอยู่แล้ว !! พวกคุณเห็นผมเป็นตัวตลกใช่มั้ย ?! มาแกล้งผมเล่นแล้วพอได้ของที่ต้องการก็เขี่ยผมทิ้ง !!! อีกหน่อยคุณจะปล่อยผมเอาไว้บนดาวดวงไหนสักดวงแน่ ๆ ! ”
“ โอ้ยยยย !!!! หยุดโวยวายได้แล้วจงออบ บอกว่าเจอก็เจอสิ !!!! ก็เค้าคนนั้นอยู่กับนายแล้วไง !! มุน จงออบ ! ”
ความคิดเห็น