คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : นี่มันเรื่องอะไร
"นี่ๆ ได้อ่านนิยายของ 'กุหลาบสีเลือด' ยัง"
"อ๋อๆ 'กุหลาบสีเลือด' นะหรอ อ่านแล้วนะสิ สนุกมากเลยเนอะ"
"เอ๋ 'กุหลาบสีเลือด' นักแต่งนิยายนั้นนะหรอ"
"เธอรู้จักด้วยหรอ"
"อื้อๆ รู้จัก นิยายของเขาดังจะตาย"
"ขนาดเด็กติดเรียนยังรู้จักเลยหรอเนี่ย ดังจริงๆเลยน้อ 'กุหลาบสีเลือด' เนี่ย"
เสียงสนทนาของนักเรียนสาวม.ต้นที่คุยกันอยู่ในร้านขายไอศกรีมที่พึ่งเปิดใหม่ ดังเจี้ยวจ้าวเข้ามาในรูหูของฉัน
อะไรกัน คิดว่าคุยเรื่องอะไร ที่แท้ ก็นิยายของเรานี่นา แหม แค่แต่งเล่นๆฆ่าเวลา ไม่นึกเลยว่าเรื่องมันจะบานปลายได้ขนาดนี้
"ลูน่าจาง~ รอนานมั้ยจร้า"
"อ้าว! เมย์ ไม่หรอก พึ่งมาเมื้อกี้นี้เอง"
เสียงของเมย์ เพื่อนสาวแสนสนิทของฉัน ดังเรียกทักสติฉันกลับคืนมาจากการใจจดใจจ่อฟังคำสนทนาของกลุ่มเด็กสาวม.ต้น
"วันนี้นัดฉันมา มีอะไรรึปล่าว" ฉันถามสาเหตุที่เพื่อนสาวนัดพบไปแบบตรงๆ ขณะที่เธอกำลังหย่นก้นนั้งเก้าอี้ฝั่งตงข้ามที่ฉันนั่งอยู่
"อ๋อ~ เรื่องนั้น ไม่มีอะไรมากหรอก แต่อยากให้เธอลองอ่านนี้ดูนะ" เมย์พูดพร้อมกับควานหางอะไรบางอย่างออกมาจากกระเป๋า
"???" ฉันทำหน้าสงสัยออกไปจนยัยเมย์เห็นได้ชัด และรีบควานหาให้เร็วกว่าเดิม
"เอ๊ะ! นี่ไง เจอแล้ว" ยัยเมย์พูดพร้อมยื่นหนังสือนิยายเล่มหนึ่ง หน้าปกเขียนไว้ว่า 'Seven Deadly Sins'
"เซเว่น เดดดี้ ซีน" ฉันพึ่มพึมออกไปโดยไม่รู้ว่ามันอ่านแบบนี้หรือปล่าว แต่ดันโชคร้าย ที่ยัยเพื่อนหูดีดันได้ยินเข้า
"เธอนี่ยังตกอังกฤษเหมือนเดิมเลยนะ" ยัยเมย์พูดพร้อมทำหน้าเหนื่อยหน่าย "แต่ช่างเถอะ อะ ใช้ให้เธอยืมอ่าน"
"อืม ขอบคุณ แล้ว เอามาให้อ่านทำไมอะ"
"ก็จากจดหมายที่ส่งไม่รู้กี่ฉบับ แต่ว่าเกือบ40% บอกว่าอยากให้เธอ แต่งนิยายเกี่ยวกับพวกความมืด ชั่วร้าย ลึกลับ เหนือธรรมชาติ หรือจะให้พูดง่ายๆก็ รวมๆแล้วคือ 'นรก' ไม่ก็อะไรอะไรทำนองนั้นแหละ ฉันเลยเอานี่มาให้ไง" ยัยเมย์อธิบายพร้อมกับมองดูเมนูอาหารที่จะสั่ง
ยัยเมย์ นอกจากจะเป็นเพื่อนสนิทที่สุดของฉันแล้ว เธอยังเป็น เหมือนผู้ดูแลเรื่องการแต่งนิยายให้ฉันด้วย ทั้งๆที่ฉันก็บอกไปแล้วว่าแค่แต่งเพื่อฆ่าเวลา แต่ยัยนั้นก็คิดเป็นจริงเป็นจังไปซะหมด
"ไม่อะ แกก็รู้ว่าฉันไม่ชอบเรื่องสยองขวัญ" ฉันพูดพร้อมเลื่อนสมุดไปไว้ไกล้เมย์
"เฮ้ย! ไม่ได้นะ นี่ฉันอุตส่าไปรื้อค้อนข้าวของที่พึ่งเก็บเสร็จเมื่อวานมาให้เลยนะ ถ้าแก่ปฏิเสธ เท่ากับฉันต้องเหนื่อยฟรีเลยนะ แกจะทำให้ฉันเหนื่อยฟรีไม่ได้นะ เพราะว่า..."
"เอ้อๆๆ ฉันไม่ปฏิเสธแกแล้ว ฉันเขียงเรื่องนี้ก็ได้" ฉันรีบตัดบทยัยเมย์ก่อนที่มันจะอธิบายยืดยาวจนหูของฉันจะชา แล้วพอมันเสียงแหบ มันก็จะโยนความผิดมาให้ฉัน
"ดีมาก เพื่อนเลิฟ>3<" ยัยเมย์พูดพร้อมเขยิบใบหน้าที่ริมฝีปากมันทำปากจู๋อยู่
อึ๋ย~ ขยะแขยงอะ =^=+
"พอๆๆแก ได้คืบอย่าเอาศอก"
"ไม่ได้เอาศอกสักหน่อย แค่จะจู่จุ๊บแทนคำขอบคุณ" ยัยเมย์ปฏิเสธ(เถียง)ทันควัน
ชิ...นั้นแหละศอกสำหรับฉัน
เมื่อยัยเมย์กลับไปตูดติดเก้าอี้เหมือนเดิม ฉันก็เบาใจขึ้น และตักไอศกรีมที่สั่งมา เข้าปากต่อ
"ยินดีต้อนรับคร้า ไม่ทราบว่ามากี่ท่านคร้า" เสียงพนักงานต้อนรับดังขึ้น ฉันไม่ได้สนใจอะไรหรอก เพราะมันเป็นเรื่องปกติ
"เธอชื่อ 'ลูน่า' ไช่มั้ย" เด็กผู้ชายอายุไล่เลี่ยฉันที่ไม่รู้ว่ามาจากไหนทักฉัน จนทำให้คนขี้ตกใจสำลักน้ำที่กำลังดื่ม
"แฮ่กๆ...เออ เอ่อ ขะ ขอโทษนะคะ เอ้อไช่ ถามฉันว่าฉันชื่อ 'ลูน่า' ไช่มั้ย"
"เอ่อ ไช่ครับ ถะ..ถ้าไม่ไช่ก็ขอโทษที่มารบกวนนะครับ" เขารีบพร้อมยกมือไหว้
"อ๋อ ปล่าวคะ ชะ..ไช่คะ ฉันชื่อ 'ลูน่า' " ฉันพูดพร้อมยกมือไหว้เขากลับ ก็ดูยังไงๆก็รุ่นราคราเดียวกันนิ ฉันยังไม่อยากแก่เร็วตายไวนะ
"ลูน่า ในที่สุด ก็ได้พบกับเธอ ลูน่า~" เขาพูดพร้อมโอบกอดฉัน
"เอ๋~0////0" ฉันช็อคกับเรื่องที่เกิดนะตอนนี้ จนตัวแข็งทื่อทำอะไรไม่ถูก
"ไปกันลูน่า ได้เวลาช่วยฉันชำระล้างบาปแล้ว" เขาพูดพร้อมอุมตัวที่แข็งทื้อของฉันขึ้น "เอ่อ~ ผมขอลูน่าไปก่อนนะ แล้วมื้อนี้ผมเลี้ยงเอง" เขาหันไปบอกยัยเมย์ ที่แข็งทื่อไม่ต่างกับฉัน จากนั้นเขาก็ลางแบ็งค์500ลงสีม่วงลงบนโต๊ะและตะโกนบอกพนักงานว่า 'ที่เหลือเป็นทิ๊บ' จากนั้นก็ออกจากร้านไปทั้งๆที่ยังอุ้มฉันอยู่
"ปล่อยฉันลงนะ" เมื่อเราออกจากร้านมาได้ซักพัก ฉันก็ได้สติกลับคืนมา แล้วเรียบเรียงเรื่องราวใหม่
"แฮะๆ...ขอโทษนะ" เขาพูดพร้อมหยุดเดินแล้ววางตัวฉันลง
เปี้ย!!!
เมื่อเท้าของฉันถึงพื้น มือก็ออกแรงไปตบหน้าเขาทันที
"..."
"เถอ..เธอตบฉันทำไม" เขาพูดพร้อมเอามือลูบแก้วซ้ายที่โดนฉันตบจนเกิดรอยแดง
"คนบ้า โรคจิต บัดสะ..." ฉันพูดไม่ทันจบประโยค ก็มีมือของใครบางคนที่ยื่นอยู่ข้างหลังฉัน เอื้อมมาปิดปาก
"อย่าพูดมากน่า ฟังที่พวกเรากำลังจะพูดก่อน" บุคคลปริศนาที่ไม่รู้ว่าโผล่มาจากไหนเดินมาข้างๆฉัน
"แหม..เด็กคนนี้หรอ เอ๋~ น่าตาน่ารักดีนี่ น่าจะสนุก" และแล้ว ก็มีผู้ชายอีกคนหนึ่ง เดินออกมาจากซอกตึก และใช้สายตาที่ดูเป็นการรุกรามทางเพศมองมาที่ฉัน
"หุบปากไปซะ" บุคคลที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน ก็เอาขนมเลย์ยัดปากเขาเสียแล้ว
"นี่เซ ถ้าจะหุบปากดิวส์ ไม่จำเป็นต้องเอาขนมอันมีค่าของนายยัดปากมันก็ได้นะ แค่บอกฉัน เดี๋ยวฉันจัดการให้" บุคคลปริศนาที่นั่งอยู่บนกล่องขยะกล่าวขึ้น พร้อมใบหน้าอำมหิต ที่พร้อมจะฆ่าได้ทุกเมื่อ
"ชั่งหัวเรื่องของพวกแกก่อนเถอะ ว่าแต่...ลูซิ นายแน่ใจแล้วหรอว่าเอามาถูกคน" บุคคลที่ไม่รู้ว่ามาจากไหน(เช่นเคย)ก็เดินเขามาข้างๆคนที่อุ้มฉันมา
"..." และแล้ว ฉันก็รู้สึกถึงสายตาของใครบางคน จึงลากสายตามองไปที่ต้นตอ และก็เจอบุคคลปริศนาอีกคน ที่ดูท่าทางเงียบครืมและย้อหยิ่ง
ไม่ซิ นี่ไม่ไช่เวลามาสนใจสายตาของใครทั้งนั้น นี่มัน...เกิดอะไรขึ้น ทำไมฉันถึงมาอยู่ในสถานที่ๆลับตาคน แถมยังมีผู้ชายปริศนาที่จัดอยู่ในขั้น 'หล่อมากๆ' มาห้อมล้อมด้วยเนี่ย นี่มัน...เกิดอะไรขื้นนนนนนนน~
"เธอชื่อลูน่าไช่มั้ย" บุคคลที่ปิดปากฉัน ปล่อยมือออกแล้วเอ่ยถาม
"...(-_-)(_._)(-_-)..." ฉันพยักหน้าตอบ "พวกคุณเป็นใคร แล้วทำไมถึงรู้ชื่อฉัน" ฉันกลั้นใจถามออกไป
ไม่มีใครตอบถามฉัน แต่กลับหลับตา และพึมพัมอะไรสักอย่าง ซึ่งเท่าที่จับได้ มันไม่น่าจะเป็นภาษาไทย
ผ่านไปไม่ถึง10วินาที ก็มีหลุมดำประหลาด ดูดพวกเราเข้าไป
"กริ้ดดดดดด~" ฉันกรีดร้องจนเรียกได้ว่าเสียงหลง และหลับตาปี๋ แต่เมื่อรู้สึกว่า ลมที่ดูดหยุดลง ฉันก็ค่อยๆลืมตา และภาพที่เห็นเบื่องหน้าคือ สถานที่ ที่คล้ายกับนรก ไม่สิ...นี่มัน นรกชัดๆ "ทะ...ที่นี่ที่ไหน"
"ที่นี่ก็คือนรก ฝันร้ายของพวกเรา" เขาพูดต่อด้วยใบหน้าคับแค้น
"ฝัน...ร้าย..." ฉันทวนประโยคนั้น
"ไช่...ฝันร้าย ฝันร้ายของฉันคือการโดนทรมารบนวงล้อ" คนที่อุ้มฉันมากล่าว
"ฝันร้ายของผมคือการโดนจับไปแช่ในน้ำมันร้อนๆ" คนที่อธิบายถึงสถานที่นี้กล่าวตาม
"ฝันร้ายของฉัน คือการโดนรมด้วยสารกำมะถันบ้าง รมด้วยไฟบ้างแต่อย่างว่า ไม่ว่าจะโดนรมด้วยอะไร ก็ทรมารหมด แถมยัง ไม่สามารถปลุกตัวเองให้ตื่นจากฝันร้ายนี้ได้" บุคคลที่เป็นเจ้าของสายที่ดูเป็นการรุกรามทางเพศกล่าวด้วยแววตาที่ผิดแปลกไป มันเป็นสายตาที่สร้อยเศร้า และดูทรมารมากๆ
"ส่วนฝันร้ายของผม คือการถูกกิน 'ทั้งเป็น' " ผู้ชายที่ดูเป็นเด็กกินขนมตลอดเวลา กล่าวด้วยสีหน้าจริงจังอย่างเห็นได้ชัด
"ฉันฝันว่าฉันโดนชีกร่างทั้งเป็น ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า" บุคคลที่จิตใจ ดูเหมือนจะมีแต่บรรดารโทสะ กล่าวด้วยสีหน้าเลือดขึ้นเดือดจัด
"ส่วนของผม โดน...เย็บ...ตา" ผู้ชายที่ดูจะอายุมากสุด และดูจะพึ่งพาได้มากสุดเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ็บใจ
ทุกคนเล่าเรื่องฝันร้ายให้ฉันฟังหมด เหลือก็แต่เขา ฉันจึงมองไปที่เขา แล้วคนที่อุ้มฉันมาก็บอกว่า
"อย่าไปสนใจเจ้านั้นเลย มันก็เป็นแบบนี้แหละ"
"ละ...แล้ว ฝันร้ายของเขาละ" ฉันถามออกไปด้วยเสียงแผ่วเบา เพราะกลัวเขาจะได้ยิน
"พวกเราก็ไม่รู้ และไม่อยากจะรู้ด้วย"
"ฉันร้ายของฉันคือ โดนโยนลงบ่องูพิษ" และทันได้นั้น เขาก็เอ่ยฝันร้ายของเขา
"โดน...โยน...ลง...บ่อ...งูพิษ...หรอ" ฉันพูดทวนสิ่งที่เขากล่าว
"นี่...ลูน่า เธอจะชำระล้างบาปยังไงหรอ" เจ้าของฝันที่โดนแช่น้ำมันร้อนๆ เดินมาไกล้ๆฉัน และกระซิบถาม
"ชำระล้างบาป?" ฉันสงสัยกับคำนี้มานานแล้ว เลยทวนคำ สื่อให้รู้ว่าสงสัย
"ก็เธอคือ สาวน้อยที่สามารถช่วยพวกเราชำระล้างบาปไม่ไช้หรอ หรือพูดในสมัยนี้ก็คือ 'แชร์บาป' " เขาไขความสงสัยของฉันได้ใช้ศัพท์วัยรุ่น แต่ยิ่งพูด ยิ่งงอะ
"???" ฉันทำหน้าเอ๋อว๋อ เอียงคอสงสัยเล็กน้อย
"เธอนี่มัน 'หัวช้า' จริงๆ" คนที่อุ่มฉันมาพัวพันกับเรื่องพันนี้เอ่ยขึ้น
นี่นะหรอ ธาตุแท้ของหมอนั้น 'ปากจัด' สุดๆอะ
"นี่นาย...หาว่าฉันหัวช้าหรอ" ฉันตวาดเสียออกไป เพราะรู้สึกว่าฟิวเริ่มขาดแล้ว
"ใครชื่อ 'นาย' หรอ ฉันมีชื่อเพราะๆเป็นเอกลักษณ์นะ ฉันชื่อ 'ลูซิ' จำไว้ด้วย" เขาแนะนำตัวอย่างเสร็จสับ โดนที่ฉันไม่ได้ถามชื่อเสียงเรียงนามเลย
"จริงสิ...พวกเรายังไม่ได้แนะนำตัวเลย" ผู้ชายที่น่าตาน่ารัก เอาแต่กินขนมกล่าวขึ้น
"ดีเลย ฉันชื่อ 'ลูซะ..."
"ผมชื่อ 'แมน' ครับ" คนที่คุยกับฉันก่อนหน้านี้ เอามือปิดปากลูซิ แล้วหันมาแนะนำตัวเอง
"ฉัน 'ดิวส์' " เจ้าของสายตาลามกนั้น แนะนำตัวตามมาติดๆ
"ผมชื่อ 'เซบับ' ครับ เรียกผมว่า 'เซ' เชยๆก็ได้นะครับ" หนุ่มน้อยน่าตาน่ารักที่เอาแต่กินขนม แนะนำตัวด้วยรอยยิ้มหวานจนน้ำตาลชิดซ้าย
" 'ไอรา' " เจ้าของรังศรีอาฆาตนั้น บอกชื่อตัวเองฮ้วนๆ
ชิ...ถ้าไม่เต็มใจก็ไม่ต้องพูดก็ได้
"ส่วนผมมีนามว่า 'ลิเวีย ธาน' เรียกผมว่า 'ธาน' ได้นะครับ" 'ท่านธาน' ผู้(ดู)สูงอายุสุด กล่าวแนะนำตัวเองอย่างสุภาพ
และเช่นเคย ที่สายตาของฉัน ต้องหันไปจับจ้องบุคคลที่แปลและเงียบขรึมที่สุด ทำไมนะ...ฉันถึงรู้สึกว่า เรา(เคย)มีความสัมพันธ์อะไรสักอย่าต่อกัน
"หมอนั้นชื่อ 'เบลเฟ' เรียกว่า 'เฟ' ก็(คง)ได้ หมอนั้นเป็นน้องชายผมเองแหละ" เซ แนะนำให้ฉันรู้จัก เฟ น้องชายของเขา
"หา...น้องชาย!!!" ฉันถามเซเพื่อความมั่นใจ
เฟเนี่ยนะ น้องชาย เซ หน้าก็ไม่เหมือน นิสัยก็ไม่ไช่
"น้องไม่แท้หรอก เฟโดนเก็บมาจากสถานเลี้ยงเด็กกำพร้านะ" เฟเล่าที่มาที่ไปให้ฉัน
แต่ว่า พูดแบบนี้ไม่แทงใจดำไม่ไปหน่อยหรอ
จู่ๆ ก็มีหลุมดำ ที่คล้ายกับตอนที่ดูดเราเข้ามา ปรากฏขึ้น แล้วดูดพวกเราเข้ทไปอีกครั้ง
"กรี้ดดดดดดดด~" ฉันส่งเสียงกรีดร้องด้วยความตกใจ พร้อมหลับตาปี๋
'ตุ๊บ!!!'
และแล้ว ร่างของพวกเรา ก็มาตกลงบนเตียงนิ้มๆที่แสนคุ้นเคย
ฉันค่อยๆลืมตา และก็พบว่า พวกเราตกลงมาบนเตียงที่บ้านของฉัน
"เอ๋~ ทำไมมาผล่อที่บ้านของฉันละ" ฉันพูดสิ่งที่อยู่ในใจออกไป
"สงสัยหมดเวลาฉายหนังแล้ว หลุมดำเลยดูดพวกเราออกมาที่ไหนสักแห่งละมั้ง" ท่านธานอธิบายกลไกลของเรื่องนี้
"นี่เตียงของลูน่าจังไช่มั้ย" ดิวส์ถามฉันพร้อมกับทำหน้าเอ๋อว๋อ ดูไม่มีพิษภัยเหมือนปกติ
"(-_-)(_._)(-_-)" ฉันพยักหน้าตอบ และสิ่งที่ปรากฏบนใบหน้านั้น ก็เปลียนเป็นแววตาและรอยยิ้มเข้าข่ายรุกรามทางเพศเช่นเคย
"มาทำอะไรสนุกๆกัน" ดิวส์พูดพร้อมคลานเขามาหาฉัน แต่ก็ถูกเซหยุดไว้
"ห้ามทำมิดีมิร้ายลูน่านะ" เซพูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง เหมือนตอนที่เคยเจอกันคร้างแรก
"ชิ..." ดิวส์จิปาก ทำหน้าตาขัดอารมณ์
"เขาเรื่องกันเลยดีกว่า" ท่านธานขัดจังหวะทุกสิ่งพร้อมทำหน้าจริงจัง
"ขอถามข้อเดียว 'เธอจะช่วยชำระล้างบาปยังไง' " แมนพูดพร้อมลุกไปนั้งบนโต๊ะทำการบ้านของฉัน
พูดเรื่อง 'ชำระล้างบาป' อีกแล้ว ฉันยังไม่รู้เลยว่ามันคืออะไร
เอะ! ทำไมอยู่ๆ รู้สึกมึนหัวจัง เป็นอะไรไปเนี่ย
"ลูน่า เป็นอะไรไป" ลูซิ ที่สังเกตุเห็นอาการของฉัน ทักด้วยน้ำเสียงเป็นห่วง
"ลูน่า!!!" ทุกคน(ยกเว้นเฟ) เรียกชื่อฉัน เมื่อเห็นร่างของฉันฟุบลงนอนราบกับเตียง
ความคิดเห็น