คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : Chapter 2 Your son?
Chapter 2
I’m not your son.
อัน นยอง ครับ ! ผมมินยุนกิ ชายหนุ่มหน้าหล่อสัญชาติเกาหลีแท้ๆไม่เชื่อผมเอาตาตี่ๆของผมเป็นประกันเลยเอ้า ผมมีอาชีพและฐานะการงานที่ดี(ผมคิดว่างั้นนะ) ผมทำงานเป็นตากล้องอิสระๆอีกทั้งยังเปิดโมเดลลิ่งของตัวเองอีก เรื่องเงินนี่ผมไม่ธรรมดานะจะบอก (ทำท่านับเงิน)
ชีวิตผมน่าจะมีความสุขเป็นผู้ชายลั้ลลาตลอดไปถ้าไม่มาเจอกับ...มนุษย์ประหลาดใช่ครับ เขาชื่อชีเปลือย จริงๆผมเก็บเขามาจากถังขยะ จริงๆผมจะเอาเขาไปส่งตำรวจแจ้งเด็กหาย จริงๆตอนนั้นผมเมา แล้วจริงๆถ้าผมไปหาตำรวจตอนนั้นผมคงโดนข้อหาเมาแล้วขับ = = ที่ผมต้องย้ำจริงๆซ้ำๆเพราะผมจะยืนยันว่าเป็นเรื่องจริง
ตอนนี้ผมกำลังยืนอยู่หน้าบ้านตัวเองครับ ผมไม่กล้าบิดประตูเข้าไป ผมกำลังภาวนากับตัวเองว่ามนุษย์ชีเปลือยเมื่อเช้ามันเป็นแค่ความฝัน แต่เมื่อประตูถูกเปิดออกจากคนข้างใน
แอ๊ด.....
“มี้ กลับมาแล้วหรอฮ้ะ”
…ไม่ใช่ความฝันสินะ - -
ผมเดินตามร่างสูงที่ใส่เพียงบ็อกเซอร์ตัวเดียวเข้าไปในบ้าน กลิ่นไหม้ลอยมาเตะเข้าจมูกผม ทำให้ผมต้องวิ่งไปดูในครัวทันที
“เอ่อ...มี้ครับ...ผมจะทำไข่ดาวแล้วไฟมันลุกขึ้น...”
“...ไข่ดาว?”
“ครับ...ไฟมันลุก...ผมเลย...”
“...เลย?”
“เลยเอาน้ำสาดใส่มัน”
นั่นไงผมว่าแล้วผมไม่น่าเอาลูกแมวที่ไหนมาเลี้ยงเลยครัวผมไหม้ ขอบคุณที่เอาน้ำดับ ขอบคุณที่ไม่ปิดแก๊ส ผมประชด! - -
ติ๊งต๊อง....
เสียงคนกดออดหน้าบ้านทำให้ผมต้องละปัญหาในครัวเพื่อออกไปรับแขก ทำไมผมถึงไม่ใช้คนรับใช้หรอ ผมไม่มี ผมไม่ชอบจ้างอะ เหมือนจ้างคนมาเพื่อนินทาเรามากว่าทำงานให้เรา ผมมีแต่แม่บ้านที่มาทำงานตอนเช้าทุกวัน
“ไปอยู่บนห้องเลย ไม่ต้องทำตัวป่วนอีกนะ”
“ครับ...”
ผมสั่งร่างสูงที่ยืนคอตก ดีนะที่รับคำง่ายๆ ถ้าเป็นแบบเมื่อเช้านี่ผมคงต้องลากขึ้นห้องเอง(คิดอะไรน่ะ?-*-) สงสัยคงจะรู้สึกผิดจริงๆ
“สวัสดีครับมาหะ...หา....ใครครับ”
ผมเปิดประตูมาก็ต้องชะงักเปิดประตูค้างไว้อย่างนั้น เพราะคนที่มาเยือนผมไม่ใช่คนที่ธรรมดาอย่างคนทั่วไปจะได้พบเจอ
“เอ่อ....ผมจอนจองกุก อยากจะคุยกับคุณเรื่องงานเผื่อว่า...”
“เชิญๆ เลยครับเข้ามาข้างในก่อน”
ผมต้อนรับอย่างรนๆ ถึงเจ้าตัวเขาจะดูเขอะเขินผมก็เถอะ ผมเองไม่รู้ว่าทำไมเหมือนกัน แต่นี่มัน คนอย่างจอนจองกุกเชียวนะ ธรรมดาที่ไหนละ
“เอ่อ...ก่อนอื่นผมต้องขอโทษด้วยนะครับที่เอาข้อมูลส่วนตัวของคุณมาโดยไม่ขอคุณก่อน ผมอยากให้คุณมาเป็นตากล้อง สำหรับโฆษณาของเรานะครับ”
“อ้อ เรื่องนั้นไม่เป็นไรครับ แต่ผมไม่คิดที่จะมีสังกัดตอนนี้”
“ไม่ครับ คุณไม่ต้องเซ็นสัญญาก็ได้ แค่รับงานที่คุณอยากจะทำก็พอ”
“งั้น ผมก็ไม่มีปัญหาที่จะต้องปฏิเสธ”
ผมกับจองกุกยืนขึ้นก่อนจะจับมือกันตามมารยาทเวลาตกลงธุรกิจ นัยน์ตาสีนิลจ้องเข้ามานัยน์ตาผมอย่างสื่อความหมายบางอย่าง
“เอ่อ...หน้าผมมีอะไรติดรึป่าวครับ” ผมถามด้วยความสงสัย
“อ้อ...เปล่าๆครับ นี่นามบัตรผมครับ” ร่างสูงได้สติก็รีบปล่อยมือแล้วยื่นนามบัตรให้ผม
ประธาน : จอน จองกุก
บริษัท JK จำกัด
Tell : 02 222 222
“เดี๋ยวผมไปส่งที่รถนะครับ”
ซ่า...
ผมกำลังจะเปิดประตูบ้านออกไป ฝนก็เทกระหน่ำลงมาเหมือนน้ำจะท่วมโลก อะไรเนี่ยเมื่อกี้ก็ไม่เห็นว่าจะตก
“อยู่ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนก็ได้นะครับ” ผมชวนตามารยาทเพราะเขาคงเดินตากฝนไปที่รถไม่ได้ เสียมาดหล่อๆหมด
“ผมว่าก็ดีเหมือน” ร่างสูงหันมายิ้มให้ผมเวลาตาสีนิลนั้นยิ้มไปพร้อมๆกับมุมปากนี่ดูดีชะมัด เดี๋ยวๆ นี่ผมคิดอะไรอยู่เนี่ย
เคร้ง...
เคร้ง...
เอี๊ยด...
โต๊ะอาหารจะเงียบสงบมากถ้าไม่มี...มนุษย์ชีเปลือย เมื่อไม่กี่นาทีที่แล้วเสื้อผ้าเขาอยู่สภาพไหน ตอนนี้ก็ยังอยู่ในสภาพนั้น...บ็อกเซอร์ตัวเดียว ผมไม่แน่ใจว่าเขาหั่นเนื้อชิ้นนั้นไม่ได้จริงๆ หรือจงใจทำให้มันมีเสียงกันแน่ เสียงมีดขูดกับจานกระเบื้องนี่แบบ... = =
“แฟนหรอครับ” จองกุกหันมาถามผมเมื่อเคี้ยวอาการหมดปากแล้ว สง่างามจริงๆ
“ผัว...”
ปั๊ก....
ช้อนผมโบกไปใส่หัวไอชีเปลือยทันที เขาทำหน้างอนๆผมแต่ก็ไม่ได้ว่าอะไร ก้มหน้าก้มตาหั่นเนื้อต่อ
“เขาเป็นญาติๆห่างผมครับ ป้าเอามาฝากไว้” ผมอธิบาย(โกหก)
“อ้อ ครับ^^” เอาอีกแล้วตาสีนิลนั่นสะกดผมอีกแล้ว
“เอ่อ...แล้วเป็นคนจังหวัดไหนหรอครับ” จองกุกถามผมต่อ
“จอลลา....” ผมกำลังจะตอบก็มีเสียงบางอย่างมาขัดเข้า
เคร้ง! (เสียงช้อนกระแทกจาน)
“จอลลาโดสินะครับ...แล้วคุณเป็นตากล้องนานยัง”
“ก็ตั้งแต่ย้าย....” ผมกำลังจะตอบ
เคร้ง! (มีกระแทกจาน)
“หมายถึงตั้งแต่ย้ายเข้ามาอยู่โซลอะหรอครับ”
มื้อนี้มีมนุษย์ชีเปลือยก่อกวนบทสนทนาผมกับจองกุกตลอดเวลา คนมารยาทดีอย่างจองกุกเขายังยิ้มให้กับมารยาทห่ามๆของมนุษย์ชีเปลือยเลยอะ สุดท้ายพอฝนซา จองกุกก็ขอตัวกลับบ้านก่อน เสียดายจังผมจะไม่ได้สบตาสีนิลนั้นอีกแล้ว เดี๋ยวๆ ผมคิดอะไรเนี่ยบ้าไปแล้วหรอยุนกิ
“ขอบคุณที่เลี้ยงนะครับ” จองกุกโค้งให้ผมตามมารยาท
“ไม่เป็นไรครับ” ผมบอก
“ไว้วันหลัง ผม...”
โคร้ง!
เคร้ง!
โครม! คร้าม!
“เอ่อ...นั่นเสียงจากในครัวรึป่าวครับ” จองกุกถามพรางมองเข้าไปในบ้าน
“เดี๋ยวผมจัดการเองครับ ไว้เจอกันนะครับ”
“อ้อครับๆ ผมไปละครับ” จองกุกโบกมือให้ผมก่อนออกจากบ้าน เดินไปถึงรถก็มองเข้ามาในบ้านแล้วโบกมือให้ผมอีกครั้ง ><
“มี้ไม่เห็นสายตามันหรอ จ้องจนจะกินมี้ไปทั้งตัวแล้วอะ” ผมสิ ต้องเป็นคนเทศนานะแทนที่จะเป็นมนุษย์ชีเปลือยมานั่งเทศผม
“ทำไมมี้ ไม่รักนวลสงวนตัวละ ให้มันจับมือทำไม”
...ตกลงธุรกิจกัน - -
“มี้ยังไม่ทำตาหวานเยิ้มใส่มันอีกอะ”
...ผมทำหรอตอนไหน-0-
“นี่ถ้าผมไม่อยู่คง ไปถึงสวรรค์ชั้นเจ็ดแล้วมั้ง”
…อะไรคือสวรรค์ชั้นเจ็ดดดดดด
“ผมไม่ยอมนะ ถ้ามี้จะมีป๊าใหม่ต้องขอผมก่อน”
“ทำไมต้องขอก่อน-*-”
“เพราะมี้เป็นของผมไง -3-”
ประโยคเมื่อกี้ทำไมผมเขินอะ ผมตายกลางอากาศจริงๆนะกำลังจะอ้าปากบ่นต่อเลยว่าทำไมผมต้องขอเขา
“แมลงวันบินเข้าปากหมดแล้ว”
…เดินเอามือมาปิดปากผม
“เวลามี่เขินผมมันน่ารักจริงๆนะ^^”
…ยิ้มแบบนั้นทำไม -0-
“ถ้าผม ใกล้กว่านี้...”
…เข้ามาใกล้ทำไมออกไปนะ>/////< (กรีดร้องในใจ)
“ใกล้กว่านี้....”
สภาพผมกับชีเปลือยเข้าขั้นแนบเนื้อได้เลยถ้าผมไม่ใส่เสื้อผ้า บนร่างสูงนั้นมีแค่บ็อกเซอร์ย้วยๆของผม เหนือขึ้นมาหน่อยนั่นก็ซิกแพกผมก็มีนะ มีน้อยกว่าไอเด็กนี่อะ
มนุษย์ชีเปลือยเอามืออีกข้างที่ไม่ได้ใช้ปิดปากผม วางบนเคาเตอร์ในครัวก่อนที่จะเลื่อนหน้าใสๆนั่น เข้ามาใกล้กับหน้าผมจน ปากของเขามาจุ๊บกับมือของเขาที่ใช้ปิดปากผมอยู่ เด็กนี่มันคิดอะไรกับผมรึป่าวเนี่ย
“หน้ามี้นี่...มองใกล้ๆแล้วน่ากินจัง^^”
น่ากิน?!?!? O[]O
“อย่าทำหน้าตกใจสิ ผมล้อเล่น^^”
“อิ้มอะไอ!(ยิ้มอะไร)”
“อะไรอะครับ ผมฟังไม่รู้เรื่อง”
“เอาอือออกอ่อนอิโอ้ยยยย(เอามืออกก่อนสิโว้ยยย)”
“งั้นผมจะปล่อยมือละนะ”
“อื้อออออ”
ถ้าย้อนเวลากลับไปได้ผมจะไม่ให้เขาปล่อยมืออก พอมือของเขาหลุดออกจากปากผม ก็กลายเป็นว่าเขาใช้ปากของเขามาปิดปากผมอีก สติผมขาดหายไปเป็นห้วงๆเมื่อลมหายใจร้อนๆนั้นกับหอบหนักๆ เขาจูบผมแทบจะกลืนผมไปทั้งตัวผมไม่เข้าใจจริงๆว่าทำไมผมไม่ผลักเขาออกไปนะ ทำไมผมถึงปล่อยให้เขาฉวยโอกาสกับร่างกายของผมแบบนี่
ร่างสูงที่สูบพลังไปจากผมไม่พอ ตอนนี้มือของเขาซนพอๆกับปากที่ไล้ไปตามซอกคอผม มือเย็นๆล้วงเข้ามาในเสื้อผมก่อนที่จะถกเสื้อของผมออก ริมฝีปากบางนั้นกลับมาซูบพลังผมไปอีกครั้ง เขาทำให้จูบนี่ทั้งหวานและเร่าร้อนในเวลาเดียวกัน ตัวผมวูบวาบไปหมด ขาสองข้างเหมือนจะหมดแรงลงดื้อๆจนต้องให้ร่างสูงประคองไว้ มือเย็นๆนั้นล้วงเข้ามาในเสื้ออีกครั้ง ผมอยากหยุดเวลาไว้แค่นี้ อยากอยู่แบบนี้ไปนานๆ
“มี้....ไม่สิ...” เสียงนั้นขาดห้วงไปเพราะเขาก้มลงมาจุ๊บหน้าผากผม “ยุนกิ”
ร่างสูงพึมพำชื่อของผมขณะที่กำลังฝังเขี้ยวเหลียมๆลงบนซอกคอผม เจ็บๆชะมัด เสียงแหบๆของเขาทำเอาสติผมกระเจิงไปหมด
“เรียกชื่อผมสิ....” เสียงแหบกระซิบที่ข้างหูผม
“โฮซอก...”
“เรียกอีก...”
“โฮซอก...”
“ทำอะไรกันน่ะ !!!!!”
ผมรู้สึกว่ามีคนมากระชากร่างผมที่ไร้เรี่ยวแรง ออกจากอ้อมกอดของคนตัวสูง ผมรู้สึกแค่นั้น...แค่นั้น....ก่อนที่ผมจะเป็นลม....
สตรีม #ฟิคลูกเก็บ
ความคิดเห็น