รักไม่ช่วยอะไรเลย

ลำดับตอนที่ #1 : ครั้งที่เราพบกัน

 ในวันหนึ่งมีการปฐมนิเทศน์ ณ โรงเรียนแห่งหนึ่งชื่อโรงเรียนโดฮาระ
ในวันนั้นเองมีหญิงสาวกลุ่มหนึ่งได้เดินคุยกันมา
ในกลุ่มมีหญิงสาวอยู่4คน

ชื่อ จินนี่ ปิ่นมุก หิ่งห้อย และอุ๋มอิ๋ม

และหญิงสาวกลุ่มนี้ก็เป็นเด็กที่มาปฐมนิเทศน์ขึ้น ม.4(เป็นเด็กใหม่ที่ย้ายมาจากโรงเรียนอื่น)

   ในวันนั้นมีรุ่นพี่ที่มาดูแลรุ่นน้องมีทั้งชายและหญิง(ในที่นี้เรายกเป็นผู้ชาย)
มีชายรุ่นพี่กลุ่มหนึ่ง นั่งคุยกันอยู่

ในกลุ่มนั้นมีชื่อ ปิง บอม แอบ จิ้ง ชิน เมี่ยง 

และแล้ว บอมได้พบเห็นหญิงสาวกลุ่มนั้นเดินผ่าน บอมซึ่งเป็นชายคนนึงในกลุ่มนั้นก็ได้พบรักสาวคนนึง

เทอคนนั้นชื่อ หิ่งห้อย บอมได้หลงรักหิ่งห้อยตั้งแต่แรกพบ
บอมได้พยามติดต่อหิ่งห้อย
โดยการให้รุ่นน้องบอมที่อยู่รุ่นเดียวกับหิ่งห้อยติดต่อให้ 

"เห้ย อาหรั่ง ติดต่อเด็กผู้หญิงคนนึงให้หน่อยดิ ชื่อหิ่งห้อย อยู่รุ่นเดียวกับเอ็งอ่ะ เอา
เบอร์มาให้หน่อยดิ"

อาหรั่งไม่ได้สนใจในคำพูดของบอมสักเท่าไหร่ ทั้งๆที่อาหรั่งอยู่ห้องเดียวกับหิ่งห้อย
"เออ เด๋วดูๆให้" 

เวลาผ่านไป ก้อยังไม่มีวี่แววที่บอมและหิ่งห้อยจะได้รู้จักกัน

   และในวันนึง สวรรค์ก้อเป็นใจ ให้บอมและหิ่งห้อยได้เรียนพละพร้อมกัน เลยทำให้บอมได้พบหิ่งห้อยอีกครั้งในโรงยิม

และครั้งนั้นเอง บอมก้อได้บอกเพื่อนว่า

"เห้ย น้องคนนั้นอ่า กรูชอบวะ ติดต่อให้ทีดิ"

ชินตอบทันทีว่า

"เห้ย น้องคนนั้นอ่ะหรอ กรูรู้จัก เคยเรียนที่เดียวกัน เด๋วจัดให้เอง"

เมื่อชั่วโมงพละจบ หิ่งห้อยและเพื่อนสาวกำลังจะกลับห้องเรียน ก็ได้มีมีคนมาสะกิดและพูดว่า

"หิ่งห้อย จำพี่ได้มั้ย พี่ชินไง"

หิ่งห้อยตอบว่า

"จำได้คะ มีอะไรหรอ"

"เอ่อ เพื่อนพี่ชอบหิ่งห้อยอ่า ขอเบอร์หน่อยสิ หน่า ไหนๆก้อพี่น้องกัน"

สุดท้ายหิ่งห้อยก้อได้ให้เบอร์ไป แต่บอกไปไม่หมด ให้หาเอง และหิ่งห้อยก้อได้เดินจากไป

"เห้ย บอม กรูได้เบอร์มาและ แต่ได้ไม่หมดวะ น้องเค้าให้หาเอง จดๆ 081 234567"

"ขอบใจเว้ยเพื่อนเด๋วหาเอง"

บอมขอบใจชิน จากวันนั้นบอมก้อได้ลองติดต่อแต่ติดต่อหิ่งห้อยไม่ได้

    และแล้วก้อถึงวันที่โรงเรียนได้มีคอนเสริต โรงเรียนเลิกเร็วกว่าปกติ
หิ่งห้อยได้มาทานข้าวกับปิ่นมุก และเพื่อนชายของปิ่นมุก

และสวรรค์ก้อเป็นใจอีกครั้ง เพราะครั้งนี้หิ่งห้อยได้นั่งทานข้าวโต๊ะติดกับโต๊ะของบอม แต่หิ่งห้อยก้อไม่รู้เรื่อง จนโต๊ะบอมส่งเสียงดัง เพราะมีการพูดคุยกันตามประสาผู้ชาย และเพื่อนๆของบอมกำลังเจาะหูให้บอมอยู่(ในที่นี้หิ่งห้อยยังไม่รู้จักบอม) 

หิ่งห้อยได้หันไปพบพี่ชิน และเพื่อนๆของบอมได้เข้ามาทักและขอเบอร์หิ่งห้อยเพื่อที่จะนำไปให้บอม 
แต่ทันใดนั้นปิ่นมุกก้อได้กดเบอร์โทรศัพย์ของหิ่งห้อยให้ดู

หิ่งห้อยบอก

"เห้ย อย่ากด ไม่ให้"

แต่ก็ไม่ทันเสียแล้ว เพระพวกเพื่อนของบอมหัวไวเยี่ยงคอมพิวเตอร์จดจำเบอร์ได้ภายในไม่กี่วินาที

    เมื่อหิ่งห้อยทานข้าวเสร็จ หิ่งห้อยก็ได้ลุกออกจากโรงอาหาร กลุ่มของบอมก็ลุกออกเช่นกัน ทั้งสองฝั่งเดินออกจากโรงอาหารพร้อมๆกัน

หิ่งห้อยเดินไปซื้อน้ำกับปิ่นมุก มีเสียงโทรศัพย์ดังขึ้น กริ๊งๆ หิ่งห้อยรับโทรศัพย์ขึ้นมา

"ฮัลโหล ใครพูดคะ"

มีเสียงชายหนุ่มพูดมา

"นั่นเบอร์หิ่งห้อยรึป่าวครับ"

"ใช่คะ"

หญิงสาวตอบ ทันใดโทรศัพย์ก็ตัดไป

หญิงสาวเริ่มนึกถึงเบอร์ที่พวกบอมได้ไปว่าเป็นพวกบอมรึป่าวที่โทรมา

เมื่อหิ่งห้อยซื้อน้ำเสร็จก้อได้เดินไปดูคอนเสริตกับเพื่อน เมื่อเดินผ่านกลุ่มบอม ก็มีเสียงดังขึ้น"เห้ย เด็กบอมเดินมา เคลียร์ที่เร็ว แดดร้อน ให้น้องหิ่งห้อยนั่งเร็ว" 
  
   เมื่อหิ่งห้อยได้ยินเช่นนั้นก้อได้ลากเพื่อนรีบเดินหนีไปในทันที(ในใจของหิ่งห้อย ตกใจ และอายคนมาก)

   เมื่อคนเสริตจบ นักเรียนทุกคนก็ต่างกับบ้านของตัวเอง เมื่อหิ่งห้อยถึงบ้านก็มีโทรศัพย์ดังขึ้น กริ๊งๆ

"ฮัลโหล หิ่งห้อยพูดคะ"

"นี่พี่เมี่ยงนะ เพื่อนพี่ชินอ่ะ"

"คะ มีอะไรหรอคะ"

"ไม่มีหรอกโทรมาคุยด้วย"

"คะ................................"

เมื่อโทรศัพย์เมี่ยงเงินหมดเมี่ยงได้บอกว่า

"เงินหมดแล้ว เด๋วไปเติมเงินก่อนนะ เด๋วพี่โทรไปอีก"

เมือ่วางไป หิ่งห้อยก็ได้ไปทำงานบ้านต่อ แต่ไม่ทันไร ก้อมีเสียงดังขึ้น กริ๊งๆ

"ฮัลโหล หิ่งห้อยพูดคะ"

"นี่พี่จิ้งนะ เพื่อนพี่ชินนะคับ หิ่งห้อยว่างมั้ย พี่โทมาคุยด้วย"

"คะ..............................."

เมื่อวางไป หิ่งห้อยเริ่มนึกในใจ

"เอ๊ะไหนพี่ชินบอกคนที่จะเอาเบอร์ชื่อบอมไง ไหงคนชื่อเมี่ยงชื่อจิ้งโทรมาเนี่ย"

ต่อจากนั้น ในวันเดียวกันทั้งจิ้งและเมี่ยงก้อโทรหาหิ่งห้อย อีกหลายๆรอบ

ตกหัวค่ำ โทรศัพย์ดังขึ้น กริ๊ง ๆ

"ฮัลโหล"

"นี่บอมนะ เพื่อนพี่ชินนะ"

"คะ.............."

เมื่อคุยไปซักพัก

ในความสงสัยก็ได้ถามบอมว่า

"เอ่อ พี่บอมคะ พี่ชินบอกว่า จะเอาเบอร์หิ่งห้อยไปให้พี่แล้วไหงเพื่อนพี่ที่ชื่อจิ้งและเมี่ยงถึงโทรมาละ"

"หรอพวกมันโทรมาด้วยหรอ เหอๆ ไม่รู้เหมือนกันอ่า"

"คะ......................."

โทรศัพย์ได้วางลง

------------------------------------------------------------------

        หลายๆวันต่อมา
ก็เป็นเช่นนี้จนกลายเป็นเรื่องปกติที่จะมีเสียงโทรศัพย์ของหิ่งห้อยดังเสมอ แต่หิ่งห้อยไม่ได้คิดอะไรมาก เพราะในใจของเทอคิดกับพวกรุ่นพี่แค่พี่ชาย ซึ่งรุ่นพี่ที่โทรมาหาก็ไม่ได้มีท่าทีจะจีบสักเท่าไหร่นัก และด้วยที่หิ่งห้อยยังไม่เคยเห็นหน้าตาของพวกรุ่นพี่ที่โทรมาอย่างจังๆสักครั้ง รู้เพียงแต่ชื่อ

    ในคืนหนึ่งจิ้งได้โทรมาหาหิ่งห้อยและพูดว่า

"หิ่งห้อยพรุ่งนี้พี่จะไปหาหิ่งห้อยนะ หิ่งห้อยนักที่ประจำใช่มั้ย พรุ่งนี้พี่จะไปหานะครับ"

    เช้าวันรุ่งขึ้น......