คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : 03 - Reflection of a mirror
03
ฮ้าว ~ หลังจากที่ผมหลับไปตั้งแต่ตอนไหนไม่รู้ผมก็ตื่นขึ้นมาท่ามกลางใบหน้าเนียน ๆ ที่กำลังจ้องผมอยู่
“ พี่แดฮยอน ! ” ผมทำท่าจะลุกออกจากตักของพี่แดฮยอนแต่พี่แดฮยอนกับดันหัวของผมกับไปนอนลงที่ตักเหมือนเดิมแถมยังลูบหัวผมอีกต่างหาก
“ ขี้เซาจังเลยเด็กคนนี้ … ตื่นซะสายเลย :) ” พี่แดฮยอนพูดพร้อมกับลูบหัวผมไปด้วยพลาง ๆ
“ ที่นี้ที่ไหนครับ .. เหมือนไม่ใช่บนยานเลย ? ” ผมถามขึ้นหลังจากสังเกตุได้ว่ามีลมพัดเย็น ๆ มากระทบหน้าของผมเบา ๆ
“ บนดาวมาโทหน่ะ … เราถึงที่นี้ตั้งแต่จงออบหลับไปหนะ ” พี่แดยอนเขี่ยปลายผมที่ปรกหน้าของผมเบา ๆ และนิ้วยังก็ยังเขื่ยไปเขี่ยมาอยู่บนหน้าของผม บางทีก็จิ้มแก้มของผม พี่แดฮยอนเป็นอะไรของเค้ากันเนี่ย =3=
“ ดาวมาโทเหรอ ? … พี่แดฮยอนครับ … ผมมีเรื่องอยากจะขอ พี่สัญญากับผมหน่อยได้มั้ย ? ”
“ หือ ? ”
“ สัญญาว่า … ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่จะยอมให้ผมนอนตักพี่ตลอดไปโดยไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ โอเคนะครับ ^___^”
ด้วยความนอนสบายเกินไปทำให้ผมขออะไรซื่อ ๆ อย่างนี้ออกมา .. ผมหลุดปากพูดอะไรไปหน้ะ T###T ปากหนอปาก
“ ติดใจตักอันนุ่มนิ่มของพี่หรือไง ฮ่า ๆ ” พี่แดฮยอนหลุดขำน้อย ๆ แล้วก็จะยกมือข้างนึงขึ้นไปเสยหน้าผากของตัวเองนี่จะทำตัวเองดูดีไปไหน !? หล่อพอแล้วหยุดเสย หยุดเสย !>###<
“ ผมขอนอนตักพี่ .. พี่ถึงกับกุมขมับของตัวเองเลยเหรอ T___T ” ผมทำหน้างอใส่อย่างเด็กเอาแต่ใจ ถ้าไม่เกรงใจผมจะลงไปนอนดิ้น ๆๆๆๆๆ ให้ดูเลย -3-
“ โอเค ๆ ครับจงออบอย่าทำหน้างอใส่พี่สิ … พี่สัญญาก็ได้ ” พี่แดฮยอนยกนิ้วขึ้นมา 3 นิ้วเป็นลูกเสือ ก่อนจะพูดล้อเลียนเสียงของผมโดยการดัดเสียงเป็นเสียงเล็ก ๆ แหลม ๆ
“ ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้น พี่จะยอมให้จงออบนอนตักพี่ตลอดไปโดยไม่มีข้อโต้แย้งใด ๆ อุ้บ ! ฮ่า ๆ ๆ ” และแล้วพี่แดฮยอนก็หลุดขำจนได้สินะ (-____-) , ถ้าเกิดว่าพี่แดฮยอนไม่หล่อป่านนี้ผมก็เตะเสยคางแล้วนะเนี้ย
ผมตีแขนของพี่แดฮยอนเบา ๆ บังอาจหัวเราะเหรอชิ !!! ผมทำท่าว่าจะลุกขึ้นออกจะตักของพี่แดฮยอนแต่พี่แดฮยอนก็ดันหัวของผมกับไปนอนที่ตักตัวเองเหมือนเดิม
“ อย่าลุกได้มั้ย ? พี่ชอบให้จงออบนอนตักของพี่นะ … มันอุ่นดี เอางี้ ๆๆๆ ถือว่าเราเจ๊ากันนะ จงออบชอบนอนตักพี่ พี่ชอบให้จงออบนอนตัก งั้นเอางี้ดีมั้ย ? ‘ พี่จะให้จงออบนอนตักพี่จนกว่าจะตายกันไปข้างเลยดีมั้ย ’ ฮ่า ๆ ๆ ”
-///////////////- .. ผมเคยบอกพี่หรือยังว่าคนที่ตัวอุ่นหน่ะ .. มันไม่ใช่ผมหรอก มันคือพี่ต่างหากหล้ะที่เป็นคนอบอุ่นเอง พี่เชื่อผมมั้ยครับพี่แดฮยอน ?
Bang Yongguk : TALK
สวัสดีคับผมมีชื่อว่า บังยงกุก เป็น กระต่ายลูกครึ่ง นั้นก็คือครึ่งคนกับกระต่ายนั้นเอง หลังจากที่ผมมาถึงดาวมาโทเป็นที่เรียบร้อยแล้ว ผมเองก็เหนื่อยมามากกับการหลบหนีไอ่พวกที่มันต้องการตัวจงออบ เลยอยากนอนพักซะหน่อย แต่ติดที่ว่า มีเสียงแจ้ว ๆ อ้อนผมตลอดทางเลยหน่ะสิ
“ ฮยอง อ่า ! ~ … ไปกับผมหน่อยสิน้า ๆๆ 3 ปีมันจะแค่ครั้งเดียวเอง *0* ”
“ จุนฮงอา ฮยองก็เหนื่อยเป็นเหมือนกันนะ T3T ” ไม่ใช่ว่าผมจะไม่ชอบหรอกนะที่จุนฮงอ้อนผมแบบนี้แต่ผมเหนื่อยจริง ๆ นี่นา
ผมเดินเข้าบ้านพักของตัวเองโดยมีจุนฮงตามมาติด ๆ ผมเดินขึ้นบรรไดและเข้าห้องนอนของตัวเองโดยไม่ลืมล็อกประตูเอาไว้ คนตัวเล็กกว่าทุบประตูบานน้อย ๆ ของผม ราวกับ ถ้าพี่ไม่เปิดประตูพรุ่งนี้โลกแตก อย่างงั้นแหละ (-.,-)
ปัง ๆๆๆๆๆๆๆ !!!!!!!!!!!
“ พี่ยงกุก เปิดประตู ๆ ๆ งื้อ ๆๆๆ T3T ” ผมยืนผิงประตูบานเล็ก ๆ ของผมก่อนจะยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ผมเดินไปที่เตียงของตัวเองก่อนจะล้มตัวลงนอน
“ พี่ยงกุก !!!! ถ้าวันไหนพี่ไม่มีผมพี่จะเหงา จำไว้ลุยยย !!! T3T ” ผมสะอึกกับคำพูดนั้นไม่มากก็น้อย ถ้าวันไหนผมไม่มีจุนฮงผมจะทำยังไง ? แต่จุนฮงไม่มีวันจากผมไปไหนหรอกใช่มั้ย ? เสียงทุบประตูและเสียงตะโกนนอกห้องได้เงียบไปแล้ว อ่า จุนฮง ไปแล้วสินะ
แก๊ะ !
เสียงไขกุญแจดังขึ้นเล็กน้อยก่อนประตูจะเปิดให้เห็นใครบางคนกำลังเข้ามา
“ ยังไงผมก็ไม่ยอมแพ้หรอก ! ยังไงวันนี้ก็ต้องไปเที่ยวถนนคนเดินบนดาวมาโทนี้กับพี่ยงกุก ! ”
“ ขะ ขะ .. เข้ามาได้ไง ??? !!! 0.0 ” ผมมองจุนฮงที่กำลังหมุนกุญแจอยู่กับนิ้วชี้ของตัวเอง
“ ผมแอบปั้มกุญแจห้องนอนพี่เอาไว้นะสิ แหม๋ ๆ ดีจริง ๆ เลยนะเนี้ย …. ปะ ไปกันเถอะ ! ”
จุนฮงทำท่าจะเดินเข้ามาลากผมให้ลุกขึ้นจากเตียงแต่แล้ว …..
“ อร้ากกก !!! สะดุดตูดมด (?) ” ร่างของจุนฮงที่สะดุดตูดมด (?) นั้น อยู่ใกล้หน้าของผมเพียงไม่กี่เซนลมหายใจอุ่น ๆ ของจุนฮงรดใบหน้าของผมอย่างแผ่วเบา
ตอนนี้ท่าของจุนฮงกำลังคร่อมผมอยู่บนเตียง อ่าห์ นี่ผมจะเสียเว่อร์จิ้นให้ไอ่เด็กนี่เหรอ ? ไม่ ๆ ๆ ๆๆ ไม่ต้องหยุดจุนฮง ต่อเลย ๆ (-.,-)
“ ขอโทษครับฮยอง !!! ” จุนฮงกำลังจะผลักตัวเองออกจากร่างของผมที่กำลังนอนแผ่ตัวเตียงอยู่บนเตียง
“ จุนฮง … ” ผมกระซิบเรียกจุนฮงเบา ๆ ก่อนแขนทั้งสองข้างของผมจะเอื้อมมือไปโอบต้นคอเนียนขาวของจุนฮง
“ ฮยอง O____O !! ” จุนฮงดูตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร
หน้าของเราเข้าใกล้กันเรื่อย ๆ ก่อนจะ ประกบริมฝีปากเข้าหากันอย่างช้า ๆ ปากของจุนฮงนั้นหวานเหมือนมาร์สเมโล่เลยฟินอ่าห์ ~ ผมไม่รู้ว่าเราสองคนจูบกันนานเท่าไรแล้วแต่ผมเป็นคนผลักจุนฮงออกก่อนเพราะว่าเดี๋ยวมันจะเลยไปถึงขั้นไหนต่อไหน -//////- เดี๋ยวจะเก็บอารมไม่อยู่ (?)
“ จะไปถนนคนเดินไม่ใช่เหรอจุนฮง เดี๋ยวงานก็เริ่มพอดี ” ผมลุกขึ้นก่อนจะจูงมือจุนฮงให้เดินตาม จุนฮงเอาแต่ก้มหน้างุด ๆ ถือว่าแก้แค้นที่ทำให้ผมหึงหวงบนยานแล้วกัน
ที่จริงผมเคยจูบจุนฮงอยู่ครั้งนึงแต่ตอนนั้นผมไม่ได้ตั้งใจตอนนั้นผมเล่นโคลน (?) อยู่แล้วมันลื่นโคลนอ่า ปากผมเลยไปโดนกับปากของจุนฮงที่กำลังรับไว้พอดี
“ เดินเร็ว ๆ สิจะไปมั้ย ? จุนฮง ….เอ้ะ ! หรือว่า จุนฮง อยากจะไป Love Romantic กับฮยองบนเตียงต่อ ? ” พอจุนฮงได้ยินเพียงแค่นั้นก็เดินเร็วดุจความไวแสงเลยทีเดียว 555555
หลังจากนั้น
เมื่อผมและจุนฮงมาถึงตลาดคนเดินจุนฮงก็ลืมเรื่องจูบนั้นทันทีเพราะเอาแต่สนใจเครื่องเล่นที่มีมากมายเต็มไปหมด
“ พี่ยงกุก … โทษฐานที่พี่จูบผมโดยไม่ได้อนุญาต ดังนั้น พี่ต้องเล่นของเล่นเป็นเพื่อนผม -////- ”
“ เดี๋ยว นะ ๆ พี่คิดว่าเราเต็มใจกันทั้ง 2 ฝ่ายไม่ใช่เหรอ =[]= ”
“ พี่ไม่ต้องเถียงเลย -/////- … ตกลงว่าพี่โอเคนะครับ ?! งั้นไปกันเถอะ .. เล่นบันไดงูดีกว่า !! คนมุงเยอะดี ฮ่า ๆ ๆ ”
แล้วจุนฮงก็ลากผมไปต่อเครื่องเล่นบรรไดงูที่มีคนมุงเยอะที่สุดและคนเล่นเยอะที่สุด … หลังจากฟังพิธีกรบ่นแล้วผมก็เข้าใจกติกาว่า ตานึง ต้องมี คนเล่น 4 คนแบ่งทีมเป็น 2 – 2 ก่อนเล่นจะจับเลือกโหมดการเล่นเป็นทีมแล้วก็โยนลูกเต๋าธรรมดาพอเดินไปตกช่องไหนมันสั่งให้ทำอะไรก็ต้องทำ
“ ไม่เล่นได้มั้ยอ่าจุนฮง T_____T ฮยองยอมทุกอย่างแล้วนะครับคนดี ” ผมอ้อนจุนฮงสุดฤทธิ์และคำตอบของจุนฮงก็คือ
“ ไม่ !!! ”
“ ทำไมอ่าจุนฮง T3T ”
“ เพราะว่าผมอยากได้ไอ่นั้น !! ” แล้วจุนฮงก็ชี้ไปที่ตุ๊กตาปลาหมึกสีม่วงดิ้นได้เองอัตโนมัติ เล่นเอาผมอ้าปากหวอทันที
“ เดี๋ยวฮยองเย็บตุ๊กตาให้จุนฮงก็ได้ ! ”
“ ฮยองเย็บเป็นเหรอ ? ”
“ เอิ่ม … ไม่เป็นครับ ”
“ งั้นก็เงียบไปเลย .. เพราะว่าตอนนี้คงถอนตัวไม่ทันแล้วหล้ะ … เพราะว่าตาเราแล้ว ! ”
ตอนนี้ผมถูกจุนฮงลากขึ้นมาบนเวที จุนฮงโบกไม้โบกมือให้คนผู้ชมข้างล่างแต่ผมกำลังจะหดตัวกลายเป็นกระต่ายแล้ว T3T ฮรื้ออออ ~
“ เอาละครับวันนี้ผมรู้สึกว่าเจอคู่แข่งที่น่ากลัวแล้วหล้ะครับ ” เสียงพิธีกรพูดเจื้อยแจ้วบนเวทีไม่ยอมหยุก … ผมก็เห็นมันบอกว่าน่ากลัวทุกคู่นั้นแหละ (-_____-)
“ ระหว่างลูกครึ่งกระต่าย กับ ยักษ์น้อยกลอยใจ ” ถามจริงเหอะ ! ใครเป็นคนตั้งชื่อให้มันฟ้ะ !?
“ ทีนี้เราก็มาจับฉลากเลือกโหมดกันดีกว่า !! ”
พิธีกรยื่นกล่องมาให้ตรงหน้าผมกับจุนฮง กับอีกทีมที่ชื่อว่ายักษ์น้อยอะไรนั้นแหละ … จุนฮงส่งสายตาบอกว่าไม่ค่อยอยากจับเท่าไรผมจึงจำเป็นต้องจับฉลากเอง
เราทั้ง 2 ทีมเป็นฉลากพร้อมกันแล้วก็ได้ แถ๊น แท่น ~ ‘ โหมดคู่รัก ’
“ โห่ว !!!! ปรากฏการ์ณครั้งแรกเลยนะครับที่ได้โหมดเหมือนกันนั้นก็คือ โหมดคู่รักนั้นเอง แถ๊น แท๊นนนนน !!! โหมดคู่รักนี้ไม่จำเป็นต้องเล่นเกมบันไดงูครับ กติกาง่าย ๆ ของโหมดคู่รักคือ พูดอะไรก็ได้ที่ทำให้คนดูอึ้งจนพูดไม่ออก และ ถ้าอีกคนในทีมรับคำพูดนั้นได้ก็จะเป็นฝ่ายชนะเลยครับ !!!! ง่ายมั้ย ง่ายละสิ๊ ~ .. เราจะสลับพูดกันคนละทีมนะครับเริ่มจากคู่คุณยักษน้อยกลอยใจเลยครับ !! ”
พอพิธีก่อนอธิบายจบก็ส่งไมค์ 2 อันให้ไอ่ทีมยักษ์น้อยทันที
“ ตัวเองเค้ามีอะไรจะบอกด้วยแหละ >//////< ” ยักษ์ผู้หญิงเป็นคนเริ่มก่อน
“ มีอะไรเหรอตัวเอง ” ยักษ์ผู้ชายถามกลับ
“ คือว่าตอนนั้นเค้าไปเจอหนุ่มหล่อคนนึงด้วยแหละเค้าเผลอน้อยใจตัวเองเค้าขอโทษนะ -/\- เออ .. จบแล้วค่ะ ” คำพูดแค่นี้ทำให้คนดูไม่สามารถเงียบได้เลย พูดง่าย ๆ คนดูแทบจะไม่ได้สนใจด้วยซ้ำ !!! ไอ่ยักษ์บ้านี้มันพูดอะไรเนี้ย !!
“ เออ …. ขอโทษนะครับเนื่องจากคุณผู้หญิงไม่สามารถทำให้คนดูอึ้งได้ตามนี้เลยตกไปอยู่ในมือของลูกครึ่งกระต่ายแทนครับ !!! ”
“ พี่ยงกุกเดี๋ยวผมเริ่มเองนะ … เอาแบบชนะในตาเดียวเลย O.< ” ผมพยักหน้าน้อย ๆ ให้กับจุนฮงเพราะผมก็เริ่มเบื่อแล้วเหมือนกันให้มันจบไว ๆ เลยก็ดีเหมือนกัน
แล้วพิธีกรก็ยื่นไมค์ให้กับผมและจุนฮง
“ พี่ยงกุก !! ผมมีอะไรจะบอกเรื่องนี้ผมไม่ใครบอกใครเลยนะ ” หลังจากที่จุนฮงพูดประโยคแรกก็ทำให้เสียงคนดูเริ่มเงียบลงนิดนึงเพราะว่าจุนฮงใช้คำพูดที่ว่า ไม่เคยบอกใคร ฉลาดเหมือนกันนี่ ^^
“ คือว่า … คือว่าผมแอบชอบพี่ยองแจตั้งแต่ยังเด็ก !!!!! รู้ทั้งรู้ว่าพี่ฮิมชานก็ชอบพี่ยองแจมากด้วยเหมือนกัน ผมรู้ผมมันเลวแต่ว่าจะให้ทำยังไงได้ ! ก็คนมันแอบชอบไปแล้ว ผมเลิกชอบพี่ฮิมชานไม่ได้จริง ๆ !!! อภัยให้ผมด้วยเถอะครับ !!! ”
ตั้งแต่บทประโยคที่จุนฮงเอ่ยมามันทำให้ผมอึ้ง …. ไม่ใช่แค่ผมคนเดียวแต่รวมถึงพิธีกรและผู้ชมด้านล่าง ในดาวมาโทไม่มีใครไม่รู้จัก พวกเราลูกครึ่งกระต่ายหรอก เพราะว่าพวกเรามีกันอยู่แค่ 5 คนและพวกเราเป็นคนสนิทของพระราชินีด้วย การเอ่ยถึงคนที่ชอบในหมู่กระต่ายด้วยกันทำให้หัวข้อนี้น่าตกใจไม่ใช่น้อย …
“ เออ … พวกเราคงจะรู้จัก ลูกครึ่งกระต่าย ใช่มั้ย ? … เออ … คงไม่มีใครไม่รู้จักหรอกใช่มั้ย … เข้าเรื่องเลยดีกว่า หลังจากที่คุณทำให้คนดูอึ้งได้เราก็ต้องถามความเห็นของคนในทีมก่อนว่ารับได้มั้ย ? ” ขนาดพิธีกรยังพูดตะกุกตะกักเลยคิดดู
“ …. ผม …. ผม … ผมยังรับครับ ” คำตอบของผมทำให้จุนฮงเงยหน้ามามองผมด้วยสีหน้าอึ้ง ๆ
“ เออ .. ตาคุณยงกุกพูดแล้วครับ ”
“ จุนฮง … ไม่ว่าจุนฮงจะชอบใคร เพราะอะไร หรือ ทำไมต้องไปชอบ พี่ก็ไม่ได้ห้ามหรอกนะ … เพราะพี่ก็ห้ามหัวใจของตัวเองไม่ได้เหมือนกัน พี่ห้ามหัวใจของตัวเองไม่ให้ชอบจุนฮงไม่ได้จริง ๆ เวลาพี่อยู่ใกล้จุนฮงมันทำให้พี่มีความสุขมากมาย ขนาดนี้พี่ยังไม่ยังไม่เชื่อตัวเองเหมือนกันว่าชาตินี้จะรักใครเป็น การที่ได้อยู่ใกล้ ๆ จุนฮงมันคือของขวัญที่พี่หาที่ไหนก็ไม่เจออีกแล้ว ถ้าจุนฮงชอบยองแจพี่ก็ไม่เคยว่า แต่พี่ขอถามสักคำนึง … จุนฮงจะยอมเปิดใจให้กับพี่คนนี้สักคนได้มั้ย ? …. จุนฮง ? ”
หลังจากที่ผมพูดออกมาทำให้จุนฮงก็อึ้งเหมือนกัน พิธีกรก็อึ้ง คนดูก็อึ้ง !!
“ ผม … จะลองเปิดใจให้ดูครับพี่ยงกุกครับ ! ผมก็ไม่ต้องการอะไรอีกแล้วเหมือนกัน อยู่ข้าง ๆ ผมนะครับ ” เมื่อจุนฮงพูดจบก็ทิ้งไมค์แล้ววิ่งเข้ามากอดผมทันที นั้นทำให้ตัวผมเซไปนิดนึงแต่ก็ทรงตัวได้
“ เออ … ผมว่าเราได้ผู้ชนะแล้วหล้ะคับ รับรางวัลไปเลย !!!!! ”
หลังจากที่เราได้รางวัลมาแล้วจุนฮงก็กอดตุ๊กตาปลาหมึกตัวนั้นด้วยมือเดียว ส่วนมืออีกข้างนะเหรอ ? ก็จับมืออยู่กับผมอยู่ไงหล้ะ :)
“ พี่ยงกุกที่พี่พูดบนเวทีเป็นเรื่องจริงมั้ยครับ ? ( ‘ ‘ ) ” จุนฮงถามขึ้นระหว่างเดินกลับบ้าน
“ เรื่องอะไรหล้ะ ? ”
“ เรื่องที่พี่ชอบผมแล้วก็อยู่กับผมแล้วพี่ความสุข มันเป็นเรื่องจริงมั้ยฮะฮยอง ?? ”
“ ไม่รู้ไม่ชี้ ~ … แล้ว ที่จุนฮงพูดว่า จะเปิดใจให้ฮยองเป็นเรื่องจริงมั้ยหล้ะ ? ” ผมถามจุนฮงกลับนั้นทำให้จุนฮงอมยิ้มทันที
“ ไม่รู้ไม่ชี้เหมือนกันสิฮะ :) ”
“ บอกมานะ ๆๆๆๆ ”
“ ม่ายบอกหรอก แบร่ :P ”
ระหว่างทางกับบ้านนั้นเราสองคนก็เล่นวิ่งไล่จับตลอดทางกลับบ้านเลย ผมจับจุนฮง ส่วน จุนฮง วิ่งหนีผม แม้ว่าความรักของเรามันจะบอกรักกันอย่าง งง ๆ (?) และ สายฟ้าแลบ แต่นั้นก็ทำให้ผมโล่งใจที่ผมได้บอก … บอกว่ารัก
รักเด็กน้อยของผมคนนี้ … เด็กน้อยที่มีชื่อว่า ชเว จุนฮง
จบบันทึกพิเศษของ Bang Yougguk
Youngjae TALKING
ผมกำลังทำงานอยู่ภายใต้ห้องเงียบ ๆ และเพลงที่บรรเลงคลอเบา ๆ ช่วงเวลาอย่างนี้แหละที่ดีที่สุดหลังจากอยู่บนยานมานาน และมันจะดีกว่านี้ถ้าไม่ติดที่ว่า ….
ผ๊างงงง ~
“ ยองแจอ่า ~ วันนี้เราไปเที่ยวถนนคนเดินกันเถอะ นาน ๆ ทีจะมีครั้งน้า ~ ไม่ไปจะเสียดายแย่ ^w^ ”
ถ้าไม่ติดที่ว่าไอ้คนหน้าหวานมันจะผลักประตูเข้ามาเกือบพังแถมยังทำลายบรรยายกาศดี ๆ อย่างนี้อีก
“ ไม่ …… ” ผมตอบสั้น ๆ กับไปเล่นเอาไอ่หน้าหวานสะอึกไปเล็กน้อยอย่างเสียเซลฟ์
“ ไปเถอะน้า *O* .. เห็นยงกุกกับจุนฮงก็ไปอ่า เค้าอยากไปมั่ง นะนะนะ ”
“ … ”
“ ฮั่นแน่ ๆๆ เงียบอย่างนี้อยากไปอ่าดิ๊ ~ ”
“ ถ้าอยากไปนักทำไมไม่ไปกับจุนฮงและก็ยงกุกเลยหล้ะ ? ”
“ … ก็ … เดี๋ยวจะไปเป็นก้างของ 2 คนนั้นไง ๆ แต่ที่สำคัญเค้าอยากไปกับยองแจมากกว่า ดังนั้น ไปเถอะน้า *O* ”
“ ไม่ … งานฉันยังค้างเยอะแยะเลยไหนจะต้องซ่อมแหวนของพวกเราอีก นายไม่มีงานทำหรือไง ? ”
“ มี … แต่ไม่ทำ … นี่ ! จะไม่ไปจริง ๆ เหรอ ?! ” คนหน้าหวานทำหน้ามุ่ยใส่ -3-
“ อือ ”
“ งั้นก็ตามใจ ชิ ~ ” ไอ่คนหน้าหวานทำท่าจะเดินออกไปแต่ยังไม่วายหันกลับมาถามอีก
“ จะไม่ไปจริง ๆ เหรอยองแจอ่า T3T ”
“ อือ …. ” คนหน้าหวานได้ยินคำตอบเพียงแค่นั้นแล้วก็เดินปึงปั้งออกไปจากบ้านเลย .. ประตูบ้านจะพังมั้ยน้า ?
ไม่รู้ว่านานเท่าไรแล้วที่ฮิมชานออกไปจากบ้านของผมแต่ที่แน่ ๆ ตอนนี้มันมืดพอดูเลยหล้ะ .. จะกลับมารึยังน้า กินข้าวรึยังเดี๋ยวก็ผอมตายหรอก ! โว้ยยย !! ไม่มีกระจิตกระใจทำงานเลย หยุดคิด ๆ
ก๊อก ๆๆๆๆ
เสียงเคาะประตูดังขึ้นทำให้การทำงานของผมหยุดชะงักไปแล้วรีบหันไปทางประตูทันทีเพื่อว่ามันอาจจะเป็นคนหน้าหวานเมื่อเช้าก็เป็นได้ ผมรีบลุกจากเก้าอี้ไปเปิดประตูบ้าน แล้วก็พบกับใครคนหนึ่งซึ่งไม่ใช่คนหน้าหวานอย่างที่ผมคาดการ์ณเอาไว้
“ ยงกุกฮยองเองเหรอ ? ”
“ อือ .. คิดว่าใครหล้ะ ? ” คนที่ผมทักเมื่อกี้เดินเข้ามาในบ้านอย่างสามขุม พอเข้ามาในบ้านได้ก็ตรงไปที่โซฟาตัวหรูที่ผมทำงานหนักกว่าจะได้มันทันที
“ เปล่า … ฮิมชานไปถนนคนเดิน เห็นบางมั้ย ? ”
“ ไม่นี่ … ทำไมเหรอ ? ”
“ เปล่า … ”
“ อือ ” ยงกุกฮยองถอนหายใจดังเฮือก พร้อมกับหลับตาลงอย่างช้า ๆ บ้านตัวเองไม่มีให้กลับหรือไงคนพวกนี้ เดี๋ยวพ่อก็ปล้ำซะหรอก !!!
ผมเปิดประตูบ้านอย่างเบา ๆ กลัวคนที่กำลังหลับตาจะตื่นขึ้นมา
“ จะไปไหนเหรอ ? ” แต่หูคนที่หลับตาอยู่ดีเกินไปแม้เสียงประตูเปิดเบา ๆ ก็ตาม
“ ธุระนิดหน่อยฮะ เดี๋ยวผมกลับมา ”
“ อือ .. รีบ ๆ ไปหล้ะมันมืดแล้ว เดี๋ยวปีศาจปลาหมึกจะโผล่มาจับกินไม่รู้ด้วย” ปีศาจอะไรว้ะ = = ‘’ .. แต่ชังมันเถอะ ถ้าเป็นไปอย่างที่สันนิฐานเอาไว้คน ๆ นั้นจะต้องกลับมาถึงบ้านแล้วแน่ ๆ
แล้วมันก็เป็นไปอย่างที่สันนิฐานไว้ คน ๆ นั้นกำลังนอนแผ่อยู่บนเตียงนี่เอง และคน ๆ นั้นก็คือ คิม .. ฮิมชาน ถามว่าผมเข้าบ้านฮิมชานได้ยังไงนะเหรอ ? ก็ผมปั้มกุญแจสำรองเอาไว้นะสิ เดี๋ยว ๆ เบบี้ครับอย่าพึ่งเข้าใจว่าผม เป็นโรคจิตนะครับ ที่ผมต้องปั้มกุญแจเอาไว้สำรองเพราะว่าคน ๆ นี้ชอบทำอะไรบ้า ๆ อยู่ด้วยถ้าเกิดเป็นอะไรขึ้นมาละก็ … นะ ถามว่าฮิมชานรู้มั้ย ? ฮิมชานไม่รู้หรอกครับ แล้วคนที่บอกให้จุนฮงปั้มกุญแจสำรองห้องยงกุกนี้ก็คือผมเองหล้ะ ^^
ผมมองฮิมชานนอนหลับอย่างมีความสุขสิ่งนั้นทำให้ผมยิ้มตามจนตาหยี .. ผมค่อย ๆ ดึงเก้าอี้ทรงเตี้ยที่ผมซ่อนเอาไว้เมื่อตอนมาบ้านของฮิมชานแรก ๆ ออกมาจากใต้เตียงที่ฮิมชานนอนอยู่ออกมาแล้วก็ย่อตัวลงนั่งอย่างเงียบ ๆ แล้วก็กลับมายิ้มจนตาหยีอีกครั้งเพราะว่าคนหน้าหวานมันกำลังละเมอด่าคนที่นั่งมองหน้าอยู่อย่างเสียงดัง
“ ไอ่หมูบ้ายองแจ !!! งืม ๆ คร่อก !! ~ ”
ผมค่อย ๆ กุมมือของฮิมชานแล้วไว้แล้วก็มองฮิมชานต่อ เอ้ะ ! ฮิมชานเหงื่อออก ผมค่อย ๆ เอาผ้าเช็ดหน้าออกมาซับหน้าเบา ๆ ให้ฮิมชาน คน ๆ นี้เหงื่อออกง่ายชำมัด !
นี่คือเหตุผลอีกเหตุผลที่ทำให้ผมปั้มกุญแจสำรองไว้คุณคงไม่รู้ใช่มั้ย ? ว่าผมทำอย่างงี้มาเป็นพัน ๆ ปีเห็นจะได้แล้ว เหตุผลก็เพราะผมคิดว่าตัวเองไม่มีเวลาพอให้คนหน้าหวานนี่ ตอนกลางดึกเลยต้องมานั่งมองคนหน้าหวานนี่ละเมอด่าผมแทน
ฮิมชานเคยถามผมว่าทำไมต้องพกผ้าเช็ดหน้า แต่ผมก็ได้ไม่ตอบหรอก จะให้ตอบเหรอ … อ่อฮิมชานผมเอาเช็ดหน้า คุณตอนหลับหน่ะ (-_____-) ถ้าตอบอย่างงี้มีหวังได้ความแตกพอดีว่าผมแอบลักลอบเข้าบ้านคนอื่นเค้าเนี่ย -3-
“ ยองแจบ้า ๆๆๆๆๆๆ ชั้นโป้งนายแล้ว ยูยองแจ คร่อก !! ” เอ้า ! มาโกรธกันอีกก็คนมันทำงานเนี่ยหว่า -3- .. ผมจับนิ้วก้อยของฮิมชานขึ้นมาแล้วก็เอามาคล้องกับนิ้วก้อยของผม ... ก้อยกันแล้วแสดงว่า หายโกรธผมแล้วนะ โอเค๊ ?
ผมนั่งมองฮิมชานนอน , ละเมอด่า และก็ค่อยซับเหงื่อที่ออกมาอย่างต่อเนื่องของฮิมชาน มืออีกข้างนึงก็ค่อยจับมือก็ ฮิมชานเอาไว้ อ่าห์ ~ ใกล้จะเช้าแล้วสินะ .. เร็วจัง ผมต้องรีบกลับบ้านพักตัวเองไปก่อนที่คนตรงหน้าจะตื่นขึ้นมาสินะ งั้นมอร์นิ่งตอนเช้าแทนแล้วกันนะ ฮิมชานฮยองของผม … ผมจูบหลังมือของฮิมชานเบา ๆ ก่อนที่ตัวเองจะออกจากบ้านของฮิมชานไป พันปีที่แล้วเป็นยังไงพันปีต่อมาผมก็ยังคงทำเช่นเดิม ….
จบบันทึกพิเศษ Youngjae
ถ้ามีคำไหนเขียนผิดก็ขอโทดด้วย -/\- กราบงาม ๆ เค้ารักทุกคน 55555
ความคิดเห็น