คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : Chapter 5 - Heaven
Chapter 5 - Heaven
[Hoseok Part]
ผมนั่งอยู่ตรงม้านั่งใต้ต้นไม้ ช่วงหัวค่ำอย่างนี้คนยังพลุกพล่านอย่างกับหนอน ร้านทาโกะยากิข้างทางร้านนั้นทำเอาท้องผมร้องโครกคราก หิวชะมัด... ผมลุกขึ้นจากม้านั่งก่อนจะเดินตรงไปที่ร้านทาโกะยากินั่น
“ลุงครับผมหิวมากเลย -3-” ผมบอกลุงเจ้าของร้าน
“งั้น เชิญนั่งเลยครับคุณลูกค้า”
ลุงแกยิ้มให้ผมอย่างเป็นมิตร ทั้งยังเชิญให้ผมไปนั่งที่เก้าอี้ด้วยอ ทำไมลุงใจดีแบบนี้ นี่ละที่เขาเรียกว่าการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ด้วยกัน
“เอิ้กกกกกก !”
ผมเร่อสนั่นร้าน จานที่กองพะเนินเป็นภูเขาตรงหน้าผมนี่สามารถบอกได้ว่าผม อิ่มจริงๆแถมทาโกะยากิของคุณลุงก็อร่อยมากๆด้วย คุ้มจริงๆแบบนี้หนีออกมาจากบ้านบ่อยๆดีกว่า
“รับอะไรเพิ่มมั๊ยครับ”
คุณลุงเดินมาหาผมอย่างนอบน้อม ดูสิ ดูสิ ลุงคนนี้นต้องเป็นพ่อพระมาจุติ ณ ร้านข้างทางนี่แน่ๆเลยอะทั้งใจดี ทั้งมารยาทดี ผมรักอะผมรัก
“ไม่แล้วครับ ผมอิ่มแล้ว อร่อยมากๆเลยละ” ผมบอกพรางลูบพุงตัวเองที่มันจะปริแตก
“ครับ ขอบคุณครับ” ลุงโค้งหัวให้ผมเล็กน้อย เห็นมั๊ยๆ มารยาทงามมมม
“งั้นผมไปแล้วนะครับ ขอบคุณที่เลี้ยงครับ”
ผมโค้งหัวให้ลุงอย่างงามๆ เพราะลุงเขาคือผู้มีพระคุณ รูปงามมารยาทดี ชีวิตดีงาม เย้
“เลี้ยง?” คุณลุงคว้าแขนผมไว้แน่น
“อ่าว ก็คุณลุงให้ผมกินมาโกะยากินี่ไง คุณลุงใจดีแบบนี้คนเลยเต็มร้านเลย” ผมพูดอย่างปลาบปลื้ม
“หน็อย ไอเด็กเวรนี่แกกะจะกินแล้วไม่จ่ายหรอ”
….จ่าย?
“ไอเด็กเหลือขอแต่งตัวก็ดี”
ผลัก...
แขนอ้วนๆของลุงผลักร่างผมที่ไม่ทันได้ตั้งตัวเซจนล้มลงกับพื้นแย็นๆหน้าร้าน อ่าว...ทำไมลุงเขาทำแบบนี้อะ
“แกตายแน่”
ไอลุงร่างอ้วนชี้หน้าผมก่อนที่ ผู้ชายสองคนร่างบึกๆที่นั่งกินทาโกะยากิอยู่จะลุกจากเก้าอี้มาสมทบด้านหลังลุงอ้วน
“มีอะไรรึป่าวครับลุง” พี่ล่ำเบอร์หนึ่งพูด
“ให้พวกผมช่วยมั๊ยนะครับ” พี่ล่ำเบอร์สองพูดต่อ
“เอาเลยพวกเอ็งจัดการเลย”
ทีมคู่หูดูโอ้แสนล่ำย่างกายเข้าเขามาหาผมอย่างช้าๆ พร้อมกับกับหักข้อนิ้วดัง กร็อบแกร็บ อึ่ย....
“ไอน้อง... ถ้าคิดจะกินแล้วไม่จ่าย” พี่ล่ำเบอร์หนึ่งกระชากคอเสื้อผมให้ยืนขึ้น พร้อมกับทำเสียงเย็นๆ
“อะ...เอ่อ... จ่ายคืออะไรครับ” เสียงผมตะกุกตะกักเมื่อปลายเท้าผมเริ่มลอยจากพื้น
“ระวังๆๆๆ!!!”
เสียงชายคนนึงตะโกนมาจากทางซ้ายมือของผม ก่อนที่รถเข็นผักจะไหลตามพื้นลาดมาที่ตัวผมกับพี่ล่ำ
“เฮ้ยยยยย”
พี่ล่ำร้องโวยวายปากกว้างๆของพี่เขาทำเอาผมสำลักกลิ่นที่ออกมาด้วย(กลิ่นปาก555) พี่ล่ำเหวี่ยงร่างผมให้พ้นก่อนที่ตัวเองจะหลบรถเข็นผัก
“วิ่งดิว่ะ รออะไร”
ชายคนที่ตะโกนเมื่อกี้เดินมาฉุดให้ตัวผมที่กำลังนั่งอึนอยู่กับพื้นให้ลุกขึ้น ผมไม่ได้อึนอะไรนะกลิ่นปากพี่ล่ำทำผมเกือบสลบ
“อ่าว ยังไม่ลุกอีก พวกมันเดินมาแล้วนั่น”
ผมลุกตามเมื่อได้สติ วิ่งตามคนแปลกหน้าไปดีกว่า ตายคาฝ่าเท้าของพี่ล่ำละเนอะ ผมวิ่งตามคนที่กำลังฉุดข้อมือผมให้วิ่งไปด้วย ผมไม่ทันได้สังเกตใบหน้าของเขาสักเท่าไหร่ แต่เรือนผมสีทองของเขาที่กำลังปลิ่มไปตามลมที่พัดขณะวิ่งนี่มันดูดีมากเลย
“ขาก็ไม่ได้สั้น วิ่งเร็วกว่านี้ไม่ได้ไง”
หนุ่มหัวทองบอกผมเมื่อเราทั้งคู่นั่งลงข้างๆกองขยะ พี่ล่ำตามหาเราทั้งคู่ให้ควัก ผมกับหนุ่มหัวทองนั่งกอดเข่าอยู่ข้างถังขยะ ที่เปียกชื้นและเหม็นโคตรรรรร
“ขอบคุณนะ” ผมบอกกับหนุ่มหัวทอง
“เอ่อ ที่หลังไม่มีเงินก็ไม่ต้องไปกิน” คนตัวสูงดุผม
“ครับ ( ..)”
“เอ่อ ฉันชื่อนัมจุน คิมนัมจุน”
[Hoseok End Part]
[Yunki Part]
ผมมองนาฬิกาเป็นรอบที่ร้อยกว่าๆ แล้วทำไมเด็กนั่นมันยังไม่กลับบ้านอีกนะ นี่ฟ้าก็มืดแล้วด้วย อยู่คนเดียวแล้วมันเหงานะ ผมเป็นห่วงจัง เขาจะเป็นอะไรรึป่าว แนะ! ไม่ต้องมองผมแบบนั้นเลยนะผมก็แต่ห่วงในฐานะผู้ปกครองเท่านั้นละ
ติ๊งต๊อง...
ไอเด็กแสบนั่นคงกลับมาแล้วละ โดนทำโทษแน่ๆเข้าบ้านดึกแบบนี้ ผมวางกล้องตัวโปรด ก่อนที่วิ่งไปเปิดประตู
“นี่! หายไปไหน...” เสียงผมต้องหายไปเพราะคนที่มาเยือนไม่ใช่ไอเด็กแสบแต่เป็น
“สวัสดีครับ เอ่อ...วันนี้ผมแวะมาพร้อมกลับ” จองกุกทักทายผมพร้อมกับชูข้าวของในถุงด้วยมือสองข้าง
“อ้อ...สวัสดีครับ เชิญข้างในก่อน” ผมแอบผิดหวังเล็กเมื่อคนที่มาเยือนนั้นเป็นจองกุกไม่ใช่ ไอเด็กแสบของผม
“เอ้า ชนนนนนนนนน!!” ผมพูดพร้อมกับชนแก้วเหล้าแก้วโตกับจองกุก
“คุณยุนกินี่ตอนเมายังดูดีเลย” จองกุกพูดยิ้มๆ อ่า...น่ารักจังเลย
“อะไร ผมยังไม่เมานะ ไม่เมา @3@” ผมยืนขึ้นเถียง แต่เพราะฤทธิ์แอลกอฮอล์ทำให้ผมเซไปใส่คนข้างหน้า
“ผมว่าคุณเมานะ พอก่อนมั๊ย” จองกุกประคองร่างพบไว้ก่อนที่หัวผมจะฟาดกับขอบโต้ะ
“ไม่มาวววว…”
“คุณเมาชัดๆเลยเนี่ย”
…อ้อมกอดนี่อุ่นจัง
“คุณยุนกิๆ”
...ใครน่ะ..โฮซอกหรอ...
อากาศเย็นๆของเครื่องปรับอากาศทำให้ผมต้องเอื้อมมือไปค้าผ้าห่มที่โฮซอกแย่งเอาไปห่มคนเดียว เด็กนี่คงกลับมาเมื่อคืนละ ผมไม่รู้เรื่องหรอกเพราะว่าเมื่อคืนผม.......
เอ่อว่ะ...ผมเมา -0-
ผมพอจะนึกออกรางๆว่า เมื่อคืน เด็กแสบหนีออกจากบ้าน จองกุกมาหา แล้วเราก็กินข้าวด้วยกัน ไม่ได้กินแต่ข้าวนะ กินเหล้าด้วยกัน งั้นเมื่อคืนผมก็อยู่กับ....
“อรุณสวัสดิ์ครับ”
เมื่อผมลืมตามาสิ่งที่พบคือ จองกุกกำลังทำหน้าตาหล่อยิ้มแป้นให้ผมแถมยังพูดทักทายยามเช้าด้วย ท่าทีที่สบายๆ
“เมื่อคืนหลับสบายมั๊ยครับ”
…-0-
“เมื่อคืนคุณยุนกิ...ไม่สิเรียกพี่ยุนกิดีกว่าเนอะ”
ได้ยินคำว่าเมื่อคืนผมก็อดไม่ได้ที่จะสำรวจตัวเอง ขอบคุณที่เสื้อผ้าผมอยู่....อยู่ที่พื้นนะสิ T0T ไอเด็กนี่มันทำอะไรผม
“ไม่ต้องร้องๆ โอ๋ๆ”
…ลูบหัวผม
“ผมจะรับผิดชอบครับ พี่ยุนกิต้องได้รับความเป็นธรรม”
…T0T
“พี่ไม่ต้องห่วงครับ ผมจะดูแลพี่เอง”
“มะ...มะเมื่อคืนมันเกิดอะไรขึ้น” ผมถามเสียงสั่นๆ
“เมื่อคืน พี่จำไม่ได้เลยหรอครับ”
“ม่าย ToT” ผมใกล้จะร้องไห้เต็มที แต่ไอเด็กนี่ก็แกล้งผม
“ให้ผมช่วยฝืนความจำให้ดีป่าวครับ”
….ม่ายT^T
ผมพูดอะไรไม่ออกเลยคิดอะไรไม่ออกเลยเมื่อเรื่องมันมาลงเอยแบบนี้ แล้วผมต้องทำอะไรต่อไปดี หัวผมมันตันไปหมด จองกุกค่อยเลื่อนใบหน้าใสๆนั่นเข้ามาใกล้ๆกับผม
“มี้...ผมกลับมาแล้ว หะ...หิวมาก”
ให้มันได้อย่างนี้สิ! โฮซอกที่เปิดประตูเข้ามาก็ต้องตกใจกลับภาพที่เห็น คือแบบเขาค้างกลางอากาศเลย แต่คนข้างๆผมนี่สิ
“สวัสดีครับน้องชาย^^” จองกุกยิ้นกวนประสาทโฮซอก
“ใครน้องแกว่ะ!! แล้วทำอะไรพี่ยุนกิ”
โฮซอกพุ่งตัวเข้ามาผลักจองกุกที่นั่งอยู่บนเตียงให้ออกห่างจากผม เขาดูโกรธมากโกรธจนหน้าดำหน้าแดง อะไรทำให้เขาโกรธได้ขนาดนี้นะ
“ออกไปเลย ออกไปจากบ้านฉัน”
โฮซอกไม่ได้ทำอะไรมากกว่านั้น และเหมือนเขาได้สติความโกรธบนใบหน้านั่นกลายเป็นความเย็นชา
“ผมก็ไม่ได้กะจะอยู่นาน เพราะไม่ว่ายังไงพี่ยุนกิก็ต้องไปอยู่บ้านผม”
“หึ”
โฮซอกไม่ได้พูดอะไรต่อจนจองกุกแต่งตัวเสร็จและเดินออกจากห้องไปแล้ว โฮซอกยังยืนอยู่ที่เดิม เขามองไปที่เสื้อผ้าผมที่กองอยู่กับพื้นด้วยสายตาว่างเปล่า
“พี่ยุนกิให้ผมไม่ได้ แต่พี่ให้เขาได้”
…ฉันจำไม่ได้ด้วยซ้ำ
“พี่ทำให้ผมกลัวว่ะ”
.....กลัว?
“ผมกลัวว่าผมจะไม่ได้อยู่กับพี่อีก”
เขาเอามือกุมแขนอีกข้างไว้เหมือนพยายามปกปิดอะไรสักอย่าง แต่แขนข้างนั้นของเขามันแดง แดงจนน่ากลัว
“นายเป็นอะไรรึเปล่า” ผมถามออกไป
“…” ร่างสูงไม่ตอบ แต่เลือดไหลออกมาจากแขนเขา นี่เขากรีดแขนตัวเองหรอ
“เฮ้ โฮซอก” ผมเรียกอีกครั้ง
“พี่เห็นเลือดมั๊ย ที่มันอาบแขนผมอยู่เนี่ย” เขาถามผมแต่ยังเอามือกุมไว้เหมือนจะหักแขนตัวเองทิ้งอยู่แล้ว
“เห็น นายเป็นอะไรอะ นายกำลังทำฉันกลัวนะ”
“พี่ไม่ต้องกลัวหรอก มันเป็นแค่แผลเล็กๆ”
…ไม่เล็กแล้วมั้ง
“พี่ตลอดเวลาที่ผมเข้ามาในชีวิตพี่ พี่มีความสุขมั๊ย”
...มีสิ มากด้วย
“ผมรู้สึกดีกับพี่มากเลยอะ”
…อื้อ ฉันก็เหมือนกัน
เพราะอะไรสักอย่างซึ่งผมไม่เข้าใจตัวเอง ผมเลยไม่พูดออกไปอย่างที่ตัวเองคิด ผมไม่แน่ใจว่าที่ผมไม่พูดออกไปเพราะมันไม่จริงผมหลอกตัวเอง หรือผมกลัวกันแน่
“ตอนนี้...พี่จูบผมได้มั๊ย”
“นายจะ...”
ผมไม่ทันที่จะตอบร่างสูงก็เข้ามาประกบริมฝีปากผม เลือดที่แขนเขามันเปื้อนตัวผมไปหมด เขากำลังทำให้ผมกลัว เราจูบกันเนิ่นนานร่างสูงหอบหนักๆอย่างที่ไม่เคยเป็น ผมกลัวจนทำอะไรไม่ถูก เลยผลักร่างสูงออกจากตัว
“ฮะๆ ผมต่อให้ทำยังไงพี่ก็ไม่ใช่ของผมอยู่ดี” เสียงหัวเราะเหมือนกับประชดชีวิตของเขาทำเอาผม ไปต่อไม่ถูก
“นายเป็นอะไร” ผมถามเมื่อหน้าเขาซีดเผือก
“ผมจะไม่อยู่แล้ว”
….นายจะไปไหน
“ผมจะไปในที่ ที่พี่ตามไปไม่ได้แล้วนะ”
….อย่าไปไหนเลยนะ
“ถ้าชาติหน้าผมได้เกิดมากอีก ไม่ขอเกิดมาเป็นลูกของคนขี้บ่นอย่างพี่แล้วนะ”
…เขาพูดติดตลกทั้งๆที่ น้ำตากำลังไหลอาบแก้ม
“ถ้าชาติหน้ามีจริง ขอให้พี่เป็นของผม แค่นั้นผมขอแค่นั้น”
คำขอนั่นทำให้ผมกอดคอนตรงหน้าแน่น ผมกลัว กลัวว่าเขาจะหายไป โฮซอกกอดผมตอบเช่นกัน ร่างสูงเลื่นปลายจมูกมาหาผม ปลายจมูกของเราชนกัน ผมสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่อ่อนแรงของเขา
ครั้งนี้ร่างสูงไม่ได้เริ่มก่อน ผมประกบริมฝีปากของตัวเองลงไป ผมไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมผมถึงทำแบบนั้น ร่างสูงดูตกใจเล็กน้อยแต่ก็ไม่ได้ขัดขืนอะไร เขากลับจูบตอบด้วยความเร่าร้อน ลิ้นอุ่นๆสอดเขามาให้ปากของผม เขี้ยวแหลมๆขบที่ริมฝีปากผมจนเลือดออก ถึงผมจะเจ็บแต่ผมก็ไม่ละปากออก
“เรียกชื่อผมสิ” โฮซอกพูดบอกผมขณะที่กำลังไซร้อยู่แถวซอกคอผม
“โฮซอก...”
“บอกรักผมสิ...”
“...” ทำไมผมถึงไม่พูดมันออกไปละ มันเหมือนมีอะไรมาจุกอกจนผมหายใจไม่ออก
“ผมบอกให้บอกรักผมไงเล่า!!” ร่างสูงตะครอกใส่ผม
“นายเป็นอะไรไป” ผมถามอย่างเป็นห่วง
“บอกรักผม ขอร้อง...ได้โปรด”
“ระ...” ทำไมผมพูดคำนี้ไม่ได้อะ
“ได้โปรด...อ้ากกกกก”
เลือดทะลั่กออกจากปากเขาหน้าซีดไปหมด ที่แขนเขามีตัวหนังสือเขียนว่า ‘Jin’ ตัวหนังสือนั่นเหมือนเป็นรอบกรีดจนเลือดออก ตาของเขาเหมือนกับหวาดกลัวอะไรสักอย่าง ใครก็ได้บอกผมทีว่าต้องทำยังไง
“ระ...ฉัน...นาย...” ไม่ว่าผมจะพยายามพูดคำนั่นยังไงมันก็ไม่ออกมา
“เขาคงอยากให้ผมหายไปจริงๆ อ้ากกกก” โฮซอกบอกกับผม ‘เขา’ นี่ใครน่ะ
“ฉันต้องช่วยนายให้ได้” ผมบอกกับคนตรงหน้า
“ไม่เป็นไรครับ ชาติหน้าเราต้องได้เจอกันแน่ๆ”
น้ำตาใสๆของเขาตอนนี้มันได้กลายเป็นเลือดไปแล้ว เลือดไหลออกจากจมูกจนน่ากลัว ผมเห็นสิ่งเหล่านั้นก่อนที่ มือหนาๆของเขาจะเอื้อมมาปิดตาผมไว้ซะก่อน
“พี่กลัวหรอ ไม่ต้องเห็นมันหรอก อย่าเห็นผมในสภาพนี้เลย”
…น้ำตาผมไหลออกมาอย่างหยุดไม่ได้
“พี่ไม่ต้องร้องไห้หรอก ผมจะร้องแทนพี่เอง พี่อย่าร้องไห้เลยนะ...”
[Yunki End Part]
ครืน ครืน....
ฟ้าที่สดใสข้างนอกหน้าต่างนั่นอยู่ดีๆ ก็มีฝนเทกระหน่ำตกลงมาอย่างไม่ขาดสาย ฟ้าฝ่าเสาไฟฟ้าหน้าบ้านจนมันล้มลง ทำให้ไฟในบ้านดับทั้งหมด
“พี่ไม่ต้องร้องไห้หรอก ผมจะร้องแทนพี่เอง พี่อย่างร้องไห้เลยนะ...” ร่างสูงบอกกับคนตัวเล็กที่สั่นเทากเพราะความกลัว
“ฉันกลัว...อย่าไปเลยนะ...” ยุนกิพูดพรางเอามือกุมมือหน้าที่ปิดตาเขาไว้
“ลาก่อนครับ...”
มือหนาที่ของร่างสูงเย็นมากจนคนตัวเล็กตกใจ ยุนกิจับมือหน้าๆนั่นดึงออกจากหน้าของเขา มือนั่นแทบจะไร้เรี่ยวแรงและไม่ทันที่เขาจะได้มองหน้าโฮซอกอีกครั้งก็มีแสงวาบจนแสบตา มือหนาที่เขาจับไว้อยู่มีกระแสไฟฟ้าช็อตจนมือคนตัวเล็กเกิดแผลไหม้ ยุนกิไม่ปล่อยมือเขายังคงกุมมันไว้อยู่อย่างนั้น ตาของเขาบวมเพราะร้องไห้หนัก จนสุดท้ายร่างสูงที่นั่งอยู่ตรงหน้าเขาหายไป เหลือเพียงธาตุอากาศที่เขาไม่สามารถจับต้องได้อีกต่อไป....
เพราะผมพวกเขาเลยต้องแยกจากกัน…
เพราะผมเขาถึงต้องเจ็บปวดซ้ำๆ...
เพราะผมทำให้ใครหลายๆคนต้องเจ็บ…
ผมก็แค่อยากจะชดใช้ ชดใช้มันด้วยชีวิตของผม…
----------- Taehyung -----------
สตรีม #ฟิคลูกเก็บ
ไม่รู้ว่าจะเศร้าดี ฟินดี หรือสยองดีนะตอนนี้ เห็นว่าตอนมันสั้นๆ ตอนนี้ไรท์เลยจัดให้ยาวๆเลย โฮซอกยังไม่หายไปไหนคะ เรื่องมันเพิ่งจะเริ่มต้นขึ้นเท่านั้น อย่าเพิ่งหนีไรท์คนนี้ไปไหนนะ
ฝากถึงคนที่เชียร์น้องกุก จะบอกว่านางเจ้าเล่ห์มาก ส่วนเมนพี่จินมาอ่านเรื่องนี้อย่าโกรธไรท์น้า ไรท์แค่สมมติขึ้นมากเท่านั้น มีอีกหลายตัวละครเลยค้า รอหน่อยนะแต่ละคนธรรมดาที่ไหน
ไรท์อัพช้ากว่าปกติขอโทษด้วยน้า วันก่อนไรท์ไปงานเด็กดีแล้วตากฝน ไม่สบายเลย 555+ แต่ก็ลุกมานั่งอัพไรท์ เพราะไรท์ก็ค้างเหมือนกัน
ความคิดเห็น