คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : เส้นทางสู่นรก
"นี่...ลูน่า"
"อะไรยะ"
"ฉันขอร้องละ ช่วยฉันเถอะ"
"ชิ...จะให้ฉันเชื่อเรื่องไร้สาระนั้นนะหรอ ดูปาก ไม่-มี-ทาง"
เสียงสนทนาของฉันกับเด็กใหม่ ทำให้ทุกคนที่เดินผ่านไปผ่านมาเหล่ตามามอง
และในขณที่ฉันกำลังก้าวเดินลงบันได้ ก็มีมือของใครบางคน มารั้งแขนฉันไว้
"นี่...ลูน่า ฉันขอร้องละ"
"บอกว่าไม่ก็มะ...ว้าย!!!" พูดยังไม่ทันจบประโยค ร้างของฉันกับเขา ก็ดิ่งลงสู่อีกชั้น
ฉันหลับตาปี๋กลั้นใจรอรับชตากรรม แต่ว่า...
"..." เขานอนนิ่งเงียบอยู่ใต้ร่างของฉัน
นี่เขาปกป้องฉันหรอ? ทำไมกัน?
"นี่...คุณ เป็นอะไรรึปล่าว คุณ..." ฉันลุกออกจากการทับร่างของเขา แล้วมานั่งเขย่าตัวของเขาเพื่อเรียกสติ
"ฉันไม่ได้ชื่อ 'คุณ' ฉันชื่อ 'ลูซิ' จำเอาไว้ แล้วถ้าเรียกชื่อฉันผิดอีก ฉันจะไม่ตอบสนองเธอ" ลูซิพูพร้อมเอานิ้วจิ้มหน้าผากฉัน เหมือนสื่อว่า จำใส่สมองเอาไว้
ฉันใช้สองมือที่เคยเขย่าเขาเบาๆ มาเป็นการกดให้ไหล่ของเขาจมดิน
"นี่..."
"โอ้ย!!! เจ็บนะ"
"หึ...สมควร นี่ไช่เวลามั้ย"
"เธอทำแบบนี้กับผู้มีพระคุณหรอ"
"ฉันไม่ได้ขอให้นายมาช่วยสักหน่อย" ฉันพูดพร้อมยันตัวเองให้ลุกขึ้นแล้วเดินจากไป
"ชิ...ไม่ง่ายเลยแฮะ" ลูซิพึมพัมกับตัวเองเบาๆ
เมื่อฉันเดินจากลูซิมาได้สักพัก ก็มาหยุดยืนอยู่หน้าห้องพักครู พร้อมสูดลมหายใจเข้าไปเฮือกใหญ่
ความจริง คุณครูเรียกให้ฉันมาหา แต่ก็ไม่รู้ว่าเรียกมาด้วยเรื่องอะไร
"ขออนุญาตคะ" ฉันพูดไปตามมารญาติ และเมื่อเปิดประตูเข้าไป ก็พบกับหนึ่งในบุคคลปริศนาที่พบกันเมื่อวาน
"คะ..คะ..คุณ" ฉันพูดติดอ่างเมื่อเห็นบุคคลที่กล่าวถึง นั่งอยู่ที่โต๊ะคุณครู พร้อมป้ายชื่อที่เขียนว่า 'คุณครูแมน'
ระ...หรือว่า เขาจะเป็นคุณครูคนใหม่ของห้องเรา
"เอ้า...ลูน่า ครูมีเรื่องจะคุยกับเธอนะ มานังนี่เร็ว" คุณครูพูดพร้อมลากเก้าอี้ออกมาจากใต้โต๊ะ
ฉันเดินไปนั่งที่เก้าอี้อย่างว่าง่ายอย่าเก้ๆกังๆ
"คะ...คุณครู มีอะไรจะคุยกับหนูหรอคะ" ฉันพยายามข่มเสียงให้ไม่ติดขัด และเป็นปกติที่สุด
"ก็เรื่องวันนั้นแหละ"
"หนูของตัวก่อนนะคะ" เมื่อคุณครูพูดจบประโยคปุบ ฉันก็ลุกจากเก้าอี้ปับ
"ทะ...ทำไมละ"
"นี่มันโรงเรียนนะคะ หนูนับถือครูในฐานะผู้ให้ความรู้ แต่ถ้าครูจะเอาเรื่องส่วนตัวมาคุยกัน นั้นก็หมายถึงตอนนี้ ครูไม่ได้ทำหน้าที่ครูอยู่ หนูไม่จำเป็นต้องนับถือ ขอตัวคะ" เมื่อฉันพูดจบ ก็สบัดตัวเดินออกจากห้องไป
"ชิ...นึกแล้วว่าเป็นครูมันไม่ได้เรื่องจริงๆ"
ฉันเดินออกมาจากห้องพักครูได้สักระยะ ก็แวะเข้าห้องน้ำหญิง
"นี่มันเกิดอะไรขึ้น" ฉันพูดกับตัวเองในกระจก และคิดย้อนไปในวันเวลานั้น
เมื่อวานตอนที่ได้เจอหนุ่มหล่อปริศนา แล้วฉันก็สลบไป และเมื่อตื่นมา ก็ไม่เห็นพวกเขา จึงคิดว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้น มันเป็นความฝัน
"เแค่ฝันน่า" ฉันพึมพำกับตัวเองเบาๆ
"มันไม่ไช่ความฝันหรอก" อยู่ๆก็มีเสียงผู้ชาย ดังมาจากข้างหลังฉัน แต่พอมองจากกระจก ก็พบกับ 'เฟ'
เขาเข้ามาที่นี่ได้ไง เขาเป็นผู้ชายไม่ไช่หรอ แล้วที่สำคัญ นั้นเป็นชุดนักเรียนโรงเรียนชายล้วนไกล้ๆนี้ไม่ไช่หรอ แล้วเขาเข้ามาในโรงเรียนสหฯนี้ได้ไง
"นะ...นาย เข้ามาในห้องน้ำหญิงนี้ได้ไง" ฉันพูดออกไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกะ
"..." เขาไม่พูดอะไร แล้วทำท่าจะเดินไปเปิดประตูและเดินออกไป
"หยุดก่อน" ฉันตะโดนออกไป แล้วรีบวิ่งไปดักหน้าประตู
"..."
"นะ...นายจะออกไปไม่ได้นะ"
"ทำไมละ"
"ก็เพราะ..." ฉันหยุดประโยคไว้
นั้นนะสิ ทำไม่ฉันถึงไม่อยากให้เขาออกไปกันนะ
"..."
"เอ่อ...เพราะว่า"
"นี่ๆๆ เดียวพนุ่งนี้ฉันเอานิยายของ 'กุหลาบสีเลือด' มาให้อ่านนะ"
"จริงอะ...ขอบคุณนะแพนเค้ก" เสียงนักเรียนหญิงคู่หนึ่งดังขึ้นมาไกล้หน้าห้องน้ำ
อย่าบอกนะว่า จะเข้าห้องน้ำนะ
"ยะ...แย่แล้ว" ฉันกระวนกระวาย
ถ้ารู้ว่ามีนักเรียนชายโรงเรียนชายล้วยไกล้ๆนี้ เข้าห้องน้ำหญิงโรงเรียนสหฯ แถมยังอยู่กับนักเรียนหญิง '2ต่อ2' ต้องกลายเป็นเรื่องอื้อฉาวแน่
อยู่ๆก็มีมือของเฟ ลากฉันเข้าไปในห้องน้ำห้องหนึ่งแล้วล็อกกลอน
'กะ...ไกล้เกินไปแล้ว////' ฉันตะโกนกับตัวเองดังๆในใจ พร้อมหน้าที่แดงก่ำ
"แต่ฉันเสียดายอย่างหนึ่งอะ"
"เรื่องอะไรหรอ"
"ก็ฉันส่งไปทั้งจดหมาย และก็เมลไปแล้ว แต่ก็ยังไม่แต่งเรื่อง 'Seven Deadly Sins' เลย"
"สงสัยคงไช่ว่าจะมีจดหมายกับเมลขอให้แต่งเรื่องนั้นเรื่องเดียวซะที่ไหน"
"มันก็จริง...แต่ฉันจะรอ จนกว่าจะแต่งเรื่องนั้น"
"สู้ๆนะ"
'ทะ...ทำไงดี มีคนตั้งความหวังกับฉันแบบนี้ ก็แย่นะสิ' ฉันทำสีหน้ากระวนกระวาย จนเฟสังเหตุเห็น
"อุ๊ป..." เฟก้มลงมาประกบริมปากกับฉัน
"เงียบๆนะ เดี๋ยวคนอื่นก็ได้ยินหรอก" เฟถอนจูบ แล้วเลื่อนมากระซิบข้างหู"อึก..." เฟกัดใบหูของฉันเบาๆ
"นิ่งๆนะ อย่าส่งเสียงดัง" เฟพูดด้วยเสียงที่เบามาก จนฉันแทบไม่ได้ยิน
เมื่อเฟพูดจบ เขาก็ก้มหัวลงมานอนหนุนตักฉัน ผมสีดำคลับของเขาที่กระทบลงบนต้นขาของฉันทำให้รู้สึกจักจี้
"ฟะ...เฟ ทำอะไรนะ" ฉันทักถามถึงการกระทำของเขา
"ชู่~ อย่าสงเสียงดัง คนจะหลับจะนอน" เฟตอบกลับพร้อมกับเอาหน้าของเขาซุกหน้าทองฉัน
"o////o" การกระทำของเฟ ทำให้ฉันรู้สึกถึงบางสิ่งบางอย่างที่ลืมเลือนไปนาน แต่คิดยังไงก็คิดไม่ออก
ความคิดเห็น