คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : 01 - Reflection of a mirror
….
“ อ้าก !!!!!!!!!!!!!!! ” ผมถูกกระจกกินคับท่านผู้ชม เกิดมาผมต้องมาถูกกระจกกินอย่างงี้เหรอไม่นะ T______T
หลังจากนั้น …..
ไม่รู้ว่านานกี่นาทีหรือกี่ชั่วโมงแล้วที่ผมต้องมาอยู่ในท้องของกระจก(?)อย่างนี้หลังจากที่ผมร่วงลงมาในท้องของกระจกหลังของผมก็กระแทกกับพื้นดังแอ๊ก ! ผมลูบหลังของตัวเองสองสามทีก่อนจะยืนมองรอบ ๆ ตัวผมเอง รอบ ๆ ตัวของผมนั้นมันมืดจนไม่เห็นอะไรทั้งสิ้นนั้นทำให้ผมทรุดลงกับพื้นอีกครั้งทันที ผมทั้งเหนื่อยทั้งเจ็บหลังทั้งกลัว โลกแห่งความมืดนี้ ‘ ไม่อยาก … จะเดินไปไหน ’ นั้นคือสิ่งที่ผมคิดได้ตอนนี้ บอกตรง ๆ นะ ผมหน่ะกลัวความมืดอย่างนี้เป็นที่สุดเลย เหมือนเรา …. อยู่ตัวคนเดียว ….. อย่างนั้นแหละ
“ มีใครอยู่มั้ยย ?!!!!!!! ช่วยผมที !!!!!! ” ผมตะโกนอยู่กับที่อย่างหมดหวัง อาการเจ็บหลังนั้นทำให้ผมเหนื่อยจนแทบจะปิดตาลง และ สุดท้ายผมก็หลับไปกับความเหนื่อยที่มากจนถึงขีดจำกัด คร่อก !! ~
………
“ ฮยอง ๆ กินได้มั้ย ? กินมนุษย์นี้ได้มั้ย ??? *0* ”
ผมตื่นหลังจากมีเสียงหลาย ๆ เสียงดังเข้าโสตประสาทหู อ่าห์ ~ อะไรกันเนี่ย หนวกหูจัง ผมหรี่ตาลงเล็ก ๆ ก่อนจะกระพริบตาให้มันถี่ยิ่งกว่าเดิม ให้ตายเถอะ !! ใครมันเอาไฟจ่อหน้าตูฟ้ะ ?!
ผมพยายามจะลุกขึ้นแต่มันก็ไม่เป็นผล เหมือนถูกมัด …… ห้ะ !!!! ถูกมัด !!!! ใช่เลยยยยอ้ะ T_______T ผมถูกมัดแขนขาและก็มันเอาอะไรก็ไม่รู้มารัดคอผมไม่ให้ดิ้นไปไหน อ้ากกก ! เจ็บจัง T^T
“ ตื่นแล้วเหรอว้ะ ? ไอ่มนุษย์ …. ตาไอ่หมอนี่มันหายไปไหนหว้ะ !!! หรือว่า มนุษย์มันไม่มีตา !!!! ” จู่ ๆ ก็มีกระต่ายใส่มาร์กตัวนึง กระโดดขึ้นมาเหยียบบนหน้าอกผมอย่างหาญกล้า แหม๋ !! ถ้าลุกไปได้พ่อจะจับทำสตูกระต่ายเลยนิ แต่เอ้ะ !! ทำไมกระต่ายตัวนี้มันแปลก ๆ มันมีสีแดงใส่มาร์กด้วย เอิ่ม … ผมว่ามันคุ้น ๆ นะ เหมือน ….. ใช่แล้ว !! เหมือนตุ๊กตากระต่ายที่ถูกส่งมาพร้อมจดหมายที่มีภาษาประหลาด ๆ นั้นเลย ต่างกันแค่ความสูง กระต่ายที่ถูกส่งมามีความสูงเท่าคนจริง ๆ แต่นี้สูงประมาณเลยหัวเข่าผมมานิดเดียวเอง ถ้ามีกระต่ายสีแดงงั้นก็ต้องมีกระต่ายสีอื่น ๆ สิ ความคิดแบบนั้นทำให้ผมเอียงคอมองหากระต่ายสีอื่น ๆ ทันที และ ผมก็พบว่า พวกมันกำลังมองผมอยู่เช่นกัน ! หลอนว้ะ บรื้อออ !!!!! เฮ้ย !! แต่เดี๋ยวนะ !! มันพูดภาษาคนได้ (ความรู้สึกช้าไปมั้ย ? -____- ) ….. อิบอ๋ายแอ้ววว !!!!! T_____________________________T
“ ผีหลอก !!!!!!!!!!!!! อ้าก !!!!!!!!!!!!! ผีกระต่ายหลอก !!!!! ว๊ากกกก !!!!!! อย่ามาหลอกผมเลย ไป๊ไป ชิ๊ว ๆ ” เนื่องจากผมขยับไปไหนไม่ได้เพราะถูกมัดผมจึงต้องร้องแหกปากอยู่อย่างนี้ เล่นเอาพวกกระต่ายที่เหลือยกมือปิดหูของตัวเองทันทีบางตัวก็ดึงหูยาว ๆ ของมันมาแนบหน้าคงหวังว่าจะช่วยลดเสียงได้สิน้ะ -_______-
“ โว้ย !!! เงียบ ๆ !!!! ” กระต่ายตัวสีแดงพูดเสียงของมันออกทุ้ม ๆ แหบ ๆ แต่นั้นไม่ได้ทำให้ผมเชื่อฟังมันหรอกผมยังคงโวยวายต่อไป (-.,-)
“ อ้ากกกก !!! อย่ามาหลอกเลย !!! กระต่ายพูดได้ !!! อร๊ากกกกก !!!!!!!! ” ผมโวยวายต่อดูเหมือนมันจะเหลืออดแล้วมันกระโดดลงจากตัวผมแล้วไปหยิบอะไรบางอย่างแล้วกระโดดขึ้นมาเหยียบหน้าอกผมใหม่ แหม๋ ใครสอนพวกมันให้เหยียบหน้าอกคนอื่นเนี่ย
“ เห้ย !!!!! ถ้าไม่เงียบ เดี๋ยวกระต่ายที่พูดได้จะฟาดไอ่มนุษย์ ปากมากจริง ๆ ด้วย !!!!! ” ว่าแล้วมันก็ง้างไม้เบสบอลเตรียมจะฟาดผมนั้นทำให้ปากของผมเงียบโดยฉลับพลัน
“ …. ”
“ เฮ้ออ ~ … เหนื่อยกับไอ่มนุษย์ตัวนี้จริง ๆ ” เฮ้ย ๆ !!! มนุษย์เค้าเรียกเป็นคนโว้ยย !! ถ้ามันไม่มีไม้เบสบอลอยู่ในมือละก็พ่อจับงับหูยาว ๆ ของมันจริง ๆ ด้วย !!!
“ ชั้นชื่อบังยงกุก เรียกว่า ยงกุก นะ อ่อ กุเป็นพี่มึงนะ ถ้าเทียบอายุในโลกมนุษย์แล้วอะนะ มนุษย์เกาหลีเรียกพี่ว่าฮยองใช่มั้ย ?
” มันเลิกคิ้วถามผม แล้วอะไรฟ้ะ ! ถ้าเทียบอายุในโลกมนุษย์ มันมีอายุที่อื่นด้วยหรือไง !?
“ ผมชื่อ มุน จงออบ เรียกว่า จงออบ นะครับ ฮยอง ” ไม่รู้ทำไมผมถึงไว้ใจกระต่ายตัวนี้นัก หรือว่า เพราะน้ำเสียงจริงจัง และหน้าตาไม่เป็นพิษเป็นไพร อย่างนี้ ทำให้ผมเสียงอ่อนลงทันที
“ สัญญานะว่าถ้าปล่อยแล้วจะไม่โวยวาย ? ” ยงกุกฮยอง (เรียกอย่างนี้แล้วกัน) ถามผมแล้วเลิกคิ้วเล็กน้อย ไอ่ท่าเลิกคิ้วนี่มันฮิตในหมู่กระต่ายมากเลยหรือไงฟ้ะ ? ทำกันอยู่นั้น
“ ผมสัญญาครับฮยอง ” ผมยิ้มกว้างกับไปให้เล่นเอากระต่ายผู้พี่สตั้นไป 10 วิกว่า ๆ ก่อนจะกระโดดลงจากอกผมด้วยท่ากระโดดหมุนตัวกลางอากาศแล้วลงพื้นอย่างสวยงาม แหม๋ ให้ 10 เต็ม ดีมั้ยเนี่ย (-______-)
“ ยองแจปล่อย กินกบ หน่อยสิ ” พี่ยงกุกเอ่ยขึ้นหลังจากที่กระโดดลงจากตัวผมแล้ว เออออ ….. ผมชื่อจงออบ ครับ T__T
“ … ” ไร้เสียงตอบกลับใด ๆ กระต่ายใส่มาร์กเดินมาอย่างเงียบ ๆ ถ้าเป็นหนังผีกระต่ายตัวนี้คงจะน่ากลัวน่าดู กระต่ายยองแจเดินมาหาผมช้า ๆ ก่อนจะทำอะไรสักอย่างกับ แขนขา และคอ ของผม หลังจากนั้นอีกไม่กี่นาที แขนขา และ คอผมก็เป็นอิสรภาพจากการถูกจองจำ ตอนแรก ที่ผมมาผมนึกว่าตัวเองเป็น อัมพาต ไปแล้วนะเนี่ย T______T
“ขอบคุณคับคุณ ……. ”
“ ยองแจ …. ยองแจฮยอง ” กระต่ายตัวนี้ก็เป็นพี่ผมเหรอเนี่ย ?! พอพูดจบพี่ยองแจก็เดินไปคุยอะไรสักอย่างกับพี่ยงกุกแล้วเดินกับมานั่งบนโซฟาแล้วอ่านหนังสือต่อ
ผมมองรอบ ๆ ตัวเองก่อนจะลุกขึ้นยืน และ บิดขี้เกียจ 2 – 3 ที และไปหาที่นั่งคลายเมื่อย และสายตาผมก็พลันไปเห็น กระต่ายสีขาวตัวหนึ่งกำลังมองผมอยู่ ผมคิดว่ามันน่าจะเป็นมิตรดีเลยไปนั่งด้วย พอผมไปนั่งข้าง ๆ มัน มันก็หันมามองผมแปปเดียวและก็หันไปมองข้างหน้าต่อ เอ้า … นี่มันไปได้มองผมเหรอ ? (-____-)
“ สวัสดีคับผมชื่อ ‘ จงอบบ ’ ยินดีที่ได้รู้จักนะคับ ” ผมหาเรื่องคุยกับกระต่ายขาว แต่มันกลับไม่มีท่าว่าจะสนใจอะไรเลย ไม่แม้แต่จะตอบกลับมาด้วย ผมจ้องกระต่ายขาวนี่สักพักและสังเกตุได้ว่าขนของมันเหมือนจะนุ่มผมเลยเอื้อมไปกะว่าจะไปจับหัวของมัน และ เร็วเท่าความไวแสง มันเอื้อมมือมาจับมือผมไว้ไม่ให้โดนตัวมัน
“ จะทำอะไร …….. ” มันพูดเพียงแค่นี้ เล่นเอาผมเงิบแดกไปเลยทีเดียว
“ อยาก …. อยากจะจับขน …. ของกระต่าย ” ผมพูดตะกุกตะกักและก้มหน้าลงอย่างสำนึกผิดและดูเหมือนมันจะรำคาญเล็กน้อยแต่สุดท้ายมันก็จับมือของผมวางไว้ที่หัวของมันเบา ๆ อ่าห์ ~ นิ่มจัง พอผมลูบหัวมันอย่างพอใจแล้วอยู่ ๆ มันก็จับแขนผมเล่นเอาผมสะดุ้งโหยงเลยทีเดียว มันจ้องเขม็งมาที่แขนของผม ผมเลยสงสัยว่ามันจ้องอะไร เลยดูตามสายตาที่มันมอง และก็พบว่า แขนของผมมีรอยแดง ๆ ม่วง ๆ หลังจากการถูกมัด เห็นแล้วแสบทันทีเลยอ้ะ T_____T
“ จองแดฮยอน … ชั้นชื่อจองแดฮยอนเรียกว่าแดฮยอนฮยอง นะ ” นี่คำถามตั้งแต่สมัยไหนแล้วเนี่ยพึ่งจะมาตอบเองหรอ !?แต่ว่ากระต่ายตัวนี้เป็นพี่เหรอ พี่แดฮยอน …… อยู่ ๆ หัวใจผมก็เต้นแรงยังห้ามไม่อยู่เมื่อเรียกชื่อนั้นออกมาทำไมต้องใจเต้นแรง ?! เอ๊ะ !!!! หรือว่า !!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!! ……. ผมเป็นโรคหัวใจ !!!???? ( ‘ ‘ )?
พี่แดฮยอนลุกขึ้นหลังจากที่พูดชื่อตัวเองจบและก็เดินไปหากระต่ายสีฟ้าที่นั่งต่อตัวต่อเล่นอยู่ -_______- สักพักกระต่ายสีฟ้านั้นก็เลิกเล่นตัวต่อและเดินมาทางผม
“ อันยอง … พี่กินกบ … เจ็บแผลมั้ย ? ”
“ เออออ …. ผมชื่อจงออบครับไม่ใช่กินกบ แสบนิดหน่อย แต่ว่า นายเป็นน้อง ผมเหรอ ? ”
“ ถ้าเทียบกับอายุมนุษย์แล้วก็ใช่ …. ผมชื่อ ชเว จุนฮง เรียกผมว่า จุนฮงนะฮะ ” กระต่ายน้อยสีฟ้าเงยหน้าขึ้นมายิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร รอยยิ้มนั้น อ่าห์ ~ ฟินนน
“ พี่ กิน กะ …. เออ พี่จงออบต้องกิน ยา ไม่งั้นแผลจะ อักเสบ เดี๋ยวผมจะไปเอายามาให้นะครับ ” พอจุนฮงพูดจงก็เดินไปหยิบอะไรสักอย่างจากมุมห้องมุมนึ่งแล้วเดินมาหาผม สิ่งที่จุนฮงหยิบให้ทำให้ผมมองอย่างไม่วางตา
“ ขวดนม ? เอามาให้พี่ทำไม ??????? ” ใช่แล้วสิ่งที่จุนฮงเอามาให้คือ ขวดนม
“ ให้พี่เคาะหัวตัวเองเล่นมั่ง !? ถามได้ก็ให้พี่ดื่มสิ มันเป็นยา ” แหม๋ มีหย้อกย้อน
“ และทำไมต้องเอาใส่ขวดนม ? ”
“ แล้วโลกนมุษย์ไม่ได้ใส่ยาในขวดนมเหรอฮะ ? ( ‘ ‘ ) ” จุนฮงถามผมหน้าซื่อตาแป๋ว น่ารัก …. บอกได้คำเดียว งื้อออ อยากกัดหูจุนฮงจัง ( โรคจิต )
ผมทำให้เพียงยิ้มตอบกลับไปให้
“ ที่จริง … ถ้าพี่ไม่ตื่น … ผมกะจะกินพี่แล้วนะเนี่ย แต่พี่ดันตื่นซะได้ อดกินเลย -3- 55555 ”
“ =[ ]= !!!!!!! … ” ผมขอถอนคำพูดที่ว่าไอ่กระต่ายตัวนี้น่ารัก !!!!! มันจะกินโผ้มมมมม T____________T ฮรื้ออ~
“ แล้ว …. ” กระต่ายน้อยจุนฮงทำท่าว่าจะพูดต่อ อยู่ ๆ พี่ยงกุก ก็ จับมือเล็ก ๆ ของจุนฮงแล้วพาเดินไปนั่งด้วยอย่างหวงแหน จุนฮงก็ได้ตาทำตาปริบ ๆ ใส่แต่ก็ไม่ได้ต่อพูดอะไร
“ ถ้ามีอะไรถามฮิมชาน นู่น !!!!! ” ยงกุกดูเหมือนจะอารมเสียน่าดูที่ผมคุยกับจุนฮงมากไปเลยตะโกนใส่ผมอย่างเดือดดาลผมว่ากระต่ายสองตัวนี้มีความสัมพันธ์ที่แปลก ๆ กันอยู่ แต่ผมก็ดูไม่ออกอยู่ดี
ฮิมชาน …… ตัวไหนอ้ะ ???? ผมมองไปรอบ ๆ เพื่อหาฮิมชานและก็พบ มันน่าจะเป็นกระต่ายสีชมพูที่นั่งเล่นเกม psp อยู่ ผมเดินไปหา ฮิมชานอย่าง อ้อยอิ่ง ในใจก็เอาแต่คิดว่า นิสัยมันจะเป็นยังไงน้า ?
“ ฮิมชาน …. ” เสียงเรียกอันแผ่วเบาของผมออกจากปากอันน้อยนิด ผมนึกว่าฮิมชานจะไปได้ยิน แต่ที่ไหนได้หูยาว ๆ ของฮิมชานทำหน้าที่ได้ดีมาก !!!!
“ หือ ? …. กินกบ …. หวัดดี ” ฮิมชานโบกมือหยอย ๆ ให้ผม และ วาง psp ลงข้างตัว
“ ผมชื่อจงออบครับ ไม่ใช่กินกบ T_______T ”
“ รู้อยู่แล้วน่า … แต่กินกบก็น่ารักดีนี่ ^_______^ ”
“ ไม่เลยครับ T^T …. ฮิมชาน ”
“ ฮิมชานฮยอง …. ชั้นเป็นพี่นายหน่ะ … ได้บอกหรือยัง ? ”
ผมส่ายหัวเล็กน้อยก่อนจะพูดกับพี่ฮิมชานต่อ …. จะว่าไป มีแค่ จุนฮงที่เป็นน้องเล็กสุดนะเนี่ย
“ พี่ฮิมชานครับ …. ที่นี่ที่ไหน ? ” ผมถามคำถามอย่างไม่ลังเลใจ เพราะมันเป็นคำถามที่ผมตั้งใจจะถามตั้งแต่แรกแล้ว
“ บนยาน …. ยาน X - 011 เป็นยานแม่หน่ะ ”
“ ห้ะ !!!!! บนยาน !!!!!!! ” ผมเผลอร้องโวยวายออกมาอย่างช่วยไม่ได้นั้นทำให้คนทั้ง ‘ ยาน ’ มองผมเป็นจุดเดียว
“ ขอโทษครับ T^T ” ผมบอกขอโทษทุกคนอย่างสำนึกผิด
“ ที่จริงพวกเราเจอจงออบที่ใกล้ ๆ กับ หลุมดำ นะ ยงกุกเห็นนายใกล้จะตายแล้วก็เลยช่วยไว้ ไปขอบคุณ ยงกุก ซะนะ ”
ผมมองยงกุกตาปริบ ๆ และก็ได้แต่ถามตัวเองว่า ไปโผล่ที่ หลุมดำทำไมแล้วตัวเองไม่น่าจะรอดมาได้นะเนี่ย
“ ที่จริง …. ที่นายโผล่มาที่หลุดดำมันน่าจะเกิดมาจากความผิดพลาดจากยองแจนะ ยองแจทำระบบยานขัดข้อง ยานเลยย้ายมวลสาร อัตโนมัติ หน่ะ แล้ว มวลสารนั้นก็เป็นนาย ^_____^ ” หน่ะ … สุดท้ายก็เป็นพวกนายที่นำพาผมมาที่นี่สินะ
“ แล้วเราจะไปไหนกันฮะ ? ” ผมถามต่อที่จริงผมอยากถามว่าจะพาผมกลับไปโลกได้มั้ย มากกว่านะ
“ ดาว … มาโท ไม่ต้องห่วงนะ ดาวมาโทหายใจได้สบาย ๆ สำหรับ มนุษย์ ”
“ แล้ว …. พวกพี่ ๆ จะพาผมกะ …. ” ก่อนจะพูดอะไรต่ออยู่ ๆ ทั้งยานก็สั่นไหวอย่างแรกอย่างกับแผ่นดินไหวหน่ะแล้วทั่วทั้งยานก็ปั่นป่วนไปหมดโดยเฉพาะกระต่ายทั้ง 5 ยานทั้งลำแปรเปลี่ยนเป็นตัวหนังสือสีแดงอย่างรวดเร็วมันเขียนว่า
‘ Warning ’
“ เกิดอะไรขึ้นคับ ? ” ผมถามพี่ฮิมชานที่อยู่ข้าง ๆ พี่ฮิมชานขมวดคิ้วอย่างหนักและเอาแต่จ้องไปที่หน้าจอมอนิเตอร์ข้างหน้า
“ ถูกโจมตี …. ยานเราถูกโจมตี ! ” พี่ฮิมชานเริ่มทำหน้าเคลียดยิ่งกว่าเดิมแต่ผมขอถามสักคำเหอะ
นี่มันอะไรกันเนี่ยยยยย !!!!!!!!!!!!!! T________________T ฮรื้อออออ
‘ WARNING WARNING WANING ’
# เป็นกำลังใจให้ด้วย เม้น ๆ กันหน่อยอยากได้กำลังใจ
JUB JUB FOR YOU
ความคิดเห็น