คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : Chapter 8
Chapter 8
ด้วยความไว้ใจของประธานบริษัทอย่างจองกุก เขาจึงให้ภรรยาของเขาทำงานกับนายแบบโปรไฟล์ดี แต่แปลกที่ครั้งนี้ภรรยาของเขากลับไม่ขอทีมงานมาแต่อย่างใด ยุนกิบอกกับเขาว่าอยากได้ผลงานที่ออกมาเป็นธรรมชาติไม่ต้องใช้แสงหรือเทคนิคอะไรเพิ่ม
“นายว่ามันไม่มีอะไรแน่นะ” จองกุกสานมือสองข้างวางไว้บนโต๊ะด้วยมาดเท่ห์
“ยังไงก็ไม่มี คิดมากหน่า” เลขาคู่ใจเขาบอกให้สบายใจ ต่อหน้าคนทั้งบริษัทเขาเป็นเลขาผู้เข้มงวด แต่พออยู่ด้วยกันสองคนแทฮยองถือว่าเป็นเพื่อที่ไว้ใจได้คนนึงเลยละ
“ฉันว่า ฉันควรบินไปดูสักหน่อย”
“บอกว่าไม่ต้องไงเล่า คิดมากไปปะ”
จองกุกที่ทำท่าจะลุกออกจากเก้าอี้ของผู้บริหารก็ต้องนั่งลงที่เดิม เพราะแรงกดที่ไหล่โดยแทฮยอง
“นั่นเขาไปกันสองคนนะเว้ย ให้ฉันไม่คิดมากได้ไง”
“นายจองโรงแรมไว้สองห้องนี่” แทฮยองแย้ง
“มันก็เดินไปหากันได้นี่”
“ไอโฮปมันไม่ทำไรหรอก ฉันรู้จักมันดี”
“แน่นะ ฉันกลัวจริงๆ”
“แน่ดิเพื่อน”
พรึ่บ....
ไฟในห้องทำงานดับลงไปครู่หนึงก่อนที่จะสว่างขึ้นอีกครั้ง ร่างของจองกุกหมดสติฟุบลงกับโต๊ะทำงาน ก่อนที่ร่างสูงจะปรากฏตัวขึ้น
“ผมบอกพี่กี่รอบแล้ว ว่าอย่าทำแบบนี้ ถ้าเขาไม่ฟื้นขึ้นมาละ”
แทฮยองโวยวายกับร่างสูงที่ยืนอยู่กลางห้อง ผมสีดำเหลือบม่วงเข้มของเขายาวกว่าเดิมเล็กน้อย
“ถ้าพี่มาดีๆเขาคงจะตกใจ”
จินพี่ชายต่างสายเลือดของแทฮยองเถียงกลับอย่างหน้าตาย ใช่ จินและวีเป็นพี่น้องกันแม้จะเป็นพี่น้องต่างแม่ก็เถอะ ชายสองคนที่มีพลังเหนือมนุษย์ทั้งสองยืนมองหน้ากันสักพัก
“พี่มาทำไม”
“พี่แค่จะมาถาม...ว่าแกช่วยมันทำไม”
“ผม? ใคร? มันไหน?”
“โฮซอก ไม่สิ...เจโฮป ช่วยมันทำไมในเมื่อนั่นเป็นชาติสุดท้ายของมัน”
“นั่นไม่เกี่ยวกับผม” แทฮยองตอบหน้าตาย
“แล้วงั้นใครละที่ให้มันเกิดมาใหม่ ใครละเลี้ยงมัน ใครละที่ทำให้มันความจำเสื่อมแล้วแต่งเรื่องขึ้นมา” จินร่ายยาวทีเดียวก่อนที่จะแสยะยิ้ม แม้ยิ้มนั้นจะดูร้ายกาดแต่มันกลับดูดีมากๆ
“พี่ทำงานอยู่ส่วนของพี่ไปสิ ไม่พอใจอะไรผมละ” แทฮยองยังเถียงๆทั้งๆที่มันเป็นความจริงทั้งหมด เขาเป็นคนช่วยเอง
“ฉันอยู่ส่วนของฉัน ฉันคุมนรกแล้วใครทำผิดมันต้องชดใช้”
“ไม่ เขาใช้หมดแล้ว มันเป็นหน้าที่ผมที่เขาจะได้รับความสุข”
“ถ้านายคิดว่าไปรอดก็เชิญ เราได้เห็นดีกัน”
ไฟดับลงแล้วสว่างขึ้นอีกครั้ง ร่างสูงกลางห้องหายไปแล้วเหลือเพียงแต่แทฮยองที่ยืนคิดหนักว่าจะรับมือยังไง กับจองกุกที่ยังคงหลับอยู่ที่โต๊ะทำงาน
แทฮยองและจินเป็นลูกของพระเจ้า ตอนนี้พ่อเขาแก่เกินกว่าที่จะดูแลความถูกผิดของคนได้จึงมอบหมายให้ลูกทั้งสอง จินทำหน้าที่ผู้ให้โทษแก่คนทำผิด แทฮยองเป็นผู้ให้ความสุขแก่คนที่ทำความดีหรือใช้โทษหมดแล้ว แต่การปกครองแบบนี้ย่อมไม่สมดุลเพราะทั้งคู่กลับไม่ถูกกัน
แทฮยองรู้ดีว่าจินมีแผลเก่าในใจเขาเลยไม่โต้ตอบอะไรมาก เพียงแต่คอยตามเก็บความรู้สึกของคนที่พี่ชายตัวเองทำร้ายเท่านั้น จินเคยหลงรักมนุษย์คนหนึ่งมากแต่เธอคนนั้นรักชายถือชื่อโฮซอก และคงรู้ดีว่าโฮซอกคนมีชะตากรรมยังไงเมื่อเธอคนนั้นได้เสียชีวิตไป จินเทความผิดทั้งหมดไปที่เขาทำให้โฮซอกต้องชดใช้กรรมไม่มีที่สิ้นสุด
@ชายหาดหัวหิน
ร่างสูงเดินเตะน้ำทะเลที่ซัดเข้าฝั่งด้วยท่าที่สบายแต่มันกลับดูดีทุกท่วงท่า ทุกกริยาบทของเจโฮปอยู่ในสายตาของยุนกิโดยผ่านเลนส์
แชะ...
เสียงชัตเตอร์ดังขึ้นเมื่อร่างสูงโดยเสน่ห์มาใส่กล้องด้วยความชำนาญ แต่มันกลับทำให้สายตาที่มองผ่านเลนส์สั่นทุกครั้ง
“เสร็จหรือยัง -3- ฉันอยากเล่นน้ำแล้ว”
นายแบบตัวสูงวิ่งมางอแงใส่เลนส์กล้องอย่างน่ารัก ซ่งมันเป็นคนละคนจากหนุ่มเท่ห์เมื่อกี้ลิบลับเลย
“ฉันแก่กว่านะพูดไม่น่ารักเลย”
“งั้นไปเล่นน้ำกันนะครับพี่ยุนกิ” ร่างสูงไม่รอคนตัวเล็กตกลงคว้าข้อมือเล็กๆนั้นลากลงไปในน้ำทั้นที
แชะ...
ยุนกิกดชัตเตอร์อีกครั้ง มันเป็นภาพแผ่นหลังของเจโฮปที่กำลังก้าวลงไปทะเล มือหนาๆกุมมือของเขาไว้แล้วเดินไปด้วยกัน ยุนกิวางกล้องไว้ริมหาดก่อนจะถอดรองเท้าไว้ข้างๆ แล้วเดินตามคนตัวสูงไป
“พี่ยุนกิว่ายน้ำเป็นมั๊ยครับ”
เจโฮปถามเมื่อเดินมาถึงช่วงที่น้ำทะเลถึงระดับอกแล้ว มืออีกข้างของเขาเอื้อมมากุมมืออีกข้างของคนตรงหน้าไว้
“เป็นสิ”
“แต่ผมเต้นเป็นนะ”
“ฮ้ะ?”
ขณะที่ยุนกิกำลังงงว่าร่างสูงพูดถึงอะไรมือหนาที่กุมอยู่ก็จับมือของเขาไปว่างไว้บนไหล่อันแข็งแกร่ง ก่อนที่มือข้างซ้ายของร่างสูงจะเอื้อมไปโอบเอวๆบางๆของยุนกิ
“ผมหมายถึงผมเต้นเป็นนะ”
มือข้างขวาของทั้งคู่ประสานกัน เจโฮปก้าวขาไปตามแบบแผนการเต้นลีลาศ คลื่นน้ำทะเลใสๆซัดพวกเขาทั้งคู่ ร่างบางเสียการทรงตัวเจโฮปเลยโอบแขนไปรอบเอวเพื่อไม่ให้คนตัวเล็กเสียหลักอีก แต่นั้นมันกลับทำให้ทั้งคู่ใกล้กันเข้าไปอีก
“เอ่อ...”
“ชู้วววว”
นิ้วเย็นๆของร่างสูงแต่ปากคนตัวเล็กเพื่อเป็นการบอกให้เงียบเบาๆ ก่อนที่แขนอีกข้างจะตวัดไปโอบเอวบางไว้ ยุนกิได้แต่มองหน้าตาโตด้วยความตกใจ
“ผมขออีกได้มั๊ย” เจโฮปพูดพรางเอาจมูกตัวเองไปแต่จมูกคนในอ้อมกอด
“ขออะไร -0-”
“แบบเมื่อคืนไงครับ”
“จะ จะ บ้าหรอ”
ยุนกิโวยวายก่อนที่จะผลักคนตัวสูงออกให้ห่างตัวเอง แต่มันกลับไม่เป็นผลแรงของเขาน้อยไป ร่างสูงไม่รอช้าก้มหน้าลงมาประกบริมฝีปากบางนั่น ร่างสูงทำการสูบความหอมหวานจำริมฝีปากบางนั่นอยากกระหาย มือเล็กๆเกาะไหล่แกร่งๆ ไว้แน่นเพื่อพยุงตัวเองไม่ให้หมดแรงแล้วจมน้ำไป เจโฮปกระชับอ้อมกอดให้แน่ขึ้นเสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาเปียกจนมันแนบเนื้อทำให้เห็นกล้ามแกร่งๆนั่น
“พอเลยๆ” ยุนกิโวยวายมือเล็กๆ ผลักคนตัวสูงออกทีผลอกก่อนที่จะเดินหนีขึ้นฝั่งไป
“ชอบบนห้องก็ไม่บอก”
คนตัวสูงบ่นคนเดียวก่อนจะเลียริมฝีปากรับความหวานที่ติดอยู่ แล้วเดินตามร่างบางขึ้นฝั่งไป
“เหย แกดูผู้ชายคนนั้นสิ”
“หล่ออ่า อย่างกับนายแบบ”
ผู้หญิงบริเวณชายหาดต่างพากับซุบซิบถึงหนุ่มหล่ออย่างเจโฮป แน่นนอนก็หุ่นเขามันหุ่นนายแบบนี่
“เอ่อ...นายอะ” นิ้วเรียวยาวที่เล็บผ่านการเพ้นท์อย่างดี จิ้มลงตรงแผงอกของเจโฮป
“?”
“ขอไลน์ได้มั๊ย?”
“ขอโทษครับผมไม่ใช่คนไทย คุณพูดภาษาอังกฤษได้มั๊ย (พูดเป็นภาษาอังกฤษ)”
“อ้อได้คะ ฉันขอไลน์คุณได้มั๊ยคะ”
“ทำไม จะไม่ได้ละครับ^^”
เจโฮปพูดคุยกับสาวไทยหน้าอกสบึ่มนั่นอยู่นานสองนาน แต่เขาไม่ทันได้แลกไลน์กับแม่สาวอกสบึ่ม ร่างบางของยุนกิก็สาวเท้าเข้ากลับมาคว้าโทรศัพท์ออกจากมือร่างสูง ก่อนที่ร่างสูงจะทันได้พิมพ์อะไรลงไป
“นายไม่ควรทำแบบนี้ นายกำลังจะมีชื่อเสียง”
“ไม่ทราบว่าควบตำแหน่งผู้จัดการผมตั้งแต่เมื่อไหร่ ครับคุณช่างภาพ”
คนตัวสูงคืนมือถือให้แก่สาวไทยคนนั้นก่อนจะ จับไหล่ยุนกิแล้วหมุนตัวให้เดินไปทางอื่น จริงๆแล้วเขาไม่ได้สนใจผู้หญิงคนนั้นหรอกที่เขาสนใจคือ คนตัวเล็กจะห่วงหรือหวงเขาบ้างมั๊ยแค่นั้น
“หึงหรอครับคุณช่างภาพ”
พอพ้นสายตาสาวๆกลุ่มนั้นเจโฮปก็เดินมาขวางหน้าคนตัวเล็ก พร้อมกับคำถามที่มาพร้อมความมั่นใจเกินร้อย คำถามนั้นทำให้คนตัวเล็กชะงักไปครู่
“ฉันก็แค่หวงบริษัท นายแบบมีข่าวฉากมันไม่ดี”
“ห่วงบริษัทหรือห่วงใครกันครับ”
คนตัวสูงแซวต่อเพราะคิดว่าคนในความคิดของยุนกิคงมีแต่เขา แน่สิก็เรารักกัน แต่คนที่อยู่ในหัวของคนตัวเล็กกลับไม่ใช่อย่างนั้น เขากำลังห่วงใครอีกคินที่เขากำลังทำผิดกับคนนั้น ทั้งๆที่รู้ว่ามันผิดแต่เขาก็เลือกที่จะทำ
“ห่วงสิห่วง” ยุนกิเอื้อมแขนไปโอบรอบคอของเจโฮป
“ทะ ทะ ทำไรน่ะ” คนตัวสูงตกใจเพราะยุนกิไม่เคยรุกแบบนี้มาก่อน
“ก็บอกว่าห่วงไง”
ปลายเท้าของคนตัวเล็กเขย่งขึ้นเพื่อให้ประกบริมฝีปากคนตรงหน้าได้ถนัด เจโฮปดูตกใจไปพักหนึ่งแต่เข้าก็ตอบรับมันได้ดี
ยุนกิแค่ไม่อยากคิดมากเรื่องคนอีกคน เขารู้ดีเขาทำผิดผิดต่อทั้งคู่ ทั้งเจโฮป ทั้งจองกุก แต่เขาจะเลือกได้ละ สวรรค์มันกำหนดมาแบบนี้ ถึงเขาไม่ได้รักจองกุกแต่เขาก็ผูกพันมาตลอดสามปี จองกุกดูแลเขาไม่เคยขาดตกบกพร่อง แต่กลับเจโฮปความรู้สึกนี้เขาบอกมันไม่ได้จริงๆ
“คบกับผมนะ”
เมื่อถอดจูบรอยยิ้มพิมพ์ใจจากร่างสูงส่งให้คนตรงหน้า ยุนกิอยากจะดีใจกับประโยคนั้นหรือเกิน แต่เขากลับทำมันไม่ได้ เขาไม่มีสิทธิ์ที่จะดีใจ...
สตรีม #ฟิคลูกเก็บ
เป็นอย่างไงกันบ้างไรท์อย่างให้ เม้น ติ ชม อะไรก็ได้ ไรท์อยากรู้จุดพัฒนาของตัวเองจะได้เสกสรรมาให้ไรท์อ่านหลายๆเรื่อง
ไรท์พลอตเรื่องไว้แล้ว ไม่ขอเฉลยชิปคู่อื่นๆนะคะ รอลุ้นเอาน้า แต่จะพยายามให้มีโมเมนน่ารักๆมันทุกคู่
ไรท์จะพยายามแต่งให้ยาวขึ้นคะ ขอบคุณทุกเมลล์ที่ส่งมาชม รีดเดอร์ที่ติดตามจากเรื่องก่อน อีกทั้งสตรีมในทวิตเตอร์ถึงมันจะมีเล็กน้อยก็เถอะ
NC ตอนที่แล้วเป็นยังไงบ้าง 555 ไรท์แต่งค่อนข้างลำบากแม่ไรท์ชอบมาเดินป้วนเปี้ยนอยู่ข้างหลัง มันเลยสั้นไปหน่อย ครั้งหน้าจะพยายามให้ยาวขึ้นอีกเช่นกันนะคะ
พูดคุยกับไรท์
· Twitter : little22j
· FB : https://www.facebook.com/Candy2Madness
· IG(ไรท์ก็เล่นนะ หัวเถิกๆไปดูเอา555) : jx22n
ความคิดเห็น