คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : Chapter 7 [ไม่ส่ง nc แล้วคะ ]
Chapter 7
“โฮซอก...”
เสียงแผ่วเบาของคนตัวเล็กที่ดังขึ้นพร้อมกับน้ำตาทำให้คนตัวสูงต้องจับไหล่ เล็กๆทั้งสองข้างหันเข้าหาตัว
“ร้องไห้ทำไมครับ คุณคงจะผ่านเรื่องแย่ๆมาสินะครับ” ร่างสูงถามคนแปลกหน้าอย่างเป็นห่วง
“โฮซอก... ฉันขอโทษ...ขอโทษ” ร่างบางอย่างยุนกิดึงคนตัวสูงเข้ามากอด ทั้งยังร้องไห้ไม่หยุด มันเป็นเรื่องที่ฝั่งอยู่ในใจเขามาตลอดว่าไม่สามารถช่วยชีวิตคนๆนึงได้
“เอ่อ...ผมเจโฮปครับ ขอโทษด้วยนะครับ” ร่างสูงปฏิเสธการกอดอย่างนุ่มนวล
“?” ร่างบางดูตกใจไปกับคำพูดและการปฏิเสธของร่างสูง
“ผมเจโฮปครับ มองหน้าผมดีๆคุณอาจจะจำคนผิด” ร่างสูงพยายามอธิบาย
“ไม่ นายคือโฮซอก... จมูกนี่ ดวงตานี่ ปากนี่ ฉันจำได้หมดละ” คนตัวเล็กยังคงยืนยันคำเดิม มือเล็กๆนั่นไล่ไปตามอวัยวะพร้อมกับพูดด้วยน้ำเสียงนุ่มๆ
“ขอโทษจริงๆนะครับ” คนตัวสูงจับมือเล็กๆนั่นออกจากใบหน้าของเขา ก่อนจะมองหาคนมาช่วยให้พ้นจากผู้ชายไม่ปกติคนนี้
“ฉันจะไม่ทิ้งนายอีก ฉันรักนาย ฉันขอโทษ” มือเล็กๆนั่นสลัดออกให้พ้นจากการรัดกุม ก่อนที่จะเอื้อมไปโอบรอบคอคนตัวสูง
“ทำอะไรกันน่ะ!!”
น้ำเสียงอันทรงพลังของผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสามียุนกิ ประกาศกราวลั่นลานจอดรถ ร่างสมาร์ทพุ่งตัวเขามาคว้าแขนภรรยาตัวเองไว้
“เอ่อ...ขอโทษครับ คนของคุณใช่มั๊ยครับ ผมว่าคุณควรจะดูแลดีๆถ้าเขาไม่ปกติ” เจโฮปเห็นว่าร่างเล็กตรงหน้าเขาไม่ได้ พูดอะไรตัวเองจึงเป็นคนพูดเอง
“ไม่ปกติ?” จองกุกถึงกับเลิกคิ้วขึ้นเมื่อร่างสูงบอกว่าภรรยาเขาไม่ปกติ
“ครับ เขาเรียกผม โฮซอกๆ แล้วเข้ามากอดแบบนี้” เจโฮปพยายามอธิบาย
“สงสัยไม่เคยตายสินะ”
จองกุกเข้ามากระชากคอเสื้อเจโฮปด้วยความเดือดดาลที่มาว่าภรรยาของตนไม่ปกติ
“คุณจองกุกหยุดครับๆ นั่นนายแบบใหม่ของเรา” เลขาคู่ใจของท่านประธานวิ่งเข้ามาห้าม
อยู่บริษัทเราคือคนไม่รู้จักกันนะ...เดี่ยวเขาจะหาว่านายเป็นเด็กเส้น...
เสียงของเพื่อนซี้ที่ฝากเอาไว้ ดังอยู่ในหัวเจโฮปเมื่อเพื่อนตัวเองเข้ามาช่วยไว้ เขาจึงไม่ได้ทักอะไรออกไป
“นายแบบ?” จองกุกยังคงกำคอเสื้อคนตัวสูงไว้แน่น
“ครับ ผมเป็นนายแบบ :)”
[J-hope Part]
หลังจากที่มีเรื่องกับประธานวันนั้นเขาก็ไล่ผมกลับบ้าน ทั้งๆที่ผมไม่ผิดเลยสักนิดคนของเขาอะ เข้าหาผมเองโลกนี้ไม่ยุติธรรมเนอะคนหล่อทำอะไรก็ผิด(เสยผม)
“เมื่อไหร่จะมานะ”
ผมบ่นกับตัวเองพรางมองดูนาฬิกาข้อมือรอบที่ห้าร้อยแล้ว ประธานบอกว่าผมจะต้องไปถ่ายแบบชุดซัมเมอร์ใหม่กับตากล้องมือโปรของบริษัท แล้วสถานที่ถ่ายนะหรอประเทศไทยครับ ผมกำลังจะได้ไปหัวหินที่ใครก็บอกว่าสวย แต่ผมต้องมานั่งรอตากล้องคนนี้จนรากงอกหมดแล้ว
ผมไม่รู้หรอกว่าตากล้องคนนี้ใคร แต่ฟังจากเสียงในบริษัทแล้วว่าไม่ว่าเขาจะถ่ายใครมุมไหนก็ออกมาดูดีหมด เพียงแค่ผมไปกับตากล้องคนนี้แค่สองคน ผลงานเหมือนพาคนไปทั้งกอง
“รอนานมั๊ย”
…นานโคตร
ผมหันไปตามเสียงเรียก แวบแรกที่ผมสบตากับดวงตาที่ตี่ตามแบบคนเอเชียตะวันออกที่อยู่ภายได้เรย์แบรนนั่น ผมก็ต้องค้างอย่างนั้นเหมือนพูดไม่ออก ในมือขามีกล้องตัวโตบนหลังเล็กๆนั้นมันกระเป๋าเป้ใส่กล้องใบใหญ่ ข้างหลังเขามีประเป๋าลากใบนึงผมคาดว่างคงเป็นเสื้อผ้าเขา
“ฮ้ะ?”
“ฉันถามว่ารอนานมั๊ย”
ร่างเล็กนั่นโน้มตัวมาสบตาผมผ่านกรอบแว่นพร้อมกับถามประโยคเดิมอีกครั้ง ผิวขาวๆของเขาทำให้ใส่อะไรก็ดูดีไปหมด เขาใส่เพียงเสื้อยืดกางเกงขาสั้นแล้วก็รองเท้าผ้าใบสีขาว เหมือนเขาพร้อมจะไปเที่ยวเมืองร้อนเต็มที่แล้ว
“ไม่นานครับ” รอนานโคตรเลยละ ทำไมผมถึงตอบไปแบบนั้นก็ไม่รู้
“อ้อ ฉันยังไม่ได้แนะนำตัวอย่างเป็นทางการเลย ฉันมินยุนกิ ช่างภาพอิสระ” มือเล็กๆนั่นยื่นมาตรงหน้าผม
“ผมเจโฮปครับ” ผมตอบรับแล้วยื่นมือไปทำความรู้จัก
การเดินทางห้าชั่วโมงของผมคงจะมีความสุขกว่านี้ถ้าคนข้างๆผมไม่นอนดิ้นไปมาแบบนี้ ก่อนขึ้นเครื่องเขาดูดีเหมือนนายแบซะเอง แล้วดูตอนนี้สิ เหมือนเด็กสามขวบเลยอะ นอนกอดหมอนอิงแล้วที่สำคัญยังเอาหัวมาพิงผมอีก เสียงกรนก็สะท้านโลกมากเลย เจโฮปรับไม่ได้อะ -*-
“อื้อ...” คนตัวเล็กครางเมื่อผมเอามือผลักหัวนั่นออก ผมสัมผัสได้ว่าไหล่ผมเปียก-0-
“คุณยุนกิครับ” ผมเรียก
“อื้อๆ นอนๆ”…ลูบหัวผม
“ครับนอน แต่ไม่ใช่ที่ไหล่ผม”
“ฮื้อ?”
คนตัวเล็กผงกหัวขึ้นมาจังหวะเดียวกับที่ผมหันไปบอก ทำให้จมูกของเราชนกันโดยบังเอิญ
“เรานอนกอดกันออกจะบ่อย-3-”
…พูดอะไรน่ะ
“นายบอกว่านายชอบฉัน”
...ยังไม่เอาหน้าออกไปอีก
“ทำไมนายถึงปลี่ยนไปละ”
ผลัก!
เหมือนเวลาหยุดอยู่กับที่ทุกคนรอบตัวนิ่งไปหมดเมื่อมีคนเดินชนที่หลังผมจนทำให้ริมฝีปากผมไปประกบกับคนตรงหน้าโดยบังเอิญ คนตัวเล็กไม่ได้ผลักไสผมอะไรทั้งนั้นแต่กลับหลับตาพริ้มเหมือนชอบด้วยซ้ำ ที่แปลกคือทำไม่ผมไม่ปล่อยละ ทำไมแขนของผมถึงไปโอบเขาไว้ลิ้นของคนตัวเล็กเข้ามาซุกซนอยู่ในปากผม นั่นทำให้สติผมเลือนรางไม่สามารถควบคุมตัวเองได้อย่างนั้นมั้ง
ผมรู้สึกคุ้นเคยกับร่างนี้มันคุ้นเคยกับสัมผัสเหล่านี้ผมไม่รู้ว่ามันคืออะไร แต่ผมชอบนะชอบที่เป็นแบบนี้
“แฮก...” คนตัวเล็กหอบหนักๆ
“เอ่อ...ขอโทษครับ” ผมไม่รู้จะพูดอะไรแล้วจริงๆ
[J-hope End Part]
มือเล็กๆของยุนกิขยุมเสื้อของคนตัวสูงที่คร่อมร่างอยู่ไว้แน่น ริมปากของเขาไม่ได้เป็นอิสระตั้งแต่เขาและเจโฮปก้าวเข้ามาในห้องพักโรงแรมแห่งหนึ่งริมชายหาดหัวหิน
“อื้อ โฮซอกอ่า....” คนตัวเล็กร้องเสียงแผ่ว
“อยู่กับผมแล้วยังจะเรียกชื่อใครอีก”
“อื้อ...”
เจโฮปสั่งสอนด้วยกันขบเขี้ยวคมๆลงไปบนซอกคอขาวๆนั่น เขาทำเพียงแค่ต้องการสนองความใคร่ของตัวเองเท่านั้นในเมื่อคนตัวเล็กไม่ปฏิเสธนั่นก็ถือว่าเป็นการยินยอม
เสื้อของยุนกิถูกถอดออกโดยคนข้างบน เขาไม่ปฏิเสธอะไร อีกทั้งยังตอบรับได้ดี การตอบรับของคนตัวเล็ก ทำให้สติของคนตัวสูงขาดหายไปเขาไม่รู้ว่ากำลังทำอะไร มีเพียงแค่สัมผัสที่คุ้นเคยเท่านั้นที่เขารู้สึกได้
ไรท์อัพช้ามากรอบนี้ ขอโทษด้วยจริงๆนะ ไรท์พยายามหาเวลามันอัพให้เร็วๆนะ ใครอยากอ่าน NC ทิ้งเมลล์ไว้เลยน้า
สตรีม #ฟิคลูกเก็บ
’ cactus
ความคิดเห็น