[FIC][B.A.P]Reflection of a mirror เงาของกระจก

ลำดับตอนที่ #5 : 04 - Reflection of a mirror

อื้มม ~  แสงแดดยามเช้าทำให้ผมต้องเอามือมาบังแสงแดดที่ส่องเข้ามาโดนตาเล็ก ๆ ของผม ผมลุกขึ้นจากเตียงแล้วมองไปรอบ ๆ ห้อง  … ที่นี่มัน … บ้านของผมนี้ ! ผมกลับมาแล้วเหรอ ??  เย้ !!! ผมยิ้มกว้างออกมาโดยไม่รู้ตัว แต่ เอ๊ะ ! แล้วผมจะได้เจอพี่แดฮยอนอีกมั้ย ? ถ้าชาตินี้เราไม่ได้เจอกันอีกหล้ะ !! จะทำยังไง !!! หัวใจของผมหล่นไปอยู่ที่ตาตุ่ม หัวใจสั่นอย่างรัว ๆ ๆ เสียงใจหายมันหอบแรงขึ้นเรื่อย ๆ ผมคิดได้ดังนั้นผมก็วิ่งไปที่กระจกบานนั้นบานทั้งทีกระจกบานที่ดูดผมเข้าไปให้เจอกับพี่แดฮยอนกระจกบานนั้นที่ดูดผมเข้าไปให้เจอกับทุกคน !!!  ผมวิ่งเข้าไปทุบกระจกอย่างบ้าคลั่ง มือเล็ก ๆ ของผมมันแดงมากเพราะเกิดจากการทุบกระจกรัว ๆ

“ ขอร้อง ฮือ ๆ ผมอยากเจอพี่แดฮยอน ได้โปรด ฮือ ๆ .. ขออีกแค่ครั้งเดียว ฮือ ๆๆ ”

ผมทุบกระจกรัว ๆ โดยไม่มีท่าทีที่จะหยุด จนกระแตกเกิดรอยร้าวและสุดท้ายมันก็แตกลงในที่สุดเศษกระจกบาดมือผมจนเลือดออกมือเต็มไปหมดแต่ว่าความเจ็บนั้นไม่เท่ากับการที่จะไม่ได้เจอพี่แดฮยอนอีก .. ผมจะได้เจอพี่แดฮยอนอีกมั้ย ? ไม่นะ !!!! ไม่เอายังงี้ !!!!!

“ ไม่ !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ”

“ เฮ้ย ๆๆ จงออบครับเป็นอะไรเนี้ย ?!  ” พี่แดฮยอนที่กำลังอ่านหนังสือพิมของดาวมาโทอยู่สะดุ้งเกือบหงายหลังตกเก้าอี้แต่ก็ยังคงรักษาสภาพความดูดีเอาไว้อยู่ วันนี้พี่แดฮยอนใส่เสื้อตัวหลวม ๆ ปลดกระดุมออกจนแทบจะเห็นสะดือ (?) ลำคอเนียน ๆ ชั่งน่าซุกไซร้  .. ไปกันใหญ่แล้ว ๆ กับมาปัจจุบันต่อ ๆ

อ้า .. ผมฝันไปเหรอเนี้ย ? …… ถ้าเกิดว่าไม่ได้เจอพี่แดฮยอนอีกเหมือนในฝันผมจะทำยังไงดี  ถ้าเกิดว่าวันไหนความฝันนั้นเป็นจริงขึ้นมาผมจะทำยังไงดี …

“ จงออบ ๆๆๆ !!!! .. เป็นอะไรเกิดอะไรขึ้น ? ! ” พี่แดฮยอนรีบวิ่งเข้ามาดูอาการของผมมือของพี่แดฮยอนข้างนึงก็เอือมมาเช็ดน้ำตาที่หลั่งมาอย่างไม่ขาดสายของผม อ่า พี่แดฮยอนยังอยู่ตรงนี้  ยังอยู่ข้าง ๆ ผมฝันไปสินะ

“ เป็นอะไรครับคนดีของพี่ :) ” พี่แดฮยอนยังคงเช็คน้ำตาของผมอยู่จนสุดท้ายมือของพี่แดฮยอนก็เปียกไปหมดและพี่แดฮยอนก็ดึงผมไปกอดแทนให้เสื้อของพี่แดฮยอนซับน้ำตาผมแทน

“ ผม … ฝันร้าย  ” ผมตอบพี่แดฮยอนหลังจากได้สติขึ้นมาบ้าง

“ จะฝันร้ายไปทำไม ? มีพี่อยู่ข้างกายจงออบทั้งคน จริงมั้ย ?  :) ”

ฝันร้ายของผมคือการไม่มีพี่แดฮยอนอยู่ด้วยไงหล้ะ ..  น้ำตาของผมไหลออกมาอีกครั้ง คราวนี้เล่นเอาเสื้อของพี่แดฮยอนเปียกไปหมดทั้งแถบเลยหล้ะ

“ โอ๋ ๆ ไม่ร้อง ๆ วันนี้ต้องไปเข้าเฝ้าพระราชินีนะ .. เดี๋ยวพระราชินีก็หาว่าพี่แกล้งจงออบหรอก ” พี่แดฮยอนจับหน้าของผมเงยขึ้นมาแล้วค่อย ๆ เอานิ้วเกลี่ย ๆ น้ำตาที่ไหลอยู่  แล้วก็จับหัวของผมโยกไปมาเบา ๆ สองสามที

ผมยกมือเล็ก ๆ ปาดน้ำตาของตัวเองแล้วก็ตบแก้มเบา ๆ สองสามทีเพื่อเรียกขวัญให้กลับมา ไม่ร้อง ๆ ๆๆๆ มุนจงออบสู้ ๆ เฮ้ !

“ เอ้ะ ! แต่เดี๋ยว … พี่เข้ามาในบ้านพักของจงออบได้ไงอ้ะ ? ” หลังจากคืนสติของตัวเองได้ผมก็หันไปถามพี่แดฮยอนทันที

“ ไม่โกรธพี่นะ .. แหะ ๆ .. พี่ปีนหน้าต่างเข้ามาหล้ะ .. พี่ไม่ได้ล่วงเกินจงออบเลยนะ .. ก็แค่จูบเบา ๆ แล้วก็หยิกแก้ม สองสามทีเอง  …. เย้ย !!!!! ”  ไม่ทันที่พี่แดฮยอนจะพูดจบหมอนใบใหญ่ก็ลอยไปหาพี่แดฮยอนทันที แต่โชคดีที่พี่แดฮยอนหลบได้ทัน ก่อนที่ของมันจะลอยไปหาอีกพี่แดฮยอนจึงรีบปีนออกหน้าต่างก่อนที่ของอย่างอื่นมันจะลอยตามไป

“ ไอ่พี่บ้า !!  ”

“ เดี๋ยวพี่มารับไปพระราชวังนะ พี่ไปเปลี่ยนเสื้อก่อนใครร้องไห้เปียกเสื้อพี่หมดก็ไม่รู้ ๆ แบร่ ๆ :P ฮ่า ๆ เย้ย ! อย่าปา ๆ พี่ไปแล้ว  ” ผมทำท่าจะปาหมอนใส่อีกพี่แดฮยอนก็รีบวิ่งแจ้นไปเลย

ผมเลือกได้แล้วหล้ะ .. ไม่ว่าจะอยู่ที่ไหน … ขอให้มีพี่แดฮยอน ผมก็มีความสุขแล้ว :)

ระหว่างที่ผมกำลังจะไปเปลี่ยนชุดเพื่อไปหาพระราชินี แต่แล้ว ก็คิดได้ว่า  ตั้งแต่ ผมถูกกระจกดูดเข้ามา ผมก็ไม่ได้เอาอะไรติดตัวมาเลย T^T ทำไงดี ๆๆๆๆ ปิ๊ง ! .. ไปขอยืมเสื้อพี่แดฮยอนใส่ก่อนดีกว่า ( เทคนิคแอบเนียนไปหาเค้าขั้นที่ 1ฮ่า ๆ)

ผมเดินออกจากบ้านพักของตัวเองและไม่วายหันไปล็อกประตูก่อน  แต่ว่า .. บ้านพี่แดฮยอนอยู่ไหนเนี่ย T^T พี่แดฮยอนเคยบอกว่าบ้านอยู่ใกล้ ๆ กับบ้านของผม และบ้านพี่แดฮยอนมันอยู่ตรงไหนเนี้ย !! ผมออกเดินทาง (?) ตามหาบ้านของพี่แดฮยอน มองซ้ายมองขวาบ้านแล้วบ้านเล่า  … ผมพึ่งสังเกตุว่า ชาวดาวดวงนี้ไม่ใช่กระต่ายซะทั้งหมด บ้างคนก็เป็นลูกครึ่งกิ้งก่า บ้างคนก็เป็นลูกครึ่งปลาหมึก บางคนก็เป็นลูกครึ่งต้นไม้  หลากหลายสายพันธุ์จริง ๆ ผมชักอยากจะเห็นแล้วว่าราชินีหน้าตาจะเป็นอย่างไง

ระหว่างที่ผมกำลังจิตนการหน้าของพระราชินี.. อยู่ ๆ สายตาของผมก็เหลือบไปเห็นใครก็ไม่รู้กำลังนัวเนียกันอยู่ในซอกตึกเล็ก ๆ .. ใครกันเนี้ยไม่สงสารตา ( ตี่ ๆ ) ของผมเลย T///T .. ผมแอบชะโงกมองคนสองคนนัวเนียกันอยู่ จะว่าผมหื่นก็ได้นะ แต่ผมไม่เคยเห็นใครนัวเนียกันนี้ -3- .. หลังจากสังเกตุแล้ว ฝ่ายหญิงน่าจะเป็นลูกครึ่งจิ้งจอกนะดูหางของเธอสิ แผ่ยาวสวยสง่าอย่างกับนางพญาเชียว ส่วนฝ่ายชายเหมือนมนุษย์จัง ไม่มีหู ไม่มีหาง  แถมเสื้อยังคุ้น ๆ ด้วย เหมือน …. คงไม่ใช่หรอกก็เค้าคนนั้นบอกว่าจะกลับบ้านนี่ ..

“ อืม … ทำไมเสื้อเปียกจังละค่ะ ไปทำอะไรมาเหรอ ?  ” จิ้งจอกสาวคลี่ยิ้มออกมาเล็กน้อยก่อนจะก้มลงไปหอมแก้มฝ่ายชาย แบบนี้มันจงใจยั่วกันชัด ๆ  ! .. เสื้อเปียกเหรอ ?! … ไม่ใช่คงไม่หรอกมั่ง มุนจงออบ อย่าคิดแบบนั้น ๆ

“ เผลอไปโดนน้ำมาหน่ะ .. อย่าสนใจเลย ~ ” พอฝ่ายชายพูดจบก็จับเอวบาง ๆ ของเธอไว้อย่างหลวม ๆก่อนจะก้มล้มซุกไซร้ที่คอเนียนของจิ้งจอกสาวต่อ  … ขนาดเสียงยังเหมือนเค้าคนนั้นเลย …

“ แดฮยอนอ่า ~ …. เก็บเด็กในสต๊อกเอาไว้แล้วไม่บอกน้า ~” อ่อ ! แม่สาวจิ้งจอกคนนั้นคือจีอึนนั้นเอง และ ฝ่ายชายไม่ใช่ใครที่ไหนก็พี่แดฮยอนที่บอกว่าจะกลับไปเปลี่ยนเสื้อนั้นแหละ !!!! โถ่เว้ยยย !! ทำไมต้องเป็นแบบนี้ว้ะ ! บอกสิว่าผมกำลังฝันร้ายอีก ตาของผมมันยังไม่หายบวมจากการร้องไห้จากความฝันนั้นเลยนะ !

“ ไม่มีซะหน่อยจีอึน .. ผมมีแค่จีอึนคนเดียวนะ ” พี่แดฮยอนกำลังจะก้มลงไปจูบยัยจิ้งจอกสาวนั้นต่อ  แต่ก็ต้องชะงักเมื่อ อยู่ ๆ ก็มีเสียงดังสนั่นขึ้นจากทางด้านหลังของพวกเขา

และต้นเสียงนั้นก็คือ ….. ผมเอง ผมที่อยู่ ๆ ก็เอามือไปทุบกับกำแพง ไม่รู้ผมไปเอาแรงพวกนี้มาจากไหน แต่ที่รู้ ๆ คือกำแพงนั้นมันร้าว และแตกออกไปเศษเล็กเศษน้อยหล่นลงมาจากกำแพงที่ผมทุบ ถามว่าผมเจ็บมือมั้ย ? ผมอยากบอกว่าเจ็บมากครับ เลือดของผมไหลซึมจากตรงมือไหลมาตรงของศอกของผม  แต่แค่นี้ ไม่ได้เจ็บไปมากกว่าใจของผมเลย !! ตลอดมาผมคิดไปเองคนเดียวทั้งหมดงั้นเหรอ ? ที่ผ่านมาผมคือของเล่นยามเหงาของพี่แดฮยอนเขาเหรอ ? ผมมันคงโง่เองนั้นแหละ !!  โถ่เว้ย ! หงุดหงิดตัวเองว่ะ !!

“ จะ .. จงออบ !! ” พี่แดฮยอนรีบผลักยัยจิ้งจอกสาวจีอึนนั้นออกแล้วก็มองมาที่ผม  ยัยจิ้งจอกนั้นขมวดคิ้วเข้าหากันเป็นปม สงสัยคงจะหงุดหงิดมากที่ผมมาขัดจังหวะเลิฟซีนของพวกเขาอยู่

“ ขอโทษทีนะครับที่มาขัดจังหวะฉากเลิฟซีนของพวกพี่ … มะกี้ ผมเห็นมดมันเดินอยู่ ก็เลยทุบซะมัน ‘ ตาย ’ ไปเลย ฮ่า ๆ ” ทุบมดตายเหรอ ? ผมไปเอาข้ออ้างนี้มาจากไหนกันนะ มันน่าจะเป็น ทุบพี่แดฮยอนให้ตาย น่าจะดีกว่า !

“ แดฮยอนอ่า ~ .. ชั้นว่าเด็กนี้ถ้าจะโรคจิตอย่าไปยุ่งเลยนะค่ะ ” จีอึนจับใบหน้าของแดฮยอนให้หันกลับมาสนใจเธอต่อแต่พี่แดฮยอนก็ปัดมือของเธอทิ้ง

“ จีอึน .. เธอกลับไปก่อน ”

“ แดฮยอน !!! มะกี้คุณว่าไงนะค่ะ !!  ”

“ กลับไปก่อน !!!!!  ”

“ คุณกล้าไล่ชั้นเหรอ !? แล้วเราจะได้เห็นดีกันค่ะ !  ”

“ แล้วผมจะรอนะ  ”

“ กรี๊ดดดดด !!!! ” ยัยจิ้งจอกสาวกรี๊ดสนั่นแล้วก็เดินกระแทกส้นมาทางผมแล้วเธอดูเหมือนจงใจเอาไหล่เธอชนไหล่ผมแล้วมองด้วยหางตา เดี๋ยวพ่อก็กัดซะหรอก แง่งง !!

“ จงออบฟังพี่ก่อนพี่อธิบายได้ ” พี่แดฮยอนสามขุมเดินเข้ามาหาผมแล้วก็จับมือผมเขย่าเบา ๆ ถ้าเป็นคนอื่นท่านี้คงจะขาดใจตายได้ แต่สำหรับผมในตอนนี้มันดูเป็นข้ออ้างมากกว่า

“ … ผมต้องได้ยินซ้ำอีกรอบใช่มั้ยครับ ? ว่าผมคือเล่นของพี่แดฮยอน  ”   และผมก็คิดไปเองคนเดียวทั้งหมด

“ ไม่ใช่นะ ! จงออบไม่ใช่ของเล่นนะ !! ฟังพี่ก่อนพี่รู้พี่ผิด ” พี่แดฮยอนน้ำตาคลอเบ้า ถ้าเป็นคนอื่นคงจะสงสารตายไปแล้ว

“ ไปฝึกมานานเท่าไรแล้วล้ะครับ … ไอ่ที่ทำน้ำตาคลอเบ้าเนี้ย หึ !   ” ผมปัดมือของพี่แดฮยอนทิ้ง เลือดของผมมันยังไหลเป็นทางยาว และ ไม่มีท่าทีที่จะหยุด แขนของผมเริ่มชาไปแถบนึงแล้วแต่ตอนนี้ผมไม่คิดจะสนอะไรทั้งนั้นหล่ะ แต่ที่ผมสนใจก็คือคนที่อยู่ตรงหน้าและกำลังจะร้องไห้ให้ได้ 

“ จงออบ .. เจ็บมั้ย ? ไปทำแผลก่อนนะ ” พี่แดฮยอนส่งยิ้มเจื่อน ๆ มาให้แล้วก็เริ่มจับที่ต้นแขนของผมอีกครั้ง

“ อย่า …. มา ….. จับผม !! ขยะแขยง !  ” ผมสบัดแขนพี่แดฮยอนทิ้งราวกับมันคือก้อนขยะก้อนนึง  ถามว่าผมขยะแขยงพี่แดฮยอนจริงมั้ย ? ตอบได้เลยครับว่าผมโกหกทั้งเพ แต่คนตรงหน้าก็ดูเหมือนจะเชื่อนะ ดูจากสีหน้าอึ้ง ๆ และ ซีด ๆ แบบนี้ไงหล้ะ

“ พี่รู้ว่าจงออบโกรธพี่ แต่ว่า ..  เรามาทำแผลกันก่อนดีมั้ย ? เลือดมันไหลไม่หยุดแล้วนะครับ  ”

“ เราจะไปหาพระราชินีกันไปใช่เหรอ ? รีบ ๆไปสิ..  อ่อ ! ไม่ต้องห่วง ผมจะไม่ทำตัวสนิทกับพี่แดฮยอนแน่นอนครับ เดี๋ยวผู้หญิงของพี่แดฮยอนจะเข้าใจพี่แดฮยอนผิด หึ ! ”  ผมแค่นหัวเราะใส่พี่แดฮยอนแล้วก็รีบเดินหนีทันที

“ เดี๋ยว จงออบ .. พี่นำทางไปให้ ระหว่างทางเราก็จะได้เคลียกันซะที เนอะ ” และพี่แดฮยอนก็ยังคงยิ้มเจื่อน ๆ ให้ผมอีกเช่นเคย

“ ไม่ต้อง … ”

“ ห้ะ ? ”

“ ไม่ต้องทำเหมือนว่าเรารู้จักกัน .. แค่นี้ก็พอแล้วครับ ”

พี่แดฮยอนทำหน้าอึ้ง ๆ ใส่ผม แล้วก็ต้องเดินนำหน้าไปโดยไม่พูดอะไรทั้งสิ้นเพราะรู้ว่ายังไงผมก็ไม่ฟังคำแก้ตัวอยู่แล้ว  … พี่คงไม่เห็นหรอกใช่มั้ย? น้ำตาของผมหน่ะ

Himchan Talk

เว้ยยยย !! จงออบหายไปไหนว่ะเนี่ย ? ผมว่าผมตื่นสาย แล้ว ก็มาสายแล้วนะ ! เด็กนั้นตกท่อหรือป่าว ? จะถูกปลาหมึกขี้เรื้อนไล่กัดหรือป่าว ? เด็กนั้นจะเป็นอะไรป่าวเนี้ย ?! ยิ่งน่าตาซื่อ ๆ ใส ๆ อยู่ด้วย จะถูกหลอกจับเอาไปกินรึป่าวเนี่ย ? ผมทึ้งหัวของตัวเองจนมันฟู่ฟ๊องเหมือนทรงเอฟโฟว์แค่คนใส่หน้าตาดีมากแค่นั้นเอ๊ง ~ คุณบังยงกุกเหงือกกับคุณน้องจุนฮงก็เอาแต่สวีทหวานกันอยู่นั้นแหละ ! แหม๋ ๆ กลัวใครไม่รู้ว่าเป็นแฟนกันแล้ว ห๊า !?

“ ใจเย็น ๆ น่าผมยุ่งหมดแล้วนะ  ” อยู่ ๆ เสียงนึงก็ดังขึ้น … เสียงของยองแจนั้นเอง  ผมไม่ตอบหรอก ชิ ! -3- .. ผมงอนยองแจมาก ๆๆๆๆๆ อุสาห์ชวนไปเที่ยวด้วยกันแล้ว  ก็ไม่ไป บ้าทำงานอยู่นั้นแหละ !

“ แล้วก็หายงอนได้แล้ว .. งอนอะไรนักหนาเสพติดการงอนรึไง ” ยังไม่จบครับ ยังมีมาแทะกันอีก เดี๋ยวผมก็กัดหัวซะหรอก !

“ ก็ยองแจอ่า ! ก็บอกว่าสวนสนุกมันนาน ๆ ทีจะมีแค่ครั้งเดียว !  ”

“ รู้แล้ว ๆ ก็ขอโทษไปตั้งหลายรอบแล้วไม่ใช่เหรอ ? หยุดทำหน้าบึ้งเหมือนตูดลิงได้แล้ว ” (-____-) ตูดลิงอะไรจะหน้าตาดีขนาดนี้

“ แล้วขอโทษมันจะได้ไปเที่ยวด้วยกันอีกมั้ยหล้ะ ?! เฮอะ ! ถ้ายองแจชวนไปไหนจะไม่ปงไม่ไปมันแล้ว ”

“ ได้สิ .. คนอย่าง ยูยองแจ ซะอย่าง บอกเองนะว่าจะไม่ไปถ้าฉันชวน ”

“ จะไปได้อย่างไงเล่า !? ก็งานมันจบไปแล้วนี่นา  ”

“ ก็ฉันไม่ได้หมายความว่ามันจะเป็นที่เดิมที่เราจะไปซะหน่อย .. ”

“ อะไร ที่เดิม ? เรา ? เค้างงอธิบายหน่อยสิ ยองแจอ่า  ”

“ ฉันได้บัตรสวนสนุก special มา ฉันกะจะช่วยนายไปพรุ่งนี้ซะหน่อย แต่ว่า นายไม่ไป ว๊า เสียดายจัง ~ ฉีกทิ้งดีกว่า”

“ เห้ย ๆ บอกที่ไหนว่าไม่ไป ไปสิ ๆ *0* แหม๋ ๆ ยองแจอ่าทำเป็นงอนเค้า -3-  .. ไปวันไหนเหรอ ? ”

“ พรุ่งนี้ตอนเช้า ” ยองแจฉีกยิ้มกว้างใส่ผม  คงจะรู้สินะ ว่าผมเป็นคนตื่นสายขนาดไหน

“ ฉันตื่นสาย ”

“ ก็ไม่ต้องไป ง่ายจะตาย :) ”

“  ยองแจอ่า T^T .. ฉันจะตื่นเช้าให้ดูเลยคอยดูสิ ”

“ ถ้านายทำได้นะ  ”

“ ฉันทำได้อยู่แล้ว !! อย่ามาท้ากันนะ  .. ว่าแต่งานมันมีตอนเช้าเหรอ ? ”

“ คงงั้น … มั่ง  ” ยองแจเอามือเตะปากนึงทีเป็นท่าครุ่นคิดที่น่ารักมาก งื้อ T////T .. เตะมั่งสิ เตะมั่งสิ ~

คุณเคยถาม ยองแจ มั้ย ? ว่าทำไมต้องทำตัวน่ารัก ขนาดนี้  ผมหน่ะอดใจไม่อยู่แล้ว  ขอหอมสักฟอดเถอะ ว่าแล้วผมก็ก้มลงไปหอมยองแจทันที  แต่มันเป็นจังหวะที่บังเอิญมาก ยองแจจะหันมาคุยกับผมพอดี ทำให้เราปากเตะกันเบา ๆ

“ เห้ย ! ทำอะไร !! ” ยองแจทำได้แค่บ่นอู้อี้เบา ๆ เพราะผมกดริมฝีปากของตัวเองให้หนักกว่าเดิม คนตรงหน้าทำได้เพียงจูบตอบ ไม่รู้ว่านานแค่ไหนเหมือนกันแต่ว่ายองแจเป็นคนผลักผมออกก่อน

“ จะฆ่าฉันให้ตายหรือไง ! ไม่มีจังหวะให้หยุดพักให้หายใจเลย ฮึ่ย ! ”  ยองแจบ่นอุบอิบก่อนจะเช็ดปากของตัวเองด้วยมือเล็กนั้น

“ เช็ดทำไมอ่า ~ ”  ยองแจที่กำลังจะหันมาด่าผม ก็ต้องเงียบลง เมื่อปากของผมก้มลงไปจูบกับยองแจอีกครั้ง

“ อย่าเช็ดอีกนะ ” ผมกระซิบเพียงแผ่วเบาที่หูของยองแจและก็งับเบา ๆ ไปหนึ่งที ก่อนจะ ก้มลงซุกไซร้ลงที่ต้นคอขาวของยองแจ จนมันแดงเป็นจ้ำ ๆ ถ้าไม่ติดที่ว่าเสียงแหลม ๆ ของใครคนนึงดังแซรกขึ้นมาก่อนผมที่กำลังสร้างศิลปะบนคอขาวของยองแจอยู่ก็ต้องชะงักกึก

 “ นี่ !!!!! พวกนาย ! สนใจคนใหญ่คนโตอย่างฉันหน่อยสิ ฉันเป็นพระราชินีนะ !! เข้าใจมั้ย ?! พระ – ราช – ชิ – นี เดี๋ยวก็สั่งตัดหัวเลย! จำเอาไว้  ฉันยังนั่งอยู่ตรงนี้  ฉันชื่อ พระราชินีฮโยซอง ”

“ คนไม่มีคู่มันก็อย่างงี้หล้ะครับ :) ” ยงกุกพูดขึ้นมาก่อนที่จะหันไปสนใจมือนุ่ม ๆ ของคนที่อยู่ตรงหน้า

“ โอ้ย ! อย่าพูดว่าไม่มีคู่นะ มันมีคนมาจีบฉันเยอะอยู่ย่ะ แต่ฉันไม่เอา -3- ”

“ มันก็ถือว่าไม่มีคู่อยู่ดีนั้นแหละครับ จริงมั้ยครับฮยอง :) ” จุนฮงพูดจบก็ก้มลงซุกที่ตักของยงกุกทันที

“ แต่ฉันก็ยังมีคนสนใจ ! คนอื่นเค้าอยากจะคุยกับฉันแทบแย่แต่พวกนายเอาแต่เมินฉัน !! ”

“ ไม่ได้เมินนะครับ .. แต่พวกเราก็ไม่ได้สนใจตั้งแต่แรกอยู่แล้ว :) ” ตามด้วยยองแจที่หันไปแลบลิ้นใส่พระราชินีนามว่า ฮโยซอง ผู้ถูกลืม

“ กรี๊ดดด เอายาแก้ปวดหัวมาที T^T .. เดี๋ยวพวกนายจะต้องมาครองราชแทนฉันแล้วทำตัวดี ๆ หน่อยไม่ได้หรือไง ”

“ เราทำตัวไปดีตรงไหน ? แค่หน้าตาก็ดีเกินครึ่งไปแล้วจะเอาอะไรมาก ใช่มั้ย?  ยองแจอ่า ~ ” ผมหันไปถามยองแจที่กำลังลูบคอแดง ๆ ของตัวเองอยู่  …. (-____-) ก็บอกว่าอย่าเช็ดไง !

“ แค่มีเรื่องบนยานนั้นก็ถือว่าทำตัวไม่ดีแล้ว ! ”

“ แต่พวกมันมาหาเรื่องเราก่อน ! คิดแล้วแค้น !! ” ยงกุกบ่นอุบอิบ

“ แล้วเราก็ไม่ได้ไปสู้กลับด้วยเราหนีมาเสียชื่อกระต่ายหมด !! ” ตามด้วยจุนฮงที่กำลังนอนตักบังยกกุก

“ หา !? พวกนายหนีมา !! ทำไมไม่จัดการมันให้เสร็จ ๆ ไปซะ พวกนายรู้มั้ยว่า … ! ”

“ รู้ว่าถ้าหนีมาโดยไม่จัดการมันจะตามมาได้ ใช่มั้ยครับฮโยซอง  ? ” ยองแจพูดแทรกขึ้นมาก่อนที่ฮโยซองจะพูดจบ

“ พวกนายก็รู้ !  ”

“ แต่ถ้าไม่หนีมาพวกเราก็ตายรวมทั้งเด็กนั้นด้วย  ” ผมพูดเล่นเอาทั้ง พวกผมและราชินีเงียบไปเลยทีเดียว

“ แล้วเด็กนั้น .. ชื่อจงออบใช่มั้ย ? รู้อะไรเกี่ยวกับพวกเรามั่ง ? แล้วเด็กนั้นรู้หรือป่าวว่าเรากับพวกนั้นต้องการอะไร ”

พวกเรากระต่ายสายหัวกันพลันวัน

“ แล้วทำไมไม่บอก ห๊า ! ฉันขี้เกียจมาอธิบายนะ !! ”

“ งั้นก็อธิบายมาเลยสิครับมันจะได้จบ ๆ  ”  อยู่ก็มีเสียงของผู้มาเยือนคนใหม่ .. แดฮยอน กับจงออบมาถึงแล้ว !

จบบันทึกพิเศษ Kim himchan